ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ-ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ 27-9-2024

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ-ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ 27-9-2024 

https://www.youtube.com/live/rDzF7OdPzog?si=uHlHsmpY3eEqul-s

Νεοφανεῖς αἱρέσεις καταστροφικαὶ λατρεῖαι στὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας

Tοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου †,

Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας

Τὸ τρίτο βῆμα συνίσταται στὴν σταθεροποίηση τῶν νέων δεσμῶν. Ὁ προσήλυτος νοσταλγεῖ φυσικὰ ἀνθρώπινη ἐπικοινωνία. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἐμπιστεύεται πρὸ παντὸς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἀκριβῶς προορίζονται νὰ τὸν καθοδηγήσουν. Σ’ αὐτοὺς ἐμπιστεύεται ἀκόμη καὶ ὅλα τὰ μυστικά του. Ἐπειδὴ νοιώθει ὅτι μόνος δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει τίποτε καὶ δὲν κατέχει τίποτα, τὸ συναίσθημα ὅτι ἀνήκει κάπου εἶναι ἀποφασιστικῆς σημασίας. Αὐτὸ τὸ συναίσθημα τῆς συμμετοχῆς ἐπεκτείνεται καὶ στοὺς «φίλους», ποὺ βαδίζουν τὸν ἴδιο δρόμο.

Αὐτὴ ἡ ἐντατικὴ κοινωνία, ποὺ στὴν πράξη δὲν ἐπιτρέπει τὴν ὕπαρξη ἰδιωτικῆς σφαίρας καὶ ὅπου τὰ καθαρῶς προσωπικὰ ἐνδιαφέροντα καὶ ὅλες οἱ δραστηριότητες, ποὺ ἀποβλέπουν σὲ «ἰδιοτελεῖς» σκοποὺς δυσφημίζονται, ἐμφανίζει τὴ νέα διδασκαλία ἐντελῶς ἁπλὴ καὶ σαφῆ. Τὸ μέλος τῆς ὁμάδας δὲν κατανοεῖ πλέον πῶς μποροῦσε στὸ παρελθὸν νὰ σκέπτεται, νὰ αἰσθάνεται καὶ νὰ ἐνεργεῖ διαφορετικά. Ἔτσι χάνει τὸ κάθε τι, ποὺ δὲν ἔχει σημασία γιὰ τὴν ὁμάδα. Ἡ ὑποτιθέμενη λοιπὸν ἐλευθερία μεταβλήθηκε... σὲ ἐξάρτηση, στὴν ὑποταγὴ σὲ ἕνα ὁλοκληρωτικὸ καθεστώς. Ὁ προηγούμενος χῶρος ζωῆς ἐγκαταλήφθηκε γιὰ χάρη τῆς νέας ὀργάνωσης.

Ὁ σκύλος στὴν ταφὴ τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ.

Στις 5 Μαΐου 1426 εκοιμήθη στα χέρια των Τούρκων ο Άγιος Εφραίμ από τη Νέα Μάκρη ύστερα από πολύμηνα βασανιστήρια

Μια μοναχή από τη Μονή Ευαγγελισμού της Νέας Μάκρης διηγήθηκε σε όραμα τι συνέβη μετά το μαρτύριο του Αγίου.

Είδε πώς ένας σκύλος από το μοναστήρι εκείνης της εποχής, λευκός με μαύρες κηλίδες, που έζησε την εποχή του Αγίου, κρατούσε κοντά στο σκορβώδες δέντρο (πρόκειται για τη μουριά από την οποία κρεμάστηκε ο Άγιος Εφραίμ ο Νέος, μια μουριά που υπάρχει και σήμερα, γύρω από το οποίο χτίστηκε σήμερα παρεκκλήσι).

Ὀμιχλώδεις "ὁρατότητες" καὶ "ἐναλλακτικὴ" ποιμαντική.

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

Ομιχλώδεις “ορατότητες” και “εναλλακτική” ποιμαντική

Στον 21ο αιώνα που διανύουμε, πολλά έχουν ήδη αλλάξει γιά τη ζωή μας, γιά την καθημερινότητά μας – τα πιο πολλά επί τα χείρω.

Μόλις προ ημερών πληροφορηθήκαμε πως πρέπει να προσαρμοστούμε στις πολλές αλλαγές που μας επέβαλλαν χωρίς να ελπίζουμε ότι κάποτε μπορεί να επιστρέψουμε σ’ αυτό που αναγκαστήκαμε να χαρακτηρίσουμε ως “κανονικότητα”.

Μεταξύ των πολλών που μας επιβλήθηκαν – δυστυχώς αντιδημοκρατικώ τω τρόπω – με τη μέθοδο των κατευθυνόμενων και κατ’ ευφημισμόν, μόνο, “δημοκρατικών” διαδικασιών των “δημοσίων διαβουλεύσεων”, και η “διαφορετικότητα” ως νέα “κανονικότητα”.

Απαιτούν οι ιθύνοντες νόες του νέου ανάποδου κόσμου που μας ετοίμασαν πριν από μας, για μας, να δεχθούμε στανικά τις ορέξεις και τις επιλογές του καθενός ως περίπου μαθηματικά “αξιώματα”.

Και προκαλούν πέραν της a la carte εναλλακτικής δικαιοσύνης και της ουρανιο-τοξικής πλέον παιδείας που προωθεί και σερβίρει τις “ορατότητες” των δυσφορούντων, και των λοιπών θεσμών που ακολουθούν σαν υπνωτισμένοι τις ομιχλώδεις νέες κανονικότητες, τώρα και αυτήν την Εκκλησία προκειμένου να προσαρμόσει τα ευαγγελικά μηνύματα στα πάθη και τις μεταπτωτικές αδυναμίες των ανθρώπων.

Τα γράφω όλα αυτά εμπνεόμενος από μιά ατυχή – για μένα – τοποθέτηση στο θέμα των “έμφυλων ταυτοτήτων” και τη “δυσφορία φύλου” του π. Βασιλείου Θερμού στο Ιερατικό Συνέδριο της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος τον περασμένο Μάρτιο.

Σκοπός του κειμένου αυτού δεν είναι να σχολιάσει το Ιερατικό Συνέδριο αλλότριας εκκλησιαστικής αρχής, ούτε τις επιστημονικές θέσεις του π. Βασιλείου. Άλλωστε δεν έχω επάρκεια γνώσεων επιστημονικών.

Επιθυμώ όμως να θέσω κάποιους προβληματισμούς ως ορθόδοξος εφημέριος και ως ελάχιστος μελετητής και ταπεινός μαθητής της Ορθοδόξου Πατερικής Θεολογίας.

Επίσης, οφείλω να διευκρινίσω πως αναγνωρίζω πως είναι εύκολο να ανασύρει κανείς απ’ την θεολογία μας πληθώρα επιχειρημάτων γιά να διαχωρίσει τη θέση του από την επιβαλλόμενη μακρόθεν “διαφορετικότητα” των αδελφών μας ενόσω αυτοί ταλαιπωρούνται και πέφτουν “θύματα” μιάς σκληρής διεθνούς ΛΟΑΤΚΙ+ προπαγάνδας που αποδομεί ό, τι πιό ιερό έχει μείνει. Την οικογένεια!

