Γιά τήν ἀπόγνωση καί τήν αὐτοκτονία (Ἁγ.Νεκταρίου)

Για το σοβαρό θέµα της απόγνωσης και της αυτοκτονίας εκφώνησε µια οµιλία ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως στη Λαµία στις 20 Νοεµβρίου 1893 σαν Ιεροκήρυκας. Και επειδή το κοινωνικό αυτό πρόβληµα έχει σήµερα ανησυχητικές διαστάσεις, ο φωτισµένος λόγος του Θεοφόρου πατρός της Εκκλησίας µας και συγχρόνου Αγίου είναι πολύ ωφέλιµος και επίκαιρος.Η απόγνωση είναι φοβερό κακό και αγιάτρευτο πάθος που φθείρει την ψυχή του ανθρώπου. Καταστρέφει κάθε τι υγιές µέσα του, τον παραδίδει στην καταστροφή και τον ωθεί στην να θέσει τέρµα στη ζωή του. Ο Απεγνωσµένος παρότι ζει είναι νεκρός, διότι έχασε το σύνδεσµο µε τον κόσµο και κάθε ευχαρίστηση της ζωής. Νοµίζει ότι ένας γρηγορότερος θάνατος από τον φυσικό θα τον απαλλάξει από τις θλίψεις και τις δυσκολίες της ζωής και καταλήγει στην αυτοκτονία.


Αιτία αυτοκτονίας


  Η απόγνωση λοιπόν είναι η αιτία της αυτοκτονίας και όχι η φρενοπάθεια. Αυτός που αυτοκτονεί δεν είναι παράφρονας αλλά απεγνωσµένος. Ο φρενοπαθείς επιχειρεί και µετά τη διάσωσή του να θανατωθεί χωρίς να έχει προµελετήσει τον τρόπο που θα πεθάνει. Ουδέποτε διαλέγει όπλο ή µέσο αυτοκτονίας και οδηγείται ασυνείδητα στην πράξη του λόγω της φρενοπάθειάς του.Ο παράφρονας δεν ζητά το θάνατο, αλλά ο θάνατος  του είναι συνέπεια απονενοηµένης πράξης.
  Οι αυτοκτονούντες  (αυτόχειρες) όµως που σώθηκαν θεραπεύτηκαν, δεν επιχείρησαν αλληπροσπάθεια αυτοκτονίας και µετανόησαν.  Οι αυτοκτονούντες λοιπόν δεν πάσχουν παθολογικά αλλά ηθικά.Η απόγνωση είναι ηθική παρεκτροπή. Αγνόησαν την ηθική θεραπεία και όταν τους κατέλαβε ο πανικός της  απόγνωσης αυτοκτόνησαν. Άρα είναι υπεύθυνοι των πράξεών τους και έχουν µεγάλη αµαρτία, ασυγχώρητη (εφόσον δεν µπορούν να µετανοήσουν). ∆εν είναι σωστή η ιατρική διάγνωση, που χαρακτηρίζει όλους τους  αυτοκτονούντας φρενοβλαβείς.

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος: «Σήμερα βλέπω πολλούς ἐγγράμματους θεολόγους

Είπε ο Γέροντας Φιλόθεος (Ζερβάκος):

«Σήμερα βλέπω πολλούς εγγράμματους, θεολόγους και επιστήμονες, αλλά ένα Μέγα Βασίλειο, ένα Θεολόγο Γρηγόριο, ένα θείο Χρυσόστομο, ένα Μέγα Αθανάσιο δεν βλέπω. Εκείνοι οι αοίδιμοι και πανσέβαστοι πατέρες δεν δοξάστηκαν τόσο για την πολυμάθειά τους, όσο για τις αρετές τους. Μήπως σήμερα αποκλείεται το δικαίωμα να γίνει κανείς μεγάλος και θαυμαστός και ενάρετος; Ή μήπως ο Θεός δεν δίνει και σήμερα τη χάρη του όπως στους παλαιούς χρόνους; Όχι. Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας. Δίνει τη χάρη του στους κοπιώντες και αγωνιζομένους».

