Ἐκεῖνος πού δέν ζητεῖ τό δίκιο του, πιστεύει στόν Χριστό, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

 ΚΗΡΥΓΜΑ_337. Εκείνος που δεν ζητεί το δίκιο του από αυτόν που τον αδικεί, δείχνει ότι πιστεύει στον Χριστό, Αββα Μαρκου-Τά 226 κεφάλαια περί αυτών που νομίζουν ότι από τα έργα τους δικαιώνονται, Φιλοκαλία τόμος Α', 9-5-2022, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Πραότητα τῆς ψυχῆς. Γέροντας Νικόλαος Γκουργιανωφ

ΠΡΑΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ο Γέροντας επίσης απέφευγε Λογομαχίες καί φιλονικίες

Κάποιοι μη κατανοώντας αύτή την πνευματική κατάστασης της ταπεινής ψυχής τού Αγίου Πατέρα, σκέφτονταν ότι «δε μπορεί να επιμένει»...

Στή συμπεριφορά του ό Πατερούλης ήταν εξαιρετικά σεμνός καί ενθάρρυνε τήν σεμνότητα στους άλλους... Δεν του άρεσε ή αυθάδεια... Ποτέ δεν έκανε απότομες κινήσεις δεν πετούσε πράγματα, δεν έκλεινε με δύναμη τήν πόρτα.

Αν κάποιος αναπαυόταν δίπλα, σιγά-σιγά περνούσε καί ευλογούσε τον άνθρωπο πού κοιμόταν με τα λόγια: «Βοήθα τον Κύριε να αναπαυθεί!»

Μια ιδιαιτερότητα τού Γέροντα ήταν πώς ποτέ δεν έσχιζε τους φακέλους αλλά με προσοχή τούς άνοιγε με ψαλιδάκι.

Δεν έτρωγε με τό πιρούνι, παρά μόνο με τό κουτάλι. Του άρεσε πολύ ή πηχτή φρέσκα κρέμα γάλακτος καί τό ανθόγαλα. Έπαιρνε μερικά κουταλάκια καί έτρωγε σιγά-σιγά.

Δεν ευλογούσε τούς κληρικούς νά κουρεύουν τά μαλλιά καί γένια τους. Μόνο νά ισιώνουν τά μουστάκια γιά νά μην εμποδίσουν τήν ώρα τής Θείας Μεταλήψεως.

Ὁ σωτήριος τοῦ σωτῆρος Σεραφείμ τῶν Σεραφείμ

Ο ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ!

Λιπὼν Σεραφεὶμ τὸν κάτω καὶ τοῖς ἄνω, φλογοφόροις σύνεστι Σεραφεὶμ χῶρον.

Ἤλατ' ἄημα ἔνθεν Σεραφεὶμ οὐρανίων ἐς πόλον

Ὁ Ὅσιος Σεραφείμ, κατά κόσμον Σωτήριος (6/5), ἐγεννήθη στό χωριό Ζέλι τῆς Βοιωτίας, ἀπό εὐσεβεῖς, ἐναρέτους γονεῖς. Τον ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», ενισχύοντας και με αυτόν τον τρόπον την κλίση του μικρού Σωτηρίου στην μελέτη των Αγίων Γραφών και την ασκητική ζωή. Κατά την βρεφικήν ηλικίαν -όπως η ίδια η μητέρα του έλεγεν αργότερα- κατά τις ημέρες Τέταρτη και Παρασκευήν έμενε νηστικός και μόνο λίγο πριν τον ύπνο του θήλαζε, γεγονός το οποίον απέδιδε στον φωτισμόν του μικρού Σωτηρίου από το Άγιον Πνεύμα. Όσο μεγάλωνε, ήτο πολύ προσεκτικός στο σχολείο του, πολύ ευγενικός και ταπεινόφρων προς όλους, σεμνός και λιγομίλητος, στοιχεία τα οποία καλλιεργούσε με τήν μελέτη των Θείων Γραφών και τον πόθο για την προσευχή και την άσκηση. Σε νεαράν ηλικία και παρά την αρνητική στάση των γονέων του, μετέβη στο Μονύδριο του Προφήτου Ἠλιού, στο όρος Κάρκαρα, όπου έκτισε ναό στο όνομα του Σωτήρος Χριστού, μέσα σε σπήλαιο το οποίο σώζεται ως σήμερα και οι κάτοικοι των γύρω περιοχών ονομάζουν ασκητήριο του οσίου Σεραφείμ. Ἀσκήτευε εκεί. Συντόμως η πνευματική πρόοδος διεδόθη κι άρχισε να τον επισκέπτεται πλήθος ανθρώπων από τις γύρω περιοχές, μεταξύ αυτών και οι γονείς του, προκειμένου να τον συμβουλευθούν και να στηριχθούν από τους λόγους του!.. Ο νεαρός ασκητής, όμως, εγκατέλειψε το μέρος, λόγω του πλήθους που τον προσήγγιζε και πήγε σε άλλη Μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην περιοχή του Όρους Σαγματά, όπου και τελικώς εκάρη Μοναχός, λαμβάνων το όνομα Σεραφείμ. Σε μικρό διάστημα εχειροτονήθη Διάκονος και Ιερεύς. Στην Μονή της μετανοίας του έμεινεκ δέκα έτη, κατά τα οποία ησκείτο στις μοναχικές αρετές αδιαλείπτως. Αυτό ήτο ορατό σε πολλούς ανθρώπους που τον επισκέπτοντο κι έτσι τον αποσπούσαν από την προσευχή και την κατάνυξη, τις οποίες προσπαθούσε συνεχώς να έχη στήν μνήμη του. Πήρε τήν ευλογίαν από τον Ηγούμενον, απoχαιρέτισε τους συνασκουμένους του και ανεχώρησε προς αναζήτηση νέου τόπου ασκήσεως.

Πατὴρ Γεώργιος Μεταλληνός: «Συνέχεια ἢ ὀπισθοδρόμηση;»

Τοῦ πατρὸς Γεωργίου Μεταλληνοῦ

Ὁ Ἑλληνισμός, βρῆκε τὴν ὁριστικὴ ταυτότητά του μέσα στὴν Ὀρθοδοξία. Ἡ ἑλληνικὴ αὐτοσυνειδησία ἔγινε ἑλληνορθόδοξη καὶ μὲ αὐτὸ τὸ περιεχόμενο ἔζησε καὶ ἐμεγαλούργησε τόσους αἰῶνες. Κάθε ἀπόπειρα συνεπῶς ἀποορθοδοξοποιήσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὡς ἀποεκκλησιοποιήσεώς του, θὰ ἐπαναλαμβάνει τὸ ἀπονενοημένο διάβημα τοῦ Ἰουλιανοῦ καὶ τοῦ Πλήθωνος. Ὁ Νέος Ἑλληνισμὸς διατηρεῖ τὴν συνάφειά του μὲ τὴν ἀρχαιότητα μέσω τῆς βυζαντινῆς καὶ μεταβυζαντινῆς περιόδου τοῦ ἱστορικοῦ του βίου, μέσα στὴν ὁποία διαμόρφωσε τὴν ἐθνική του αὐτοσυνειδησία. Μέτρο καὶ κριτήριο καὶ τῆς πολιτιστικῆς του αὐτοσυνειδησίας εἶναι ἡ ὀρθόδοξη λατρεία καὶ ἡ πατερικὴ θεολογία. Ο Ἑλληνισμὸς δοξάζεται μέσα στὴν Ὀρθοδοξία. Ἔξω ἀπὸ αὐτὴν γίνεται ἀρχαῖος, εἰδωλολατρικός, ἀγνώριστος. Τὸ φρόνημα τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ διαπλάσσεται μέσα στὴν Ὀρθοδοξία. Μὲ τὸ φρόνημα αὐτὸ εἶναι ὑπερήφανος γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη...

παράδοσή του. Ἡ ἀπώλεια ὅμως τοῦ φρονήματος αὐτοῦ ἀφαιρεῖ καὶ τὴν ἱκανότητα γιὰ ὀρθὴ ἐκτίμηση τῆς παραδόσεώς του.

Στὴν περίπτωση αὐτὴ εἶναι, ποὺ ἀναδύεται τὸ ἐρώτημα: ποὺ ἀνήκουμε, στὴν Ἀνατολὴ ἢ τὴν Δύση... Γιὰ τὸν Ἕλληνα ὅμως, ποὺ ἔχει πατερικὴ ἐπίγνωση τῆς ταυτότητάς του, τὸ ἐρώτημα δὲν εἶναι "ποὺ ἀνήκουμε”, ἀλλὰ "ποιοὶ ἀνήκουν σέ μᾶς", πέρα ἀπὸ κάθε ἐθνικιστικὴ αὐτοέξαρση. Ποιοὶ δηλ. εἶναι μέτοχοι τῆς παραδόσεώς μας. Καὶ αὐτοὶ δὲν εἶναι οὔτε ἡ (σημερινὴ) Ἀνατολή, οὔτε ἡ (σημερινὴ) Δύση, ἀλλ’ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι σ’ Ἀνατολὴ καὶ Δύση.

Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ θὰ ἐπιτραπεῖ μία μικρὴ τροποποίηση τῆς διακριβώσεως δύο σεβαστῶν Ἡγετῶν τοῦ Ἔθνους μας, Προέδρων τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

«Τί εἰκονίζει ὁ Ἱερὸς ναὸς- Ἁγίου Συμεὼν Θεσσαλονίκης» Ἀρχιμανδρίτου Σάββα Ἁγιορείτου

«Τί εἰκονίζει ὁ Ἱερὸς ναὸς- Ἁγίου Συμεὼν Θεσσαλονίκης»

Ἀρχιμανδρίτου Σάββα Ἁγιορείτου

Κήρυγμα 30/4/22

Ὁ Θεὸς ἀληθής ἐστιν καὶ οἱ Λόγοι τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Ἀλλὰ καὶ οἱ λόγοι τῶν Ἁγίων Πατέρων μας οἱ ὁποῖοι φέρουν μέσα τους τὸν Θεόν, εἶναι Ἀλήθεια. Λέγαμε χθές, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἑορτὴ τῶν Ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπονομαζομένης Ζωοδόχος Πηγή, ὅτι ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἱερὸς ναός, αὐτὸ ποὺ λέμε ἐκκλησία μὲ τὴν ἔννοια τοῦ κτηρίου, τοῦ οἰκοδομήματος εἶναι κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων. Καὶ συγκεκριμένα, ἀναφέραμε τὸν Ἅγιο Συμεὼν Ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, μέγα Λειτουργιολόγο τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ ὁποῖος ἔχει τὰ συγγράμματά του εἰς τὴν Πατρολογία τοῦ Migne (στὸν 155ο τόμο καὶ μπορεῖ κανεὶς ἐκεῖ νὰ τὰ βρεῖ αὐτὰ ποὺ λέμε). Λέγει λοιπὸν ὅτι «ὁ ναός, ἄν καὶ εἶναι συντεθειμένος ἀπὸ ἄψυχη ὕλη, εἶναι ὅμως οἶκος Θεοῦ, ἐπειδὴ ἁγιάζεται μὲ τὴν Θεία Χάρη καὶ μὲ τὶς ἱερατικὲς εὐχές, καὶ δὲν εἶναι πλέον ὅπως οἱ ἄλλοι οἶκοι, τὰ ἄλλα σπίτια, ἀλλὰ ἀφιερωμένος εἶναι ἐπὶ γῆς εἰς τὸν Θεόν, καὶ πλουτεῖ τὴν Χάριν τοῦ νὰ ἔχει ἔνοικον αὐτὸν τὸν Θεόν»· νὰ κατοικεῖ δηλαδὴ μέσα του ὁ Θεὸς καὶ ἔχει τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτόν, καὶ τὴν δύναμη καὶ τὴν Χάρη.

Ποῦ εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ βλασφημοῦν καὶ λέγουν ὅτι ὑπάρχει κίνδυνος μολύνσεως μέσα στὸν ναό, ὅπου ὁ ναὸς εἶναι ἅγιος, εἶναι κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, μένει ὁ Θεὸς μέσα σ’ αὐτὸν καὶ ἔχει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἄν εἶναι δυνατόν, μέσα σ’ αὐτὸν τὸν χῶρο τὸν ἁγιασμένο ποὺ εἶναι ὁ Θεὸς παρὼν μὲ τὴν Χάρη Του, καὶ τὴν δύναμή Του, καὶ τὴν δόξα Του, νὰ πάθεις κάτι κακό, νὰ μολυνθεῖς ἤ νὰ μολύνεις κάποιον ἀδελφό σου! «Ὁ ναὸς εἶναι ὀνομασμένος, εἶναι ἀφιερωμένος εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἤ καὶ μαζὶ μ’ αὐτόν» λέει ὁ Ἅγιος, «καὶ στὸ ὄνομα κάποιου Ἁγίου· καὶ ἐκεῖ κατοικεῖ ὁ Ἅγιος μὲ τὴν ψυχή του, καὶ πολλὲς φορὲς καὶ σωματικά, γιατὶ ἔχουμε συνήθως καὶ Ἅγια Λείψανα τοῦ Ἁγίου στὸν ὁποῖο τιμᾶται ὁ ναός».

Καὶ τί ἄλλο μᾶς δίδαξε χθὲς ὁ Ἅγιος: γιὰ νὰ μὴν τὰ ἐπαναλάβουμε ὅλα, μᾶς λέγει ὅτι ὅλα ἐκεῖ εἶναι ἅγια, ὅσα ὑπάρχουν μέσα σ’ αὐτὸν τὸν χῶρο. Ὅλα ἐνεργοῦν καὶ σώζουν διὰ τῆς Χάριτος ποὺ ὑπάρχει σ’ αὐτά. Καὶ τὸ χῶμα, καὶ τὰ ξύλα, καὶ τὰ σίδερα, καὶ ἀκόμα καὶ ὁ ἀέρας μᾶς λένε οἱ Ἅγιοι, ἁγιάζεται μὲ τὸ ἅγιο θυμίαμα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς εὐχές, τὶς ἐπικλήσεις ποὺ κάνουμε εἰς τὸν Πανάγιο Τριαδικὸ Θεό. Ὅποιος αὐτὰ δὲν τὰ πιστεύει καὶ τὰ καταφρονεῖ, αὐτὸς τιμωρεῖται. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔχει ἕνα μικρὸ κεφάλαιο (τὸ τρίτο κατὰ τὴ σειρὰ) ὁ Ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης καὶ λέγει ὅτι «οἱ καταφρονητὲς τῶν ἱερῶν οἴκων, τῶν ἱερῶν ναῶν» - καὶ σὲ αὐτοὺς κατατάσσονται καὶ αὐτοὶ ποὺ ἔκαναν τοὺς οἴκους τοῦ Θεοῦ σήμερα νὰ μοιάζουν μὲ χώρους καρναβαλιστῶν, ἀφοῦ ἐπιβάλλουν νὰ φοροῦν οἱ ἄνθρωποι αὐτὰ τὰ φίμωτρα τὰ ὁποῖα εἶναι ἀπαράδεκτο, γιατὶ προσβάλλουν τὸ ‘κατ’ εἰκόνα’ τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, ποὺ φανερώνεται κατ’ ἐξοχὴν στὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου, καὶ προσβάλλουν τὸ αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου τὸ ὁποῖο εἶναι βασικὸ στοιχεῖο τοῦ ‘κατ’ εἰκόνα’, ἀναγκάζοντας τοὺς ἀνθρώπους νὰ φιμώνονται σὰν τὰ ἄλογα ζῶα· αὐτοὶ λοιπὸν ὅλοι οἱ καταφρονητὲς τῶν ἱερῶν οἴκων ποὺ μᾶς λένε ὅτι πρέπει νὰ κρατᾶμε ἀποστάσεις ἀσφαλείας μέσα εἰς τὸν χῶρο τὸν ἱερὸ τοῦ ναοῦ, ὅπου ὅλα εἶναι ἔμπλεα Χάριτος καὶ ἑπομένως, ὄχι μόνο δὲν φροντίζουν γιὰ τὴν εὐταξία καὶ γιὰ τὴν εὐπρέπεια τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀντίθετα, λειτουργοῦν μὲ μία μεγάλη ἀπρέπεια καὶ ὁδηγοῦν σὲ μία μεγάλη ἀπρέπεια μὲ ὅλη αὐτὴ τὴν τακτικὴ τοὺς ἱεροὺς ναούς, αὐτοὶ λοιπὸν ὅλοι, λέγει, «ἔχουσι κακὸν τέλος. Πολλὲς φορὲς προφανῶς καὶ ἐμπράκτως εἴδαμε αὐτὸ τὸ μεταδοτικὸ τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ἱερῶν καὶ ὅτι οἱ καταφρονηταὶ αὐτῶν ἔπαθαν καὶ ἐν σώματι -ὅπως καὶ ὁ Ζάν, ἐκεῖνος ὁ ἀσεβὴς Ζὰν ποὺ ἅπλωσε τὰ χέρια του στὴν Κιβωτὸ τῆς Διαθήκης- καὶ τελείως ἀπώλοντο, καὶ ὄχι ἕνας ἤ δύο ἀλλὰ πολλοί.

Τό δικό μας «θέλω» ταιριάζει μέ τό «θέλω» τοῦ Θεοῦ;

Με τηλεφώνησε μια κυρία και μου ζήτησε να της δώσω ένα όνομα στο Άγιον Όρος, για να προσευχηθεί για το αίτημά της.

– Θέλω να γίνει αυτό που θέλω, μου είπε. Ξέρεις κανέναν μοναχό που να έχει παρρησία στον Θεό;

– Είναι προς το συμφέρον σου αυτό που ζητάς; την ρώτησα.

– Εγώ για καλό μου το λέω…

– Το μονογράφησε ο Θεός αυτό που θέλεις; Το θέλει και ο Θεός;

– …

Δεν μου απάντησε…

Εμείς στην προσευχή ζητάμε να γίνει το δικό μας. Μη ζητάμε από τον Θεό πράγματα που δεν Του αρέσουν. Τα περισσότερα τα δικά μας είναι τέτοια, που δεν αντέχουν στα »θέλω» του Θεού, γι’ αυτό ακριβώς δεν έχουμε απαντήσεις στις προσευχές μας.

10 Μαΐου. Σίμωνος ἀποστόλου τοῦ Ζηλωτοῦ. Λαυρεντίου ὁσίου τοῦ Μεγαρέως, Νικολάου ἀρχιεπισκόπου Μύρων (μετακομιδὴ λειψάνου). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τοῦ ἀποστόλου, Κυρ. ι΄ ἐπιστ. (Α΄ Κορ. δ΄ 9-16).

Α Κορ. 4,9          δοκῶ γάρ ὅτι ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις.

Α Κορ. 4,9                Αλλ' ημείς οι Απόστολοι κάθε άλλο παρά βασιλείαν και δόξαν έχομεν κερδήσει στον κόσμον αυτόν. Διότι νομίζω, ότι ο Θεός ημάς τους Αποστόλους μας έχει δείξει εις τα μάτια όλων των ανθρώπων σαν τους πιο τελευταίους, σαν καταδικασμένους εις θάνατον, που βαδίζουν στον τόπον της εκτελέσεως. Διότι εγίναμεν παράδοξον θέαμα εις όλον τον κόσμον, στους αγγέλους που θαυμάζουν, και στους ανθρώπους που χλευάζουν.

Πατέρα, πῶς καταλαβαίνουν τά ζῶα τήν καλοσύνη ἑνός ἀνθρώπου;

- Πατέρα, πώς καταλαβαίνουν τα ζώα την καλοσύνη ενός ανθρώπου;

- Έχουν ένστικτο και καταλαβαίνω αν τους αγαπάς και αν τους πονάς. Στον παράδεισο, τα ζώα μπορούσαν να μυρίσουν τη χάρη και να υπηρετήσουν τον Αδάμ. Μετά την παραβίαση της εντολής όλη η φύση μαζί - αναστενάζει με τον άνθρωπο. Εδώ, το καημένο το κουνέλι, για παράδειγμα, κοιτάζει πάντα με φόβο.

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 10-4--2022

https://youtu.be/J0R6lqq7EIY
Συν Θεω ζωντανή μετάδοση τώρα: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 10-4--2022

Μία ἔμμεση ἀπάντηση τοῦ Ὁσίου Γεωργίου Καρσλίδη περί λειτουργικῶν μεταφράσεων

Κάποτε μιά κυρία τοῦ παραπονέθηκε ὅτι δέν διαβάζει τό εὐαγγέλιο στά ἑλληνικά, (ἐπειδὴ δηλαδὴ τὸ διάβαζε στὰ Γεωργιανά)....

Ὁ ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης τῆς ἀπάντησε:

-Γιατί τάχα ἂν τὸ καταλάβαινες, τί θὰ ἔκανες; Μήπως θὰ ἔκανες τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ λέει;

https://proskynitis.blogspot.com/2022/04/blog-post_748.html