Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης, Τό χρονικό μιᾶς προμελετημένης ἐκτροπῆς. Β΄ Μέρος. Π. Ἀθανασίου Ἀναστασίου. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης, Τό χρονικό μιᾶς προμελετημένης ἐκτροπῆς. Β΄ Μέρος.
Π. Ἀθανασίου Ἀναστασίου. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 8-10-2016 (Σύναξη στό Ἀρχονταρίκι)
Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης
http://HristosPanagia3.blogspot.gr

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: Ἐπιστολή Πρός τήν σεμνοτάτην ἐν μοναζοῦσαις Ξένην

Γρηγόριος Παλαμάς:
Επιστολή Προς την σεμνοτάτην εν μοναζούσαις Ξένην

 

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΟΜΟΣ Δ'

Σύντομη βιογραφία

Ο άγιος πατέρας μας Γρηγόριος ο Θεσσαλονίκης έζησε στα χρόνια της βασιλείας τον Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου, γύρω στο 1340 μ.Χ. Αφού άφησε όλο τον κόσμο και τα του κόσμου, από την πατρίδα του Κων­σταντινούπολη μετανάστευσε στον αγιώννμο Αθω, όπου ακολούθησε τη μοναστική ζωή. Εδώ, έπειτα από σκληρούς ασκητικούς κόπους μέσα σε άκρα ησυ­χία, με την ψυχή στραμμένη στο Θεό μόνο, έγινε θεόμορφος καθρέφτης του Α­γίου Πνεύματος, ανεβαίνοντας όσο λίγοι στην κορυφή της πράξεως και της θεω­ρίας. Με καταυγαζόμενη τη διάνοια του από τις θεοπτικές Ελλάμψεις του Πνεύ­ματος, άφησε στην Εκκλησία του Θεού σοφότατα και θεολογικότατα συγγράμ­ματα, σαν μνημείο Ορθοδοξίας.
Αποσπάσματα από αυτά είναι όσα περιέχονται στο βιβλίο αυτό, τα οποία προξενεύουν πράγματι στους αναγνώστες θησαυρούς θείας γνώσεως και πνευ­ματικής σοφίας και τελειότητας. Γιατί ο ουράνιος και θεοπτικός αυτός νους δε συγκέντρωσε σε αυτά μόνο τους λόγους των παλαιοτέρων Αγίων, αλλά πρόσθε­σε και όσα υπερφυσικά έμαθε ο ίδιος με μακρά πείρα και μακάριο πάθος, και τεχνούργησε έτσι ένα πραγματικό αριστούργημα των νηπτικών, ώστε κανείς ποτέ να μην τα θεωρεί γέννημα ανθρώπινης διάνοιας -κάθε άλλο μάλιστα. Στην πραγματικότητα είναι νοήματα Χριστού και λόγοι Θεού που φέρνουν σε έκστα­ση κάθε ακοή και διάνοια. Με αυτά υπερασπίζει σθεναρά όσους ζουν σε ιερή ησυχία και σχολάζουν ατή νοερά νήψη και προσευχή, ενώ αντιμετωπίζει εμβριθέ­στατα, με αποδείξεις από τη Γραφή, τις αντίθετες κενοφωνίες των αντιπάλων, ως απόψεις που ανατρέπουν την αλήθεια.

Εισαγωγικά σχόλια

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ανεδείχθη ως η μεγαλύτερη μεταβυζαντινή θεολογική μορφή της Ορθοδοξίας, που συνδύασε τον θεόπνευστον δογματικόν με τον πιο αγιοπνευματικώς έμπειρον απολογητή της μυστικής και νηπτικής θεολο­γίας του δεκάτου τετάρτου αιώνος, καλύπτοντας όλο το φάσμα της εν Χριστώ ζω­ής·

«Ἁμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα. Γιά τό παράλυτο ἐγγόνι σου φταίει ὁ γιός σου…»

Η Γερόντισσα Αναστασία

Μαρτυρία Γεωργίου Κουλούρη εξ Ανω Λευκίμμης. Η Γερόντισσα Αναστασία της Μονής της Κυράς αποκαλύπτει ειδεχθές έγκλημα. 

Ετελείτο κάποτε ιερά αγρυπνία στον Ιερό Ναό του Αγίου και θαυματουργού Σπυρίδωνος επ” ευκαιρία της μνήμης αυτού. Μέσα στα πλήθη των πιστών ευρίσκετο κάποια γυναίκα φέρουσα στις αγκάλες της το παράλυτο εγγόνι της.
Βρέχουσα το πάτωμα της Εκκλησίας μετά των δακρύων της εμονολόγει: «Άγιε Σπυρίδων, όλου του κόσμου τα παιδία θεραπεύεις, το δικό μας διατί όχι;». 

Άλλη γυναίκα προσευχομένη την άκουσε και της υπέδειξε: «Έλα αδελφή μου στην Μονήν της Κυράς να προσκυνήσης την θαυματουργή Παναγία και να συμβουλευθής την Ηγουμένισσα.

Δύο γυναῖκες στὸν Ἄθωνα. «Ἦταν κάτι τὸ πρωτοφανές!»

Ἕνα ὡραῖο ὅραμα ἑνὸς ἁπλοῦ καὶ ταπεινοῦ Μοναχοῦ 

Τὴν ἐποχὴ τῆς ἡγουμενείας τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου ζοῦσε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου ἕνας ἐξαιρετικὸς Μοναχός, ὁ π. Γελάσιος, πολὺ ἁπλὸς καὶ ταπεινός.

Ὁ π. Ἀθανάσιος ἔνιωθε ὑπερβολικὰ εὐχαριστημένος ἀπὸ τὴν διαγωγὴ αὐτοῦ τοῦ ὑποτακτικοῦ του. Ὄχι μόνο γιατὶ ἐκτελοῦσε ὁλοπρόθυμα τὰ μοναχικά του καθήκοντα, ἀλλὰ καὶ γιατὶ εἶχε εὐθύτητα καρδίας. 

Ὁταν συνωμιλοῦσαν μαζί, τοῦ παρουσίαζε τὸ κάθε τὶ μὲ ἀπονήρευτο τρόπο. Ὁ ψυχικός του κόσμος ἔμοιαζε μὲ ὁλό- ϊσιο δρόμο ποὺ ἀγνοοῦσε τοὺς ἑλιγμούς, τὶς στροφὲς καὶ τὶς διακλαδώσεις. Τὸν διέκρινε δηλαδή, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴν πατερικὴ φράσι, τὸ «ἀνόθευτον ἦθος» καὶ ἡ «ἀποίκιλος ἁπλότης». 

Σὲ τέτοιες ψυχὲς εὔκολα κλίνουν οἱ οὐρανοί, καὶ τὰ παραπετάσματα μεταξὺ ἐπιγείων καὶ ἐπουρανίων εὔκολα παραμερίζονται.

«Ὁ ἀντιπαπικός Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί τό φιλοπαπικό παράληρημα τῶν οἰκουμενιστῶν»

(Πρωτοπρ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς)

Εν Πειραιεί 26-3-2013

Πολύ εύστοχα και θεόπνευστα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, Ορθόδοξος Εκκλησία μας προβάλει την Β΄ Κυριακή των Νηστειών, για δεύτερη φορά την μορφή του εν αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, του κήρυκος της Χάριτος και θεατού του ακτίστου Φωτός. Πρώτη φορά η μνήμη του, η κοίμησή του εορτάζεται στις 14 Νοεμβρίου.

Την τοποθέτησε, μάλιστα, μετά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, γιατί, κατά κάποιο τρόπο, αυτή η Κυριακή είναι η δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας. Και εάν θέλαμε πολύ περιληπτικά να διευκρινίσουμε για ποιόν λόγο η Εκκλησία μας τοποθέτησε αυτή την δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας, μπορούμε να πούμε ότι την προηγουμένη Κυριακή, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, η Εκκλησία μας απέφυγε τον κίνδυνο του εξανατολισμού, δηλ. των αιρέσεων από την Ανατολή, από ιουδαϊκές και ισλαμικές επιρροές.

