Ἡ ἁμαρτία φέρνει συμφορές, Ἁγ. Παϊσίου, Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο κόσμο, 4-3-2024, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης
http://hristospanagia3.blogspot.com
ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ
ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ
ΟΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ
ΟΔΗΓΙΕΣ: ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ:
Δίπλα από το όνομα Κύριος Ιησούς Χριστός που υπάρχει ένα μικρό βελάκι , πατάμε εκεί και μας βγάζει διάφορες επιλογές από τις οποίες πατάμε το Download .
Και γίνεται η εκκίνηση να κατέβουν όλες οι ομιλίες.
Τρίτη 5 Μαρτίου 2024
Χρύσανθος Μαρουλάκης (1926-1944) Ο ἐθνομάρτυρας Ἡγούμενος τοῦ Πανορμίτη
Χρύσανθος Μαρουλάκης (1926-1944)
Πρόκειται γιά τόν ἐθνομάρτυρα Ἡγούμενο τοῦ Πανορμίτη, πού ἐκτελέστηκε ἄγρια ἀπό τούς Ἰταλούς κατακτητές τόν Φεβρουάριο τοῦ 1944. Καταγόταν ἀπό τά Καλαβάρδα τῆς Ρόδου καί ὑπηρετοῦσε στήν Μονή ἀπό τά νεανικά του χρόνια. Ὑπῆρξε γενναιόφρων, διαπνεόμενος ἀπό ἁγνό πατριωτικό φρόνημα πού δέν ἐκάμπτετο οὐδέποτε. Πρωταγωνίστησε στήν ἐνδοξότερη θυσιαστική προσφορά τῆς Μονῆς, πού ἔλαβε χώρα τήν ἐποχή τοῦ Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, ὅταν αὐτή κατέστη μέ τίς ἐπαναστατικές του ἐνέργειες, κέντρο τῆς συμμαχικῆς ἀντικατασκοπείας. Συγκεκριμένα ἀπό τό 1943 στούς χώρους της λειτουργοῦσε ἀσύρματος μέ τήν ἀμέριστη συμπαράστασή του. Τό ἀντίτιμο αὐτῆς τῆς ἐπαναστατικῆς δράσεως, ὅταν τούτη ἔγινε ἀντιληπτή στόν ἐχθρό, ἦταν ἡ ἐκτέλεση τοῦ ἰδίου τοῦ Ἡγουμένου, τοῦ Ἕλληνα στρατιώτη-ἀσυρματιστῆ Φλώρου Ζουγανέλη, καθώς ἐπίσης καί τοῦ οἰκονόμου τῆς Μονῆς Μιχαήλ Λάμπρου, τόν Φεβρουάριο τοῦ 1944.
Τά δραματικά ἐκεῖνα γεγονότα, κατεγράφησαν λεπτομερῶς ἀργότερα καί δημοσιεύθηκαν σέ συνέχειες στά «Συμαϊκά Νέα» τοῦ 1966. Ἀπό τίς μαρτυρίες τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, πού ἔζησαν δίπλα στούς πρωταγωνιστές καί βίωσαν λεπτό πρός λεπτό τήν κορύφωση τοῦ δράματος, παραθέτουμε τήν ἔνδοξη καί ἡρωϊκή ἱστορία, πού σημάδεψε τήν νεότερη ἱστορία τῆς Μονῆς καί τῆς Σύμης:
Τό ὅλο σχέδιο εἶχε καταστρωθεῖ ἀπό τήν συμμαχική Ὑπηρεσία τῆς «Ἀπλοθήκας» (περιοχή τῆς Μ. Ἀσίας, ἀπέναντι ἀπό τήν Σύμη), ἡ ὁποία ὀργάνωσε στό Νησί κατασκοπευτική ὁμάδα, μέ 00122 ἀπώτερο σκοπό τήν ἐγκατάσταση στρατιωτικῆς Δυνάμεως, πού θά ἔκανε κρούσεις στούς κατακτητές. Στήν ὁμάδα αὐτή ἀνῆκαν οἱ δημοδιδάσκαλοι Ἀντώνιος Ἀγγελίδης, Ἀνδρέας Μοσχόβης, οἱ ὁποῖοι στήν συνέχεια ἐκτελέστηκαν, καθώς καί ὁ Ἡγούμενος Χρύσανθος Μαρουλάκης, ὁ Ἐργομηχανικός Γεώργιος Χατζησταυριός, μέ τόν Μιχαήλ Λάμπρου ὑπάλληλοι τοῦ Μοναστηριοῦ, καί ὁ ἀσυρματιστής Λοχίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ Φλῶρος Ζουγανέλης, ἀπό τήν Μύκονο. Ὁ Ζουγανέλης, ἦταν ἀνεψιός τοῦ Ἡγουμένου τῆς Παναγίας «Τουρλιανῆς» τῆς Μυκόνου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε φλογερός Δάσκαλός του, πού τόν ἔμαθε νά ἀγαπᾶ τήν Ἑλλάδα καί νά πεθαίνει γι’ αὐτήν.
