Περὶ τῶν ἁγίων, ὁσίων, μαρτύρων, ὁμολογητῶν καὶ σύγχρονων κοσμικῶν προτύπων Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

 Περὶ τῶν ἁγίων, ὁσίων, μαρτύρων, ὁμολογητῶν καὶ σύγχρονων κοσμικῶν προτύπων, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου-ὁμιλία σὲ παιδιά, 16-8-2023

Ποιά εἶναι ἡ ἀληθινὴ ψυχαγωγία , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Δὲν ζοῦμε τὴν χαρὰ τοῦ Θεοῦ , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Ἡ διασκέδαση ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Περὶ τοῦ Ἁγίου Μανδηλίου-Συναξαριστής 16 Αὐγούστου, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Περὶ τοῦ Ἁγίου Μανδηλίου-Συναξαριστής 16 Αὐγούστου, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου-ὁμιλία σὲ παιδιά 16-8-2023

Ἡ μικρή κόρη στήν ἀκολουθία τῆς Θεοτόκου

Η μικρή κόρη στην ακολουθία της Θεοτόκου

Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ

Κάποια μικρή κόρη που λεγόταν Μούσα, όπως μου διηγήθηκε ο αδελφός της Πρόβος, άνθρωπος ευλαβής, είδε μια νύχτα σε οπτασία τη Θεοτόκο και αειπάρθενο Μαρία να της δείχνει κάποιες κόρες της ηλικίας της. Η κόρη θέλησε να πάει στη συντροφιά τους, αλλά δεν τολμούσε. Τη ρώτησε η Θεοτόκος αν θέλει να είναι μαζί με αυτές και να καταταγεί στις ακόλουθές της, και αυτή απάντησε ότι το θέλει πάρα πολύ. Αμέσως τότε η Θεοτόκος της έδωσε εντολή να μην κάνει πια τίποτε παιδικό ή επιπόλαιο, αλλά να αποφεύγει και το γέλιο και το παιγνίδι, ξέροντας καλά ότι σε τριάντα μέρες θα έρθει ανάμεσα στις παρθένες εκείνες που είδε στην ακολουθία της.

Από εκεί λοιπόν και πέρα η κόρη άλλαξε όλες της τις συνήθειες και με όλη της τη δύναμη απέβαλε κάθε παιδική ελαφρότητα. Βλέποντας οι γονείς της την ξαφνική αυτή αλλαγή, απόρησαν και τη ρώτησαν για την αιτία. Αυτή τους ανέφερε τι την πρόσταξε η Θεοτόκος, την οποία είδε τη νύχτα, και ποια μέρα πρόκειται να πάει στην ακολουθία της.

Ἅγιος Τύχων τοῦ Ζαντόνσκ ( †13 Αὐγούστου)

Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ ( †13 Αυγούστου)

Ο Άγιος Τύχων γεννήθηκε το 1724 από φτωχούς γονείς στο χωριό Κορέτζκ της επισκοπής του Νόβγκοροντ. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, πήγε να δουλέψει σε κάποιους χωρικούς για να βγάζει ίσα-ίσα το ψωμί του. Σπούδασε στην Εκκλησιαστική Σχολή και κα­τόπιν στο Ιεροδιδασκαλείο του Νόβγκοροντ, όπου έγινε καθηγητής ρητο­ρικής, μόλις πήρε το δίπλωμά του. Είχε το αίσθημα της διαρκούς παρουσίας του Θεού και του άρεσε να διαβάζει ή να μελετά νύχτες ολόκληρες. Κάποτε όταν αγρυπνούσε, καθώς σκεφτόταν την αιώνια μακαριότητα, άνοιξε ξαφνικά ο ουρανός και ένα άφατο φως άστραψε μπροστά του δημιουργώντας μέσα του φλογερό πόθο για την μοναχική ζωή και την προσευχή. Μετά από τέσσερα χρόνια (1758) εκάρη μοναχός με το όνομα Τύχων και αφού χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, την ίδια χρονιά, του εμπιστεύθηκαν την διεύθυνση του Ιεροδιδασκαλείου του Τβερ.

Αν και επιθυμούσε να ζήσει ως μοναχός έγινε επίσκοπος σε ηλικία 37 ετών (1761) και σύντομα έγινε επίσκοπος του Βορονέζ, μία επισκοπή με τεράστια προ­βλήματα. Φρόντισε να ανεβάσει το πολιτιστικό επίπεδο και το ηθικό φρόνημα του κλήρου. Επισκεπτόταν τις ενορίες, δίδασκε ακούραστα, γραπτά και προφορικά τις αλήθειες του Ευαγγελίου που συνέδεε πάντα με το πρό­σωπο του Χριστού. Ήταν πολύ πράος και ταπεινός και όταν θεωρούσε πως είχε πληγώσει κάποιον ζητούσε αμέσως συγχώρεση γονατίζοντας στη γη. Με την αγάπη και τον ζήλο που τον διέκρινε, δεν έκανε οικονομία στις φυσικές του δυνάμεις και μετά από πέντε χρό­νια αναγκάσθηκε να παραιτηθεί από το αξίωμά του για λό­γους υγείας (1768). Αποσύρθηκε στο ταπεινό μοναστήρι του Ζαντόνσκ όπου πέρασε τον υπόλοιπο βίο του με θεάρεστη άσκηση.

Τὸ Ἅγιον Ὄρος εἰς τὸν ἱστὸν τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Τὸ Ἅγιον Ὄρος εἰς τὸν ἱστὸν τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Τοῦ π. Εὐψυχίου Ἁγιορείτου Κελλιώτου

1ον

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 5 Ἰουνίου 2023 π. ἡμ. Κυριακὴ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων

Πρὸς:

Τὴν Ἱερά Κοινότητα, τούς Καθηγουμένους καὶ τούς Ἀντιπροσώπους τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους- Ἄθω.

«Σῶσόν με Κύριε ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος ὅτι ὠλιγώθησαν αἱ ἀλήθειαι ἀπό τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων».1

Σεβαστοὶ Πατέρες,

Τίς τελευταῖες δεκαετίες, παρατηροῦμε ὅτι στό Ἅγιον Ὄρος, τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας, συμβαίνουν πολλὰ πράγματα λίαν ἀνησυχητικά, τὰ ὁποῖα κάποιος θὰ χαρακτήριζε καὶ ὡς κοσμογονικὲς ἀλλαγές.

Ἐπειδή ὅλα αὐτὰ εἶναι πολύ κρίσιμα καὶ μᾶς ἀφοροῦν ὅλους μας, ἀναγκάζομαι νὰ καταθέσω δημοσίως αὐτὲς τὶς σκέψεις μου σὰν Ἁγιορείτης Μοναχός.

Σὰν Ἁγιορείτης, λοιπὸν, καὶ ἡ ἐμὴ ἐλαχιστότης, ὅπου ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Κυρίας Θεοτόκου, μὲ ἔφερε καὶ μὲ ἀξίωσε νὰ ζῶ στὸν Ἱερὸ ἡμῶν τόπο, σ᾿ αὐτὸν τὸν ἐπίγειο παράδεισο, τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας μας, ἐδῶ καὶ πενῆντα -50- περίπου ἔτη καὶ πρῶτα ὡς Κοινοβιάτης και ὡς Κελλιώτης μετά, δόξα Σοι ὁ Θεὸς, καὶ συνεχίσω ἀγωνιζόμενος καὶ γιὰ τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς μου, «ἐν εἰρήνῃ μετανοίᾳ καὶ ὁμολογίᾳ ἐκτελέσαι».

Ἐπειδὴ ὅπως γίνεται φανερὸν τό Ἅγιον Ὄρος (Α.Ο.) γιὰ ἐμένα δὲν εἶναι μόνο ἕνας τόπος κατοικίας, ὅπου ἁπλά ζῶ, ἀλλὰ εἶναι ἡ ἴδια ἡ πνευματική πατρίδα μου, καὶ ἡ «γέφυρα ἡ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανὸν μετάγουσα», εἶχα, λοιπὸν τὴν εὐλογία, νὰ προλάβω καὶ νὰ γνωρίσω τὸ παλαιὸ Α.Ο. καὶ τοὺς παλαιοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες καὶ Γέροντες. Ἔχοντας, λοιπὸν αὐτὸ τὸ παλαιό Α.Ο. ὡς ἕνα μέτρο συγκρίσεως καὶ ἀξιολογήσεως, σχετικά μὲ τὸ σύγχρονο Α.Ο. καὶ ζώντας μισό αἰῶνα ἐδῶ, ὡς ἐκ τούτου, νομίζω ὅτι ἔχω καὶ κάποιο λόγο, καὶ ὑποχρέωσι συνάμα νὰ ἐκθέσω δημοσίως μερικὰ Ἁγιορείτικα θέματα, ἀπό μία ἄλλη καὶ ἀθέατη – ἴσως γιὰ ἐσᾶς πλευρά- τὴν ὁποίαν ὅμως δὲν λαμβάνετε καθόλου ὑπ᾿ ὄψιν σας.

