Η ακόλουθος ιστορία αποτελεί πραγµατικό γεγονός που έλαβε χώρα στο Νοσοκοµείο «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» στην Αθήνα το 1985 και αποτελεί µία ζωντανή µαρτυρία ότι ο Άγιος Θεός επιτελεί θαύµατα, όταν εµείς ειλικρινά πιστεύοµε χωρίς δισταγµούς η αµφισβητήσεις. Τα όσα γράφονται είναι η προσωπική µαρτυρία του σηµερινού εφησυχάζοντος Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήµονος (κατά κόσµον Γεωργίου Λαµπαδαρίου).
«Γεννήθηκα στην Κάλυμνο στις 14.5.1955 από ευσεβείς γονείς, τον Παντελή Λαμπαδάριο και την Καλλιόπη, το γένος Ζαΐρη. Το 1975 έγινε η μοναχική κουρά μου από το Γέροντά μου Αρχιμ. Αμφιλόχιο Τσούκο (σημ. Μητροπολίτη Ν. Ζηλανδίας) στην Ι. Μ. Αγίου Παντελεήμονος Καλύμνου και ονομάστηκα «Ευθύμιος».
Στις 20.5.1980, γιορτή του Αγίου Πνεύματος, χειροτονήθηκα Διάκονος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Λέρου, Καλύμνου & Αστυπαλαίας Ισίδωρο και στις 6.12.83 Πρεσβύτερος από τον διάδοχό του Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Νεκτάριο.
Ένα χρόνο μετά, τέλη Νοεμβρίου 1984, αισθάνθηκα μεγάλους πόνους στη μέση. Νόμιζα πως προήρχοντο από υπερβολική κούραση η από τα νεφρά. Αναχώρησα στις 8.1.1985 για να δώσω εξετάσεις σε τρία μαθήματα του πρώτου έτους στην Αθήνα. Μόλις πρόλαβα να δώσω το ένα μάθημα. Σε δύο εβδομάδες, οι πόνοι αυξήθηκαν, το συκώτι πρήστηκε, ήμουν μόνος στο διαμέρισμα απέναντι από τη Θεολογική Σχολή. Οι στενοί και καλοί μου φίλοι άρχισαν να ανησυχούν. Δεν συνήθιζα να χάνω μαθήματα. Ήρθαν στο διαμέρισμά μου ο διάκονος π. Δημήτριος Αργυρός (σήμερα Διευθυντής της Εκκλ. Σχολής Βελλά), ο π. Κωνσταντίνος Ράπτης (σήμερα εφημέριος στο Άνω Ζάλογγο), ο Παναγιώτης Σταυρόπουλος (σήμερα Πρωτοσύγκελος της Ι. Μ. Ιταλίας), ο Θεόδωρος Ζήσης, συντ. γεωπόνος, κι άλλοι. Όταν τους έδειξα το πρήξιμο του συκωτιού, ο π. Δημήτριος πρόσταξε να πάμε σε νοσοκομείο.
Με μετέφεραν στο Νοσοκομείο Κληρικών (το ονομαζόμενο τότε Ν.Ι.Κ.Ε.) στην Αγία Βαρβάρα. Δεν μπορούσαν να εντοπίσουν το πρόβλημα. Μέρα με τη μέρα η κατάσταση χειροτέρευε. Άρχισα να χάνω την κινητικότητα των κάτω άκρων. Οι γιατροί κάλεσαν νευρολόγο, μου έκαναν παρακέντηση με την βοήθεια μιας άλλης ιατρού που δεν πρόσεξε και κτύπησε τη ρίζα του νεύρου με αποτέλεσμα οι πόνοι να γίνουν ανυπόφοροι.
Στο μεταξύ φθάνει στην Αθήνα η αδελφή μου η Θέμις. Μετά από πολλές παρακλήσεις προς το Νοσοκομείο Κληρικών, κατορθώνει να με μεταφέρουν στον «Ευαγγελισμό». Θυμάμαι, βγαίνοντας από το Ν.Ι.Κ.Ε. τελούσαν θ. Λειτουργία στο Παρεκκλήσι. Ήταν η γιορτή του Αγίου Χαραλάμπους (10.10.1985). Έκανα τον σταυρό μου και παρακάλεσα την Παναγία να με προστατεύσει.
