Η ασκήτρια Λαμπρινή από την Άρτα (μέρος 2ο)

ΦΟΒΕΡΕΣ ΝΗΣΤΕΙΕΣ…
Σ’ όλη την ζωή της είχε μονοφαγία και ξηροφαγία. Έτρωγε συνήθως ψωμί και ελιές. Στο τριήμερο (της τεσσαρακοστής) δεν έτρωγε και δεν έπινε τίποτε. Κοινωνούσε την καθαρά Τετάρτη και μετά συνέχιζε την τελεία νηστεία…..
Τις ημέρες πού δεν έτρωγε τίποτε έπινε γύρω στις 3 μ.μ. ένα κουταλάκι ζεστό νερό. Το συνηθισμένο φαγητό της ήταν μια πατάτα βρασμένη με ξύδι. Τα παιδιά της την πίεζαν να φάει, αλλά αρνιόταν και απαντούσε: «Μη στενοχωριέστε, δεν θα πεθάνω από τη νηστεία, η προσευχή είναι η τροφή μου. Το σώμα θα το περιποιηθώ γιατί είναι η κατοικία της ψυχής μου. Όταν έρθει η ώρα θα φάω. Μην ανησυχείτε».
Της έκανε το πρωί η κόρη της καφέ και το απόγευμα πού πήγαινε να πάρει το φλυντζάνι ήταν απείραχτο…

ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ! ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗΣΕΙ. ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ(ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ)

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 20-11-08.
Πηγή εἰκόνας:http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRSRGZWTFZw-35XIBwIhvl-qvpYMx4PZve5Yfx_GIX-7LRtXF0&t=1&usg=__uU-nPPfALwcdlxteYEC67k2mc8A=

Ό φίλος των αγγέλων

Ο ΑΓΙΟΣ Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανης, αρχαίος ιεράρχης της Αλεξανδρινής Έκκλησίας και σύγχρονος του Μ. Αθανασίου (4ος αι.), αξιώθηκε νά δει στήν επίγεια ζωή του πλήθος οραμάτων, κι ανάμεσα σ’ αυτά πολλές άγγελοφάνειες.

Ηταν οικείος και αγαπητός στους αγγέλους. Συχνά του φανερώνονταν, χάρη στήν αγία του βιοτή, και του αποκάλυπταν μυστήρια τοϋ ούρανού, ωφέλιμα και διδακτικά σέ όλους.

Νέος ακόμα ο άγιος, ζώντας στήν Κωνσταντινούπολη, υποχώρησε στήν κακή επιθυμία. Οι δαίμονες πανηγύρισαν γιά τήν ήττα του, πού είχαν προκαλέσει οι ίδιοι με φοβερούς πειρασμούς. Εκείνος όμως, μετανοημενος, τα έβαλε με τή σάρκα του κι άρχισε μ’ όλη του τή δύναμη νά χτυπάει τό πρόσω¬πο του. Πύρινη προσευχή έβγαινε άπό τα χείλη του με κατάνυξη και συντριβή.

Λυγίζοντας τα γόνατα μπρος στη Μητέρα της Ζωής (Παρακλήσεις Δεκαπενταύγουστου)

Τον Δεκαπενταύγουστο ψάλλουμε Παρακλήσεις, Μικρές και Μεγάλες. Εναλλάξ. Μία μέρα τη Μικρή, μία τη Μεγάλη. Δέκα, ένδεκα ή δώδεκα Παρακλήσεις εν συνόλω. Ανάλογα με τη θέση των Σαββατοκύριακων της περιόδου. Όσες είναι οι Εντολές ή όσα τα Έωθινά, ή όσοι οι Απόστολοι.

Οι δύο Παρακλητικοί Κανόνες εις την Ύπεραγίαν Θεοτόκον βρίσκονται στο βιβλίο της Παρακλητικής. Στό τέλος, μαζί με τον Κανόνα του Ακάθιστου Ύμνου, επίσης αναφερόμενο στην Ύπεραγία Θεοτόκο. Τελική παράκλησις του πιστού στην μετά Θεόν τελευταία ελπίδα του. Τελική καί πληθωρική παρηγοριά κι αναψυχή του.

Ό Αύγουστος, τελευταίος μήνας του εκκλησιαστικού έτους, με διάταγμα του Αυτοκράτορας Ανδρόνικου Β’ του Παλαιολόγου ώρίσθηκε να είναι αφιερωμένος στη μνήμη της Θεοτόκου από την πρώτη ήμερα του ως την τριακοστή πρώτη. Κι εκείνος φιλοτιμήθηκε καί φρόντισε να Της χαρίση την πιο όμορφη πανσέληνο του χρόνου, ν’ ανάπαυση, στην Κοίμησί Της, τα άχραντα πόδια Της πάνω της, καί είδε κι έθαύμασε σαν παιδί ό πολύς Κόντογλου κι ονομάτισε τη Σελήνη Ύποπόδιον της Θεοτόκου.

Το νόημα της ζωής μας . + π.Αντωνίου Αλεβιζόπουλου

 Απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του μακαριστού

 + π.ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
 ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Για το σύγχρονο άνθρωπο τίθενται βασικά ερωτήματα, που αναφέρο νται στην ίδια του την ύπαρξη· από που έρχομαι; που πηγαίνω; Σ 'αυτά τα ερωτήματα προσπαθήσαμε να δώσουμε απάντηση στο φως της Ορθοδοξίας.

 Ο άνθρωπος δεν είναι άναρχος· έχει αρχή. Δεν μπορεί να δώσει ο ίδιος βαθύτερο νόημα στη ζωή. Αυτό το προσδιορίζει ο Δημιουργός του. Η αρχή του ανθρώπου βρίσκεται στη βούληση του Θεού· όχι στη φύ ση Του. Δεν είναι "προβολή" ή "εκροή" μιας κάποιας υπερβατικής Αρχής, αλλά καρπός της Θείας βουλής και της θεϊκής αγάπης· δεν είναι αποτέλεσμα "ανάγκης" στη ζωή του Θεού, αλλά αποτέλεσμα ελευθερίας.

 Η υπαρξιακή ταυτότητα του ανθρώπου εκφράζεται με τον όρο "κατ' εικόνα Θεού".

Πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι . Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Συχνά ο θάνατος του άνθρωπου ταιριάζει, στη ζωή που έζησε. Σαν κανόνας ισχύει ότι όποιος σκοτώσει θα σκοτωθεί και όποιος σηκώσει μάχαιρα θα λάβει μάχαιρα.

Πρόσφατα πέθανε ένας γέροντας ιερέας. Δεν πονούσε. Την τελευταία μέρα της εβδομάδας, το βράδυ διάβαζε προσευχές σε κάποιους ασθενείς, την Κυριακή το πρωί συγχωρέθηκε. Ήταν ήσυχος και ήρεμος σε όλη του τη ζωή και τέτοιο ήταν και το τέλος του. Ήταν ένθερμος στην προσευχή, μεγάλωσε μέσα στην προσευχή.

Μα και εσύ περιγράφεις την περίπτωση του κουμπάρου σου. Ο κουμπάρος σου, ήταν μεγάλος υβριστής των ιερών και των αγίων. Δεν τον ένοιαζε ο Θεός, όσο για τη ψυχή του δεν έδινε δεκάρα. Λες, πως κανέναν δεν φοβόταν, εκτός από ένα πηγάδι, παλιό και εγκαταλελειμμένο, έξω από την πόλη. Συχνά μιλούσε γι’ αυτό το πηγάδι, αλλά όταν περνούσε από κοντά του ανατρίχιαζε και έτρεμε. Κάποια φορά αστειευόμενος είπε: «Αυτό το πηγάδι θα γίνει ο τάφος μου!». Όποτε έβγαινε από την πόλη, λες και το πηγάδι τον τραβούσε να το πλησιάσει και να σκύψει να δει το σκοτεινό του βάθος. Τελικά τι συνέβη ; Ο κουμπάρος σου ξαφνικά, χάθηκε από το σπίτι του. Κανείς δεν ήξερε που πήγε. Κάποιου το μυαλό πήγε σ’ εκείνο το πηγάδι. Και πράγματι τον βρήκαν νεκρό μέσα στο πηγάδι. «Εν απωλεία άσεβης περιφέρεται» γράφει στη Γραφή (Παρ. Σολ. 10.24).

12 Αυγούστου Συναξαριστής: Φωτίου και Ανικήτου, Παλάμων Οσίου, των 12 Στρατιωτών Μαρτύρων εν Κρήτη, Κάστορος Οσίου, Παμφίλου και Καπίτωνος, Σεργίου και Στεφάνου.

Οἱ Ἅγιοι Φώτιος καὶ Ἀνίκητος οἱ Μάρτυρες 

Ὁ Φώτιος ἦταν ἀνεψιὸς τοῦ Ἀνικήτου. Κατάγονταν καὶ οἱ δυὸ ἀπὸ τὴ Νικομήδεια. Ὅταν ὁ Διοκλητιανὸς θέλησε νὰ κινήσει διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, μίλησε μπροστὰ στὴν Σύγκλητο μὲ τοὺς πιὸ ὑβριστικοὺς λόγους ἐναντίον τους. Ἐκεῖ ἦταν παρὼν καὶ ὁ Ἀνίκητος, ποὺ ὅταν ἄκουσε αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ βασιλιά, ὄχι μόνο δὲν φοβήθηκε, ἀλλὰ σηκώθηκε μὲ θάρρος, δήλωσε ὅτι εἶναι χριστιανὸς καὶ εἶπε στὸ Διοκλητιανό: «Πλανᾶσαι, βασιλιά, ἂν νομίζεις ὅτι μὲ τὰ μέτρα κατὰ τῶν Χριστιανῶν θὰ πετύχεις τοὺς ἀσεβεῖς σκοπούς σου. Μάθε ὅτι οἱ χριστιανοὶ ἀποτελοῦν σήμερα τὴν ὑγιέστερη μερίδα τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Καὶ θὰ ἦταν ἀνόητοι καὶ ἀναίσθητοι ἂν πίστευαν στὰ εἴδωλα. Γι’ αὐτὸ, ὅποια μέτρα καὶ ἂν πάρεις ἐναντίον τους, στὸ τέλος ζημιωμένος θὰ εἶσαι ἐσύ, ἐνῷ αὐτοὶ ἔνδοξοι μάρτυρες».
Ὁ Διοκλητιανός, προσβεβλημένος ἀπὸ τὴν παρατήρηση τοῦ Ἀνίκητου, διέταξε καὶ τὸν ἔριξαν τροφὴ σὲ ἕνα τρομερὸ λιοντάρι. Ἀλλὰ τὸ λιοντάρι σταμάτησε τὴν ἄγρια ὁρμή του καὶ ἡμέρεψε σὰν πρόβατο.