Ἐσύ καί ὁ Θεός

(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)

ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

“Εσύ και ο Θεός”

Στη σχέση μας με το Θεό χρειαζόμαστε τις τρεις μεγάλες θεολογικές αρετές, την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη (βλ. Α΄Κορ. 13:13).

Μ΄αυτές διαμορφώνεται μέσα μας καρδιά τέκνου.

Συλλογίσου, πώς είναι ένας καλός κι ενάρετος γιός, πως αισθάνεται και πώς αντιμετωπίζει τον πατέρα του, πός αγάπη και εμπιστοσύνη του έχει, με πόσο σεβασμό και πόση ευλάβεια στέκεται μπροστά του, πόση υπακοή του κάνει, πόση ευγνωμοσύνη νιώθει για όσα του προσφέρει, με πόσο ζήλο εργάζεται στα πατρικά έργα, με πόσο πόθο προστρέχει κοντά του σε κάθε περίσταση, αλλά και με πόση ταπείνωση υπομένει τις παιδευτικές του τιμωρίες. Έτσι πρέπει να διαθέσεις κι εσύ την καρδιά σου απέναντι στον Κύριο, τον ουράνιο Πατέρα και Πλάστη σου. Τα κυριότερα χαρακτηριστικά της σωστής σχέσεώς σου μ΄Αυτόν θα σημειώσουμε στη συνέχεια.

1. Το πιο βασικό στοιχείο είναι η αγάπη, καθώς μάλιστα ο ίδιος ο Χριστός το διακήρυξε:

“Ν΄αγαπάς τον Κύριο και Θεό σου μ΄όλη την καρδιά σου, μ΄όλη την ψυχή σου και μ΄όλο το νου σου. Αυτή είναι η πρώτη και πιο μεγάλη εντολή” (Ματθ. 22:37-38 ). Τι σημαίνει όμως ν΄αγαπάς το Θεό; Σημαίνει πως ο νους σου είναι προσκολλημένος σ΄Εκείνον -αυτό λέγεται μνήμη Θεού- , πώς οι επιθυμίες σου όλες συγκλίνουν σ΄Εκείνον, πώς τα μέλη του σώματός σου και οι αισθήσεις σου και οι ψυχικές σου δυνάμεις στο σύνολό τους εκτελούν θεληματικά και αβίαστα το άγιο θέλημά Του. Προς το θέλημα του Θεού σε έλκει ακατανίκητα η αγάπη, που τις αιτίες της ανακαλύπτεις σ΄όλα τα κτίσματα, σ΄όλη την πλάση, μια και όλα σε οδηγούν στον τέλειο και άπειρο Δημιουργό τους.

2. Ο φόβος του Θεού είναι το δεύτερο στοιχείο της σωστής σχέσεώς μας μαζί Του. Όταν όμως στην περίπτωση αυτή μιλάμε για φόβο, δεν πρέπει να τον εννοήσουμε με τη συνηθισμένη σημασία της λέξεως, δηλαδή σαν τρόμαγμα και σκιάξιμο, μήτε σαν φόβο δουλικό, πού επιβάλλει ακούσια υποταγή για την αποφυγή οδυνηρής τιμωρίας. Ο φόβος του Θεού είναι, θα λέγαμε, φόβος φιλικός και αγαπητικός, είναι η ανησυχία μας μήπως λυπήσουμε με τα έργα ή τα λόγια ή τους λογισμούς τον πανάγαθο και πολυεύσπλαχνο Πατέρα μας, ένας φόβος πού νιώθουν όλα τα φιλόστοργα παιδιά για το γονιό τους και ταυτίζεται με τον βαθύ σεβασμό, την ευλάβεια και την αφοσίωση.

Ποιό εἶναι τό νόημα τῆς φράσεως: «Ἐγώ ἐν τῷ Πατρί καί ὁ Πατήρ ἐν ἐμοί ἐστί» (Ἰωάν. 14, 10) (Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 

 Επιστολή στον θεολόγο Μπ. P.