Τὸ πνεῦμα τῶν παλαιῶν Ἁγιορειτῶν. Ἀπὸ τὴν Ἀσκητικὴ καὶ Ἡσυχαστικὴ Ἁγιορείτικη Παράδοση
Γέροντας Κερασιώτης ὑδροφορεῖ μέ τήν στάμνα του.
Εἶπε Γέρων: «Τά Παλαιά γεροντάκια πού βρῆκα στόν Ἅγιο Παῦλο, δέν ἦταν σπουδαγμένοι θεολόγοι μέ πτυχία. Ὅμως ἐντύπωση μοῦ ἔκανε ἡ ὑπακοή τους καί τό αἴσθημα τῆς κοινοβιακῆς ζωῆς. Τότε κοινωνούσαμε κάθε 15–20 μέρες. Οἱ παλαιοί ἔτσι μάθανε καί ἔτσι μᾶς παραδώσανε. Ὅταν ἐφαρμόστηκε τό “τυπικό” τῆς συχνῆς θείας Κοινωνίας, τά γεροντάκια δέν τό θέλανε. Ὅταν ὅμως τό ἀποφάσισε ὁ Ἡγούμενος, ἔκαναν ὑπακοή, καί μάλιστα οἱ πιό πρόθυμοι στήν συχνή θεία Κοινωνία ἦταν αὐτοί. Μερικοί νεώτεροι μουρμούριζαν, ὅμως τά γεροντάκια δέν ἔδιναν σημασία. Πρόσεχαν τήν ὑπακοή τους σέ ὅλα.
»Τότε στό Μοναστήρι μας οὔτε γλυκά εἴχαμε οὔτε τυλιχτά, οὔτε φανέλλες καλοκαιρινές, οὔτε κάλτσες καλοκαιρινές.
Ὁ Περσοναλισμὸς ὡς ἡ θεολογικὴ βάση τῆς ΛΟΑΤΚΙ ἰδεολογίας.
Γέρων Παΐσιος Καρεώτης – Μοναχός Επιφάνιος Καψαλιώτης
Το επαίσχυντο νομοσχέδιο της ντροπής, όπως ήταν αναμενόμενο, υπερψηφίστηκε, η Ελλάδα έγινε το πρώτο “Ορθόδοξο” κράτος που υιοθετεί τέτοιου είδους νομοθεσία, και αναμένεται –όπως συνηθίζεται– να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα “Ορθόδοξα” Κράτη που έχουν την ατυχία να βρίσκονται στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η Ελλάδα, σε αυτές τις περιπτώσεις, λειτουργεί ως ο προπομπός, ως το “λαμπρό” παράδειγμα, που οφείλουν να ακολουθήσουν κι οι υπόλοιποι.
