Ἐπιθυμητές τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν: «Κακοπαθοῦσαν καὶ προσεύχονταν γιὰ τοὺς τρυφῶντες καὶ ἀναπαυομένους. Ἀγρυπνοῦσαν γιὰ τοὺς ὑπνοῦντες. Ἔχυναν δάκρυα καὶ μετανοοῦσαν γιὰ τοὺς γελῶντες».

 .         ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡAΦΙΑΣ»: Ἡ ἔκδοση αὐτοῦ τοῦ βιβλίου  (βλ.σχετ.: 1. http://christianvivliografia.wordpress.com/2011/12/14/ἀπὸ-τὴν-ἀσκητικὴ-καὶ-ἁγιορειτικὴ/, 2. http://christianvivliografia.wordpress.com/2012/01/19/ἂν-ἔσκυβες-δὲν-θὰ-ἤσουν-τώρα-ἐδῶ-ἐξ/, 3. http://christianvivliografia.wordpress.com/2012/01/28/ὀλοζώντανο-περιστατικὸ-ἀποκτήσεως/) συμπίπτει ἀφ᾽ ἑνὸς μὲ τὴν ἐθνική μας περιπέτεια καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου μὲ τὴν θεολογικὴ περιπλάνηση στοὺς σκοτεινοὺς δρόμους τῆς “μεταπατερικότητος”. Ἔρχεται τὸ βιβλίο λοιπὸν αὐτὸ νὰ δώσει στερεὰ τροφὴ καὶ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ στὶς δύο αὐτὲς προκλήσεις. Εἰδικῶς στὴν δεύτερη, τῆς λεγομένης “μεταπατερικῆς θεολογίας”, τὴν ὁποία καλοὶ θεολόγοι ἀσπάζονται καὶ προωθοῦν, παραθεωρώντας ὅλο τὸν πλοῦτο καὶ τὴν Χάρι τῆς βιωμένης ἀληθινῆς θεολογίας, δηλ. τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Θεὸ μέσα ἀπὸ τὴν ἡσυχαστικὴ (ἁγιορειτικὴ ἐν προκειμένῳ) «τριβή», τὴν εὐαγγελικὴ ὁδὸ σωτηρίας ποὺ διαθέτει ἡ Ἐκκλησία.
.          Διαβάζοντας τὸ βιβλίο αὐτὸ ὁ κάθε χριστιανὸς δέχεται πνευματικὰ κεντρίσματα ἀλλοιώσεως, ἀλλαγῆς, πνευματικοῦ ἀγῶνος, συντριβῆς γιὰ τὴν ἄνετη καὶ ἄκοπη χριστιανικὴ ζωὴ (πολλὲς φορές) καὶ συνειδητοποιήσεως τοῦ «τί ἐστί βερύκοκκο», δηλ. ΜΕΤΑΝΟΙΑ καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, δηλ. ἀληθινὴ θεολογία. Μακριὰ ἀπὸ τὶς βαρύγδουπες ἀναλύσεις γραφειοκρατῶν τῆς θεολογίας καὶ τὶς διαφημιστικὲς ἐκδοχὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς πρὸς ἐπικοινωνιακὴ κατανάλωση. Ὁ σιωπηλὸς λόγος τῆς ἁγιορειτικῆς ἐρήμου εἶναι δραστικὰ καὶ ΑΚΑΤΑΝΙΚΗΤΑ ΠΕΙΣΤΙΚΟΣ.

Ἀπὸ τὰ Προλεγόμενα τοῦ βιβλίου:
«ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ
ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ»
(Συναξάρια, περιστατικὰ καὶ ἀποφθέγματα
συγχρόνων Ἁγιορειτῶν Γερόντων τὰ τελευταῖα κυρίως χρόνια)
Ἅγιον Ὄρος 2011

.            Εὕρισκες παλαιὰ Γέροντες στὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ τὸ κομποσχοίνι στὸ χέρι καὶ τὸ σακίδιο στὴν πλάτη νὰ ὁδοιποροῦν μεγάλες ἀποστάσεις μέσα στὰ δύσβατα μονοπάτια. Τὰ σώματά τους ἦταν ἀποξηραμμένα ἀπὸ τὴν πολυετῆ ἄσκηση, τὰ μάτια τοὺς βαθουλωμένα ἀπὸ τὶς ἀγρυπνίες καὶ τὸ στόμα τους ξηρὸ ἀπὸ τὶς συνεχεῖς ἐνάτες. Μερικὰ γεροντάκια ἦταν ἔγκλειστα στὰ Κελλιά τους. Δὲν πήγαιναν στὶς Καρυὲς ἢ στὴν Δάφνη γιὰ προμήθειες, ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἔστελνε ἀγγέλους ἀγάπης, μοναχούς, ποὺ τοὺς βοηθοῦσαν. Δὲν εἶχαν ἀνθρώπινες παρηγοριὲς καὶ κοσμικὲς ἀνέσεις, ἀλλὰ αἰσθάνονταν οἱ ἴδιοι αὐτάρκεις, ἀνενδεεῖς καὶ ἦταν τελείως ἀμέριμνοι. Ἄλλοι σεβάσμιοι Γέροντες ποὺ ἔζησαν μὲ ὑπομονὴ στὸ Κοινόβιο καὶ λευκάνθηκαν στὴν ὑπακοὴ καὶ στὰ διακονήματα, ἀνέπνεαν τὸν Θεὸν καὶ τὸν Γέροντα καὶ ἔφθασαν σὲ μέτρα ἀπαθείας…
.         Πολλὰ γεροντάκια «στεγνὰ» ἀπὸ τὴν ἄσκηση ἔκρυβαν μέσα τους πνεῦμα καὶ ζωή. Ἐξωτερικὰ ἦταν ἄπλυτοι μὲ παλαιά, ρυπαρὰ καὶ σχισμένα ζωστικά, ἀλλὰ σὲ αὐτὸ τὸ ἀτημέλητο σκεῦος ἔκρυβαν τὸν πολύτιμο θησαυρό, τὴν θεία χάρι, ποὺ ἀπέκτησαν μὲ τόσους ἀγῶνες καὶ νυχθήμερα παλαίσματα. Ἦταν ξένοι τοῦ κόσμου ἀλλὰ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ. Ἀγνοοῦσαν τὶς κοσμικὲς ἐξελίξεις ἀλλὰ γνώριζαν καλὰ «τὴν ὁδὸν τὴν ἄγουσαν εἰς ζωὴν αἰώνιον». Κακοπαθοῦσαν καὶ προσεύχονταν γιὰ τοὺς τρυφῶντες καὶ ἀναπαυομένους. Ἀγρυπνοῦσαν γιὰ τοὺς ὑπνοῦντες. Ἔχυναν δάκρυα καὶ μετανοοῦσαν γιὰ τοὺς γελῶντες. Ἂν καὶ ἀπόμακροι ἀπὸ τὸν κόσμο αἰσθάνονταν ἀδελφοὺς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἀγκάλιαζαν μὲ τὴν προσευχή τους.
.         Οἱ παλαιοὶ Πατέρες εἶχαν τὴν ἁπλότητα στὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους ἀλλὰ καὶ στὸν χαρακτήρα. Δὲν θεωροῦσαν τοὺς ἑαυτούς τους πνευματικούς. Εἶχαν ἐπίγνωσι τῶν ἀδυναμιῶν τους καὶ ζοῦσαν τὴν μετάνοια. Εὔχονταν μεταξύ τους «καλὴ μετάνοια καὶ καλὸ τέλος».
.         Αὐτοὺς τοὺς ἁγιασμένους Γέροντες ποὺ ὑπάρχουν μέχρι σήμερα, δὲν τοὺς βρίσκεις εὔκολα, γιατί γνωρίζουν νὰ κρύβωνται ἔντεχνα. Ἄλλα καὶ ἂν τοὺς συναντήσης πρέπει νὰ ἔχης πνευματικὰ αἰσθητήρια γιὰ νὰ τοὺς ἀναγνωρίσης καὶ νὰ ἐπικοινωνήσης μαζί τους. Πολλοὶ Πατέρες δὲν ἀπεκάλυψαν τὰ βιώματά τους καὶ τὴν θεόσοφη διδασκαλία τους. Τὰ πῆραν μαζί τους ὡς μυστικὴ προσφορὰ στὸν ἀγωνοθέτη Κύριο. Ἄλλοι ὅμως γιὰ νὰ βοηθήσουν νεωτέρους μοναχοὺς ἔδιναν συμβουλὲς ἢ ἀπεκάλυπταν λίγα ἀπὸ τὰ βιώματά τους, ἐνῶ ἄλλα οἰκονόμησε ὁ Θεὸς καὶ ὑπέπεσαν στὴν ἀντίληψη τρίτων. Αὐτὰ τὰ γνωστὰ κατορθώματά τους γίνονται ἀφορμὲς ἀσκητικῶν ἀγώνων στοὺς νεωτέρους, χειροπιαστὰ παραδείγματα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καὶ διάψευση ἐκείνων ποὺ τοὺς κατατάσσουν στὸ παρελθόν. Ἡ κάθε γενεὰ ἔχει τὸ δικό της θεοφιλὲς παρὸν ποὺ στὴν συνέχεια γίνεται παρελθόν.
