Μοναχική ζωή.Ἱερά μονή Κωσταμονίτου-Ὑποτακτικός

«ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ  ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ»
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
(Ι.Μ. ΚΩΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ, ΒΙΓΛΑ, Ι.Μ. Μ. ΛΑΥΡΑΣ) 1915-2004

ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΖΩΗ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΩΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ

ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

Φεύγοντας ἀπό τό μεγάλο Κοινόβιο τῆς Κωσταμονίτου δέν «σπεύδει» νά γίνει ἐρημίτης, «Γέροντας», ἡσυχαστής. Παρόλο πού ἀγαπᾶ τήν ἡσυχία, ἀκολουθεῖ τήν Πατερική γραμμή.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐμακάρισαν τήν ὑπακοή γιά ὅλους τούς Μονάζοντας, ἀλλά τήν ὅρισαν ὡς ἀπαραίτητο στάδιο γιά τούς νέους Μοναχούς. Πρίν κανείς προχωρήσει στό «βαφεῖον» (πού εἶναι ἡ ἡσυχαστική ζωή, κατά τήν ὁποία ὁ ἀσκητής «βάφεται» μέ τίς ἀρετές) πρέπει νά περάσει ἀπό τό «κναφεῖον»¹⁵,τό ὁποῖο εἶναι τό Κοινόβιο καί ἡ ὑπακοή σέ Γέροντα. Αὐτά καθαρίζουν τήν ψυχή τοῦ ἀρχάριου Μοναχοῦ ἀπό τά ποικίλα πάθη, τά ἐμπαθῆ θελήματα καί τό ὑψηλό φρόνημα. Γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακας στόν 26^ο Λόγο του περί Διακρίσεως εὐδιακρίτου:

«Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου…»

«Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιον σου, έπαρσις των χειρών μου, θυσία εσπερινή»  (Ψαλμ. 140.2)

Η θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων αποτελεί, την καρδιά της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Το «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου…» αποτελεί τον κεντρικότερο ύμνο της Προηγιασμένης. Ψάλλεται, κατά την εκκλησιαστική τάξη, «σεμνά και κατανυκτικά». Τον συνοδεύει η προσφορά θυμιάματος. Και οι πιστοί προσευχόμαστε γονατιστοί.

Μια βαθύτερη προσέγγιση του ύμνου αυτού μας επιτρέπει να κατανοήσουμε ορισμένα βασικά γνωρίσματα της ορθόδοξης προσευχής· ευρύτερα, της ορθόδοξης εμπειρίας, θα λέγαμε.

Όμως, προτού καταπιαστούμε με την ερμηνεία του, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο ύμνος αποτελεί ψαλμικό στίχο, τον οποίο για να εξηγήσουμε επιβάλλεται να τον δούμε στα πλαίσια του Ψαλμού στον οποίο ανήκει.

Πρόκειται για τον 140ό Ψαλμό του Δαβίδ , που τον συνέθεσε, όταν- ίσως- τον κατεδίωκε ο Σαούλ. Ο Ψαλμός χαρακτηρίζεται ως εσπερινός, και η αρχαία Εκκλησία τον ονόμαζε «επιλύχνιον», Ψαλμό δηλαδή που είχε θέση και που ψαλλόταν την ώρα που άναβαν τα λυχνάρια.

Ο ποιητής απευθύνεται στο Θεό. Όπως φαίνεται, βρίσκεται μακριά από το ναό και περνά μεγάλη δοκιμασία. Γι’ αυτό και παρακαλεί θερμά ο Θεός να ακούσει τις κραυγές της ικεσίας του, παρακαλεί να ανέβει η προσευχή του, όπως ανεβαίνει ο καπνός του θυμιάματος, και να θεωρήσει την ικετευτική ανύψωση των χειρών του ως εσπερινή θυσία.