Ὅλα αὐτὰ τὰ θέματα, τὰ ὁποῖα θὰ σᾶς ἐκθέσω, ἴσως, ἐσᾶς νὰ μή ἀπασχολοῦν, ἀλλά ἀπασχολοῦν ὅλους ἐμᾶς τούς λοιποὺς Ἁγιορεῖτες, καὶ μάλιστα πολὺ, καὶ μᾶς πληγώνουν καὶ πολύ βαθειὰ. Ὑπάρχουν, λοιπὸν, πολλοί Ἁγιορεῖτες Πατέρες, τοὺς ὁποίους νομίζω ὅτι καὶ ἐκφράζω, καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς Κελλιῶτες, ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι ζοῦ­με ἔξω τῶν τειχῶν καὶ ἔξω τῶν πολλαπλῶν ἀνέσεων τῶν Μονῶν.

Εἶναι ἑπόμενο, λοιπὸν, καὶ τὸ γνωρίζω ὅτι «τολμώντας τὰ ἀτόλμητα» δὲν θὰ σᾶς εἶναι αὐτὸ ἀρεστό, διότι ἡ φωνὴ τῆς ἀληθείας ἀπὸ τὴν φύσι της, ὅταν ἀκούγεται, ἐνοχλεῖ καὶ πονάει, ἀλλά καὶ συγχρόνως, ὅποιος μετανοεῖ καὶ τὴν ἀποδέχεται, τὸν ἀναγεννάει. Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ποὺ εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια, ἦλθε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὴν Ἀλήθεια, λέγοντας: «ἐγὼ εἰς τοῦ­το γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ»2.

Καὶ ἡ δική μας, λοιπὸν, συνείδησις, ὡς Ἁγιορεῖτες Μοναχοὶ, δὲν μᾶς ἐπιτρέπει ἄλλο νὰ σιωποῦμε, νὰ ὑποκρινόμαστε καὶ νὰ δικαιολογοῦμε τὰ ἀδικαιολόγητα, γιὰ νὰ μὴ δῆθεν “κατακρίνουμε”, ἀλλὰ ἀντίθετα μᾶς προτρέπει δημόσια νὰ σᾶς ἐκθέσουμε τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων, ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ κρύβεται, καὶ θά πρέπει νὰ ποῦμε τὰ πράγματα μέ τό ὄνομά τους. Διότι προβλήματα ποὺ κουκουλώνονται καὶ δὲν λύνονται, διαιωνίζονται καί συσσωρεύονται.

Γι’ αὐτὸ, παρακαλῶ, δεχθεῖτε αὐτὸ τὸ τόλμημα ἄν θέλετε καὶ σὰν μία δημόσια ἐξομολόγησι, «ἐξομολογεῖσθε ἀλλήλοις τὰ παραπτώματα, καὶ εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε»3. Καὶ ἄν κάπου κάνω λάθος, σὰν ἄνθρωπος, παρακαλῶ νὰ τὸ ὑποδείξετε.

Τό μυστήριο τοῦ ἀνθρώπινου ὄντος (Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς)

Δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ φοβερὸ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο σ’ ὅλους τους κόσμους. Ἡ περὶ ἀνθρώπου Φιλοσοφία εἶναι δυσβάστακτη, ἀκόμη καὶ γιὰ τὸ νοῦ των ἀγγέλων, προκαλεῖ λύπη καὶ στὶς καρδιὲς τῶν χερουβείμ. Εἶναι πικρὴ ἡ ἀπεραντοσύνη τοῦ ἀνθρώπου. Ποιός δὲν πικράθηκε, δὲν δηλητηριάσθηκε μόλις τὴ δοκίμασε καὶ ἀπέκτησε μὲ τίς αἰσθήσεις του τὴν πικρή της γνώση; Ἂς εἴμαστε εἰλικρινεῖς μέχρις ἐσχάτων: Ἐὰν ὁ θαυμαστὸς Θεὸς καὶ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶχε ἀναστηθεῖ καὶ μὲ τὸ φῶς της Ἀναστάσεώς Του δὲν εἶχε φωτίσει καὶ νοηματίσει τὴν ἀπεραντοσύνη τοῦ ἀνθρώπου, ποιός δὲν θὰ θεωροῦσε τὸ Δημιουργὸ ἑνὸς τέτοιου ὄντος, ὅπως ὁ ἄνθρωπος, ἀκατανόητο καὶ ὄχι Θεάνθρωπο; Μόνο Αὐτὸς ὁ Γλυκύτατος Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ θεία ἀγάπη καὶ στοργὴ γλυκαίνει τὸ πικρὸ μυστήριο τοῦ ἀνθρώπινου ὄντος, γεμίζοντάς το μὲ τὸν ἑαυτὸ Του καὶ τὴ δικὴ Του ζωὴ καὶ ἀπεραντοσύνη. Ποῦ εἶναι τὸ κέντρο τοῦ ἀνθρώπινου ὄντος; Στὸν Ἀναστάντα καὶ Ἀναληφθέντα Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ «τὸν καθήμενον ἐν δεξιὰ τοῦ Θεοῦ» (Κόλ. 3,1). Μὲ τὸν Ἀναστάντα Θεάνθρωπο ἡ αἰωνιότητα γίνεται ἡ καινὴ κατηγορία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ποιά σκέψη ἀνθρώπινη εἶναι τώρα ἀθάνατη, ποιά ἐπιθυμία, ποιά αἴσθηση; Μόνο ἡ ἐν Χριστῷ σκέψη, ἡ ἐν Χριστῷ ἐπιθυμία καὶ αἴσθηση. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι χριστιανός, μόνο ἐὰν διὰ τοῦ Χριστοῦ σκέπτεται, φρονεῖ, αἰσθάνεται καὶ θέλει. (Πρβλ. Φιλ. 2, 5).

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό μόνο ὄν σ’ ὅλους τους κόσμους ποὺ ἐκτείνεται ἀπὸ τὸν παράδεισο ὡς τὴν κόλαση. Τὸ διαπασῶν τῆς ἀνθρώπινης σκέψεως, τῶν ἀνθρώπινων λογισμῶν, τῆς ἀνθρώπινης αἰσθήσεως καὶ διαθέσεως δονεῖται σὲ πολὺ μεγαλύτερο εὗρος ἀπὸ τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν διαβόλων. Μεγαλύτερο ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, διότι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ κατέλθει ὡς τὸ διάβολο, μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ διάβολο, διότι μπορεῖ νὰ ὑψωθεῖ ὡς τὸ Θεό. Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, εἶναι αἰώνιο ὄν, εἴτε τὸ θέλει εἴτε ὄχι. Πότε ἀρχίζει ἡ ἀθανασία τοῦ ἀνθρώπου; Ἀρχίζει ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεώς του στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του.

Ἐμπειρίαι ἀπό ἐχθρούς

Ἐμπειρίαι ἀπό ἐχθρούς

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ πάντα ἀντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις, τὶς ὁποῖες δημιουργοῦν οἱ ἐχθροί τους. Ὅταν μάλιστα εἶναι ἀνώτεροι κληρικοί, ποὺ ἔχουν ἐνάρετη ζωὴ, ἀλλὰ καὶ παρρησία νὰ ὑπερασπίζονται τὴν ὀρθόδοξη πίστη τους, οἱ ἐχθροὶ πολλαπλασιάζονται, γιατί διαπιστώνουν ὅτι τὰ ὀλέθρια σχέδιά τους ματαιώνονται.

Μεγάλοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας πολλὲς φορὲς εἶχαν γίνει στόχος φανατικῶν αἱρετικῶν καὶ εἰδωλολατρῶν, χωρὶς ὅμως νὰ ὑποστέλλουν τὴ σημαία τῆς πίστεώς τους. Ἔμεναν ὄρθιοι καὶ μᾶς ἄφησαν τὸ φωτεινό τους παράδειγμα, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε μὲ ζῆλο, θάρρος καὶ παρρησία, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀδιαφορία στὶς ἐπιθέσεις καὶ τοὺς διωγμούς. Βλέποντας ὅμως κανεὶς τὴ σημερινὴ πραγματικότητα καὶ τὸ ἦθος πολλῶν ἐπισκόπων καὶ ἱερέων, ἀρχίζει νὰ ἀμφιβάλλει ἂν εἶναι ἄξιοι μιμητὲς τῶν ἁγίων. Δυστυχῶς δὲν ἀντιδροῦν στὰ ἀντιχριστιανικὰ γεγονότα τῶν πολιτικῶν καὶ στὶς προκλητικὲς ἐνέργειες τῶν ἀθέων. Δὲν ὑπάρχει ἐγρήγορση καὶ ἀνησυχία. Ἡ ἐγρήγορση ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴ ρᾳθυμία καὶ ἡ ἀνησυχία ἀπὸ τὴν πλήρη ἀδιαφορία.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης πολλὲς φορὲς γινόταν στόχος ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἦταν πανοῦργοι καὶ κακότροποι. Χρησιμοποιοῦσαν μέσα ποὺ γνώριζαν, ἀλλὰ καὶ μέσα ποὺ τὰ ἐφεύρισκαν στὴν πορεία. Ὁ πόλεμος ποὺ δεχόταν ἄλλοτε ἦταν ἐκ τοῦ συστάδην (ἀπὸ κοντὰ) καὶ ἄλλοτε ἀπὸ ἀκροβολισμένους (ἀπὸ μακριά). Ἀκολουθοῦσαν τὴν πολεμικὴ τέχνη, ἔστηναν ἐνέδρες καὶ ἐπεδίωκαν τὴ βοήθεια συμμάχων. Διέθεταν ἐπίσης καὶ ἀρκετὰ χρήματα, γιὰ νὰ πετυχαίνουν τὴν ἐξουθένωση τοῦ ἁγίου καὶ τὸ διασυρμό.

Οἱ ἐχθροί του παρατηροῦσαν καὶ τὶς λεπτομέρειες τῆς προσωπικῆς του ζωῆς, γιὰ νὰ τὸν κατηγοροῦν καὶ νὰ τὸν σχολιάζουν καὶ νὰ τὸν ἐμφανίζουν ἄξιο κάθε περιφρόνησης.

«Ἐάν κάποιος ἀδελφός μοῦ κουβαλήσει ἀπ’ ἔξω λόγια, θέλεις, ἀββᾶ, νά τοῦ πῶ, νά μήν μοῦ τά μεταφέρει;».

185.

Αδελφός ρώτησε ένα Γέροντα:

«Εάν κάποιος αδελφός μου κουβαλήσει απ’ έξω λόγια, θέλεις, αββά, να του πω, να μην μου τα μεταφέρει;».

«Όχι» απάντησε ο Γέροντας.

Ξαναρωτά ο αδελφός: «Γιατί;».

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΓ. ΜΥΡΩΝΟΣ, 17-8-2023

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΓ. ΜΥΡΩΝΟΣ, 17-8-2023 

https://www.youtube.com/live/KuKSzf0uhxE?feature=share

Σ’ ἄλλο Γέροντα ἔλεγαν οἱ δαίμονες: «Θέλεις νά δεῖς τόν Χριστό;».

200.

Σ’ άλλο Γέροντα έλεγαν οι δαίμονες:

«Θέλεις να δεις τον Χριστό;».

Κι εκείνος τους είπε: «Να χαθείτε και σεις και αυτά που λέτε. Εγώ πιστεύω στον Χριστό μου που είπε: Εάν σας πει κάποιος, να εδώ ο Χριστός, να εκεί ο Χριστός, μην πιστέψετε» [Τότε ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ, ἰδοὺ ὧδε ὁ Χριστὸς ἢ ὧδε, μὴ πιστεύσητε] (Ματθ. 24,23).

Κι αμέσως εξαφανίστηκαν.

https://wra9.blogspot.com/2023/08/blog-post_9.html

17 Αὐγούστου. Μύρωνος μάρτυρος. Παύλου καὶ τῆς ἀδελφῆς αὐτοῦ Ἰουλιανῆς (†257), Δημητρίου ὁσιομάρτυρος τοῦ ἐκ Σαμαρίνης (†1808), Παναγίας τῆς Γουμενίσσης. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Πέμ. ια´ ἑβδ. ἐπιστ. (Β´ Κορ. δ´ 1-12).

Β Κορ. 4,1          Διὰ τοῦτο, ἔχοντες τὴν διακονίαν ταύτην καθὼς ἠλεήθημεν, οὐκ ἐκκακοῦμεν,

Β Κορ. 4,1                 Δι' αυτό και ημείς έχοντες την υψηλήν και μεγάλην αυτήν διακονίαν του κηρύγματος, χάρις στο έλεος του Κυρίου, δεν αποκάμνομεν, ούτε δυσφορούμεν ενώπιον των δυσκολιών και κινδύνων.