Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς.Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τήν ἐπαγγελία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέρος Πρῶτο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ(:Ιω. 7,37-52 και 8,12)

  Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Μέρος πρώτο: υπομνηματισμός των χωρίων Ιω. 7,37-38

     «Ἐν δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος (: Κατά την τελευταία και επισημότερη από τις άλλες ημέρες της εορτής[της Σκηνοπηγίας] στάθηκε όρθιος ο Ιησούς και με δυνατή φωνή είπε: εάν κανείς αισθάνεται πόθο και δίψα, όχι για αγαθά υλικά και φθαρτά, αλλά για πνευματικά και αιώνια, για την εσωτερική γαλήνη και τη μακαριότητα της θείας ζωής, ας έλθει κοντά Μου μέσω της πίστεως και ας πίνει την αλήθεια που προσφέρω, για να ικανοποιηθούν έτσι οι πλέον μύχιοι και ευγενείς πόθοι του. Εκείνος που πιστεύει σε Εμένα,  σύμφωνα με τους λόγους της Γραφής, θα γίνει αστείρευτη πνευματική πηγή· και από την καρδιά και τα βάθη της ψυχής του θα αναβλύζουν ποταμοί από ολόδροσο τρεχούμενο νερό, για να ξεδιψά όχι μόνο ο ίδιος αλλά και όλοι όσοι έρχονται σε επικοινωνία με αυτόν)»[:Ιω.7 ,37-38][Ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτου Τρεμπέλα].

    Εκείνοι οι οποίοι προσέρχονται για να ακούσουν το θείο κήρυγμα και είναι προσεκτικοί στα θέματα της πίστης, πρέπει να επιδεικνύουν τον έντονο πόθο όσων διψούν για να ξεδιψάσουν και ανάλογη επιθυμία να ανάπτουν μέσα τους, διότι έτσι θα μπορέσουν να συγκρατήσουν με ασφάλεια όσα λέγονται. Άλλωστε και οι διψασμένοι, όταν πάρουν στα χέρια τους ένα ποτήρι με νερό, το πίνουν με μεγάλη προθυμία και τότε πια σβήνουν τη δίψα τους και ησυχάζουν.

    Κατά όμοιο λοιπόν τρόπο και οι ακροατές των θείων λόγων, εάν τους ακούνε και τους δέχονται με πραγματική δίψα, δεν θα κουραστούν ποτέ , μέχρις ότου μάθουν τα πάντα. Για το ότι πρέπει συνεχώς να διψάμε και να πεινάμε για τα πνευματικά λέγει ο Κύριος: «Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται (:μακάριοι είναι εκείνοι οι οποίοι με σφοδρό εσωτερικό πόθο σαν πεινασμένοι και διψασμένοι επιθυμούν τη δικαιοσύνη και την τελειότητα, διότι αυτοί θα χορτάσουν καθώς θα ικανοποιηθούν πλήρως οι πόθοι τους)»[Ματθ.5,6]. Και εδώ λέγει ο Χριστός· «ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω». Οι λόγοι αυτοί έχουν την ακόλουθη σημασία: «Κανέναν δεν προσελκύω αναγκαστικά και με τη βία, αλλά εάν κανείς έχει μεγάλη προθυμία, εάν φλέγεται από τον πόθο για τα αιώνια αγαθά, αυτόν προσκαλώ εγώ».

     Και για ποιον λόγο επεσήμανε ο Ευαγγελιστής ότι αυτό συνέβη «κατά την τελευταία ημέρα τη μεγάλη της εορτής»; Διότι η πρώτη και η τελευταία μέρα της εορτής αυτής της Σκηνοπηγίας θεωρούνταν μεγαλύτερες σε σημασία και επισημότερες, ενώ τις ενδιάμεσες περισσότερο τις κατανάλωναν σε διασκέδαση και τρυφή.

Ὁ παππάς τῆς Σπιναλόγκα.

 Ήμουνα λεπρός. Έζησα στη Σπιναλόγκα πολλά χρόνια. Η κατάστασή μας ήταν φρικτή. Η αρρώστια παραμόρφωνε τα πρόσωπά μας, έτρωγε τα άκρα μας. Πολλοί λεπροί ήταν χωρίς φρύδια, χωρίς μάτια, χωρίς μύτη, χωρίς χείλη, χωρίς δάκτυλα χεριών και ποδιών. Πολλών το σώμα σκεπαζόταν από μια φρικτή κρούστα. Οι πληγές ξερνούσαν πολλές φορές ακαθαρσίες και έτσι κολλούσε το σώμα με τα ρούχα. Και είχαν οι πληγές μια τρομερή βρώμα από πύο! Η ιατρική περίθαλψη ήταν ασήμαντη. Υπήρχε στο νησί ένας γιατρός και ήμαστε οι άρρωστοι περίπου εξακόσιοι! Και δεν έφταναν αυτά. Ζούσαμε οι περισσότεροι σε σπίτια μικρά, υγρά και ανήλια.

