Ὁδηγίες τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ Κατουνακιώτου περί νοερᾶς προσευχῆς, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Ἱερομόναχος Ἄνθιμος Ἁγιαννανίτης (1913 - 28 Ἰουνίου 1996)

Ὁ μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος γράφει περὶ τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος: «Ὁ Γέροντας Ἄνθιμος Ἁγιαννανίτης ἦταν ἀπὸ τοὺς τελευταίους παλαιοὺς Ἁγιορεῖτες, ποὺ στὸ πρόσωπό του συγκέντρωσε τὴν αὐστηρότητα τῆς ἀσκήσεως, τὴν ἐμμονὴ στὴ μοναχικὴ παράδοση καὶ τὴν ἀπαρέγκλιτη τήρηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως. Ἦταν ὁ ἐκφραστὴς τοῦ γνησίου Ἁγιορείτικου μοναχικοῦ πνεύματος…».

Κατὰ κόσμον ὀνομαζόταν Κωνσταντῖνος Ζαφειρόπουλος τοῦ Χαραλάμπους καὶ τῆς Βασιλικῆς. Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Καλλιάνοι τῆς Κορινθίας τὸ 1913. Μόλις πέντε ἐτῶν ἔμεινε ὀρφανὸς καὶ ἀπὸ τοὺς δύο γονεῖς. Φλεγόμενος ἀπὸ τὸν πόθο τῆς μοναχικῆς ἀφιερώσεως ἀναχώρησε γιὰ τὸ Ἅγιον ’Ὅρος τὸ 1929 καὶ ὑποτάχθηκε στὸν Γέροντα Γαβριὴλ (†1959), ποὺ μόναζε μὲ τὸν αὐτάδελφό τοῦ Μιχαὴλ (†1952), τοὺς ὁποίους διακόνησε ἀφοσιωμένα καὶ δὲν ἔπαυε νὰ λέει ὅτι ἦταν γι’ αὐτὸν οἱ δύο φύλακες ἀρχάγγελοι. Στὴν πανήγυρη τῆς Καλύβης τους, τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, τὸ 1930, ἐκάρη μοναχός. Ἀπὸ τότε ἐπιδόθηκε μὲ περισσότερο ζῆλο στὴν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν καὶ στὴ νέκρωση τῶν ἀντιθέων παθῶν. Τὸ 1933 χειροτονήθηκε διάκονος καὶ....τὸ 1936 πρεσβύτερος.

Ἰδιαίτερη ἄγαπη εἶχε στὴ μελέτη. Τὰ βιβλία ἦταν καθημερινή του ἐντρύφιση, ὁ μόνος του θησαυρός. Τὸν βοηθοῦσε ἡ ἰσχυρή του μνήμη ν’ ἀποστηθίζει κεφάλαια ὁλόκληρά τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων. Οἱ γνώσεις του δὲν ἦταν μόνο θεολογικές. Γνώριζε καλὰ ἱστορία, φιλοσοφία, ἰατρική. Οἱ γνώσεις του ἐντυπωσίαζαν. Εἶχε μία χάρη στὸν λόγο, μία εὐγένεια καὶ λεπτότητα, ποὺ δὲν σὲ ἄφηνε νὰ κουρασθεῖς. ’Ἔτσι τὸν γνωρίσαμε κι ἐμεῖς: ὁμιλοῦντα χαριτωμένα, διηγούμενο Ἱστορίες πολυάθλων Γερόντων, βιαστῶν, ἀσκητῶν, ἀξιομακάριστων πρὸ- κατόχων του. Ἐξομολογοῦσε στὴν Ἀθήνα τὴ μακαρίτισσα μητέρα μου, καὶ ἐμένα μὲ ἀγαποῦσε πολὺ ὁ καλοκάγαθος. Ὁ μακαριστὸς Γέροντας Παΐσιος (†1994) ἔλεγε: «Ὅταν ὁμιλεῖ ὁ πάπα-Ἄνθιμος, νὰ κρατᾶς σημειώσεις. Τὰ λόγια του εἶναι σοφά, ἁγνά, μεστὰ θείας χάριτος».

