Τό 2009 στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβου συνέβει ἕνα παράδοξο καί θαυμαστό συνάμα γεγονός

 «Γίνεσθέ μοι μάρτυρες...»

(Ήσ.43,10)

Το 2009, λίγο χρονικό διάστημα πριν από την τελετή Αγιοκατάταξης του Αγίου Φιλουμένου στο προσκύνημα : του Φρέατος του Ιακώβ, συνέβη ένα παράδοξο και θαυμαστό συνάμα γεγονός.

Κάποια μέρα μετέβη στον χώρο μία μεγάλη ομάδα αρχιερέων και ιερομόναχων, οι όποιοι τέλεσαν στον ναό τη Θεία Λειτουργία. «Μετά το πέρας της ακολουθίας», διηγείται ο Ηγούμενος του Μοναστηριού π. Ιουστίνος, «κατέβηκα κάτω, για να επιμεληθώ τον ναό.

 Μπήκα στο ιερό και, καθώς τακτοποιούσα τις στολές πού χρησιμοποιήθηκαν, πρόσεξα ότι σε μία από τις βιτρίνες υπήρχε κάτι παράξενο. Ήταν ένα μάκτρο ανασηκωμένο, σαν να βρισκόταν από κάτω του ένα πολύ μικρό Άγιο Ποτήριο. Παραξενεύτηκα! Κανείς άλλος έκτος από μένα δεν είχε μπει στο σκευοφυλάκιο, οι βιτρίνες ήταν όλες κλειδωμένες και τα κλειδιά τα κρατούσα εγώ. Άνοιξα με περιέργεια τη βιτρίνα, ανασήκωσα το μάκτρο και είδα από κάτω ένα μικρό ασημένιο ποτήριο, στο όποιο αναγράφονταν τα έξης:

«Ποτήριον αίματος μαρτυρίου εκχυθέν υπέρ οίκου Κυρίου του Αγίου Ίερομάρτυρος Φιλουμένου του Κυπρίου, 16 Νοεμβρίου 1979. Το ποτήριον, o εγώ πίνω, πίετε».

Το μικρό ασημένιο ποτήριο περιείχε ψήγματα από το αίμα του Αγίου, το έκχυθέν κατά την ώρα του μαρτυρίου του στον χώρο του Φρέατος του Ιακώβ. Η θαυμαστή ανεύρεση του ήταν αναμφιβόλως μία μεγάλη ευλογία του Θεού για το προσκύνημα, ιδιαιτέρως κατά τις μέρες πού ακολούθησαν. Η αναγραφόμενη όμως σε αυτό επιγραφή επέκτεινε τη θεϊκή αυτή ευλογία πέρα από το προσκύνημα, πέρα από τούς Αγίους Τόπους, στα πέρατα της οικουμένης καλώντας όλους εμάς, αλλά και τούς μετά από εμάς, σέ συμμαρτυρία συμμετοχή δηλαδή στο μαρτύριο και τη μαρτυρία του Αγίου Φιλουμένου.

Ο αγωνοθέτης Κύριος επί πολλά έτη προετοίμαζε τον ταπεινό δούλο Του για τον στέφανον του μαρτυρίου και αυτός φάνηκε όντως αντάξιος της θεϊκής κλήσεως. Ο Άγιος Φιλούμενος υποκινούμενος από τη θεία αγάπη και τον πόθο της αιώνιας ζωής διήλθε τη ζωή του ως μία συνεχή μαρτυρία Χριστού με κορύφωση το μαρτύριο του αίματος, το οποίο και τον οδήγησε στον κατ' εξοχήν χώρο της Αγάπης, στη Βασιλεία του Θεού. Εκεί όπου βρίσκονται οι ψυχές των αγίων μαρτύρων, «των πεπελεκισμένων διά την μαρτυρίαν' Ιησού και διά τον λόγον τού Θεού» (Άποκ. 20,4).

Τέτοιοι άνθρωποι, οι οποίοι δόθηκαν ολοκληρωτικά στον Χριστό, επισφραγίζοντας με το μαρτυρικό τους αίμα την πίστη τους σ' Αυτόν, υπήρχαν και θα υπάρχουν έως της συντέλειας των αιώνων. Θα υπάρχουν για να υπενθυμίζουν σέ όλους εμάς ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι για το μαρτύριο. Και το εν Χριστώ μαρτύριο βιώνεται ποικιλοτρόπως: Βιώνεται ως υπομονή στις θλίψεις και τις ασθένειες, ως αγώνας σκληρός προς τα πάθη πού μάς πολεμούν, ως μετάνοια για τα λάθη και τα πάθη μας, ως αυτοθυσία, ως απάρνηση τού ιδίου του εαυτού μας, ως ακλόνητη ομολογία της πίστεως μας έργω και λόγω. Αλλά στην υψηλότερη έκφραση του πραγματώνεται διά τού μαρτυρίου του αίματος, μ' ένα θάνατο πού καταργεί το βασίλειο του θανάτου, για να θριαμβεύσει η Ζωή, η όντως Ζωή, ο Χριστός!

Το βράδυ της 28ης προς την 29η Νοεμβρίου του 2012 στο χωριό καταγωγής του Άγιου Φιλουμένου, την Ορούντα, συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός διά του οποίου ο ίδιος ο Άγιος επιβεβαίωσε το αμετάκλητο αυτής της κλήσεώς μας. Το γεγονός συνέβη κατά την προς τιμήν του Άγιου αγρυπνία στον Ιερό Ναό Αποστόλου Λουκά.