Το συστημικά ελεγχόμενο μιντιακό κύκλωμα προπαγάνδας—παραπληροφόρησης αναμένεται να ρίξει τα φώτα της δημοσιότητος αλλού, και έτσι να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι: το υπερατλαντικό κέντρο εξουσίας που δίνει τις προς εκτέλεσιν εντολές, οι εγχώριοι υποτακτικοί του, αλλά και η διοίκηση της Εκκλησίας, που προβλήθηκε από τα ίδια αργυρώνητα ΜΜΕ που προπαγάνδιζαν υπέρ του νομοσχεδίου, ως κατ᾽ αυτού “αντιδρώσα” και “μαχητική”. Όλα καλά λοιπόν, και πάμε για τα επόμενα…
Υπάρχουν όμως τα παρεπόμενα της όλης υπόθεσης, που έχουν ιδιαίτερη αξία να τα προσέξουμε. Αναφερόμαστε στην “θεολογική” επιχειρηματολογία που υιοθέτησε η μερίδα όσων υποστήριξαν το τερατώδες νομοσχέδιο, που είναι αποκαλυπτική των βαθύτερων στοχεύσεων του εν Ελλάδι κυρίαρχου (διαπλεκόμενου και κατευθυνόμενου από τις κυρίαρχες ελίτ) “θεολογικού” χώρου, που εστιάζεται στην θεολογική ακαδημία του Βόλου, με την οποία συνεργάζονται δυτικά ακαδημαϊκά ιδρύματα. Αυτό που βεβαίως συμβαίνει, δεν είναι επί ίσοις όροις “συνεργασία”, όσο χάραξη θεολογικής και εκκλησιαστικής γραμμής, που οι εγχώριοι συνεργάτες αναμένεται να ακολουθήσουν και να επιβάλλουν ως την μόνη “ορθή” επιλογή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου ιδρύματος, εξαιρετικά σημαντικού στην επιβολή γραμμής στα ελληνικά θεολογικά πράγματα, είναι το Κέντρο Ορθοδόξων Χριστιανικών Σπουδών, του παπικού πανεπιστημίου του Fordham (Φόρνταμ) των ΗΠΑ (πού αλλού;) το οποίο αν και ιδρύθηκε το 1841 από τους Ιησουίτες, το 1969 ανεξαρτητοποιήθηκε (τυπικά) από αυτούς, αν και ονομάζεται επισήμως ως “Ιησουιτικό Καθολικό Πανεπιστήμιο”, ενώ διατηρεί τον τίτλο του κορυφαίου παπικού εκπαιδευτικού ιδρύματος των ΗΠΑ.
«Ἡ ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς. Ἡ διάκριση καλοῦ καί κακοῦ» Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, π. Σωφρονίου, 20ο Μέρος. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Συνεχίζουμε μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν Ἅγιο Σιλουανό. Καί σήμερα τό κεφάλαιο ἐπιγράφεται γιά τήν ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς. «Ὅπως κάθε ὀρθολογιστική κοσμοθεωρία ἔχει τό λογικό της συμπλήρωμα, τήν διαλεκτική της, ἔτσι καί ὁ πνευματικός κόσμος ἔχει τή δική του δομή, τή δική του διαλεκτική. Ἡ διαλεκτική, ὅμως, τῆς πνευματικῆς ἐμπειρίας εἶναι πολύ ἰδιότυπη καί δέν συμπίπτει μέ τήν πορεία τῆς συνηθισμένης διανόησης»[1]. Δηλαδή ἔχει ἕναν τρόπο πορείας καί σκέψης τό κάθε -θά λέγαμε- σύστημα, ἡ κάθε κοσμοθεωρία. Οἱ κοσμοθεωρίες, οἱ θεωρίες τοῦ κόσμου, οἱ φιλοσοφίες τοῦ κόσμου βασίζονται στήν λογική. Ἄν ποῦμε ὅτι καί ἡ πίστη μας εἶναι μία θεωρία, ἕνα σύστημα, ἔχει καί ἡ πίστη μας δική της λογική, ἡ ὁποία ὅμως δέν εἶναι ὅμοια μέ τήν λογική τοῦ κόσμου. Εἶναι πολύ ἰδιότυπη, λέει ὁ π. Σωφρόνιος. Καί ἡ πορεία τῆς διανόησης εἶναι πολύ διαφορετική ἀπό αὐτή πού ὑπάρχει στά κοσμικά δεδομένα.
