Εἰς τήν Πάνδοξον Κοίμησιν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν καί Παναχράντου Θεοτόκου- Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα (1322-1391)

         Kανείς νομίζω δεν αγνοεί ότι σπουδαιότερος αγώνας ρητορικής εγκωμιαστικού λόγου δεν μπορεί να υπάρξη από αυτόν εδώ, εάν βέβαια ήθελε προσπαθήσει κανείς να τηρήση τα καθιερωμένα και πρέποντα. Εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι τόσο περισσότερο να επιδιώξω στην προκειμένη περίσταση τον πρέποντα λόγο, όσο νομίζω ότι όλοι μεν οι άνθρωποι οφείλουν ασφαλώς αυτό τον άθλο των εγκωμίων προς την Παρθένο, πλην όμως ούτε είναι καν δυνατόν να ελπίζουν ότι θα ανταποκριθούν με τα εγκώμιά τους στο μεγαλείο της πραγματικότητας. Γι' αυτό ακριβώς δεν είναι δυνατόν να μας κατηγορήσουν για τόλμη. Γιατί πού υπάρχει τόλμη; Το να καταπιάνεται βέβαια κανείς με υψηλά θέματα και να εγκαταλείπη την προσπάθεια εμπρός στο ενδεχόμενο μιας ήττας δεν θα ήταν λογικό.

Πράγματι κανείς απολύτως δεν θα μπορούσε να κατηγορήση όσους υστέρησαν στον αγώνα τον οποίο κανείς δεν είναι δυνατόν να κερδίση. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να χαρακτηρισθή υποχώρηση ή ήττα ό,τι είναι έκτος ευθύνης και κατηγορίας;

Οἱ ἀναμνήσεις μου ἀπό τόν γέροντα Παΐσιο (Μέρος β')

 Του Νικολάου Βοϊνέσκου

Λένε μερικοί, του είπα, να κοινωνούμε μόνο μία φορά το μήνα για να μη μας γίνεται συνήθεια. "Δεν είναι σωστό αυτό, απήντησε ο γέρων, διότι και μία φορά το χρόνο να κοινωνεί κανείς, μπορεί να το πάρει σαν συνήθεια, ότι δικαιούμαι να κοινωνώ.

Είχε έλθει ένας ιερέας, ο οποίος μου είπε ότι αποφεύγει να λειτουργεί συχνά για να μη του γίνει συνήθεια. Τότε στενοχωρήθηκα πολύ, διότι όσο πιο τακτικά λειτουργεί κανείς, τόσο περισσότερο πρέπει να διαλύεται συναισθανόμενος το μυστήριο πού επιτελεί.

Πρέπει τακτικά να εξομολογούμεθα και να κοινωνούμε. Όταν ένας άνθρωπος αρρωστήσει, παίρνει δύναμη με την μετάγγιση αίματος. Πόσο μεγαλύτερη δύναμη παίρνει ο άνθρωπος, όταν μεταγγίζεται μέσα του το θείο αίμα του Χριστού; Καμμιά φορά παρατηρείται αλλοίωσις στο πρόσωπο εκείνου πού κοινωνεί. Ακόμη, συμβαίνει μερικές φορές ο άνθρωπος να νοιώθει μεγαλύτερη χαρά όταν δεν είναι πολύ καλά προετοιμασμένος για να κοινωνήσει, διότι τότε είναι πιο ταπεινός από άλλες φορές πού έχει προετοιμασθεί καλά".

 

Τον ερώτησα, αν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στα λόγια των δαιμονισμένων την ώρα πού έχουν κρίσι. 

Θαυμαστό γεγονός μέ τόν Ἅγιο Παντελεήμονα

 

 

Kοντά στίς Καρυές ασκήτευαν δύο Ρουμάνοι σε ένα Κελλί.

Ο ένας είχε αρρωστήσει κάποτε πολύ βα­ριά καί ο άλλος, δυστυχώς, βαριόταν να τον διακονεί. Γι'αυτό παρακαλούσε συνέχεια τον ΄Αγιο Παντελεήμονα ή να γιατρέψει γρήγορα τον άρρωστο ή να τον πάρει απ' αυ­τή την ζωή, για να απαλλαγεί από τον λίγο κόπο πού έκα­νε διακονώντας τον άρρωστο.

