Το αγιογραφικό ανάγνωσμα της Κυριακής 02-03-2014

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2014. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Ρωμαίους κεφ. ιγ΄ 11 - 14 & ιδ΄ 1 - 4

ιγ΄ 11 -14 & ιδ΄ 1 - 4

Ευαγγέλιον: Κατά Ματθαίον κεφ. Στ΄ 14 -21

Στ΄ 14 - 21

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Ἡ ἀγάπη τοῡ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένη   ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

2.Ἀγάπη στόν Θεό: Ἡ πρώτη ἐντολή

Ἀγάπη πρός τόν Θεό, ἡ πρώτη, ἡ κορυφαία ἐντολή, πού μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεός: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεό σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν»¹.

Αὐτή ἡ ἀγάπη ὅταν γίνει κτῆμα τοῦ ἀνθρώπου τόν μεταποιεῖ, τόν κάνει ὡς φωτιά. Αὐτήν τήν ἀγάπη καλλιέργησαν οἱ Ἅγιοι καί αὐτήν τήν ἀγάπη πρέπει καί ἐμεῖς νά καλλιεργήσουμε πάνω ἀπ’ ὅλα.

Πολλές φορές λέμε, σκεφτόμαστε ἤ καί πιστεύουμε βαθιά μέσα μας ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ πιό μεγάλη ἀρετή, ἀλλά πάντα ὁ νοῦς μας πάει στήν ἀγάπη πρός τούς ἄλλους.

Κάποτε ἕνας Δεσπότης εἶχε πάει ἐπίσκεψη σ΄ ἕνα σχολεῖο καί ρώτησε τά παιδιά ποιά εἶναι ἡ πρώτη, ἡ πιό σπουδαία, ἡ πιό μεγάλη ἐντολή;

Ὅλα τά παιδάκια τοῦ ἀπάντησαν ὅτι ἡ πιό σπουδαία ἐντολή εἶναι τό νά ἀγαπᾶμε τόν πλησίον μας...

Βέβαια αὐτή ἡ ἀπάντηση εἶναι λανθασμένη. Ἡ πρώτη ἐντολή δέν εἶναι νά ἀγαπᾶμε τόν πλησίον μας. Ἡ πρώτη ἐντολή εἶναι νά ἀγαπᾶμε τόν Θεό. Ἀφοῦ δέ, ἀγα­πήσουμε τόν Θεό, μετά ὡς καρπός αὐτῆς τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν, ἔρχεται τό νά ἀγαπήσουμε τά παιδιά τοῦ Θεοῦ- τόν κάθε συνάνθρωπό μας.

Ὁ θησαυρός τῆς ἀγάπης καί ὁ ἄνθραξ τῆς κακίας καί τῆς πλάνης Κυριακή τῆς Τυροφάγου. (Ματθ. ΣΤ' 14-21)(

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΑΞ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ

ΚΥΡΙAΚΗ

ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ

(Ματθ. ΣΤ' 14-21)

Όσο και να προσπαθήσει εγωιστικά και αυτοδύναμα ο άνθρωπος, ουδέποτε θα κατορθώσει να υποτάξει μέσα στην κρούστα του δικού του υποκειμενισμού, την διαλεκτική του Θεού. Θα παραμένει πάντοτε στην αντιδικία ή στην ακούσια και σκανδαλώδη αποδοχή.

Εννοείται όμως ότι μια τέτοια κατάσταση είναι αδύνατο να επιφέρει πνευματική προκοπή και συναίσθηση προσωπικής επικοινωνίας με τον Τριαδικό Θεό.

Γι' αυτό και θα πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι η θέση μας έναντι του λόγου του Θεού, είναι αυτή της ευλογημένης υπακοής και της αγαπητικής διαθέσεως έναντι του Λατρευτού Θεανδρικού προσώπου του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Με μια τέτοια δηλ. στάση αγάπης που ερμηνεύεται ως εκούσια και καρδιακά αποδοχή των θείων εντολών. Μια γνήσια και ανεξάντλητη υπακοή, που επιβεβαιώνεται εκ μέρους μας με τον προφητικό λόγο: «λάλει Κύριε και ο δούλος σου ακούει», αποτελεί και την άριστη προϋπόθεση μα και το πρώτο δείγμα, του ότι η καρδιά μας μαγνητίζεται από τον ουράνιο θησαυρό.

Και ουράνιος θησαυρός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, και η αποκαλυπτική του διδασκαλία.

