Σάββατο τοῦ Λαζάρου [:Ιω.11,1-45], Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, Μέρος Τέταρτο

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ [:Ιω.11,1-45]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

[Μέρος τέταρτο: υπομνηματισμός των εδαφίων Ιω.11,41-42]

«Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἦρε τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄνω, καὶ εἶπε· Πάτερ, εὐχαριστῶ σοι, ὅτι ἤκουσάς μου(:Μετά λοιπόν από την παρατήρηση αυτή του Κυρίου έβγαλαν την πέτρα από την είσοδο του σπηλαίου, όπου βρισκόταν ο νεκρός. Ο Ιησούς τότε ύψωσε τα μάτια Του στον ουρανό και είπε: ‘’Πάτερ, είμαι βέβαιος ότι θα συντελεσθεί αμέσως το θαύμα και σε ευχαριστώ που με άκουσες). Ἐγὼ δὲ ᾔδειν, ὅτι πάντοτέ μου ἀκούεις, ἀλλὰ διὰ τὸν ὄχλον τὸν περιεστῶτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σύ με ἀπέστειλας(:Εγώ το ήξερα ότι πάντοτε με ακούς. Αλλά είπα μεγαλόφωνα το «ευχαριστώ», για να το ακούσει ο λαός που στέκεται γύρω μου. Κι έτσι αφού όλοι αυτοί δουν πόση βεβαιότητα έχω ότι θα εισακουσθώ, να πιστέψουν ότι Εσύ με απέστειλες, όταν ακολουθήσει το θαύμα’’)»[Ιω.11,41-42].

Αυτό που πολλές φορές είπα, αυτό και τώρα θα πω, ότι ο Χριστός δεν αποβλέπει τόσο προς τη δική Του αξία, όσο προς τη σωτηρία τη δική μας, ούτε πώς να πει κάτι το σπουδαίο, αλλά κάτι που να μπορεί να μας προσελκύσει κοντά Του. Για τον λόγο αυτόν τα μεν υψηλά και μεγάλα νοήματα είναι λίγα στους λόγους Του και αυτά συγκεκαλυμμένα, ενώ τα ταπεινά και ασήμαντα νοήματα καταπλημμυρίζουν τους λόγους Του. Επειδή δηλαδή με αυτά συγκινούνταν περισσότερο, αυτά και προτιμά, και ούτε αυτά τα φανερώνει εξ ολοκλήρου ώστε να μη βλαφτούν όσοι θα πίστευαν στο μέλλον, ούτε τα αποσιωπά, ώστε να μη σκανδαλισθούν οι τότε πιστοί· διότι εκείνοι μεν που εξήλθαν από την ταπεινότητα θα μπορέσουν και από ένα υψηλό δόγμα να αντιληφθούν το παν, ενώ εκείνοι που εξακολουθούν να ζουν στην ταπεινότητα, εάν δεν τα άκουγαν αυτά πολλές φορές, δε θα ήταν δυνατόν ούτε καν να Τον πλησιάσουν.

Όταν λοιπόν ούτε και μετά από τα τόσα βλέπουν και ακούνε δε μένουν κοντά Του, αλλά και Τον λιθοβολούν και Τον εκδιώκουν και προσπαθούν να Τον φονεύσουν και Τον ονομάζουν βλάσφημο, και όταν μεν εξισώνει τον εαυτό Του με τον Θεό, λέγουν τα εξής: «τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός;(: Γιατί ο άνθρωπος αυτός μιλάει έτσι και ξεστομίζει βλασφημίες; Ποιός άλλος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μόνον ένας, ο Θεός;»[Μαρκ.2,7],ενώ όταν λέγει: «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου(:έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες σου)»[Ματθ.9,2], Τον αποκαλούν ακόμη και δαιμονισμένο, όπως ακριβώς πάλι και όταν λέγει ότι αυτός που ακούει τα λόγια Του δεν έχει να φοβηθεί τον θάνατο, ή και όταν λέγει «ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστι(:εγώ είμαι αχώριστα ενωμένος με τον Πατέρα μου, και γι’ αυτό είμαι και μένω μέσα στον Πατέρα, και ο Πατέρας είναι και μένει μέσα μου)» [Ιω.14,10], Τον εγκαταλείπουν, και σκανδαλίζονται πάλι, όταν λέγει ότι έχει κατεβεί από τον ουρανό, τότε λοιπόν καμία απολογία δε θα έχουν ενώπιον του φοβερού βήματος του Κυρίου κατά την ημέρα της τελικής κρίσεως.