.           Τὰ ἀγκάθια καὶ τὰ ζιζάνια δὲν ἔλειψαν ποτὲ ἀπὸ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἀλλὰ παλαιότερα ὑπῆρχαν πολλοὶ ἐνάρετοι ἀγωνιστὲς στὰ Κοινόβια, στὴν ἔρημο, ἀκόμη καὶ στὰ Ἰδιόρρυθμα. Ἔτσι γινόταν μιὰ καλὴ παρακίνηση γιὰ τὰ πνευματικά. Οἱ συζητήσεις ἦταν γιὰ θαύματα, ἀσκήσεις καὶ γιὰ τὴν σωτηρία. Τὸ Ἅγιον Ὅρος τότε ἦταν ἀπόμακρο ἀπὸ τὸν κόσμο, πιὸ ἡσυχαστικό, πιὸ μυστικό, πιὸ ἀθόρυβο, πιὸ ἀσκητικό. Οἱ παλαιοὶ Ἁγιορεῖτες ἑξαιρέτως εἶχαν περισσότερο σεβασμὸ στὴν Παράδοση, στὶς Ἀρχὲς καὶ στοὺς Θεσμούς. Μὲ σεβασμὸ κράτησαν ὅ,τι παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς προκατόχους τους. Εἶχαν μεγάλη εὐλάβεια στὴν Παναγία καὶ ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοιά Της. Ἦταν ὑπομονετικοὶ στὶς ἀσθένειες, στοὺς πειρασμοὺς καὶ στὶς δοκιμασίες, καὶ δὲν ξεχνοῦσαν τὸν σκοπὸ τῆς ἀποταγῆς τους, τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Εἶχαν πραγματικὴ ξενητεία, ἡ ζωή τους ἦταν συνυφασμένη μὲ τὸν κόπο. Στεροῦνταν ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ ἀπέφευγαν τὴν ἄνεση. Εἶχαν ἁπλότητα καὶ ὄχι ὀρθολογισμό, βιώματα καὶ ὄχι στεῖρες γνώσεις, εἶχαν ἦθος Καλογερικό. Ἀπὸ αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς βιαστὲς τῆς φύσεως καὶ τοὺς ἐπιθυμητὲς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν γνωρίζοντας τὴν ἐπίμονη καὶ ποικιλόμορφη ἄσκησή τους, τὶς νηπτικὲς ἀναβάσεις τους, τὸ ἁπλὸ καὶ ἀνόθευτο ἦθος τους καὶ τὸ ὁλοκληρωτικὸ δόσιμο στὸν Θεό, μποροῦμε νὰ πάρουμε καὶ ἐμεῖς πῦρ ἄφθαρτο, γιὰ νὰ ἐξαφθῆ ὁ ζῆλος μας γιὰ ἀγῶνες καὶ προσευχή.
.         Εἶναι τιμή μας ποὺ μᾶς κατέταξε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ στὸ μοναχικὸ τάγμα καὶ ἀνήκουμε στὴν μεγάλη ἁγιορείτικη οἰκογένεια. Ἀποτελεῖ χρέος καὶ καθῆκον μας νὰ σεβαστοῦμε τὴν ἁγιορειτικὴ μοναχικὴ παράδοση, νὰ ἀκολουθήσουμε τὰ ἴχνη τῶν παλαιοτέρων Πατέρων, νὰ προσπαθήσουμε νὰ ζοῦμε, ὅπως ἔζησαν ἐκεῖνοι καὶ νὰ κάνουμε τὰ ἔργα τους.
.          Ὅλα ὅσα ἀναφέρονται στὸ ἀνὰ χεῖρας βιβλίο, εἶναι πράξεις (ἀσκητικὰ κατορθώματα ἢ πτώσεις) καὶ πρακτικὴ διδασκαλία Ἁγιορειτῶν. Γράφονται γιὰ νὰ παρακινήσουν σὲ μετάνοια καὶ σὲ μίμηση τῆς ἀσκητικῆς βιοτῆς τους ἢ νὰ μᾶς κάνουν προσεκτικοὺς μὲ τὰ παθήματά τους».

 

 http://christianvivliografia.wordpress.com/2012/03/07/10014/