Λόγος ἐν ταῖς Καλάνδαις

Λόγος ἐν ταῖς Καλάνδαις

(Ὁ κατὰ Θεὸν ἑορτασμὸς τῆς πρωτοχρονιᾶς καὶ ἡ πλάνη τῆς ἐκ τοῦ πονηροῦ εὐφροσύνης κατὰ τὶς ἡμέρες τῶν ἑορτῶν).

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Οἱ συναγωνισμοὶ ποὺ γίνονται σήμερα εἰς τὰ καπηλεῖαι εἶναι γεμᾶτοι ἀπὸ ἀσωτίαν καὶ ἀσέβειαν. Εἶναι γεμᾶτοι ἀπὸ ἀσέβειαν διότι αὐτοὶ ποὺ τὰ κάνουν παρακολουθοῦν τὰς ἡμέρας καὶ προμαντεύουν καὶ πιστεύουν ὅτι, ἂν περάσουν τὴν νουμηνίαν τοῦ μηνὸς (ἡ ἀρχή τῆς νέας σελήνης, τοῦ νέου σεληνιακοῦ μήνός). αὐτοῦ μὲ εὐχαρίστησιν καὶ ἀπόλαυσιν, ὅλος ὁ χρόνος θὰ περάση δι’ αὐτοὺς τὸ ἴδιο· ἀπὸ ἀσωτίαν δὲ διότι ἀπό πολὺ πρωὶ γυναίκες καὶ ἄνδρες ἀφοῦ γεμίσουν μπουκάλιᾳ καί ποτήρια πίνουν μὲ μεγάλην ἀσωτίαν τὸ ἁγνὸ κρασί. Αὐτὰ εἶναι ἀνάξια τῆς πίστεώς μας, εἴτε τὰ κάνετε ἐσεῖς, εἴτε παρακολουθεῖτε ἄλλους ποὺ τὰ κάνουν, εἴτε συνγγενεῖς εἶναι αὐτοί, εἴτε φίλοι, εἴτε γείτονες. Δὲν ἄκουσες τὸν Παῦλον ποὺ λένει· «Φυλάττετε ὡρισμένας ἡμέρας, καὶ μῆνας καὶ ἐποχὰς καὶ ἔτη. Φοβοῦμαι μήπως μάταια ἐκοπίασα διὰ σᾶς».

Ἄλλωστε θὰ ἦτο πολὺ μεγάλη ἀνοησία νὰ περιμένη νὰ πάη καλὰ ὅλος ὁ χρόνος ἐπειδὴ θὰ περᾴση εὐνοϊκὰ μία ἡμέρα. ῎Οχι μόνον ἀνόητη εἶναι αὐτὴ ἡ γνώμη, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἀποτέλεσμα διαβολικῆς ἐνεργείας, νὰ ἐμπιστευώμεθα δηλαδὴ τὴν ζωἡν μας ὄχι εἰς τὴν ἰδικήν μας φροντίδα καὶ προσπάθειαν, ἀλλὰ εἰς τὰς ἐναλλαγὰς τῶν ἡμερῶν. ῾Ολόκληρος ὁ χρόνος θὰ περἀση δι’ ἐσένα εὐτυχισμἐνος, ὄχι ἐὰν μεθύσης κατὰ τὴν νουμηνίαν, ἀλλὰ ἐὰν καὶ κατὰ τὴν νουμηνίαν καὶ κάθε ἡμἐραν κάνης τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γίνεται ἡ ἡμέρα κακὴ καὶ καλὴ ὄχι ἀπὸ τὴν φύσιν της, διὀτι δὲν διαφέρει ἡ μία ἡμέρα ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἰδικήν μας φροντίδα ἢ ἀμέλειαν. ῍Αν πράττης τὴν δικαιοσύνην, ἡ ἡμέρα σου θὰ γίνη καλή· ἐὰν πράττῃς τὴν ἁμαρτίαν ἡ ἡμέρα σου θὰ εἶναι πονηρὰ καὶ γεμάτη κόλασιν. ῍Αν πιστεύῃς αὐτὰ καὶ τὰ ἐφαρμόζης ὅλος ὁ χρόνος θὰ σοῦ πηγαίνη καλά, καὶ κάθε ἡμέραν θὰ κάνης προσευχὰς καὶ ἐλεημοσύνας, ἂν ὅμως παραμελῆς, τὴν ἀρετήν σου καὶ έξαρτᾷς τὴν εὐχαρίστησιν τῆς ψυχῆς σου ἀπὸ τὰς νουμηνίας καὶ τοὺς ἀριθμοὺς τῶν ἡμερῶν, θὰ μείνης ἔρημος ἀπὸ ὅλα τὰ ἀγαθά σου.