Στο Νοσοκομείο “Ο Ευαγγελισμός” μου έκαναν μυελογράφημα και συνεδρίασαν υπό την προεδρία του κ. Καρβούνη. Η διάγνωση δεν ήταν ευχάριστη. Είχα προσβληθεί από μεταστατικό καρκίνο του νωτιαίου μυελού που προκάλεσε πλήρη παραλυσία των κάτω άκρων. Ήμουν τότε μόλις 29 χρονών.
Με έβαλαν σ’ ένα δωμάτιο, για να μου πουν τα αποτελέσματα. Εκεί ήμουν μόνος και από το κρεβάτι παρατηρούσα τα διάφορα εργαλεία. Με πλήρεις τις αισθήσεις μου χωρίς την επήρεια κάποιου φαρμάκου, περίμενα υπομονετικά τα αποτελέσματα. Ξαφνικά ακούω μία αντρική φωνή να μου λέγει: «Δεν πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα, διότι η Παναγία θα σε κάνει καλά εδώ μέσα. Εάν φύγεις, θα πεθάνεις!»
Στο άκουσμα αυτής της φωνής ξαφνιάστηκα και γυρνούσα το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά να δω ποιός μου μίλησε. Δεν ήταν κανείς μέσα στο δωμάτιο. Μονολογούσα και έλεγα: Η φαντασία μου θα ήταν.Ησύχασα και έβλεπα το ταβάνι του δωματίου. Τότε, μόλις που πέρασαν λίγα λεπτά, η φωνή επαναλήφθηκε για δεύτερη φορά, καθαρά, πεντακάθαρα, όπως και την πρώτη φορά: «Δεν πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα, διότι η Παναγία θα σε κάνει καλά εδώ. Εάν φύγεις, θα πεθάνεις!»
Δεν πρόλαβα να κοιτάξω ξανά και ένας από τους νευροχειρούργους μπήκε στο δωμάτιο και μου είπε: «Πάτερ, αποφασίσαμε ότι δεν μπορούμε να σε χειρουργήσουμε εδώ στην Ελλάδα. Έχομε υπογράψει τα έγγραφα. Πρέπει να φύγεις αμέσως είτε για Αγγλία, είτε για Αμερική. Η εκλογή είναι δική σου. Εμείς δεν μπορούμε να σε χειρουργήσουμε».
Αρνήθηκα. Του εξήγησα τι συνέβη προ ολίγου. Ο γιατρός μου είπε: «Πάτερ, και εγώ είμαι Ορθοδοξος Χριστιανός και πιστεύω στο Θεό, αλλά εδώ παίζουμε με τη ζωή σου. Κάθε δευτερόλεπτο που περνά δεν είναι σε βάρος της υγείας, αλλά της ζωής σου. Πρέπει να φύγεις αμέσως». «Όχι, δεν φεύγω από εδώ. Δεν γνωρίζω τι ήταν η φωνή. Αλλά, εάν υποθέσουμε ότι ήταν από τον Θεό, τότε δεν θα παρακούσω, αλλά θα υπακούσω. Και εάν εσείς δεν θέλετε να με χειρουργήσετε, τότε προτιμώ να πεθάνω».
Προσπάθησαν να με πείσουν μέσω της αδελφής μου και του θείου μου Γιάννη Π. Ζαΐρη, που ήταν Πρόεδρος Εφετών στην Αθήνα. Τελικά έγινε η εγχείρηση χωρίς καθυστέρηση το ίδιο απόγευμα. Επικεφαλής ο κ. Κων/νος Κρασανάκης νευροχειρούργος. Οι φίλοι μου και ο Καθηγητής μου κ. Γεώργιος Γρατσέας στάθηκαν κοντά μου. Πηγαίνοντας για το χειρουργείο αντίκρισα την εικόνα της Θεοτόκου: «Παναγία μου, εσύ κάνε την εγχείρηση με τα χέρια των γιατρών!»
