Α. Ἡ ἑνότητα τοῦ πνευματικοῦ κόσμου, Β.Οἱ δύο τρόποι γνώσης τοῦ κόσμου, Γ.Τά σημεῖα τῆς Χάρης καί τῆς πλάνης.Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης. Π. Σωφρονίου. 16ο Μέρος. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Α. Ἡ ἑνότητα τοῦ πνευματικοῦ κόσμου, Β.Οἱ δύο τρόποι γνώσης τοῦ κόσμου, Γ.Τά σημεῖα τῆς Χάρης καί τῆς πλάνης.Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης. Π. Σωφρονίου. 16ο Μέρος. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 10-05-2015
(Σύναξη στό Ἀρχονταρίκι στόν Ἱ.Ν. Ἁγίων Ἀναργύρων Πενταπλάτανου Γιαννιτσῶν).
http://HristosPanagia3.blogspot.gr

Τά ἐμπόδια τῆς μετανοίας: Ἡ ἀναισχυντία (Ἀρχ. Σεβαστιανός Τοπάλης)

Ένα ακόμα εμπόδιο της μετανοίας και η ρίζα πολλών ψυχολογικών διαταραχών είναι η αναισχυντία. Με τον όρο αυτόν εννοούμε την κατάσταση του ανθρώπου που δε νιώθει ότι είναι αμαρτωλός, ούτε ότι έχει ανάγκη της λύτρωσης. Η πιο μεγάλη αμαρτία του καιρού μας είναι που έχει χαθεί η αίσθηση της αμαρτίας. Το χειρότερο είναι ότι υπερφίαλα και με σκληρότητα καυχιέται ο άνθρωπος για την αμαρτία του.

Στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου παρουσιάζεται το θηρίο να είναι στεφανωμένο για τις ανομίες του δεικνύοντας έτσι ότι ζητά την αναγνώριση και την επιβράβευση για κάθε αμαρτωλό και άνομο που ζει. Ο αμαρτωλός σκληρά επιτιμάει καθέναν που προσπαθεί να αλλοιώσει την ψευδαίσθηση της ησυχίας του με το να του εμβάλλει ενοχές και νυγμούς στην ηθική του συνείδηση. Είναι μία άμυνα του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου στην προσπάθεια να μην ξεφύγει από την φωλιά και την γλυκύτητα της αμαρτίας. Ο τύπος των ανθρώπων αυτών με την αναισχυντία τους αυτή τα βάζει με τον Θεό και τους ιερείς και τους ψέγει με την κατηγορία ότι δεν αφήνουν τους ανθρώπους να ζήσουν την χαρά της ζωής και ότι πλάθουν ενοχικούς και αμαρτωλοφοβικούς ανθρώπους. Η αποστασιοποίηση από τον Θεό και η απόρριψη της Εκκλησίας τους βοηθούν να μην αναστατώνεται η συνείδησή τους ή τουλάχιστον να κοιμάται μέσα στην νάρκωση αυτή. Η αδυναμία να αλλάξουν ζωή τους οδηγεί στο να απορρίπτουν τον ίδιο τον Θεό. Είναι ο πιο βολικός τρόπος για να φιμώσουν την φωνή της καρδιάς των. Κάποιος που διακηρύττει κομπάζοντας την αθεΐα του το μόνο που έμμεσα παραδέχεται είναι ότι δεν θέλει να φύγει από την ζωή της αμαρτίας.

Η ΜΟΝΑΧΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΦΑΡΜΑΚΟΛΥΤΡΙΑΣ ΑΙΓΙΝΗΣ. . Εἶχε γυρίσει τό κεφάλι πρός τό παράθυρο καί ἔβλεπε μακριά καί ἔλεγε «Ἅγιε Διονύσιε, Ἅγιε Ἱερόθεε, Ἅγιε... Ἅγιε...» καί ξαφνικά φώναξε δυνατά: «Ἅγιε Νεκτάριε πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν». ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.

