ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΟΓΛΩΣΣΙΑ. Φιλοσοφημένες ἐμπειρικές ἀλήθειες, τοῦ ἀειμνήστου Δημητρίου Παναγοπούλου.

Γιά την κακογλωσσιά

Αναφορικώς μέ την κακογλωσσιά, πού τόσο είμεθα ένοχοι οι πάντες, αναφέρω τό εξής διήγημα:

Μακρυά από κάθε θόρυβο ανθρώπινο, επάνω σε μιά πλαγιά απόμερη, ένα απλοϊκό σπιτάκι, δέχεται καθημερινά κόσμο καί κόσμο, κουρασμένο από την ζωή. Σάν το λιμάνι είναι τό σπίτι ενός Πνευματικού.

Μέσα ένας Εσταυρωμένος στόν τοίχο ανατολικά καί μπρος του ένα κανδηλάκι ακοίμητο, καί από τό λιβανιστήρι ανεβαίνουν ακατάπαυστα τά μυρωμένα του μοσχολιβάνου κύματα.

Μπρος εκεί γίνεται η ευχαριστία, καρδιές βαρημένες από την αμαρτία ξεκουράζονται. Άνθρωποι τρέχουν καθημερινά, άλλοι μέ συναίσθησι βαθειά καί άλλοι έτσι γιά τόν τύπο, από συνήθεια, όπως κάνουμε εμείς δυστυχώς στίς μεγάλες έορτές πού εξομολογούμεθα γιά νά κοινωνήσουμε χωρίς μετάνοια όμως, γιά νά ξανακάνουμε τά ίδια μετά την εορτή.

Τί δράματα ξετυλίγονται μέσα εκεί στό φτωχικό κελλάκι; Ο Γέρο Πνευματικός στερεωμένος καλά στήν πίστη καί φωτισμένος δυνατά μέ την Χάρι του Θεού, έχει μια ξέχωρη δύναμη νά ξεκλειδώνη τίς ανθρώπινες καρδιές, νά μπαίνη μέσα σάν κυρίαρχος, νά γιατρεύει οσες γιατρεύονται πληγές καί νά γλυκαίνη οσες δέν γιατρεύονται.

Ο αμαρτωλός ανακουφισμένος χύνει δάκρυα καί ο πνευματικός σφογγίζοντάς τα μέ στοργή, κλειδώνει πάλι την καρδιά του. Μεγάλη ανακούφιση αυτό τό αποτέλεσμα γιά τόν Πνευματικό.

Μα μερικές φορές, έρχονται καί μερικοί από απλή συνήθεια, μέ χωρίς συναίσθησι. Πόσο τότε κοπιάζει εκείνος; Ιδρώνει, υποφέρει, ικετεύει τόν Θεόν νά φθάση η χάρις του, είναι μαρτύριο σωστό γιά τόν Πνευματικό κάτι τέτοιες ψυχές.

Μια τέτοια γυναίκα παρουσιάσθηκε μια μέρα στόν Πνευματικό νά εξομολογηθή καί μέ λόγια πολλά καί ζωηρά άρχισε νά τού λέη πώς νηστεύει, πώς κάνει ψυχικά πολλά, πώς έχει αρετές πολλές, καί μόνο γιά την αμαρτία δέν έκανε κουβέντα, δηλ. ήλθε νά πάρη συγχαρητήριον ευχήν καί ουχί συγχωρητήριον.

Ο Γέρων μέ την δυνατή ματιά του ερεύνησε τά βάθη της καί είδε πώς κάποιο πάθος δυνατό την έχει δαγκωμένη, το πάθος της κακογλωσσιάς, το να ομιλή καθημερινώς γιά τούς άλλους, νά κατηγορή τούς πάντας καί τά πάντα, γνωρίζοντας ή μή γνωρίζοντας καί άρχισε να της μιλάη γι’ αυτό καί νά της δείχνη πώς η κακογλωσσιά σπίτια ολόκληρα σαλεύει από τά θεμέλια, οικογένειες ρημάζει καί άτομα ρίχνει στήν δυστυχία, ακόμη καί στον θάνατο καί την καταστροφή.

Εκείνη τον κύτταξε μέ περιέργεια καί του είπε τί λές Γέροντα; Μέ λίγα λόγια πού θά πούμε δέν χάθηκε ο κόσμος, δηλ. ζήτησε νά πείση καί εκείνον πώς δεν είναι τίποτα.

Ο Γέρων στάθηκε αμίλητος ολίγον καί έσκυψε τό κεφάλι, έπειτα έριξε ένα βλέμμα επάνω της καί της είπε: καλά, πήγαινε παιδί μου έξω στήν αυλή, πιάσε ένα περιστέρι καί φέρε μου το έδώ.

Η γυναίκα βγήκε στήν αυλή αμέσως, λίγες όρνιθες σκάλιζαν ήσυχες στο χώμα ζητώντας την τροφή τους καί καμιά δεκαριά περιστεράκια παίζανε χαρούμενα κάτω από τό δένδρο. ’Ήτανε όλα αγαπημένα τό ένα κοντά στο άλλο.

’Έτρεξε εκείνη καί άπλωσε απότομα τά χέρια της στά περιστέρια καί έπιασε ένα, ενώ τά άλλα έφτερούγισαν τρομαγμένα πάνω στο δένδρο.

Τό αιχμάλωτο περιστεράκι στά χέρια της γυναίκας, ένα ολόλευκο χαριτωμένο, προσπαθούσε μέ άσκοπα φτερουγίσματα καί απελπιστικές κινήσεις να ξεφύγη απ’ τά χέρια της, μα εκείνη τό κρατούσε δυνατά καί μόνον μερικά φτερά ξετινάχθηκαν καί χάθηκαν μακριά από τόν αέρα πού φυσούσε εκείνη τή στιγμή.

Σέ λίγο τό έφερε στόν πνευματικό καί εκείνος τό πήρε στα χέρια του το χάιδεψε μέ στοργή, καί τό έδωσε πάλι στη γυναίκα καί της είπε:

-Ανέβα στήν ταράτσα τού κελιού καί μάδησέ το ζωντανό, εκείνη τόν κοίταξε μέ απορία. Νά τό μαδήσω ζωντανό; Ναί! μάδησέ το ζωντανό τής ξαναείπε επιτακτικά ο Γέρων καί εκείνη ανέβηκε στο δώμα καί άρχισε να τό μαδά.

Τό άμοιρο πουλί, ως ήτο φυσικόν, πονούσε και έτρεμε σε κάθε ξερίζωμα των φτερών του, πού τά άρπαζε ο άνεμος καί τά σκόρπιζε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος.

Σέ λίγο το όμορφο περιστέρι μαδημένο καί γυμνό μέσα στα χέρια της γυναίκας, είναι να τό λυπάται κανείς όσο τό βλέπει.

Ώ! ταλαίπωρο πουλί είπε ο Γέρων όταν τό έφερε η γυναίκα καί τό χάιδεψε μέ στοργή καί πόνο.

Πήγαινέ το παιδί μου της είπε, πήγαινέ το μέσα στην αυλή καί ρίξε το να ζήση μαζί μέ τά άλλα περιστέρια.

Εκείνη τό έφερε καί τό έριξε, καί εκείνο τό άμοιρο έτρεξε να φθάση τά άλλα περιστέρια καί δοκίμασε να πετάξει μα ανώφελα, δεν είχε φτερά, σάν ντροπιασμένο τώρα, ζάρωσε σέ μια γωνιά καί στεκόταν σάν κομένο, ενώ τά άλλα περιστέρια, πού πρό ολίγου παίζανε όλα μαζί χαρούμενα μέ αγάπη, αγρίεψαν μόλις τό είδαν έτσι γυμνό, χύμηξαν επάνω του καί άρχισαν να τό τσιμπούν μέ απονιά.

Εκείνο τό άμοιρο φώναζε σπαρακτικά σέ κάθε τσίμπημα, προσπαθώντας να σωθή, αλλά εξακολουθούν να τό τσιμπούν τά άλλα καί να τώρα τό γέμισαν πληγές καί άρχισαν τά αίματα να τρέχουν.

Ώ! δυστυχία, είπε μέ οίκτο η γυναίκα στο καημένο το περιστέρι, Γέροντα τό ξέσχισαν, τό περιστέρι θα ψοφήση δεν είναι κρίμα;

Πήγαινε καί πάρτο γρήγορα, είπε ο Γέρων, να δούμε τί θα κάνουμε. ’Έτρεξε εκείνη τότε καί πήρε τό μαδημένο περιστέρι, ενώ τά χέρια της γέμισαν από αίματα.

Τό καημένο τί θα απογίνη τώρα Γέροντα, μάτωσε η καρδιά μου πού τό είδα έτσι, τί θα γίνη, είπε με άληθινή συμπόνοια εκείνη καί ο Γέρων, παίρνοντάς το στα χέρια του, της είπε αυστηρά: Βλέπεις τί έκαμες; τί θα απογίνη τώρα τό περιστέρι; πώς θα ζήση;

Μα εγώ φταίω; Γέροντα, εσύ δεν μου είπες να τό μαδήσω ζωντανό; Ναι εγώ σου είπα είναι άλήθεια, μα τέλος πάντων ανέβα καί πάλι στο δώμα καί μάζεψε τά φτερά πού έβγαλες από πάνω του καί εγώ θα τά κολλήσω πάλι καί θα ξαναζήση τό πουλί.

Τά φτερά; είπε εκείνη μέ απορία, τά φτερά; Τά πήρε όλα ο άνεμος, στο πέρασμά του σείονταν σύγκορμα τά δένδρα καί θα έμεναν κάτω τά φτερά πάτερ; όχι θα τά βρής τά φτερά της είπε, γι’ αυτό πήγαινε στο δώμα να τά μαζέψης, θα τα βρης.

Εκείνη ανέβηκε στο δώμα βιαστικά, μα ούτε ένα φτερό δεν βρήκε καί αμέσως κατέβηκε μονολογώντας, θάμεναν φτερά μέ τέτοιον άνεμο δεν σου τό είπα Γέροντα, ούτε ένα δεν βρήκα, τά σκόρπισε όλα ο άνεμος.

Τώρα λοιπόν παιδί μου, είπε μέ πόνο ο Γέρων, πές μου τί θα άπογίνη, έκανες ένα κακούργημα- αφήρεσες όλα τα φτερά από ένα άμοιρο περιστέρι καί τό έκανες ανίκανο γιά να ζήση, τώρα καί σύ πονάς γι’ αυτή την κατάντια του καί θέλεις να τό σώσης, μα τά φτερά τά πήρε ο άνεμος καί δεν μπορείς να κάμης τίποτα, έκαμες τό κακό, καί τώρα θέλεις να βοηθήσης, μα δεν έχεις τή δύναμη να τό επανορθώσης.

Εγώ φταίω πάτερ; είπε μέ ταραχή η γυναίκα, εσύ δεν μου είπες να τό μαδήσω, καί ο Γέρων μέ συγκίνησι βαθειά καί μέ πόνο άπήντησε:

Ναι εγώ σου είπα, είναι αλήθεια, μα σου είπα γιά να σου άποδείξω πόσο κακό μεγάλο, πόσο κακούργημα μεγάλο είναι να μιλάς γιά τόν απόντα αδελφόν σου.

Με την κακογλωσσιά, έτσι σάν τό περιστέρι αφαιρείς από τόν αδελφό σου την τιμή, την υπόληψι καί κάθε άλλο εφόδιο απαραίτητο γιά τή ζωή καί τότε πώς θα ζήση; πονείς σάν τόν δής σ’ αυτό τό χάλι καί προσπαθείς να επανορθώσης τό κακό πού έκανες, μα τά λόγια σάν τά φτερά τά πήρε ο άνεμος, που να τά βρής, που να τά μαζέψης, που ενθυμείσαι τί είπες γιά τόν απόντα αδελφόν σου;

Τό κατάλαβες παιδί μου; ποτέ σου λοιπόν μην ανοίξεις τό στόμα σου να πής κακό.

Η γυναίκα έσκυψε τό κεφάλι μετανοημένη, ταπεινωμένη καί δάκρυα αληθινής μετάνοιας κύλησαν από τά μάτια της. Είχε συνέλθει καί είπε, ναι πάτερ μου έχω καταξεσχίσει σάρκες, έχω μιλήσει εναντίον απόντων αδελφών μου, έχω ρυτιδώσει υπολήψεις, έχω μολύνει ονόματα, τώρα τό καταλαβαίνω, ότι εξεγύμνωσα πολλές ψυχές απούσες.

Γι’ αυτό αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, ποτέ, μα ποτέ στη ζωή σας μην ανοίξετε τό στόμα σας να πείτε κακό γιά τόν απόντα αδελφό σας, ούτε γιά αστείο. Κάμνετε κακόν ανεπανόρθωτο.

"Αν μια ημέρα τόν λυπηθείτε γιά τό κατάντημά του, δεν θα έχετε την δύναμη να επανορθώσετε καί θα μείνη μέσα στήν καρδιά σας ο πόνος ο αγιάτρευτος, μην τό κάμνετε, μην πείτε κακό γιά τόν αδελφό σας.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ . ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΝΗΜΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ 100ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ 35 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΥΨΕΛΗ. 

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/10/blog-post_362.html