Η εγχείρηση κράτησε ώρες. Όταν ξύπνησα, δίπλα μου ήταν ο π. Δημ. Αργυρός. Μου έδινε κουράγιο, όπως και ο π. Κων. Ράπτης και άλλοι και φυσικά η αδελφή μου. Αντιμετώπισα και άλλους κινδύνους. Όλα τα εσωτερικά όργανα, κύστη και έντερα έμειναν παράλυτα, αδρανή. Το πρόλαβε μία νοσοκόμα και μου έβαλε καθετήρα, ειδάλλως η κύστη θα σπούσε!
Μετά από μέρες με επισκέφθηκε ο κ. Κων/νος Αλεξόπουλος, παθολόγος-ογκολόγος, σήμερα Διευθυντής Ογκολογικού του «Ευαγγελισμού». Μου μίλησε για χημειοθεραπεία, με μετέφεραν σε ιδιαίτερο δωμάτιο στον όροφο 10 της Β΄ Παθολογικής. Εκεί έμεινα το περισσότερο διάστημα. Προϊσταμένη ήταν η δ/νις Μαρία Κτενοπούλου. Κάθε μέρα αντιμέτωπος με το θάνατο. Αλλά ποτέ δεν έχασα την πίστη μου, ότι θα με κάνει καλά ο Θεός μέσω της Μητέρας Του.
Στο μεταξύ η αδελφή μου θυμήθηκε ένα όνειρο που είχε δει, μέσα του Γενάρη. Είδε την Παναγία ντυμένη ως νοσοκόμα και με κρατούσε στην αγκαλιά ως βρέφος. Της είχε πει: «Ο αδελφός σου πεθαίνει αυτήν την ώρα, αλλά μη φοβάσαι, εγώ θα τον κάμω καλά». Πήρε στα χέρια ένα νυστέρι, έκανε δύο τομές ακριβώς στα ίδια σημεία που έγιναν οι εγχειρήσεις. Πίεσε τις πληγές και απ’ αυτές βγήκε πύο και στο τέλος ένα σκουλήκι. Καθάρισε τις πληγές, τις έρραψε και λέγει στην αδελφή μου: «Ο αδελφός σου θα ζήσει, αλλά θα κάνει δύο χρόνια να ξαναπερπατήσει!»
Η Θέμις το είχε εντελώς λησμονήσει και, μόνον όταν πραγματοποιήθηκε η δεύτερη επέμβαση, μετά από μήνες, το ξαναθυμήθηκε.
Το θαυμαστό είναι, ότι κάθε φορά που ζητούσα από κάποιον επισκέπτη να μου φέρει μία εικόνα, μου έφερναν πάντοτε την εικόνα της Παναγίας Πορταϊτίσσης του Αγίου Όρους. Έτσι, πίστεψα ότι ήταν η Παναγία η Πορταΐτισσα που με προστάτευε και έταξα, εάν γινόμουν καλά, θα Την διακονούσα.
Οι μήνες περνούσαν. Οι ασθενείς στο διπλανό κρεβάτι έρχονταν και έφευγαν, εγώ ακόμη εκεί. Χρειαζόμουν πολλή υπομονή. Παρόλο που ήμουν σε χημειοθεραπεία, ο καρκίνος μεταδόθηκε σε άλλα σημεία του οργανισμού (πνεύμονες, συκώτι και αίμα).
Από ιατρικής πλευράς καμιά ελπίδα. Ο Καθηγητής κ. Αλεξόπουλος, αν δεν επέμενε η Προϊσταμένη δ/νις Κτενοπούλου, αρνιόταν ακόμα και να συνεχίσει τη θεραπεία! «Είναι άσκοπο να συνεχίσουμε, έλεγε ο γιατρός. Δεν υπάρχει ζωή μέσα του. Το πολύ, μέσα σε δύο η τρεις μέρες θα πεθάνει. Ας τον αφήσουμε να φύγει χωρίς άλλη ταλαιπωρία».
