Ἡ πρόθεση μᾶς στό καθετί πρέπει νά εἰναι ἡ εὐαρέστηση τοῦ Θεοῦ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

Ἡ ὀρθή ἀξιοποίηση τῶν ταλάντων πού χαρίζει ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

Τά βήματα πού ὁδηγοῦν στό νά βγοῦμε ἀπό τήν φιλαυτία μας , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

Ἡ χαρά ὅταν κάνουμε κάτι καλό, μπορεῖ νά κρύβει ἰδιοτέλεια; -«Ἀγάπα τόν πλησίον σοῦ ὡς σεαυτόν»

 

Τά ἔργα μας νά εἰναι ἀρεστά στόν Θεό καί ὄχι μέ ἰδιοτελῆ σκοπό, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τή συνάντηση καί τόν διάλογο τοῦ Κυρίου μέ τή Σαμαρείτιδα

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ[: Ιω. 4, 5-42]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑ

«Ὡς οὖν ἔγνω ὁ Κύριος ὅτι ἤκουσαν οἱ Φαρισαῖοι ὅτι Ἰησοῦς πλείονας μαθητὰς ποιεῖ καὶ βαπτίζει ἢ Ἰωάννης- καίτοιγε Ἰησοῦς αὐτὸς οὐκ ἐβάπτιζεν, ἀλλ᾿ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ-ἀφῆκε τὴν Ἰουδαίαν καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν(:Όταν λοιπόν έμαθε ο Κύριος ότι οι Φαρισαίοι άκουσαν ότι ο Ιησούς προσελκύει και βαπτίζει περισσότερους μαθητές παρά ο Ιωάννης – αν και ο ίδιος ο Ιησούς δεν βάπτιζε, αλλά βάπτιζαν οι μαθητές Tου – για να μην ερεθίζει τον φθόνο των εχθρών Tου άφησε την Ιουδαία και αναχώρησε πάλι για τη Γαλιλαία, όπου δεν υπήρχαν πολλοί αντίζηλοί Tου)»[Ιω.4,1-3].

«Γιατί λοιπόν αναχωρεί από την Ιουδαία;», θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Όχι από δειλία φυσικά, αλλά για να σταματήσει τη ζηλοτυπία των Ιουδαίων και να ανακόψει τον φθόνο τους. Είχε βέβαια τη δυνατότητα να τους αντιμετωπίσει εάν Του έκαναν επίθεση, αλλά δεν θέλει να το πράττει αυτό συχνά, για να μην κινούνται αμφιβολίες για την πραγματικότητα της κατά σάρκα γεννήσεως του Υιού του Θεού· διότι, εάν κάθε φορά που Τον συλλάμβαναν, διέφευγε, ασφαλώς πολλοί θα σχημάτιζαν σχετικές υποψίες.

Για τον λόγο αυτό, τις περισσότερες πράξεις Του τις έκανε σαν να ήταν ένας απλός άνθρωπος. Διότι όπως ήθελε να πιστέψουν στη θεϊκή Του υπόσταση, έτσι ήθελε να πιστέψουν επίσης ότι, αν και Θεός, έφερε σάρκα ανθρώπινη. Γι' αυτό και ύστερα από την Ανάσταση έλεγε προς τους μαθητές: «Ψηλαφήσατέ με καὶ ἴδετε, ὅτι πνεῦμα σάρκα καὶ ὀστέα οὐκ ἔχει καθὼς ἐμὲ θεωρεῖτε ἔχοντα(:Δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου ότι έχουν τα σημάδια των καρφιών, και βεβαιωθείτε ότι είμαι εγώ ο ίδιος ο Διδάσκαλός σας που σταυρώθηκε. Ψηλαφήστε με με τα χέρια σας και βεβαιωθείτε ότι δεν είμαι άσαρκο πνεύμα· διότι η ψυχή και το φάντασμα ενός νεκρού δεν έχει σώμα και οστά, όπως βλέπετε και πείθεσθε ότι έχω εγώ)»[Λουκ.24,39]. Επίσης για τον ίδιο λόγο επιτίμησε τον Πέτρο όταν Του είπε «Ἳλεώς σοι, Κύριε· οὐ μὴ ἔσται σοι τοῦτο(: Ο Θεός να σε φυλάξει, Κύριε, από όσα φοβερά μας είπες ότι θα σου συμβούν. Δεν πρέπει να σου συμβούν αυτά και να θανατώσουν Εσένα τον Μεσσία)»[Ματθ.16,22]. Τόση σπουδαιότητα απέδιδε ο Κύριος στο θέμα αυτό, στο να πιστευτεί δηλαδή ότι έφερε και την ανθρώπινη σάρκα.

