Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα του Σαββάτου 29-12-12.

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2012. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Τιμόθεον Α΄ κεφ. στ΄ 11 - 16

στ΄ 11 - 16

Ευαγγέλιον: Κατά Ματθαίον κεφ. Ιβ΄ 15 - 21

Ιβ΄ 15 - 21

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Ταπείνωση καί ἀνιδιοτέλεια.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

 

1. Ταπείνωση καί ἀνιδιοτέλεια.

Γιά νά μᾶς ἀγαπήσει ὁ Χριστός, δίδασκε ὁ Γέροντας, πρέπει νά ἔχουμε ταπείνωση καί ἀνιδιοτέλεια. Τότε μᾶς φανερώνεται. Ἔλεγε : «Τόν Χριστό δέν θά μπορέσουμε νά Τόν γνωρίσομε, ἀν Ἐκεῖνος δέν μᾶς γνωρίσει. Δέν μπορῶ νά τά ἐξηγήσω ἀκριβῶς αὐτά, εἶναι μυστήρια. Ἀκοῦστε τόν Ἀπόστολο Παῦλο: «Νῦν δέ γνόντες Θεόν, μᾶλλον δέ γνωσθέντες ὑπό Θεοῦ» (Γαλ. 4, 9). Οὔτε μποροῦμε νά Τόν ἀγαπήσομε, ἄν ὁ ἴδιος δέν μᾶς ἀγαπήσει. Ὁ Χριστός δέν θά μᾶς ἀγαπήσει, ἅμα ἐμεῖς δέν εἴμαστε ἄξιοι νά μᾶς ἀγαπήσει. Γιά νά μᾶς ἀγαπήσει, πρέπει νά βρεῖ μέσα μας κάτι τό ἰδιαίτερο. Θέλεις, ζητάεις, προσπαθεῖς, παρακαλεῖς, δέν παίρνεις ὅμως τίποτα.

Πῶς καί γιατί πρέπει νά κάνουμε τόν Σταυρό μας

Απόσπασματα από το βιβλίο του ιερομονάχου Εφραίμ “Το σημείον του Σταυρού”

Τον τύπο του σταυρού (σταυροκόπημα) δεν αναφέρει η Αγία Γραφή, πως πρέπει να τον κάνομε, τον παραλάβαμε όμως κατά τον 91ο κανόνα του Μεγάλου Βασιλείου (4ος αιώνας), και από την άγραφη παράδοση, όπως και το να βλέπουμε προς την ανατολή όταν προσευχόμαστε κ.λ.π. Πρέπει οι Χριστιανοί, καθώς τους παραγγέλνει ο Ιεροσολύμων Κύριλλος, (κατηχ. Ψ΄) καμία δουλειά να μην αρχίζουν, χωρίς να κάνουν πρώτα τον σταυρό τους, τόσο στο σπίτι τους μέσα, όσο και έξω στον δρόμο και σε κάθε τόπο νύκτα και ημέρα. «Και όταν τρώγεις ψωμί και όταν πίνεις νερό, και όταν πηγαίνεις στην εργασία σου και όταν πρόκειται να κοιμηθείς και όταν ξυπνάς και όταν ταξιδεύεις και όταν είσαι εν στάσει… ας είναι ο σταυρός αχώριστος σύντροφος σου.

Ὁ θάνατος τοῦ Γέροντος. Ἡ ἵδρυσις τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς. Οἱ ἀρετές τοῦ Γέροντος

Ὁ θάνατος τοῦ Γέροντος

Ἀρχιμανδρίτης Δομέτιος Μανωλάκε Ἱερά Μονή Ριμέτς (1924-1975)

Ἁγιασμένες μορφές τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμάνικης Ἐκκλησίας

Μέρος Ε'

ὑπό Ἡγουμένης Ἱεροσολύμας

Τόν Ἰούλιο τοῦ 1975, μᾶς κατέβαλαν οἱ πλημμύρες, οἱ ὁποῖες προκάλεσαν μεγάλες ζημιές καί στό μοναστήρι. Μπῆκε πολύ νερό μέσα. Σέ μερικά σπίτια ἔφθασε μέχρι τό πάτωμα. Καί τήν 6η Ἰουλίου τά νερά ἀνεχώρησαν. Μετά τήν τέλεσι τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ π. Δομέτιος, ἐπῆρε μία ὁμάδα ἀπό νέες μοναχές καί κατέβηκαν κάτω στήν κοιλάδα, χωρίς νά εἶναι δυνατή ἡ διάβασις, λόγῳ τῶν καταστροφῶν πού εἶχαν προκαλέσει οἱ βροχές.
 Ἐπήγαιναν νά πάρουν τά τρόφιμα πού ἔφερνε τό αὐτοκίνητο τῆς Μονῆς, τό ὁποῖο εἶχε πλημμυρίση. Οἱ μοναχές τόν συνώδευσαν καί μοῦ εἶπαν, ὅτι ὁ Πατήρ ἦτο λυπημένος, ἀλλά κράτησε  τό κουράγιο του. Στόν δρόμο γιά τό μοναστήρι, ἔψαλλαν. Ἡ κάθε μία ἐπῆρε κάποιο βάρος κατά τήν δύναμί της.

Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Ταυτίζεται ἡ πρὸς πάντας ἀγάπη μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ἑνότητα, τὴν ἐν τὴ Ἐκκλησία κοινωνία; [12]

 Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ

Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ

Κριτικὲς τοποθετήσεις στό βιβλίο

«Παγκοσμιότητα καί Ορθοδοξία»

Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΝΕΑ» ΘΕΟΛΟΓΙΑ

2. Ἕνα καίριο ἐρώτημα: Ταυτίζεται ἡ πρὸς πάντας ἀγάπη μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ἑνότητα, τὴν ἐν τὴ Ἐκκλησία κοινωνία;

  Γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὶς ἀπόψεις τοῦ Ἀρχιεπ. κ. Ἀναστασίου, μὲ βάση μία τέτοια «ἐλαστικὴ» Ἐκκλησιολογία ποὺ ὁ συγγραφεὺς προβάλλει, οἱ Χριστιανοὶ μποροῦν νὰ ἑνωθοῦν μὲ κάθε ἄνθρωπο ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος καὶ μάλιστα μέσω τῆς Θ. Εὐχαριστίας: «Μετέχοντας στὴ λατρεία —ἰδιαίτερα στὴ Θ. Κοινωνία— ὁ πιστὸς διαστέλλεται ἐν εὐχαριστία, ὑπερβαίνει τὰ ἀτομικά του ὅρια˙ μεταλαμβάνοντας τοῦ "Σώματος τοῦ Χριστοῦ" συσσωματοῦται ἐν Αὐτῶ καὶ γίνεται "παγκόσμιος", ἑνώνεται μὲ ὅλους ἐκείνους τοὺς ὁποίους ὁ Χριστὸς ἔχει περιλάβει στὴν ἄνευ ὁρίων ἀγάπη Του. "Τείνει νὰ φέρει ἐντός του ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα (Ο. Clement)"» (σ. 47).

Γρηγοριάτικο γεροντικό. Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Συνοπτική ἱστορία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου
 Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου εἶναι μία ἀπό τίς 20 Μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί καταλαμβάνει τήν 18ην θέσιν σύμφωνα μέ τήν κρατοῦσα ἀπό παλαιότερα τάξι τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Λόγῳ τῶν διαφόρων ἱστορικῶν περιπετειῶν καί συμφορῶν τῆς Μονῆς δυνάμεθα νά χωρίσουμε τήν Ἱστορία της σέ τέσσαρεις περιόδους:

Πρώτη Περίοδος
(1310-1500)

Πρῶτος Κτίτωρ αὐτῆς ἀναφέρεται ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης, ὁ ὁποῖος καί τήν ἀφιέρωσε στόν ἅγιο Νικόλαο, Ἐπίσκοπο Μύρων Λυκίας τόν Θαυματουργόν. Ὁ Ὅσιος αὐτός προερχόταν ἀπό τήν Ἱερά Μονή τοῦ Σινᾶ.

Συχνή προσευχή

Αλλά επειδή είμαστε και άνθρωποι και είναι φυσικό να πέσουμε και σε ραθυμία, γι’ αυτό όταν περάση και η πρώτη και η  δεύτερη και η τρίτη ώρα μετά την προσευχή και δης ότι η θερμότητα που είχες σιγά σιγά πηγαίνει να σβήση, τρέξε πάλι γρήγορα στην προσευχή και θέρμανε τη σκέψι σου που πάγωσε . Και αν το κάνης αυτό όλη την ημέρα , διαθερμαίνοντας τα ενδιάμεσα διαλείμματα με την πυκνότητα των προσευχών, δεν θα δώσης δικαίωμα στον διάβολο να εισχωρήση στους λογισμούς σου. Και αυτό που κάνουμε όταν γευματίζουμε και  πρόκηται να πιούμε, που όταν βλέπουμε ότι κρύωσε το ζεστό νερό , το ξαναβάζουμε στη χύτρα για να ζεσταθή γρήγορα, αυτό ας κάνουμε και εδώ˙