Δέν πρέπει νά ἐμπιστευόμαστε τόν λογισμό καί τά αἰσθήματα μας.Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπο ὁμιλία τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου πού ἔγινε στίς 4 Ἀπριλίου τοῦ 1993

Επειδή δουλεύουμε ακόμα στα πάθη, δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε στο λογισμό και στα αισθήματα μας, γιατί στραβός οδηγός και τα καλά τα κάνει στραβά.

Αββάς Δωρόθεος

Δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τον λογισμό και τα αισθήματα μας.

Προσέξτε τον συνδυασμό, του λογισμού με τα αισθήματα. Σας έχω πει και άλλες φορές και σας έχω αναλύσει τον τριπλό τρόπο με τον οποίο ζούμε και ασκούμαστε μέσα στην Εκκλησία.

Είναι η σαρκική έκφραση, αυτό το οποίο βγάζω μέσα από τα αισθητήρια.

Είναι η νοητική έκφραση, αυτό που έχουμε στο νου μας. Και είναι η καρδιακή έκφραση, αυτό που έχουμε μέσα μας.

Και σας έχω πει, ότι κάθε αρετή και κάθε αγιασμένη προσπάθεια που κάνουμε στην Εκκλησία, προσπαθούμε να την μπολιάσουμε σε αυτά τα τρία στάδια την δικής μας πνευματικής ισορροπίας. Σίγουρα, ξεκινάμε από το ένα και πάμε και στα άλλα τα δύο. Αλλά ο σκοπός είναι και τα τρία αυτά στοιχεία της ζωής μας, να αγιασθούν από το θέλημα του Θεού. Η εξωτερίκευση μέσα από τα αισθητήρια, ο νους, να είναι σε αυτά τα πράγματα και η καρδιά, η οποία θα είναι μπολιασμένη σε αυτά τα πράγματα.

Εδώ [ ο αββάς Δωρόθεος ] κάνει κάτι άλλο. Εδώ ομιλεί για λογισμό και για αισθήματα. Προσέξτε διαφοροποιεί τις λέξεις. Πρώτα, πρώτα δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τον λογισμό και τα αισθήματα μας. Αναφέρεται ο λογισμός για το νου και αναφέρονται τα αισθήματα για την καρδιά. Εδώ δηλώνει ο αββάς Δωρόθεος ότι ο νους μας, αν δεν είναι κοντά στο Θεό και αν δεν ασκείτε κατά τον Χριστό και αν δεν έχει στο νου τον Χριστό και αν δεν έχει μνήμη Θεού και αν δεν έχει μνήμη θανάτου και όλα εκείνα τα οποία αρμόζουν στο νου. Ο νους μας γίνεται λογισμός.

Νους είναι εκείνος ο οποίος νοεί. Και νοεί μόνο εκείνος ο οποίος νοεί τον κτίστη Του και αν καταλάβει τον Κτίστη Του και τον Πλάστη Του. Γιατί αν νοεί τον Κτίστη Του θα καταλάβει και όλα τα κτίσματα που είναι γύρω του. Αν όμως δεν είναι στραμμένος στον Κτίστη και δεν αναφέρεται σε Αυτόν, ο νους δεν βρίσκει πια τον λόγο των πραγμάτων και τότε γίνεται λογισμός. Αυτό σημαίνει, που ψάχνεται από εδώ και από εκεί. Έχει ιδέες για τα πράγματα, αυτή η ποικιλία των ιδεών οι οποίες των διχάζουν και τον διασπείρουν. Εκείνος ο οποίος δεν έχει το νου του στραμμένο στο Θεό όπως το έχουμε πει ως μνήμη Θεού καθημερινή, αυτός αποκτάει αυτόν τον διχασμό του νοός που γίνεται πια λογισμός. Είναι η ποικιλία των ιδεών και ενώ έχει ποικίλες ιδέες, είναι διχασμένος.

Ἕνας ἄνθρωπος στήν ὁδό τῆς εὐλογίας

«Ήταν κάποτε ένας μορφωμένος άνδρας που επί οκτώ χρόνια παρακαλούσε το Θεό να του στείλει έναν άνθρωπο να τον διδάξει την αλήθεια.
Και κάποτε που ένιωσε αυτή την επιθυμία πολύ έντονη, άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει: ‘Πήγαινε στην εκκλησία, κι εκεί θα βρεις έναν άνθρωπο που θα σου δείξει την οδό της ευλογίας.’ Πήγε εκεί, και βρήκε έναν φτωχό, ξυπόλυτο,με πόδια γεμάτα πληγές και σκόνη, και όλα του τα ρούχα δεν άξιζαν ούτε δυό δεκάρες.
Τον χαιρέτησε, και του είπε:
‘Είθε ο Θεός να σου δώσει καλή ημέρα!’
Κι ο άλλος απάντησε:Ποτέ δε μου έδωσε κακή ημέρα.’
‘Είθε ο Θεός να σου δώσει καλή τύχη!’

- ‘Πάντα έχω καλή τύχη.’

'Ἀπόψεις περί ἐκκλησίας

ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

Αόρατη ή Ορατή 

με συγκεκριμένα μέλη και ιεραρχική δομή;

 

+ π. Δανιήλ Γούβαλη

     Ας δούμε τώρα ένα πολύ σημαντικό θέμα. Πρόκειται για το θέμα, «Εκκλησία». Και εδώ διαφωνούμε. Οι Προ­τεστάντες ομιλούν για αόρατη Εκκλησία. Αυτή έχει ως μέλη της όσους ζουν χριστιανικά και είναι ενωμένοι με τον Χριστό («ενωμένοι», όπως το εννοούν αυτοί). Τον αριθμό τους τον γνωρίζει μόνο ο Θεός. Δεν αναγνωρίζουν όρια στην στρατευόμενη Εκκλησία ούτε θέλουν να ομιλούν για ορατή φανέρωση της Εκκλησίας. Την δέχονται σαν μία αό­ρατη , ιδεαλιστική, ποθητή επανασυνεύρεση όλων.

 

Αλλά το ότι η Εκκλησία αποτελεί ένα ορατό καθίδρυμα φαίνεται ολοκάθαρα στις σελίδες της Καινής Διαθήκης.

 

Πράξεις των Αποστόλων, β' 47: "Ο δε Κύριος προσετίθει τους σωζόμενους καθ' ημέραν τη εκκλησία". Προηγουμέ­νως λέγει ότι μετά το κήρυγμα του Αποστόλου Πέτρου βαπτίσθηκαν και προστέθηκαν 3.000 άνθρωποι. Εδώ λέγει ότι κάθε ημέρα με την ευλογία και την δύναμη του Κυρίου πίστευαν άνθρωποι, έβρισκαν τον δρόμο της σωτηρίας και προσθέτονταν στην Εκκλησία, σ' ένα ορατό οργανισμό που είχε συγκεκριμένα μέλη, τα οποία μπορούσαν να μετρη­θούν, σ' ένα σώμα με ιεραρχική δομή. Επικεφαλής ήταν οι Απόστολοι και στην συνέχεια οι ίδιοι πλαισιωμένοι από τους πρεσβυτέρους και διακόνους.

 

Πράξ. ε' 11: «Και εγένετο φόβος μέγας έφ' όλην την Εκκλησίαν». Ο Ανανίας και η Σάπφειρα συμπεριφέρθηκαν ά­σχημα, χρησιμοποίησαν ψευδολογία και τιμωρήθηκαν παραδειγματικά. Η είδηση της τιμωρίας των σκόρπισε φόβο σε όλη την Εκκλησία, δηλαδή στα συγκεκριμένα ορατά μέλη που ανήκαν σ' ένα ορατό οργανισμό με επικεφαλής τους δώδεκα Αποστόλους.

Σάββατο τοῦ Λαζάρου [:Ιω.11,1-45],ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, Μέρος Τρίτο

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ [:Ιω.11,1-45]

      Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

[Μέρος τρίτο: υπομνηματισμός των εδαφίων 11, 30-40]

   «Καὶ ταῦτα εἰποῦσα ἀπῆλθε καὶ ἐφώνησε Μαρίαν τὴν ἀδελφὴν αὐτῆς λάθρα, εἰποῦσα· Ὁ Διδάσκαλος πάρεστι, καὶ φωνεῖ σε(:Αφού είπε αυτά τα λόγια, έφυγε και ειδοποίησε κρυφά την αδελφή της Μαρία να έλθει, λέγοντας: ‘’Ο Διδάσκαλος είναι εδώ και  σε φωνάζει’’).Ἐκείνη ὡς ἤκουσεν, ἐγείρεται ταχὺ, καὶ ἔρχεται πρὸς αὐτόν(:Εκείνη, αμέσως μόλις το άκουσε αυτό, σηκώθηκε και ξεκίνησε να Τον συναντήσει).Οὔπω δὲ ἐληλύθει ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὴν κώμην, ἀλλ᾿ ἦν ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ὑπήντησεν αὐτῷ ἡ Μάρθα(:Στο μεταξύ όμως ο Ιησούς δεν είχε έλθει ακόμη μέσα στο χωριό, αλλά ήταν στο μέρος που τον είχε υποδεχθεί η Μάρθα˙ διότι ήθελε να επισκεφθεί τον τάφο του Λαζάρου μόνος Του, μαζί με τους μαθητές Του και τις δύο αδελφές του Λαζάρου)».

   Είναι μεγάλο αγαθό η φιλοσοφία· και λέγοντας «φιλοσοφία» εννοώ τη δική μας φιλοσοφία· διότι τα διδάγματα των ειδωλολατρών, τα φιλοσοφήματά τους είναι μόνο λόγια και μύθοι· και ούτε και αυτοί οι μύθοι περιέχουν κάποιο δείγμα φιλοσοφίας, διότι όλα εκ μέρους εκείνων γίνονται για δόξα. Μέγα λοιπόν αγαθό είναι η φιλοσοφία και μας αμείβει και στην εδώ ζωή· διότι και αυτός που περιφρονεί τα χρήματα, ήδη καρπούται την ωφέλεια στην εδώ ζωή, απαλλασσόμενος από τις περιττές και ανόητες φροντίδες, και εκείνος που καταπατεί την κοσμική δόξα λαμβάνει ήδη τον μισθό στην εδώ ζωή, διότι δεν είναι δούλος κανενός, αλλά είναι πραγματικά ελεύθερος· και αυτός που επιθυμεί τα ουράνια αγαθά λαμβάνει την ανταπόδοση στην εδώ ζωή, διότι θεωρεί τα παρόντα πράγματα χωρίς καμία αξία και εύκολα νικά την όλη λύπη.

    Να λοιπόν και αυτή η γυναίκα, η Μαρία, με τη φιλοσοφικότητα που επέδειξε, έλαβε τον μισθό στην εδώ ζωή· καθόσον ενώ όλοι κάθονταν πλησίον της και αυτή πενθούσε και θρηνούσε, δεν περίμενε να έλθει πρώτος ο Διδάσκαλος προς αυτήν, ούτε τα προσχήματα τήρησε, ούτε κατανικήθηκε από το πένθος· καθόσον μαζί με την άλλη ταλαιπωρία, αυτές που πενθούν έχουν και αυτήν την ασθένεια, θέλουν να τιμώνται από όσους βρίσκονται εκεί.Όμως αυτή τίποτε παρόμοιο δεν έπαθε, αλλά μόλις άκουσε ότι έρχεται ο Διδάσκαλος, σηκώθηκε και ξεκίνησε η ίδια αμέσως να Τον συναντήσει.

Ἡ ἀλήθεια γιά τήν "κουφή" ἑβδομάδα

Ἡ ἀλήθεια γιά τήν "κουφή" ἑβδομάδα

Συχνά ἀκοῦμε τήν ἄποψη ὅτι  ἡ ἑβδομάδα πού διανύουμε (πρίν δηλαδή τή Μεγάλη Ἑβδομάδα) ἀποκαλεῖται "κουφή" ἤ "βουβή" ἐπειδή δέν ὑπάρχουν ἀκολουθίες ἐν ἀναμονή τῶν Παθῶν. Εἶναι ὅμως ἀληθές αὐτό;
Ὁ εὐσεβής λαός ἀποκαλεῖ συχνά τήν ἑβδομάδα αὐτή «κουφή» ἤ    «βουβή» μέ μοναδική δικαιολογία ὅτι τήν Ἑβδομάδα αὐτή δέν τελοῦνται Ἀκολουθίες καί ὡς ἐκ τούτου δέν χτυποῦν οἱ καμπάνες τῶν ἱερῶν ναῶν. Ἡ πραγματικότητα ὅμως εἶναι ἀρκετά διαφορετική. Ἀρκεῖ νά ρίξει κανείς μία ματιά στά Λειτουργικά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας γιά νά πεισθεῖ ὅτι, ὄχι «βουβή» καί «κουφή» δέν εἶναι αὐτή ἡ Ἑβδομάδα ἀλλά ἀντίθετα εἶναι  πλήρης μηνυμάτων καί θεολογικῶν ἐννοιῶν γύρω ἀπό τό Μυστήριο τοῦ θανάτου ἐν ὄψει ἄλλωστε καί τῆς ἑορτῆς τῆς ἀνάστασης τοῦ Λαζάρου. Παλαιότερα ἡ παραπάνω λαθεμένη ἄποψη γιά τήν "κουφή" ἑβδομάδα ἐκαλλιεργεῖτο καί ἀπό τούς ἴδιους τους ἱερεῖς σάν μία δικαιολογημένη ἴσως προσπάθεια γιά λίγη ξεκούραση λίγο πρίν τόν μεγάλο κόπο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος.

Ὕμνος στόν Ἅγιο Μαρτίνο, πάπα Ρώμης. Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΡΤΙΝΟ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ.

Ό άγιος Μαρτίνος, πάπας Ρώμης, ομιλών στη Σύγκλητο:

<<Άς συντρίβει το σώμα μου και ας καεί ευχαρίστως θά υποστώ τα πιο φρικτά βασανιστήρια.

Άλλα την αληθινή Πίστη ουδέποτε θά αρνηθώ!

Ο Φιλάνθρωπος Σωτήρας ήταν Θεός και άνθρωπος.

Δύο φύσεις είχε και δύο θελήσεις, άλλα και οι δύο φύσεις βρίσκονταν σε ένα Πρόσωπο και οι δύο θελήσεις σε ένα μοναδικό φως.

Ὁ ὅσιος Ἀμφιλόχιος Μακρής ἐκοιμήθη τήν Πέμπτη 16 Ἀπριλίου 1970...

Ὁ ὅσιος Ἀμφιλόχιος Μακρής ἐκοιμήθη τήν Πέμπτη 16 Ἀπριλίου 1970. Εἶχε ὅμως Θεία εἰδοποίηση γι αὐτό: ''Εἶδα τήν Παναγία καί τόν Θεολόγο, καί τούς παρεκάλεσα νά μείνω κοντά στά παιδιά μου κι αὐτό τό Πάσχα, ἀλλά μοῦ εἶπαν: Δέν γίνεται ἄλλο, ἐλήφθη ἡ ἀπόφασις. Πάσχα θά κάμης στούς Οὐρανούς μαζί μας!''

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/04/16-1970.html?m=1