Γιά νά μήν χάσουμε τό στόχο μας, Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου

Γιά νά μήν χάσουμε τό στόχο μας, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου-
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 11-09-2009
https://hristospanagia3.blogspot.gr/

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ – Ἅγιος Διάδοχος ἐπίσκοπος Φωτικῆς: Λόγος ἀσκητικός χωρισμένος σέ 100 πρακτικά κεφάλαια πνευματικῆς γνώσεως καί διακρίσεως

 Μέρος Α'

1. Ἀπό κάθε πνευματική θεωρία, ἀδελφοί, πρέπει να προηγεῖται ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἀγάπη· προπάντων ὅμως ἡ ἀγἀπη. Ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα διδάσκουν τόν ἄνθρωπο νά καταφρονεῖ τά ὁρατά ὑλικά ἀγαθά. Ἐνῶ ἡ ἀγἀπη ἑνώνει τήν ψυχή μέ τίς ἀρετές τοῦ Θεοῦ, ἀναζητῶντας τόν Ἀόρατο μέ τήν νοερή αἴσθηση.

2. Κατά φύσιν ἀγαθός εἶναι μόνον ὁ Θεός. Γίνεται καί ὁ ἄνθρωπος ἀγαθός μέ τήν ἐπιμέλεια τῆς διαγωγῆς του μέσω τοῦ ὄντως ἀγαθοῦ, δηλ. τοῦ Θεοῦ. Καί ἀλλάζει ὁ ἄνθρωπος καί γίνεται αὐτό πού δέν εἶναι, δηλ. ἀγαθός, ὅταν ἡ ψυχή μέ τό νά ἐπιμελεῖται τό καλό πλησιάζει τόσο

τό Θεό. ὅσο ἐνεργοποιεῖται ἡ δύναμή της στό ἀγαθό. Γιατί λέει ὁ Κύριος: «Νά γίνεστε ἀγαθοί καί σπλαχνικοί, ὅπως ὁ Πατέρας σας στόν οὐρανό»(Λουκ. 6,36).

3. Τό κακό, οὔτε φυσική ὕπαρξη ἔχει, ἀλλ” οὔτε καί κανένας εἶναι ἐκ φύσεως κακός. Γιατί ὁ Θεός δέν ἔπλασε τίποτε κακό. Ὅταν κανείς ἐπιθυμήσει τό κακό, τότε τό ἀνύπαρκτο ἀρχίζει καί γίνεται ὑπαρκτό, ὅπως τό θέλει ἐκεῖνος πού τό κάνει. Πρέπει λοιπόν μέ τήν ἐπιμέλεια τῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ, νά ἀμελοῦμε τή συνήθεια τοῦ κακοῦ. Γιατί εἶναι πιό δυνατή ἡ φύση τοῦ καλοῦ ἀπό τή συνήθεια τοῦ κακοῦ. Καί τοῦτο γιατί τό καλό ὑπάρχει, ἐνῶ τό κακό δέν ὑπάρχει, παρά μόνο ὅταν τό πράττομε.

4. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε πλασμένοι κατ” εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Τό «καθ” ὁμοίωσιν» ὅμως τό ἔχουν μόνον ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μέ πολλή ἀγάπη ὑποδούλωσαν τήν ἐλευθερία τους στό Θεό· γιατί ὅταν δέν ἀνήκομε στούς ἐαυτούς μας, τότε εἴμαστε ὅμοιοι μέ Ἐκεῖνον πού μᾶς συμφιλίωσε μέ τόν ἑαυτό Του μέσω τῆς ἀγάπης. Αὐτό δέν μπορεῖ κανείς νά τό ἐπιτύχει, ἄν δέν πείσει τήν ψυχή του νά μήν δελεάζεται ἀπό τήν εὔκολη δόξα αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

5. Αὐτεξουσιότητα εἶναι ἡ θέληση τῆς λογικῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία στρέφεται ἀμέσως σέ ὅ,τι θέλει. Αὐτή πρέπει νά τήν παρακινοῦμε νά εἶναι ἔτοιμη πάντοτε νά στρέφεται μόνο πρός τό ἀγαθό, ὥστε πάντοτε μέ τίς ἀγαθές ἔννοιες νά ἀφανίζομε τή μνήμη τοῦ ἀγαθοῦ.