Η αγρυπνία, η οποία τελείται κάθε χρόνο την ημερα της μνήμης του Αγιου, είχε αρχίσει από νωρίς. Στο κέντρο τού ναού ήταν τοποθετημένη η μεγάλη προσκυνηματική εικόνα τού Άγιου Φιλουμένου, ένα επιτραχήλιο του, καθώς και τεμάχιο του Ιερού του λειψάνου. Καθ' όσον ψάλλονταν οι αίνοι, τόσο οι κληρικοί όσο και οι παριστάμενοι πιστοί άρχισαν να προσκυνούν κατά τάξη την εικόνα και το λείψανο του Άγιου, χριόμενοι από τον εφημέριο με λάδι από το κανδήλι πού ήταν αναμμένο εκεί.

Ανάμεσα στους πιστούς παρών ήταν και ένας νέος, ο οποίος εδώ και κάποια χρόνια δοκιμαζόταν με την επώδυνη ασθένεια του καρκίνου, ο Γιώργος Ραουνάς από την Κακοπετριά. Ο Γιώργος, απόφοιτος της Σχολής Σωματικής Αγωγής της Ελλάδος, ήταν νυμφευμένος με τη Στέλλα Κακουρίδου από το Ακάκι, με την όποια απέκτησε τέσσερα παιδιά. Αγαπούσε ιδιαίτερα την άσκηση της προσευχής και τις ιερές ακολουθίες στις όποιες μετείχε τακτικά. Ευλαβείτο επίσης πολύ τον Άγιο Φιλούμενο, τον όποιο παρακαλούσε ιδιαιτέρως να τον ενδυναμώνει στη δοκιμασία πού περνούσε. Πάντοτε όμως έλεγε: «Ότι θέλει η αγάπη του Θεού! Ότι θέλει η αγάπη του Κυρίου!»

Όταν, λοιπόν, έφθασε και η σειρά του να προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου, κάποιος από τούς παριστάμενους, είδε τον Άγιο Φιλούμενο να εξέρχεται ολοζώντανος από την ιερά του εικόνα και να εναγκαλίζεται τον Γιώργο. Έπειτα τον συνόδευσε μέχρι το στασίδι του κι έφυγε.

Το θαυμαστό αυτό γεγονός το ανέφερε συγκλονισμένος, αμέσως μετά το πέρας της αγρυπνίας, ο απλός αυτός άνθρωπος στον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο, ό όποιος προΐστατο της πανηγυρικής ακολουθίας.

Το τεμάχιο του λειψάνου παραχωρήθηκε από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στην Ιερά Μονή Άγιου Νικολάου Ορούντας με την προοπτική να αποτεθεί στον μελλοντικό Ναό του Αγιου Φιλουμένου, ο οποίος θα ανεγερθεί σέ χώρο της Μονής. Βλ.Επίμετρο, «Επιστολή Πατριαρχείου Ιεροσολύμων», σελ. 211.

  Τότε, η εμφάνιση αυτή του Αγίου Φιλουμένου θεωρήθηκε ως σημείο, ότι διά πρεσβειών του ο Γιώργος θα θεραπευόταν. Στη συνέχεια, όμως, η πορεία της υγείας του επιδεινώθηκε επιφέροντας του πόνους μαρτυρικούς, μέσα στους όποιους ετελειώθη εν Κυρίω στις 8 Ιουλίου του 2013.

Το μαρτυρικό τέλος του Γιώργου μαζί με την ακλόνητή του πίστη, την καρτερία και την υπομονή του ερμήνευσαν τελικώς το βαθύ πνευματικό νόημα της θαυμαστής εκείνης παρουσίας τού Ιερομάρτυρος Φιλουμένου. Ο Άγιος τον ενίσχυσε, ώστε να υπομείνει έως τέλους το μαρτύριο της ασθένειας του, προσλαμβάνοντας τον μαζί του στην αιωνιότητα ως συμμάρτυρα ενώπιον τού θρόνου του Θεού! Γιατί το μαρτύριο δεν είναι μόνο το μαρτύριο τού αίματος για την αγάπη και πίστη του Χριστού είναι και η ολόψυχη αποδοχή -με ευχαριστία και δοξολογική διάθεση- όποιας δοκιμασίας επιτρέψει ό Κύριος ως θεϊκής επισκέψεως για τη σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας.

«Ο Κύριος δεν μας λησμονεί. Δίνει τη δύναμη και τη Χάρη Του σε ανθρώπους, ώστε και σήμερα να είναι αδιάκοπη η μαρτυρική συνείδηση της Εκκλησίας μας, ώστε να μην ξεχνούμε και εμείς ότι ως μέλη της έχουμε κοινή υποχρέωση να μαρτυρούμε περί του Φωτός, δηλαδή γι' αυτό πού είδαν τα μάτια μας, πού άκουσαν τα αυτιά μας και ψηλάφησαν τα χέρια μας: τη μόνη Αλήθεια πού λέγεται Χριστός...» . 
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΣ Ο ΚΥΠΡΙΟΣ

 

 http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/01/2009.html