Γέρων Ἰσαάκ: «Νὰ μὴν κοιτᾶς ἂν σὲ ἀγαποῦν οἱ ἄλλοι, ἐσὺ νὰ ἀγαπᾶς τοὺς ἄλλους καὶ θὰ νιώσεις ὅτι ὅλοι σὲ ἀγαποῦν»

Φωτογραφία: † Ὁ Γέρων τῆς Ἱερᾶς Σταυρονικητιανῆς Καλύβης Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ Ἰσαάκ (Ἀττάλα), σὲ προσκύνημά του στὴν Ἱερὰ Μονὴ Στομίου Κονίτσης

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἰσαάκ Καψαλιώτου (Ἀττάλα), ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στὸ Ἱερό Ἡσυχαστήριο «Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος» στὴν Μεταμόρφωση Χαλκιδικῆς 10-08-1996.

Τὸ Μοναστήρι δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὶς ἱκανότητές μας, ἀλλὰ ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη ἀπ᾿ τὴν «σχολὴ» τοῦ Μοναστηριοῦ, μᾶς διδάσκει. Ὅλα ὅσα φέραμε ἀπ᾿ τὸν κόσμο εἶναι ἀκατάλληλα καὶ πρέπει νὰ τὰ ἀπορρίψουμε. Οἱ γνώσεις τοῦ κόσμου εἶναι γιὰ τὸ Μοναστήρι βδέλυγμα. Ὅλες τὶς ἱκανότητες ποὺ φέραμε, νὰ τὶς «τοποθετήσουμε σὲ μία βαλίτσα», καὶ ἴσως νὰ χρειαστοῦν κάποτε, ἴσως καὶ ὄχι, ἀφοῦ τὶς προσαρμόσουμε μὲ τὰ χρόνια στὸ Μοναστήρι. Ἐμεῖς ἤρθαμε νὰ μάθουμε μόνο καλογερικὴ. Τὰ γράμματα ἂν ἔχουμε ταπείνωση μπορεῖ νὰ μᾶς... βοηθήσουν, ἂν δὲν ἔχουμε ταπείνωση θὰ εἶναι μεγάλα ἐμπόδια.

Ἐσὺ, πῶς ἦρθες στὸ Μοναστήρι, νὰ βοηθηθεῖς ἢ νὰ βοηθήσεις; Πῶς τὸ τοποθέτησες μέσα σου; Νὰ βοηθήσεις ὡς Μοναχός, ὄχι ὡς κοσμικός. Τὸ πᾶν εἶναι βοηθηθοῦμε πνευματικὰ ἀπ᾿ τὸ Μοναστήρι. Λέει ὁ Γ. Παΐσιος ὅτι «δὲν πρέπει αὐτὸς ποὺ μπαίνει στὸ Μοναστήρι, νὰ ἀσκεῖ τὴν ἐπιστήμη του ἀπ᾿ τὴν πρώτη μέρα, ἀλλὰ λίγο ἀργότερα».

Ἡ πνευματικὴ ἐξάρτηση μὲ τὸν Γέροντά μας μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἐξάρτηση μὲ τὸν Θεό.

Νὰ μὴν λέμε ἐξωτερικῶς «δι᾿ εὐχῶν τοῦ Γέροντος ἔκανα αὐτό…». Αὐτὸ πρέπει νὰ γίνεται μέσα μας γιατί ἡ σχέση μας μὲ τὸν Γέροντα εἶναι μυστική, μέσα μας, προσευχή.

Νὰ μὴν κοιτᾶς ἂν σὲ ἀγαποῦν οἱ ἄλλοι, ἐσὺ νὰ ἀγαπᾶς τοὺς ἄλλους καὶ θὰ νιώσεις ὅτι ὅλοι σὲ ἀγαποῦν. Αὐτὸ τὸ παθαίνουν συνήθως οἱ ὀρφανοί, ἰδίως ἂν χάσουν τὴν μάνα… Ἔχουν μέσα τους ἕνα κενὸ καὶ παρεξηγοῦν τὴν ἀγάπη τῶν ἄλλων, δηλαδὴ ἀμφιβάλουν, δὲν τὸ νιώθουν γιατί εἶναι ἄδειοι ἀπὸ μητρικὴ ἀγάπη. Σὰν τὸ ξύλο, ὅσο καὶ νὰ βάζεις ἐνέργεια δὲν τὸ καταλαβαίνει,.

Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος:«Ἀνάγκη κατηχήσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ» π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ[:Πράξεις 11, 19-30]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

«ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΤΗΧΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 12-5-1996]

(Β335β)

Μας περιγράφει, αγαπητοί μου, ο ευαγγελιστής Λουκάς, τις πρώτες ημέρες της ζωής της Εκκλησίας, μετά την Πεντηκοστή. Και γράφει, όπως ακούσαμε εις το σημερινόν αποστολικόν ανάγνωσμα που είναι από τις Πράξεις: «Οἱ μὲν οὖν διασπαρέντες ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας». Δηλαδή μετά από τον λιθοβολισμόν του Στεφάνου, έπεσε ένας φόβος εις την πόλιν της Ιερουσαλήμ. Έφυγαν πολλοί. Όχι οι Απόστολοι. Έφυγαν πολλοί, διεσπάρησαν, λέγει. Και άρχισαν να κηρύσσουν Χριστόν εις την ύπαιθρον. Κι εδώ βλέπομε ότι ήδη το κήρυγμα του Ευαγγελίου έφθασε εις την Φοινίκην, έφθασε εις την Κύπρον και εις την Αντιόχειαν. Και τότε αντελήφθησαν ότι ήδη το κήρυγμα του Ευαγγελίου είχε φθάσει εις την Κύπρο και την Αντιόχεια, αντελήφθησαν οι Απόστολοι, που είχαν μείνει μέσα εις την πόλιν και βέβαια εν συνέχεια ενήργησαν σχετικά.

Ωστόσο, πώς ακριβώς διεδόθη το Ευαγγέλιον…, ανώνυμοι το διέδωσαν. Γράφει πάλι ο Λουκάς: «Τινές ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι, οἵτινες εἰσελθόντες εἰς Ἀντιόχειαν ἐλάλουν πρὸς τοὺς Ἑλληνιστάς, εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον Ἰησοῦν». Ένα είναι γεγονός ότι εξεδηλώθη μία προκοπή πέρα ως πέρα από κάθε προσδοκία τους διά την διάδοσιν του Ευαγγελίου. Είχαν μείνει έκπληκτοι εκείνοι που διέδιδαν το Ευαγγέλιο. Σας είπα: ανώνυμοι. Σημειώνει ο Λουκάς μια πολύ χαρακτηριστική φρασούλα: «Καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ᾿ αὐτῶν». «Ήταν», λέει, «χέρι Κυρίου μαζί τους». Είναι μία εβραϊκή έκφρασις που σημαίνει βοήθεια. Βοήθεια του ουρανού.

Αν έχετε προσέξει στην Αγιογραφία μας, πολλές φορές από μία εικόνα ενός αγίου ή κάποιων αγίων, να βγαίνει από τη γωνία του όλου πλαισίου της εικόνος, από τη γωνία την αριστερή συνήθως, μπορεί όμως και από τη δεξιά, να βγαίνει ένα χέρι και να ευλογεί. Αυτή είναι η χειρ Κυρίου, που δίνει ευλογία. Εικονογραφικώς έτσι παριστάνεται.

Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδας. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τήν ἀποστολή τοῦ Παύλου καί τοῦ Βαρνάβα στήν Ἀντιόχεια

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑΣ[:Πράξ.11,19-30]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ

[Υπομνηματισμός των εδαφίων Πράξ. 11, 19-30]

«Οἱ μὲν οὖν διασπαρέντες ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας, μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις(:Εκείνοι λοιπόν που είχαν φύγει από τα Ιεροσόλυμα και είχαν διασκορπιστεί λόγω του διωγμού που είχε γίνει εξαιτίας του Στεφάνου, έφθασαν μέχρι τη Φοινίκη και την Κύπρο και την Αντιόχεια. Και σε κανέναν άλλο δεν κήρυτταν τον λόγο του Θεού παρά μόνο στους Ιουδαίους)»[Πράξ. 11,19]. Δεν το έκαναν αυτό φοβούμενοι τους ανθρώπους, διότι τον φόβο δεν τον σκέφτονταν καθόλου, αλλά το έκαναν τηρώντας τον μωσαϊκό νόμο και δείχνοντας ακόμη ανοχή σε αυτούς.