Ἅγιος Γαβριήλ ὁ Διά Χριστόν σαλός: «Μακάρι νά ζοῦσα ἐκεῖνα τά χρόνια, ὅταν ὁ Κύριος περπατοῦσε ἀνάμεσα στόν κόσμο. Ἀλλά θά Τόν κοιτοῦσα ἀπό σαράντα μέτρα μακριά. Πῶς θά ἦταν δυνατό σέ μένα νά ἤμουν πιό κοντά Του! »

  Ο π. Γαβριήλ όμως συγκέντρωνε όλα αυτά τα χαρίσματα το Αγίου Πνεύματος. Γι' αυτό και υποκρινόταν τον σαλό, για να αποκρύψει την αφθονία της θείας χάριτος και να ταπεινώσει τον εαυτό του.

Με τις φαινομενικά όμως παράλογες πράξεις του είχε κι ένα ακόμη σκοπό: να αφυπνίσει τις κοιμισμένες συνειδήσεις των ανθρώπων, ώστε να έρθουν αντιμέτωποι με τα κρυμμένα τους πάθη. 

Πολλές φορές όταν μιλούσε αυστηρά ή έβαζε τις φωνές σε κάποιον, αυτοστιγμεί γλύκαινε, γινόταν απαλός και εξηγούσε: 

— Κάθε συμβουλή έρχεται από τον Θεό. Μη νομίσετε πως είναι από μένα.

Κι όταν αντιλαμβανόταν πως οι συνομιλητές του δεν άντεχαν άλλο την αυστηρότητα του, έκλαιγε κι έλεγε:

 

— Εγώ θέλω να μεγαλώσετε γρήγορα, παιδιά μου! Όσο περισσότερο θυμώνω μαζί σας, τόσο πιο πολύ σας αγαπώ.

 

Σήμερα ο άνθρωπος υπερηφανεύεται για τα επιτεύγματα του νου του. Και όσο περισσότερο πλουτίζει τις γνώσεις του, τόσο πιο πολύ συρρικνώνεται η πνευματική του όραση.

Ἡ Θεία Κοινωνία καί τό δαιμόνιο. Θαύματα καί ἀποκαλύψεις ἀπό τή Θεία Λειτουργία

 Η Θεία Κοινωνία και το δαιμόνιο

  Φρίκη, τρόμος και πανικός κυριεύουν τα δαιμόνια, όταν βρεθούν μπροστά στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, τη θεία Κοινωνία. Γι' αυτό πάντοτε οι δαιμονισμένοι σπαράζουν και χτυπιούνται ελεεινά, όταν πλησιάσουν στα τίμια Δώρα, πράγμα που δε συμβαίνει πριν από τον καθαγιασμό και τη μεταβολή τους. Είναι και τούτο μια συνεχής και περίτρανη απόδειξη, ότι η θεία Κοινωνία είναι πράγματι Σώμα και Αίμα Χριστού.

   Στο βίο του αγίου Ευτυχίου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (6ος αι.), υπάρχει ένα σχετικό περιστατικό.

   Στην περιοχή της Αμάσειας, όπου είχε για ένα διάστημα εξοριστεί, βρισκόταν ένα γυναικείο μοναστήρι, που λεγόταν "της Φλαβίας".

Μερικές λοιπόν από τις μοναχές έφεραν στον άγιο ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, που είχε κυριευθεί από δαιμόνιο, και δεν πλησίαζε καν τη θεία Κοινωνία˙ όταν το πήγαιναν να κοινωνήσει, φώναζε, χτυπιόταν, κλωτσούσε και αποστρεφόταν με αηδία και τρόμο τα άχραντα Μυστήρια.

Halloween (Χαλογουΐν). Ἡ σύγχρονη ἐκδοχή τοῦ Ἀρχαίου Κέλτικου παγανισμοῦ

HALLOWEEN (ΧΑΛΟΓΟΥΪΝ). 