Γιατί ερευνάς υψηλά, επουράνια μυστήρια, τα οποία ούτε τα Χερουβείμ δεν αντιλαμβάνονται πλήρως; Πίστευε μόνο πως έτσι είναι, ο Κύριος έτσι είπε, και η πίστη σου θα φέρει επιβράβευση. Εφόσον η αιώνια μακαριότητα, η αθάνατη ζωή και η βασιλεία, δεν έχουν ταχθεί στη γνώση αλλά στην πίστη. Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο αρκετή ικανότητα για την πίστη και λιγότερη για την γνώση. Δεν το αναγνώρισε άραγε αυτό και ο φιλόσοφος Κάντ, ο κριτικός του ανθρώπινου λόγου;

Εκφωνώντας τις παραπάνω λέξεις ο Χριστός τις απηύθυνε στην πίστη και όχι στη γνώση. Είπε στον απόστολο Φίλιππο: «Ου πιστεύεις ότι Εγώ εν τω Πατρι και ο Πατήρ εν Εμοί εστί;» (Ιωαν. 14, 10). Βλέπεις πώς η πίστη αποκαλύπτει τα μυστήρια και όχι η γνώση. Δεν λέει: «Ου γινώσκεις» αλλά «ου πιστεύεις»!

Εξάλλου, θα σε βοηθήσει λίγο και η σύγκριση. Δεν υπάρχει άραγε κάθε γιος στον πατέρα πριν γεννηθεί, και κάθε πατέρας στον γιο όταν γεννηθεί;Δεν υπάρχει άραγε μέσα στην φωτιά η φλόγα και η φλόγα στη φωτιά; Δεν ανήκει η ευγενής επιθυμία στην υψηλή σκέψη, και η υψηλή σκέψη στην ευγενή επιθυμία;

Ἡ ἀσύγκριτη καλλιτεχνία τῆς δημιουργίας

Η ΑΣΥΓΚΡΙΤΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

  

+Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη 

      Εμπρός μου έχω κάποιο περιοδικό, ένα από τα πολυ­άριθμα που κυκλοφορούν στις ημέρες μας. Το ανοίγω και παρατηρώ δύο σελίδες, αφιερωμένες στο θέμα: «Το μαγικό παραμύθι της φύσεως». Πιο πολύ άπ’ όλα χτυ­πούν στο μάτι οι έξι έγχρωμες εικόνες του.

 

Στην πρώτη παρουσιάζεται ένα εντυπωσιακό κοχύλι από το Κρητικό πέλαγος, αρκετά σπάνιο, μήκους 17 εκ. με σπείρες διακοσμημένες με μικρούς κόκκους. Η δεύ­τερη δείχνει τον θαυμάσιο χρωματισμό και την ωραία μορφή τού δέρματος μιας σαύρας. Στην τρίτη παρατη­ρούμε μία κάμπια στο κλωνάρι ενός φυτού με κυριολεκτικά μαγευτική ομορφιά. Οι αντιθέσεις που δημιουργούν οι λευκές κηλίδες με τους κίτρινους και κόκκινους χρωμα­τισμούς τού σώματος είναι πολύ θαυμάσιες. Η τέταρτη παρουσιάζει ένα εξαίσιο άνθος με την επιγραφή: «Μόνο στην Ελλάδα φυτρώνει το ωραίο αυτό κρίνο με τα κρεμαστά κόκκινα - πορτοκαλιά άνθη. Γνωστό από την Εύβοια, την Θεσσαλία και την Πελοπόννησο. Λέγεται lilium chalcedonicum». Η πέμπτη δείχνει ένα πανόμορφο μανιτάρι με κοκκινωπό κυρίως χρωματισμό, και η έκτη ένα ωραίο αλλά και περίεργο στο σχήμα άνθος, σαν μέλισσα, που φέρει την επιγραφή, «Οφρύς: λεπτό φυτό σε χρώμα γαλάζιο και κόκκινο».

 

Και μόνο ένα βλέμμα σ' αυτές τις ολίγες εικόνες αρκεί για να γευθή κανείς την άφθαστη καλλιτεχνία που μπορεί να συναντήση στα δημιουργήματα. Και να θυμηθή έτσι τον στίχο τού εθνικού ποιητού: «Μάγεμα η φύσις, χι όνειρο, στην ομορφιά και χάρη».

Στην νεανική μου ηλικία συνήθιζα να διαβάζω έργα μεγάλων λογοτεχνών και να αντιγράφω μερικές εκλεκτές περικοπές. Ταιριάζει εδώ που γίνεται λόγος για την μαγευτική ομορφιά της φύσεως να καταχωρήσω κάτι σχετικό από τον Βίκτωρα Ουγκώ: «Το μεσημέρι χιλιά­δες κάτασπρες πεταλούδες έτρεχαν εκεί και στ' αλή­θεια ήταν το θέαμα θεϊκό να τις βλέπης να στροβιλί­ζονται σαν νιφάδες από χιόνι». «Ο ήλιος χρύσωνε, πορφύρωνε και φλόγιζε τις τουλίπες, που έμοιαζαν με ποι­κιλίες μιας φλόγας, καμωμένες λουλούδια». «Ο άνεμος λάξευε κύματα μέσα στις μεγαλόπρεπες τεράστιες κα­στανιές». «Η φύσις είχε συμπόσιο. Η δημιουργία ήταν καθισμένη στο τραπέζι. Δυο μεγάλα τραπεζομάντηλα είχαν στρωθή, το γαλάζιο στον ουρανό και το πράσινο στην γη. Ο ήλιος φώτιζε τα μεσούρανα κι' ο Θεός σερ­βίριζε το γεύμα».

Ἐπιστολή τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος Ἁγίου Ὄρους πρός τόν ὑπουργό Δικαιοσύνης καί τούς Βουλευτάς περί τοῦ νέου Ποινικοῦ Κώδικος

 ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΘΩ ΚΑΡΥΑΙ ΤΗ 9η/22α Απριλίου 2019

Εξοχώτατον Υπουργόν Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ. Μιχαήλ Καλογήρου και Βουλευτάς του Ελληνικού Κοινοβουλίου Εις Αθήνας

Εξοχώτατοι Κύριοι,

Δια του παρόντος ιεροκοινοσφραγίστου ημών γράμματος επιθυμούμεν να θέσωμεν υπ όψιν Υμών τα κάτωθι: Μετά βαθυτάτης θλίψεως επληροφορήθημεν τας σχεδιαζομένας μεταβολάς του Ποινικού Κώδικος, με τας οποίας καταργούνται τα άρθρα 198, 199 και 201, τα αναφερόμενα εις την κακόβουλον βλασφημίαν, την καθύβρισιν θρησκευμάτων και την περιΰβρισιν νεκρών, αντιστοίχως. Η προτεινομένη κατάργησις των ανωτέρω άρθρων θα έχη σοβαράς αρνητικάς συνεπείας εις την κοινωνικήν ζωήν και τας σχέσεις των ανθρώπων, οδηγούσα πολλάκις εις την απευκταίαν χρήσιν της αυτοδικίας, ελλείψει ποινής υπό του Νόμου. Ωσαύτως, η ιστορία και η Ορθόδοξος παράδοσις του έθνους μας, επιτάσσουν τον σεβασμόν του νεκρού ανθρωπίνου σώματος, έστω και εάν τούτο ανήκη εις εχθρούς της πατρίδος.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μας παρέδωσε τον χρυσούν κανόνα και θεμέλιον λίθον δια την ειρήνην των κοινωνιών και την αρμονικήν συμβίωσιν των ανθρώπων, με την ρήσιν «ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις», διδάσκων ούτως και τον σεβασμόν εις έκαστον άνθρωπον, τον οποίον έχουν υιοθετήσει και αι νομοθεσίαι πλείστων χωρών.

