Τί εἶναι τά πάθη; Εἶναι οἱ ψυχικές δυνάμεις πού πῆραν λάθος κατεύθυνση.

«Ρώτησαν κάποτε τὸ Γέροντα Παΐσιο:

- Γέροντα, ὅταν ὁ Προφήτης Δαβὶδ ἔλεγε : «Πνεύματι  ἡγεμονικῷ στήριξόν με», τί ζητοῦσε; 

- Ὁ Δαβὶδ ζητοῦσε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τοῦ δώση διοικητικὸ χάρισμα, ἐπειδὴ εἶχε νὰ κυβερνήσῃ ἀνθρώπους. Ἀλλὰ καὶ ὁ κάθε ἄνθρωπος χρειάζεται «πνεῦμα ἡγεμονικό», γιατί ἔχει νὰ κυβερνήσῃ τὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ μὴν τὸν κάνουν κουμάντο τὰ πάθη του. 

- Γέροντα, τί εἶναι τὰ πάθη; 

- Ἐγὼ τὰ πάθη τὰ βλέπω σὰν δυνάμεις τῆς ψυχῆς. Ὁ Θεὸς δὲν δίνει ἐλαττώματα ἀλλὰ δυνάμεις. Ὅταν ὅμως δὲν ἀξιοποιοῦμε αὐτὲς τὶς δυνάμεις γιὰ τὸ καλό, ἔρχεται τὸ ταγκαλάκι, τὶς ἐκμεταλλεύεται καὶ γίνονται πάθη, καὶ ὕστερα γκρινιάζουμε καὶ τὰ βάζουμε μὲ τὸν Θεό. Ἐνῶ, ἂν τὶς ἀξιοποιήσουμε στρέφοντάς τες ἐναντίον τοῦ κακοῦ, μᾶς βοηθοῦν στὸν πνευματικὸ ἀγώνα.

Άγιος Καλλίνικος της Τσέρνικα

Ό άγιος Καλλίνικος γεννήθηκε στο Βουκουρέστι τό 1787, σέ οικογένεια ιδιαιτέρως ευλαβή. Φοίτησε στην έλληνο-ρουμανική σχολή τής πόλεως και σέ ηλικία είκοσι ετών εισήλθε στήν Μονή Τσέρνικα. Έκάρη μοναχός μετά από έναν χρόνο και γρήγορα διακρίθηκε για τον ασκητικό του ζήλο. Κοιμόταν μόνο τρεις ώρες, τήν νύχτα, καθισμένος σέ σκαμνί, και τήν ημέρα αναλάμβανε τα πλέον βαριά διακονηματα. “Οταν ό γέροντας του έφυγε και πήγε στο “Αγιον “Ορος, ό Καλλίνικος αποφάσισε να τρέφεται μόνο με ψωμί και νερό, μετά τήν δύση του ηλίου, και πολλές φορές παρέτεινε τήν ξηροφαγία επί σαράντα ημέρες. Καθώς ο ηγούμενος τής μονής είχε απαγορεύσει τέτοιους ασκητικούς άθλους, ο Καλλίνικος συμμετείχε στήν κοινή τράπεζα αλλά έτρωγε μικρή ποσότητα, ενώ τά Σάββατα και τίς Κυριακές έτρωγε τυρί και γάλα, ώστε νά κατανικήσει κάθε πειρασμό υπερηφάνειας. Τό παρουσιαστικό του μαρτυρούσε τίς σκληραγωγίες αυτές καί τήν απονέκρωση κάθε σαρκικού φρονήματος, ένώ οί οφθαλμοί του ήσαν πρησμένοι άπό τά δάκρυα πού άφθονα έρρεαν κάθε βράδυ στό κελλί του.

Γέροντος Παϊσίου: 1)Γιά τούς ἐξορκισμούς, 2)Μαρτύριο περνοῦν οἱ δαιμονισμένοι

Για τους εξορκισμούς

-Γέροντα, σήμερα έφεραν μία δαιμονισμένη και παρακάλεσαν να πούμε στον ιερέα να της διαβάσει εξορκισμούς. Τι να κάνουμε;

-Σ’ αυτή την περίπτωση καλύτερα να λέγατε να το κανονίσει ο πνευματικός της. Για να είναι ο διάβολος μέσα της, θα πει ότι αυτή έκανε κάποια σοβαρή αμαρτία  ή οι γονείς της, και έδωσαν δικαιώματα, γιατί η αμαρτία φέρνει τον διάβολο. Αν δεν μετανοήσουν και δεν εξομολογηθούν, δεν φεύγει η αμαρτία, επομένως δεν φεύγει και ο διάβολος.