Ἀπό τή φιληδονία ἔρχεται ἡ ἀμέλεια καί ἀπό τήν ἀμέλεια η.., Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Από τη φιληδονία έρχεται η αμέλεια και από την αμέλεια η λησμοσύνη των καλών, Άγιου Μάρκου Ασκητού, Τα 200 κεφάλαια περί του πνευματικού νόμου, Φιλοκαλία τόμος Α', 31-12-2021, Αρχιμ. Σάββα Αγιορείτου

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Ἐξέταζε τίς δικές σου ἁμαρτίες καί ὄχι τοῦ πλησίον σου, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Εξέταζε τις δικές σου αμαρτίες και όχι του πλησίον σου, Άγιου Μάρκου ΑσκητοΎ, Τα 200 κεφάλαια περί του πνευματικού νόμου, Φιλοκαλία τόμος Α', 30-12-2021, Αρχιμ. Σάββα Αγιορείτου

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Γιά ἐμᾶς τούς Χριστιανούς τό κεντρικό σημεῖο τοῦ σύμπαντος καί ἡ ὕψιστη ἔννοια τῆς ἱστορίας ὁλόκληρου τοῦ κόσμου εἶναι ὁ ἐρχομός τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ..

Για εμάς τους Χριστιανούς το κεντρικό σημείο του σύμπαντος και η ύψιστη έννοια της ιστορίας ολόκληρου του κόσμου είναι ο ερχομός του Ιησού Χριστού.. Ήρθε με άκρα πραότητα, φτωχότερος των φτωχών «μη έχων πού την κεφαλήν κλίναι». Δεν είχε καμιά αυθεντία, ούτε στην πολιτεία, ούτε στη Συναγωγή, από αποκάλυψη εκ των άνω. Δεν πολέμησε τους αντιπάλους του. Και απομένει σ’ εμάς να τον αναγνωρίσουμε σαν Παντοκράτορα ακριβώς γιατί «εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. 2,7), αφού υπέστη τελικά μαρτυρικό θάνατο…

Μερικές φορές οι δοκιμασίες και οι δυσκολίες που μας συμβαίνουν μας βάζουν στη θέση ενός ταξιδιώτη που ξαφνικά βρίσκει τον εαυτό του στο χείλος της αβύσσου, από το οποίο είναι αδύνατο να επιστρέψει. Η άβυσσος είναι το σκότος της άγνοιας και ο φόβος της αιχμαλωσίας από το θάνατο. Μόνο η ενέργεια της αγιασμένης απελπισίας θα μας κάνει ικανούς να τα υπερπηδήσουμε. Αφού πεισθούμε από κάποια μυστηριώδη δύναμη, ριχνόμαστε στο άγνωστο επικαλούμενοι το όνομα του Κυρίου. Και τι συμβαίνει; Αντί να σπάσουμε το κεφάλι μας στους βράχους, αισθανόμαστε ένα αόρατο χέρι να μας οδηγεί ευγενικά και να σωζόμαστε. Το να ριχτούμε στο άγνωστο σημαίνει εμπιστοσύνη στο Θεό. Απελπισμένοι από τους ισχυρούς της γης, αρχίζουμε να ερευνούμε για μια νέα ζωή, στην οποία η πρώτη θέση δίνεται στο Χριστό.

Γέρων Ἀμβρόσιος Λάζαρης: «Εἶχα φύγει. Δέν ἤμουν ἐδῶ κάτω, στή γῆ. Ἦλθε ὁ ἅγγελος καί μέ ἀνέβασε ψηλά..»

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ – Ο πνευματικός της Μονής Δαδίου»

Μια φορά έγινε ο διάλογος που ακολουθεί. Τον ρώτησε η Γερόντισσα:

– Όταν είμαστε εδώ, μέσα στην προσευχή, μόλις τελείωσε το Απόδειπνο και πήραμε ευχή, από εκείνη την ώρα ούτε άκουγες ούτε μιλούσες. Λέω: «Γέροντα, γιατί είσαι έτσι; Μήπως σε πονάει το κεφάλι, μήπως σε πονάει το μάτι, μήπως σε πονάει η κοιλιά;». Που ήσουν εκείνη την ώρα;

– Είχα φύγει. Δεν ήμουν εδώ κάτω, στη γη. Ήλθε ο Άγγελος και με ανέβασε ψηλά. Μέσα στον Ουρανό. Δεν λέγεται, παιδιά, δεν μπορώ να παραστήσω αυτά που είδα! Αλλά είναι όλα άυλα εκεί πέρα. Δεν υπάρχει ύλη. Είναι μόνο πνεύματα. Με την ψυχή πήγα, δεν πήγα με το σώμα. Το σώμα ήταν εδώ.

