Πόσο αληθώς ωραία η εικών του εις Θεον πλουτούντος! Ο ατενίζων προς αυτήν αισθάνεται γοητείαν τινά μυστικώς γοητεύουσαν την ευτού ψυχήν και έλκουσαν αυτήν προς την εικόνα. Η χάρις αυτής αιχμαλωτίζει την ψυχήν, το δε μεγαλείον αυτής επιβάλλει ευλάβειαν.
Ο εις Θεόν πλουτών εγένετο ο λύχνος ο του Ευαγγελίου, ο φωτίζων τους
αγαλλομένους εν τω φωτί αυτού. Απέβη η ζύμη τη Χάριτος , η τείνουσα να
ζυμώση όλον το εγγίζον αυτή φύραμα, και ανεδείχθη το άλας της Καινής
Διαθήκης, το μέλλον να αλίση πάσαν την γήν.
Ο εις Θεόν πλουτών ανευρίσκει πανταχού τον Θεόν. Η καρδία αυτού εγένετο
παράδεισος, εν ω εβλάστησε το δέδρον της ζωής. εν αυτή ηθάλλουσι και
νεάζουσιν ως εν έαρι δηνεκεί πάντα τα άνθη των χαρίτων.