Το αγιογραφικό ανάγνωσμα της Κυριακής 04-05-2014

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2014. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Πράξεις Των Αποστόλων κεφ. στ΄ 1 - 7  
 
στ΄ 1 - 7

Ευαγγέλιον: Κατά Ματθαίον κεφ. Ιε΄ 12 - 21  

Ιε΄ 12 - 21
 

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Κυριακή τῶν Μυροφόρων (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 

Οι Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης
Το ευαγγέλιο της Κυριακής των Μυροφόρων αναφέρεται στη φροντίδα που έδειξαν για το θάνατο του Αθάνατου οι γυναίκες εκείνες που η διδασκαλία του Χριστού τους έδωσε ζωή.
Τότε «ελθών Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ευσχήμων βουλευτής, ως και αυτός ην προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού, τολμήσας εισήλθεν προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού» (Μάρκ. ιε΄ 43). Υπήρχε κι άλλος ένας μεγάλος άνδρας που είχε έρθει από την Αριμαθαία στο όρος Εφραίμ. Αυτός ήταν ο προφήτης Σαμουήλ. Ο Ιωσήφ αναφέρεται κι από τους τέσσερις ευαγγελιστές, κυρίως σε όσα σχετίζονται με την ταφή του Κυρίου Ιησού. Ο Ιωάννης τον αποκαλεί κρυφό μαθητή του Ιησού (ιθ’ 38). Ο Λουκάς τον ονομάζει άνδρα «αγαθό και δίκαιο» (κγ’ 50), ο Ματθαίος πλούσιο (κζ’ 57). Ο ευαγγελιστής δεν ονομάζει πλούσιο τον Ιωσήφ από ματαιότητα, για να δείξει πως ο Κύριος ανάμεσα στους μαθητές Του είχε και πλούσιους, αλλά για να καταλάβουμε πως μπορούσε εκείνος να πάρει το σώμα του Ιησού από τον Πιλάτο. Ένας φτωχός και άσημος άνθρωπος δε θα ήταν δυνατό να πλησιάσει τον Πιλάτο, εκπρόσωπο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Ο Ιωσήφ ήταν πλούσιος ψυχικά. Είχε φόβο Θεού κι ανέμενε κι αυτός τη βασιλεία του Θεού. Εκτός όμως από τα ιδιαίτερα πνευματικά του χαρίσματα, ο Ιωσήφ ήταν και πλούσιος, άνθρωπος επιρροής.

Ἡ σημασία καί ἡ λειτουργική διανομή τοῦ ἀντιδώρου

Το αντίδωρο και η διανομή του αποτελούν το επισφράγισμα της τέλεσης της Θείας Ευχαριστίας. Το αντίδωρο αποτελεί μικρό απότμημα του πρόσφορου, από το οποίο εξήγαγε ο λειτουργός και εναπέθεσε στο δισκάριο τον αμνό και τις λοιπές μερίδες (της Θεοτόκου, των εννέα Αγγελικών Ταγμάτων, των Αγίων, του επιχωρίου αρχιερέα, των ζώντων και κεκοιμημένων μελών της Εκκλησίας) κατά την ακολουθία της προσκομιδής.

Η διανομή του αντιδώρου αφορά όσους πιστούς δεν έλαβαν μέρος στο κοινό ευχαριστιακό ποτήριο. Αυτό διαφαίνεται και από την ετυμολογία του όρου (αντί + δώρο), όπου ως δώρο εννοούνται τα Τίμια Δώρα. Η σημασία του αντιδώρου είναι δευτερεύουσα, σε σύγκριση με την ανεκτίμητη ωφέλεια του πιστού από την μετάληψη των ευχαριστιακών Δώρων. Όμως, η αδυναμία των πιστών να μετέχουν στη Θεία Κοινωνία κάθε φορά που αυτή τελείται, ώθησε την Εκκλησία να διανείμει το αντίδωρο ως στοιχείο παρηγορίας των πιστών που δεν μετέλαβαν.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ -5 «Συζήτηση ἀνάμεσα σὲ τρεῖς ἀνθρώπους, στὸν Γολγοθᾶ, στὸν σταυρό: ποτέ, μὰ ποτὲ μὲ λιγότερα λόγια δὲν εἰπώθηκαν περισσότερα». (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