-Βοηθιούνται, Γέροντα, οι δαιμονισμένοι με τους εξορκισμούς;

-Ανάλογα. Οι εξορκισμοί βοηθούν, όταν διαβάζονται σε ένα παιδάκι δαιμονισμένο που δεν έδωσε δικαιώματα και δεν ξέρει από εξομολόγηση ή σε έναν μεγάλο που έχασε τα λογικά του και δεν μπορεί να εξομολογηθεί. Όταν έχει τα λογικά του ο δαιμονισμένος, πρέπει πρώτα να βοηθηθεί να βρει σε τι έφταιξε και δαιμονίστηκε, να μετανοήσει, να εξομολογηθεί και μετά, αν χρειαστεί, να του διαβάσουν εξορκισμούς. Γιατί και μόνο με την συγχωρητική ευχή, μπορεί να φύγει το δαιμόνιο.

Η τελεσίδικη απάντησις στο θέμα των μεταμοσχεύσεων ζωτικών οργάνων.

Ο π. Κων/νος Στρατηγόπουλος, σε κατηχητική ομιλία του, την 28η/2/2002, αναφέρθηκε έμμεσα στο βιβλίο του π. Νικολάου Χατζηνικολάου με τίτλο «Ελεύθεροι από το γονιδίωμα». Σε αυτήν, είπε τα εξής σχετικά17:

«... Διά τούτό με ο πατήρ αγαπά ότι εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν»18. «Γι αυτό μ’ αγαπάει ο Πατέρας, λέει, γιατί εγώ βάζω την ζωή μου, την ψυχή μου, για να την πάρω πάλι πίσω».

 Κοιτάξτε αυτό που λέει εδώ. Είναι εκείνο που έλεγε την προηγούμενη φορά με το «την ψυχήν μου τίθημι»19, αλλά διευρυμένο. Προσέξτε αυτό το «διευρυμένο». Δεν λέει (τώρα) μόνο «τίθημι την ψυχήν μου», αλλά προσθέτει «ίνα λάβω αυτήν». Εδώ, σημαίνει κάτι τρομερά εξουσιαστικό. Κανείς δεν μπορεί να πη την φράση ολοκληρωμένη «εγώ, θα βάλω την ψυχή μου εδώ, δηλ. θα θυσιασθώ γι αυτό», χωρίς να έχη και το δεύτερο στοιχείο. Έβαλες την ψυχή σου. Μετά, τί γίνεται;

 Ο Χριστός, όμως, είναι κυρίαρχος, και λέει «ίνα λάβω αυτήν». Την βάζω και την παίρνω. Που την βάζει την ψυχή του; Πρέπει να θεολογήσωμε εδώ. «Τίθημι», λέει. Πού; Για ποιούς; Για τον λαό. Πού; Εδώ, είναι καθαρή η θεολογία περί Αναστάσεως και η περί καθόδου στον Άδη θεολογία της Ορθοδοξίας μας.

Κανεὶς ποτὲ δὲν πρέπει ν’ ἀπελπίζεται...

Ἀπὸ τὸ Γεροντικό:

Ἕνας στρατιώτης ρώτησε τὸν ἀββᾶ Μιώς ἂν ἄραγε ὁ Θεὸς δέχεται τὴν μετάνοια τοῦ ἀμαρτωλοῦ καὶ ὁ ἀββᾶς, ἀφοῦ τὸν δίδαξε μὲ πολλούς λόγους, εἶπε:

– Πὲς μου, ἀγαπητέ. Ἂν σχιστεῖ τὸ χιτώνιό σου, τὸ πετᾶς;

– Ὄχι, ἀπάντησε ἐκεῖνος. Τὸ ράβω καὶ τὸ χρησιμοποιῶ πάλι.

– Ἂν λοιπὸν ἐσύ λυπᾶσαι τὸ ροῦχο σου, τοῦ εἶπε τότε ὁ γέροντας, δὲν θὰ λυπηθεῖ ὁ Θεὸς τὸ δικό Του πλάσμα;

____________________________________________

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Σισώη:

– Τὶ νὰ κάνω, ἀββᾶ, ποὺ ἔπεσα;

Τοῦ λέει ὁ γέροντας:

– Νὰ σηκωθεῖς.

– Σηκώθηκα καὶ ξανάπεσα.

– Νὰ σηκωθεῖς πάλι καὶ πάλι.

– Μέχρι πότε;

Μέχρι ποὺ νὰ σὲ βρεῖ ὁ θάνατος εἴτε στὸ καλὸ εἴτε στὴν πτώση. Γιατὶ σὲ ὁποια κατάσταση βρεθεῖ τότε ὁ ἄνθρωπος, σ’ αὐτὴν καὶ φεύγει.

____________________________________________

Τοῦ ἀββᾶ Μάρκου:

Ἁμαρτία θανάσιμη εἶναι ἐκείνη γιὰ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος μένει ἀμετανόητος. Κανένας δὲν εἶναι τόσο ἀγαθὸς καὶ σπλαχνικὸς ὅσο ὁ Θεός. Τὸν ἀμετανόητο, ὅμως, οὔτε Αὐτὸς τὸν συγχωρεῖ.