Οἱ εὐχές μετά τήν Θυσία καί γιά ποιό λόγο ὁ ἱερέας μνημονεύει τότε τούς Ἁγίους καί πρωτίστως τήν Παναγία. Η΄σύναξη. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Οἱ εὐχές μετά τήν Θυσία καί γιά ποιό λόγο ὁ ἱερέας μνημονεύει τότε τούς Ἁγίους καί πρωτίστως τήν Παναγία. Η΄σύναξη. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 31-1-2013
http://www.hristospanagia.gr

Οἱ νερόβραστοι Χριστιανοί

 Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Οι περισσότεροι χριστιανοί αδελφοί μου στις ημέρες μας είμαστε χλιαροί και νερόβραστοι. Διάβασα αυτές τις ημέρες κάποιο κήρυγμα του πατρός Αυγουστίνου Καντιώτου, επισκόπου Φλωρίνης, που το κήρυγμά του αυτό το εξεφώνησε το 1977, και αναφέρεται στους χλιαρούς χριστιανούς. 

Σε αυτό το κήρυγμα θα κάνουμε δικά μας σχόλια και θα αναφερθούμε και σε μια ανάλογη ομιλία δική μου, που την έκαμα εδώ στην Αγία Βαρβάρα, το Μάιο του 1994.

Δε θα διορθώσουμε, προς Θεού, το μεγάλο αυτό ρήτορα και κήρυκα του Ευαγγελίου, απλώς θα προσθέσουμε μερικές δικές μας ακόμα χρήσιμες παρατηρήσεις. 

 

Λοιπόν, ρωτάει ο επίσκοπος, μήπως είμεθα χλιαροί; Ε, μάλλον ναι. Επειδή πολλοί από σας, με επιμονή, φορτική θα έλεγα, ζητήσατε να κάνουμε κάποια κηρύγματα, και αυτά βέβαια έχουν το δικό τους κόπο, αλλά και ποιος είμαι εγώ; 

Ο επίσκοπος ρωτάει, μήπως αυτός που σας ομιλεί είναι άγγελος ή αρχάγγελος, μήπως είναι κανένας μεγάλος ασκητής και ερημίτης απ’ το Άγιον Όρος, τίποτα ερημητήρια της Παλαιστίνης, μήπως είναι κανένας μάρτυρας και ομολογητής, ή κανένας από τους πατέρες της Εκκλησίας; 

Αν εκείνος για τον εαυτό του λέει αλίμονο, πόσο πολύ περισσότερο θα πρέπει να το πούμε εμείς. Μακάρι να μπορούσαμε όλοι οι ιερείς, μοναχοί και επίσκοποι που κηρύσσουμε τον λόγον του Θεού, να βρισκόμασταν στα ύψη αυτά των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας μας. Μακάρι. 

«Ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν»

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

Ἡ φιλαργυρία προκαλεῖ μείωση τῆς ἀγάπης. Ἐνσπείρει μέσα μας μίσος ἐναντίον ἐκείνων πού σφετερίζονται ἤ κλέβουν τήν περιουσία μας. Ἡ καρδιακή διάθεση, ἀντίθετα, μᾶς κάνει ν᾿ ἀγαπᾶμε ἐκείνους στούς ὁποίους εἴμαστε γενναιόδωροι. Ἡ πιεσμένη γενναιοδωρία ὅμως προκαλεῖ ἀντιπάθεια. Ἡ φιλαργυρία προέρχεται ἀπό τό διάβολο· ἡ γενναιοδωρία ἀπό τό Θεό. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ «πατήρ οἰκτιρμῶν». Κάθε προσκόλληση στά ὑλικά ἀγαθά προέρχεται ἀπό τό διάβολο.Ἡ ἀδιαφορία κι ἡ περιφρόνηση πρός τά ὑλικά ἀγαθά γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, προέρχεται ἀπό Ἐκεῖνον.

Τό πνεῦμα τῆς ἐπιστημονικῆς φαντασίας

Ο αείμνηστος π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος στο βιβλίο του «Αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας» (τεύχος 11°, 15) αναφέρει στο κεφάλαιο «Ουφολογία», ότι η πίστη σε εξωγήινους κ.λπ. είναι μια μορφή αποκρυφισμού, η οποία πίστη ακυρώνει το μήνυμα του Ευαγγελίου και καθιστά τον άνθρωπο έρμαιο τυφλών δυνάμεων και καταστάσεων.