Είναι γνωστό ότι η αίρεση της εικονομαχίας είχε τις ρίζες της στον Ισλαμισμό και τον Ιουδαϊσμό, οι οποίες είναι ανεικονικές θρησκείες, δηλ. δεν έχουν εικόνες. Και αυτή τη μανία τους εναντίον των αγίων εικόνων προσπάθησαν να την περάσουν και μέσα στην πίστη μας, την αγία Ορθοδοξία.

Όμως, οι άγιοι Πατέρες, αγωνιζόμενοι εναντίον των χριστιανοκατηγόρων εικονομάχων, το απέτρεψαν αυτό και έτσι αποφεύχθηκε ο εξανατολισμός της Ορθοδοξίας, δηλ. το να μας παρασύρει η Ανατολή, οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι.

Ἡ εὐχή τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου (Ραφαήλ Χ. Μισιαούλης, Φοιτητής Θεολογίας ΑΠΘ)

Κατά την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μία μικρή αλλά σημαντική ευχή δεσπόζει στις ακολουθίες της Αγίας μας Εκκλησίας. Μια ευχή μικρή, αλλά περιεκτική, η οποία δεν απαγγέλλεται απλά, αλλά συνοδεύεται από κινήσεις μετανοίας. «Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου…». Η Ευχή αυτή, σύμφωνα με την Παράδοση, αποδίδεται σε έναν από τους μεγάλους δασκάλους της πνευματικής ζωής, τον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο (28 Ιανουαρίου), τον Άγιο των δακρύων, όπως τον χαρακτηρίζει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης. Η δομή της ευχής αποτελείται από 3 μέρη. Στο πρώτο μέρος είναι η ικετευτική παράκληση από την απαλλαγή 4 παθών, στο δεύτερο μέρος είναι η ικετευτική παράκληση για την απόκτηση 4 αρετών και στο τρίτο μέρος είναι η συγκεφαλαίωση του ανωτέρου περιεχομένου.

Η ευχή αρχίζει με την φράση «Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου…». Η έκφραση αυτή είναι παρμένη από το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, της Σοφίας Σειράχ (23,1). Αρχίζει με την προσφώνηση του ονόματος του Θεού, ο οποίος αποτελεί τον οδηγό και κυβερνήτη της ζωής μας, τον υπερασπιστή της ζωής μας , όπως λέει και ο ψαλμωδός (Ψαλμ. 26,1). Στη συνέχεια γίνεται η αναφορά στην αποφυγή 4 παθών. Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, τα πάθη βλαστάνουν πάνω στο έδαφος των αισθήσεων και της μνήμης.

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης: «Ἡ Προσευχή εἶναι σάν τό λεωφορεῖο πού πρέπει νά φεύγει γεμάτο»

Πάντα ο Όσιος Παϊσιος τόνιζε την αξία της προσευχής, λέγοντας προς τους συνανθρώπους του που αντιμετώπιζαν προβλήματα στην ζωή τους: «Θα προσευχηθώ για εσένα».

Εκείνο τον καιρό είχε φύγει από την ζωή ένας στενός, αγαπημένος συγγενής μου, ο Νίκος, οπότε ρώτησα τον Γέροντα, αν είναι καλό που προσεύχομαι κάθε βράδυ με το κομποσχοίνι, να αναπαύει ο Θεός την ψυχή του Νίκου στην άλλη ζωή.

Μου απάντησε, ότι η προσευχή είναι σαν το λεωφορείο που πρέπει να φεύγει γεμάτο, και συνέχισε:

«Κύριε! Ἡ ψυχή μου ἄς προσκολληθεῖ μόνο σέ Σένα,.....»

Ἀγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

Κύριε! Ἡ ψυχή μου ἄς προσκολληθεῖ μόνο σέ Σένα, μήν ἐπιτρέψεις νά προσκολληθεῖ σέ ὁτιδήποτε ἐπίγειο! Στίς κοσμικές ἐπιθυμίες ὑπάρχει θλίψη, ταραχή, βάσανος. Τίποτα τό ἐγκόσμιο ἄς μήν ἐπιθυμεῖ ἡ καρδιά μου. Ἀξίωσέ με νά τιμῶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα μόνο Ἐσένα, τόν Ἕνα Κύριο, ὅλα τά οὐράνια, καθώς καί τήν ψυχή πού πλάστηκε κατ᾿ εἰκόνα Σου, ἀθάνατη, λογική, ἐλεύθερη, πνοή πού βγῆκε ἀπό τό στόμα Σου.

Κύριε, μή εἰσενέγκης με εἰς πειρασμόν

 

https://paraklisi.blogspot.gr/2017/02/blog-post_489.html

12 Μαρτίου Συναξαριστής. Θεοφάνους Ὁμολογητού, Γρηγορίου τοῦ Διαλόγου, Φινεὲς δικαίου, Ἀαρῶν Πρεσβυτέρου, τῶν Ἁγίων ἐννέα Μαρτύρων ἐν Περσίδι, Συμεὼν τοῦ νέου Θεολόγου, Συμεὼν τοῦ Εὐλαβοῦς, Λαυρεντίου Μάρτυρος, Δημητρίου βασιλέως.

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ὁμολογητὴς Ἐπίσκοπος Σιγριανὴς (ἑορτὴ Θεοφάνης)

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ὁμολογητής, γεννήθηκε περὶ τὸ ἔτος 760 μ.Χ. ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους γονεῖς, τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὴν Θεοδότη. Σὲ ἡλικία ὀκτὼ ἐτῶν ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα καὶ ἡ μητέρα του ἀνέλαβε τὸ δύσκολο ἔργο τῆς ἀνατροφῆς, τῆς διαπαιδαγωγήσεως καὶ τῆς μορφώσεως τοῦ υἱοῦ της Θεοφάνους.

Ὁ Ὅσιος, κατὰ παράκληση τῆς μητέρας του, νυμφεύθηκε σὲ νεαρὴ ἡλικία τὴν εὐσεβῆ καὶ πλούσια Μεγαλῶ. Ὁ γάμος αὐτός, ποὺ ἦταν ἀντίθετος γιὰ τὴ μοναχικὴ ζωὴ ποὺ ἐπιθυμοῦσε ὁ Ὅσιος, διαλύθηκε. Ἡ μὲν σύζυγος αὐτοῦ ἔγινε μοναχὴ στὴ μονὴ τῆς Πριγκίπου καὶ μετονομάσθηκε Εἰρήνη, ὁ δὲ Ὅσιος κατέφυγε, τὸ 781 μ.Χ., στὴ μονὴ τοῦ Μεγάλου Ἀγροῦ στὴ Σιγριανὴ καὶ ἐκεῖ ἐκάρη μοναχὸς ὑπὸ τοῦ ἡγουμένου αὐτῆς.

Ἀπὸ τὴ μονὴ αὐτή, ὡς λόγιος καὶ ἐνάρετος μοναχός, προσκλήθηκε μαζὶ μὲ ἄλλους ἡγουμένους διαπρεπεῖς, τὸν ἡγούμενο τῆς μονῆς Σακουδίωνος Πλάτωνα, τοὺς μοναχοὺς Νικηφόρο καὶ Νικήτα ἀπὸ τὴ μονὴ Μηδικίου, τὸ μοναχὸ Χριστόφορο ἀπὸ τὴ μονὴ τοῦ Μικροῦ Ἀγροῦ, στὴν Ἑβδόμη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νίκαιος, τὸ ἔτος 787 μ.Χ.