«Κατευθυνθήτω η προσευχή μου…»

Ἡ Εἰσήγηση τοῦ Ἀρχιμ. Μεθόδιου Κρητικοῦ μέ θέμα: «Παρατηρήσεις καί προτάσεις ἐπί τῶν προτεινομένων σχεδίων Κανονισμοῦ περί Ἱερῶν Ἡσυχαστηρίων».

Παρατηρήσεις καί προτάσεις ἐπί τῶν προτεινομένων σχεδίων Κανονισμοῦ περί Ἱερῶν Ἡσυχαστηρίων

Ἡ Εἰσήγηση τοῦ Ἀρχιμ. Μεθόδιου Κρητικοῦ, Ἡγουμένου τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Ἀναστάντος Χριστοῦ Πειραιῶς, στὴν ἡμερίδα «Περί τοῦ Κανονισμοῦ Ἱδρύσεως καὶ Λειτουργίας τῶν Ἱερῶν Ἡσυχαστηρίων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» μέ θέμα: «Παρατηρήσεις καί προτάσεις ἐπί τῶν προτεινομένων σχεδίων Κανονισμοῦ περί Ἱερῶν Ἡσυχαστηρίων».

Ἡ ἡμερίδα πραγματοποιήθηκε τήν Πέμπτη 15 Μαρτίου στήν Ἱ. Μονή Πεντέλης, στό Διορθόδοξο Κέντρο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τοῦ Μοναχικοῦ Βίου.

Εἰσήγηση στὴν ἡμερίδα ’’Περί τοῦ Κανονισμοῦ Ἱδρύσεως καὶ Λειτουργίας τῶν Ἱερῶν Ἡσυχαστηρίων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος’’

Ἀρχιμ. Μεθοδίου Κρητικοῦ             
Καθηγουμένου Ἱ. Ἡσυχαστηρίου
Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012
Διορθόδοξον Κέντρον
Ἀναστάντος Χριστοῦ Πειραιῶς  
Ἱ. Μονὴ Πεντέλης.

Μακαριώτατε,
Σεβασμιώτατοι,
Ὁσιώτατοι καθηγούμενοι καὶ καθηγούμεναι
τῶν ἱερῶν Ἡσυχαστηρίων,
Ἐλλογιμώτατοι κύριοι Καθηγηταὶ,
Σεβαστοὶ Πατέρες, Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφαί,


Ἀφοῦ ζητήσω ταπεινὰ τὶς εὐλογίες καὶ εὐχές σας, καὶ πρὶν εἰσέλθω στὴν παρουσίαση τῆς εἰσηγήσεώς μου, αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ εὐχαριστήσω, κατ’ ἀρχὰς τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμο, τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καθὼς καὶ τὴ συνοδικὴ ἐπιτροπὴ ἐπὶ τοῦ μοναχικοῦ Βίου, ὑπὸ τὴ νηφάλια καὶ διακριτικὴ προεδρεία τοῦ Σεβ. Μητρ. Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης κ. Εὐσταθίου, γιὰ τὴν διοργάνωση καὶ σύγκληση τῆς παρούσης Ἡμερίδος.

Εὐχαριστῶ ἐπίσης γιὰ τὴν εὐκαιρία ποὺ μοῦ δίνεται, μὲ ἀφορμὴ τὸ σχέδιο Γενικοῦ Κανονισμοῦ περὶ ἱ. Ἡσυχαστηρίων, νὰ ἐκφράσω, ὄχι ἀπλῶς κάποιες ἀπόψεις, παρατηρήσεις καὶ προτάσεις, ἀλλὰ τὴν πίστη, τὶς ἀγωνίες, τὶς ἀνησυχίες καὶ τὶς ἐλπίδες μας γιὰ τὴν ὀργανικὴ θέση καὶ λειτουργία τῶν ἱ. Ἡσυχαστηρίων ἐντὸς τοῦ σώματος τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Πρὶν ἀπὸ δύο περίπου χρόνια, τὸ Μάρτιο τοῦ 2010, πολλά ἐκ τῶν Ἡσυχαστηρίων ὑποβάλαμε στὴν Ἱ. Σύνοδο τὸ αἴτημα νὰ ἔχουμε μία σχετικὴ ἐνημέρωση, ἐν ὅψει τῆς μελετωμένης καταρτίσεως καὶ ψηφίσεως τοῦ γενικοῦ Κανονισμοῦ περὶ τῶν Ὀρθοδόξων Ἡσυχαστηρίων, σύμφωνα μὲ τὴν ἐξουσιοδότηση τοῦ ἄρθρου 39, παρ. 10 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Ν.590/77).