Η Μοναχή  Βασιλική Χατζηστεφάνου

 Η καταγωγή της ήταν από την Μικρά Ασία. Δεν είχε κανένα στον κόσμο εκτός από την ηλικιωμένη μητέρα της. Συνδέθηκε πολύ νωρίς μέ την νεαρή Φωτεινή, την μετέπειτα Γερόντισσα Γλυκερία. Όταν μερικά χρόνια νεώτερη από εκείνη στην ηλικία. Ζούσαν μαζί στο δικό της προσφυγικό σπίτι στην Νίκαια.

Εργαζόταν νεωκόρος στούς Αγίους Αναργύρους και ζούσαν μέ τα χρήματα του μισθού της.

Όσοι εκκλησιάζονταν στους Αγίους Αναργύρους θαύμαζαν την μοναχή πού διακονούσε και προσευχόταν. Ήταν άνθρωπος, της θυσίας και της αγάπης. Πόσες ψυχές δεν ανακουφίστηκαν από τά στοργικά της λόγια, από την ελεημοσύνη της, από την συμπαράστασή της! Δυο φορές πρήσθηκε στην κατοχή γιατί προσέφερε το λιγοστό συσσίτιό της στούς άλλους...

Είχε τό χάρισμα των δακρύων, όμως όταν μιλούσε ήταν γελαστή, ευχάριστη.

 Στην Γερόντισσα Γλυκερία έκανε υπακοή μέχρι το τέλος της ζωής της.

Έφυγε από τούς Αγίους Αναργύρους, όταν έγινε το Μοναστήρι. Πόνεσε πού αποχωριζόταν την Εκκλησία και τους γνωστούς της. Πολύ περισσότερο δάκρυσαν εκείνοι πού την έχασαν από κοντά τους.

Τον εαυτό της τον έβαζε πάντα στην άκρη. Γινόταν θυσία από τα μικρά, έως τα μεγάλα. Ακόμη και το όνομα τό μοναχικό πού πήρε δεν της άρεσε. Το πρότεινε για να ευχαριστήσει τον Γέροντα Ιερώνυμο πού της έκανε την κουρά διότι έτσι έλεγαν την μητέρα του.

Το αγιογραφικό ανάγνωσμα της Τρίτης 06-09-2016

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανo. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2016. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Εβραίους κεφ. β΄ 2 - 10

β΄ 2 - 10

Ευαγγέλιον: Κατά Λουκάν κεφ. Ι΄ 16 - 21 

Ι΄ 16 - 21

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Ἅγιος Ἀρσένιος Καππαδόκης: «Δέν ντρέπεσαι, σαράντα πέντε ἑτῶν παλληκάρι κατάγερο, νά κάθεσαι ὅλη μέρα ...»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΚΑΠΠΑΔΟΚΗΣ», του Αγίου Γέροντος Παϊσίου.

 

Ο Άγιος δεν δεχόταν δώρα. Μια φορά που του πήγε ένας Τούρκος δύο ζώα φορτωμένα μπαχτίς (δώρα), γιατί απέκτησε η στείρα γυναίκα του δύο παιδιά με το φυλαχτό που της έστειλε ο Χατζεφεντής, του έκανε αυστηρή παρατήρηση με τα εξής λόγια:

«Στο χωριό σου φτωχούς δεν είχες; Τι μου τα κουβάλησες εδώ; για να σου πω το αφερίμ (μπράβο); Εγώ μπαχτσίσια δεν μαζεύω».

Στην Εκκλησία ήταν μία κάμαρα, στην οποία άφηναν μερικοί προαιρετικώς χρήματα για τους φτωχούς και οι φτωχοί μόνοι τους πήγαιναν και έπαιρναν όσα είχαν ανάγκη. Περισσότερα φοβόνταν να πάρουν, για να μην τους τιμωρήση ο Θεός.

Τα πρόσφορα της Εκκλησίας τα έστελνε κρυφά την νύχτα σε δυστυχισμένες οικογένειες με τον ψάλτη τον Πρόδρομο. Σε τεμπέλη ποτέ δεν έδινε.

Ὁ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης γιὰ τοὺς Νεορθοδόξους

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο "Περὶ θείου καὶ ἀνθρωπίνου ἔρωτος" τοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου

 

Ἡ νεορθοδοξία ἀνατρέπει τὴν Ὀρθοδοξία

 

Τί εἶναι κατὰ βάθος ἡ διδασκαλία τῶν νεορθοδόξων; Εἶναι ἕνα θεωρητικὸ σύστημα ποὺ συγκροτεῖται ἀπό στοιχεῖα παρέχοντα συνεχή καὶ ἀδιάπτωτη εὐδαιμονία, χαρά, εὐφορία, αἰσιοδοξία, ἐρωτικὲς ἀπολαύσεις, ὑποσχόμενο τὴν τελείωση τῶν βιούντων κατὰ τὰ πρότυπα τῶν νεορθοδόξων μὲ κατάληξη τὸν θεῖον ἔρωτα καὶ τὴν θέωση. Δηλαδὴ πρόκειται γιὰ ἕνα τρόπο ζωῆς, μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ συνίσταται ἀπό, κατ' ἐπιλογήν, δογματικὲς καὶ πνευματικὲς θέσεις, ὑφιστάμενες ἀπαραιτήτως, προκρούστιες ἐπεξεργασίες καὶ ὑποτασσσόμενες σὲ ἀναπλαστικὲς μεθοδεύσεις, γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν προσχηματισμένα μοντέλα στὴ θεωρία καὶ τὴν πράξη. Προσφέρουν ἔτσι μία dolce vita, ἀλλὰ προπαντός, ὀρθόδοξη ἀφοῦ δὲν στερεῖται ὀρθοδόξων στοιχείων! Καὶ ἀκριβῶς γι' αὐτὸ καὶ ἀπατηλή.

«Δέν πρέπει νά ἐπιδιώκουμε τή φιλία τῶν μεγάλων καί τρανῶν τοῦ κόσμου» μέρος α΄

Ὑπόθεση ΚΖ΄(27)

«ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»

Ἀπό τόν βίο τοῦ ἁγίου Ἀρσενίου

Ὅσοι ἔμεναν κοντά στόν μέγα Ἀρσένιο ἤθελαν πολύ νά τόν βλέπουν, καί ὠφελοῦσε πολλούς ἀπό αὐτούς πού τόν ἐπισκέπτονταν. Ἐκτός ὅμως ἀπό αὐτούς, καί ἀπό μακριά ἔρχονταν πολλοί μέ τή σφοδρή ἐπιθυμία νά ἀντικρίσουν τό πρόσωπο τοῦ Ἀρσενίου καί νά τραφοῦν μέ τά λόγια του. Ἡ φήμη δηλαδή τῆς ἀρετῆς του εἶχε ἁπλωθεῖ παντοῦ καί τήν εἶχαν ἀκούσει ὅλοι· γιά τόν λόγο αὐτό πήγαιναν καί πολλοί ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια, σέ σημεῖο πού καί ὁ ἴδιος ὁ ἀρχιεπίσκοπος Θεόφιλος νά τό θεωρήσει αὐτό πολύ σημαντικό καί νά ἀψηφήσει τούς κόπους τοῦ ταξιδιοῦ, προκειμένου νά πάει μαζί μέ τόν ἄρχοντα τῆς πόλης καί νά τοῦ ζητήσει τήν ὠφέλιμη διδασκαλία του.

Ὁ ἅγιος, μετά ἀπό λίγη σιωπή, τούς ρώτησε:

«Καί ἄν σᾶς πῶ κάτι, ὑπόσχεστε νά τό τηρήσετε;»

Ρωμανίδης: «Ἡ Ρωμηοσύνη διαφέρει ἀπὸ τοὺς ἄλλους πολιτισμούς, γιατί ἔχει τὸν ἡρωισμὸ καὶ τὴν ἁγιωσύνη, δηλαδὴ τὸ ρωμαίϊκο φιλότιμο τὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχει στὸν εὐρωπαϊκὸ πολιτισμό»

Εἰκόνα τοῦ «Ῥωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ»

 

Ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ βιβλίου «Ρωμηοσύνη, Ρωμανία, Ρούμελη» τοῦ πατρὸς Ἰωάννου Ρωμανίδου 

 

Κατὰ παράκληση φίλων ἑτοίμασα γιὰ ἐκτύπωση αὐτὸ τὸ δοκίμιο χάρη ἐκείνων ποὺ συγκινοῦνται μὲ τὴν Ρωμηοσύνη μας, παρ' ὅλη τὴν ὀργανωμένη καὶ ἔντονη πλύση ἐγκεφάλου ποὺ δεχόμαστε γιὰ νὰ τὴν ἐγκαταλείψουμε καὶ νὰ τὴν ἀντικαταστήσουμε μὲ τὸν Γραικισμό, τὸν ὁποῖο προσπαθοῦν οἱ Εὐρωπαῖοι νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν ἀπὸ τὸν 9ο αἰώνα καὶ οἱ Ρῶσοι μετὰ τὴν Ἅλωση, ὅπως περιγράφουμε σὲ αὐτὸ τὸ δοκίμιο.

Αὐτὸ τὸ πόνημα εἶναι περίληψη τῶν ὅσων διδάσκω περὶ τῶν ἱστορικῶν καὶ ἰδεολογικῶν πλαισίων καὶ θεμελίων τῆς ρωμαίϊκης ὑπόστασης τοῦ Γένους.

Ὁ ἀναγνώστης θὰ διαπιστώσει ὅτι πολλὰ ἀπὸ τὰ ἐκτιθέμενα ἐδῶ, ἑρμηνευτικὰ ἀλλὰ καὶ ἱστορικά, ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὰ ἐν χρήσει ἐνχειρίδια τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων τῆς Ἑλλάδας ὅπως...

καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἐμφάνηση τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτὰ τὰ ἑρμηνευτικὰ καὶ ἱστορικὰ στοιχεῖα ὅπως ἐμφανίζονται στὴν Ἑλλάδα εἶναι πιστὴ παραλλαγὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς, ρωσικῆς καὶ ἀμερικανικῆς περὶ αὐτῶν τῶν θεμάτων, ἐπιστήμης.

Τὰ περισσότερα γεγονότα ποὺ ἀναφέρονται σὲ αὐτὸ τὸ δοκίμιο, σὰν γεγονότα δὲν δημοσιεύονται γιὰ πρώτη φορά. Ἔχουν σχεδὸν ὅλα δημοσιευθεῖ καὶ ὑπάρχουν διάσπαρτα σὲ παλαιὰ καὶ νέα βιβλία, ξένα καὶ ἑλληνικά.

«Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ: ὁ ἅγιος τῆς διαρκοῦς Ἀναστάσιμης χαρᾶς»

 Ὁ Ἅγιος μαζὶ μὲ τὴν προσευχή, διάβαζε ἀκατάπαυστα τὴν Ἁγία Γραφή. «Πρέπει νὰ τρέφεις, ἔλεγε, τὴν ψυχὴ μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ εἶναι ὁ «ἄρτος τῶν ἀγγέλων». Μ᾿ αὐτὸν πρέπει νὰ τρέφονται οἱ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν μὲ πάθος τὸ Θεό».

 Εὐλαβεῖτο ἀφάνταστα τὴ Θεοτόκο. Στὸ πρόσωπό Της ἔβρισκε ἀνέκφραστη πνευματικὴ ἀγαλλίαση. Συχνὰ ἔλεγε: «Ἡ Παναγία εἶναι ἡ χαρά, ἡ μεγαλύτερη ἀπ᾿ ὅλες τὶς χαρές».
Συνιστοῦσε συχνὰ τὴν εἰρήνη: «Ἀπόκτησε τὴν πνευματικὴ εἰρήνη καὶ τότε χιλιάδες ψυχὲς ὁλόγυρά σου θὰ βροῦν τὴ λύτρωση».
Σχετικὰ μὲ τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας, δίδασκε: «Ὁ πραγματικὸς σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

«Ὅτι τετρωμένη ἀγάπη ἐγώ εἰμι· ......»

«Ὅτι τετρωμένη ἀγάπη ἐγώ εἰμι·

πηγή κήπου καί φρέαρ Ὕδατος ζῶντος»
(ᾆσμα ᾆσμ. ε΄, 8· δ΄, 15.)

«Ὕδωρ πολύ οὐ δυνήσεται σβέσαι τήν ἀγάπην,

καί ποταμοί οὐ συγκλύσουσιν αὐτήν»

(ᾆσμα ᾆσμ. η΄, 7)

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.