«Αυτή την χαρά της θυσίας δεν την γεύονται
σήμερα οι άνθρωποι, γι’ αυτό είναι βασανισμένοι…»
Στην Ορθοδοξία δεν είναι νοητή θρησκευτική
ζωή χωρίς θυσία. Αυτό διασαφηνίζεται με πρωτότυπο και οριστικό τρόπο στην
Καινή Διαθήκη. Η θυσία του Χριστού πάνω στον Σταυρό με την μοναδικότητα και την
οικουμενικότητά της ξεπερνά όλες τις θυσίες του κόσμου, αλλά σηματοδοτεί την
πορεία και τη ζωή του κάθε πιστού, εφ’ όσον θέλει να είναι σωστός Χριστιανός.
Όταν, λοιπόν, ο αρχηγός της πίστεώς μας, ο Χριστός, μας
υποδεικνύει το δρόμο της θυσίας, δεν μπορεί ο πιστός ν’ ακολουθεί το δρόμο
του εγωκεντρισμού, της φιλαυτίας, της ιδιοτέλειας, του συμφέροντος, της
φυγοπονίας και της φιλαργυρίας.
Η θυσία φέρνει
χαρά, λέει ο Γερ. Παΐσιος. «Αυτή την
χαρά της θυσίας δεν την γεύονται σήμερα οι άνθρωποι, γι’ αυτό είναι
βασανισμένοι (Γέροντος Παϊσίου, ΛΟΓΟΙ Β’, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, σελ. 194). Το καλό είναι καλό, μόνον όταν αυτός που το
κάνει θυσιάζη κάτι από τον εαυτόν του, ύπνο, ανάπαυση κ.λπ… Όταν κανείς
βαριέται, κουράζεται και με την ξεκούραση. Ένας που βοηθάει, ξεκουράζεται με
την κούραση. Αυτός έχει πνεύμα θυσίας (σελ. 195). Ό,τι κάνει κανείς, να το
κάνη με την καρδιά του, αλλιώς δεν αλλοιώνεται πνευματικά. Ό,τι γίνεται με την
καρδιά δεν κουράζει.