Ρήματα ζωῆς ἀπό τό Γέροντα Παϊσιο ..

Είπε ο Γέροντας Παΐσιος:

Όποιος μιλά ή γράφει για τους Αγίους Πατέρες και δεν έχει καθαρισθή από τα πάθη, μοιάζει με τενεκέ που μέσα έχει μέλι, αλλά μυρίζει πετρέλαιο.

Οι Χριστιανοί παλαιά είχαν πιο πολλή ευλάβεια στο αντίδωρο, απ’ ό,τι πολλοί μοναχοί σήμερα στην θεία Κοινωνία.

Σήμερα (1976) δυστυχώς για πολλούς (Αγιορείτες) όλη η πνευματικότητα είναι πόσους πατέρες έχει το Μοναστήρι και κάθε πόσο κοινωνούν…

Όταν γλυκαθή κανείς στην ευχή, δεν θέλει να βγη από το κελλί του. Τότε η ευχή δεν κουράζει, αλλά ξεκουράζει. Όταν εμείς δεν θέλουμε να βγούμε από το Καλύβι μας, αλλά από αγάπη βγαίνουμε και θυσιάζουμε την ησυχία μας χάριν κάποιου αδελφού, τότε ο Θεός βλέπει την αγάπη μας και αναπληρώνει.

Για τους δρόμους στο Άγιον Όρος ο άγιος Νείλος είχε προφητέψει ότι θάρθη καιρός που το Άγιον Όρος θα ζωσθή όλο με μια κορδέλλα πανί (δρόμοι), και ότι το Άγιον Όρος θα μείνει από τον Άγιο Παύλο και πέρα. (Δηλαδή μέχρι την Βίγλα, διότι μόνο αυτό το κομμάτι έμεινε χωρίς δρόμους).

Ἡ καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας

« Ἡ καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας »

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους

τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Ἡ ἄσκηση εἶναι ἡ μητέρα τοῦ ἁγιασμοῦ. Ἀπ΄ αὐτήν γεννιέται ἡ πρώτη γεύση τῶν μυστηρίων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ψυχή πού μολύνθηκε ἀπό τά σαρκικά πάθη, δέν μπορεῖ ν΄ ἀνέβει στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οὔτε μπορεῖ νά συναριθμηθεῖ μέ τούς ἁγίους. Τά δάκρυα καί οἱ νηστεῖες δημιουργοῦν τήν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς , πού στόλισμά της εἶναι οἱ ἀρετές. Οἱ θλίψεις καί οἱ στενοχώριες βοηθοῦν τήν ψυχή στήν πρόοδο τήν πνευματική καί στήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν . Ὅλοι οἱ ἅγιοι πέρασαν ἀπό τό καμίνι τῶν θλίψεων κι ἔτσι ἀπέκτησαν τίς ἀρετές.

Ν΄ ἀγωνίζεσαι μ΄ ὅλες τίς δυνάμεις σου, μιμούμενος τό πάθος τοῦ Χριστοῦ, γιά νά μπορέσεις νά γευθεῖς τήν δόξα Του. Γιατί ἄν σταυρωθοῦμε μαζί μέ τόν Χριστό καί ὅπως ὁ Χριστός θά δοξασθοῦμε μαζί Του. Ὅπως ὁ Χριστος σταυρώθηκε γιά τίς ἁμαρτίες μας, ἔτσι κι ἐμεῖς πρέπει νά σταυρώνουμε τά πάθη μας καί τίς κακές μας ἐπιθυμίες.

Ἐπιστολή πρός προεστούς_Ἀββᾶ Δωροθέου_mp3

Π. Σάββας 2008-12-10_ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ_ΑΣΚΗΤΙΚΑ_(ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΠΡΟΕΣΤΟΥΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΝ_ΠΩΣ ΑΣΚΕΙΤΑΙ Η ΕΠΙΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΙ ΑΡΧΑΡΙΟΙ ΝΑ ΥΠΟΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ)
 
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 10-12-2008 (Σύναξη στίς μητέρες).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, 'Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία).

Ἀγνώστου συγγραφέως: Οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ (μέρος 4ο-α)

Σε απόστασι δέκα χιλιομετρων πιό πέρα εσταμάτησα για μια νύχτα σ' ένα χωριό. Εις το πανδοχείο ευρήκα ένα χωρικό απελπιστικά άρρωστο και συνεβούλευσα τους δικούς του να φροντίσουν να τον μεταλάβουν.

Συμφωνήσανε και το επόμενο πρωί έστειλαν να φέρουν τον παπά της ενορίας. Έμεινα κ' εγώ, επειδή ήθελα να προσκυνήσω τα άχραντα μυστήρια και να προσευχηθώ, όταν αυτά θα βρίσκονταν μέσα στο σπίτι. Εβγήκα έξω και εκάθησα εις το πεζούλι περιμένοντας τον παπά.

Προς μεγάλην μου έκπληξι, όμως, είδα να τρέχη προς το μέρος μου από την πίσω αυλή, η χωριατοπούλα που συνήθιζε να προσεύχεται εις το παρεκκλήσι.

«Πώς ήλθες εδώ»; την ερώτησα.

«Ώρισαν, αλλοίμονο, και την ημέρα των αρραβώνων με τον άνθρωπο που σας είπα κ' έτσι έφυγα», μου απήντησε και γονατίζοντας μπροστά μου εξακολούθησε λέγοντας:

Μορφές ἐμπειρίας τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ

Ποιες είναι οι εμπειρίες της χάριτος που μπορεί να λάβει ο χριστιανός, ώστε η πίστη και η χριστιανική ζωή να μη είναι γι’ αυτόν κάτι διανοητικό και εξωτερικό, αλλά αληθινή, πνευματική αίσθηση του Θεού, κοινωνία με τον Θεό, οικείωση του Θεού, στην οποία συμμετέχει ο όλος άνθρωπος;

Είναι πρώτα-πρώτα μία εσωτερική πληροφορία ότι διά της πίστεως στον Θεό βρίσκει το αληθινό νόημα η ζωή του. Αισθάνεται ότι η πίστη  του προς τον Χριστό είναι πίστη που τον αναπαύει εσωτερικά, που δίνει νόημα στην ζωή του και τον καθοδηγεί , που είναι ένα δυνατό φως που τον φωτίζει. Όταν αισθανθεί έτσι την χριστιανική πίστη μέσα του , έχει αρχίσει να ζει την χάρη του Θεού. Ο Θεός δεν είναι κάτι εξωτερικό γι’ αυτόν.

Άλλη εμπειρία της χάριτος του Θεού λαμβάνει ο άνθρωπος, όταν ακούει στην καρδιά του την πρόσκληση του Θεού να μετανοήσει για τα σκοτεινά και αμαρτωλά του έργα, να επιστρέψει  στην χριστιανική ζωή, να εξομολογηθεί, να μπει στον δρόμο του Θεού που ακούει μέσα του , είναι μία πρώτη εμπειρία της χάριτος του Θεού. Τόσα χρόνια που ζούσε μακριά από τον Θεό, τίποτε δεν καταλάβανε.
Αρχίζει να μετανοεί·  εξομολογείται για πρώτη φορά στην ζωή του στον Πνευματικό. Μετά την εξομολόγηση αισθάνεται βαθειά ειρήνη και χαρά, που ουδέποτε στην ζωή του είχε αισθανθεί. Και τότε λέει: ‘‘ Ανακουφίστηκα’’. Αυτή η ανακούφιση είναι επίσκεψη της θείας χάριτος σε μία ψυχή που μετανόησε, και ο Θεός θέλει να την παρηγορήσει.
Τα δάκρυα που έχει ο  χριστιανός που μετανοεί, όταν προσεύχεται και ζητά συγχώρηση από τον Θεό ή όταν εξομολογείται , είναι δάκρυα μετανοίας. Αυτά τα δάκρυα είναι πολύ ανακουφιστικά. Φέρνουν πολλή ειρήνη στην ψυχή του ανθρώπου. Και τότε ο άνθρωπος αισθάνεται ότι αυτά είναι δώρο και εμπειρία της θείας χάριτος.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: «“Πάτερ ἡμῶν”!…Μέσα στὶς καρδιές μας δὲν ἀκούεται διόλου μιὰ τέτοια υἱϊκὴ φωνή». (Ἅγ. Ἰω. Κρονστάνδης)

Ἀπὸ τὸ βιβλίο
Ἁγ. Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης,

«Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ»,

μετάφρ. Χαρ. Ἀσσιώτη
ἐκδ. «Τῆνος», ἔκδ. γ´, Ἀθῆναισελ. 47-53

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

[Β´]

Α´ Μέρος:http://hristospanagia3.blogspot.com/2012/03/blog-post_2898.html

.           Ποῦ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο ἡ νηστεία καὶ ἡ μετάνοια; Πρὸς τί μοχθοῦμε καί κοπιάζουμε; Ἡ νηστεία μὲ τὴν μετάνοια ὁδηγοῦν στὸν καθαρισμὸ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, στὴν ψυχικὴ ἠρεμία, στὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεό· μᾶς καθιστοῦν υἱοὺς τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς δίνουν παρρησία ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Ὑπάρχουν σοβαροὶ λόγοι, γιὰ τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ νηστεύουμε καὶ νὰ ἐξομολογούμαστε μ’ ὅλη μας τὴν καρδιά. Ἀνεκτίμητη θὰ εἶναι ἡ ἀμοιβὴ γιὰ τὸν εὐσυνείδητο κόπο μας. Εἶναι μήπως πολλοὶ ἀπὸ μᾶς, ποὺ αἰσθανόμαστε υἱϊκὴ ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό; Εἴμαστε ἄραγε πολλοὶ ὅσοι τολμοῦμε μὲ παρρησία καὶ ἀκατάκριτα νὰ ἐπικαλούμαστε τὸν ἐπουράνιο Θεὸ Πατέρα καὶ νὰ λέμε: Πάτερ ἡμῶν!… Δὲν εἶναι ὁλότελα ἀντίθετο σ’ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μέσα στὶς καρδιές μας δὲν ἀκούεται διόλου μιὰ τέτοια υἱϊκὴ φωνή, καθὼς καταπνίγεται ἀπὸ τὴν πρόσδεση καὶ προσήλωσή μας στὰ πράγματα καὶ τὶς ἱκανοποιήσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου;

Γέροντος Ἰωσήφ (8)-Ἄσκηση, ἡ μητέρα τοῦ ἁγιασμοῦ: οἱ ἑπτά σωματικές πράξεις τῆς μετάνοιας

Οι επτά σωματικές πράξεις της μετάνοιας
Στην πρακτική των Πατέρων που αναλύουμε αναφέρονται και επτά σωματικές πράξεις στις οποίες στηρίζονται οι τρόποι και τα έργα της μετάνοιας.

Ως πρώτη πράξη στη μετάνοια οι Πατέρες τοποθετουν την ησυχία. Είναι η απερίσπαστη διαγωγή. Η απομάκρυνση από τα αίτια που δημιουργούν τις αφορμές της πτώσης και της ήττας, ειδικά σ’ όσους είναι ασθενείς χαρακτήρες αλλά και άπ’ αυτόν τον «ὡς λέοντα περιπατούντα καὶ ζητούντα νὰ μᾶς καταπίη» (Α’ Πέτρ. ε’ 8). Με την ησυχία απέχει ο αγωνιστής απο τη μάταιη και άσκοπη μέριμνα και του επιτρέπεται, αν θέλει, να στρέψει την σκέψη και ασχολία του προς τον Θεό, άπ’ όπου φωτιζόμενος από τη θεία Χάρη ανακαλύπτει τον εαυτό του, που είναι απαραίτητο καθήκον.