Φυσικά, η καρδιά του ανθρώπου, δεν μπορεί παρά να μαγνητισθεί και να ελκύεται από αυτό που ο ίδιος ο άνθρωπος έχει αποδεχθεί ως θησαυρό. Έχει αποδεχθεί, αλλά και έχει κλείσει τον εσωτερικό του κόσμο σ΄ εκείνο το οποίο αγάπησε και βεβαίως αγωνίζεται να κατακτήσει.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το κεντρικό ζήτημα, που στην έκφραση της Ευαγγελικής διδασκαλίας:

Λόγος Α΄,(Μέρος 3ο) Λόγος ψυχωφελῆς: Ὁ νοῦς ὁμιλεῖ μέ τήν ψυχή. Ἐπίσης λόγος περί ἀπληστίας

(Μέρος 3ο)

Να θυμάσαι πάντοτε, ψυχή, τον φοβερό Κριτή, ο οποίος την ώρα της φοβερής Κρίσεως θα πλέξει στεφάνους χαρίζοντας την ατελεύτητη βασιλεία, την ζωή και την ουράνια δόξα στους πτωχούς, πού θα στέκονται τότε εκ δεξιών Του, ενώ θα πεί φοβερά λόγια σε εκείνους πού στέκονται εξ ευωνύμων Του λόγω της ασπλαγχνίας τους προς τους πτωχούς: να εξαφανιστείτε από μένα, καταραμένοι, στο αιώνιο πύρ[1]. Για όλες τις άλλες, καλές και κακές, πράξεις και αυτών και των άλλων δεν μνημονεύεται τίποτα, όχι επειδή αυτές δεν αξίζουν ούτε έπαινο ούτε μομφή, αλλά αυτό δείχνει φανερά, ότι και η αρετή και το κακό συνίστανται περισσότερο στο να δίδει κανείς ελεημοσύνη στους πτωχούς, πού ζούν μέσα στις θλίψεις, παρά στο να τους περιφρονεί. Επομένως, μην χαίρεσαι με τους στεναγμούς η με τις κακοπάθειες των πτωχών, επειδή φοβερός εκδικητής και προστάτης τους είναι ο ίδιος ο Ύψιστος. Πάψε λοιπόν να επιβαρύνεις τους πτωχούς με φόρους και με την απληστία σου. «Από της ταλαιπωρίας των πτωχών και από του στεναγμού των πενήτων, νύν αναστήσομαι, λέγει Κύριος»[2]. Να φοβάσαι, ανόητη, να φοβάσαι και να απαλλαγείς από αυτήν την ανόητη συνήθεια, πού απέκτησες από παλιά εξαιτίας του ακορέστου πάθους σου για το χρυσάφι.

Προσωπικές ἐμπειρίες ἀπό τόν γέροντα Ἐφραίμ Φιλοθεϊτη.""Ο ἐπίσκοπος καί ἡ κατάρα"

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΙΤΗ  " Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΑ"

Ήταν κάποιος επίσκοπος και με κάποιον διάκονο του, πήγαν να λειτουργήσουν σέ κάποιο χωριό. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και έτσι ξεκίνησαν με τα ζώα για να φτάσουν στο χωριό. Στο δρόμο συνάντησαν κάποιον φτωχό άνθρωπο, ο οποίος καθόταν στην άκρη του δρόμου. Ό Δεσπότης τον πλησίασε και τον καλημέρισε. Όμως ο φτωχός δεν του απάντησε. Καλημέρα άνθρωπε του Θεού, ξαναείπε ο Δεσπότης, αλλά και πάλι σιώπησε ο φτωχός.  Ό Επίσκοπος τον καλημέρισε και για τρίτη φορά και αφού είδε ότι δεν τον απάντησε ο φτωχός, έχασε την υπομονή του και του είπε:

Τί εἶναι ἡ Ἐπιλύχνιος Εὐχαριστία (Φῶς Ἰλαρόν);

Φως ιλαρόν

Φως ιλαρόν άγίας δόξης αθανάτου Πατρός, ουρανίου, άγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ, ελθόντες επί την ήλίου δύσιν, ίδόντες φως εσπερινόν υμνούμεν Πατέρα, Υίόν και Άγιον Πνεύμα, Θεόν. Άξιον σε εν πάσι καιροίς υμνείσΘαι φωναίς αισίαις, Υιέ Θεού, ζωήν ο διδούς διό ο κόσμος σε δοξάζει. Κύριε ‘Ιησού Χριστέ, πού είσαι το γλυκό φως τής αγίας δόξας του αθανάτου, του ουρανίου, του αγίου, του μακάριου Πατέρα σου, τώρα πού φτάσαμε στη δύση του ήλιου και είδαμε το εσπερινό φως, υμνούμε τον Πατέρα, εσένα τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, τον ένα Θεό. Πρέπει σε κάθε ώρα και στιγμή να σε υμνούμε με καθαρές ψυχές και χαρούμενες φωνές, Υιέ Θεού, γιατί εσύ δίνεις τη ζωή και γι’ αυτό ο κόσμος σε δοξάζει.