Μάλιστα, ο ίδιος τηλεφώνησε στο Μητροπολίτη Καλύμνου Νεκτάριο και του ανέφερε: «Η κατάσταση είναι σοβαρή. Το πολύ, Σεβασμιώτατε, το Σάββατο η την Κυριακή θα έχει κοιμηθεί. Να ετοιμαστείτε να τον υποδεχθείτε». Ο Μητροπολίτης Καλύμνου Νεκτάριος κάλεσε τους ιερείς της Καλύμνου σε συνεδρίαση. Τους ανάγγειλε τα όσα ο κ. Αλεξόπουλος του είπε.
Ο κ. Αλεξόπουλος ενημέρωσε και την αδελφή μου για να ενημερωθεί και η οικογένειά μου: «Δεν υπάρχει ζωή μέσα του»!
Ήταν Πέμπτη μεσημέρι και, ενώ μιλούσα με την αδελφή μου, ξαφνικά βλέπω το εξής όραμα: Βρέθηκα σ’ ένα χωριό μέσα σε απέραντο δάσος. Όλα όμορφα και καταπράσινα. Όμως από τα σπίτια έβγαιναν κάποιοι με σατανικά πρόσωπα και άρχισαν να μου ρίχνουν βόμβες, χειροβομβίδες και κάθε είδους όπλα. Τίποτε όμως δεν μ’ άγγιζε. Όλα έπεφταν γύρω μου χωρίς να με βλάπτουν. Εγώ, τότε είπα: «Για κοίταξε! Έρχεσαι στο χωριό να βρεις ησυχία και εδώ πολεμά ο ένας τον άλλο». Φεύγω. Βρίσκομαι σ’ άλλο χωριό. Χειρότερη κατάσταση.
Φεύγοντας πάλι, κατέβαινα ένα μονοπάτι. Συνάντησα δύο νέους στα λευκά οι οποίοι στάθηκαν απέναντί μου. Τα πρόσωπά τους αστραφτερά σαν τον ήλιο και τα ρούχά τους πάλλευκα. Δεν μπορώ να περιγράψω την ομορφιά των προσώπων τους. Μόλις αντίκρισα κατάματα τον έναν ένιωσα ότι περνούσα μέσα από το δικό του σώμα και βρέθηκα σε άλλον κόσμο πνευματικό, όπου κανείς δεν υπήρχε, παρά αισθανόμουν ζωντανά την παρουσία κάποιου που ήταν αγάπη και ειρήνη. Όλα γύρω μου δένδρα, λουλούδια, φυτά, πέτρες και χορτάρι ήταν από γαλάζιο διαμάντι! Όλα ζωντανοί οργανισμοί, αλλά καμωμένα από γαλάζιο διαμάντι! Μάλιστα, από περιέργεια έσκυψα και άγγιξα με την άκρη του δακτύλου μου ένα τριαντάφυλλο και μονολογούσα: «Μα, πως είναι δυνατό νάναι ζωντανό τριαντάφυλλο, ενώ είναι διαμάντι;» Η αίσθηση εκείνη στο άκρο του δακτύλου μου δεν είχε σβήσει για πολλούς μήνες.
Μετά κοίταξα κάτω και είδα στρώματα διάφορα γεμάτα από ανθρώπους που συζητούσαν μεταξύ τους σε μια ατμόσφαιρα χαράς και ευτυχίας. Όταν σήκωσα το κεφάλι μου για να απολαύσω εκείνη την πανέμορφη πεδιάδα, βρέθηκα ξανά μπροστά στους δύο νέους. Κάτι μου λέγανε και εγώ απαντούσα. Δεν μπορώ να θυμηθώ την γλώσσα που μιλούσαμε.
Ήταν μόνο για κείνη την στιγμή. Μόνο θυμάμαι, ότι ο ένας μου έδιδε κάποιες οδηγίες, γιατί κτυπούσε τον δείκτη του δεξιού χεριού στην παλάμη του αριστερού, όπως όταν δίνουμε οδηγίες.