«Ἔτσι, μπορεῖ νά φανεῖ παράδοξο -καί παράξενο- στούς ὀρθολογιστές τό κριτήριο τῆς ἀληθινῆς πίστεως πού ὑποδεικνύει ὁ μακαριστός Γέροντας», ὁ Ἅγιος Σιλουανός, «τό κριτήριο τῆς γνήσιας κοινωνίας μέ τόν Θεό, τό γνώρισμα τῆς ἐνέργειας τῆς Χάρης». Ποιό εἶναι αὐτό τό κριτήριο; Λέει ὁ Ἅγιος Σιλουανός, «εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς»[2]. Δηλαδή, θέλεις νά δεῖς ἄν ἔχεις πίστη στόν Θεό; Ἐξέτασε τόν ἑαυτό σου, ἄν ἀγαπᾶς τούς ἐχθρούς. Θέλεις νά δεῖς ἄν ἔχεις γνήσια κοινωνία μέ τόν Θεό; Πάλι τό ἴδιο, τό κριτήριο εἶναι ἄν ἀγαπᾶς τούς ἐχθρούς. Θέλεις νά δεῖς ἄν ἡ Χάρις ἐνεργεῖ μέσα σου; Ψάξε νά βρεῖς ἄν ἔχεις ἀγάπη γιά τούς ἐχθρούς σου. Αὐτό, γιά τόν ἄνθρωπο πού εἶναι μακριά ἀπό τόν Θεό, ἤ καί γιά αὐτούς πού λένε ὅτι εἶναι κοντά στόν Θεό, πολλές φορές εἶναι παράδοξο! Κι ὅμως εἶναι πολύ ἀληθινό, ὅπως θά τό δοῦμε. Γιατί ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό ἀποδεικνύεται ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον. Γι’ αὐτό λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, «αὐτός πού λέγει ὅτι ἀγαπᾶ τόν Θεό καί τόν ἀδελφόν αὐτοῦ μισεῖ, ψεύστης ἐστίν»[3]. Εἶναι ψεύτης, λέει ψέματα. Γι’ αὐτό ἔχει τεράστια σημασία ἡ δεύτερη ἐντολή, τό «ν’ ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου»[4] δηλαδή, ἡ ὁποία, ἐάν ἐκπληρώνεται, μᾶς δίνει καί μία ἄς τό ποῦμε ἀπόδειξη ὅτι ἰσχύει καί ἡ πρώτη ἐντολή, δηλαδή ὅτι ἀγαπᾶμε τόν Θεό. Ἐνῶ πολλοί ἄνθρωποι πού λένε ὅτι ἀγαποῦνε τόν Θεό, φαινομενικά φαίνεται ὅτι Τόν ἀγαποῦν, ὅμως δέν ἀγαποῦν τόν πλησίον καί μάλιστα τόν ἐχθρό, ἀποδεικνύουν στήν πράξη ὅτι δέν ἀγαποῦν καί τόν Θεό! Γιατί ἕνας πού ἀγαπάει τόν Θεό, ἀγαπάει καί ὅλα ὅσα ἀγαπάει ὁ Θεός. Καί ὁ Θεός ἀγαπάει τούς πάντες.
Ὁ ἐξευτελισμὸς τοῦ πρωθυπουργοῦ.
