“Δὲν εἶμαι ἕτοιμος γιὰ νὰ πεθάνω …”
Ὀνομάζομαι Κ.Μ. καὶ ἐπαγγέλλομαι μηχανοεπισκευαστής. Τὸ Μέγα Σάββατο τοῦ 2010 ξαφνικὰ ἄρχισα νὰ χάνω τὶς δυνάμεις μου καὶ νὰ νοιώθω φοβερὴ ἐξάντληση. Τὸ βράδυ μὲ πολὺ κόπο κατάφερα νὰ παραμείνω στὴν Ἀναστάσιμη Λειτουργία ὡς τὸ τέλος. Ὅμως τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα χειροτέρεψα. Μὲ κλάματα μὲ παρακαλοῦσε ἡ ἀδελφή μου νὰ μὲ πάει σ᾿ ἕνα νοσοκομεῖο, νὰ δοῦμε τὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ μὲ ἔπιασε ξαφνικά. Ἐγὼ ὅμως ἀρνιόμουν.
Τὴν Δευτέρα τῆς Διακαινησίμου 2010, μοῦ γεννήθηκε ἔντονη ἡ ἐπιθυμία νὰ ἔρθω στὸ Μοναστήρι σας γιὰ νὰ προσκυνήσω τοὺς Ἁγίους Πατέρες.
Ἄν καὶ σὲ ἀθλία κατάσταση, τὰ κατάφερα καὶ ἦρθα στὸν πανηγυρικὸ ἑσπερινὸ τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων.
Ἐγώ, ποὺ στὴ ζωή μου δὲν εἶχα κλάψει ποτέ, ἔπεσα στὴν ἁγία Λάρνακα καὶ ἔκλαιγα σὰν μωρὸ παιδί: “Δὲν εἶμαι ἕτοιμος γιὰ νὰ πεθάνω! Ἅγιοί μου, σᾶς παρακαλῶ, βοηθεῖστε με, σῶστε με, χαρίστε μου χρόνο γιὰ νὰ ζήσω κι ἐγὼ σᾶς ὑπόσχομαι θὰ ἀλλάξω πορεία, θὰ μετανοιώσω, θὰ κάνω νέα ἀρχή!”
Τὴν ἑπομένη μέρα τὸ πρωὶ πήγαμε σὲ ἰδιώτη γιατρὸ καὶ ἔκανα ἐξετάσεις. Ἐκεῖνος εἶπε στὴν ἀδελφή μου, ὅτι εἶχα μπροστά μου μόνο ἕξι ὧρες ζωῆς καὶ νὰ μὲ πάει ὁπωσδήποτε σὲ νοσοκομεῖο. Πανικόβλητη ἡ ἀδελφή μου, κατευθύνθηκε στὸ πιὸ κοντινὸ ἐφημερεῦον νοσοκομεῖο, ποὺ ἦταν τὸ Γ.Ν.Α. “Γεννηματᾶ”.
Ἐκεῖ διαπίστωσαν, ὅτι ἤμουν ἑτοιμοθάνατος, μὲ αἱματοκρίτη 18 καὶ αἱμοπετάλια 12.000 (τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ χαμηλότερη φυσιολογικὴ τιμὴ στὸν αἱματοκρίτη εἶναι 38 καὶ στὰ αἱμοπετάλια εἶναι 140.000). Οἱ ἐξετάσεις ἔδειξαν, ὅτι εἶχα ἐπιθετικῆς μορφῆς λευχαιμία καθὼς καὶ ὅτι τὸ συκώτι καὶ ἡ σπλῆνα ἦταν ὑπερβολικὰ διογκωμένα ἀπὸ τοξικὲς οὐσίες. Οἱ γιατροί, ὅταν ἀνέκτησα τὶς αἰσθήσεις μου, μὲ ρωτοῦσαν ἐπίμονα, ἄν ἤμουν ναρκομανής, μέθυσος ἤ, ἄν ἔπαιρνα φάρμακα. Τοὺς ἀπάντησα κατηγορηματικά “ὄχι”. Τότε ἐμπιστεύθηκαν στὴν ἀδελφή μου, ὅτι ἔχω πέσει θῦμα δηλητηρίασης, ἡ ὁποία μοῦ προκάλεσε αὐτὴν τὴν ὀξεία καλπάζουσα λευχαιμία κι ὅτι “δυστυχῶς πλέον εἶναι πολὺ ἀργά!”. Μοῦ πρότειναν νὰ κάνω μεταμόσχευση μυελοῦ τὴν ὁποία ἀρνήθηκα.
Ἀπὸ μέσα μου προσευχόμουν καὶ ζητοῦσα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες νὰ μὲ βοηθήσουν σὲ αὐτὴν τὴν δοκιμασία.
Ἔνοιωθα πολὺ ἤρεμος καὶ ἤμουν ἀπόλυτα σίγουρος ὅτι ὁ Παντοκράτορας Κύριος θὰ ἄκουγε τὴν δέηση τῶν Ἁγίων Του καὶ θὰ ἔκανε ὅ,τι ἦταν καλύτερο γιὰ μένα.
Οἱ γιατροὶ ξεκίνησαν μετάγγιση αἵματος καὶ ἄν ὁ ὀργανισμός μου ἀντιδροῦσε θετικά, τότε θὰ τολμοῦσαν μία θεραπεία σὲ 8 φάσεις, ποὺ θὰ ὁλοκληρωνόταν σὲ πέντε μὲ ἕξι μῆνες.
Αὐτὰ ἀποφάσισαν ὡς γιατροὶ οἱ ἄνθρωποι, οἱ μεγάλοι γιατροὶ ὅμως, οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἀλλοιῶς τὰ κανόνισαν.
Ὁ ὀργανισμός μου, ἐντελῶς ἀνέλπιστα, ἀντέδρασε πολὺ θετικά. Μπόρεσαν νὰ μοῦ κάνουν μετάγγιση πολλὲς μπουκάλες αἷμα, χωρὶς καμμιὰ ἐπιπλοκή. Κι ὅταν πῆγαν μετὰ νὰ μοῦ ξεκινήσουν τὴν πρώτη φάση τῆς θεραπείας (ποὺ θὰ ἦταν καὶ ἀπὸ τὶς πιὸ βαρειές) … ἔκπληκτοι διαπίστωσαν, πὼς ἤμουν τελείως καλά! (Τὶς ἐπίσημες ἀπαντήσεις ἀπὸ τὸ ἐργαστήριο κυτταρομετρίας τοῦ Νοσοκομείου “Γεννηματᾶ” τὶς πῆρα στὴν 1/5/2010, καὶ πιστοποιοῦσαν ὅτι εἶχα ὑπολειμματικὴ νόσο μηδέν. Τὴν γνωμάτευση τὴν ὑπέγραφε ὁ ἰατρὸς αἱματολόγος – κυτταρολόγος Π.Γ.).
Κι ἐνῶ ἐκεῖνοι λογάριαζαν, πὼς ἐὰν τελικὰ ζοῦσα, ἤθελα τὸ λιγότερο πέντε μῆνες γιὰ νὰ συνέλθω, οἱ Ἅγιοι μὲ οἰκονόμησαν καὶ σὲ εἴκοσι τρεῖς μέρες βγῆκα ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο τελείως ὑγιὴς σωματικά, ἀλλὰ καὶ τελείως ἀλλαγμένος ψυχικά.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μοῦ ἔδωσαν τὴν εὐκαιρία μιᾶς καινούργιας ἀρχῆς, μιᾶς πιὸ πνευματικῆς ζωῆς, γιὰ αὐτὸ ὅσο ζῶ καὶ ὑπάρχω θὰ εἶμαι ἐσαεὶ εὐγνώμων.
Μὲ ἄπειρες εὐχαριστίες
Κ.Μ.
Ἀθήνα
ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα τοῦ 1680 Ἀγαρηνοὶ Πειρατὲς λεηλατοῦσαν καὶ ἐρήμωναν τὰ παράλια μέρη τῆς Ραφήνας. Κάποιος ὑπηρέτης τῆς Μονῆς, ἀπὸ φθόνο κινούμενος, συνεννοήθηκε μὲ τοὺς πειρατὲς νὰ τοὺς ὁδηγήσει ἀσφαλῶς στὴν Μονή, μέσῳ ἑνὸς μυστικοῦ περάσματος ποὺ γνώριζε. Οἱ Πατέρες, ἔχοντας πολλὲς φορὲς ὑποφέρει ἀπὸ ἐπιδρομὲς καὶ λεηλασίες, εἶχαν κατασκευάσει ὡς τελευταία ἔξοδο κινδύνου μυστικὴ ὑπόγεια σήραγγα ποὺ κατέληγε στὴν Ραφήνα. Μέσῳ αὐτῆς τῆς σήραγγας, ὁ προδότης ὁδήγησε τοὺς βαρβάρους στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Μονῆς τὴν νύχτα τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ πειρατὲς αἰφνιδίασαν τοὺς Μοναχούς, ποὺ τοὺς βρῆκαν ὅλους συναγμένους στὴν Ἐκκλησία, μὲ ἀναμμένες τὶς λαμπάδες, νὰ ψάλλουν τὸ τελευταῖο “Χριστὸς Ἀνέστη” τῆς Πασχαλινῆς θείας Λειτουργίας. Ἡ σφαγὴ ποὺ ἀκολούθησε ὑπῆρξε καθολικὴ καὶ ἡ λεηλασία τῆς Μονῆς ὁλοκληρωτική. Βρῆκαν φρικτὸ μαρτυρικὸ θάνατο 179 Μοναχοί.
Κανένας δὲν θὰ εἶχε σωθεῖ ἀπὸ τὴν Ἀδελφότητα, ἐὰν δὲν τύχαινε λόγῳ τοῦ Πάσχα νὰ ἀπουσιάζει στὸ Μετόχι “Χεροσακκούλι” ἕνας ἀπὸ τοὺς Ἱερομονάχους τῆς Μονῆς ποὺ λειτούργησε ἐκεῖ γιὰ τοὺς ὑπηρέτες ποὺ ἐργάζονταν στὰ χωράφια. Αὐτός, ἐπιστρέφοντας τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα στὸ Μοναστήρι, εἶδε μέσα ἀπὸ τὸ δάσος καμένο τὸ Μοναστήρι καὶ ἀπὸ τὴν κατεστραμμένη κεντρικὴ εἴσοδο τοῦ τείχους σωρὸ τὰ κατακρεουργημένα σώματα τῶν μοναχῶν. Φοβισμένος, κατευθύνθηκε πρὸς τὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ, ἀπὸ ὅπου παρατηρώντας τὴν γύρω περιοχὴ διέκρινε στὸν ὅρμο τῆς Ραφήνας τὰ πειρατικὰ καράβια τῶν Ἀγαρηνῶν νὰ ἑτοιμάζονται νὰ σαλπάρουν καὶ ἀντελήφθηκε τί εἶχε συμβεῖ. Τὴν Δευτέρα ἡμέρα τοῦ Πάσχα, ὅταν ξημέρωσε, εἶδε τὰ πειρατικὰ πλοῖα νὰ σηκώνουν ἄγκυρα καὶ νὰ ἀπομακρύνονται στὸ πέλαγος. Τότε, ἔσπευσε καὶ κατέβηκε στὸ Μοναστήρι του… γιὰ νὰ ἀντικρύσουν τὰ μάτια του εἰκόνες φρίκης.
Ποιός εἶναι σὲ θέση νὰ διηγηθῆ τὰ δάκρυα καὶ τοὺς θρήνους ποὺ ἔκανε; Μπαίνοντας στὴν Μονὴ ἔκλαιγε, φώναζε γοερά, χτυποῦσε τὸ στῆθος του βλέποντας τὴν Ποίμνη τοῦ Χριστοῦ πεσμένη στὴν γῆ “σὰν πρόβατα ποὺ κατασπαράχθηκαν ἀπὸ λύκους”. Γιατὶ πράγματι φοβερὴ καὶ ἀνήλεη σφαγὴ ὑπέστησαν οἱ δοῦλοι καὶ Μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας δέχτηκε τὸ χτύπημα ἀπὸ τὸν ὦμο μέχρι τὸν ἀφαλό, ἄλλος πριονισμένος στὰ δύο κείτονταν κάτω, ἄλλος χωρὶς χέρια καὶ πόδια ἔμοιαζε τὸ σῶμα του σὰν ἄψυχο ξύλο, ἐνῶ ἄλλος δέχτηκε τὸ χτύπημα ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ κεφαλιοῦ μέχρι τὸν τράχηλο, χέρια πεταμένα ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, κεφάλια μακρυὰ ἀπὸ τὸ σῶμα Τους, μέλη ἄλλα τοῦ σώματος ὅλα σωρός, σπλάγχνα στὸ χῶμα χυμένα, ἀνακατεμένα μὲ αἵματα!!!!
Εἶδε ἱεροπρεπεῖς Γέροντες, ποὺ κρατοῦσαν σφιχτὰ ἀκόμη στὸ χέρι τους τὸ ἀντίδωρο, νὰ βρίσκονται ἄθλια κακοποιημένοι, γδαρμένοι, ἀτιμασμένοι, ἐνῶ πολλοὶ ὅσιοι ἄνδρες μὲ τὴν ὀδύνη ζωγραφισμένη ἀκόμα στὰ πρόσωπά τους εἶχαν σταυρώσει τὰ χέρια, δεχόμενοι σὲ στάση προσευχῆς τὸν θάνατο. Ὅλοι εἶχαν ὑποστεῖ διάφορα Μαρτύρια ἔχοντας ποτίσει μὲ τὸ αἷμα Τους ὁλόκληρο τὸν εὐλογημένο τόπο τῆς Μονῆς.
Ὅμως, ἐνῶ τὰ σώματά τους βρίσκονταν κομματιασμένα στὴν γῆ, οἱ ψυχές Τους εἶχαν πετάξει στὸν Οὐρανό. Πρὸ τῆς σφαγῆς Τους ἀπὸ τοὺς βαρβάρους Ἀγαρηνοὺς πειρατὲς ζοῦσαν τὸ μαρτύριο τῶν δακρύων, τώρα γεύτηκαν καὶ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο ὡς μιμηταὶ τοῦ Πρώτου καὶ Μεγάλου Μάρτυρος, τοῦ Νυμφίου τῆς ψυχῆς Τους Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πέρασαν ὅλη τους τὴν ζωὴ εὐάρεστα στὸν Θεό, μὲ ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ στολίζοντας τὶς ψυχές τους μὲ ἀρετὲς “ταῖς τῶν δακρύων Τους ροαῖς τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον γεωργοῦντες” (ἀπολυτίκιον εἰς πάντας τοὺς ὁσίους) καὶ κατὰ τὴν νύχτα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸ αἷμα Τους ἀξιώθηκαν νὰ ἀνέβουν στὸν Οὐρανὸ μαζὶ μὲ τὸν ἀναστημένο Κύριό μας γιὰ νὰ καταταγοῦν μὲ τοὺς Μάρτυρες, γιὰ νὰ παραστέκουν αἰώνια ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πρεσβεύουν μὲ μεγάλη παρρησία ἀκατάπαυστα γιὰ ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἐν τῇ γῇ ἀκόμη παροικοῦντα.
ΣΥΝΤΟΜΗ
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ
ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΤΑΩ
Ἡ Ἱερὰ καὶ σεβασμία Μονὴ Παντοκράτορος Ταῶ, ἱδρύθηκε τὸν 9ο αἰ. ὡς ἀνδρικὸ κοινόβιο. Στὴν διάρκεια τῆς μακραίωνης ἱστορίας της γνώρισε ἀλλεπάλληλες καταστροφὲς καὶ λεηλασίες, γνώρισε ὅμως καὶ χρόνια μεγάλης ἄνθησης καὶ αἴγλης. Ἰδίως κατὰ τὴν πρώτη βυζαντινὴ περίοδο ἀνεδείχθη δευτέρα Μονὴ τῶν Βαλκανίων, μὲ πολυπληθῆ ἀδελφότητα ποὺ ξεπερνοῦσε τὸν ἀριθμὸ τῶν 600 Μοναχῶν.
Ἡ συγκινητικότερη σελίδα στὴν ἱστορία τῆς Μονῆς ὅμως εἶναι ἡ περίοδος ἀπὸ τὸ 1570 ἕως τὸ 1680. Σ᾿ αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια, ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Παντοκράτορα, ὑπῆρξε πνευματικὸ λίκνο καὶ πηγὴ ἐθνικῆς ἐμπνεύσεως καὶ ἀφυπνίσεως κοινωνικῆς, γιὰ τὴν χειμαζόμενη Ρωμιοσύνη τῆς Ἀττικῆς ἀλλὰ καὶ τοῦ εὐρύτερου τουρκοκρατούμενου Ἑλληνισμοῦ. Σύμφωνα μάλιστα μὲ τὴν παράδοση, ἡ Μονὴ ἀκολουθοῦσε τὸ τυπικὸ τῆς περίφημης Μονῆς τοῦ Στουδίου ὡς πρὸς τὴν τέλεση τῆς Λατρευτικῆς καὶ Λειτουργικῆς ζωῆς τῶν Μοναχῶν της, τῆς ἀδιαλείπτου δηλαδὴ τελέσεως τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν ἐπὶ εἰκοσιτετραώρου βάσεως εἰς τὸ Καθολικόν τῆς Μονῆς. Ἀξίζει νὰ σημειωθῆ ὅτι στὶς μέρες μας ἴσως ἡ Μονὴ Παντοκράτορος εἶναι ἡ μοναδικὴ Μονὴ στὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένη Ἀκοίμητη Μονὴ καὶ τὸ Καθολικό της εἶναι ὁ μοναδικὸς Ἑξαγωνικῆς μορφῆς βυζαντινὸς Ναός, ποὺ σώζεται στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο.
Ἀπὸ τὸ 1570 καὶ μετά, οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς ἀναδεικνύονται μεγάλα πνευματικὰ ἀναστήματα τῆς ἐποχῆς τους. Οἱ τελευταῖοι ἀπὸ αὐτούς, 179 τὸν ἀριθμόν, ἐπεσφράγισαν μὲ τὸ αἷμα τους τὴν ἀφοσίωσή τους καὶ τὴν ἀγάπη τους στὸν Νυμφίο τῶν ψυχῶν τους Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, λαμβάνοντας τὸν στέφανο τοῦ Μαρτυρίου σύσσωμη ἡ Ἀδελφότητα, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ ἔτους 1680 μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία.
Ἡ Χάρις ὅμως τοῦ Παντοκράτορος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τρεῖς αἰῶνες μετὰ τὸ Μαρτυρικὸ τέλος τῶν 179 Ὁσιομαρτύρων Πατέρων αὐτῆς τῆς Μονῆς, ἔδωσε τὴν εὐλογία τῆς θαυματουργικῆς ἀποκαλύψεως τῶν Ἱερῶν Τους Λειψάνων. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ συνεκλόνισε καὶ κατεσυγκίνησε τὴν Γυναικεία πλέον Ἀδελφότητα τῆς Μονῆς ἀλλὰ καὶ τὸ πλῆθος τῶν φιλομονάχων προσκυνητῶν αὐτῆς. Παράλληλα ἡ εἴδηση διεδόθη σὲ ὅλο τὸν Ὀρθόδοξο κόσμο, στὴν συνείδηση τοῦ ὁποίου ἑδραιώθηκε ἕνα βαθὺ αἴσθημα σεβασμοῦ καὶ εὐλαβείας πρὸς τοὺς Παντοκρατορινοὺς Μάρτυρες, ἀποδίδοντας πρὸς τὰ ἱερὰ Λείψανά Τους τὴν προσήκουσα εὐλάβεια, προσκύνηση καὶ τιμὴ σὲ κάθε εὐκαιρία.
Ἔκτοτε, οἱ 179 Ὅσιοι καὶ Καλλίνικοι Νεομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀποτελοῦν φάρο τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας καὶ παρέχουν στὸ πλῆθος τῶν ἐπωνύμων καὶ ἀνωνύμων προσκυνητῶν τῶν τιμίων καὶ ἱερῶν Λειψάνων Τους, τὴν λύση τῶν οἱωνδήποτε προβλημάτων τους διὰ τῶν θαυμάτων Τους καὶ τῶν πρεσβειῶν Τους πρὸς τὸν Πανοικτήρμονα καὶ Παντοκράτορα Κύριον καὶ Θεόν μας. Πλῆθος δὲ καταγραφῶν θαυμάτων τῶν Ὁσιάθλων Πατέρων μας φθάνουν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονήν μας δι᾿ ἰάσεις
παντοδαπὰς ἀσθενειῶν, πλήρεις εὐχαριστιῶν πρὸς τοὺς Ἁγίους μας καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν Θεόν, ὁ Ὁποῖος “ἐθαυμάστωσεν” Αὐτοὺς διὰ νὰ εἶναι ἄμεσοι καὶ ἄμισθοι Ἀνάργυροι βοηθοὶ καὶ προστάτες τῶν Χριστιανῶν.
Ἡ μνήμη τῶν 179 Ὁσιομαρτύρων Ἁγίων Πατέρων τῶν ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Παντοκράτορος σφαγιασθέντων, ἑορτάζεται τὴν Τρίτη τῆς Διακαινησίμου.
https://enromiosini.gr/arthrografia/i-m-pantokratoros-tao-2/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου