Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα της Δευτέρας 29-07-2013.

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2012. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Ρωμαίους κεφ. ιστ΄ 17 - 24  

ιστ΄ 17 - 24
 

 

Ευαγγέλιον: Κατά Ματθαίον κεφ. Ιγ΄ 10 - 23    


Ιγ΄ 10 - 23 
 

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Προϋποθέσεις γνήσιας ἐμπειρίας τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ

   ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΗ ΖΗΣΟΥΜΕ

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ:

ΠΩΣ ΘΑ ΒΙΩΣΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Προϋποθέσεις γνήσιας ἐμπειρίας τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ

Ἡ πρώτη προϋπόθεση εἶναι ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι τῆς μετάνοιας. Ἄν δέ μετανοοῦμε γιά τίς ἁμαρτίες μας καί δέν καθαριζόμαστε ἀπό τά πάθη μας, δέ μποροῦμε νά δοῦμε τόν Θεό.

Ὁ Κύριός Μας στούς μακαρισμούς λέγει: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται». Δηλαδή εἶναι μακάριοι αὐτοί πού εἶναι καθαροί στήν καρδιά, γιατί αὐτοί θά δοῦν τόν Θεό. Ὅσο περισσότερο ὁ ἄνθρωπος καθαρίζεται ἀπό τά πάθη του, ὅσο μετανοεῖ καί ἐπιστρέφει στόν Θεό, τόσο καλύτερα μπορεῖ νά αἰσθάνεται καί νά βλέπει τόν Θεό.

Τό νά ἐπιδιώκουμε νά λάβουμε ἐμπειρίες τοῦ Θεοῦ μέ τεχνητούς τρόπους καί μεθόδους, ὅπως γίνεται στίς αἱρέσεις, στούς ἰνδουιστές, στή γιόγκα κ.λ.π., εἶναι λάθος. Οἱ ἐμπειρίες αὐτές δέν εἶναι ἐκ Θεοῦ...

Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς λέγουν: «Δῶσε αἷμα καί λάβε πνεῦμα». Ἄν δηλαδή δέ δώσεις τό αἷμα τῆς καρδιᾶς σου μέ τή μετάνοια, τήν προσευχή , τή νηστεία, τήν ἄσκηση, δέ μπορεῖς νά λάβεις τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

98 ἑκατομμύρια Ἀμερικανοί ἔλαβαν ἐμβόλιο πού προκαλεῖ.. καρκίνο

Το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των Η.Π.Α (CDC) «κατέβασε» άμεσα ανάρτηση στην ιστοσελίδα του, (σ.σ. pentapostagma.gr – την οποία μπορείτε να βρείτε προσωρινά αποθηκευμένη εδώ ), μέσα από την οποία παραδέχεται ανοιχτά ότι περισσότεροι από 98 εκατομμύρια αμερικανοί στην 8ετία 1955-1963 έλαβαν μία ή περισσότερες δόσεις εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας όταν μέρος του εμβολίου ήταν μολυσμένο με τον καρκινογόνο ιό polyomavirus με την ονομασία SV40.
Έχει υπολογιστεί ότι περίπου 10-30 εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες ενδέχεται να έλαβαν μολυσμένες δόσεις του εμβολίου με SV 40.

Περί θρησκείας

Πατερική Θεολογία

Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου (+)

Καθηγητού Πανεπιστημίου

 

Επιμέλεια - Σχόλια: Μοναχού Δαμασκηνού Αγιορείτου

Μέρος Πρώτον: Στοιχεία Ορθοδόξου ανθρωπολογίας και Θεολογίας

14. Περί θρησκείας

Το ερώτημα τώρα είναι: Η θρησκεία ταυτίζεται με μία διδασκαλία περί της αθανασίας της ψυχής, καθώς και με μία διδασκαλία περί υπάρξεως Θεού για την μέλλουσα ζωή; Επίσης ταυτίζεται με την επικράτησι της πλήρους δικαιοσύνης; Δηλαδή πρέπει να έχωμε θρησκεία, επειδή πρέπει να υπάρχη ένας δίκαιος Θεός, ο οποίος θα κάνη και την τελική κρίσι όλων των ανθρώπων, ώστε να τιμωρηθούν οι άδικοι στην Κόλασι και να βραβευθούν οι δίκαιοι (τα καλά παιδιά) στον Παράδεισο; Αν η απάντησις είναι ναι, ε τότε πρέπει να υπάρχη θρησκεία, αφ’ ενός για να επικρατήση τελικά η δικαιοσύνη και αφ’ ετέρου για να μη μείνη ανεκπλήρωτος ο πόθος του ανθρώπου για ευδαιμονία. Είναι δυνατόν δηλαδή το καλό παιδί να μη ζη μετά θάνατον ευδαίμονα ζωή; Δεν είναι δυνατόν! Κι ας ήταν αδικημένο σ’ αυτήν την ζωή. Όλοι δηλαδή αυτοί οι αδικημένοι ή τα καλά παιδιά είναι δυνατόν να μην δικαιωθούν στην μέλλουσα ζωή; Δεν είναι δυνατόν! Και δεν θα πρέπη εκεί να ζήσουν μία ζωή ευχάριστη, μία ζωή ευδαιμονίας;

Ἡ περίπτωση τοῦ Φλουεράς. Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

 Ἡ περίπτωση τοῦ Φλουεράς

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Στήν Γκέρλα μαθεύτηκε ὅτι οἱ φοιτητές ἀναμορφώθηκαν, ὁπότε ὅλος ὁ κόσμος ἔτρεχε μακριά ἀπ᾿ αὐτούς. Παρόλα αὐτά ἡ “ἀναμόρφωση” συνέχισε τό ἔργο της. Ἄρχισαν κατόπιν νά βασανίζονται γιά ν᾿ ἀναμορφωθοῦν καί οἱ ἐργάτες.
 Ἕνας ἀπ᾿ ἐκείνους πού εἶχαν θανατωθεῖ μέ δεινά βασανιστήρια ἦταν κι ὁ ἱδρυτής τοῦ σοσιαλισμοῦ στήν Ρουμανία, ὁ Φλουεράς. Ἦταν ἕνας ἡλικιωμένος καί φρόνιμος ἄνθρωπος, πού  εἶχε διαδώσει περίτρανα παντοῦ στήν Ρουμανία τό κομμουνιστικό τερατούργημα.
Πολλοί ὑπέρμαχοι τοῦ σοσιαλισμοῦ φυλακίσθηκαν καί πολλοί πέθαναν στίς φυλακές, ἀλλά τό τραγικώτερο τέλος εἶχε αὐτός ὁ Φλουερᾶς, ἄνθρωπος ἁπλός καί πιστός, ὁ ὁποῖος δέν γνώρισε τόν μαρξισμό παρά στήν “ἀναμόρφωση”.

Ὁ παπα-Γιάννης Χατζηπαπᾶς (Χατζηπαπαγιάννης)· ἕνας ἅγιος Ἱερέας ἀπό τήν Τερσεφάνου Λάρνακος († 12 Δεκεμβρίου 1882)

Ιερόν Παρεκκλήσιον Αγίου Δημητριανού Επισκόπου Χύτρων στο χωριό τερσεφάνου της Λάρνακας.

Ιερομόναχου Σωφρόνιου Γ. Μιχαηλίδη

Στην εποχή που ζούμε λιγόστεψε, είναι αλήθεια, η αγιότητα,  που τόσο πολλή την έβλεπε κανείς στις παλιές εποχές. Άνθρωποι απλοί κι απονήρευτοι, γεμάτοι Χάρη του Θεού και ταπείνωση βρίσκονταν άλλοτε παντού και σκόρπιζαν την ευωδία της αγιότητας στους γύρω τους. Πιστοί δούλοι του Θεού αυτοί, έδειχναν έμπρακτα στους συνανθρώπους τους ότι η αγιοσύνη που ζητά ο Θεός από όλους τους χριστιανούς (Α’ Πέτρ. α’ 15 – 16) δεν είναι ιδανικό ανέφικτο, αλλά μια ζωντανή πραγματικότητα που ανήκει στον κάθε χριστιανό, φτάνει αυτός ν’ άγαπήσει το Θεό «εξ όλης της καρδίας του και έξ όλης της ψυχής του» (Ματθ. κβ’ 37), και να τηρεί τις θείες εντολές Του.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας φιλοξένησε διά μέσου των αιώνων στους κόλπους της εκατομμύρια τέτοιων αληθινών χριστιανών.