Περί τῶν ἑπτά προσευχῶν τοῦ ἡμερονυκτίου

 
Έκαστος χριστιανός, είτε κληρικός, είτε λαϊκός, οφείλει να προσεύχεται πάντοτε κατά το υπό του Κυρίου λεγόμενον, «γρηγορείτε και προσεύχεσθε...» (Μάρκ. ιδ' 38), και όπως ο Απόστολος Παύλος λέγει: «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντι ευχαριστείτε» (Α' Θεσσαλ. ε' 17, 18). Τούτο δε επιτυγχάνεται διά της καθορισθείσης υπό της Εκκλησίας ημερονυκτίου προσευχής ως ακολούθως.
Η εκκλησιαστική ημέρα της προσευχής αρχίζει από του Εσπερινού της μιας ημέρας και λήγει την επομένην με την Απόλυση της Θ' 'Ωρας της ημέρας ταύτης, η οποία κατά το τυπικόν της Μεγάλης Εκκλησίας είναι το τέρμα, ήτοι η σφραγίς της ήδη εκκλησιαστικώς ληγούσης ημέρας, ήτις ήρξατο από του χθεσινού Εσπερινού.
Ώστε εκκλησιαστική ημέρα θεωρείται το χρονικό διάστημα από του Εσπερινού της μιας ημέρας μέχρι της Απολύσεως της Θ' Ώρας της επομένης και ούτω καθεξής.

Αι ώραι της ακολουθίας της ημέρας, κατ' αλληλοδιάδοχον μορφή ανακυκλούμεναι εν πάσαις ταις ημέραις του ενιαυτού, προσδιορίζονται τυπικώς και εκκλησιαστικώς ως ώραι προσευχής και αναγωγικώς ορίζουσι την έννοια και την σημασία αυτών και την πνευματικην συνάρτησιν αυτών προς τον καθολικόν πνευματικό σκοπό.

Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Ἡσυχαστής

Αγιορείτης Άγιος

Μνήμη 4 Μαΐου

Ιταλικής καταγωγής, ο όσιος Νικηφόρος μεταστράφηκε στην ορθόδοξη Πίστη και εγκαταλείποντας την πατρίδα και την οικογένειά του για την αγάπη της αλήθειας μετέβη στο Βυζάντιο. Μετά την συμβιβαστική ένωση με την λατινική Εκκλησία που υπογράφηκε στην Σύνοδο της Λυών (1274) από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο, καταδικάστηκε σε εξορία. Ίσως κατά την εποχή αυτή συνέγραψε μία πραγματεία Περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος.

Επιθυμώντας να ομολογήσει την αληθινή πίστη, όχι μόνο με τον λόγο και την γραφίδα, αλλά και με σύμπασα την βιοτή του, εκάρη μοναχός στο Άγιον Όρος, την εστία της αρετής και το μεθόριον κόσμου και υπερκοσμίων. Επί σειρά ετών επέδειξε ταπεινόφρονα υποταγή στους γέροντές του και εισήχθη με αυτόν τον τρόπο στις αρχές της ησυχίας, την «επιστήμη των επιστημών». Ίδρυσε κατόπιν μικρή αδελφότητα στις ερημικότερες πλαγιές του Άθω, της οποίας η πολιτεία ήταν αφιερωμένη στην φυλακή των λογισμών και στην νοερά προσευχή.

Ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν Ὁσίου Μακαρίου τῆς Ὄπτινα

«Μακάριοι οἱ πραεῖς

ὅτι αὐτοί κληρονομήσουσι τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν» (Ματθ. Ε΄. 5)

Μέρος δ΄

Ἀπό τό βιβλίο «Πνευματικές Νουθεσίες»

Ὁσίου Μακαρίου τῆς Ὄπτινα

(ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν)

Ὑπομονή

Διάβασε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη τό βιβλίο τοῦ Ἰώβ. Ὁλόκληρο. Καί δόξαζε τό Θεό γιά ὅλα. Πάντοτε. Ὅταν θά ἔχεις ταπεινωθεῖ ἀρκετά, τότε τά πλήγματα θά πάψουν. Μέχρι τότε, ἀσκήσου στήν ὑπομονή. Ὁ ἀββάς Ἰσαάκ ὁ Σύρος γράφει: «Ἡ ὑπομονή γεννάει τήν παρηγορία, ἡ δειλία γεννάει τή δυστυχία καί τόν πόνο».

