Ἡ προσευχή μεταβάλλει τήν κατάθλιψη σέ χαρά-Ἀδιάλειπτη προσευχή

   

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

6^β) Ἡ προσευχή μεταβάλλει τήν κατάθλιψη σέ χαρά

Ἡ συσταύρωση μέ τόν Χριστό, διά τῆς προσευχῆς, τῆς ἐκκοπῆς τοῦ θελήματος καί τῆς ἀντίστασης στά πάθη, διώχνει τήν κατάθλιψη.

«Πιὸ γρήγορα θὰ σταυρωθῆτε», δίδασκε ὁ Στάρετς Ζαχαρίας, «ἐπάνω στὸν σταυρό, ὅταν προσεύχεσθε, ὅπως προσευχόντουσαν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πνευματικούς μας ἥρωες τὸν παλαιὸ καιρό. Νὰ λέτε: «Ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν». Ἂν τὸν ἔχῃ κανείς, νὰ τὸν διαβάζῃ τὸν κανόνα στὸν Τίμιο καὶ Ζωοποιὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, καὶ τότε θὰ σταυρωθῆ ξανὰ ἐπάνω στὸν σταυρό. Παρακαλέσατε τὸν Παρηγορητὴ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μας, νὰ σᾶς μαλακώνῃ, νὰ σᾶς συγχωρῇ, νὰ μπαίνει μέσα στὴν ψυχή σας καὶ νὰ διώχνῃ μακριὰ τὴν φοβερὴ κατάθλιψη ποὺ σᾶς πλακώνει»¹.

Ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό

 

Ο Αόρατος πόλεμος»

ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Απόδοση στη νέα Ελληνική: Ιερομόναχος Βενέδικτος
Έκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄.Ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό.

Είναι πολύ αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, το να μην εμπιστευώμαστε τον εαυτόν μας, όπως είπαμε· παρόλα αυτά, εάν απελπισθούμε μόνο, δηλαδή, εάν αποβάλουμε, μόνον κάθε πεποίθησι του εαυτού μας, βέβαια, ή τραπούμε σε φυγή, ή θα νικηθούμε, και θα κυριευθούμε από τους εχθρούς. Γι αυτό, κοντά στη ολοκληρωτική απάρνησι του εαυτού μας, χρειάζεται ακόμη και η πλήρης ελπίδα και εμπιστοσύνη στο Θεό, ελπίζοντας δηλαδή από αυτόν μόνο κάθε καλόν και κάθε βοήθεια και νίκη. Γιατί, καθώς από τον εαυτό μας, όπου είμαστε το τίποτα, τίποτα άλλο δεν περιμένουμε, παρά γκρεμίσματα και πτώσεις, για τα οποία και πρέπει να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας τελείως, κατά αυτό τον τρόπο θα απολαύσουμε οπωσδήποτε από τον Θεόν κάθε νίκη, αμέσως μόλις οπλίσουμε την καρδιά μας με μίαν ζωντανή ελπίδα σε αυτόν, ότι θα λάβουμε την βοήθειά του σύμφωνα με εκείνο το ψαλμικό «σ αυτόν έλπισε η καρδιά μου και βοηθήθηκα» (Ψαλμ. 27,9).

Περί προσοχῆς καί ἐσωστρέφειας. Μνήμη Ἁγίων Δωροθέου καί Ἰωάννου τῆς Κλίμακος. Γέροντας Ἰωσήφ Βατοπαιδινός

  Περί προσοχής και εσωστρέφειας

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Αί οι δύο έορταζόμενοι κορυφαίοι Πατέρες -Άγιος Δωρόθεος και Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης – έφθασαν, κατά το ανθρώπινο, στην απάθεια και με πολύ μεγάλη ευχέρεια χειρίζονται τα θέματα της σωτηρίας, από την εισαγωγή της μετανοίας, έως αυτής ταύτης της θεώσεως.
Και οι δύο επιμένουν ότι πρέπει να έχωμε «βίαν φύσεως»· και τόσο στην βιογραφία όσο και στα παραγγέλματα τους βλέπομε ότι δεν περιέχουν κάτι το υπερβολικό, όσον αφορά την σκληρότητα του αγωνιστικού επιπέδου, τρόπον τινά δηλαδή της πρακτικής. Παραμένουν όμως στην ιδία τοποθέτηση της βίας. «Τί έστί μοναχός;» Λέγει ο Άγιος Ιωάννης: «Βία φύσεως διηνεκής». Αυτό ένθυμάμαι μας έτόνιζε και ο αείμνηστος γέροντας μας, προσθέτοντας και την λέξη «ακατάπαυστος».

«Ἦλθε ἕνας Εὐρωπαῖος…». «Ἔψαλλα τό " Ἄξιόν ἐστιν...». Θαυμαστές Ἱεραποστολικές ἱστορίες

«Ἦλθε ἕνας Εὐρωπαῖος…»

Τήν ἱστορία πού τώρα θά διηγηθῶ μοῦ τήν εἶπε ἕνας δάσκαλος τοῦ Δημοτικοῦ μας σχολείου.
«Πέρασαν ἀρκετά χρόνια, χωρίς ν᾿ ἀποκτήσουμε παιδί μετά τόν γάμο μας μέ τήν σύζυγό μου Εἰρήνη. Ἐπί τέλους μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός καρπόν τεκνογονίας, τόν Ἄγγελο.
Ἔτσι τόν βαπτίσαμε. Κάποτε μᾶς ἀρρώστησε. Τόν μεταφέραμε στό νοσοκομεῖο τῆς ἐταιρείας Τζεκαμίν. Οἱ γιατροί τόν ἐθεράπευσαν καί ἐπιστρέψαμε στό σπίτι μας. Ἀλλά, μετά ἀπό λίγες ἡμέρες, ἐπανῆλθε ἡ ἴδια ἀρρώστεια μέ ἄσχημα συμπτώματα.
Ἐκεῖνο τό βράδυ, μετά τό Μικρό Ἀπόδειπνο, ἐψάλλαμε μέ τήν σύζυγό μου τό ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. Κατόπιν «τραβήξαμε» κομποσχοίνι στό ὄνομά του γιά τόν μικρό μας Ἄγγελο. Τότε ἀκούσαμε τόν μικρό νά κλαίει καί νά φωνάζει δυνατά.

Xρῆστος Kων. Λιβανός, Ἡχηρόν ράπισμα κατά τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἡ θαυμαστὴ μεταστροφὴ δύο ἐπωνύμων μονοφυσιτῶν στήν Ὀρθοδοξία.

 

HXHPON PAΠIΣMA KATA TOY OIKOYMENIΣMOY

ἡ θαυμαστὴ μεταστροφὴ δύο ἐπωνύμων μονοφυσιτῶν

στὴν Ὀρθοδοξία.

 

Tοῦ κ. Xρήστου Kων. Λιβανοῦ

 

            «Πολλὰ τέρατα ἐγέννησεν ἐν τοῖς καιροῖς ἡμῶν ὁ ᾅδης, ἀλλ' ἰσομέγεθες τοῦ οἰκουμενισμοῦ οὐδέν», ἔγραφε πρὸ σαράντα καὶ πλέον ἐτῶν ὁ μακαριστὸς καὶ σοφὸς ἀρχιμανδρίτης π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος καὶ οἱ ἐξελίξεις ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα δικαιώνουν πλήρως τὸν λόγο του. Tέρας πραγματικὸ ὁ οἰκουμενισμός, ἀδηφάγο καὶ ἀχόρταγο, καταβροχθίζει ἀδιακρίτως κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ἀφοῦ προηγουμένως τοὺς αἰχμαλωτίσει στὴν παγίδα τῆς ψευδοαγάπης καὶ ψευδοενότητος μεταξὺ τῶν πιστῶν τῶν διαφόρων ὁμολογιῶν καὶ θρησκειῶν. «Tίς δύναται πολεμῆσαι μετ' αὐτοῦ;», ἐρωτοῦν οἱ προσκυνοῦντες τὸ θηρίο τὸ ἀναβαῖνον ἐκ τῆς θαλάσσης, δηλαδὴ τὸν Ἀντίχριστο, στὸ ἱερὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. 13, 4). Tὸ ἴδιο ἐρώτημα ἀκούεται καὶ σήμερα γιὰ τὸ τέρας τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ποιός μπορεῖ νὰ τὰ βάλῃ μαζί του; Ποιός μπορεῖ νὰ τὸ νικήσῃ, ὅταν τὰ θανατηφόρα πλοκάμια του ἔχουν σφιχταγκαλιάσει καὶ περισφίγγουν θρόνους παλαιφάτων πατριαρχείων καὶ θεολογικὲς ἕδρες πανεπιστημιακῶν σχολῶν;

Προσοχή στίς συναναστροφές.

Σώζεται ὁ κάθε ἄνθρωπος διά μέσου κάποιου ἄλλου ἀνθρώπου.

Ἔτσι θέλει ὁ Κύριος...

Παρόμοια ὁ σατανᾶς σπεύδει νά ἀπολέσῃ τόν κάθε ἄνθρωπο, μέσῳ ἄλλου ἀνθρώπου.

[Πάντα προσπαθεῖ νά προσομοιάζῃ στόν Κύριο- ἄν καί ἀτεχνῶς]

Γι’ αὐτό: Προσοχή στίς συναναστροφές!

Δέν πρέπει νά προσκωλλώμεθα σέ καταφρονητές καί κακεντρεχεῖς (μοχθηρούς) ἀνθρώπους.

Γέρων Πορφύριος 2

http://oparadeisos.wordpress.com

Πῶς ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός;

 

Στὸ βασικὸ αὐτὸ ἐρώτημα ἂς μὴν προσπαθήσουμε ν’ ἀπαντήσουμε μὲ τὸ ἐπιχείρημα τῆς δημιουργίας τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, γιατί ὁ ἄπιστος δὲν θὰ τὸ παραδεχθεῖ.
Ἄν τοῦ ποῦμε ὅτι ἀνέστησε νεκρούς, θεράπευσε τυφλούς, ἔδιωξε δαιμόνια, οὔτε τότε θὰ συμφωνήσει.
Ἄν τοῦ ποῦμε ὅτι ὑποσχέθηκε ἀνάσταση νεκρῶν, βασιλεία οὐρανῶν καὶ ἀνέκφραστα ἀγαθά, τότε ὄχι μόνο δὲν θὰ συμφωνήσει, ἀλλὰ καὶ θὰ γελάσει.

Πῶς λοιπὸν θὰ τὸν ὁδηγήσουμε στὴν πίστη, καὶ μάλιστα ὅταν δὲν εἶναι πνευματικὰ καλλιεργημένος;
Ἀσφαλῶς μὲ τὸ νὰ στηριχθοῦμε σὲ ἀλήθειες, ποὺ καὶ ἐμεῖς καὶ αὐτὸς παραδεχόμαστε χωρὶς καμιὰ ἀντίρρηση καὶ ἀμφιβολία.

Σὲ ποιὸ λοιπὸν σημεῖο συμφωνοῦμε μαζί του ἀπόλυτα;

Στά κείμενα ἑνός νεώτερου Ἁγίου, βρέθηκε ἡ παρακάτω προσευχή...

 

" Αν Σε αγαπώ Κύριε, δεν το κάνω αυτό για τον Παράδεισο
που μας υποσχέθηκες...
Αν φοβάμαι να πέσω στην αμαρτία, ο λόγος δεν είναι η Κόλαση που μας απειλεί...
Ότι με ελκύει κοντά Σου, Κύριε,δεν είναι τίποτα άλλο παρά μονάχα Εσύ...
Εσύ που αγάπησες τόσο το πλάσμα Σου, ώστε να σταυρωθείς γι' αυτό σαν κακούργος.
Σε αγαπώ τόσο, ώστε κι αν δεν υπήρχε Παράδεισος...θα σε αναζητούσα.
Κι αν δεν υπήρχε Κόλαση...θα σε λογάριαζα...

http://1myblog.pblogs.gr/2010/02/sta-keimena-enos-newteroy-agioy-brethhke-h-parakatw-prosefhh.html

La terapia del joven epiléptico.Ἡ θεραπεία τοῦ σεληνιαζόμενου νέου.

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Μάρκ. θ΄ 17-31 Κυριακή Δ´ Νηστειών

EVANGELIO Mrc 8,17-31 Domingo 4º de Cuaresma

Ἡ θεραπεία τοῦ σεληνιαζόμενου νέου

La terapia del joven epiléptico

Y respondiendo uno de la multitud, dijo: Maestro, traje a ti mi hijo, que tiene un espíritu mudo, el cual, dondequiera que le toma, le sacude; y echa espumarajos, y cruje los dientes, y se va secando; y dije a tus discípulos que lo echasen fuera, y no pudieron. Y respondiendo él, les dijo: ¡Oh generación incrédula! ¿Hasta cuándo he de estar con vosotros? ¿Hasta cuándo os he de soportar? Traédmelo. Y se lo trajeron; y cuando el espíritu vio a Jesús, sacudió con violencia al muchacho, quien cayendo en tierra se revolcaba, echando espumarajos. Jesús preguntó al padre: ¿Cuánto tiempo hace que le sucede esto? Y él dijo: Desde niño.