Σέ τελική ἀνάλυση, ὅλες οἱ ἀρρώστιες εἶναι ψυχοσωματικές

Ὑπάρχει ἕνα σύστημα στόν ἄνθρωπο πού λέγεται ἐνδοκρινικό σύστημα. Δηλαδή, ὑπάρχουν κάποιοι ἀδένες στό σῶμα, οἱ ὁποῖοι ἐκκρίνουν οὐσίες καί σέ πολύ μικρές ποσότητες πολλές φορές. Ἄς ποῦμε τά ἐπινεφρίδια πού βγάζουν τήν κορτιζόλη. Αὐτή εἶναι μιά ὁρμόνη, μιά οὐσία, πού ρυθμίζει ὅλο τόν ἄνθρωπο.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι σέ μιά κατάσταση ἀγωνίας, στρές, οἱ ἀδένες αὐτοί βγάζουν πολλή κορτιζόλη καί ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται ὁλόκληρος σέ κατάσταση ἑτοιμότητας γιά νά ἀντιμετωπίσει αὐτόν - ἄς τόν ποῦμε - τόν κίνδυνο, τήν ἔκτακτη ἀνάγκη. Γιά σκεφτεῖτε νά τό ἔχει αὐτό κάποιος ἄνθρωπος συνέχεια... Ἄν ἔχει μονίμως ἄγχος καί ἀγωνία, τά ἐπινεφρίδια θά βγάζουν συνέχεια κορτιζόλη, θά εἶναι συνέχεια σέ ὑπερένταση, ἀλλά αὐτό τόν κουράζει καί τόν ἀποδιοργανώνει. Θά ἀντέξει μιά ὥρα, δυό ὧρες, ἕνα μήνα, δυό μῆνες; Κάπου αὐτό θά ξεσπάσει, γιατί ὁ ὅλος ὀργανισμός δέν λειτουργεῖ καλά.

Τὸ θεϊκὸ κάλλος τοῦ ἀνθρώπου. Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Συχνὰ ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν ἄνθρωπο εἶναι πλακωμένη ἀπὸ τὴν λάσπη τῶν ἡδονῶν καὶ τὸ κατράμι τῶν παθῶν, ἀπὸ τὰ ἀγκάθια τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν ἦρα τῶν ἐπιθυμιῶν.

Γι’ αὐτὸ λέγεσαι ὀρθόδοξος χριστιανός, γιὰ νὰ καθαρίσεις ὅλα αὐτὰ πάνω ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχή σου καὶ νὰ λάμψει καὶ πάλι ἡ εἰκόνα ἐκείνη μὲ τὸ θεϊκὸ της κάλλος.

Εἶναι τόσο ψεύτικη αὐτὴ ἡ ἀγάπη, ὅσο καὶ τὰ ψεύτικα λουλούδια.

Εκείνοι, που ομιλούν πληθωρικά περί αγάπης, νοθεύουν το περιεχόμενο της, για να περιπτυχθούν όλους τους αιρετικούς όλων των αποχρώσεων.

Είναι τόσο ψεύτικη αυτή η αγάπη, όσο και τα ψεύτικα λουλούδια.

Τὸ κελὶ τοῦ Ὁσίου Ἀνθίμου στὴν Ἱ. Μονὴ Παναγίας Πορταϊτισσας στὴν Ἀστυπάλαια

Το κελί του Οσίου Ανθίμου στην Ι. Μονή Παναγίας Πορταϊτισσας στην Αστυπάλαια.

( φωτογραφία Γαρυφαλιά Καλλινίκου )

πηγή

https://proskynitis.blogspot.com/2024/09/blog-post_40.html

27 Σεπτεμβρίου. Καλλιστράτου μάρτυρος (†304)· Ἀριστάρχου ἀποστόλου, Ἀκυλίνης νεομάρτυρος (†1764). Ἁγιογραφικό ανάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Παρασκευῆς ιδ´ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Γαλ. β´ 6-10).

Γαλ. 2,6             ἀπὸ δὲ τῶν δοκούντων εἶναί τι, ὁποῖοί ποτε ἦσαν οὐδέν μοι διαφέρει· πρόσωπον Θεὸς ἀνθρώπου οὐ λαμβάνει· ἐμοὶ γὰρ οἱ δοκοῦντες οὐδὲν προσανέθεντο,

Γαλ. 2,6                     Δια δε τους επισήμους και μεγάλους μεταξύ των Αποστόλων, τι δηλαδή εφρονούσαν άλλοτε, που δεν εμπόδιζαν την περιτομήν και την τήρησιν των άλλων νομικών διατάξεων, δεν με ενδειαφέρει διόλου. Ο Θεός δεν λαμβάνει υπ' όψιν του πρόσωπον ανθρώπου και δεν μεροληπτεί, αλλά προσφέρει καθαράν την αυτήν εις όλους αλήθειαν. Δι' αυτό άλλωστε και οι επίσημοι μεταξύ των Αποστόλων δεν προσέθεσαν εις εμέ τίποτε περισσότερον από όσα εξ αποκαλύψεως Χριστού εγνώριζα και εκήρυττα.