Όταν συνήλθα, βρέθηκα πάλι με την αδελφή μου την Θέμιδα. Εκείνη νόμιζε πως ήρθε το τέλος μου και παραμιλούσα, γιατί το κεφάλι μου ήταν στραμμένο προς την εικόνα του Χριστού.
Ο πυρετός εκείνο το διάστημα και για περισσότερο από ένα μήνα ήταν 42,5 C. Κανένα φάρμακο δεν βοηθούσε να κατεβεί. Για μία ολόκληρη εβδομάδα οι νοσοκόμες έπαιρναν τον πυρετό κάθε μία ώρα. Τι κουραστική εβδομάδα! Κάθε ώρα και θερμόμετρο. Νύκτα και μέρα δεν έβρισκα χρόνο να ξεκουραστώ.
Πρέπει να ήταν ένα Σάββατο στα μέσα του Μάη 1985. Ο πυρετός να με καίει και ενώ στις 06:00 το πρωί ο πυρετός ήταν 42,5 C, στις 07:00 π.μ. έγινε ξαφνικά 36,6 C! Η νοσοκόμα έξαλλη νόμιζε ότι μετακίνησα το θερμόμετρο: «Έχομε κι άλλους ασθενείς. Βαλ’ το σωστά αυτή τη φορά!»
Βάζει το θερμόμετρο δεύτερη φορά: 36,6 C! Φωνάζει την αδελφή μου. Το ξαναβάζει τρίτη φορά: 36,6 C! Φωνάζει την προϊσταμένη, Μαρία Κτενοπούλου, που τηλεφωνεί αμέσως τον κ. Αλεξόπουλο. «Κοιτάξτε, αδελφή, αγαπάμε τον π. Παντελεήμονα, αλλά αυτός ο νέος δεν έχει ζωή μέσα του. Μέσα σε δύο μέρες θα πρέπει να πεθάνει. Πρέπει όλοι να το συνειδητοποιήσουμε». «Δεν ξέρω αν πρέπει να πεθάνει, αλλά είναι η μοναδική σου ευκαιρία. Έλα να δεις από μόνος σου. Ο πυρετός εξαφανίστηκε!»
Ο γιατρός πείσθηκε και ήρθε στο Νοσοκομείο. Ούτε καν με χαιρέτισε, αλλά όταν ο ίδιος έβαλε το θερμόμετρο και είδε ότι ήταν στα φυσιολογικά όρια, δεν πίστεψε στα μάτια του, ξανάβαλε το θερμόμετρο για 12 λεπτά και έπειτα μονολογούσε: «Α, είπαμε ότι πιστεύουμε, αλλά εδώ μέσα παραγίνεται!».
Και γυρνώντας στους άλλους γιατρούς: «Ο,τι έγινε εδώ μέσα δεν ήταν από εμάς. Μόνον ένας Θεός μπορεί να τα κάνει. Αλλά είναι σημάδια για μας». Έδωσε τις κατάλληλες οδηγίες στον κάθε γιατρό να ενεργήσουν ανάλογα. Το πρωί της Δευτέρας μ’ επισκέφθηκε στις 08:00, που δεν το συνήθιζε τόσο νωρίς. Κάθισε δίπλα μου, με ρώτησε πως αισθανόμουν.
«Ξέρεις, πάτερ, εσύ είσαι σαν τον Λάζαρο, αλλά κάπως διαφορετικά. Εκείνος πέθανε και τάφηκε για τέσσαρες μέρες. Εσύ, ενώ πέθαινες, και πριν προλάβομε να σε βάλουμε στον τάφο, πήδηξες έξω… Να, το Σάββατο πρωί μεταξύ 06:00 και 07:00 κάτι συνέβη και άλλαξε όλη την πορεία της αγωγής σου και τώρα χρειαζόμαστε να δούμε τι ακριβώς συνέβη». «Τι συνέβη, γιατρέ;»…
Επακολούθησαν λεπτομερείς εξετάσεις. Ενώ τέσσερεις φορές έδειξαν κατάμεστο τον οργανισμό από καρκίνο, στις νέες εξετάσεις κανένα ίχνος δεν βρέθηκε. Το θαύμα πραγματοποιήθηκε.
