F. Savvas the Athonite : The purpose of marriage

 

Ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν- τί σημαίνει, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 1-1-2023 (ἀπόσπασμα)

 

Εἰς τήν Περιτομήν τοῦ Κυρίου Γ1',Γ2 μέρος- Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορειτου, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορειτου

 

Σωτηρία μέ τήν ἀγάπη καί ὄχι μέ τόν πλοῦτο τῶν διανοητικῶν γνώσεων (Ἅγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ τοῦ Ἔσσεξ)

Διαρκῶς εὐχαριστῶ τὸν Θεό, πού μοῦ δίνει τὴ χαρὰ νὰ σᾶς συναντῶ.

Ὅσο καλὸς καὶ ἂν εἶναι ὁ δρόμος, ὁ ὁδηγὸς τοῦ αὐτοκινήτου πρέπει συνεχῶς νὰ ρυθμίζει τὴ λειτουργία τῆς μηχανῆς του: νὰ ἀλλάζει τὴν ταχύτητα, νὰ προσαρμόζει λίγο τὴν κατεύθυνση ἢ νὰ κάνει κάποια στροφὴ κλπ. Ἔτσι καὶ στὴ ζωή μας, ἂν καὶ εἶναι χαραγμένη μπροστά μας ἡ ὁδὸς ἀπὸ τοὺς Πατέρες, τοὺς Ἀποστόλους καὶ τὸν Ἴδιο τὸν Χριστό, ὀφείλουμε ὡστόσο νὰ ὁδηγοῦμε συνεχῶς τὴ μηχανὴ πρὸς τὴ γραμμὴ ἐκείνη ποὺ πρέπει νὰ κρατήσουμε, γιὰ νὰ φθάσουμε στὸν τελικὸ προορισμό μας.

Γι’ αὐτὸ σήμερα θέλω νὰ πῶ στοὺς νέους ἀδελφοὺς καὶ στὶς ἀδελφές μας ὄτι η δύναμη τῆς σωτηρίας δὲν ἔγκειται στὸ πλῆθος τῶν γνώσεων ἄλλα στὸν τρόπο τῆς ζωῆς. Αὐτὸ ποὺ σώζει δὲν εἶναι ἡ γνωστικὴ ἀλλὰ ἡ ἠθικὴ πλευρὰ τῆς ζωῆς μας. Σώζει ἡ Ἀγάπη ἐκείνη ποὺ παρήγγειλε σέ μᾶς ὁ Κύριος, ὅταν κατὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο εἶπε: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους». Αὐτὸ δὲν σημαίνει καθόλου ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε ἐναντίον τῶν ὁποιωνδήποτε γνώσεων. Ἀπεναντίας, ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ μᾶς ἐξαναγκάζει νὰ «ζητοῦμε» καὶ νὰ κατέχουμε τὸ πλήρωμα τῆς γνώσεως, ἐκεῖνο τὸ πλήρωμα ποὺ εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος. Ὡστόσο, καὶ ἂν ἀκόμη ἦταν ἀπόλυτη ἡ γνώση μας, καὶ πάλι ἡ σωτηρία δὲν ἔγκειται σὲ αὐτό, ἀλλὰ βρίσκεται στὴν ποιότητα τῆς ζωῆς…

Σήμερα θέλω νὰ σᾶς πῶ ὅτι, ἂν καὶ μοιραζόμαστε τὸν φυσικὸ καὶ διανοητικὸ κόπο, ὡστόσο ἡ ἑνότητα καὶ ἡ σωτηρία ἔρχονται μόνο μὲ τὴν Ἀγάπη.

Καὶ εἶναι πολὺ πικρὸ νὰ διαπιστώνουμε, ὅτι ἀνάμεσά μας ζεῖ ἡ φοβερὴ τάση γιὰ κυριαρχία καὶ ὑπεροχή, ἔτσι ὥστε νὰ βλέπουμε τὸν ἄλλο ὡς κατώτερο, πράγμα ποὺ ἐξολοθρεύει τὸν ἄνθρωπο. Συχνὰ ἀντιμετωπίζουμε τὴν κατάσταση, κατὰ τὴν ὁποία ἄνθρωποι ποὺ εἶναι γεμάτοι ἀπὸ πληροφορίες κάθε εἴδους στοὺς τομεῖς τῆς γνώσεως δὲν ἔμαθαν ἐσωτερικὰ νὰ ἀγαποῦν. Ἂς θυμηθοῦμε καὶ πάλι αὐτὸ ποὺ ἀναφέρω πρὸς τὸ τέλος τῆς βιογραφίας τοῦ Γέροντα. Τοῦ εἶπα: «Λυπᾶμαι, ποὺ συνεχῶς εἶμαι ἄρρωστος καὶ δὲν ἔχω δυνάμεις οὔτε χρόνο νὰ ἀσχοληθῶ περισσότερο μὲ τὴ θεολογία». Ἐκεῖνος μὲ τὴν πραότητα καὶ τὴν ἡσυχία ποὺ τὸν χαρακτήριζαν ρώτησε: «Καὶ τὸ θεωρεῖτε αὐτὸ σπουδαῖο πράγμα;».

Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ: Ὁ ἀντίχριστος καί τά ἔσχατα

«Τά σημεῖα τοῦ ἀντιχρίστου πρῶτα θά ἐμφανιστοῦν στόν ἀέρα, γιατί ἐκεῖ εἶναι τό βασίλειο τῆς σατανικῆς δραστηριότητας (βλ. Ἐφεσ. β΄, 2, στ΄, 12). Τά σημεῖα αὐτά θά θαμπώσουν τά μάτια, θά τά πλανήσουν. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, πού εἶδε τά γεγονότα πού θά γίνουν πρίν ἀπό τό τέλος τοῦ κόσμου, γράφει στήν Ἀποκάλυψη πώς ὁ ἀντίχριστος θά κάνει «σημεῖα μεγάλα καί πῦρ, ἶνα,ἵνα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνη εἰς τήν γῆν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων» (Ἀποκ. ἴγ΄,13). Οἱ Γραφές ἐπισημαίνουν πώς τό φαινόμενο αὐτό εἶναι τό ὕψιστο σημεῖο τοῦ ἀντιχρίστου κι ὁ χῶρος πού θά γίνει εἶναι ὁ ἀέρας. Θά εἶναι ἕνα φαντασμαγορικό καί φοβερό θέαμα. Τά σημεῖα τοῦ ἀντιχρίστου θά συμπληρώσουν τά ἔργα...τῆς πανούργας συμπεριφορᾶς του. Θά πείσουν τούς περισσότερους ἀνθρώπους νά τόν ἀκολουθήσουν. Ὅσοι τοῦ ἀντιτίθενται, θά λογαριάζονται ἀποστάτες, ἐχθροί τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ καί τῆς τάξης καί θά ὑποβληθοῦν σέ μυστικούς ἀλλά καί φανερούς διωγμούς, σέ βασανισμούς κι ἐξορία.

Τά πονηρά πνεύματα, πού θά ἔχουν γεμίσει τόν κόσμο, θά ἐνσπείρουν στούς ἀνθρώπους μιά γενικά ὑψηλή φήμη γιά τόν ἀντίχριστο, γιά νά δημιουργήσουν μιά παγκόσμια ἔκσταση, μιά ἀκατανίκητη ἕλξη πρός αὐτόν. Ἡ Ἁγία Γραφή περιγράφει σέ πολλά σημεῖα καί μέ πολλούς τρόπους τή σφοδρότητα καί τήν ἀγριότητα τοῦ τελευταίου διωγμοῦ ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Εἶναι χαρακτηριστικό τό ὄνομα πού δίνει ἡ Ἁγία Γραφή σ` αὐτό τό τρομερό πρόσωπο.

2 Ἰανουαρίου. Σιλβέστρου ῾Ρώμης (†335)· Θεαγένους (†320), Θεοπίστου, Σεργίου καὶ Θεοπέμπτου μαρτύρων, Κοσμᾶ (Α΄) Κων/πόλεως, Σεραφεὶμ ἐν Σάρωφ (†1833). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Παραλειφθέν, Σαβ. πρό τῶν Φώτων (Α΄ Τιμ. γ΄ 13 - δ΄ 5).

Α Τιμ. 3,13         οἱ γὰρ καλῶς διακονήσαντες βαθμὸν ἑαυτοῖς καλὸν περιποιοῦνται καὶ πολλὴν παῤῥησίαν ἐν πίστει τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Α Τιμ. 3,13                Διότι εκείνοι, οι οποίοι με σύνεσιν και φόβον Θεού διηκόνησαν καλώς και διακονούν, αποκτούν καλόν βαθμόν, προάγονται δηλαδή στο αξίωμα του ιερέως και του αρχιερέως· επί πλέον δε αποκτούν τόλμην και θάρρος να ομολογούν και να κηρύττουν την πίστιν στον Ιησούν Χριστόν.

Ὁ Μέγας Βασίλειος καί ἡ παιδεία (Ἀπόστολος Παπαδημητρίου)

Η παιδεία θεωρείται ακόμη και σήμερα, οπότε εξέλιπε κάθε ίχνος της, πολύτιμο εφόδιο παιδιών και εφήβων, που, κατά τον άκρως υποκριτικό ισχυρισμό μας, αποτελούν το ελπιδοφόρο μέλλον της κοινωνίας μας. Γι’ αυτό και κοπτόμαστε ότι κάνουμε τα πάντα, ώστε να τους την προσφέρομε πλουσιοπάροχα. Έτσι νομίζουμε, γιατί και εμείς, οι μεγάλοι, είμαστε άμοιροι παιδείας έχοντας επιφέρει φοβερή σύγχυση των εννοιών παιδεία και εκπαίδευση. Το θλιβερό είναι ότι το σχολείο, στο οποίο έχουμε παραδώσει τα παιδιά μας, μη έχοντας τη διάθεση να ασχοληθούμε μαζί τους, εν πολλοίς έπαυσε να προσφέρει ακόμη και εκπαίδευση, γι’ αυτό και ανθίζει η λεγόμενη, κακώς, παραπαιδεία αντί παρεκπαίδευση. Η δυτική κοινωνία ήδη κατά τον Μεσαίωνα είχε δομηθεί στη βάση της απόκτησης γνώσης, η οποία όμως ήταν προσιτή μόνο στους οικονομικά ισχυρούς. Ακόμη και η θεολογία στη Δύση έδινε προτεραιότητα στην απόκτηση γνώσης, ως μέσου για την κατανόηση του Θεού. Αλλά ο Θεός κατανοείται μόνο μέσω της κάθαρσης, την οποία ακολουθεί ο φωτισμός και η θέωση. Γι’ αυτό και ο λαός μας, ο οποίος υπέφερε φρικτή επί αιώνες δουλεία, λόγω των κριμάτων του, φρόντιζε να μαθαίνουν τα παιδιά του θεοτικά γράμματα. Η αντίληψη αυτή ανετράπη σταδιακά υπό την επίδραση των δυτικών, που μας απελευθέρωσαν, για να μας καταστήσουν δούλους τους. Σημαντική βοήθεια στην αποδόμηση της παράδοσής μας προσέφεραν οι «διαφωτισμένοι» στη Δύση ομογενείς, οι οποίοι στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό με την εύνοια των «προστατών» μας, εκφράζοντας με το έργο τους την ευγνωμοσύνη τους για την εύνοια αυτή. Υπό τις συνθήκες αυτές ερμηνεύεται κατά τρόπο απλό η τραγική κρίση αξιών, που μαστίζει τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

Ἀγαθή διάθεση πρός ὅλους, ἀνοχή καί προσευχή, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

97. Ἀγαθή διάθεση πρός ὅλους, ἀνοχή καί προσευχή, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, 30-3-2019

«Οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν»[1]. Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ εἰς μετάνοιαν. Καί πρέπει νά ἔχουμε ταπεινόν φρόνημα, ἔτσι ὥστε νά μπορέσουμε νά Τόν ἀγαπήσουμε. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πραγματικά ἔχει μετάνοια καί συναισθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά του, ταπεινώνεται, ἀρχίζει καί τηρεῖ τίς ἐντολές καί πρωτίστως τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί πρός τόν πλησίον. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ἀνώτερη ἀπό ὅλες τίς ἀρετές καί τίς ἐντολές.

«Νά ἔχομε ἀγάπη, πραότητα, εἰρήνη», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος. «Ἔτσι βοηθᾶμε τόν συνάνθρωπό μας, ὅταν κυριεύεται ἀπ' τό κακό. Μυστικά ἀκτινοβολεῖ τό παράδειγμα, ὄχι μόνον ὅταν ὁ ἄλλος εἶναι παρών, ἀλλά καί ὅταν δέν εἶναι». Γιατί ὅλοι εἴμαστε συνδεμένοι καί ἡ ἀγάπη ἀγκαλιάζει ὅλο τό σῶμα, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἕνα μέλος πραγματικά εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης. «Ν' ἀγωνιζόμαστε νά στέλνομε τήν ἀγαθή μας διάθεση», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος. «Ἀκόμη καί λόγια ὅταν λέμε γιά τή ζωή τοῦ ἄλλου, πού δέν τήν ἐγκρίνουμε, αὐτός τό καταλαβαίνει καί τόν ἀπωθοῦμε»[2]. Ἡ λεγόμενη κατάκριση, τό κουτσομπολιό πού γίνεται εἰς βάρος τρίτων, πού ἐνδεχομένως σφάλλουν. Ὅμως δέν πρέπει κι αὐτό νά γίνεται, γιατί ἔτσι χωριζόμαστε ἀπό τούς ἀδελφούς μας. Μένει τό τεῖχος τοῦ μίσους, τῆς ἀντιπάθειας, ἤ τέλος πάντων μιᾶς πικρίας καί μιᾶς λύπης.

«Ἄν εἴμαστε ἐλεήμονες», λέει ὁ Ἅγιος, «καί τόν συγχωροῦμε, τόν ἐπηρεάζομε. Ὅπως τόν ἐπηρεάζει καί τό κακό, κι ἄς μή μᾶς βλέπει», τόν ἐπηρεάζουμε στό καλό. «Νά μήν ἀγανακτοῦμε μ' ἐκείνους πού εἶναι βλάσφημοι, ἀντίθεοι, διῶκτες κ.λπ. Ἡ ἀγανάκτηση κάνει κακό. Τά λόγια τους, τήν κακία τους νά μισήσουμε. Τόν ἄνθρωπο, ὅμως, πού τά εἶπε νά μήν τόν μισήσουμε, οὔτε νά ἀγανακτήσουμε ἐναντίον του. Νά προσευχηθοῦμε γιά αὐτόν. Ὁ χριστιανός ἔχει ἀγάπη καί εὐγένεια καί φέρεται ἀνάλογα»[3].

Ἡ κακή χρήση τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς, ὡς αἰτία τῶν παθῶν

Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης: «Ἐγώ τά πάθη τά βλέπω σάν δυνάμεις τῆς ψυχῆς. *Ὁ Θεός δέν δίνει ἐλαττώματα, ἀλλά δυνάμεις.* Ὅταν, ὅμως, δέν ἀξιοποιοῦμε αὐτές τίς δυνάμεις γιά τό καλό, ἔρχεται τό ταγκαλάκι καί τίς ἐκμεταλλεύεται καί αὐτές γίνονται πάθη, καί ὕστερα γκρινιάζουμε, τά βάζουμε μέ τόν Θεό. Ἐνῷ, ἐάν τίς ἀξιοποιήσουμε, στρέφοντάς τες ἐναντίον τοῦ κακοῦ, μᾶς βοηθοῦν στόν πνευματικό ἀγῶνα».

