Κάποτε, πήγε κάποιος στην αγορά μιας πόλης για να αγοράσει δούλους. Ανάμεσα σε αυτούς που αγόρασε, ήταν και ένας γεροδεμένος. Αυτόν τον δούλο τον αγόρασε σε μια αστρονομική τιμή, χωρίς να κάνει καθόλου παζάρια.
Το αφεντικό είπε στους δούλους του να ετοιμαστούν και σε λίγο θα πηγαίνανε στην φάρμα για να πιάσουν δουλειά.
Όταν έφτασε η στιγμή να αναχωρήσουν, είδε τους δούλους του να αστειεύονται μεταξύ τους, εκτός από τον γεροδεμένο δούλο. Αυτός καθόταν σιωπηλός και κατηφής σε μια γωνία.
- Τί έχεις και είσαι έτσι; τον ρώτησε το αφεντικό. Σε απασχολεί κάτι;
Και ο δούλος του απάντησε:
- Άκουσα το αστρονομικό ποσό που έδωσες, για να με αγοράσεις και μάλιστα χωρίς παζάρια. Φαντάζομαι τί δουλειά με περιμένει, για να κάνεις απόσβεση του ποσού αυτού! Λοιπόν τί κέφι να έχω;
- Δεν σε αγόρασα, για να σε έχω δούλο. Σε αγόρασα για να σε ελευθερώσω! Πήγαινε, είσαι ελεύθερος!
Ο δούλος τα 'χασε... Και τότε πέφτει στα πόδια του αφεντικού του και του λέει:
- Θα σου είμαι πάντα ευγνώμων γι΄αυτό το πράγμα. Θα σου είμαι πάντοτε δούλος!
Αυτός είναι ο Χριστός! Έδωσε το Αίμα του για να μας εξαγοράσει από την κόλαση του σατανά και να μας ελευθερώσει. Δεν πρέπει λοιπόν να είμαστε πάντοτε ευγνώμονες στον Κύριο; Δεν πρέπει να είμαστε πάντοτε (θεληματικά) δούλοι του;
Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος μέχρι του σημείου να εκλέξει, ή τον διάβολο ή τον Χριστό. Και έτσι, είτε δουλώνεται στον τύραννο διάβολο και γίνεται σκλαβωμένος δούλος, είτε στον ελευθερωτή Χριστό και γίνεται ελεύθερος δούλος.
Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου