127. Ἡ ὀρθή φροντίδα γιά τό σῶμα καί ἡ ἄσκηση (Β΄), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

127. Ἡ ὀρθή φροντίδα γιά τό σῶμα καί ἡ ἄσκηση (Β΄), Εὐεργετινός τόμ. Β΄- ὑπόθ. ΙΗ΄, 18-5-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

Ἑπτά ὠφέλιμες καί παρήγορες σκέψεις

Ἐπιλογή καί διασκευή ψυχωφελῶν κειμένων ἀπό τό βιβλίο «ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ»

τοῦ μοναχοῦ Ἀγαπίου Λάνδου τοῦ Κρητός

Στόν καιρό τῶν θλίψεων θά ὠφεληθεῖς πολύ, ἄν φέρνεις συχνά στό νοῦ σου τίς ἀκόλουθες σκέψεις, μελετώντας καί ἀναλύοντάς τες σέ βάθος καί πλάτος μέ τόν δικό σου τρόπο καί λογισμό.

1.    Τί ἤσουν πρίν γεννηθεῖς, πρίν κἄν συλληφθεῖς στή μήτρα τῆς μητέρας σου; Δέν εἶχες μήτε σῶμα, μήτε ψυχή, μήτε αἴσθηση καμμιά. ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ! Καί τό τίποτα, τό μηδέν, εἶναι λιγότερο κι ἀπό ἕναν κόκκο σκόνης. Γιατί αὐτά ἔχουν ὕπαρξη, ἐσύ ὅμως πρίν ἀπό τή σύλληψή σου δέν εἶχες.

2.    Στοχάσου τήν εὐσπλαχνία τοῦ πανάγαθου Θεοῦ, πού ἀπό τό τίποτα σέ δημιούργησε «κάτ εἰκόνα» Του, δίνοντάς σου ὄχι μόνο τό ὑπερθαύμαστο ἀνθρώπινο σῶμα, αὐτό τό θαῦμα τῶν θαυμάτων, μέ τήν ποικιλία τῶν ὀργάνων καί τῶν λειτουργιῶν καί τῶν αἰσθήσεων, ἀλλά καί τή μοναδική θεοειδή ψυχή, μέ τόν λογικό νοῦ, τή θέληση, τή μνήμη καί τίς ἄλλες δυνάμεις.

3.    Ἀναλογίσου μετά ἀπ’ αὐτό, πόση πρέπει νά εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη σου σ’ Ἐκεῖνον, τόν ὕψιστο καί πανάγαθο Εὐεργέτη σου, ἀπό τόν ὁποῖο πῆρες δωρεάν τόσα χαρίσματα, πόσο χρωστᾶς νά Τόν ἀγαπᾶς, νά Τόν εὐχαριστεῖς, νά Τόν δοξολογεῖς, νά Τόν ὑπηρετεῖς, καί πόσο νά προσέχεις, ὥστε ποτέ νά μήν Τοῦ φταίξεις καί νά μήν Τόν πικράνεις.

4.    Ἀναλογίσου τήν ἀγνωμοσύνη σου ἀπέναντι στόν Πλάστη σου μιά κι’ ἔκανες ἀκριβῶς τά ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού ἔπρεπε. Ἀντί νά Τόν ἀγαπᾶς καί νά Τόν εὐχαριστεῖς καί νά Τόν ὑμνεῖς καί νά Τόν εὐαρεστεῖς, ἐσύ Τόν καταφρόνησες καί Τόν ἐγκατέλειψες καί Τόν λύπησες, προτιμώντας τά πρόσκαιρα πράγματα καί τίς ἐφάμαρτες ἡδονές.

Ἐσύ ἔχρισες τις ζωντανές ψυχές τους με το μύρο τῆς χαρᾶς.

 Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«Καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐκφοβοῦντο γάρ» (Μάρκ. ιϛ´ 8).

Οι Μυροφόρες τα είχαν χάσει. Πού βρίσκονταν, στον ουρανό ή στη γη; Με ποιόν μιλούσαν; Τί άκουσαν; Τέτοια πράγματα ούτε στον ύπνο τους δεν τα βλέπουν οι άνθρωποι. Μα αυτό που βλέπουν και ακούν τώρα δεν είναι όνειρο, είναι αληθινό. Απ’ όλα όσα έγιναν, προκύπτει πως ζούσαν μια πραγματικότητα.

 Τί ευλογημένος είναι ο φόβος κι ο τρόμος που νιώθει ο άνθρωπος όταν βλέπει ανοιγμένους τους ουρανούς,όταν ακούει μια χαρούμενη φωνή από την αληθινή, αθάνατη και ποθεινή πατρίδα του! 

Δεν είναι μικρό πράγμα να δεις έναν αθάνατο άγγελο του Θεού, ούτε ν’ ακούσεις μια φωνή που βγαίνει από αθάνατα χείλη. Πιό εύκολα αντέχεις να δεις το πρόσωπο και ν’ ακούσεις τον ορυμαγδό ολόκληρου του φθαρτού σύμπαντος, παρά να δεις το πρόσωπο και ν’ ακούσεις τη φωνή κάποιου αθάνατου όντος που δημιουργήθηκε πριν από το σύμπαν, που το κάλλος του είναι ασύγκριτα ανώτερο από την ανοιξιάτικη αυγή. Όταν ο προφήτης Δανιήλ, ο άνθρωπος του Θεού, άκουσε τη φωνή του αγγέλου, μονολόγησε: «Ουχ υπελείφθη εν εμοί ισχύς, και η δόξα μου μετεστράφη εις διαφθοράν, και ουχ εκράτησα ισχύος… ήμην κατανενυγμένος, και το πρόσωπόν μου επί την γην» (Δανιήλ, ι’ 8,9).

 Πώς λοιπόν να μην τις πιάσει φόβος και τρόμος τις αδύναμες γυναίκες; Πώς να μη φύγουν γρήγορα από το μνημείο; Πώς θα μπορούσαν ν’ ανοίξουν το στόμα τους και να μιλήσουν; Με τί λόγια να πουν αυτά που είδαν;Κύριε, η δόξα Σου είναι ανέκφραστη! Εμείς οι θνητοί άνθρωποι ευκολότερα μπορούμε να την εκφράσουμε με τη σιωπή και τα δάκρυά μας παρά με λόγια.

«Ἀκόμα καί αὐτοί οἱ χριστιανοί συχνά φτιάχνουν ἕναν χριστιανισμό στά μέτρα τους. Παραδέχονται τήν Ἐκκλησία καί ζοῦν στόν κόσμο» (Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης)

Ἐκοιμήθη τήν Πέμπτη 9 Μαΐου 2019 ὁ Γέροντας Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης. Ἄς θυμηθοῦμε κάτι ὠφέλιμο ἀπό τά λόγια του καί ἄς μιμηθοῦμε τήν πράξη του. Τήν εὐχή του νά ἔχουμε!

“Ὁ ἄνθρωπος ἀπό τῆς βρεφικῆς ἡλικίας σιγά σιγά παύει νά μεγαλώνει μέ τόν Θεό. Ἀλλιῶς διαπαιδαγωγοῦνται τά παιδιά σήμερα. Δέν παιδαγωγοῦνται ἐν Θεῶ. Δέν ὡριμάζει ὁ ἄνθρωπος ὡς θεανθρώπινη προσωπικότητα. Ἀκόμα καί αὐτοί οἱ χριστιανοί συχνά φτιάχνουν ἕναν χριστιανισμό στά μέτρα τους. Ζεῖ ὁ ἄνθρωπος τόν κόσμο καί παραδέχεται τήν Ἐκκλησία. Παραδέχεται τήν Ἐκκλησία καί ζεῖ τόν κόσμο. Ἔχει κοινή ζωή καί ἐκτιμᾶ τήν ἐκκλησιαστική ζωή. Ἐκτιμᾶ τήν ἐκκλησιαστική ζωή καί ζεῖ κοινή ζωή. Αὐτός εἶναι ὁ πεπτωκός ἄνθρωπος! Γι’ αὐτό καί ἡ Θ.Λειτουργία, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, ἁπλῶς καλλωπίζει τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά δέν… τήν γεμίζει. Δέν εἶναι ἐκκλησιαστική ζωή. Ἡ διασπάθιση τοῦ χρόνου καί οἱ μέριμνες ἐπιφέρουν τόν ἐξοβελισμό τῆς λατρευτικῆς ἐμπειρίας. Ποιός πηγαίνει στόν Ἑσπερινό, στόν Ὄρθρο; Πόσοι κάνουν Ἀπόδειπνο; Ποιοί γνωρίζουν τίς ἀκολουθίες μας; Ποιοί ἀκούουν κανόνες τῆς Ἐκκλησίας;

Ἐξευρωπαϊσμὸς σημαίνει ἐκφράγκευση, μετάσταση τοῦ συνόλου ἐθνικοῦ βίου στὸν τρόπο ζωῆς τῆς φραγκικῆς Εὐρώπης

Μὲ ἀφορμὴ τίς εὐρωεκλογές, δημοσιεύουμε γιὰ προβληματισμό, ἄρθρο τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, γιὰ τὴν συνάντηση Ῥωμηοσύνης καὶ Εὐρώπης, ἐξευρωπαϊσμοῦ καὶ ἐκφράγκευσης.

Τὸ πολιτικὸ πρόβλημα τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ

Ἡ θεμελίωση

Κρισιμότατη καμπὴ γιὰ τὴ ῥωμαίικη - ἑλληνορθόδοξη πραγματικότητα ὑπῆρξε ἡ συνάντηση μὲ τὰ δυτικὰ φῶτα. Ὁ Διαφωτισμός, ὡς πνευματικὴ καὶ κοινωνικὴ πλημμυρίδα, ποὺ εἶχε κατακλύσει τὴν Εὐρώπη, ἦλθε νὰ ἀναταράξει καθολικὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, ποὺ ἐκινεῖτο μέσα στὸ ὀρθόδοξο - ἐκκλησιαστικὸ πλαίσιο μὲ τὶς καθιερωμένες πρακτικές του. Ὁ διαφωτιστικὸς - γνωσιολογικὸς καὶ κοινωνικοπολιτικὸς - ριζοσπαστισμὸς εἰσέδυσε στὴν ἑλληνικὴ διανόηση, ἀναπροσαρμόζοντας τὰ συστατικά τῆς ἑλληνικῆς ἰδεολογίας καὶ ἀναπροσανατολίζοντας τοὺς στόχους της. Τὸ αἴτημα, ἄλλωστε, τῆς «μετακένωσης» ἐπέβαλε τὴ μεταφορὰ τῶν εὐρωπαϊκῶν θεσμῶν καὶ δομῶν -αὐτούσιων μάλιστα- στὴν «καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολήν». Οἱ κοραϊκὲς ὅμως προϋποθέσεις τῆς «μετακένωσης» βαρύνονται ἀπὸ τὸ τερατῶδες λάθος, ὅτι ἡ εἰσαγόμενη στὴν ὀρθόδοξη...

Ἀνατολὴ «Εὐρώπη» οὔτε «κλασικὴ» Ἑλλάδα ἦταν, οὔτε «ῥωμαίικη», ἀφοῦ ἡ μὲν ἑλληνικότητά της εἶχε περάσει μέσα ἀπὸ τοὺς ἀλλοτριωτικοὺς μηχανισμοὺς τοῦ φράγκικου σχολαστικισμοῦ, ἡ δὲ Ὀρθοδοξία μέσα στὸν παπικὸ συγκεντρωτισμὸ καὶ τὴν προτεσταντικὴ πολυδιάσπαση εἶχε χαθεῖ γι’ αὐτὴν ἀμετάκλητα.

Τὸ κοινωνικοπολιτικὸ ἐντούτοις μοντέλο, ποὺ εἶχε διαμορφωθεῖ στὴ φραγκικὴ Εὐρώπη, μεταφυτεύθηκε σταδιακὰ καὶ στὸν ἑλληνικὸ χῶρο, τουλάχιστον ἀπὸ τοὺς διαφωτιστὲς ἐκείνους, ποὺ δὲν εἶχαν ἐσωτερικὴ σχέση μὲ τὴν προγονική τους παράδοση. Καὶ αὐτὸ ἦταν τὸ εὐρωπαϊκὰ δομημένο καὶ πρὸς τὴν «καθολική μας μητρόπολη» -κατὰ τὸν Κ. Μοσκὼφ- μόνιμα προσανατολισμένο ἐθνικὸ κράτος.

Ἡ μεθοδευμένη μάλιστα καὶ συστηματικὰ καλλιεργούμενη στροφὴ στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ὡς πολιτιστικὴ πηγὴ τῆς Εὐρώπης, λειτούργησε ὡς συνειδησιακὸς καταλύτης μὲ ἄμεσα ἀποτελέσματα στὴν ἀποστροφὴ πρὸς τὸ ἐθναρχικὸ κέντρο τῆς Ῥωμηοσύνης, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, καὶ τὸν προσανατολισμὸ στὸ στενὸ - κλειστὸ «κράτος», στὰ ὅρια τῆς ἀρχαίας ἐπαρχίας τῆς Ἑλλάδας καὶ μὲ κέντρο ὄχι πιὰ τὴν Πόλη, ἀλλὰ μονιστικὰ τὴν Ἀθήνα, γιὰ τὴν ὁριστικὴ λήθη τῆς Ὀρθόδοξης Αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης, τῆς ἑλληνορθόδοξης Ρωμανίας.

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τήν προδοσία ἀπό τόν Ἰούδα καί τή σύλληψη τοῦ Κυρίου. Μέρος Πρῶτο

                                       

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

   ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

         [Α΄μέρος: Υπομνηματισμός των εδαφίων: Ματθ. 26,47-50]  

  «Καὶ ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἰδοὺ Ἰούδας εἷς τῶν δώδεκα ἦλθε, καὶ μετ᾿ αὐτοῦ ὄχλος πολὺς μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων ἀπὸ τῶν ἀρχιερέων καὶ πρεσβυτέρων τοῦ λαοῦ(:Κι ενώ ο Ιησούς τους μιλούσε ακόμη, ιδού, ήλθε ο Ιούδας, ένας από τους δώδεκα. Και μαζί του ήλθε κι ένα μεγάλο πλήθος από ανθρώπους οπλισμένους με μαχαίρια και με ρόπαλα, τους οποίους είχαν στείλει οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού)»[Ματθ.26,47].

    Καλά βέβαια  είναι τα σκεύη των ιερέων, όμως αυτοί έρχονται εναντίον Του με μαχαίρια και ξύλινα ρόπαλα. Και «ἰδοὺ Ἰούδας(:ιδού ήλθε ο Ιούδας)» λέει «εἷς τῶν δώδεκα ἦλθε (:ένας από τους δώδεκα)». Πάλι τον αναφέρει ότι ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές και δεν ντρέπεται.

   «Ὁ δὲ παραδιδοὺς αὐτὸν ἔδωκεν αὐτοῖς σημεῖον λέγων· ὃν ἂν φιλήσω, αὐτός ἐστι· κρατήσατε αὐτόν. καὶ εὐθέως προσελθὼν τῷ Ἰησοῦ εἶπε· χαῖρε, ῥαββί, καὶ κατεφίλησεν αὐτόν(:Εκείνος μάλιστα που τον παρέδωσε, είχε δώσει σ’ αυτούς συνθηματικό λέγοντας: ‘’Εκείνον που θα φιλήσω, αυτός είναι˙ πιάστε τον προσέχοντας καλά μη σας φύγει’’. Και αμέσως πλησίασε τον Ιησού και του είπε: ‘’Χαίρε, διδάσκαλε’’. Και τον φίλησε με προσποιητή εγκαρδιότητα)».

    Πω, πω! Πόση πονηρία και κακία δέχτηκε η ψυχή του προδότη! Διότι με ποιους οφθαλμούς αντίκρισε τότε τον Διδάσκαλο; Με ποιο στόμα Τον φιλούσε; Πόσο μολυσμένη σκέψη! Τι σκέφτηκε; Τι τόλμησε να κάνει; Ποιο γνώρισμα της προδοσίας Του έδωσε; «Ὃν ἂν φιλήσω(: εκείνον που θα φιλήσω)» λέει. Είχε εμπιστοσύνη στην επιείκεια του Διδασκάλου, αυτή ακριβώς η οποία περισσότερο από κάθε άλλο ήταν ικανή να τον κάνει να ντραπεί και να τον στερήσει από κάθε συγνώμη, διότι πρόδωσε Αυτόν που ήταν τόσο πράος.

    Και γιατί το είπε αυτό; Επειδή ενώ πολλές φορές ο Κύριος κρατιόταν από αυτούς, τους διέφυγε περνώντας ανάμεσά τους χωρίς να Τον αναγνωρίζουν. Αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνει και τότε, εάν δεν ήθελε Εκείνος να συλληφθεί. Επειδή λοιπόν ήθελε να τον διδάξει αυτό ακριβώς το πράγμα, τύφλωσε και τότε τους οφθαλμούς τους και ο ίδιος ρωτούσε «τίνα ζητεῖτε;(:ποιον ζητείτε;)»[Ιω. 18,4]. Και δεν Τον γνώριζαν αν και ήταν με φανάρια και δάδες και είχαν και τον Ιούδα μαζί τους.

Tὰ δόγματα ἐμφανίζονται, καθορίζονται, ἀλλὰ δὲν ἐξελίσσονται. Τὸ δένδρον τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν φυλλορροεῖ δογματικῶς στούς αἰώνες

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἅγιον Ὅρος - Οἰκουμενισμὸς καὶ κόσμος», τοῦ Μοναχοῦ Λουκᾶ Φιλοθεΐτη

Τὸ «πιστεὺω» ἀνήκει εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι καὶ βιωματικῶς τὸ ἐκφράζουν

Εἰς τὴν ζυγαριὰν τῆς Ὀρθοδοξίας τὰ πράγματα ἰσορροποῦν μὲ εἰλικρίνειαν καὶ ἁπλότητα: Ὅσον φιλοτιμεῖται ὁ χριστιανὸς – ὁ μοναχὸς – ὁ ἱερωμένος εἰς τὴν τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, τόσον ὑγιὴς καὶ εὐαίσθητος εἶναι καὶ εἰς τὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας.

Κατὰ τὸν Ἱερὸν Χρυσόστομον· - Οὐδὲν ὄφελος βίου καθαροῦ, ὅταν τὰ δόγματα εἶναι διεφθαρμένα. Ὅπως καὶ ἐκ τοῦ ἐναντίου· οὐδὲν ὄφελος δογμάτων ὑγιῶν, ὅταν ὁ βίος εἶναι διεφθαρμένος.

Βίος διεφθαρμένος πονηρὰ γεννᾶ δόγματα.

Μέγας ὁ βίος ἀγαπητοί… δηλοποιῶν σαφῶς διὰ τῶν ἔργων τοὺς πιστεύοντας ἢ...

ἀπιστοῦντας.

Ὁ βίος ἀνεβάζει - κατεβάζει τὸν ἄνθρωπον· ἀπ΄ ἔξω - ἀπὸ μέσα.

Ἕνεκεν τούτου ὅσοι ἀφήνουν τὸν ἑαυτὸν τους ράθυμα εἰς ἠθικοδογματικὸν χαλασμόν, αὐτοὶ δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ οἰκοδομήσουν ἄλλους.

Ὅσοι διερωτῶνται, τί μᾶς χωρίζει ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, αὐτοὶ ἀπὸ μέσα των ἔχουν χαμένην τὴν ἰδικὴν τους πίστιν· καὶ πῶς ἠμποροῦν νὰ διαφεντεύσουν τὴν πίστιν τῆς Ἐκκλήσιας; Ὅσοι εἰς τοὺς διαχριστιανικοὺς λεγομένους διαλόγους καὶ τὰς διαθρησκειακᾶς των συναντήσεις προβλέπουν μὲ καλοδιάθετον πρόσωπον πρὸς τὴν αἵρεσιν, τὴν πλάνην ἢ τὴν ἐκκοσμίκευσιν, αὐτοὶ εἶναι ἀπὸ μέσα τους «θραυσμένοι» καὶ δι΄ αὐτῶν ἐπιδιώκεται νὰ περάση ἡ πλάνη τῶν αἱρετικῶν καὶ τὸ φρόνημα τοῦ κόσμου πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν.

Ἀπόψεις διαφορετικὲς ἀπὸ τὴν συγκεκριμένην πίστιν καὶ διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας συνιστοῦν πλάνην· ἡ δὲ χρόνιος ἐμμονὴ ἐν ἀμετανοησία εἰς τὴν πλάνην ὁδηγεῖ πρὸς τὴν αἵρεσιν καὶ τὸν ψυχικὸν θάνατον.

Ὁ ἄξιος τῆς Ἱερωσύνης κληρικὸς ὁμιλεῖ εἰς τὴν καρδίαν τοῦ λαοῦ, ὁ ἀνάξιος εἰς τὰ ἀκοᾶς του. Ὁ μὲν διὰ νὰ μεταδώση τὴν βιουμένην μετάνοιαν, ὁ δὲ νὰ δικαιολογήση τὴν ἀμετανοησίαν. Ἡ πράξις ὁμιλεῖ εἰς τὴν ψυχὴν πολὺ βαθύτερα καὶ πειστικώτερα ἀπὸ τὴν θεωρίαν. Ἡ ζωὴ τοῦ εὐσεβοῦς ἱερέως εἶναι ζῶσα ρητορικὴ δι΄ ἐκεῖνον ὅπου θέλει νὰ ἀκούση τὴν φωνὴν τοῦ Εὐαγγελίου, νὰ μετανοήση, νὰ σωθῆ. Τὴν πρὸς Θεὸν οἰκείωσιν τῶν πιστῶν δὲν φέρει ἡ πολυμάθεια τοῦ νοῦ, ἀλλ΄ ἡ καθαιρομένη καρδιὰ τῶν εὐλαβῶς βιούντων.

Γράφει ἡ μοναχή Νεκταρία (Κοντσέβιτς): Ὁ Γέροντάς μου εἶχε βάλει νά κάνω κανόνα στό κελί μου•

 

Γράφει ή μοναχή Νεκταρία (Κοντσέβιτς): Ό Γέροντας μου είχε βάλει να κάνω κανόνα στο κελί μου• να λέω 30 φορές "Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με την αμαρτωλή", 10 φορές το "Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον με", 10 φορές το "Άγιε άγγελε φύλακα μου, πρέσβευε στον Θεό για μένα" και 10 φορές το "Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού".

Ψαλτῆρι: Αὐτό μαστίζει τούς δαίμονες.

«Αν ξεκινούσα την ζωή μου τώρα,
ένα θα πάσχιζα να κάνω,
να αποστηθίσω το ψαλτήρι.
Αυτό είναι η γονική μήτρα της νοεράς προσευχής.

20 Μαΐου. Ἁγίας Λυδίας τῆς Φιλιππησίας. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Ἡμέρας. Δευτ. δ´ ἑβδ. Πράξ. (Πρξ. ι´ 1 -16).

Πραξ. 10,1         Ἀνὴρ δέ τις ἐν Καισαρείᾳ ὀνόματι Κορνήλιος, ἑκατοντάρχης ἐκ σπείρης τῆς καλουμένης Ἰταλικῆς, 

Πραξ. 10,1                Υπήρχε δε εις την Καισάρειαν κάποιος άνθρωπος, ονόματι Κορνήλιος, εκατόνταρχος, από την στρατιωτικήν μονάδα, που ελέγετο σπείρα Ιταλική.