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΕΛΤΙΚΟΥ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ

τῆς Ἀγγελικῆς Δ. Χατζηιωάννου

Δρ. Θεολογίας

Τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται μία κίνηση γιά τήν εἰσαγωγή στήν ἑλληνική κοινωνία, ἑορτῶν πού προέρχονται ἀπό δυτικές χῶρες καί κυρίως ἑορτῶν πού ἀπευθύνονται στή νεολαία. Μία ἐξ αὐτῶν εἶναι καί ἡ προερχόμενη ἀπό τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς γιορτή τοῦ Halloween (Χάλογουϊν). Σύμφωνα μέ τό ἔθιμο τῆς γιορτῆς, τά μικρά παιδιά στίς 31 κάθε Ὀκτωβρίου ντύνονται μέ ἐνδυμασίες μαγισσῶν, ξωτικῶν, δαιμόνων καί φαντασμάτων, ἐπισκέπτονται τά σπίτια προκειμένου νά συγκεντρώσουν ὅσο τό δυνατόν περισσότερα γλυκά, μία ἐνέργεια ἡ ὁποία εἶναι γνωστή ὡς «trick or treat» («φάρσα ἤ κέρασμα»). Πολλοί συνδέουν τή συγκεκριμένη γιορτή μέ τίς ἑλ­λη­νι­κές ἀπόκριες, ὡστόσο αὐτή ἡ σύνδεση εἶναι λανθασμένη.
Πολλοί ἐρευνητές θεωροῦν πώς αὐτή ἡ γιορτή προέρχεται ἀπό τή ρωμαϊκή γιορτή πρός τιμή τῆς θεᾶς Pomona, πού θε­ω­ρεῖ­το θεά τῶν καρπῶν καί τῶν φρούτων1, ἐνῶ ἄλλοι ἀπό τήν ἀρχαία κελτική γιορτή Σαμαίν (Samhain ἤ Samuin2), πού ση­μα­το­δο­τοῦ­σε τό τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ καί γιορταζόταν τήν 1η Νεομβρίου3, ἐκδοχή πού εἶναι καί ἡ πιό πιθανή. Οἱ Κέλτες κατοικοῦσαν στή σημερινή Ἰρλανδία, στό Ἡνωμένο Βασίλειο καί στά βόρεια τῆς Γαλλίας. Γιά τούς Κέλτες ἡ ἡμέρα τῆς 31ης Ὀκτωβρίου, ὅπου γιόρταζαν τή γιορτή Samhain σήμαινε τό τέλος τῆς συγκομιδῆς τῶν καρπῶν καί τήν ἀρχή τοῦ χειμώνα. Ὡστόσο ἡ ἡμέρα αὐτή πίστευαν, πώς ἔχει καί ὑπερφυσικό χαρακτήρα καθώς θεωρεῖτο, ὅτι τότε καταργοῦνταν τά σύνορα τοῦ κάτω κόσμου καί τοῦ κόσμου τῶν ζωντανῶν καί ὅτι τότε ἔρχονταν ἀπό τόν κάτω κόσμο στή γῆ πνεύματα νεκρῶν καί πνεύματα τοῦ σκότους4.

Λόγος στήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ

ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

(ΦΙΛΟΘΕΟΥ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως) 

᾿

Επειδή ἀπεκόπημεν ἀπό τήν πρώτη καί θεία καί μακαρία ζωή λόγῳ τῆς παραβάσεως τοῦ προπάτορος, καί μακρυνθέντες ἀπό τόν Θεόν, ἐγίναμε ἐξόριστοι τοῦ Παραδείσου, καί ξεπέσαμε εἰς μία πολύ ἁμαρτωλή ζωή, καί κατεκρίθημεν εἰς τό νά ἀποθάνωμε, καί κατατεμαχισθήκαμε σέ ἀναρίθμητες γνῶμες, καί πλάνες καί ἀσέβειες, ὡς δοῦλοι τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου μέ τίς φιληδονίες καί τά πάθη τῆς σαρκός, καί διά τοῦτο εἴχαμε ἀνάγκη νά σαρκωθῇ ὁ Θεός, ὁ ῾Οποῖος δέν ὑπέφερε τήν ζημία τοῦ πλάσματός Του, οὔτε ἤθελε νά τό ἀφήσῃ νά καταστραφῇ· προκειμένου ἀπό Αὐτόν πού ἐπλάσθημεν, ἀπό Αὐτόν καί νά ἀναπλασθῶμεν, δι᾿ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον, ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Λόγος, ὁ ῾Οποῖος ἀπ᾿ αἰῶνος ὑπάρχει μαζί μέ τόν Πατέρα, ἄχρονος ὤν, εὐσπλαγχνισθείς τήν φύσιν μας, ἡ ὁποία ἐγλίστρησε καί ἀπεμακρύνθη ἀπό τό καλό, καί ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας ἔφθασε εἰς τά βάθη τοῦ ᾅδου· εὐδόκησε καί ἠθέλησε νά γίνῃ ἄνθρωπος σέ μία ὡρισμένη στιγμή, καί νά εἰσέλθῃ μέσα εἰς τόν χρόνον, καί νά γίνῃ ὅμοιος κατά πάντα μέ ἡμᾶς, πλήν τῆς ἁμαρτίας.

Διά τοῦτο ὁ ᾿Αχώρητος χωρεῖται μέσα σέ Παρθενικά σπλάγχνα, καί περιγράφεται κατά τήν σάρκα ὁ ᾿Απερίγραπτος, καί διά τῆς κοινωνίας αὐτῆς θεώνει τό πρόσλημμα, καί γίνεται ἀληθινός καί τέλειος ἄνθρωπος, Αὐτός πού πάντοτε ἦτο τέλειος Θεός.

«Μάθε νά εἶσαι χαρούμενος»

“ΛΟΓΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ” Τόμος γ΄

Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος

Τό πιό μεγάλο κατόρθωμα, πιό μεγάλη κατάκτησι, εἶναι νά ἐπιτύχης νά διώξης τή λύπη ἀπό τήν ψυχή σου, καί νά ἔχης πάντοτε χαρά. Νά εἴσαι πάντοτε χαρούμενος. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια καί κόπος, νά κατακτήσης τή χαρά.«Πάντοτε χαίρετε», παραγγέλει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος πέτυχε αὐτή τήν ἐντολή, ἐφήρμοσε ὅλες τίς ἐντολές. Διότι μέ θλῖψι τίποτε δέν κατορθώνεται.

Ἕνα ἐπιτυγχάνης.

Τό θάνατο.

Ἡ φτώχεια δέν σέ σκοτώνει!

Τά μικρόβια δέν σέ σκοτώνουν !

Τό κρύο δέν σέ σκοτώνει!

Ἡ λύπη ὅμως σέ σκοτώνει!

Πάντα χαρούμενος λοιπόν μέ τόν χορηγό τῆς χαρᾶς τόν Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστόν.

Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης - Ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:

Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης - Ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

https://www.impantokratoros.gr/CFE8DEDF.el.aspx?width=730&height=400

Ἐρώτημα στόν ἅγιο Παΐσιο.

 

Κάποτε ρώτησα, λέγει ὁ σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος, τόν ἀείμνηστο π. Παΐσιο ποιά εἶναι ἡ διαφορά μεταξύ τῆς λογικῆς καί τοῦ νοῦ καί ἐκεῖνος μοῦ ἀπάντησε μ’ ἕνα καταπληκτικό παράδειγμα.

«Ἐλᾶτε ὅλοι,μικροί μεγάλοι ἐλᾶτε στήν Παναγία· ἄν ἀγαπᾶτε, ἐλᾶτε στήν Παναγία».

 

«Eλάτε όλοι, μικροί μεγάλοι ελάτε στην Παναγία· αν αγαπάτε, ελάτε στην Παναγία».

 'Οσία Σοφία η Ασκήτρια της Κλεισούρας

πηγή

https://proskynitis.blogspot.gr/2017/09/e.html?m=1