Τοῦ Αἰδεσιμ. Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἰωάννου Κ. Διώτη, Θεολόγου – Δημοσιογράφου – Συγγραφέως – Ἐκδότου, (ὅπως ἐτίμησεν αὐτόν ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν)
Ὁ Πρωθυπουργὸς κ. Μητσοτάκης, κατ’ ἐπανάληψιν, ἐδήλωσεν ὅτι εἶναι «ὑπερήφανος», ἐπειδὴ ἐνομοθέτησε τὴν παρὰ φύσιν ἀσέλγειαν τῆς σεξουαλικῆς διαστροφῆς. Αἰσθάνεται «ὑπερήφανος» λοιπὸν ὁ Πρωθυπουργός, ἐπειδὴ ἐτοποθέτησεν ἐμπρηστικὴν βόμβαν εἰς τὰ θεμέλια τῆς παραδοσιακῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας.
Αὐτὸ εἶναι πρωτοφανὴς προσωπικὸς ἐξευτελισμὸς τοῦ Πρωθυπουργοῦ.
«Ὑπερήφανος» ὁ Πρωθυπουργός, ἐπειδὴ ἐτορπίλισε τὰ χρηστὰ ἤθη τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ἐξευτελισμός!
«Ὑπερήφανος» ὁ Πρωθυπουργός, ἐπειδὴ ἔχει ἀτιμάσει τὸ ἱερὸν Μυστήριον τοῦ γάμου. Ἐξευτελισμός!
«Ὑπερήφανος» ὁ Πρωθυπουργός, ἐπειδὴ ἐπιδεινώνει τὸ δημογραφικόν, τὸ ὁποῖον εἶναι τὸ μεγαλύτερον καὶ περισσότερον ἐπικίνδυνον πρόβλημα τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Ἐξευτελισμός!
«Ὑπερήφανος» ὁ Πρωθυπουργός, ἐπειδὴ ἔχει ἀτιμάσει τὸ ἱερὸν Μυστήριον τοῦ Γάμου. Ἐξευτελισμός!
«Ὑπερήφανος» ὁ Πρωθυπουργὸς ἐπειδὴ ἐνομοθέτησεν ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου, εἰς τὸ ὁποῖον ἔχει ὁρκισθῆ. Ἐξευτελισμός!
«Ὑπερήφανος» ὁ Πρωθυπουργὸς ἐπειδὴ καταδικάζει μικρὰ παιδιὰ νὰ μὴ ἔχουν πατέρα καὶ μητέρα. Ἐξευτελισμός!
«Ὑπερήφανος» ὁ Πρωθυπουργός, ἐπειδὴ ἐδίχασε τὴν ἑλληνικὴν κοινωνίαν μὲ προκλητικὴν περιφρόνησιν τοῦ 80%. Ἐξευτελισμός!
«Ὑπερήφανος» ὁ Πρωθυπουργός, ἐπειδὴ ὁ νόμος του οὗτος θὰ ἔχη καὶ πολλὰς ἄλλας καταστρεπτικὰς συνεπείας. Συνεχίζεται ὁ Πρωθυπουργικὸς ἐξευτελισμός!!!
Τοιοῦτος ἐξευτελισμὸς δὲν ἔχει παρατηρηθῆ ποτὲ εἰς οὐδένα Πρωθυπουργὸν τῆς Ἑλλάδος. Ἐντροπή, Πρωθυπουργὲ Μητσοτάκη! Αἶσχος, Πρωθυπουργὲ Μητσοτάκη! Αἰσχύνη καὶ καταισχύνη, ἀφωρισμένε Πρωθυπουργὲ Μητσοτάκη!!!
https://tasthyras.wordpress.com/2024/02/22/ο-εξευτελισμός-του-πρωθυπουργού/#more-87335
5 Μαρτίου. Κόνωνος ὁσιομάρτυρος (α΄ αἰ.). Κόνωνος μάρτυρος τοῦ κηπουροῦ (γ΄ αἰ.). Μάρκου ὁσίου τοῦ Ἀθηναίου (δ΄ αἰ.), Γεωργίου νεομάρτυρος τοῦ ἐκ Ῥαψάνης. Ἁγιογραφικό ανάγνωσμα.
Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Τρίτης λε΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Α΄ Ἰω. γ΄ 9-22).
Α Ιω. 3,9 Πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ ἁμαρτίαν οὐ ποιεῖ, ὅτι σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ μένει· καὶ οὐ δύναται ἁμαρτάνειν, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται.
Α Ιω. 3,9 Καθένας που έχει γεννηθή από τον Θεόν, δεν πράττει την αμαρτίαν, διότι έχει μέσα του ως μόνιμον κατάστασιν την νέαν ζωήν, που του έχει μεταδώσει και φυτεύσει ο Θεός. Και ένας τέτοιος άνθρωπος, που έχει δώσει οριστικώς την θέλησίν του στον Θεόν και την αρετήν, είναι ηθικώς αδύνατον να αμαρτάνη, διότι έχει αναγεννηθή, έχει αποκτήσει το καθ' ομοίωσιν Θεού.
Ὁ χριστιανὸς εἶναι ἀτομιστής;
Ὁ χριστιανὸς εἶναι ἀτοµιστής;
Ἀρχιµ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ἱεροκήρυκος Ἱ. Μ. Πατρῶν,Δρος Θεολογίας
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπο καὶ ὄχι ἄτοµο. Αὐτὴ εἶναι ἡ θέση τῆς Ὀρθοδόξου χριστιανικῆς ἀνθρωπολογίας γιὰ τὴν ὑπόσταση «ἄνθρωπος».
Ἄτοµο εἶναι µία βιολογική, γενεαλογικὴ µονάδα. Ἡ ἀτοµικότητα εἶναι ἰδεολογικὴ καὶ φιλοσοφικὴ ἔννοια. Ἡ προσωπικότητα, ὅµως, εἶναι πνευµατικὴ καὶ θεολογική. Τὸ ἄτοµο ζητεῖ τὴν ὁλοκλήρωσή του στὴν ὑποκειµενικότητα, στὶς ἀτοµικὲς ἐπιθυµίες καὶ στὴν σχέση του µὲ τὸν ἑαυτό του. Φρονεῖ ἀγαθά, ὄχι γιὰ τὸν πλησίον, ἀλλὰ πάντοτε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Τοιουτοτρόπως ἀποκτᾶ τὴν αὐθαιρεσία, τὸ µῖσος κατὰ τοῦ συνανθρώπου, τὴν µοναξιὰ καὶ ἀπὸ τὸν ναρκισσισµὸ (=αὐτοερωτισµός, ΘΗΕ 9, 317) φθάνουµε στὴν ἀντικοι- νωνικότητα. Καταλήγουµε, θὰ λέγαµε, ὡς χριστιανοὶ στὴν κόλαση. Διότι αὐτὸ εἶναι κόλαση: τὸ µῖσος. Καὶ ἐνῶ σήµερα οἱ πάντες εἶναι στραµµένοι στὴν ἔξαρση τῶν ἀτοµικῶν ἐλευθεριῶν καὶ δικαιωµάτων, ἐν τούτοις ὁ ἄνθρωπος ζῆ καὶ πεθαίνει τόσο ἀπελπιστικὰ µόνος. Καὶ τοῦτο διότι ἀτοµισµὸς δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἐγωκεντρισµός. Εἶναι τὸ κλείσιµο στὸ «ἐγώ», στὸ «ἄτοµο». Καὶ αὐτὸ τὸ κλείσιµο ὁδηγεῖ στὴν ἀπόγνωση καὶ στὸν θάνατο.
Μπορεῖ κανεὶς νὰ φανταστεῖ τί θὰ ἔλεγε σήμερα στοὺς Ἐπισκόπους ὁ μακαριστὸς Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης;
«ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ, ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΤΕ!»
https://tasthyras.wordpress.com/2024/02/26/μπορεί-κανείς-να-φανταστεί-τί-θα-έλεγε/#more-87658
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