Ο φόβος της μόλυνσης έκανε όλους τους υγιείς ανθρώπους να μην τολμούν να μας πλησιάσουν. Ήταν τούτο κάτι ανώτερο από τις δυνάμεις τους. Δεν μπορούσε η ψυχή να νικήσει τη σάρκα.

Ο γιατρός, οι νοσοκόμες, οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι γυναίκες, που έπλυναν τα ρούχα μας, άφηναν το νησί της φρίκης λίγο πριν τη δύση του ηλίου και πήγαιναν με βενζινάκατο στην Πλάκα, που ήταν δυτικά και απέναντι της Σπιναλόγκας. Φεύγοντας έκλειναν την πελώρια πύλη του βενετσιάνικου τείχους, που χώριζε την αποβάθρα από το χωριό μας. Και μέναμε οι λεπροί ολομόναχοι. Συντροφιά με τη μοίρα μας! Η απομάκρυνσή τους βέβαια από το νησί ήταν δικαιολογημένη. Έπρεπε να ζήσουν μερικές ώρες μακριά από το «νησί των ζωντανών νεκρών», όπως αποκαλούσαν τη Σπιναλόγκα τότε δημοσιογράφοι των αθηναϊκών εφημερίδων.

Ὁ Ἐλβετός. Ἀπό τόν ἀθεϊσμό στόν Χριστό

Ο ΕΛΒΕΤΟΣ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΕΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ.

Ό Ελβετός

«Ένας Ελβετός, κάνοντας πορεία στον Άθω να, βρέθηκε μπροστά σε μια καλύβι, που δεν διέφερε και πολύ από ταυροκάλυβο. (Ταυροκάλυβο στό Όρος ονομάζουν τό χώρο στον όποιο σταβλίζουν τα αρσενικά βόδια.) Κτύπησε δειλά-δειλά τήν πόρτα. Μια ισχνή φωνή τον κράζει νά περάσει μέσα. Ό Γέροντας, καθισμένος στό ξυλοκρέβατο, γύριζε στα δάκτυλά του το κομποσκοίνι. Ό ξένος περιέφερε τα ματιά  του στο ξεροκάλυβο και στο τέλος περιεργάσθηκε το Γέροντα μέσα στα τρίχινα ενδύματα του. Οι κουβέντες έλειπαν άπ' τή γλώσσα, αλλά τά πάντα ήταν εκφραστικά. Ό Γέροντας ζει τη φτώχεια και την περιφρόνηση. Δεν παίζει μέ τά θεία πράγματα, νά κάνη το σπουδαίο, γι' αυτό παραμένει άγνωστος. Ο ξένος έβγαλε  απ' το πορτοφόλι του πενήντα δολάρια να δώσει στο Γέροντα.

Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Σημεῖον τοῦ Ἀντιχρίστου

Σημεῖον τοῦ Ἀντιχρίστου

Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος - Θεολόγος 

Σκοτεινές, ταραχώδεις, πονηρές ἡμέρες! Δέν εἶναι ὑπερβολή ἄν ποῦμε ὅτι ἡ τρομερή σκιά τοῦ Ἀντιχρίστου, γιά τόν ὁποῖο μιλοῦν οἱ Γραφές, πλανᾶται τώρα ἐπάνω στή γῆ... Ὁ Ἀντίχριστος μαίνεται καί ὁ πλανήτης σείεται. Ἕνα ἀπό τά πρῶ­τα σημεῖα τῆς ἐμφανίσεως καί τῆς καταστροφικῆς μανίας του εἶναι ὅτι ἀ­νοίγει τό στόμα του νά βλασφημήσει τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, γκρεμίζει τόν σεβασμό γιά τόν Δημιουργό τοῦ παντός καί διδάσκει τούς ἀνθρώπους νά βλασφημοῦν• «τὸ ὄνομα αὐ­τοῦ καὶ τὴν σκηνὴν αὐτοῦ, τοὺς ἐν τῷ οὐ­­ρανῷ σκηνοῦντας» (Ἀπ 13, 6). Ἔτσι μέ τίς ἐνέργει­ές του ἡ βλασφημία τελευταῖα αὐ­ξήθηκε καταπληκτικά, γράφει ἐπίκαιρα καί προφητικά ὁ ἀείμνηστος μητρο­πολίτης Φλωρίνης π. Αὐ­γουστῖνος Καντιώτης στό βιβλίο του «Ἀν­τιβλασφημικός Ἀγών», ἀπ᾽ ὅπου καί ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου.

Ἡ κυβέρνηση τῶν 145 βουλευτῶν ἑτοιμάζει -κον­τά στά τό­σα- καί σειρά ἀλ­λαγῶν μέ τήν κατάργηση τῶν πταισμάτων τοῦ σχεδίου Νόμου γιά τόν νέο Ποινικό Κώδικα. Συγκεκριμένα σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στήν πίστη καί στήν Ἐκκλησία καταργοῦνται τά ἄρθρα πού ἀναφέρονται στήν κακόβουλη βλασφημία καί τήν καθύβριση μέ ὁ­ποιονδήποτε τρόπο τοῦ Θεοῦ καί τῆς Θρη­­σκείας (ἄρθρα 198-199), καθώς καί στήν περιύβριση νεκροῦ, μελῶν του ἤ τῆς τέφρας του (ἄρθρο 201). 

Πρακτικά, οἱ προωθούμενες ἀλλαγές σημαίνουν ὅτι θά μπορεῖ ὁ ὁποιοσδήποτε δημόσια, χωρίς νά κινδυνεύει νά τοῦ ἐπιβληθεῖ κάποια ποινική κύρωση, νά βρίζει μέ ὁποιονδήποτε τρόπο τόν Θεό• νά βλασφημεῖ τά θεῖα• νά καθυβρίζει κακόβουλα μέ ὁποιονδήποτε τρόπο τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἤ ἄλλη ἀναγνωρισμένη θρησκεί­α• νά προβαίνει σέ περιύβριση νεκροῦ, τά­φου καί σέ ἄλλες παραβατικές συμ­πε­ρι­­φορές, πού μέχρι σήμερα τουλάχιστον θεωροῦνται κολάσιμες καί ἐπιφέρουν ποινι­κές κυρώσεις.

Γιά τίς ἐπιχειρούμενες ἀλλαγές μᾶς ἔχει προειδοποιήσει ὁ θεῖος λόγος: «Ἐν ἐσχάταις ἡμέραις... ἔσονται οἱ ἄνθρωποι ... βλάσφημοι» (Β΄ Τι 3, 1-2). Ἡ Δ.Ι.Σ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σέ πρόσφατη Συνεδρία της γιά τό ἀναφυέν θέμα ἀποφάσισε νά παρέμβει σημειώνοντας σέ σχετικό Δελτίο Τύπου: «... τό γεγονός αὐτό θά ἔχει ἀρνητικά ἀποτελέσματα γιά τό ἀγαθό τῆς θρησκευτικῆς καί κοινωνικῆς εἰρήνης, θέ­μα πού ἀφορᾶ καί ὅλες τίς δραστηριοποιούμενες στόν τόπο μας γνωστές θρη­σκεῖ­ες».

Ἀγάπη, ὁ ὕμνος τοῦ Παραδείσου !

" Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ο Θεός είναι Αγάπη. ¨Ο μένων εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ¨, βροντοφωνεί ο απόστολος της αγάπης, Ιωάννης ο Ευαγγελιστής.

 Αγάπη : Το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Το φάρμακο που γιατρεύει όλες τις αρρώστιες της ψυχής και του σώματος.

"Ένας άγιος έλεγε: " Κύριε, κάνε με να βοηθήσω κι οχι να με βοηθήσουν. Κάνε με να αγαπήσω, κι οχι να με αγαπήσουν. Κάνε με να κατανοήσω κι οχι να με κατανοήσουν ".

Η αγάπη, όπως την δίδαξε ο Κύριος, όχι παραποιημένη απο τους ανθρώπους, είναι έκφραση της θυσίας. Είναι της καρδιάς καρπός και της προαιρέσεως προσφορά.

Η αγάπη δεν φαίνεται απο το τί δίνεις αλλά απο το πώς το δίνεις.

Αγάπη δεν είναι το άπλωμα του χεριού, αλλα το δόσιμο της καρδιάς.

Άν ξέρεις ο ίδιος να μοιράζεσαι, τότε ξέρεις να αγαπάς, " ιλαρόν γάρ δότην αγαπά ο Θεός" λέγει ο Παύλος. Ο Θεός αγαπά τον ελεήμονα, που δίνει με προθυμία και χαρούμενο πρόσωπο αλλα και με ελεύθερη γνώμη. Ελεημοσύνη που προσφέρεται " εκ λύπης ή εξ ανάγκης " είναι απαράδεκτη και απόβλητη.