Πραότητα

Ὅταν σέ προσβάλλουν καί σέ βρίζουν, νά σκέφτεσαι πώς κι αὐτό ἀκόμα ἐξυπηρετεῖ κάποιο σχέδιο τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ. Δές το σάν ραβδί πού χτυπάει τήν ἀδυναμία σου, καί σάν μιά ὑπόμνηση, ὅτι πρέπει νά θεραπεύσεις αὐτή τήν ἀδυναμία. Δές το, πραγματικά, σάν τή θεραπεία αὐτή καθεαυτή. Σοῦ δίνεται μιά θαυμάσια εὐκαιρία ν᾿ ἀναμετρήσεις τίς δυνάμεις ἀντιστάσεως πού διαθέτεις, τό πνευματικό σθένος σου στόν πόλεμο ἐναντίον τοῦ κακοῦ, τή θέλησή σου ν᾿ ἀποκτήσεις ταπεινό φρόνημα.

Ἡ ἁγία Ἑλέναμπα ἡ προορατική

Η Ελέναμπα ήταν μια ευσεβής και σοφή έφηβη κόρη, που ζούσε στο χωριό Κεφαλοχώρι της Νίκαιας της Μικράς Ασίας. Το όνομά της σημαίνει «Ελένη που μιλάει σαν αββάς» (=γέροντας, πνευματικός διδάσκαλος). Ήταν ορφανή και πάμπτωχη και εργαζόταν ως υπηρέτρια σε έναν πονόψυχο Τούρκο. Εκείνος πολλές φορές την άκουγε τη νύχτα να προσεύχεται και να παρακαλεί το Θεό να φορτωθεί τις αμαρτίες άλλων, συγκεκριμένων, ανθρώπων, που αργότερα προφανώς θα έκανε προσευχές, νηστείες και άλλες θυσίες για να τις εξαλείψει.

Ήταν προικισμένη από το Θεό με προορατικό χάρισμα και πολλοί άνθρωποι έρχονταν να πάρουν τη συμβουλή της, αλλά και να ζητήσουν τις προφητείες της (εννοείται, χωρίς αμοιβή).

Ἡ ζωή ἐν τῇ Ἐκκλησία εἶναι ζωή ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ, εἶναι ζωή θριαμβική, δοξολογητική, χαρούμενη.

 

Β΄ ΜΕΡΟΣ

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

1)Ἡ ζωή στήν Ἐκκλησία.

 

Θ) Ἡ ζωή ἐν τῇ Ἐκκλησία εἶναι ζωή ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ, εἶναι ζωή θριαμβική, δοξολογητική, χαρούμενη.

Στήν Ἐκκλησία ζοῦμε ἀπό τώρα τό μυστήριο τοῦ ὀγδόου αἰῶνα, δηλαδή τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Στή λατρεία καί μάλιστα στή Θεία Λειτουργία ζοῦμε τόν Παράδεισο ἀπό τώρα. «Ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία πρός τόν Θεό, ἡ λαχτάρα, ἡ ἕνωσις μετά τοῦ Θεοῦ, ἡ ἕνωσις μετά τῆς Ἐκκλησίας», δίδασκε ὁ μακαριστός π. Πορφύριος «εἶναι ὁ ἐπί γῆς Παράδεισος»¹¹⁹. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος γιά νά λειτουργεῖ¹²⁰. Ἔχει τό ἱερατικό ἀξίωμα, τήν γενική ἱερωσύνη καί καλεῖται νά ζεῖ λειτουργικά, εὐχαριστιακά, δοξολογητικά,ὡς ἐπίγειος ἄγγελος. «Ὁ Θεός θέλει», ἔλεγε ὁ Γέροντας, νά ὁμοιωθοῦμε μέ τούς ἀγγέλους»¹²¹. Ὡς ἱερέας ὅλης τῆς κτίσεως πρέπει νά προσφέρει εὐχαριστιακά τά πάντα, καθώς καί τόν ἑαυτό του, στόν Πανάγαθο Θεό¹²².

Ἁγίου Νικοδήμου, Πῶς πρέπει νά φυλᾶμε τό νοῦ μας ἀπό τήν πολυπραγμοσύνη καί τήν περιέργεια

Καθώς είναι ανάγκη να φυλάμε τον νου μας από την αγνωσία, έτσι παρομοίως είναι ανάγκη να τον φυλάμε ακόμη και από την πολυπραγμοσύνη, την αντίθετη της αγνωσίας. Γιατί, αφού τον γεμίσουμε από πολλούς λογισμούς μάταιους και άτακτους και βλαπτικούς, τον κάνουμε αδύνατο και δεν μπορεί να καταλάβει εκείνο που ταιριάζει στην αληθινή απονέκρωσή μας και τελειότητα. Γι’ αυτό, πρέπει να είσαι σαν πεθαμένος εντελώς, σε κάθε έρευνα των επιγείων πραγμάτων, τα οποία, αν και μπορεί να επιτρέπονται, δεν είναι όμως και αναγκαία. Και μαζεύοντας πάντα τον νου σου, όσο μπορείς, μέσα στον εαυτό σου, κάνε τον αμαθή από τα πράγματα όλου του κόσμου.

Τα μηνύματα, οι καινούργιες ειδήσεις και όλες οι μεταβολές και οι αλλοιώσεις, μικρές και μεγάλες του κόσμου και των κρατών, ας είναι για σένα τέτοιου είδους: σαν να μην υπάρχουν καθόλου. Αλλά, και αν σου προσφέρονται από τους άλλους, εναντιώσου σε αυτά, απομάκρυνέ τα από την καρδιά και τη φαντασία σου. Ας είσαι δε προσεκτικός εραστής στο να καταλάβεις τα πνευματικά και τα ουράνια, μη θέλοντας να γνωρίζεις άλλο μάθημα στον κόσμο, παρά τον Εσταυρωμένο και τη ζωή Του και τον θάνατο και το τι ζητάει Αυτός από σένα· και βέβαια θα ευχαριστήσεις πολύ τον Θεό, ο οποίος έχει για εκλεκτούς και αγαπημένους Του εκείνους που Τον αγαπούν και φροντίζουν να κάνουν το θέλημά Του.

«Οὕτως οὖν τιμήσωμεν τάς τοῦ Κυρίου ἑορτάς,μή κοσμικῶς, ἄλλ’ ὑπερκοσμίως» (Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος)

Δεν πρέπει από τον ορθόδοξο χριστιανό να πάψει να υπάρχει η πίστη και η ελπίδα, ότι δια της χάριτος νικάται η αμαρτία, ότι όπως ο ληστής και η πόρνη, έτσι και αυτός θα κερδίσει τον Παράδεισο.
 Και αυτό γιατί πίστη των ορθοδόξων είναι ότι η ελπίδα και η χαρά πηγάζουν από το όλο μυστήριο της Θείας Οικονομίας για τη σωτηρία μας, από τη Σάρκωση και το Πάθος, κυρίως όμως και κατ’ εξοχήν από το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού.
Εφ’ όσον ο Χριστός ανέστη και βεβαίως η ελπίδα και το κίνητρο της χαράς είναι βέβαια μετά απ’ αυτό, η χαρά των χριστιανών δεν έχει να πάθει τίποτε από οποιαδήποτε πραγματικότητα του κόσμου τούτου. Είναι μια χαρά αέναος, αδιάλειπτος, αμετάπτωτος, μη αναιρούμενη. Και αυτό οφείλουμε να μην το ξεχνάμε ποτέ.

Κυριακή τοῦ παραλύτου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Ιωάννου Ε΄ 1-15

Παράδοξος ακούγεται ο Ευαγγελικός λόγος περί της κολυμβήθρας της Βηθεσδά.

Πώς είναι δυνατόν μία μόνο κολυμβήθρα από τις τόσες, να αποκτά κατά καιρούς την μοναδική ιδιότητα, ώστε να θεραπεύει τις βαριές ασθένειες σε όποιον «μετά την ταραχήν του ύδατος» υπό του Αγγέλου, πρώτος βαπτιζόταν στα νερά της;

Η στενή λογική του ανθρώπου, δεν μπορεί να εξηγήσει το μοναδικό αυτό φαινόμενο. Όμως, δεν δύναται και να το αρνηθεί, αφού τούτη την πραγματικότητα την βλέπει κανείς να επαναλαμβάνεται συχνά! Βεβαίως, θα μπορούσε κανείς να κλείσει το όλο θέμα με την απάντηση, ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε δεοντολογία στον Θεό».

Ας δούμε όμως το θέμα μας, λίγο βαθύτερα.

Τί λοιπόν θα πρέπει να γίνει; Να αρνηθεί κανείς το επαναλαμβανόμενο θαύμα που τόσοι θεραπευμένοι άνθρωποι το πιστοποιούν; Ή να προσπαθήσει με τη λογική να εξηγήσει τα ανεξήγητα και παράδοξα φαινόμενα της πίστεως και των παρεμβάσεων του Θεού; Στην πρώτη περίπτωση, ο άνθρωπος, ομολογουμένως καταντά παράλογος. Και τούτο διότι επιμένει στο να αρνείται την πραγματικότητα που τόσοι άνθρωποι βιώνουν και αποδέχονται. Ενώ στην δεύτερη των περιπτώσεων, όταν θελήσει να ερμηνεύσει «λογικώς» τα υπερ φύσιν, το μόνο που θα κατορθώσει είναι, να καταντήσει έτι πλέον σε «περιπλόκως περιπεπλεγμένη περιπλοκή», αρνούμενος τελικώς και αυτή τη στοιχειώδη «κοινή λογική», καταντώντας καταγέλαστος από τους λογικούς.

Ἅγιος Στέφανος τοῦ Πέρμ-Ἱεραπόστολος στό μέσο τῶν εἰδωλολατρῶν

Ο Άγιος Στέφανος, Φωτιστής της πόλεως Περμ και Απόστολος των Ζυριανών, γεννήθηκε το έτος 1345 στην πόλη Ούστιουγκ της επαρχίας Βολογκντά της Ρωσίας από την οικογένεια του ιερέα Συμεών και της Μαρίας. Στην διάπλαση του χαρακτήρα του, επηρεάστηκε πάρα πολύ από την ευσεβή μητέρα του. Προικισμένος με πολλές δυνατότητες είχε ήδη δείξει ένα ασυνήθιστο ζήλο για τον λειτουργικό βίο της Εκκλησίας. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα είχε μάθει να διαβάζει τα ιερά βιβλία και βοηθούσε τον πατέρα του στο ναό κατά την διάρκεια των Ακολουθιών, εκτελώντας χρέη κανονάρχου και αναγνώστου.
Ο νεαρός Στέφανος εκάρη μοναχός στη μονή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, στο Ροστώβ. Το μοναστήρι ήταν διάσημο για την περίφημη βιβλιοθήκη του. Επειδή ο Άγιος Στέφανος θέλησε να μελετήσει τους Πατέρες στην αυθεντική τους γλώσσα, σπούδασε τα Ελληνικά.

6 Μαΐου Συναξαριστής. Κυριακή του Παραλύτου, Ἰὼβ Προφήτου, Βαρβάρου Μάρτυρα, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Δάνακτος, Μεσίρου καὶ Θερίνου, Δημητρίωνος Μάρτυρα, Δονάτου Μάρτυρα, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἠλιοδώρου, Βενούστου καὶ τῶν σὺν αὐτῶν, Βενδίκτης Ὁσίας, Ἐαντβέρτου Σκωτίας, τῶν Ὁσίων Ἰλαρίωνος, Μάμαντος καὶ Παχωμίου, ἐγκαίνια ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων ἐν Ψαμαθίᾳ, Σεραφεὶμ Ὁσίου, Ἰὼβ Ὁσίου.

Κυριακή του Παραλύτου

Ἡ Κυριακή του Παραλύτου ἀντλεῖ τὸ θέμα της ἀπὸ τὴν εὐαγγελικὴ περικοπῆ, ποὺ ἀναγινώσκεται στὴν θεία λειτουργία. Αὐτὴ περιλαμβάνει τὴν διήγηση τῆς ἰάσεως τοῦ παραλυτικοῦ στὴν Προβατικὴ κολυμβήθρα, τὴν Βηθεσδά, στὰ Ἱεροσόλυμα (Ἰω. 5, 1-15).

Τὸ δράμα τοῦ ἐπὶ 38 ἔτη παραλύτου συγκινεῖ τὸν Κύριο καὶ τὸν θεραπεύει. Ὁ Χριστὸς παρουσιάζεται σὰν ἰατρὸς ψυχῶν καὶ σωμάτων. Τὸν παράλυτο δὲν τὸν θεραπεύει ἡ κολυμβήθρα, ἀλλὰ ὁ πανσθενουργὸς λόγος τοῦ Κυρίου.

Κατὰ Ἰωάννην Ε’, 1 – 15

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θεραπεύει τὸν ἀσθενῆ τῆς δεξαμενῆς Βηθεσδά

1 Μετὰ ταῦτα ἦν ἡ ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα.

2 Ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἡ ἐπιλεγομένη ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα.

3 Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν.

4 Ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι.