«Σκέψεις βασισμένες στήν πρώτη ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός τόν Τιμόθεο», Μέρος γ΄

Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ

«Ἡ γάρ σωματική γυμνασία πρός ὀλίγον ἐστίν ὠφέλιμος, ἡ δέ εὐσέβεια πρός πάντα ὠφέλιμός ἐστιν, ἐπαγγελίας ἔχουσα ζωῆς τῆς νῦν καί τῆς μελλούσης. Πιστός ὁ λόγος καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος» (δ΄ : 8-9).

Ἡ σωματική ἄσκηση λίγο ὠφελεῖ, γιατί αὐτή μπορεῖ νά περιορίσει μόνο τά πάθη, ὄχι νά τά ξεριζώσει. Ἀπεναντίας ἡ εὐσέβεια, δηλαδή ἡ ἀόρατη ἄσκηση τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη, εἶναι ὠφέλιμη γιά ὅλα. Μόνο μέ τήν εὐσέβεια μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἀποκτήσει τήν αἰώνια ζωή. Μιά γεύση τῆς αἰώνιας ζωῆς παίρνουν οἱ ἅγιοι ἀπό ἐδῶ ὡς ἐγγύηση τῆς κληρονομιᾶς της. Στήν πληρότητά της ἀποκαλύπτεται μετά τόν χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα. Ἡ αἰώνια ζωή συνίσταται στήν αἴσθηση τῆς χάριτος στήν ψυχή τοῦ χριστιανοῦ. Αὐτή ἡ αἴσθηση εἶναι ἀνάλογη μέ τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη.

Τοῦτος ὁ λόγος, καρπός πνευματικῆς ἐμπειρίας, εἶναι ἀναμφίβολα ἀληθινός καί ἀξίζει νά γίνει πέρα γιά πέρα ἀποδεκτός σάν βάση, πάνω στήν ὁποία πατώντας ὁ χριστιανός καί πραγματοποιώντας πνευματικές ἀναβάσεις στήν καρδιά του, μπορεῖ νά φτάσει στά ἀνέκφρασα ἀγαθά.

«Εἰς τοῦτο γάρ καί κοπιῶμεν καί ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπί Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτήρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν» (δ΄ : 10).

Ἡ πίστη καί ἡ προσοχή ὁδηγοῦν στη γνώση τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, γνώση πού γεννᾶ τήν μεγαλόψυχη ὑπομονή στίς θλίψεις. Ἡ ὑπομονή τρέφεται ἀπό τήν ἐλπίδα στόν ἀληθινό Θεό, ὁ ὁποῖος παρηγορεῖ τήν καρδιά ὅποιου ὑπομένει γιά τόν Χριστό.

Ὅταν ἡ θεϊκή παρηγοριά ἐνεργήσει στήν καρδιά ἀπό τή μυστική γνώση τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, τότε ὁ χριστιανός δέν κατακρίνει οὔτε εἰδωλολάτρη οὔτε Ἰουδαῖο οὔτε ἁμαρτωλό¹, ἀλλά φλέγεται ἀπό ἀγάπη ἤρεμη καί ἁγνή πρός ὅλους.

Αὐτός ὁ χριστιανός μέ τόν καθαρό του νοῦ βλέπει πώς ἀπό τήν ἐποχή τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως ἡ ἀξία, ἡ τιμή, ὁ ἔπαινος καί ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ Χριστός καί ὄχι οἱ φυσικές ἀνθρώπινες ἀρετές.

Αὐτός ὁ χριστιανός ἐπιθυμεῖ νά εἶναι διαρκῶς σταυρωμένος, γιατί μέ τήν ἐξαιρετική πνευματική ἀκοή του ἀκούει μέσ᾿ ἀπό τούς αἰῶνες τή φωνή τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ του, πού τοῦ λέει: «Ὅποιος δέν παίρνει τόν σταυρό του καί δέν μέ ἀκολουθεῖ, δέν εἶναι ἄξιος γιά μαθητής μου. Ὅποιος θελήσει νά σώσει τή ζωή του, θά τή χάσει· καί ὅποιος χάσει τή ζωή του γιά μένα, θά τή σώσει»².

Αὐτός ὁ χριστιανός τό ποτήρι τῶν θλίψεων τό θεωρεῖ ποτήρι σωτηρίας, μαρτυρία ἐκλογῆς, δῶρο Θεοῦ.

Αὐτός ὁ χριστιανός δέν μπορεῖ νά μισήσει τούς ἐχθρούς του, γιατί ὅσους τοῦ προξενοῦν θλίψεις δέν τούς βλέπει παρά ὡς ὄργανα τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ³. Ὄχι μόνο τούς συγχωρεῖ, ἀναγνωρίζοντάς τους ἄγνοια, ἀλλά καί τούς εὐγνωμονεῖ σάν εὐεργέτες. “Μπορῶ, ἄραγε”, σκέφτεται, “νά κατακρίνω ἐκείνους πού ἁμαρτάνουν φανερά μπροστά μου, ἐφόσον ὁ Χριστός ἔχει ἐξαγοράσει ὅλες τίς ἁμαρτίες τους, τίς περασμένες, τίς τωρινές καί τίς μελλοντικές; Πῶς νά τούς κατακρίνω, ἀφοῦ αὐτοί δυνητικά ἔχουν ἀξιωθεῖ ἀπό τόν Χριστό τή δικαίωση καί τή σωτηρία, τίς ὁποῖες δέν μποροῦν νά στερηθοῦν παρά μόνο ἄν ἐμμείνουν ὥς τό τέλος τους στήν ἄρνησή Του;” ⁴.

«Τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῷ, ἐν ἀναστροφῷ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ» (δ΄ : 12).

Δέν πρέπει νά σκανδαλίζουμε τόν πλησίον μέ τή συμπεριφορά μας.

Ἄς χαρακτηρίζει, λοιπόν, ἡ εὐλάβεια ὄχι μόνο τήν ψυχή μας ἀλλά καί τό σῶμα μας.

Ἄς εἴμαστε σεμνοί καί ἁπλοί τόσο στά λόγια ὅσο καί στίς κινήσεις.

Στήν οἰκογένειά μας ἄς φερόμαστε μέ αὐτοσυγκράτηση καί σωφροσύνη, ὄχι μέ θρασύτητα.

Στή διαγωγή μας ἄς κυριαρχοῦν ἡ πραότητα, ἡ ἀγάπη πρός ὅλους, ἡ δικαιοσύνη καί ἡ σύνεση.

Ἄς μήν ἀφήνουμε ποτέ τήν πονηριά καί τήν ὑποκρισία νά μᾶς κυριέψουν.

Ἄς ἔχουμε πάντοτε πίστη, τήν πίστη πού μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ κόσμος καί ἡ ζωή κάθε ἀνθρώπου κυβερνῶνται ἀπό τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὄχι ἀπό τά τεχνάσματα τῆς ἀνθρώπινης διάνοιας. Γι᾿ αὐτό πρέπει νά ἐργαζόμαστε τήν εἰρηνική χριστιανική ἀρετή καί μέ τά ἔργα μας καί μέ τά λόγια μας καί μέ τίς σκέψεις μας.

Συνεχίζεται...

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ”

Τόμος Γ΄

Τῶν Ἐκδόσεων: Τῆς "Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς”

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης 

http://HristosPanagia3.blogspot.com

1Πρβλ. Ὁσιόυ Μακαρίου τοῦ Μεγάλου, ὅ.π., Η΄, 6.

2Ματθ. Ι΄ : 38-39.

3Πρβλ. Ὁσίου Μακαρίου τοῦ Μεγάλου, ὅ.π., ΛΖ΄, 2, 4.

4Χαρακτηριστική εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ ἁγίου μάρτυρα Ἀρριανοῦ, εἰδωλολάτρη ἡγεμόνα τῆς Θηβαΐδας τῆς Αἰγύπτου, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ θανάτωσε πολλούς χριστιανούς, πίστεψε στόν Χριστό καί Τόν ὁμολόγησε μέ ἐνθουσιασμό. Τήν ὁμολογία του τήν ἐπισφράγισε μέ τό αἷμα του. (Βλ. Μαρτύριο τῶν ἁγίων μαρτύρων Φιλήμονος, Ἀπολλωνίου καί Ἀρριανοῦ, 14 Δεκεμβρίου. Πρβλ. Μαρτύριο τῶν ἁγίων μαρτύρων Τιμοθέου καί Μαύρας, 3 Μαΐου).