Η ρίζα της ελεημοσύνης βρίσκεται στην καρδιά.

Αρχίζει απο την καρδιά και τελειώνει στο χέρι μας. Η ελεημοσύνη θερμαίνει, όταν υπάρχει η φωτιά της αγάπης. Ελεημοσύνη δίχως αγάπη είναι ψυχρή και καταθλιπτική. Είναι σώμα νεκρό δίχως ήλιο και φώς. Είναι λουλούδι δίχως ομορφιά και ευωδία.

Όταν δίνεις δίχως αγάπη προσβάλλεις. Γιατι ποιά αξία έχει το ωραιότερο και ακριβότερο δώρο, όταν προσφέρεται χωρίς χαμόγελo?

Ο Ιησούς ζήτησε την προσοχή μας στο θέμα της ελεημοσύνης. Κατεδίκασε την επιδεικτική και υπερήφανη ελεημοσύνη. Πόσο και στο σημείο τούτο μας διδάσκουν οι Άγιοι!

Υπέροχη και θαυμαστή έμεινε στην ιστορία η βοήθεια των τριών φτωχών κοριτσιών απο τον Άγιο Νικόλαο, όχι τόσο για το ποσό των χρημάτων - κι αυτό βέβαια ηταν αξιόλογο - αλλά προπάντων για την διακριτικότητα της πράξεως του.

Θηριωδίες τῶν Τούρκων στήν Πόλη τοῦ 19ου αἰώνα.Σκηνές ἀπό τήν καθημερινότητα μέσα ἀπό τά μάτια ξένων

   Θυμᾶμαι κάποτε, εἶχα μιλήσει σὲ ἕναν τότε μελλοντικὸ ἐρευνητὴ καταγοητευμένο ἀπὸ τὸν ὀθωμανικὸ πολιτισμὸ καὶ τὴν ὀσμανικὴ πραγματικότητα, γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Σουλτάνοι μὲ τὸ ποὺ ἐνθρονίζονταν ἐκτελοῦσαν ὅλα τὰ ἀδέρφια τους, κι ὅτι ἡ συνήθεια αὐτὴ ἦταν πολὺ συχνὴ στὴν ὀθωμανικὴ ἱστορία, ἀπὸ τὶς ἀπαρχές της ὣς καὶ τὸν 18ο αἰώνα (δηλαδὴ γιὰ 4 αἰῶνες τουλάχιστον). Ἔτσι, λίγο γιὰ νὰ τὸν κατεβάσω ἀπὸ τὰ σύννεφα καὶ τὸ καλάμι του. Ἡ ἀπάντηση ποὺ ἔλαβα ἦταν μιὰ κοροϊδία τοῦ στύλ «πώ, πώ, τρομάξαμε». Οὔτε κἂν μιὰ σοφιστικὴ καὶ περίτεχνη ἑρμηνεία, π.χ. πολυπολιτισμική («δὲν συγ-κρίνουμε πολιτισμούς»). Οὔτε κἂν ἕνα κακιασμένο «Κι ἡ Εἰρήνη ἡ Ἀθηναία τύφλωσε τὸ γιό της!», βρὲ ἀδελφέ. Ἀποκλειόταν ἐκ τῶν πραγμάτων, ἄλλωστε, ἡ ἀμφισβήτηση τῆς πληροφορίας μου, ὁπότε ἀπέμεινε ὡς λύση διαφυγῆς τὸ πνεῦμα. Αἴ, μὲ τέτοιους ἔχουμε νὰ κάνουμε.

 Βλέπω κι ἀλλοῦ στὰ ΜΚΔ μὲ ἀφορμὴ μιὰ γκραβούρα ποὺ δείχνει τὸν ἁγιασμὸ τῶν ὑδάτων μὲ κολυμβητὲς νὰ πέφτουν γιὰ τὸ σταυρό, στὴν Κωνσταντινούπολη (τοῦ 1875! Τόσο νωρίς…), ρεσιτὰλ ἐξύμνησης στὴν προνεοτερικὴ Ὀσμανικὴ Αὐτοκρατορία. Καί «Τι ζυγός ήταν αυτός!» -εἰρωνικά, πάλι. Καὶ «δὲν ἦταν κακὸ τὸ παιδομάζωμα» (ἦταν ψεῦτες καὶ ἠλίθιοι δηλαδή, οἱ δημιουργοὶ τῶν δημοτικῶν τραγουδιῶν τὰ ὁποῖα καταριοῦνται τὸ Σουλτάνο ποὺ προστάζει τὴν διενέργεια παιδομαζώματος), ἀφοῦ ἦταν λαχεῖο τὸ νὰ ἔχεις «έναν δικό σου στο κράτος. Για να ανεβείς ιδίως σε κάποιο αξίωμα του κλήρου βοηθούσε να έχεις ξάδερφο γενίτσαρο«. Τί ὄμορφα.

Στὴν Κωνσταντινούπολη 54 χρόνια πρὶν ἀπὸ τὸν πολυπολιτισμικὸ ἁγιασμὸ τῶν ὑδάτων, γνωρίζουμε ὅτι ἔγιναν τὰ παρακάτω:

α’) Ο ιερέας της αγγλικής πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη R. Walsh

«Βάδιζα σε ένα στενοσόκακο. Μπροστά μου προχωρούσε ένας Τούρκος. Ξαφνικά φάνηκε να κατεβαίνει απέναντι ένας Έλληνας. Στάθηκε και κόλλησε την πλάτη στον τοίχο αφήνοντας τόπο για να περάσει ο Οθωμανός. Εκείνος έβγαλε το γιαταγάνι και τον έσφαξε. Ύστερα καθάρισε τη ματωμένη λεπίδα, μπήκε στο διπλανό καφενείο κι’ άναψε τσιμπούκι» σ. 121

 Κάθε μέρα διαδραματίζονταν καινούργιες ωμότητες, γράφει ο Walsh. Τα θύματα απαγχονίζονταν σε πόρτες ή σε τοίχους. Πτώματα ακέφαλα έβλεπες στη μέση του δρόμου, ποδοπατημένα και τυλιγμένα στο βόρβορο. Ήταν οι μέρες που γύριζαν τα αποδημητικά όρνια. Γύπες και άλλα σαρκοβόρα πουλιά πετούσαν ολημερίς, έτσι που σκέπαζαν σαν κουνουπιέρα τις περιοχές όπου υπήρχαν πτώματα.

  Τις νύχτες πάλι κοπάδια από αδηφάγα σκυλιά ούρλιαζαν γύρω από ακέφαλα κουφάρια ή διεκδικούσαν γρυλίζοντας άγρια κάποιο κεφάλι, δαγκώνοντας και γδέρνοντας. Οι Τούρκοι ρίχτηκαν ύστερα με μανία εναντίον των ελληνικών χώρων λατρείας. 

« Ὅ,τι τῆς ζητῶ μέ οἰκονομεῖ! »

 Ιωσήφ μοναχός Κουτλουμουσιανοσκητιώτης (1886 - 1992)

...Είχε εμπιστοσύνη στον Θεό και μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία, την «Καλλονή των ωραίων», όπως την έλεγε. 

Είχε δίπλα στην κλίνη του και μία μικρή εικόνα της Παναγίας της Οικονόμισσας. «Ό,τι της ζητώ με οικονομεί», έλεγε. 

Τό πιό βρώμικο πάθος εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια καί ὁ ἐγωϊσμός

 

 Η ταπείνωσις είναι η πιο χαριτωμένη αρετή, χρυσοΰφαντος στολή, μακάριος όποιος την ενδυθή, θα αποκτήση μίαν ανέκφραστον πνευματικήν ομορφιάν. Αντιθέτως, το πιο βρώμικον πάθος είναι η υπερηφάνεια και ο εγωϊσμός.

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου

Πηγή

https://paraklisi.blogspot.com/2019/06/blog-post_94.html

14 Ιουνίου. Ἐλισαίου τοῦ προφήτου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ. Ἡμέρας. Παρ. ζ΄ ἑβδ. Πράξ. (Πρξ. κζ´ 1-κη´ 1).

Πραξ. 27,1         Ὡς δὲ ἐκρίθη τοῦ ἀποπλεῖν ἡμᾶς εἰς τὴν Ἰταλίαν, παρεδίδουν τόν τε Παῦλον καί τινας ἑτέρους δεσμώτας ἑκατοντάρχῃ ὀνόματι Ἰουλίῳ σπείρης Σεβαστῆς. 

Πραξ. 27,1                Οταν δε απεφασίσθη να πλεύσωμεν δια την Ιταλίαν, παρέδωσαν και τον Παύλον και μερικούς άλλους κρατουμένους εις ένα εκατόνταρχον, ονόματι Ιούλιον, του τάγματος, που έφερε το όνομα “σπείρα Σεβαστή”.