Δυσκολίες. Μέρος ΣΤ'. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

 Δυσκολίες. ΜέροςΣΤ'

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα 

Ἄκουσα κάποτε ἕνα κοριάκο, πού προσπαθοῦσε νά περιγράψει σέ ἄλλους ὁμοφύλους του τό τί μάθαινα τά παιδιά στό σχολεῖο.
-Τί νά σᾶς πῶ!  Εἶναι ἀπίστευτο!  Ἕνα τόσο δά μικρό παιδί παίρνει ἕνα ξυλαράκι (ἐννοοῦσε τό μολύβι) καί ξύνει κάτι πάνω στό χαρτί. Ἔπειτα βλέπει τό χαρτί καί λέει ὡραῖα, σοφά λόγια.  Μά τί σοφά λόγια!  Ἕνα μικρό παιδάκι!  Πώ πώ!
Πράγματι, τά παιδιά ἀποδείχθηκαν πολύ ἱκανά καί μέ ἀνέλπιστη ὑψηλή ἀντίληψη.  Τό πρῶτο διδακτικό ἔτος πῆγε πολύ καλά, ἀλλά μέ λίγους μαθητές. Τήν ἑπόμενη χρονιά ὅμως ἡ προσέλευση ἦταν πολύ μεγάλη. Τσοῦκτσοι, ἐβένοι καί κοριάκοι ἔφερναν πρόθυμα νά γράψουν τά παιδιά τους στά σχολεῖα, ζητώντας παράλληλα τήν ἄδεια νά παρακολουθήσουν κι οἱ ἴδιοι τά μαθήματα. Οἱ πρῶτες δυσκολίες εἶχαν ξεπεραστεῖ.
Μ’ αὐτό τόν τρόπο μῆκαν οἱ βάσεις τῆς ἐκπαιδεύσεως τῶν ἀγράμματων καμτσαντάλων. Μέσα στά πλαίσιά της μάλιστα κατόρθωσα νά τούς δώσω ἐπώνυμα, πού μέχρι τότε στεροῦνταν. Οἱ τουγγοῦσοι καί οἱ ὀροτσένοι ξεχώριζαν ἀπό τά γένη, ἐνῶ οἱ ἐβένοι ἀπό τίς καλύβες, παίρνοντας τό ὄνομα τοῦ πρώτου κατοίκου τῆς καλύβας.

Ἰωάννης Μηλιώνης: "Ἀπειλές τῆς "Νέας Ἐποχῆς" στήν εὐαίσθητη ψυχή τῶν παιδιῶν μας"

 

 "Απειλές της "Νέας Εποχής" στην ευαίσθητη ψυχή των παιδιών μας"

τοῦ κ. Ἰωάννου Μηλιώνη, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.

Τό παι­χνί­δι ἦ­ταν πάν­τα ἀ­να­πό­σπα­στα συν­δε­δε­μέ­νο μέ τό παι­δί· συ­χνά καί μέ τούς ἐ­νή­λι­κες. Δέ νο­εῖ­ται ἀν­θρώ­πι­νη δρα­στη­ρι­ό­τη­τα πού νά μήν ἔ­χει ἀνάγ­κη τῆς ψυ­χα­γω­γί­ας· προ­σο­χή ὅ­μως, ὄ­χι τῆς δι­α­σκέ­δα­σης, ἀλ­λά τῆς ψυχα­γω­γί­ας, τῆς ἀ­γω­γῆς τῆς ψυ­χῆς.

Δι­α­σκέ­δα­ση εἶ­ναι ἡ δρα­στη­ρι­ό­τη­τα[1] πού δί­νει τόν μη­χα­νι­σμό στούς ἀνθρώ­πους νά ἁ­πα­λύ­νον­ται ἀ­πό τίς στρε­σο­γό­νες κα­τα­στά­σεις τῆς καθημερι­νό­τη­τας καί νά χα­λα­ρώ­νουν. Εἶ­ναι, ὅ­πως λέ­γε­ται, πο­λύ ση­μαν­τι­κή δι­α­δι­κα­σί­α στή ζω­ή τοῦ ἀν­θρώ­που, πού τόν βο­η­θᾶ νά ἐ­κτο­νώ­νε­ται, νά δρα­πε­τεύ­ει ἀ­πό τήν ρου­τί­να τῆς κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας καί ἔ­τσι ἔ­χει, δῆ­θεν, εὐερ­γε­τι­κή ἐ­πί­δρα­ση, κα­θώς ἡ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς ζω­ῆς κου­ρά­ζει σωματικά καί ψυ­χι­κά τόν ἄν­θρω­πο, πού ἀν­τα­πο­κρί­νε­ται στίς εὐ­θύ­νες της. Δι­α­φέ­ρει ση­μαν­τι­κά ἀ­πό τήν ψυ­χα­γω­γί­α κα­θώς ἐκ­δη­λώ­νε­ται ὄ­χι μέ τόν στο­χα­σμό καί τήν σκέ­ψη πού ἀ­παν­τᾶ­ται κα­τά τήν πα­ρα­κο­λού­θη­ση π.χ. μιᾶς θε­α­τρι­κῆς πα­ρά­στα­σης, ἀλ­λά μέ θο­ρυ­βώ­δη γέ­λια, χα­μό­γε­λα καί ἐμ­φα­νῆ συμ­με­το­χή τοῦ σώ­μα­τος κα­τά τή δι­α­δι­κα­σί­α αὐ­τή.

Γέροντας Ἰωσήφ Βατοπαιδινός – Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει!

- Γέροντα, μερικές φορές είμαστε κουρασμένοι από το διακόνημα και παρεξηγούμεθα μεταξύ μας. Τί γίνεται τότε;
- Όταν είστε κουρασμένοι, να είστε περισσότερο προσεκτικοί. Πάντοτε να προηγήται η μεταξύ σας αγάπη, παρά οτιδήποτε άλλο. Και αν συμβή αυτό, με πραγματική, όχι υποκριτική αγάπη, να πείσης τον αδελφό σου ότι παρεφέρθης χωρίς να το καταλάβης.
«Συγχώρεσέ με, αδελφέ μου, διότι παρεφέρθηκα.». Όταν έχετε αλληλεγγύη και «εύχεσθε υπέρ αλλήλων» και γενικά καλλιεργήτε την μεταξύ σας αγάπη και ενότητα, αυτός είναι ένας ισχυρός δεσμός πού κάνει ανίσχυρο τον σατανά.
Ευρίσκομε πολλά παραδείγματα στους Πατέρες, πού φανερώνουν ότι εκείνοι πού αγωνίζονταν με την χάρι τής αγάπης υπέρ των άλλων, εγίνοντο αφορμή να σωθούν οι άλλοι από τις αδυναμίες πού είχαν.

Οπτικό Αγιολόγιο 28 Ιουλίου

Οπτικοποιημένο Ηχητικό Αγιολόγιο της 28ης Ιουλίου



Για να γνωρίσετε τους συντελεστές διαβάστε εδώ

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος:Ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεραπευτήριο καί ὄχι δικαστήριο!

Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και όχι δικαστήριο των ψυχών. Δεν καταδικάζει για τα αμαρτήματα, αλλά παρέχει συγχώρηση των αμαρτημάτων.

Τίποτα δεν κάνει τόσο χαρούμενη τη ζωή μας, όσο η ευχαρίστηση που νιώθουμε στην Εκκλησία. Στην Εκκλησία συντηρούν τη χαρά τους οι χαρούμενοι, στην Εκκλησία αποκτούν την ευθυμία οι στεναχωρημένοι και την ευφροσύνη οι λυπημένοι, στην Εκκλησία βρίσκουν την ανακούφιση οι ταλαιπωρημένοι και την ανάπαυση οι κουρασμένοι.

«Ελάτε» λέει ο Κύριος, «κοντά μου όλοι, όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι (με θλίψεις και αμαρτίες), κι εγώ θα σας ξεκουράσω» (Ματθ. 11:28).

Τι πιο ποθητό θα μπορούσε να υπάρξει απ’ αυτή τη φωνή;