Ο «προσφορές» επιστημονικής φαντασίας έλεγε ο μακαριστός πατήρ, μπορεί να έχουν ποικίλα ονόματα, όμως όλες εγκαταλείπουν τον άνθρωπο σε «απόκρυφες» δυνάμεις αμφίβολης αξίας και επιφέ­ρουν ανυπολόγιστη ζημία στην προσωπική, οικογε­νειακή, επαγγελματική και κοινωνική ζωή των θυμά­των που τίθενται σε απόλυτη εξάρτηση από ομάδες του χώρου αυτού.

Επί του θέματος αυτού ο ιερομόναχος πατήρ Σε­ραφείμ Ρόουζ (†) γράφει στο αξιόλογο βιβλίο του «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του Μέλλοντος» (εκδόσεις «Εγρήγορση») στο κεφάλαιο «Το πνεύμα της επιστη­μονικής φαντασίας» τα εξής αποκαλυπτικά:

Οἱ «κολασμένοι» Καθολικοί...

 Για τον αγιογράφο Μιχαήλ Βενέρη, που ζωγράφισε και την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στα Δελιανά Κισάμου στις αρχές του 14ου αιώνα, αλλά και άλλους κρητικούς αγιογράφους, οι Καθολικοί που πίεζαν τους ντόπιους να αλλάξουν δόγμα, ήταν καταδικασμένοι να πάνε στην Κόλαση. 

 

 Έτσι τους εικονίζει δίπλα στους αιρετικούς (Άρειο, κλπ) και ανάμεσα στους άλλους "υπόδικους" που περιμένουν την κρίση κατά τη Δευτέρα Παρουσία, η οποία καταλαμβάνει σε μια πλήρη ανάπτυξη, το δυτικό μέρος της εκκλησίας.

 

 Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος με τον οποίο τους απεικονίζει, τονίζοντας κάποια στοιχεία, όπως τα χαρακτηριστικά ράσα (εξαίρεση τα "βυζαντινά", διακοσμημένα επιμάνικα) και τα ξυρισμένα πρόσωπα και κεφαλές ("παπαλήθρα") των ξενόφερτων μοναχών, αντί για τις μεγαλοπρεπείς "ιερές" γενειάδες των Ορθόδοξων κληρικών.

«Δὲν ἐπαρκεῖ ὁ καθαρὸς τρόπος ζωῆς, ἐὰν δὲν ὑπάρχει μαζὶ μ' αὐτὸν καὶ ἡ προσευχή...»

Λόγοι Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου - Περὶ Προσευχῆς 

Ἐπιμέλεια: Ἠλιάδης Χριστόδουλος - Φιλόλογος 

Ἡ προσευχὴ εἶναι φωτισμὸς τῆς ψυχῆς, ἀληθὴς ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ, μεσίτης μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἰατρὸς τῶν παθῶν, ἀντίδοτο ἐναντίον τῶν νόσων, γαλήνη τῆς ψυχῆς, ὁδηγὸς ποὺ μεταφέρει στὸν οὐρανό, ποὺ δὲν περιστρέφεται γύρω ἀπ' τὴ γῆ, ἀλλὰ ποὺ πορεύεται πρὸς αὐτὴν τὴν ἁψίδα τῶν οὐρανῶν. 

Αὐτὸ προπάντων εἶναι προσευχή, ὅταν οἱ φωνὲς βγαίνουν ἀπὸ μέσα. Αὐτὸ εἶναι γνώρισμα τῆς καταπονημένης ψυχῆς, νὰ δείχνει τὴν προσευχὴ ὄχι μὲ τὸν τόνο τῆς φωνῆς, ἀλλὰ μὲ τὴν προθυμία τοῦ νοῦ. Εἶναι τὸ ἀνώτατο ἀγαθὸ ἡ προσευχὴ καὶ ἡ συνομιλία μὲ τὸν Θεό. Γιατί εἶναι κοινωνία καὶ ἕνωση μὲ τὸν Θεό, κι ὅπως οἱ σωματικοὶ ὀφθαλμοὶ φωτίζονται ὅταν βλέπουν πρὸς τὸ φῶς, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ ποὺ ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Θεὸ φωτίζεται καὶ καταλάμπει ἀπ' τὸ ἀπερίγραπτο Αὐτοῦ φῶς. 

Λέγοντας δὲ πάλι προσευχή, ἐννοῶ ὄχι ἐκείνη ποὺ ἁπλῶς προφέρεται μὲ τὰ...

χείλη, ἀλλὰ ἐκείνη ποὺ ἀνεβαίνει ἀπ' τὸ βάθος τῆς καρδιᾶς. 

Πραγματικὰ συνομιλοῦμε μὲ τὸν Θεὸ κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς, μ’ αὐτὴν συνδεόμαστε μὲ τοὺς ἀγγέλους καὶ φαινόμαστε ὅτι ἀπέχουμε πολὺ ἀπ' τὴν ἐπικοινωνία πρὸς τὰ ἄλογα ζῶα. Γιατί ἡ προσευχὴ εἶναι ἔργο τῶν ἀγγέλων, ποὺ ξεπερνάει ἀκόμη καὶ τὴν ἀξία ἐκείνων, ἀφοῦ εἶναι ἀνώτερο ἀπ' τὴν ἀξία τῶν ἀγγέλων τὸ νὰ συνομιλεῖς μὲ τὸν Θεό. 

Ἡ προσευχὴ εἶναι φάρμακο, ἀλλὰ ἐὰν δὲν γνωρίζουμε πῶς πρέπει νὰ τὸ χρησιμοποιοῦμε, δὲν καρπούμαστε τὴν ὠφέλειά του. Ὅταν ὁμιλῶ περὶ προσευχῆς μὴ νομίσεις ὅτι προσευχὴ εἶναι τὰ λόγια. Ἡ προσευχὴ εἶναι πόθος πρὸς τὸν Θεό, ἀγάπη ἀνέκφραστη, ποὺ δὲν ἐπιτελεῖται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ ὑπὸ τῆς ἐνέργειας τῆς Θείας Χάριτος. 

Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: «Ὅταν δέν ζεῖς μέ τόν Χριστό, ζεῖς μές στή μελαγχολία, στή θλίψη, στό ἄγχος, στή στενοχώρια. Δέν ζεῖς σωστά»

 Όταν δεν ζεις με τον Χριστό, ζεις μές στη μελαγχολία, στη θλίψη, στο άγχος, στη στενοχώρια. δεν ζεις σωστά. Τότε παρουσιάζονται πολλές ανωμαλίες και στον οργανισμό. 

Επηρεάζεται το σώμα, οι ενδοκρινείς αδένες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, το στομάχι. 

Σου λένε: «Για να είσαι υγιής, πάρε το πρωί το γάλα σου, το αυγουλάκι σου, το βουτυράκι σου με δυο-τρία παξιμάδια». 

Ὁ ἅγιος Θεοφάνης, ἐπίσκοπος Σολίας (17 Μαΐου)

Γράφει ὁ Ἀρχιμανδρίτης Φώτιος Ἰωακεὶμ

Ἡ κατάληψη τῆς Κύπρου ἀπὸ τὸν Ριχάρδο Α΄ τὸν Λεοντόκαρδο κατὰ τὸ 1191, ἡ πώλησή της στοὺς Ναΐτες ἱππότες καὶ ἡ μετὰ τὴν ἐπιστροφή της στὸν Ριχάρδο πώλησή της ἀπ᾽ αὐτὸν τὸ 1192 στὸν Γάλλο εὐγενὴ Γουΐδο ντὲ Λουζινιάν, πατριάρχη τοῦ οἴκου τῶν Λουζινιανῶν κυριάρχων τοῦ νησιοῦ, σημάδεψε τὴν ἀπαρχὴ μιᾶς σειρᾶς ἀπὸ δεινὰ γιὰ τὸ δύστυχο νησί μας. 