Δεν συνέβαλε λίγο ο διωγμός στη διάδοση του θείου λόγου· διότι λέγει ο Παύλος: «Οἴδαμεν δὲ ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν(: Γνωρίζουμε επίσης ότι σε εκείνους που αγαπούν τον Θεό, όλα συνεργούν για το καλό τους. Αυτοί κλήθηκαν σύμφωνα με την προαιώνια απόφαση του Θεού και δέχτηκαν τη σωτήρια κλήση. Πώς λοιπόν να μη συνεργούν όλα για το καλό τους;)»[Ρωμ. 8,28]. Δεν θα μπορούσαν τίποτα άλλο να κάνουν, εάν επιδίδονταν με θέρμη έχοντας ως προκαθορισμένο σκοπό τους το να στερεώσουν την εκκλησία, παρά αυτό ακριβώς· και εννοώ δηλαδή το να διασκορπίσουν σε όλα τα μέρη τους δασκάλους.

Και πρόσεχε μέχρι πού επεκτάθηκε το κήρυγμα: «Διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας(:Έφθασαν μέχρι τη Φοινίκη και την Κύπρο και την Αντιόχεια)»,λέγει, «μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις(:και σε κανέναν άλλο δεν κήρυτταν τον λόγο του Θεού παρά μόνο στους Ιουδαίους)». Βλέπεις ότι κατά θεία οικονομία έγιναν όλα εκείνα τα σχετικά με τον Κορνήλιο; Αυτό επίσης αποτελεί και απολογία για τον Χριστό και κατηγορία για τους Ιουδαίους.

Όταν λοιπόν θανατώθηκε ο Στέφανος[βλ. Πράξ. 7, 58-60: « Καὶ ἐκβαλόντες ἔξω τῆς πόλεως ἐλιθοβόλουν. καὶ οἱ μάρτυρες ἀπέθεντο τὰ ἱμάτια αὐτῶν παρὰ τοὺς πόδας νεανίου καλουμένου Σαύλου,καὶ ἐλιθοβόλουν τὸν Στέφανον, ἐπικαλούμενον καὶ λέγοντα· Κύριε ᾿Ιησοῦ, δέξαι τὸ πνεῦμά μου. θεὶς δὲ τὰ γόνατα ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ· Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐκοιμήθη. Σαῦλος δὲ ἦν συνευδοκῶν τῇ ἀναιρέσει αὐτοῦ(:Και αφού τον έβγαλαν έξω από την πόλη, άρχισαν να τον λιθοβολούν. Και οι μάρτυρες, που σύμφωνα με τον νόμο έπρεπε πρώτοι να ρίξουν πέτρες εναντίον του, άφησαν τα ρούχα τους κοντά στα πόδια κάποιου νέου που λεγόταν Σαύλος, για να τα φυλάει. Και ενώ εκείνοι λιθοβολούσαν τον Στέφανο, αυτός επικαλούνταν τον Κύριο κι έλεγε: ‘’Κύριε Ιησού, δέξου το πνεύμα μου’’. Ύστερα γονάτισε, κραύγασε με μια δυνατή φωνή, που ακούστηκε και απ΄ τους φονιάδες του, και είπε: ‘’Κύριε, μην τους λογαριάσεις την αμαρτία αυτή’’. Και με αυτά τα λόγια έκλεισε τα μάτια του, για να παραδοθεί στον ειρηνικό ύπνο του θανάτου. Ο Σαύλος στο μεταξύ επικροτούσε και επιδοκίμαζε μαζί με τους φονιάδες τη θανατική εκτέλεση του Στεφάνου)»], όταν ο Παύλος κινδύνεψε δύο φορές[Πράξ. 21,27-31 και 23,12-35], όταν οι απόστολοι μαστιγώθηκαν [βλ. Πράξ. 5,40: «Ἐπείσθησαν δὲ αὐτῷ, καὶ προσκαλεσάμενοι τοὺς ἀποστόλους δείραντες παρήγγειλαν μὴ λαλεῖν ἐπὶ τῷ ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἀπέλυσαν αὐτούς (:Τότε τα μέλη του συνεδρίου πείστηκαν από τα λόγια του. Και αφού προσκάλεσαν τους αποστόλους να μπουν πάλι στην αίθουσα του δικαστηρίου, τους έδειραν και τους έδωσαν την εντολή να μη διδάσκουν έχοντας ως κύριο θέμα του κηρύγματός τους το όνομα και το πρόσωπο του Ιησού. Και μετά τους άφησαν ελεύθερους)», όταν πολλές φορές διώχθηκαν, τότε τα έθνη δέχθηκαν το κήρυγμα, τότε και οι Σαμαρείτες.

