Το αγιογραφικό ανάγνωσμα της Παρασκευής 25-03-2016

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανό. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2016. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Εβραίους κεφ. β΄ 11 - 18

β΄ 11 - 18



Ευαγγέλιον: Κατά Λουκάν κεφ. Α΄ 24 - 38

Α΄ 24 - 38



Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά Σοῦ». Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά Σοῦ». Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης. Ὁμιλία στίς 24-03-2015 (Κήρυγμα στὴν ἀγρυπνία τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στόν Ἱ. Ν. Ἁγίων Ἀναργύρων Πενταπλάτανου Γιαννιτσῶν). 
http://hristospanagia3.blogspot.gr

Λόγος εἰς τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Θεοτόκου

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΔΡΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΗΤΗΣ

Λόγος εις τον Ευαγγελισμόν της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου

Έφθασε σήμερα η χαρά όλων των ανθρώπων και καταργεί την πρώτη κατάρα. Έφθασε Αυτός που ευρίσκεται παντού, για να τα γεμίση όλα με χαρά. Πώς ήλθε όμως; Χωρίς να περιβάλλεται από δορυφόρους, χωρίς να σύρη πίσω του τις στρατιές των αγγέλων, δίχως μεγαλοπρεπή προσέλευσι, αλλά ήσυχα και ήρεμα. Και το έκανε αυτό, για να διαφύγη την προσοχή του άρχοντος του σκότους, για να παγιδεύση με το σοφό αυτό τέχνασμα τον όφι, να εξαπα­τήση τον δράκοντα, τον Ασσύριο που έθεσε υπό την εξουσία του όλη την ανθρώπινη ευγένεια, και έτσι τελικά να αρπάξη το λάφυρο. Διότι δεν ανέχθηκε η άπειρη ευσπλαγχνία Του να υποστή καταστροφή αυτό το τόσο σπουδαίο έργο, ο άνθρωπος, για χάρι του οποίου Εκείνος έστησε τους ουρανούς σαν καμάρα, στερέωσε την γη, σκόρπισε τον αέρα, άπλωσε την θάλασσα και κατεσκεύασε ολόκληρη την ορατή κτίσι. Γι’ αυτό ο Θεός κατέβηκε στην γη, βγήκε έξω από τον ουρανό, ήλθε ανάμεσα στους ανθρώπους, κυοφορήθηκε από Παρθένο, αυτός που δεν τον χωρεί ολόκληρο το σύμπαν.

Ἄς καταλάβουν ὅλοι οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ πώς ἡ πίστη μας εἶναι θεμελιωμένη ὄχι σέ ἀνθρώπινη σοφία ἀλλά στή δύναμη τοῦ Θεοῦ. ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΟΥΡΣΚ. (1889-.1938) ΜΕΡΟΣ 5

Στις 5 Νοεμβρίου του 1926 η ΓκεΠεΟυ αποφάσισε να εξορίσει τον επίσκοπο Ονούφριο για τρία χρόνια στα Ουράλια.

«Από την πολύβουη πόλη τού Χάρκωφ», έγραφε ο ιεράρχης, «μεταφέρθηκα στο απόμακρο χωριό Κουντιμκάρ. Ας γίνει το θέλημα του Θεού! Η ανάμνηση, πάντως, των φίλων πού άφησα στο Χάρκωφ, προξενεί θλίψη στην ψυχή μου• δεν πρέπει να τούς σκέφτομαι. Θα μπορέσουμε, άραγε, να συναντηθούμε ξανά; Από τον Κύριο εξαρτάται οπωσδήποτε, βέβαια, θα συναντηθούμε στη ζωή πού ακολουθεί τον θάνατο... Τώρα πρέπει να διακονήσω τον Θεό και τούς ανθρώπους κάτω από τις συνθήκες πού όρισε η Θεία πρόνοια...

»Ποιά είναι η σκοπιμότητα της εγκαταστάσεως μου στο χωριό Κουντιμκάρ; Εδώ βρίσκομαι, θαρρείς, σε μιάν απλόχωρη φυλακή. Δεν μου επιτρέπεται ούτε να ιερουργώ ούτε να κηρύσσω ούτε να δέχομαι επισκέψεις πιστών... Γιατί το παραχώρησε αυτό ο Κύριος; Δεν θα ήταν άραγε καλύτερα να μέ άφηνε στο Χάρκωφ, όπου, έστω και μέ εμπόδια, θα μπορούσα να επιτελώ το άγιο έργο Του, να λειτουργώ, να κηρύσσω στούς ναούς, να διδάσκω στα σπίτια, να διοικώ όλη την εκκλησιαστική επαρχία της Οδησσού; Γιατί βρίσκονται και τόσοι άλλοι επίσκοποι στα δεσμό.;...

«Πρέπει νά ὑπακοῦμε μέχρι θανάτου σέ αὐτούς πού μᾶς καθοδηγοῦν στό ὄνομα τοῦ Κυρίου, καί νά τούς ἀγαποῦμε καί νά τούς σεβόμαστε» μέρος α΄

Ὑπόθεση ΛΔ΄(34)

«ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»

Τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Διαλόγου

Κάποτε πού ὁ ἅγιος Βενέδικτος ἡσύχαζε στό κελλί του, ὁ μαθητής του Πλάκιδος πῆγε στόν λεγόμενο Λάκκο γιά νά πάρει νερό. Ἡ στάμνα ὅμως, μέ τήν ὁποία πῆγε νά πάρει νερό, τοῦ ἔπεσε ἀπό τό χέρι, καί τήν πῆρε τό ρεῦμα. Θέλοντας ὁ ἀδελφός νά ἁρπάξει τή στάμνα ἀπό τό νερό, γλίστρησε καί ἔπεσε καί ὁ ἴδιος στά νερά, καί παρασύρθηκε ἀπό τό δυνατό ρεῦμα στό ἐσωτερικό τοῦ Λάκκου σέ ἀπόσταση περίπου ὅσο πάει ἕνα βέλος.

Τό γεγονός αὐτό φανερώθηκε στόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ πού ἡσύχαζε, ὅπως εἴπαμε, στό κελλί του. Φώναξε τότε τόν μαθητή του Μαῦρο καί τοῦ εἶπε: «Ἀδελφέ Μαῦρε, τρέξε, γιατί ὁ ἀδελφός Πλάκιδος ἔπεσε μέσα στό Λάκκο καί τό ρεῦμα τόν παρέσυρε σέ ἀρκετή ἀπόσταση».

ΜΑΘΕ ΓΙΑ ΤΗ “ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ”:ΜΙΚΤΟΙ ΓΑΜΟΙ = ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΗΣ (ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ) ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ. Ἐὰν ἡ “Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος” ἐγκρίνει νὰ τελοῦνται μικτοὶ γάμοι μεταξὺ ὀρθοδόξων καὶ ἄλλων χριστιανῶν (καθολικῶν, διαμαρτυρομένων), αὐτὸ δὲν εἰσάγει οὐσιαστικὰ τὴν “βαπτισματικὴ θεολογία” στὴν Ἐκκλησία μας;

Τὴν Πεντηκοστὴ 2016 συγκαλεῖται στὸ Κολυμπάρι Χανίων “ἡ Ἁγία και Μεγάλη Σύνοδος”.  

Ἤδη ἀνακοινώθηκαν τὰ θέματα  ποὺ θὰ συζητηθοῦν καὶ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας διαλέγεται περὶ αὐτῶν. Μεγάλος λοιπόν εἶναι ὁ προβληματισμὸς μεταξὺ τῶν πιστῶν της Ἐκκλησίας γιὰ ὅλα τὰ παραπάνω. Ἔτσι ἄλλωστε καλλιεργεῖται ἡ “γρηγοροῦσα συνείδηση”  τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ὁ λαὸς πρέπει νὰ μάθει καὶ νὰ μιλήσει. Ἀλλιῶς, πῶς ὁ κάθε ἐπιχώριος Ἐπίσκοπος θὰ μεταφέρει στή Σύνοδο τὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας του;

Πειρασμοί.Ὄνειρα καί πλάνη-Ἡ πειρασμική θλίψη

«ΠEIΡΑΣΜΟΙ»

Ἀπό τό βιβλίο «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ»

Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

Ὄνειρα καί πλάνη

«Στό γράμμα πού μοῦ στείλατε τήν Μ. Τεσσαρακοστή, μέ ρωτᾶτε ἄν μποροῦμε νά πιστεύουμε στά ὄνειρα. Καλύτερα νά μήν πιστεύουμε. Ἐάν ὁ ἐχθρός στόν ξύπνιο φέρνει πολλές ἀνόητες καί ἐπιβλαβεῖς φαντασίες, πόσο μᾶλλον στόν κοιμισμένο.

Μιά ἄσχημη σκέψι εἶναι ἕνα ἐχθρικό βέλος. Τό ρίχνει ὁ διάβολος κυρίως στήν ὥρα τῆς προσευχῆς γιά ν᾿ ἀποσπάση τόν νοῦ ἀπό τόν Θεό καί νά τόν ἀπασχολήση μέ κάτι τό ἁμαρτωλό. Ὅταν ἡ προσοχή προσηλωθῆ σ᾿ αὐτό, τότε ὁ ἐχθρός θά πλησιάσει καί θ᾿ ἀρχίσει ἕνα συστηματικό ἔργο μέσα στόν νοῦ καί στήν καρδιά.

Ἡ ἀρρώστια εἶναι τιμωρία ἤ εὐεργεσία;

Τι είναι η αρρώστια για μας; Καλό ή κακό; Θα μας ωφελήσει ή θα μας βλάψει; Τη στέλνει ο Θεός για να δοκιμάσει την πίστη μας ή είναι θλιβερό αποτέλεσμα των αμαρτιών μας, όπως γράφει ο υμνογράφος στην Παράκληση: «Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή»;

Και τα δυό μπορεί να συμβαίνουν. Η αρρώστια μας είναι σταλμένη από τον Θεό και αποβλέπει στην πνευματική μας ωφέλεια, στον εξαγνισμό μας, στη σωτηρία μας. Γι’ αυτό ο Παύλος λέει ότι οι δοκιμασίες στέλνονται στον πιστό Χριστιανό «εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού» (Εβρ. Ιβ΄ 10), για να γίνουμε δηλαδή εμείς που δοκιμαζόμαστε μέτοχοι της αγιότητας και της μακαριότητας του Χριστού.

Μπορεί όμως να συμβαίνει και κάτι άλλο.

Τί εἶναι ὁ παράδεισος;

Ο παράδεισος είναι η Βασιλεία του Θεού, η πανευτυχής κατάσταση αυτών που θα σωθούν στην αιωνιότητα.

Η χαρά τους θα είναι η επικοινωνία με το Θεό. Όπως στη ζωή αυτή η αγάπη των δικών μας, η στοργή και το ενδιαφέρον τους, έτσι και στην άλλη ζωή θα «ζούμε» απολαμβάνοντας την αγάπη του Θεού. Θα βλέπουμε το Θεό και τους αγγέλους και θα δοξολογούμε το Θεό για τη δόξα Του, για τα μεγαλεία Του.

Ο Χριστός δε μας περιέγραψε τη δόξα του παραδείσου, γιατί τα ουράνια Μυστήρια δεν τα καταλαβαίνει ο ανθρώπινος νους.

«Κρίνε με Κύριε σύμφωνα μέ τήν ἀρετή μου καί τήν ἀκακία μου». (Ψαλμ. Ζ΄: 9)

 «Νά ἀγρυπνεῖτε στίς προσευχές (Α΄ Πέτρ. Δ΄ : 7)»

«Τίποτα δέν κάνει τόν ἄνθρωπο τόσο ἀχώριστο σύντροφο μέ τό Θεό, ὅσο ἡ καθαρή προσευχή. Αὐτή ξέρει νά ἑνώνει μέ τόν Χριστό ἐκεῖνον πού προσεύχεται ἀπερίσπαστα, μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Ἁγίου Νικήτα Στηθάτου,

Δευτέρα φυσικῶν κεφαλαίων ἑκατοντάς,

κεφ. ζθ΄: Φιλοκαλίατ. Γ΄)