Ἀποτίμηση τῆς ἐπίσκεψης τοῦ «Πάπα» στήν Ἑλλάδα

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 20η Δεκεμβρίου 2021.

ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ «ΠΑΠΑ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Βρισκόμαστε στον ισχυρό απόηχο της επίσκεψης του «πάπα» Φραγκίσκου στην Πατρίδα μας και θεωρούμε αναγκαίο να κάνουμε μια σύντομη αποτίμηση της επισκέψεώς του, αφ’ ενός μεν για να συνειδητοποιήσουμε τη ζημία που προκάλεσε η έλευσή του και αφ’ ετέρου για να γίνει η επίσκεψη αυτή αφορμή μιας αυτοκριτικής.

Κατά την ταπεινή μας γνώμη η πρόσκληση του αιρεσιάρχη κ. Φραγκίσκου, από την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας μας, να επισκεφτεί την Ελλάδα, ως «αρχηγός κράτους», αποδείχθηκε άστοχη, αψυχολόγητη και αδικαιολόγητη. Η εν λόγω επίσκεψη προκάλεσε για μια ακόμη φορά βαρύτατο σκανδαλισμό του πιστού λαού του Θεού. Η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία υποδέχθηκε τον «πάπα» με τιμές, μη λαμβάνοντας υπ’ όψη της τα διαχρονικά εγκλήματα του Παπισμού εις βάρος της Πατρίδος μας και γενικότερα των ατόμων και των λαών διά μέσου των αιώνων. Εγκλήματα για τα οποία δεν μετανόησαν έμπρακτα, ούτε ο νυν «πάπας», ούτε οι προκάτοχοί του. Τόσον η πρόεδρος της Δημοκρατίας, όσο και ο κ. Πρωθυπουργός τον υποδέχθηκαν, αμνηστεύοντας και διαγράφοντας το γεγονός, ότι οι εκάστοτε «πάπες», όπως και ο νυν, απέδειξαν διαχρονικά τα πλέον ανθελληνικά τους αισθήματα και προθέσεις. Το Γένος μας μόνο μίσος και εκδίκηση έχει να θυμάται από το Βατικανό. Η πρόσκληση θα είχε κάποιο νόημα, εφ’ όσον οι προσκαλέσαντες πολιτειακοί και πολιτικοί ηγέτες είχαν το θάρρος και την παλληκαριά, να υπομνήσουν σ’ αυτόν και να καυτηριάσουν, (με σκληρή μάλιστα γλώσσα), την αείποτε εχθρική στάση των εκάστοτε «παπών» προς την Πατρίδα μας.

Επισκέφθηκε επίσης ο «πάπας» την Ελλάδα και ως θρησκευτικός ηγέτης του Παπισμού, ως ο «αντιπρόσωπος του Θεού στη γη»! Εδώ ο σκανδαλισμός του πιστού λαού ήταν ακόμη μεγαλύτερος. Και τούτο διότι ο «πάπας» δεν ήρθε μετανοημένος για τις δεκάδες αιρετικές διδασκαλίες, που επεσώρευσε ο Παπισμός ανά τους αιώνες. Ούτε ήρθε να ζητήσει συγνώμη για τους ποταμούς αιμάτων των ομολογητών της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και γενικότερα για τα διαχρονικά εγκλήματα του Παπισμού εις βάρος της Ορθοδοξίας. Δεν ήρθε για να απαρνηθεί το δαιμονικό πρωτείο εξουσίας εφ’ όλης της Εκκλησίας. Ήρθε αμετανόητος, κουβαλώντας πάνω του όλες τις πλάνες και τις αιρέσεις του Παπισμού, με πρώτη και κυριότερη το φρικτό και δαιμονικό πρωτείο, προκειμένου να κατοχυρώσει και έμπρακτα την οικουμενική του αναγνώριση, ακόμη και από τούς Ορθοδόξους.