Νωθροὶ καὶ ζηλωταί

Νωθροὶ καὶ ζηλωταί

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ στοὺς πιστούς. Δὲν ἔχουν ὅμως ὅλοι τὴν ἴδια ἀνταπόκριση στὸ κάλεσμά της. Μεγάλο ἐμπόδιο εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν. Πρόκειται γιὰ ἕνα δύσκολο ἄθλημα, τὸ ὁποῖο προϋποθέτει σταθερότητα στὴ θεοφιλῆ ἐπιθυμία τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα. Ἡ προσπάθεια δὲν πρέπει νὰ αὐξομειώνεται ἢ νὰ ἀτονεῖ τόσο πολύ, ποὺ νὰ νομίζει κανεὶς ὅτι ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ ὁριστικά.

Εὔκολα διαπιστώνουμε στοὺς περισσότερους χριστιανοὺς μιὰ νωθρότητα (βραδύτητα στὶς ἀποφάσεις καὶ ὀκνηρία στὶς πράξεις). Ἡ κατάστασή τους εἶναι ἐπικίνδυνη πνευματικά, γιατί ὁδηγεῖ στὴν ἔλλειψη ἐνδιαφέροντος καὶ στὴ ρᾳθυμία μὲ τραγικὸ ἀποτέλεσμα ὁ διάβολος νὰ ἐκμεταλλεύεται τὴν ἀδυναμία τους, νὰ ρίχνει πονηρὰ σπέρματα καὶ νὰ διαστρέφει τὶς ἐπιλογές τους. Οἱ λογισμοὶ τους παύουν νὰ εἶναι καλοὶ καὶ ἡ ἀδράνειά τους ἰσοδυναμεῖ μὲ παρατεταμένο ὕπνο. Δὲν κινοῦνται οὔτε πρὸς τὴν ἀρετὴ οὔτε πρὸς τὴν κακία.

Ἡ φροντίδα τοῦ κληρικοῦ γι’ αὐτοὺς συναντᾶ πολλὰ ἐμπόδια. Χρειάζεται διακριτικὸ κέντρισμα, ἔμπρακτη ἀγάπη καὶ ὑπομονή. Ὅταν ὅμως διαπιστώσει ἀντίδραση, τότε ἀναθέτει τὸ ἔργο στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἔχει πολλοὺς τρόπους, γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσει, ἀρκεῖ νὰ συναισθάνονται τὴν κατάστασή τους.

“Ὄχι τήν Παναγία”

[...]Το 1944 εισβάλλουν οι Γερμανοί στην Κλεισούρα και μανιασμένοι άρχισαν να σφάζουν και να καίνε. Η Οσία Σοφία δέκα ημέρες νωρίτερα, μιλούσε για το κακό που έμελλε να γίνει στο χωριό κι έτσι κι έγινε το πρωί της Μεγάλης Τετάρτης. Στο χωριό σφαγιάσθηκαν 286 γυναικόπαιδα και κάηκαν 150 σπίτια.

Πολλοί από τους κατοίκους που γλίτωσαν, κρύφτηκαν στο μοναστήρι της Παναγίας, το οποίο οι Γερμανοί περικύκλωσαν με μπετόνια γεμάτα βενζίνη για να το κάψουν.

''Ὅταν δεῖς κάποιον νά ἔχει ἀνώμαλο βίο, ἀλλά πειστικά λόγια...

''Όταν δεις κάποιον να έχει ανώμαλο βίο, αλλά πειστικά λόγια, να θυμηθείς τον δαίμονα που μιλούσε στο Χριστό με ρητά της Αγίας Γραφής''.

Οσιος Παφνούτιος

https://proskynitis.blogspot.com/2023/05/blog-post_57.html

13 Μαΐου. Γλυκερίας μάρτυρος (†177). Σεργίου ὁμολογητοῦ, Παυσικάκου ἐπισκόπου Συνάδων (ϛ ́ αἰ.). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Σαβ. δ΄ ἑβδ. Πράξ. (Πρξ. ιβ΄ 1-11).

Πραξ. 12,1         Κατ᾿ ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρὸν ἐπέβαλεν Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς τὰς χεῖρας κακῶσαί τινας τῶν ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας.

Πραξ. 12,1                Κατά τον καιρόν εκείνον, ο βασιλεύς Ηρώδης Αγρίππας, άπλωσε τα χέρια και επιασε μερικούς από τους πιστούς της Εκκλησίας, δια να τους κακοποιήση.