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τήν παράδοση τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας

                           

  Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

                       [Υπομνηματισμός στα εδάφια: Ματθ.26,26-30]

   «᾿Εσθιόντων δὲ αὐτῶν λαβὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὸν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἐδίδου τοῖς μαθηταῖς καὶ εἶπε· λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου(:Κι ενώ έτρωγαν, πήρε ο Ιησούς στα χέρια Του τον άρτο, κι αφού ευχαρίστησε, τον έκοψε σε κομμάτια κι άρχισε να τον μοιράζει στους μαθητές λέγοντας: ‘’Λάβετε, φάγετε, αυτό είναι το σώμα μου’’). καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον καὶ εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες(:Κι αφού πήρε το ποτήριο και ευχαρίστησε, το έδωσε σε αυτούς και είπε: ‘’Πιείτε απ’ αυτό όλοι)˙τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν(:διότι αυτό είναι το αίμα μου, που επικυρώνει τη νέα Διαθήκη και χύνεται για τη σωτηρία πολλών, για να τους συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους)»[Ματθ.26,26-28].

      Πω, πω πόση ήταν η τύφλωση του προδότη! Και όταν ακόμη συμμετείχαν στα μυστήρια, έμεινε ο ίδιος, και όταν απολάμβανε την πιο φρικτή τράπεζα, δεν μεταβαλόταν. Και αυτό το δηλώνει ο Λουκάς όταν λέγει ότι μετά από αυτό εισήλθε μέσα στον Ιούδα ο σατανάς, όχι περιφρονώντας το σώμα του Δεσπότη, αλλά περιπαίζοντας ο σατανάς έτσι την αναισχυντία του προδότη. Διότι το αμάρτημα ήταν πολύ μεγάλο και από το ένα και από το άλλο μέρος, και ότι με αυτή την σκέψη της προδοσίας προσερχόταν στα μυστήρια, και ότι όταν προσήλθε δεν έγινε καλύτερος, ούτε από φόβο, ούτε από την ευεργεσία, ούτε από την τιμή που του έγινε.

      Και ο Χριστός δεν τον εμπόδισε, αν και γνώριζε τα πάντα, για να μάθει ότι δεν εγκαταλείπει εκείνους που προσέρχονται μετανοημένοι για διόρθωση. Και αυτό και πριν από αυτό και μετά από αυτό διαρκώς του το υπενθύμιζε και τον συγκρατούσε, και με έργα και με φόβο και με λόγια και με περιποίηση και με απειλή και με τιμή. Αλλά τίποτα δεν τον απομάκρυνε από εκείνο το φοβερό νόσημα.

Κυριακή τῶν Μυροφόρων

 Την τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα εορτάζουμε τις άγιες Μυροφόρες γυναίκες, και μνημονεύουμε τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, ο οποίος ήταν μαθητής κρυφός, όπως επίσης και τον νυκτερινό μαθητή Νικόδημο.

Οι γυναίκες αυτές είναι οι πρώτες αψευδείς μάρτυρες της Αναστάσεως, ενώ ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος της ταφής του Κυρίου, τα οποία –ταφή και ανάσταση– είναι τα πιο κύρια και συνεκτικά στοιχεία της πίστεώς μας. (*)

Ο Νικόδημος στη συνέχεια έγινε αποσυνάγωγος, γιατί δεν θέλησε να συμφωνεί με τους Ιουδαίους, ενώ τον Ιωσήφ, αφού ενταφίασε το σώμα του Κυρίου, οι Ιουδαίοι τον έριξαν μέσα σ’ ένα βαθύ λάκκο, απ’ όπου αρπάχθηκε με θεία δύναμη και διασώθηκε στην Αριμαθαία, την πατρίδα του. Και ο Χριστός, αφού αναστήθηκε, του εμφανίστηκε ενώ αυτός ακόμη έφερε τα δεσμά, πιστοποιώντας του έτσι ακόμη περισσότερο το μυστήριο της Αναστάσεως. Και ενώ πάθαινε πολλά από τους Ιουδαίους, δεν δεχόταν να αποσιωπήσει το μυστήριο, αλλά με παρρησία έλεγε σε όλους αυτά που είχαν γίνει.