.             Ἔτσι, τὸ ἴδιο ἀπρόσεκτα ἐνεργοῦμε καὶ ἐμεῖς, ὅταν θέλουμε νὰ προστατεύσουμε τὴν ψυχή μας, τὴν μοναδικὴ πολύτιμη πόλη μας. Ἐπειδὴ ὅσο ἐμεῖς δίνουμε μεγάλη ἐξωτερικὴ μάχη, γιὰ νὰ προστατεύσουμε τὴ ζωή μας, τὴν ἴδια ὥρα τὰ μοχθηρὰ πνεύματα ἐσωτερικὰ κλέβουν τὴν ψυχή μας.
.             Τὰ πάθη εἶναι αὐτὰ ποὺ ἐξαπατοῦν καὶ δηλητηριάζουν τὴν ψυχή μας, τὴν καῖνε. Τὰ πάθη «γκρεμίζουν» ὅλα ὅσα οἱ καλὲς δυνάμεις καὶ οἱ ἀγαθοεργίες χτίζουν στὴν ψυχή μας. Οἱ ἁμαρτίες μας καὶ τὰ ἐγκλήματά μας προκαλοῦν ἀταξία στὴν ψυχή μας, σκοτεινιάζουν τὸ νοῦ μας, γεμίζουν τὴν καρδιά μας μὲ μιὰ συνεχῆ ἀπληστία καὶ δυσαρέσκεια, προκαλοῦν μία «ἀτροφία» τῶν πνευματικῶν μας δυνάμεων. Τὸ τελειωτικὸ ὅμως χτύπημα στὸν ἀγώνα μας γιὰ τὴν σωτηρία τῆς πολύτιμης πόλης, δηλαδὴ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, δίνει τὸ χέρι τῆς ἀπελπισίας, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν πλήρη παράδοσή της. Πράγματι, ἡ ἀπελπισία μᾶς ἐξαναγκάζει νὰ παραδώσουμε τὴν ψυχή μας στὸν διάβολο!

Θαυμαστή παρουσία τοῦ Κυρίου σέ στρατόπεδο τῆς Πελοποννήσου

 

Εμφανίσεις του Κυρίου μας έχουμε και σε νεώτερα χρόνια, σε απλούς αλλά πιστούς και καθαρούς στην καρδιά ανθρώπους. Ο Κύριος εμφανίστηκε σ’ αυτούς είτε για να βραβεύσει την πίστη τους είτε για να βοηθήσει δι’ αυτών μερικούς άλλους ολιγόπιστους ή και απίστους, ώστε να θεραπευθεί η φοβερή ασθένεια της απιστίας ,που οδηγεί στον πνευματικό θάνατο.

Τα ακόλουθα περιστατικά συνέβησαν μέσα στη δεκαετία 1980-1990.

Ένας νέος , πιστός Χριστιανός από ευσεβή οικογένεια, πήγε να εκπληρώσει την στρατιωτική του θητεία. Παρουσιάστηκε σ’ ένα από τα εκπαιδευτικά στρατιωτικά κέντρα της Πελοποννήσου, όπου παρέμεινε τον πρώτο καιρό.

Ήταν χειμώνας – διηγήθηκε – και είχα σκοπιά τη νύχτα. Επειδή έκανε πολύ κρύο, στον προθάλαμο του θαλάμου υπήρχε μία ξυλόσομπα και εμείς οι φρουροί στα πεταχτά μπαίναμε λίγο μέσα , παίρναμε λίγη ζέστη και ξαναβγαίναμε.

Νέος Ἅγιος τῆς ἐκκλησίας ὁ γέροντας Ἀμφιλόχιος (Μακρῆς) τῆς Πάτμου

ΝΕΟΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ (ΜΑΚΡΗΣ) ΤΗΣ ΠΑΤΜΟΥ

 Με βαθύτατη συγκίνηση πληροφορήθηκα, από τη Romfea.gr, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος θα επισκεφθεί τον Σεπτέμβριο την Πάτμο, όταν θα γίνει η επίσημη αγιοκατάταξη του νέου Αγίου της Εκκλησίας μας Οσίου Αμφιλόχιου (Μακρή).

 

Ο π. Αμφιλόχιος ήταν φίλος και πνευματικό παιδί του Αγίου Νεκταρίου.  
Υπήρξε πνευματικός πατέρας πολλών μεγάλων μορφών της Εκκλησίας, Ελλήνων και ξένων.

 

Υπήρξε εμπνευστής του ιεραποστολικού έργου στην Αφρική και αλλού, αφού μορφές, όπως ο π. Χρυσόσοστομος Παπασαραντόπουλος και ο Σεβ. Μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας κ. Αμφιλόχιος (Τσούκος), υπήρξαν πνευματικά του παιδιά.

Π. Σωφρονίου: Περί τῶν βάσεων τῆς ὀρθοδόξου ἀσκήσεως - Ἡ παρθενία καί ἡ σωφροσύνη

Η παρθενία καί η σωφροσύνη συνιστούν τή δεύτερη κύρια υπόσχεση τού μοναχισμού. Η αντίληψη γύρω από τήν παρθενία, ως ζωής κατ' εικόνα της ζωης του Ιησού Χριστού, είναι παραδόξως τόσο λίγο αποδεκτή από το σύγχρονο κόσμο, ακόμη και από τούς Χριστιανούς, ώστε καθίσταται απαραίτητο να εκθέσουμε τη δογματική βάση αύτης της υπόσχεσης.
Η δισχιλιετής πείρα της Εκκλησίας με ακαταμάχητη αξιοπιστία κατέδειξε ότι ο αποκλεισμός της γενετήσιας λειτουργίας από τη ζωή της ανθρώπινης προσωπικότητας όχι μόνο δέν επιφέρει βλάβη στήν ψυχική καί σωματική υγεία του ανθρώπου, αλλά αντίθετα, όταν χρησιμοποιείται μέ ορθό τρόπο αυξάνει καί τη φυσική άντοχή καί τη μακροβιότητα καί τήν ψυχική υγεία του.
Κατά τίς τελευταίες δεκαετίες είναι δυνατό νά παρατηρήσει κανείς πλήθος επιστημονικών εργασιών, οι οποίες διαπιστώνουν την πνευματική γονιμότητα εκείνου του οποίου η σύγχρονη ψυχολογία ονομάζει εξαϋλωμένη αγνεία». Πρέπει νά χαίρεται κανείς γιά τη διαπίστωση αυτή, διότι σέ κάθε έποχή δέν έπαυσαν κάποιοι νά διαστρέφουν τήν έννοια της μοναχικής σωφροσύνης, άκόμη μάλιστα καί νά αντιτίθενται σέ αυτή, σάν ένα φαινόμενο παθολογικό καί παρά φύσιν.

Οἱ ἔνδεκα ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ

Στα κείμενα της Αγίας Γραφής παρουσιάζονται ένδεκα εμφανίσεις του Αναστάντος Χριστού, από τις οποίες οι δέκα έγιναν στο διάστημα μεταξύ της Αναστάσεως και της Αναλήψεως και μία μετά την Πεντηκοστή.

Μερικές από αυτές περιγράφονται αναλυτικά και άλλες απλώς απαριθμούνται. Καί, βέβαια, πρέπει να πούμε ότι δεν περιγράφονται όλες από τους ίδιους Ευαγγελιστάς, δηλαδή δεν αναφέρονται και οι ένδεκα σε κάθε ένα ξεχωριστό Ευαγγέλιο, αλλά μερικές μνημονεύονται από τον έναν Ευαγγελιστή και μερικές από τον άλλο.

Προφανώς υπήρξαν και άλλες εμφανίσεις του Αναστάντος Χριστού....

Τήρηση ἀργίας

Οι χριστιανοί παλαιότερα σέβονταν πολύ την αργία, την τηρούσαν με φόβο Θεού, δεν ήταν μια απλή τυπική πράξη. Η τήρησή της ήταν πρόξενος ευλογίας και η παράβαση επέφερε δοκιμασίες και όλεθρο.

Σ’ ένα προσφυγικό τραγούδι λέγεται ότι έχασαν το  ωραίο τους χωριό, γιατί δεν τηρούσαν Κυριακές και γιορτές:

Αυτό μας έμελλε να πάθουμε,

Διότι δεν τηρούσαμε Κυριακές και γιορτές.

Αδιάβαστοι μείνανε των γονέων οι τάφοι.

Αχ ,Θεέ μας, εσύ λυπήσου μας.

Η αργία άρχιζε από τον Εσπερινό του Σαββάτου ή της παραμονής της εορτής. Μόλις χτυπούσε η καμπάνα οι γυναίκες έκαναν τον σταυρό τους και σταματούσαν το πλέξιμο ή τον αργαλειό. Ούτε και την σειρά δεν τελείωναν. Επίσης οι γεωργοί που ώργωναν, μόλις άκουγαν την καμπάνα του Εσπερινού , ξέζευαν τα βόδια και επέστρεφαν στο χωριό. Εθεωρείτο ντροπή και σκάνδαλο η παράβαση της αργίας και αποδοκιμαζόταν από όλους.

Ἡ Ἁγία Γουίνιφρεντ γιά τήν αἰώνια ζωή...

...Το μόνο που ευχόταν, έλεγε και προσευχόταν ήταν να μη την ενοχλήσει και την νικήσει ο πειρασμός στο τελευταίο της πέρασμα προς την αιωνιότητα, αλλά κάθε μέρα που περνά να αγαπά τον Χριστό όλο και περισσότερο.
 Τις τελευταίες ημέρες της ζωής της έλεγε στις μοναχές που ήταν γύρω της και θρηνούσαν: "Μην αμφιβάλλετε, αγαπημένα μου παιδιά, ότι στον ουρανό, όπου με τη χάρη του Θεού πηγαίνω, θα κάνω περισσότερα για εσάς από αυτά που μπορώ να κάνω εδώ στη γη.
Η υποσχόμενη από τον Χριστό χώρα, όπου μεταβαίνω, δεν είναι χώρα αγνώστων, αλλά ευλογημένος τόπος, όπου η κατανόηση των αναγκών των φίλων και αδελφών στη γη είναι μεγαλύτερη. Δύναμις δίνεται από τον Τριαδικό Θεό και χάρις στους κατοίκους της επουρανίου βασιλείας, για να βοηθούν τους εις την γη ζώντας και να στέλνουν πλούσιες χάρες με τις πρεσβείες τους.

Το αγιογραφικό ανάγνωσμα του Σαββάτου 03-05-2014

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2014. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Πράξεις Των Αποστόλων κεφ. ε΄ 21 - 32  

ε΄ 21 - 32

Ευαγγέλιον: Κατά Ιωάννην κεφ. Στ΄ 14 - 27 

Στ΄ 14 - 27
 

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

«Ἐν τῷ θλίβεσθαί με, εἰσάκουσόν μου τῶν ὀδυνῶν, Κύριε σοὶ κράζω».

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης παίρνει αυτό τον στίχο και γενικεύει το λόγο του για τις θλίψεις αλλά και για την καταφυγή μας στην παντοδύναμη βοήθεια του αγίου Θεού.
Έτσι, ο κάθε πονεμένος χριστιανός μπορεί να φωνάξη ικετευτικά: « Εν τω θλίβεσθαί με ,εισάκουσόν μου των οδυνών, Κύριε σοι κράζω».
Η ζωή κάθε μέρα μας αποδεικνύει ότι η θλίψις και ο πόνος είναι μια σκληρή πραγματικότητα για κάθε άνθρωπο που ζει πάνω στη γη. Αρρώστιες, αναπηρίες, ατυχήματα, πρόωροι θάνατοι, διαζύγια, καταστροφές, πόλεμοι, ανεργία, πείνα, δίψα και άλλα… ,συγκροτούν παγκόσμια τις θλίψεις και τα βάσανα των ανθρώπων, μηδενός εξαιρουμένου.

Ἡ αἰωνιότητα εἶναι φρικιαστικὴ δίχως Θεάνθρωπο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Ἡ αἰωνιότητα εἶναι φρικιαστικὴ δίχως Θεάνθρωπο, γιατὶ καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι φοβερὸς δίχως τὸν Θεάνθρωπο. Καθετὶ τὸ ἀνθρώπινο, μονάχα στὸν Θεάνθρωπο ἔχει τὴν τελικὴ καὶ λογικὴ του ἑρμηνεία. Δίχως τὸν θαυμαστὸ Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὅλα τὰ ἀνθρώπινα μεταβάλλονται ἀναπόφευκτα σὲ χάος, σὲ φρίκη, σὲ θάνατο, σὲ κόλαση: ἡ φρόνηση σὲ ἀφροσύνη, ἡ αἴσθηση σὲ ἀπόγνωση, ἡ ἐπιθυμία σὲ αὐτοδιάσπαση μέσα ἀπὸ τὴν αὐτοθέωση ἤ τὴν αὐτοεξουθένωση.

 

http://orthodoxy-rainbow.blogspot.gr/

YÉRONTAS ATANASIOS MITILINEOS (1927-2006) 1ª Bienaventuranza: pobreza espiritual y humildad

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ (1927-2006)

YÉRONTAS ATANASIOS MITILINEOS (1927-2006)

1ª Bienaventuranza: pobreza espiritual y humildad

“Bienaventurados y felices serán los pobres del espíritu o los que sienten su pobreza espiritual, porque de ellos es la realeza increada de los cielos; bienaventurados y felices serán aquellos que están pobres de males y pecados y siente su pobreza espiritual en el espíritu de su corazón de la psique e humildemente sienten su pobreza espiritual y su dependencia íntegramente de Dios, porque de ellos es y será la realeza increada de los cielos” (Mt, 5,3).

Es decir, disfrutar plenamente la verdadera, incorruptible y eterna felicidad y bienaventuranza. Hemos perdido el Paraíso, pero ahora viene el Señor a restablecer esta pérdida y darnos la Realeza increada de Dios, diciéndonos la primera bienaventuranza.

Con la ayuda de Dios, pues, hoy empezamos con esta primera bienaventuranza.

En primera vista parece curioso el cómo son bienaventurados o bendecidos los “pobres de espíritu”. ¿Quizás se trata de necios, es decir, de aquellos que según una expresión son “pobres de espíritu y mente”? ¿Estos pues, son felices, bienaventurados, porque con la torpeza de su espíritu, no les sería posible pecar? Por Dios, por supuesto que esto no.