Ἡ θεραπευτική τῶν πνευματικῶν νοσημάτων- Εἰσαγωγή στήν ἀσκητική παράδοση

Jean-Claude Larchet τομ . Α΄ εκδ . Αποστολική Διακονία,  Αθήνα 2008, μτφ . Χ. Κούλας, σελ. 7-17

Η θέωση του ανθρώπου είναι ο σκοπός του Χριστιανισμού. «Αὐτός (=ο Θεός) γάρ ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν»: μ” αυτή τη διατύπωση, οι Πατέρες (1) ανακεφαλαίωσαν το νόημα της Σαρκώσεως του Λόγου, πολλές φορές ανά τους αιώνες.

Ενώνοντας στο θεϊκό Του πρόσωπο τη θεία φύση με την ανθρώπινη φύση, ασυγχύτως και αχωρίστως , ο Χριστός επανέφερε στην αρχέγονη κατάσταση την ανθρώπινη φύση, εμφανιζόμενος, κατ” αυτό τον τρόπο, ως ο Νέος Αδάμ. Επιπλέον, οδήγησε τη φύση του ανθρώπου στην τελείωση, για την οποία προορίζεται: την τέλεια ομοίωση προς το Θεό, την κοινωνία με τη θεία φύση (Β” Πέτρ . 1,4). Μέσα στην Εκκλησία, το σώμα του Χριστού, έχει δοθεί σε κάθε άνθρωπο, που θα ενωθεί μαζί Του δια του Αγίου Πνεύματος, η δωρεά να γίνει θεός κατά χάρη.

Η Οικονομία της Αγίας Τριάδος έχει σκοπό τη θέωση του ανθρώπου και δια του θεούμενου ανθρώπου την ένωση όλων των δημιουργημάτων με το Θεό (2) .

Ὁ Θεὸς, ὁ διάβολος καί τά ''ἀγαθά αἰσθήματα'' - π. Ἰ.Ρωμανίδου

Ὁ Θεὸς καὶ ὁ διάβολος

Ὁ Θεὸς ἀγαπάει καὶ τὸν διάβολο. Δὲν πρόκειται ὅμως νὰ σωθῆ ὁ διάβολος. 

  Ὁ Θεὸς ἀγαπάει τοὺς πάντας. Δὲν εἶναι θέμα ἂν ὁ Θεὸς μὲ ἀγαπάη, θὰ σωθῶ. 

  Τὸ θέμα εἶναι, ἐὰν κανεὶς ὑφίσταται τὴν θεραπεία, ποὺ χρειάζεται γιὰ νὰ μπορῆ νὰ βρεθῆ στὴν κατάσταση τοῦ φωτισμοῦ, ὥστε, ὅταν βρεθῆ στὴν θέα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, νὰ βλέπη τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ ὡς φῶς καὶ ὄχι ὡς πῦρ αἰώνιον καὶ σκότος ἐξώτερον.
Ὁ διάβολος δὲν εἶχε κανένα νόμο ὑπ’ ὄψιν του. Δὲν εἶναι ἕνας ὁ ὁποῖος κάνει πόλεμο, ὅπως σήμερα κάνουμε πόλεμο, ποὺ λέμε, ξέρετε ὅτι ἡ συνθήκη τῆς Λωζάνης λέει ὅτι…Ὁ διάβολος δὲν ἀναγνωρίζει κανέναν κανονισμὸ καλῆς συμπεριφορᾶς στὴν διαμάχη του ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων.

  Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο εἶναι πάρα πολὺ δύσκολο νὰ γίνη κανεὶς ὀρθόδοξος θεολόγος…

Τό ἄλογο τοῦ Θεοῦ τοῦ C.V. Gheorghiu

Κάθε φορά που φαντάζομαι τον πατέρα μου, τον βλέπω με τον ζυγό γύρω από το λαιμό του, ζευγμένον με το πετραχήλι. Τον βλέπω ζευγμένον, σαν ένα άλογο του Ιησού Χριστού. Ποδεμένον με τις πεταλωμένες μπότες του, να τρέχει από τη μια στην άλλη άκρη της ενορίας, τριάντα ορεινά χιλιόμετρα, που έπρεπε να διατρέξει δύο φορές τη μέρα μερικές φορές. Γι’ αυτό ήταν πάντα αποκαμωμένος. Έτοιμος να σωριαστεί απ’ την κούραση. Όπως κάθε ζευγμένο πλάσμα. Κι όμως δε σταματούσε ποτέ.

Ο πατέρας μου λοιπόν αναχωρούσε, χωρίς καμιά καθυστέρηση, μαζί με τον χριστιανό που ερχόταν να τον ζητήσει. Έβγαινε από το πρεσβυτέριο, πριν ακόμη ο άνθρωπος χτυπήσει την πόρτα. Διότι πάντα ήταν κάτι το επείγον: κάπου ένα ανθρώπινο πλάσμα περίμενε τον Θεό. Και ο πατέρας μου βιαζόταν. Ο πατέρας μου βάδιζε δίπλα στον άνθρωπο μέχρι την πόρτα. Βγαίνοντας απ’ τον περίβολο, τον ιερό χώρο, ο άνθρωπος που είχε έλθει να ζητήσει τον πατέρα μου ανέβαινε στο άλογο. Και ο πατέρας μου βάδιζε πίσω απ’ το άλογο.

Ὁ ἄθεος πιστεύει στά πάντα, ἐκτός ἀπό τήν Ἀλήθεια!

“Ὅταν κάποιος παύσει νὰ πιστεύει στὸ Θεὸ, δὲν σημαίνει ὅτι δὲν πιστεύει, ἀλλὰ ὅτι πιστεύει σὲ ὁ,τιδήποτε…”. (Γ. Τσέστερσον)
Άραγε πόσο αληθινή είναι η παραπάνω φράση;
Μπορούμε να το διαπιστώσουμε παρατηρώντας την ζωή των ανθρώπων αυτών.
Οι αυτοαποκαλούμενοι άθεοι είναι οι άνθρωποι αυτοί που ενώ από την μία απορρίπτουν την ύπαρξη του Θεού, από την άλλη πολύ εύκολα αποδέχονται την ύπαρξη παράλληλων κόσμων, την ύπαρξη εξωγήινων ή φαντασμάτων, την δυνατότητα του ανθρώπου να αποκτήσει δυνάμεις υπέρ του λογικού διαμέσου της “αυτοσυγκέντρωσης” κτλ.
Όμως δεν θα μείνουμε σ’ αυτά. Δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι δηλώνουν άθεοι δεν δέχονται τους λόγους των Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας αλλά από την άλλη μεριά δέχονται με ευκολία τους λόγους του οποιουδήποτε ο οποίος κατηγορεί την Εκκλησία.

Ἡ ζωή τοῦ σώματος. Τά ὄργανα καί οἱ ἀνάγκες τοῦ σώματος. Ἡ φροντίδα γιά τό σῶμα (Ἅγ. Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος)

Πόσα ερωτήματα σου προκάλεσαν τα δυο προηγούμενα γράμματά μου! Αποδεικνύεται έτσι πως είσαι μια μαθήτρια εύστροφη, επιμελής και δεκτική, πράγμα που εγγυάται την επιτυχία σου.

Από δω κι εμπρός θα σου γράφω με μεγαλύτερη προθυμία. Δεν θα σου απαντήσω, όμως, σε όλα από τώρα. Αυτή τη φορά θ’ ασχοληθώ με το ζήτημα που σε απασχολεί περισσότερο. Γράφεις: “Όσα λέτε για τις πλευρές, τις δυνάμεις και τις ανάγκες της ανθρώπινης φύσεως, με οδηγούν στο εσωτερικό του εαυτού μου. Κοιτάω, λοιπόν, μέσα μου. Κάτι βλέπω, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού μου κόσμου είναι άλλοτε συγκεχυμένο και δυσδιάκριτο, άλλοτε εντελώς αόρατο και απρόσιτο. Θά ‘θελα πολύ να μάθω για την πνευματική, τη διανοητική και τη σωματική πλευρά του ανθρώπου, τις ανάγκες καθεμιάς και τον τρόπο με τον οποίο ικανοποιούνται αυτές οι ανάγκες. Θέλω πολύ να κρατήσω τον εαυτό μου στο επίπεδο της ανθρώπινης αξίας, έτσι όπως  την καθόρισε ο Δημιουργός”.

Θαυμάσια! Έφτασες στις απαρχές της ζωής μας. Η εξέτασή τους θα είναι το αντικείμενο της συζητήσεώς μας από δω και πέρα. Γιατί δεν θα μπορούσε, βέβαια, ο άνθρωπος να ζει διαφορετικά, παρά μόνο με τον τρόπο που καθορίστηκε κατά τη δημιουργία του, με τον τρόπο που ταιριάζει στη φύση του.

Ὁ ἀναστεναγμὸς τῆς Παναγίας καὶ ὁ μεγάλος σεισμὸς τῆς Τουρκίας

Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης,

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1998, λίγους μῆνες πρὶν ἀπὸ τὸν μεγάλο σεισμὸ τῆς Τουρκίας στὶς 17/8/1999, τὸ νησὶ τῶν Πριγκιποννήσων, Burgaz, ἡ Ἀντιγόνη στὰ ἑλληνικά, εἶχε συγκλονιστεῖ ἀπὸ ἕνα καταπληκτικὸ γεγονός. Τὸ νησὶ αὐτὸ ἦταν κάποτε καθαρὰ ἑλληνικό, ἀλλὰ σήμερα ὑπάρχουν ἐλάχιστοι Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι ἀπὸ διάφορες περιοχὲς τῆς Τουρκίας. Τὸ νησὶ ἔχει μιὰ ὀρθόδοξη ἐκκλησία, τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο, τὸν ἀγαπητὸ μαθητὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας, αὐτὸν ποὺ ὁ Θεάνθρωπος ἄφησε ὅταν σταυρώθηκε σὰν τὸν υἱὸ καὶ προστάτη στὴν Μητέρα Του. Ὁ ναὸς δεσπόζει μπροστά σου καθὼς πλησιάζεις στὸ νησὶ ἀπὸ τὴν θάλασσα ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη. Τὴν περίοδο ἐκείνη, κάθε βράδυ ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκκλησία καὶ σὲ ὅλη τὴν γύρω περιοχὴ ἀκούγονταν ἔντονα μιὰ ἀναπνοὴ ἀγωνίας ἡ ὁποία φούσκωνε καὶ ξεφούσκωνε σὰν νὰ ἀναστέναζε. Ἦταν ἕνας μεγάλος ἀναστεναγμός. Οἱ Τοῦρκοι κάτοικοι τῆς περιοχῆς εἶχαν ἀνησυχήσει ἀλλὰ δὲν....

Ἡ ἐμπειρία τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως

Ἡ ἐμπειρία τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως στήν πρώτη Ἐκκλησία ἦταν κάτι πού βιωνόταν ἀπό τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσαν τήν αὐθεντική συνέχεια τῶν Προφητῶν καί θεοπτῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. 

Αὐτή ἡ ἐμπειρία βιοῦται καί σήμερα στά Μοναστήρια ἀπό αὐτούς πού προοδεύουν στήν πνευματική ζωή, δηλ. στήν ὑπακοή στίς ἐντολές τοῦ Κυρίου. «Τό ἐπίκεντρο τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὅπως καί τῆς Πατερικῆς παραδόσεως», γράφει ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, εἶναι τό γεγονός ὅτι οἱ Προφῆτες καί οἱ Ἀπόστολοι ἔβλεπαν τήν ἄκτιστη δόξα τῆς Ἁγίας Τριάδος μέσα στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου τῆς Δόξης, τοῦ Μεγάλης Βουλῆς Ἀγγέλου, ἀσάρκου καί μετά ἐνσάρκου.