Ὁ Μωϋσής, ὁ γίγαντας τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου μας, ἐλευθέρωσε τόν ἑβραϊκο λαό ἀπό τόν «αἰγυπτιακό ζυγό», πού ἀποτελεί τόν τύπο ὅλων τῶν μορφῶν τῆς δουλείας, τῶν παλαιῶν καί τῶν συγχρόνων.

Η πνευματική κατάσταση των ανθρώπων αποτελεί το υπέδαφος των ιστορικών γεγονότων. Το ορατό σε αυτά στοιχείο δεν είναι αυτό που προέχει. Αυτό είναι εκδήλωση της δυνάμεως που περικλείεται στην ιδέα, στη γνώση. Ο άνθρωπος αγωνίζεται να υλοποιήσει δημιουργικά τη νοερή θεωρία που απέκτησε στη ζωή του. Οικοδομεί το πρόσκαιρο αλλά και στο πνευματικό επίπεδο το αιώνιο είναι του, σύμφωνα με την κατανόηση του σκοπού και του νοήματος της εμφανίσεως του στον κόσμο. Έτσι εξελίσσεται η Ιστορία.

Ο Μωυσής, φορέας της ύψιστης παιδείας της σύγχρονης του Αιγύπτου, δεν αμφέβαλλε ότι η αποκάλυψη που του δόθηκε με ασυνήθιστο τρόπο εκπορευόταν από Εκείνον, ο Οποίος δημιούργησε τον κόσμο, τον ορατό και ψηλαφητό, αλλά και τον αόρατο και νοερό. Με το όνομα του Γιαχβέ, που του αποκαλύφθηκε, προσκάλεσε τον εβραϊκό λαό να τον ακολουθήσει.

Η νέα ύψιστη γνώση, του εξασφάλισε απεριόριστη ισχύ. Με το όνομα του «Γιαχβέ» -«Εγώ ειμι»- πραγματοποίησε πολλά θαυμαστά έργα, εκπλήρωσε εξαιρετικά σημαντική αποστολή, για την οποία και επάξια του ανήκει αθάνατη δόξα. Αυτός οδήγησε την ανθρωπότητα στο ύψος της πιο αληθινής γνώσεως για τον Αιώνιο. Η πίστη του ήταν πάνω από αμφιταλαντεύσεις. Στα προστάγματα του απέδιδε αξία Θείας προελεύσεως - όλα γίνονταν στο Όνομα και με το Όνομα του «Εγώ ειμι» που του αποκαλύφθηκε. Το Όνομα αυτό είναι φοβερό κατά τη δύναμη και την εξουσία Του. Είναι άγιο, Θείο. Σε αυτό εκφράζεται η γνώση για Εκείνον, στην ευδοκία του Οποίου οφείλεται κάθε υπαρκτό στον απέραντο για μας κόσμο. Το Όνομα αυτό ως ενέργεια, που εκπορεύεται από τον Θεό, περικλείει μέσα του την άκτιστη Ενέργεια του Παντοκράτορα: «Εγώ ειμι ο Ών». Το Εγώ είναι το προσωπικό Απόλυτο και το Πρωταρχικό Είναι, η άβυσσος των οικτιρμών, ο φιλάνθρωπος Δεσπότης, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων. Κανένας και τίποτε δεν υπάρχει που να υπήρχε πριν από Εμένα ή μετά από Εμένα: Εγώ είμαι η άναρχη Αρχή και το Ατελεύτητο Τέλος. Το Όνομα αυτό είναι το πρώτο ρήγμα για τον άνθρωπο στη ζώσα αιωνιότητα, το πρώτο Φως της γνώσεως Εκείνου του Είναι το Οποίο από κανέναν και από τίποτε δεν προσδιορίζεται, όντας το «Εγώ ειμι», το Πρόσωπο.

Ο Μωυσής, ο γίγαντας της ιστορίας του κόσμου μας, ελευθέρωσε τον εβραϊκο λαό από τον «αιγυπτιακό ζυγό», που αποτελεί τον τύπο όλων των μορφών της δουλείας, των παλαιών και των συγχρόνων.

Ἐπί τῷ νέῳ ἔτει:«Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

Ἐπί τῷ νέῳ ἔτει

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

«Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 1-1-2001]

Και πάλι πρώτη του έτους, αγαπητοί μου. Ήδη ευρισκόμεθα στο πρώτο σκαλοπάτι του ετησίου ημερολογιακού οικοδομήματος. Την ίδια ημέρα γιορτάζομε και την οκταήμερο Περιτομή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Γιορτάζουμε ακόμη και τη σεπτή μνήμη του μεγάλου πατρός της Εκκλησίας μας, Βασιλείου του Ουρανοφάντορος· που σημαίνει «οὗ (:του οποίου) ἡ λαμπρότης εἰς ὕψος φαίνεται», όπως λέγει ο Σουήδας· ή: «αυτός που λάμπει μέχρι τον ουρανό· αυτός που αποκαλύπτει τα ουράνια μυστήρια».