Γιά τόν Μηνά τόν Φιλόπονο, πού ἔπαθε τήν ἔμφραξη - Ἀπό τή διήγηση τῶν θαυμάτων τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κύρου καί Ἰωάννη

Η ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ - ΕΔΩ

Από τη διήγηση των θαυμάτων των αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννη

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Για τον Μηνά τον Φιλόπονο, που έπαθε την έμφραξη

Ήλθε η ώρα τον Μηνά να φέρουμε στο μέσον της διήγησης, τον Φιλόπονο, * που προΐστατο του εργαστηρίου του Αγίου Ανδρέα, που είναι στην περιοχή της Περώνης. Αρρώστησε βαριά ο φιλόπονος, πυρετός σφοδρός ήταν το νόσημά του, ο οποίος πυρετός, προσβάλλοντάς τον συνεχώς και επιτεταμένα, εξαφάνισε όλη την υγρότητα της κοιλιάς του και οδήγησε σε έμφραξη των αφυδατωμένων εντέρων, στην οποίαν έμφραξη οι γιατροί επικεντρώθηκαν με βιασύνη για να τη διαλύσουν, αδιαφορώντας για τον πυρετό, ως μη τόσο επικίνδυνο, χρησιμοποιώντας αλοιφές και πολλά διαλύματα ως και τροφές, που περισσότερο έφθειραν το στομάχι του παρά θεράπευσαν το νόσημα. Αλλά, αφού προσπάθησε μ’ αυτά, τελικά τα σταμάτησε όλα, όχι μόνον γιατί κανένα από αυτά που του δόθηκαν δεν τον ωφέλησε, αλλά επιπροσθέτως και τον έβλαψαν στο μέγιστο βαθμό. Γιατί από αυτά, που έστελναν στο στομάχι του και που παρέμειναν μέσα στα έντερα χωρίς να μπορούν να βγουν, ο άνθρωπος κινδύνευε να πεθάνει κι έβλεπε την κοιλιά του λίγο-λίγο να φουσκώνει όλο και περισσότερο και να ανυψώνεται, χωρίς να βρίσκει καμιά ανακούφιση από την ανάγκη που τον απέπνιγε.

Αυτόν τον κίνδυνο υπομένοντας δύο εβδομάδες και μη μπορώντας άλλο να υποφέρει, κατέφυγε στον Κύρο και τον Ιωάννη, αφήνοντας στα χέρια τους τη ζωή και το θάνατο. Προσήλθε, όχι χρησιμοποιώντας τα πόδια του, ούτε άλογα ζώα καβαλικεύοντας, μήτε σε φορείο καθισμένος, επειδή δεν μπορούσε να καθίσει έτσι όπως είχαν φουσκώσει τα εντόσθιά του και είχε καταντήσει παράξενο θέαμα, αλλά ξαπλωμένος σε κρεβάτι, ενώ δεκαέξι άνθρωποι εναλλασσόμενοι τον υποβάσταζαν κατά τη μεταφορά.

Θά βλέπουν τά χέρια τους βαμμένα στό αἷμα τῶν παιδιῶν τους, πού μέ τίς ἐκτρώσεις τά ἔσφαξαν μέσα στίς κλινικές καί οἱ τύψεις τῆς συνείδησής τους θά εἶναι ἀφόρητες.

Ἀντιγραφή μέ ἀπόδοση στήν Νεοελληνική - Ἐπιμέλεια:

Σάββας Ἠλιάδης

Στρατιωτική Σχολή Ἀξιωματικῶν Ἀδελφῶν Νοσοκόμων

(Τό ἄρθρο αὐτό γράφτηκε ἀπό τόν ἐπίσκοπο Αὐγουστῖνο Καντιώτη καί δημοσιεύτηκε στό φύλλο τῆς «Χριστιανικῆς Σπίθας» τόν Ἰούνιο τοῦ 1964. Ἀναφέρεται στήν τερατώδη διάταξη τοῦ Νόμου 2976/1954, ἄρθρο 3, παρ. 3, σύμφωνα πρός τόν ὁποῖο οἱ γυναῖκες ἀξιωματικοί ἀδελφές νοσοκόμες στεροῦνταν τό δικαίωμα τῆς μητρότητας)

Ἕνα ἄρθρο γραμμένο πρό ἑξῆντα ἐτῶν τόσο ἐπίκαιρο, ὡσάν νά τό ἔγραψε σήμερα ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος. Ἐμεῖς, λόγῳ τῆς ἐπικαιρότητας τοῦ θέματος περί τῶν ἐκτρώσεων, ἡ ὁποία προῆλθε ἀπό τήν ἀπαγόρευσή τους ἀπό τό Ἀνώτατο δικαστήριο... τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, ἀλλά καί τίς ἀντιδράσεις πού ἀκολούθησαν ἀπό πλῆθος προσωπικοτήτων καί φορέων ἀκόμη καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα καί μάλιστα μέ ἰδιαίτερη ἔμφαση καί ὀξύτητα, θά ἐρανιστοῦμε τά ἀναγκαῖα ἀποσπάσματα ἀπό τό ἄρθρο, ὡς θέση καί ἀπάντηση ἑνός ὀρθοδόξου ἐπισκόπου, αὐτοῦ τοῦ μακαριστοῦ Αὐγουστίνου Φλωρίνης καί ὡς φυσικῶς προϋποτιθέμενη ἐξ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀφοῦ κάνει μακρά ἀναφορά στήν ἱστορία σχετικά μέ τόν γάμο, ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἀκόμη καί τονίζει τήν ἱερότητα πού προσέδιδαν σ΄αυτόν οἱ ἀρχαῖοι εἰδωλολάτρες πρόγονοί μας, ἔρχεται καί στήν ἐποχή τοῦ χριστιανισμοῦ, ὅπου ὁ γάμος καθιερώνεται ὡς Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἐνῶ τό ἑλληνικό κράτος εἶναι τυπικῶς Ὀρθόδοξο χριστιανικό, ἐκδίδει νόμους μέ φοβερές ἀντιφάσεις.

Ἕνας ἐξ αὐτῶν ἦταν καί ὁ προαναφερθείς, ὁ ὁποῖος ἀφοροῦσε στίς Ἀξιωματικούς Ἀδελφές Νοσοκόμες, πού εἰσήχθησαν στήν νέα Σχολή.

Γράφει: «Καί αὐτά μέν περί γάμου διακηρύττει τό Ἑλληνικό Ἔθνος διά τῆς φωνῆς τῶν ἱερέων καί ἀρχιερέων καί δί΄ αὐτῶν ἀκόμη τῶν τάφων τῶν προγόνων του, τῶν θεμελιωτῶν τῆς μαρτυρικῆς μας Πατρίδας. Ἀλλά, ἐνῶ αὐτά τά διακηρύττει ἐπισήμως τό Ἑλληνικό Κράτος, ἰδού τί ἀποφαίνεται ὁ σοφός νομοθέτης στό Νομοθετικό Διάταγμα:

Κατάγομαι ἀπ' τό χωριό Ἅγιος Ἰωάννης (Περί σπατάλης), Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

 1. Κατάγομαι ἀπ' τό χωριό Ἅγιος Ἰωάννης (Περί σπατάλης), Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

 (Ματ 13, 53-58)- 1:45

Ἐκ τοῦ βιβλίου «Βίος καί Λόγοι» τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου. Ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ἕνας σύγχρονος προφήτης, αὐτοβιογραφεῖται. «Κατάγομαι ἀπό τό χωρίον Ἅγιος Ἰωάννης», λέγει ὁ Ἅγιος. «Στήν Εὔβοια ὑπάρχει ἕνα χωριό, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης∙ ἀπό αὐτό τό χωριό κατάγομαι. Οἱ γονεῖς μου ἤτανε φτωχοί, γι' αὐτό ὁ πατέρας μου ἔφυγε ἀπό τό χωριό καί ἐπῆγε εἰς τήν Ἀμερική. Ἐκεῖ δούλευε ὡς ἐργάτης στήν διώρυγα τοῦ Παναμᾶ. Ἐμεῖς τά παιδιά στό χωριό, ἀπό μικρά πού ἤμασταν, κάναμε δουλειές. Ποτίζαμε τόν κῆπο, τά δέντρα, φέρναμε τά ζῶα, τρέχαμε παντοῦ, ὅπου μᾶς λέγανε οἱ μεγάλοι»[1]. Ἤτανε δηλαδή ὁ Ἅγιος ἀπό ἕνα ταπεινό χωριό καί ἔκανε τίς συνηθισμένες δουλειές, ἐνῶ ὁ πατέρας του ἦταν μετανάστης.

«Ἐγώ μικρός ἔβοσκα τά ζῶα στό βουνό. Ἤμουνα κουτός καί ντροπαλός», λέγει. «Στό σχολεῖο ἐπῆγα μόνο μιά τάξη καί σχεδόν δέν ἐμάθαμε τίποτε, γιατί ὁ δάσκαλος ἦταν ἄρρωστος». Ἦταν, ἑπομένως, ὁ Ἅγιος ἀγράμματος κατά κόσμον, ἀλλά στή συνέχεια ὅταν ἐμεγάλωσε, ἐνδιαφέρθηκε καί μελέτησε ὁ ἴδιος καί ἔγινε πράγματι σοφός. «Ἐκεῖ πού φύλαγα τά πρόβατα, διάβασα συλλαβιστά τόν βίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου καί ἀπό ἐκεῖ μοῦ ἦρθε ὁ ζῆλος νά φύγω καί νά γίνω μοναχός. Χωρίς νά ξέρω τίποτε. Οὔτε μοναχό εἶχα δεῖ οὔτε μοναστήρι, τίποτα»[2]. Ἤτανε πραγματικά, θεία νεύση, θεία κλίση.

«Ὅταν ἔγινα ἑφτά χρονῶ, μ' ἔστειλε ἡ μητέρα μου στή Χαλκίδα, νά δουλέψω σέ ἕνα κατάστημα. Πωλοῦσαν ἐκεῖ ἀπ' ὅλα. Εἶχαν τά καταστήματα ἐκείνη τήν ἐποχή σιδερικά, βίδες, κλειδαριές καί σχοινιά, ἀλλά εἶχαν ὅμως καί ζάχαρη καί ρύζι καί καφέ καί πιπέρι καί ὅλα ὅσα ἔχει ἕνα μπακάλικο. Μεγάλο ἦταν τό κατάστημα. Καί ἦταν ἐκεῖ ἄλλα δύο παιδιά. Ἐπῆγα καί ἐγώ»[3]. Ἀπό πολύ μικρός ἑπομένως ὁ Ἅγιος, βρέθηκε μέσα στήν βιοπάλη καί μέσα στήν καθημερινότητα.

Ἡ τραγική θέση τῶν ἐμβολιασμένων χειροτερεύει διαρκῶς!

*** Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΑΨΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΦΗΓΗΜΑΤΟΣ ***

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΕΝΩΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ!

ΔΙΑΣΩΛΗΝΩΝΟΝΤΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΥΣ

Ολοκληρώθηκε το πρώτο 6μηνο του 2022.

Την 1η Ιανουαρίου, ανάμεσα στους διασωληνωμένους, οι ΠΛΗΡΩΣ εμβολιασμένοι (κυρίως τριπλο-εμβολιασμένοι) αποτελούσαν το 14% περίπου.

Σταδιακά αύξανε συνεχώς!

– Στη λήξη του πρώτου 3μηνου ξεπέρασε το 42% !

– Στη λήξη του πρώτου 6μήνου ξεπέρασαν το 62% (!!)

Η ίδια η πραγματικότητα, παρόλες τις προσπάθειες παραχάραξης, απόκρυψης και διαστρέβλωσης της αλήθειας από το επίσημο ελληνικό κράτος,σάρωσε το αφήγημα της δήθεν προστασίας των εμβολιασμένων από βαριά νόσηση!

Αφού οι τριπλο-εμβλιασμένοι είναι πολύ λιγότεροι από 62% στο γενικό πληθυσμό, ποιά η “προστασία” που απολαμβάνουν;

Παρουσία Ἀγγέλων σέ ἕνα Χριστιανικό τραπέζι

Άγγελοι: Σ’ ένα Χριστιανικό τραπέζι εξαρτάται από τους χριστιανούς η παρουσία ή όχι των Αγγέλων!

Κάποτε, καθώς περνούσε έξω από ένα σπίτι, είδε από τ’ ανοιχτό παράθυρο το νοικοκύρη να κάθεται στο τραπέζι και να τρώει με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Φαίνονταν πολύ φτωχοί.

Παρατήρησε όμως, ότι δίπλα σε καθένα από τα μέλη της οικογένειας παραστεκόταν κι από ένας ωραίος και λαμπροφορεμένος νέος.

– Άλλο και τούτο! μονολόγησε παραξενεμένος ο όσιος. Οι καθισμένοι είναι φτωχοί. Τι λέω φτωχοί; Πάμφτωχοι. Καί οι όρθιοι, οι διακονητές τους, είναι λαμπροφορεμένοι!

Την απορία του έλυσε ο Κύριος, που του εξήγησε το παράδοξο θέαμα:

Νά ἀποφεύγουμε τήν μελαγχολία, ὅπως ὁ διάβολος τό λιβάνι...

Να αποφεύγουμε τη μελαγχολία όπως ο διάβολος το λιβάνι. Η μελαγχολία ξεκινάει από τον εγωϊσμό και το απαιτητικό πνεύμα.

Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης (♰ 19 Ιουνίου 1995)

https://apantaortodoxias.blogspot.com/2022/06/19-1995.html

8 Ἰουλίου. Προκοπίου μεγαλομάρτυρος (†303). Θεοφίλου ὁσίου τοῦ ἐκ Ζίχνης (†1548), Ἀναστασίου ἱερομ. ἐξ Ἰωαννίνων (†1734). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Μεγαλομάρτυρος, Κυρ. λβ΄ ἐπιστ. (Α΄ Τιμ. δ΄ 9-15).

Α Τιμ. 4,9           πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος·

Α Τιμ. 4,9                 Αυτός δε ο λόγος, που σου γράφω, είναι αξιόπιστος και άξιος να γίνη δεκτός με όλην την καρδίαν.

Α Τιμ. 4,10         εἰς τοῦτο γὰρ καὶ κοπιῶμεν καὶ ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν.

Α Τιμ. 4,10                Δι' αυτό ακριβώς και ημείς κοπιάζωμεν και γινόμεθα αντικείμενον εμπαιγμών και ειρωνειών, διότι έχομεν τας ελπίδας μας στον ζώντα Θεόν, ο οποίος είναι σωτήρ και τρφοδότης όλων των ανθρώπων, μάλιστα δε σωτήρ των πιστών, στους οποίους χαρίζει την αιωνίαν ζωήν.