Το επίσημο ιστορικό έχει ως εξής:
Αθήνα 11 Νοεμβρίου 2003, ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ.
Ο ασθενής Λαμπαδάριος Παντελεήμων νοσηλεύτηκε στο Ογκολογικό Τμήμα Β΄ Προπ. Παθολογικής Κλινικής από 07/03/85 μέχρι και 16/07/85. Ο άρρωστος εισήχθη εκτάκτως προερχόμενος από την Νευροχειρουργική Κλινική του νοσοκομείου με εγκατεστημένη παραπληγία. Στην Νευροχειρουργική Κλινική είχε χειρουργηθεί επειγόντως λόγω συνδρόμου συμπίεσης νωτιαίου μυελού στο ύψος του Θ8 αποτέλεσμα της ανάπτυξης επισκληριδίου όγκου. Έγινε αποσυμπίεση και αφαίρεση τμήματος του επισκληριδίου όγκου, η ιστολογική του οποίου έδειξε αμετάπλαστο νεόπλασμα με συχγκυτιακά στοιχεία, υπενθυμίζοντα τροφοβλαστικό ιστό. Να σημειωθεί ότι, κατά την αντικειμενική εξέταση στο Ογκολογικό Τμήμα, διαπιστώθηκε ευμεγέθης διόγκωση αρ. όρχεος συνηγορητική πρωτοπαθούς νεοπλάσματος του οργάνου. Ο κλινικοεργαστηριακός έλεγχος έδειξε μεταστατική νόσο στον οπισθοπεριτοναϊκό χώρο και τους πνεύμονες. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε συνδυασμένη χημειοθεραπεία με Cisplatin, Vepesid, Bleocin, Vinblastine και συμπλήρωσε πέντε συνολικά κύκλους μέχρι τις 19/06/1985 με αποτέλεσμα πλήρη ύφεση της νόσου. Η όλη αντιμετώπιση του ασθενούς συμπληρώθηκε με εκτέλεση αρ. ορχεκτομής.
Έκτοτε ο ασθενής παραμένει σε πλήρη ύφεση και πλήρη δραστηριότητα.
Το παρόν χορηγείται μετά από αίτηση του ιδίου για κάθε νόμιμη χρήση.
Κ. Γ. Αλεξόπουλος
Δ/ντης Ογκολογικού Τμήματος Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός»
Μετά από το Νοσοκομείο «Ο Ευαγγελισμός» με ασθενοφόρο πήγαμε στο Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων στη Χασιά Αγίων Αναργύρων. Επί ένα χρόνο 1985-86 υποβλήθηκα σε εντατική φυσιοθεραπεία. Η κάθε μου κίνηση ήταν και μία προσευχή στην Παναγία, υπενθυμίζοντας τη δική Της υπόσχεση ότι θα με έκανε καλά.
Στο διάστημα εκείνο αποφάσισα να συνεχίσω τις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, έστω και σε αναπηρικό καροτσάκι, με τη βοήθεια των καλών μου φίλων και την συμπαράσταση των Καθηγητών μου.
Η υπόσχεση της Θεοτόκου ολοκληρώθηκε, γιατί ακριβώς μετά από δύο χρόνια άρχισα να περπατώ και όχι μόνον δεν απέθανα, αλλά η Χάρις του Θεού με καταξίωσε να διακονήσω την Εκκλησία του Θεού στην Αφρική και να γίνω πρώτος Επίσκοπος στην ιεραποστολική Επισκοπή Γκάνας (Δυτική Αφρική, 1999-2004), κατόπιν να διακονώ ως Μητροπολίτης στην ιστορική και αρχαία Μητρόπολη Πηλουσίου (2004-2006) και τώρα πλέον ως εφησυχάζων Μητροπολίτης Αντινόης του κλίματος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Επιλογή από το βιβλίο του Σεβ. Μητροπολίτου κ. Δημητρίου "Θαύματα Αγίων - Σημεία Θεού".
https://paraklisi.blogspot.com/2018/07/blog-post_882.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου