Οἱ δοκιμασίες φανερώνουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης. Π. Σωφρονίου. 40ο Μέρος. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Οἱ δοκιμασίες φανερώνουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης.
Π. Σωφρονίου. 40ο Μέρος. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 01-11-2015
(Σύναξη στό Ἀρχονταρίκι
στόν Ἱ.Ν. Ἁγίων Ἀναργύρων Πενταπλάτανου Γιαννιτσῶν).

http://HristosPanagia3.blogspot.gr

Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ: Ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης (Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος)

(Λουκ.στ΄, 31-36) Ὑπόμνημα εἰς τὸν Ἅγιον Εὐαγγελιστὴν Ματθαῖον, ὁμιλία Η΄

Κι ἄν αὐτὸ νομίζης πὼς εἶναι μεγάλο, περίμενε· θὰ δῆς καθαρὰ ὅτι δὲ συνάντησες ἀκόμα τὸ τέλειο. Δὲ σταματᾶ σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο αὐτὸς ποὺ σοῦ ἔθεσε τοὺς νόμους γιὰ τὴν ἀνεξεκακία· προχωρεῖ περισσότερο· Ἄν κάποιος σὲ ἀγγαρέψη γιὰ ἕνα μίλι, πήγαινε μαζί του δύο. Βλέπεις ὑπερβολὴ αὐταπαρνήσεως; Ἀφοῦ δώσης, λέει, τὸ χιτῶνα καὶ τὸ ἱμάτιό σου, μὴν ἐμποδίσης τὸν ἐχθρὸ νὰ χρησιμοποιήση ἔτσι γυμνὸ τὸ σῶμα σου σὲ ἐργασία ἐπίπονη καὶ κοπιαστική.

Ὅλα θέλη νὰ τὰ ἔχωμε στὴ διάθεση τῶν ἄλλων, καὶ τὴ σωματική μας δύναμη καὶ τὰ πράγματά μας γιὰ κείνους ποὺ μᾶς παρακαλοῦν καὶ γιὰ κείνους ποὺ μᾶς ἐξευτελίζουν· τὸ πρῶτο δείχνει φιλανθρωπία, τὸ δεύτερο γενναιότητα. Γι’ αὐτὸ ἔλεγε· Ἄν κάποιος σὲ ἀγγαρέψη γιὰ ἕνα μίλι, πήγαινε μαζί του δύο-ἔτσι σ’ ἀνεβάζει ψηλότερα καὶ παρακινεῖ νὰ δείχνεις τὴν ἴδια φιλοδοξία.

Ἐρωτήματα γιά τήν ἀγάπη (Γέροντας Εὐστράτιος Γκολοβάνσκι)

Μου φαίνεται ότι κανένας δεν με αγαπάει, γι’ αυτό νιώθω ένα κενό στην ψυχή μου. Τι μου συμβαίνει;

Απάντηση: Οι σημερινοί άνθρωποι υποφέρουν πολύ και παθαίνουν πολλά, επειδή θέλουν να τους αγαπούν και όχι να αγαπούν. Αλλά ο Κύριος είπε, «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 13:34), ακόμα και τους εχθρούς σας (Ματθ. 5:44), όχι να ζητάτε αγάπη από τους άλλους. Τέτοια απαίτηση είναι εγωιστική, φίλαυτη. Μη νοιάζεσαι, λοιπόν, αν σε αγαπούν. Αγαπάς εσύ τον Χριστό και τους ανθρώπους; Αν τους αγαπάς πραγματικά, δεν θα νιώθεις στην ψυχή σου κανένα κενό, αλλά, απεναντίας, πληρότητα ειρήνης και χαράς.

Υπάρχει καλή και κακή αγάπη προς τον εαυτό μας;

Απάντηση: Ναι. Η καλή αγάπη ταυτίζεται με την επιθυμία και τον αγώνα αποκτήσεως της αιώνιας ζωής, με την επιδίωξη δηλαδή της σωτηρίας της ψυχής, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου μας και της Εκκλησίας Του. Η αγάπη αυτή είναι χρέος μας, αφού ο Θεός τόσο μας αγάπησε, «ώστε παρέδωσε στο θάνατο τον μονογενή Του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιω. 3:16). Πολύ συχνά το Ευαγγέλιο μας παραγγέλλει να φροντίζουμε για την αιώνια σωτηρία μας (βλ. λ.χ. Ματθ. 16:26, Λουκ. 13:24). Δεν είναι, βέβαια, ενάντια στο θέλημα του Θεού και η φροντίδα για την ευημερία στην πρόσκαιρη τούτη ζωή, φτάνει να κινείται στα πλαίσια του ευαγγελικού νόμου.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ.Ἀληθινή ἱστορία ἀπό τόν «κῆπο τῆς Ὄπτινα»

Από το νέο βιβλίο της Νίνας Πάβλοβα  με τον τίτλο ''Η ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ''Ιστορίες από τον κήπο της Όπτινα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις''ΠΟΡΦΥΡΑ''

– Φτάνει, δεν θα φιλοξενήσεις κανέναν πια στο σπίτι,μου είπε μία μέρα αυστηρά ο γέροντας. – Πάτερ, εσείς μου δώσατε ευλογία να δέχομαι προσκυνητές. – Κάποτε έδινα ευλογία, μόνο που η κοινή συγκατοίκηση δεν σας ωφελεί πια και από σήμερα απαγορεύεται να ξαναφιλοξενήσετε.
Πρέπει να ακούσω τον γέροντα. Πόση ντροπή όμως αισθάνθηκα που δεν μπόρεσα να φιλοξενήσω για ένα βράδυ μια οικογένεια με πολλά παιδιά. Το μωρό κλαίει στην αγκαλιά της μάνας του. Είναι αργά και τα παιδιά νυστάζουν, ενώ στο ξενοδοχείο των προσκυνητών απαγόρευονται τα μικρά παιδιά. Τους εξηγώ μπερδεμένη ότι ο στάρετς δεν μου δίνει ευλογία να φιλοξενήσω προσκυνητές και νιώθοντας ενοχή τους ζητώ να με συγχωρήσουν. – Σωστά, πρέπει να ακούμε τον στάρετς, λέει η κουρασμένη μητέρα. Να, παιδιά, ένα μάθημα σημαντικό από το άγιο μοναστήρι. Σε κάποιους από σας δεν αρέσει η υπακοή. Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα για τους μοναχούς και τα μικρά παιδιά;

– Η υπακοή!

Σκέψεις, προβληματισμοί καί ἐρωτήματα τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ φυσικῆς ἀγωγῆς κ. Σπυρίδωνος Δρόσου γιά τήν ἔνταξη ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας τῆς Γιόγκα στίς ἀθλητικές δραστηριότητες πού θά γίνουν στά πλαίσια τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑβδομάδας Ἀθλητισμοῦ

Στην εγκύκλιο 153162/Δ5/20-09-2016 της Διεύθυνσης Φυσικής Αγωγής του ΥΠ.Π.Ε.Θ. με θέμα «Σχολικές αθλητικές δραστηριότητες κατά την 3η Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού και την Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Αθλητισμού» (οι υπογραμμίσεις, όπου υπάρχουν, δικές μου), εντύπωση και ερωτήματα μου προκάλεσε η ένταξη στις αθλητικές δραστηριότητες που είναι διαθέσιμες στην Περιφέρεια Αττικής, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Αθλητισμού, μεταξύ άλλων, και της Γιόγκα, αρχικά σε παρένθεση και στη συνέχεια πιο αναλυτικά, υπό το στοιχείο «3) Προσέγγιση άλλων μορφών άσκησης: “Η Φυσική Αγωγή καλωσορίζει τη Γιόγκα στην οικογένειά της”».
Επ᾽ αυτού εκθέτω τους παρακάτω προβληματισμούς-ερωτήματα:
1) Είναι η Γιόγκα άθλημα;
Η απάντηση, απ᾽ όσο γνωρίζω, είναι όχι (γι᾽αυτό και δεν αναφέρεται στην εγκύκλιο σαν τέτοια, αλλά σαν άλλη μορφή άσκησης). Αφού λοιπόν δεν είναι άθλημα, τι θέση έχει σε αθλητικές δραστηριότητες της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Αθλητισμού -και όχι Φυσικής Αγωγής, της οποίας ο αθλητισμός αποτελεί ένα από τα πολλά εκπαιδευτικά εργαλεία;
Επιπρόσθετα, ποιοι θα είναι αυτοί που θα διδάξουν αυτή τη «νέα μορφή άσκησης» και από ποιον επίσημο φορέα πιστοποιείται αυτή τους η ικανότητα (έχουν κάποιου είδους αναγνωρισμένο τίτλο σπουδών και από ποιον);
2) Τι είδους άσκηση είναι η Γιόγκα;

«Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Στόν Υἱόν καί Λόγον ὁ Θεός Πατήρ «ἐχαρίσατο ὄνομα τό «ὑπέρ πᾶν ὄνομα»¹.

• Ὄνομα φοβερόν,

• Ὄνομα παντοδύναμον,

• Ὄνομα ἡγιασμένον,

• Ὄνομα εὐλογημένον,

• Ὄνομα δεδοξασμένον καί αἰνετόν εἰς τούς αἰῶνας.

Γι᾿ αὐτό κι ἐμεῖς νά κάνουμε σεμνή ὑπακοή στήν προτροπή τοῦ προφήτου Ἡσαΐου, πού μᾶς παραγγέλλει:

«Βοᾶτε τό ὄνομα αὐτοῦ»², βοᾶτε ἀδιαλείπτως τό γλυκύτατο καί ὑπερ πᾶν ἄλλο ἀγαπητό Ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.

Στήν δέ Κυριακή προσευχή, στό «Πάτερ ἡμῶν...», λέμε:

Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Μετεωρίτης: Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης, Τό χρονικό μιᾶς προμελετημένης ἐκτροπῆς

Η «ΣΥΝΟΔΟΣ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΗΣ ΕΚΤΡΟΠΗΣ

 Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου,Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου

Α΄. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Στήν μακραίωνη πορεία τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντοτε ὁ θεματοφύλακας καί ὑπερασπιστής τῆς ἀληθείας τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας· εἶναι ὁ ἔσχατος κριτής τῆς ὀρθότητος καί τῆς ἐγκυρότητος τῶν ἀποφάσεων ὁποιασδήποτε Συνόδου· εἶναι αὐτός, πού μέ τήν γρηγοροῦσα ἐκκλησιαστική καί δογματική του συνείδηση ἐπικυρώνει ἤ ἀπορρίπτει αὐτά πού ἀποφαίνονται οἱ Σύνοδοι1.
Κατά ἀνάλογο τρόπο κρίνεται καί ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης. Καλούμαστε ὅλοι, ὡς πιστά μέλη τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας μας, νά τήν ἀποτιμήσουμε. Εἶναι καθῆκον ὅλων μας νά μήν σιωπήσουμε. Εἶναι καθῆκον μας νά ἐκφράσουμε τήν ἱερατική καί μοναχική μας συνείδηση, νά καταθέσουμε ἁπλά καί ταπεινά τόν λογισμό μας, νά ἐκφράσουμε τήν ἄποψή μας ἐνώπιον τῶν Ποιμένων μας. Εἶναι καθῆκον μας νά ἀναλάβουμε τό μερίδιο τῆς προσωπικῆς μας εὐθύνης, ἀλλά καί τῆς εὐθύνης μας ἔναντι τῶν πνευματικῶν μας τέκνων καί πολλῶν πιστῶν, πού μᾶς ἐμπιστεύονται τήν ἀγωνία, τήν ἀνησυχία, ἀλλά καί τήν ἱερή ἀγανάκτησή τους γιά τά συμβάντα στήν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης.
 Τά γραφόμενά μας στό παρόν τεῦχος, ὅπως καί ἄλλα σχετικά πού προηγήθηκαν καί ὅσα, σύν Θεῷ, θά ἀκολουθήσουν, συνιστοῦν τήν ἐλάχιστη ἀνταπόκρισή μας στά αὐτονόητα τῆς πίστεώς μας, στήν παρακαταθήκη τῶν ἁγίων Πατριαρχῶν, ἐπισκόπων, κληρικῶν, ὁσίων μοναχῶν, καί λαϊκῶν ὁμολογητῶν τῆς πίστεώς μας, στό καθῆκον μας πρός τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία μας.

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος καί τό «πατερικό κόσκινο»

Έλεγε ο Γερο Παΐσιος: «Τις διάφορες θεωρίες των θεολόγων να τις περνάτε από το «πατερικό κόσκινο».

Πρέπει να τις κοσκινίζετε με βάση τούς Πατέρες και ότι είναι σκουπίδια ή πίτουρα να τα πετάτε.

Να ψάχνετε με βάση τούς Πατέρες. Προσέξτε ένα παράδειγμα. Υπάρχει το μπακίρι, ο μπρούντζος και ο χρυσός.

Λείψανο τοῦ ἁγίου νηπιομάρτυρος Κηρύκου

Χείρ και πους του αγίου νηπιομάρτυρος Κηρύκου αποθησαυρίζονται στη Νέα Μονή Χίου.