Σήμερα όμως θα μας απασχολήσει η έννοια του χρόνου που πρέπει πάντοτε να αποτελεί στίγμα πλεύσεως για τον κάθε πιστό. Ο χρόνος είναι βασικό στοιχείο, όχι μόνο γιατί συνδέεται με τον χώρο και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του –δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο, ούτε ο χώρος χωρίς τον χρόνο, ούτε ο χρόνος χωρίς τον χώρο- αλλά και γιατί αποτελεί στοιχείο της ανθρωπίνης παρουσίας του Θεού στη γη και συνεπώς και της δικής μας σωτηρίας.

Μόνος ο άνθρωπος από όλα τα ζωντανά δημιουργήματα της κτίσεως έχει την έννοια του χρόνου. Κι όταν λέμε έννοια του χρόνου, εννοούμε του παρόντος, του παρελθόντος, και προπαντός του μέλλοντος χρόνου. Ο χρόνος συνδέεται άμεσα με τη σωτηρία μας. Εξάλλου, μόνος ο άνθρωπος γνωρίζει ότι πεθαίνει. Κι ο θάνατος τον προβληματίζει. Η έννοια του χρόνου καθορίζει το μήκος της ζωής· το τέρμα της, αλλά και την αιωνιότητα. Γι' αυτό η έννοια του χρόνου αποτελεί στίγμα πλεύσεως, όλως ιδιαίτερα για τον πιστόν. Ο χρόνος εκφράζεται με τα συμβεβηκότα, δηλαδή αυτά που συμβαίνουν, τα γεγονότα, όπως θα λέγαμε. Όπως εκφράζεται οτιδήποτε με την κίνηση ή την ακινησία όλων των σωμάτων, που μελετά η Φυσική. Πρέπει να πούμε όταν λέμε «ακινησία», δεν υπάρχει. Θα βάζαμε τη λέξη «ακινησία» εντός εισαγωγικών, διότι ούτε σε ένα άτομο της ύλης δεν υπάρχει, μέσα στο άτομο της ύλης, δεν υπάρχει η έννοια της ακινησίας. Όλα είναι σε μία φοβερή κίνηση.

Εἰπέ μοι...σέ συνέχειες ἀπό τό βιβλίο δογματολογία. Ἅγιον Ὄρος 1960. Μοναχός Ἀθανάσιος Παναγιώτου

Μοναξιά δέν εἶναι ἡ ἀπουσία τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἡ ἀπουσία τῆς Χάριτος ἀπό τόν ἄνθρωπο...

Την μοναξιά οι άνθρωποι την ερμηνεύουν, ως μια αίσθηση απουσίας ανθρώπων γύρω τους και νιώθουν, ότι είναι απολύτως μόνοι. Οι Πατέρες όμως, την μοναξιά την ερμηνεύουν ως απουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στον άνθρωπο, με αποτέλεσμα να μην νιώθει, ότι όταν είναι εντελώς μόνος του, είναι μαζί με άλλους 2, να μην πω 3!

31 Δεκεμβρίου. Ἀπόδοσις τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων. Μελάνης ὁσίας τῆς ῥωμαίας (♰449), Ζωτικοῦ ὀρφανοτρόφου (δ΄ αἰ.). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Παρ. κη΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Τίτ. α΄ 15 - β΄ 10).

Τιτ. 1,15            πάντα μὲν καθαρὰ τοῖς καθαροῖς· τοῖς δὲ μεμιαμμένοις καὶ ἀπίστοις οὐδὲν καθαρόν, ἀλλὰ μεμίανται αὐτῶν καὶ ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδησις.

Τιτ. 1,15                     Να μη λαμβάνουν υπ' όψιν των όσα περί καθαρών και ακαθάρτων φαγητών διδάσκουν οι ψευδάδελφοι Ιουδαίοι. Διότι εις μεν τους καθαρούς κατά την καρδίαν είναι όλα καθαρά· εις δε τους μολυσμένους από την αμαρτίαν και απίστους τίποτε δεν είναι καθαρόν, αλλά έχει μολυνθή ο νους των και η συνείδησίς των.