Λέγεται μάλιστα ότι ο Νικόδημος αυτός πρώτος κατέγραψε με λεπτομέρειες σε σύγγραμμα τα σχετικά με το πάθος και την ανάσταση, γιατί καθώς ήταν μέλος της συναγωγής ήξερε με ακρίβεια και τις αποφάσεις και τους λόγους των Ιουδαίων, ήξερε με λίγα λόγια τα πάντα.

Γι’ αυτό τον λόγο, όπως είπαμε, μαζί με τις Μυροφόρες που είδαν την Ανάσταση, τάχθηκαν και αυτοί ως αψευδείς μάρτυρες της ταφής του Κυρίου, μετά την Κυριακή του Θωμά –η οποία προηγήθηκε, επειδή ο ευαγγελιστής Ιωάννης λέει ότι τα σχετικά με τον Θωμά συνέβησαν μετά από οκτώ μέρες.

Αυτές λοιπόν οι γυναίκες πρώτες είδαν την Ανάσταση και έφεραν στους Μαθητές το χαρμόσυνο μήνυμα. Διότι έπρεπε, το γυναικείο γένος που πρώτο αμάρτησε και κληρονόμησε την κατάρα, αυτό πρώτο να δει και την Ανάσταση, και αυτό που άκουσε: «Με λύπες θα γεννάς τα παιδιά σου» πρώτο να ακούσει τη χαρά.

«Καί κλίνας τήν κεφαλήν παρέδωκε τό πνεῦμα»

"ΚΑΙ ΚΛΙΝΑΣ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗΝ ΠΑΡΕΔΩΚΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ"

 

Σχολιάζει ὁ μέγας Ἀθανάσιος:"ΚΑΙ ΚΛΙΝΑΣ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗΝ ΠΑΡΕΔΩΚΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ" πρᾶγμα παράδοξο, διότι οἱ ἄνθρωποι πρῶτα πεθαίνουν καὶ μετὰ πέφτει τὸ κεφάλι τους. Ἐδῶ, στὸ θάνατο τοῦ Θεανθρώπου, συνέβη τὸ ἀντίθετο. Γιατί;

Ἀπό τή συναγωγή στή μασονία

Δείτε ἐδῶ τό βιβλίο:
https://www.academia.edu/38738232/%CE%91%CE%A0%CE%9F_%CE%A4%CE%97%CE%9D_%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%91%CE%93%CE%A9%CE%93%CE%97_%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9D_%CE%9C%CE%91%CE%A3%CE%9F%CE%9D%CE%99%CE%91

12 Μαΐου. ♰ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. Τῶν ἁγίων μυροφόρων γυναικῶν, ἔτι δέ Ἰωσήφ τοῦ ἐξ Ἀριμαθαίας καί τοῦ νυκτερινοῦ μαθητοῦ Νικοδήμου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Κυρ. γ´ Πράξ. (Πρξ. ς´ 1-7).

Πραξ. 6,1           Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν. 

Πραξ. 6,1                  Κατά τας ημέρας δε αυτάς, καθώς ηύξανε ο αριθμός των πιστών, οι Εβραίοι Χριστιανοί, οι οποίοι κατήγοντο από ξένας περιοχάς και ωμιλούσαν την ελληνικήν γλώσσαν και ελέγοντο Ελληνισταί, ήρχισαν να γογγύζουν και να παραπονούνται εναντίον των Εβραίων Χριστιανών της Ιουδαίας, διότι αι χήραι αυτών παρεμερίζοντο και παρημελούντο εις την καθημερινήν υπηρεσίαν της διανομής τροφών και βοηθημάτων.