Μὲ τὴν ἐγκατάσταση μάλιστα ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς Φραγκοκρατίας λατινικοῦ κλήρου στὸ νησὶ καὶ μὲ τὶς συνδυασμένες προσπάθειες τῆς κρατικῆς παπικῆς ἐξουσίας καὶ τῶν παπικῶν ἐκπροσώπων της, ἄρχισε μιὰ συστηματικὴ προσπάθεια, μὲ ποικίλα μέσα, γιὰ ἐκλατίνιση τοῦ τοπικοῦ Ὀρθοδόξου πληθυσμοῦ. Ἀνάμεσα στὰ μέσα τοῦτα ἦταν καὶ ἡ βίαιη προσπάθεια γιὰ ὑπαγωγὴ τῆς τοπικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴ λατινικὴ ἱεραρχία, ποὺ ἐγκαταστάθηκε στὸ νησί. Μὲ σχετικὴ βούλλα τοῦ πάπα Ἰννοκεντίου Γ΄, οἱ 14 ἐπισκοπὲς τῆς Κύπρου μειώνονται σὲ 4 (μὲ ἕδρα τὶς πόλεις Λευκωσία, Ἀμμόχωστο, Λεμεσὸ καὶ Πάφο) καί, ἀργότερα, οἱ 4 Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι ἐξορίζονται σὲ χωριὰ τῶν ἐπαρχιῶν τους. Καταργεῖται ἐπίσης ὁ τίτλος καὶ θεσμὸς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου γιὰ τοὺς Κυπρίους ἀρχιερεῖς, πρῶτος δὲ τῇ τάξει Κύπριος ἱεράρχης θεωρήθηκε ὁ ἐπίσκοπος Λευκωσίας, μὲ τὸν τίτλο τοῦ ἐπισκόπου Σολίας.

Κατὰ τὸν 16ο αἰώνα κόσμησε τὸν ἐπισκοπικὸ τοῦτο θρόνο ὁ ἅγιος Θεοφάνης, τοῦ ὁποίου σήμερα τελοῦμε τὴ μνήμη. Ὁ ἅγιος γεννήθηκε κατὰ τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 15ου αἰώνα καὶ ἔγινε...

ἀρχικὰ μοναχὸς στὴ μονὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου τῶν Μαγγάνων. Ἡ μονὴ αὐτὴ ἀποτελοῦσε μετόχι τῆς ὁμώνυμης μονῆς στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ πρέπει νὰ ἱδρύθηκε μεταξὺ δευτέρου μισοῦ τοῦ 11ου αἰ. καὶ τῶν ἀρχῶν τοῦ 12ου αἰ. Κατὰ τὴν παράδοση, ἀνακαινίστηκε καὶ προικοδοτήθηκε ἀπὸ τὴν Ἑλένη Παλαιολογίνα, Ἑλληνίδα σύζυγο τοῦ Φράγκου βασιλιᾶ τῆς Κύπρου Ἰωάννου Β΄, πρὸς ἐγκατάσταση Ὀρθοδόξων μοναχῶν, ποὺ εἶχαν καταφύγει στὴν Κύπρο ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη μετὰ τὴν ἅλωσή της ἀπὸ τὸν Μωάμεθ Β΄ (1453). 

Δυστυχῶς, κατὰ τὴν ἀνοικοδόμηση τῶν τειχῶν τῆς Λευκωσίας ἐνόψει τῆς ἀναμενόμενης εἰσβολῆς τῶν Τούρκων (πού, ὡς γνωστόν, πραγματοποιήθηκε τὸ 1570), οἱ Ἑνετοὶ -μεταξὺ ἄλλων ναῶν καὶ μονῶν ποὺ βρέθηκαν ἐκτὸς τῶν τειχῶν-, κατέστρεψαν καὶ τὴν ἐν λόγῳ μονή. Στὴ μονὴ λοιπὸν αὐτὴ ὁ Θεοφάνης διέπρεψε στὰ ἔνθεα ἔργα τῆς μοναχικῆς πολιτείας, διάγοντας μὲ νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχὴ καὶ ὑπακοή, καὶ κατέστη σκεῦος ἐκλογῆς καὶ δοχεῖο τῆς Χάρης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἕνεκα τῆς ἁγιότητας τοῦ βίου του, ἐξελέγη κατόπιν καὶ παρὰ τὴ θέλησή του ἐπίσκοπος Σολίας.

Οἱ ἄνθρωποι δέν θέλουν τόν Χριστό ...

 

  Η Εκκλησία είναι δημιούργημα του Θεού και όχι του ανθρώπου. Οι άνθρωποι δεν θέλουν τον Χριστό και την Εκκλησία Του, γιατί τους ελέγχει τον παράνομο βίο, τα σαρκικά τους πάθη, τις αδυναμίες τους και δεν θέλουν να αλλάξουν τρόπο ζωής και να μετανοήσουν.

Δημήτριος Παναγόπουλος ~ ιεροκήρυκας.

https://proskynitis.blogspot.gr/2017/05/blog-post_60.html?m=1

πηγή