Με τα απολιθώματα του παρελθόντος ή με την ελπίδα του μέλλοντος;

Με τα απολιθώματα του παρελθόντος ή με την ελπίδα του μέλλοντος;

του Πρωτ. π. Θωμά Βαμβίνη

Δημοσιεύθηκε με θριαμβευτικό ύφος στον εβδομαδιαίο τύπο, αλλά και στο διαδίκτυο (in.gr), η ακόλουθη είδηση: «Εντοπίστηκε ο χαμένος κρίκος στην αλυσίδα της εξέλιξης του ανθρώπου». Κάτω από αυτόν τον εντυπωσιακό τίτλο, που υποβάλλει την ιδέα ότι πλέον λύθηκε επιστημονικά το πρόβλημα της εμφάνισης του ανθρώπου πάνω στη γη, πληροφορούμαστε ότι πρόκειται για την αποκάλυψη ενός σκελετού που «ανήκει σε ένα θηλυκό πρωτεύον θηλαστικό».

Οι διαπιστώσεις ενός Αθέου Υπουργού Θρησκευμάτων

ΟΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΘΕΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

Παρακολουθώντας κανείς την εκκλησιαστική ειδησεογραφία από την Σοβιετική Ένωσι κατά τα τελευταία δύο έτη διαπιστώνει ότι πράγματι μια αληθινή κοσμογονία συμβαίνει σ’ αυτή την χώρα που έχει ποτισθή με το αίμα χιλιάδων νεομαρτύρων της χριστιανικής πίστεως μέσα στον 20ό αιώνα. Πέρα από την φαντασμαγορική διοργάνωσι των εορτασμών της Χιλιετηρίδος της Ρωσικής Εκκλησίας από το Πατριαρχείο Μόσχας και την σοβιετική κυβέρνησι τον περασμένο χρόνο, η πολιτική της περεστρόικα (ανασυγκροτήσεως) και της γκλάσνοστ (διαφανείας) φαίνεται να προχωρή καθημερινά όλο και περισσότερο στις σχέσεις Εκκλησίας και κράτους.

Μας έβαλε στον Παράδεισο...μολονότι δεν Του δώσαμε τίποτα!

Σήμερα, δυστυχώς, η ασέβεια κυριαρχεί παντού και είναι μεγαλύτερη απ' όσο τότε στην Ιερουσαλήμ.
Όλοι είμαστε κυριολεκτικά για κλάματα , γιατί ξεπέσαμε από  τη μακαριότητα, την ευφροσύνη, τη δόξα, τη λαμπρότητα, τα αγαθά, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, που μάτι δεν είδε και αυτί δεν άκουσε και νους ανθρώπου δεν έβαλε ποτέ ,τα αγαθά που ετοίμασε ο Θεός για όσους Τον αγαπούν  ( Α΄Κορ.2:9 ) .

Ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας (Γέροντος Παϊσίου)

Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Γ΄ Μέρος Τρίτο . Κεφάλαιο 4ον. 1) «Νά ζητάμε ταπεινά τό έλεος του Θεού γιά τήν διόρθωση μας» 2)«Ή λύπη γιά τά σφάλματα μας»

Λόγοι Γ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ" 
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Ή συναίσθηση της αμαρτωλότητος συγκινεί τον Θεό

«Νά ζητάμε ταπεινά τό έλεος του Θεού γιά τήν διόρθωση μας»

- Γέροντα, όταν οί Πατέρες λένε ότι μετάνοια είναι νά αποφασίση κανείς νά μήν ξανακάνη τά προηγούμενα αμαρτήματα καί νά λυπάται γι' αυτά, σημαίνει ότι διαρκώς πρέπει νά τά Θυμάται;
- Όχι, δέν θυμάται κάθε αμαρτία χωριστά, αλλά έχει συνέχεια τήν συναίσθηση της αμαρτωλότητός του. Μέχρις ενός σημείου πρέπει νά σκέφτεται κανείς ένα σφάλμα του καί ύστερα νά ζητά ταπεινά τό έλεος του Θεού καί, άν δέν υπάρχη υπερηφάνεια, ό Θεός θά βοηθήση.
Ιδίως όταν κάποιος είναι ευαίσθητος, καλύτερα είναι νά ξεχνά παλιές αμαρτίες του, αφού έχουν τακτοποιηθή μέ τήν μετάνοια καί τήν εξομολόγηση. Μπορεί τό ταγκαλάκι νά του θυμίζη παλιές του αμαρτίες καί νά τόν ζαλίζη μέ λογισμούς, γιά νά τού τρώη τήν ώρα καί νά τόν περισπά από τήν προσευχή. Ένας όμως πού δέν είναι ευαίσθητος καί βλέπει νά γεννιέται μέσα του υπερηφάνεια, τότε καλά είναι νά φέρνη στον νου του τις αμαρτίες του, γιά νά ταπεινώνεται.

Σκότωσα το παιδί μου !

π. ΣΤΕΦ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Στη δεκαετία που ήμουν στον Άγιο Βασίλειο Πειραιώς, γύρω στα 1975-76, σε μιά Μαιευτική κλινική, μεταβαίνει μιά νεαρά κυρία, 27 περίπου ετών, και συναντά τον Διευθυντή της κλινικής, που ήταν γνωστός Γυναικολόγος, και του ζητά να κάμει τη γνωστή επέμβαση της εκτρώσεως έναντι μεγάλης αμοιβής. Ο γιατρός-μαιευτήρας, που ήταν άνθρωπος του Θεού, αρνήθηκε και της είπε:
Κυρία μου, η κλινική μου είναι φωλιά ζωής και δεν θα την κάνω σήμερα «σφαγείο».
-Είναι δικαίωμά μου, εγώ το ορίζω και εγώ θα το ρίξω.. Άλλωστε, σεις θα πληρωθείτε καλά. Μου φτάνει το ένα παιδί, άλλο δεν χρειάζομαι.
-Δεν γίνομαι συνένοχος στην αμαρτία σας. Μου το απαγορεύει ο όρκος που έδωσα ως γιατρός και η συνείδησίς μου! Ανταπάντησε ο ευσυνείδητος Γυναικολόγος. Και η ευκατάστατη κυρία έφυγε νευριασμένη, για να βρει άλλο γιατρό για την άμβλωση.

15 Μαρτίου Συναξαριστής. Ἀγαπίου καὶ τῶν σὺν αὐτῶ Μαρτύρων, Ἀριστοβούλου Ἀποστόλου, Νικάνδρου Μάρτυρος, Μανουὴλ Νεομάρτυρος, Παρθενίου Ἱερομάρτυρος, Ἀνάμνηση σωτηρίας τῆς νήσου Λευκάδος.

Ὁ Ἅγιος Ἀγάπιος καὶ οἱ σὺν αὐτῶ Μάρτυρες Ἀλέξανδρος, Ἀλέξανδρος (ἕτερος), Διονύσιος, Διονύσιος (ἕτερος), Πλησίον, Ρωμύλου ὑποδιακόνου καὶ Τιμολάου

Ὁ Ἅγιος Ἀγάπιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Γάζα τῆς Φοινίκης, οἱ Ἅγιοι Ἀλέξανδροι ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, οἱ Ἅγιοι Διονύσιοι ἀπὸ τὴν Τρίπολη τῆς Φοινίκης, ὁ Ἅγιος Πλησίον ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, ὁ Ἅγιος Ρωμύλος ἀπὸ τὴ Διόσπολη καὶ ὁ Ἅγιος Τιμόλαος ἀπὸ τὸν Πόντο.
Αὐτοί, ἐνῷ ὑπῆρχε διωγμός, ἀπὸ πόθο γιὰ τὸν Χριστό, ἀφοῦ ἔδεσαν τὰ χέρια τους, ἀπὸ μόνοι τους προσῆλθαν στὸν ἡγεμόνα τῆς πόλεως τῶν Καισαρέων ποὺ τότε βασάνιζε τοὺς Χριστιανούς. Καὶ ἀφοῦ στάθηκαν ἐνώπιόν του, ὁμολόγησαν τοὺς ἑαυτοὺς τους Χριστιανούς. Ὁ ἡγεμόνας τοὺς παρακάλεσε καὶ τοὺς ἀπείλησε πολλὲς φορές, γιὰ νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα, ὑποσχόμενος ὅτι θὰ δώσει δῶρα καὶ ἀξιώματα σὲ αὐτούς, ἂν ὑπακούσουν ἢ θὰ τοὺς τιμωρήσει ἂν δὲν ἀρνηθοῦν τὸν Χριστό. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν μπόρεσε νὰ τοὺς πείσει νὰ ἔλθουν πρὸς τὸ θέλημά του καὶ νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πατρῴα εὐσέβεια, τοὺς βασάνισε σκληρὰ καὶ τοὺς ἀποκεφάλισε.
Ἔτσι παρέδωσαν τὶς Ἅγιες ψυχές τους στὸν Κύριο, στὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης μεταξὺ τῶν ἐτῶν 284-305 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἀγάπη τοῦ Κτίσαντος, πεπυρσευμένος τὸν νοῦν, χορείαν συνήθροισας, πανευκλεῶν Ἀθλητῶν, Ἀγάπιε ἔνδοξε, ὅθεν σὺν τούτοις Μάρτυς, ἀριστεύσας νομίμως, ξίφει τὸν σὸν αὐχένα, σὺν αὐτοὶς ἀπετμήθης, μεθ' ὧν ἐκδυσώπει, δοῦναι ἠμὶν ἄφεσιν.