Επιλύχνιος Ευχαριστία (Φως Ιλαρόν)
Η Επιλύχνιος Ευχαριστία (Φως Ιλαρόν) είναι αρχαίος ύμνος, που συνδέθηκε με την ακολουθία του Εσπερινού από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους.

Στόν μαραγκό Ἠλία Σ. σχετικά μέ τά λόγια τοῦ Χριστοῦ στό Κατά Μάρκον θ΄: 1

Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος

Τά λόγια τοῦ Σωτήρα, γιά τά ὁποῖα ρωτᾶς, εἶναι: «Ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μή γεύσωνται θανάτου ἕως ἄν ἴδωσι τήν βασιλείαν τοῦ Θοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει» ( Μαρκ. Θ΄: 1). Κάποιοι ἑρμηνεύουν λανθασμένα τό Εὐαγγέλιο λέγοντας, ὅτι δῆθεν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος νόμιζε, ὅτι τό τέλος τοῦ κόσμου θά γίνει ἤδη σ᾿ ἐκείνη τή γενιά, ὁπότε κάποιοι μεταξύ τῶν παρόντων θά τό ζήσουν καί θά τό δοῦν.

Ὅμως ὁ Χριστός λέει: «οὐ μή γεύσωνται θανάτου ἕως ἄν ἴδωσι τήν βασιλείαν...» πού σημαίνει, ὅτι ἀφοῦ ζήσουν αὐτό τό γεγονός καί πάλι σωματικά θά πρέπει νά πεθάνουν μετά. Εἶναι σαφές, λοιπόν, ὅτι τά παρά πάνω λόγια δέν ἀναφέρονται στό τέλος τοῦ κόσμου καί στή γενική ὄψη τοῦ Βασιλείου τοῦ Θεοῦ, δηλαδή σ᾿ ἐκεῖνον τόν κόσμο τῶν ἀγγέλων.

Κυριακή τῆς Τυροφάγου: Ὁμιλία περί νηστείας (Ἀρχιεπίσκοπος Ἀστραχάν καί Σταυρουπόλεως Νικηφόρος Θεοτόκης)

(Ματθ. στ' 14-21)

- Είναι η νηστεία εντολή του Θεού ή μήπως είναι εφεύρημα των ανθρώπων; Εάν είναι εντολή γιατί δεν περιλαμβάνεται στις δέκα εντολές του Νόμου; Γιατί ούτε ο Ιησούς Χριστός, ούτε οι μαθητές Του, ενομοθέτησαν δια λόγου την νηστείαν;
- Μήπως η νηστεία βλάπτει την υγείαν;
- Είναι η νηστεία αποχή από κάποιες τροφές και μόνον;

Θεολογική ἀνάλυση στόν πεντηκοστό (ν’) ψαλμό τοῦ Δαυίδ

50 ος Ψαλμός: Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα Έλεός σου

Του Νικολάου Μπρατσιώτη, καθηγητή της Βιβλικής Ιστορίας 

και Βιβλικής Θεολογίας στην Θεολογική Σχολή Αθηνών.

ΨΑΛΜΟΣ 50ος: «Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· 4 ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. 5 ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. 6 σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. 7 ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. 8 ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. 9 ραντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. 10 ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. 11 ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. 12 καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου.

Ἐξομολόγησις πιστοῦ – Ἁγίου Νεκταρίου

 Θεός εμοί δόξα και πλούτος και καύχημα.

Θεός το γλυκύτατον και ήδιστον υπέρ παν πράγμα.
Θεός το μελέτημα και εντρύφημα.
Θεού πνοής η ψυχή μου δημιούργημα.
Θεού πλάσμα το σώμα μου.
Θεού ειμί όλως εικών.
Θεού θεία χάριτι γένος.
Θεόθεν μοι το είναι, το κινείσθαι· θεόθεν το φθέγγεσθαι έλαβον.
Θεώ καθ’ εκάστην το πνέυμα παρατίθημι.
Θεώ τας ευχάς μου, όσαι ώραι, προσάγω.
Θεώ ζω και δουλεύω και πάρειμι.