 Μια μέρα λοιπόν, ενώ παρακαλούσε πάλι τον ΄Αγιο Παντελεήμονα, του παρουσιάστηκε ο ΄Αγιος καί του λέει:

 -Τι παρακαλείς;

Ἀπευθύνομαι στούς Ρωμιούς δάσκαλους..ὄχι στούς νερόβραστους...ἀλλά στούς Ρωμιούς ( Διασπορά μ' ἀκοῦς;) ..." Πῆγαν κάποιοι δάσκαλοι στόν ἅγιο γέροντα Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη καί τόν ρώτησαν:

 Απευθύνομαι στους Ρωμιούς δάσκαλους..όχι στους νερόβραστους...αλλά στους Ρωμιούς ( Διασπορά μ' ακούς) ..." Πήγαν κάποιοι δάσκαλοι στον άγιο γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη και τον ρώτησαν: «Γέροντα πώς θα διδάσκουμε; Πώς θα μιλάμε στα παιδιά;» Και εκείνος έλεγε: "Θέλεις να διδάξεις, θέλεις να μιλήσεις;

Φοβᾶμαι ὅταν λέω «γενηθήτω τό θέλημά Σου»

 Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Μία κυρία στο Παρίσι πριν από λίγα χρόνια μου έλεγε ότι δεν τολμούσε να απαγγείλει την προσευχή αυτή μετά τα λόγια «ελθέτω η Βασιλεία Σου». Φοβόταν τόσο πολύ ώστε αν έλεγε στον Θεό έντιμα, «γενηθήτω το θέλημά Σου», τότε όφειλε να δεχθεί «όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή» με την ετοιμότητα να τα υπομένει χωρίς γογγυσμό, χωρίς μικροψυχία και τα παρόμοια. Πρόσφατα ένα άλλο πλάσμα μου έλεγε ακριβώς τα ίδια λόγια με σένα, σχετικά με το «και άφες ημίν… ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».

 

Ο ίδιος όμως θεωρώ ότι, αν εμείς λέγαμε μόνο τις δύο πρώτες λέξεις της προσευχής αυτής, δηλαδή Πάτερ ημών, αντιλαμβανόμενοι το βαθύ τους νόημα, τότε όλη μας η ζωή σε όλα τα επίπεδα και τις εκδηλώσεις της θα άλλαζε ριζικά. Αν εγώ είμαι υιός τον άναρχου Πατρός, σημαίνει ότι βρίσκομαι έξω από την εξουσία του θανάτου, σημαίνει ότι δεν είμαι δούλος αλλά κύριος, κατ’ εικόνα της κυριότητος του ίδιου του Θεού, σημαίνει ότι αυθεντικά είμαι ελεύθερος με τη μοναδικά αληθινή έννοια της ελευθερίας. Παραμένοντας σε τέτοια κατάσταση, ο άνθρωπος δέχεται κάθε άλλον συνάνθρωπό του ως υιό αναστάσεως και παύει πλέον αυτός να είναι για μένα «μηδαμινός»» ή «ξένος», αλλά είναι ο αιώνιος αδελφός μου.

Ἀδυνάτισαν οἱ χριστιανικές ψυχές καί ἀναζητοῦν θρησκεία χωρίς δόγμα. Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος

 

Τόσο φλογισμένες καί συνεπαρμένες ἦταν οἱ ψυχές τῶν ἁγίων ἀπό τή θεία ἀγάπη.

 

Η Αγία Πελαγία Αντιοχείας

 

 «Οι άγιοι της Εκκλησίας μας, που βαθιά αγάπησαν τον Θεό, κάθε κόπο για χάρη Του τον θεωρούσαν άκοπο, κάθε πόνο άπονο, κάθε θλίψη ευεργεσία. 

Μερικοί μάλιστα, φλεγόμενοι από θείο έρωτα, δεν άντεχαν ούτε για λίγο ν’ αναχαιτίζουν τον χειμαρρώδη εκείνο πόθο που τους ωθούσε στην ένωσι με τον Θεό. 

Περιφρονούσαν ακόμη και τις πιο βασικές ανθρώπινες ανάγκες, την τροφή και τον ύπνο, για να μη στερηθούν την απόλυτη και απρόσκοπτη επικοινωνία τους με τον εκλεκτό Νυμφίο της ψυχής τους. 

Ὁμιλία τοῦ Ἀρχιμ/τη Σάββα Ἁγιορείτη στήν Καλή Σκύδρας μέ θέμα «Ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας»

Τό Σάββατο 19-8-2017 καί ὥρα 19.00-20.00 μ.μ., στόν Ἱερό Ναό Τιμίου Σταυροῦ στήν Καλή Σκύδρας τοῦ νομοῦ Πέλλης ὁ Ἀρχιμ/της Σάββας Ἁγιορείτης, θά ἀναπτύξει τό θέμα:«Ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας».

Ἠχητικό Ἁγιολόγιο 16 Αὐγούστου

Ἀκοῦστε τό βίο τῶν Ἁγίων της Ὀρθοδοξίας πού ἑορτάζουν σήμερα 16 Αὐγούστου


Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

«Κρατῆστε ψηλά τή σημαία τοῦ Χριστοῦ.....»

«Κρατῆστε ψηλά τή σημαία τοῦ Χριστοῦ γιά νά ἔχετε πάντα τό τηλέφωνο τοῦ Γέροντά σας, ὅπου κι ἄν εἴστε»

Γέροντος Ἀμφιλοχίου Μακρῆ

Τέλος καί τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων

ἀφθάρτῳ ἀοράτῳ μόνῳ σοφῷ Θεῷ

τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.