Δεύτερη πράξη θεωρείται η νηστεία. Με αυτήν καταβάλλεται και δεσμεύεται ένας από τους γίγαντες της διαστροφής -η γαστριμαργία- ο ακαταγώνιστος σύμμαχος της φύσης και του διαβόλου. Με αυτήν αιχμαλωτίζει ο τελευταίος τα πλείστα των θυμάτων του. Το πόσο απαραίτητη είναι αυτή η πράξη το απέδειξε ο Κύριός μας όταν ανέλαβε με την παρουσία του την ανάπλασή μας μετά το θείο βάπτισμα στον Ιορδάνη.

Ἀπό τήν δουλεία τῆς πλάνης στήν ἐλευθερία τοῦ Χριστοῦ (β')

Μια ομολογία ενός πρώην θύματος

τον Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού, Γραμματέως της Σ. Ε. επί των αιρέσεων
(β' μέρος. Το πρώτο μέρο θα το βρείτε στο τέλος του κειμένου)

β) Η ελευθερία - «Εις εαυτόν δε ελθών»

Είπαμε ήδη στην αρχή, πόσο δύσκολο είναι το έργο της απεξάρτησης από μια αίρεση και της επανένταξης στο κοινωνικό σύνολο ενός διαλυμένου συνήθως ψυχο­σωματικά θύματος. Οι αρνητικές συνέπει­ες από την ένταξη σε μια αίρεση ή παραθρησκευτική ομάδα είναι δραματικές και καταστροφικές, τόσο για το ίδιο το θύμα, όσο και για το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον του.

Οι περισσότερες απ’ αυτές τις ομάδες χρησιμοποιούν τρόπους, μέσα και μεθόδους που βασίζονται στη διαπίστωση και εντόπι­ση κενών. Οικοδομούν συχνά πάνω σε άτομα, τα οποία νοιώθουν ανικανοποίη­τα από το φυσικό οικογενειακό, πνευ­ματικό ή και κοινωνικό τους περιβάλλον και τους υπόσχονται την «θαυματουργική συνταγή», η οποία θα λύσει όλα τους τα προβλήματα. Σιγά σιγά δημιουργείται μια πλήρης εξάρτιση του άτομου, είτε από την ομάδα είτε από το «θεϊκό» πρόσωπο του γκουρού, εξάρτηση όχι απλώς ψυχολογική, αλλά και υπαρξιακή.

Το άτομο, ασυναίσθητα ή και εν γνώσει του, θυσιάζει την πολύτιμη προσωπική ελευθερία του και υποτάσσεται τυφλά στον γκουρού ή στον «μεσσία» ή στην «ομάδα», από τους οποίους αναμένει τα πάντα. Απομακρύνεται συγχρόνως από το εξωτερικό περιβάλλον (οικογένεια, επάγγελμα, σπουδές, κοινωνία) και αφιερώνει τη ζωή του, τον χρόνο του, την περιουσία του στο σκοπό της ομάδας. Γι’ αυτό το άτομο το παν είναι ο αρχηγός, που περιβάλλεται με θεϊκή αυθεντία, είτε αυτός ονομάζεται «μεσσίας» είτε «θεός», είτε «απεσταλμένος του Θεού», είτε «αγωγός του Θεού», είτε δάσκαλος» κ.ο.κ.

Γιατί δέν ὑπάρχουν συγγράμματα ἁγίων γυναικῶν

- Δεν υπάρχουν συγγράμματα γυναικών αγίων. Αυτό δεν συμβαίνει γιατί είναι λιγότερες άγιες γυναίκες από τους άνδρες. Είναι περισσότερες οι άγιες γυναίκες, αλλά οι άγιες γυναίκες έχουν κρυμμένη ζωή, μπορούν να διαφυλάξουν μυστική ζωή. Η Παναγία έλαβε μεγάλη Χάρη από τον Θεό. Δεν έχουμε αποκαλύψεις που προέρχονται από την Παναγία, αλλά ξέρουμε ότι έχει μεγάλη Χάρη και την αισθάνεται η Εκκλησία και όσοι προσεύχονται σε αυτήν.
Έπειτα, οι γυναίκες δεν χρειάσθηκαν να καθοδηγήσουν ποίμνιο για να αποκαλύψουν τα βιώματά τους. Όσες μας άφησαν κάποια λόγια τους, ήταν Γερόντισσες. Αλλά και οι άγιοι θα σιωπούσαν και δεν θα είχαμε συγγράμματά τους, εάν δεν υπήρχε ανάγκη ως υπεύθυνα πρόσωπα, ως Ποιμένες της Εκκλησίας, να καθοδηγούν ποίμνια.

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Απόσπασμα από το βιβλίο «Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ»

http://agathan.wordpress.com/2012/03/16/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CF%89%CE%BD/

21 Μαρτίου Συναξαριστής. Ἰακώβου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Θωμὰ Πατριάρχου, Βηρύλλου Ἐπισκόπου, Δομνίνου καὶ Φιλήμονος Μαρτύρων, Μαρίας Μάρτυρος, Σεραπίωνος Ὁσίου, Μιχαὴλ Νεομάρτυρος, Θεοδώρου Ἱερομάρτυρος, Σεραφεὶμ Ὁσίου.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ὁμολογητὴς

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος ὁ Ὁμολογητὴς ἀκολούθησε τὸν ἀσκητικὸ βίο ἀπὸ πολὺ μικρὴ ἡλικία. Ἔγινε μοναχός, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε ἤδη προετοιμάσει τὸν ἑαυτό του μὲ νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχὴ καὶ τὴν μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν καὶ μετέπειτα ἀξιώθηκε νὰ ἀνέλθει στὸ Ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα.
Στὰ χρόνια τῶν ἀσεβῶν εἰκονομάχων, ἐπειδὴ ἐξαναγκάστηκε ἀπὸ ἐκείνους νὰ ἀρνηθεῖ τὴν προσκύνηση τῶν Ἁγίων καὶ σεπτῶν εἰκόνων καὶ ἐπειδὴ δὲν πρόδωσε τὴν πατρῴα εὐσέβεια, ὑπέμεινε πολλοὺς πειρασμούς, ἐξορίες καὶ ἄλλες κακουχίες, ποὺ ἐπινόησαν ἐναντίων του οἱ ἀσεβεῖς.
 Στὴν συνέχεια παράδωσε τὴν μακάρια ψυχή του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὸν Ὁποῖο ἀγωνίσθηκε μέχρι τὸν θάνατο μὲ προθυμία καὶ ἱερὸ ζῆλο.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάζεται Ὁμολογητής.
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ἀναφέρει κάποιον Ὁμολογητὴ Ἰάκωβο, ὁ ὁποῖος πέθανε τὸ ἔτος 818 μ.Χ., ἀλλὰ δὲν ἀναφέρει ὅτι ἦταν Ἐπίσκοπος.


Ἀπολυτίκιο. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἐγκράτειας ἐκλάμψας Πάτερ Ἰάκωβε, ὡς Ἱεράρχης τοῦ Λόγου καὶ ἀληθὴς λειτουργός, ὠρθοτόμησας πιστῶς λόγον τὸν ἔνθεον οὗπερ τὴν χάριν βέβαιων, δι' ἀγώνων εὐαγῶν, ἐδίδαξας προσκυνεῖσθε, τὴν τοῦ Σωτῆρος Εἰκόνα, ὦ καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ πάντων ἠμῶν.