*Ἄρα τά πάθη προέρχονται ἀπό τήν κακή χρήση τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς: τοῦ λογιστικοῦ, τοῦ θυμικοῦ καί τοῦ ἐπιθυμητικοῦ.

*Ὁ νοῦς (τό λογιστικό τῆς ψυχῆς) μᾶς δωρήθηκε ἀπό τόν Θεό γιά νά προσευχόμαστε ἀδιάλειπτα, νά γνωρίζουμε τόν Θεό καί τά τοῦ Θεοῦ· καί ὅχι νά μετεωριζόμαστε σέ ποικίλους ἀλλοτριωτικούς λογισμούς, πού μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἁμαρτία.

Ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου (π. Ἀθανάσιος Μηνάς)

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία που εκφωνήθηκε την εορτή της Συνάξεως της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Πιστεύουμε καί ὁμολογοῦμε ἀγαπητοί μου ἀδελφοί ὅτι δέν ὑπάρχει κανένα πρόσωπο στόν οὑρανό καί στή γῆ πού νά γνωρίστηκε καί νά ἐγνώρισε πού νά ἀγαπήθηκε καί νά ἀγάπησε τόσο τόν Τριαδικό Θεό ὅπως ἡ Παναγία μας.

Ἀξιώθηκε ἡ Παρθένος Μαρία νά εἶναι ἡ κλίμακα πού κατέβηκε ὁ Ὑἱός τοῦ Θεοῦ -ὁ Μεσσίας- στή γῆ, ἀλλά καί ἡ γέφυρα ἡ μετάγουσα τούς πιστούς ἀπό τή γῆ πρός τόν οὑρανό.

Οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ πού δίδονται διά τοῦ Υἱοῦ της Ἱησοῦ είς τόν κόσμο χαρίζονται πάντοτε καί ἀποκλειστικά μέσῳ τῆς Θεοτόκου καί τοῦτο διότι οὔτε ἄγγελος οὔτε ἄνθρωπος δέν ἀκολούθησε τόν Χριστό ὅπως Ἐκείνη, ἐπειδή ἡ Παρθένος τόν ἐγέννησε ἀλλά καί τόν διακόνησε.

Ἡ ἀγάπη της αὐτή κρατᾶ ἀπό τή σύλληψη, τή γέννηση, τή Γεθσημανή ἕως καί τό Πραιτώριο καί τόν Γολγοθά ὅπου παρέμενε μέ δάκρυα ἐπί τριήμερον, ἀναμένοντας μέ λαχτάρα τήν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου ἕως καί τήν στιγμή πού ὁ Ἀναστάς Κύριος ἔδωσε εἰς προσκύνησιν τούς Ἀχράντους πόδας Του, πρῶτα καί μοναδικά σέ αὐτήν τήν Παναγία μας. Καί βεβαίως ἡ ἀγάπη της πρός τόν Υἱό της διατηρεῖται καί μετά τήν Ἀνάστασή Του καί μετά τήν Κοίμησή της.

Ἐντούτοις γιά νά μετέχουμε κι ἐμεῖς σ’ αὐτήν τήν προσφορά τῆς Παναγίας μας καί νά μποροῦμε νά εἴμαστε μέτοχοι τῆς χαρᾶς τῆς εἰρήνης καί τῆς δωρεᾶς σ’αὐτήν τήν πέμπτη διαθήκη[1] πού σύναψε ὁ Θεός μέ τήν Θεοτόκο Μαρία ὁφείλουμε νά πιστεύουμε ἀκράδαντα καί νά τήν ἀποκαλοῦμε Θεοτόκο καί Ἀειπάρθενο, ὅπως ἐπίσης νά τήν τιμοῦμε ὡς μοναδική Πλατυτέρα καί Μεσίτρια ὅλων τῶν ὁρθοδόξων καί ἐν δυνάμει ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας.

Ἐπειδή ἀκριβῶς κάθε φορά πού τηροῦμε μία ἐντολή τοῦ Υἱοῦ της ἐν τῶ ὀνόματί Του, ὁ Χριστός εἰσέρχεται μέσα στή ψυχή μας, εἰσέρχεται μέσα στήν καρδιά μας καί ἔτσι ἀρχίζει ἡ σύλληψίς Του σιγά σιγά καί σταδιακά καί σέ μᾶς· ὅπως ἐπίσης μέσα στή δική της μήτρα μεγάλωνε, ἔτσι αὐξάνεται στήν ψυχή τοῦ κάθε ἀνθρώπου καί στήν καρδιά του ὁ Ἰησοῦς ἕως ὅτου μορφωθεῖ πλήρως ὁ Χριστός καί φτάσει ὁ πιστός εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ. Σ’αὐτό τό ὕψος τῆς ἁγιότητος καί τελειότητος ἀναφωνοῦμε ὡς μιμηταί καί ἐμεῖς τοῦ Ἀπ. Παύλου: «οὐκέτι ζῶ ἐμαυτῷ ζῆ γάρ ἐν ἐμοί Χριστός».

Αὐτό σημαίνει ὅτι τό ζητούμενο εἶναι ἡ τελειότης. Δηλαδή μέσα ἀπό τίς ἐντολές νά συλλάβει ἡ ψυχή τοῦ καθενός μας, τόν Χριστό, νά Τόν γεννήσει, νά Τόν ἀναθρέψει, νά Τόν μεγαλώσει εἰς ἄνδρα τέλειον.

Φτάνοντας κανείς σ’ αὐτό τό ἀτέλευτον τέλος τότε ἡ ψυχή του, ἡ καρδιά του, ἡ ζωή του γίνεται Θεοτόκος. Ἡ ψυχή του, ἡ καρδιά του γίνεται Χριστοτόκος, ὅλο του τό εἶναι ἀνήκει πλέον εἰς τόν Θεόν, στόν Χριστόν, στήν Παναγία, στούς Ἁγίους καί γι’ αὐτό ὁ κάθε πιστός βρίσκεται μέσα στή χορεία τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν Ἁγίων καί ἔτσι πλέον καθίσταται κληρονόμος τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, συγκληρονόμος τοῦ Χριστοῦ καί κοινωνός τῶν Ἁγίων καί τῶν Ἀγγέλων. Σ’ αὐτό τόν τελικό σκοπό καί στόχο συνεργεῖ μόνιμα τό Πνεῦμα τό Ἅγιο καί ἐντυγχάνει στεναγμοῖς ἀλαλήτοις ὑπέρ ἡμῶν καί βρίσκεται πάντοτε ὁ ἄνθρωπος κρυμμένος σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ καί μέ σύνεση καί σοφία ἐρμηνεύει αὐθεντικά τήν Ἀγάπη πού εἶναι ὁ Θεός.

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ, 2-1-2023

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ, 2-1-2023
https://youtu.be/C0E-jx38_U4

Εἶχε πεῖ μιά μέρα στόν Γέροντά μας ὁ δικός του Γέροντας:

Εἶχε πεῖ μιά μέρα στόν Γέροντά μας ὁ δικός του Γέροντας: "Χρυσόστομε παιδί μου, δέν πρέπει νά στενοχωριέσαι γιά τίς συκοφαντίες διότι ποιό δέντρο θά χτυπήσει κάποιος; ἐκεῖνο πού ἔχει καρπούς ὥστε νά πέσουν καί νά τούς φάει. Ἕνα δέντρο ἄκαρπο τί νά τό κάνει; δέν ἀσχολεῖται. Ἔτσι λοιπόν εἶναι καί οἱ ἄνθρωποι πού συκοφαντοῦν."

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2022/11/blog-post_764.html