Περί ἐγωϊσμοῦ καί ὑπερηφάνειας. Ἁγίου Παϊσίου. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Περί ἐγωϊσμοῦ καί ὑπερηφάνειας. Ἁγίου Παϊσίου. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης. Ὁμιλία στίς 05-10-2008 στήν Θεσσαλονίκη. Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης. http://HristosPanagia3.blogspot.gr , http://www.hristospanagia.gr/ , http://agiapsychanalysi.blogspot.gr , Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube: http://hristospanagia3.blogspot.gr/2017/12/youtube.html

Κυριακή ΙΒ Λουκᾶ.Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ΛΟΥΚΑ:

Αγίου Κυρίλλου, αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας, Ἐξήγησις ὑπομνηματική εἰς τό κατά Λουκάν Εὐαγγέλιον, κεφ.ιζ΄[Λουκά 17,12-19: η θεραπεία των δέκα λεπρών]

   «καὶ εἰσερχομένου αὐτοῦ εἰς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· ᾿Ιησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς»(: Και την ώρα που ο Ιησούς έμπαινε σε κάποιο χωριό, Τον συνάντησαν δέκα λεπροί άνδρες, οι οποίοι στάθηκαν από μακριά, επειδή, σύμφωνα με τον νόμο, κάθε λεπρός θεωρούνταν ακάθαρτος και δεν του επιτρεπόταν να πλησιάσει κανέναν. Και αυτοί άρχισαν να Του φωνάζουν δυνατά: ‘’Ιησού, Κύριε, σπλαχνίσου μας και θεράπευσέ μας’’)»[Λουκ.17,12-13].

      Και πάλι μας φανερώνει τη δόξα Του ο Σωτήρας και με τη θεοπρεπή μεγαλουργία με την οποία έρχεται να αλιεύσει στην πίστη τους άκαρδους και αγνώμονες Ισραηλίτες. Αλλά ήταν και αυτής της γενιάς οι Ισραηλίτες σκληροί και απείθαρχοι, όπως και οι περισσότεροι από τους προπάτορές τους. Ποιος λοιπόν λόγος θα τους βοηθήσει την ημέρα της κρίσεως, αφού δεν ανέχτηκαν να δεχτούν τη σωτηρία που τους πρόσφερε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, και μάλιστα μολονότι άκουσαν με τα αυτιά τους τους λόγους Του και είδαν τις παράδοξες και τις πέρα από κάθε ανθρώπινη λογική θαυματουργικές ενέργειές Του;

    Και πράγματι ο Κύριος είπε γι΄αυτούς τα εξής: «εἰ μὴ ἦλθον καὶ ἐλάλησα αὐτοῖς, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον· νῦν δὲ πρόφασιν οὐκ ἔχουσι περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν(:Εάν δεν είχα έλθει και δεν τους είχα μιλήσει αποδεικνύοντάς τους με τη διδασκαλία μου και με τα θαύματά μου ότι είμαι ο Μεσσίας, δεν θα είχαν αμαρτία για την απιστία που έδειξαν σε μένα. Τώρα όμως δεν έχουν καμία πρόφαση που να δικαιολογεί την αμαρτία τους. Και είναι βαριά και ασυγχώρητη η αμαρτία τους αυτή)» [Ιω.15,22]. Και πάλι: «εἰ τὰ ἔργα μὴ ἐποίησα ἐν αὐτοῖς ἃ οὐδεὶς ἄλλος πεποίηκεν, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον· νῦν δὲ καὶ ἑωράκασι καὶ μεμισήκασι καὶ ἐμὲ καὶ τὸν πατέρα μου(:Αν δεν είχα κάνει ανάμεσά σας τα καταπληκτικά και υπερφυσικά έργα, τα οποία κανείς άλλος από τους προφήτες και απεσταλμένους του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη δεν έχει κάνει, δεν θα είχαν αμαρτία. Τώρα όμως η ενοχή για την απιστία τους είναι μεγάλη· διότι και τα θαύματά μου αυτά έχουν δει, και έχουν μισήσει και Εμένα, και στο δικό μου πρόσωπο και τον Πατέρα μου)»[Ιω.15,24].

Ἅγιος Παΐσιος: Ὅταν δεῖτε δυσκολίες στήν Ἑλλάδα καί γενική ἀστάθεια!…

 Έχουν γραφτεί πολλά για τον Άγιο γέροντα Παΐσιο.

Άνθρωποι που τον γνώρισαν και που δεν τον γνώρισαν έγραψαν για τους λόγους του και την βιωτή του. «Ο γέροντας μου είπε εκείνο ή το άλλο». Αμέτρητοι οι λόγοι, τα αποφθέγματα του Αγίου, όπως αναφέρει το dogma. Έχουν γραφτεί πολλά βιβλία με τις απόψεις του Αγίου για τα διάφορα θέματα που συζητούσε με τους προσκυνητές που τον επισκεπτόντουσαν.

Μεταξύ άλλων, ο Γέροντας Παΐσιος μίλησε για την κατάσταση που βιώνει η χώρα μας…

Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προ­σοχή, γιατί πολλές φορές, με το να βιάζονται οι άνθρωποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσότερο. Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει.

Δεν θα πάει πολύ αυτή ή κατάσταση. Θα πάρει σκούπα ό Θεός! Κατά το 1830, επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολύς τουρκικός στρατός, για ένα διάστημα δεν είχε μείνει στην Μονή Ιβή­ρων κανένας μοναχός. Είχαν φύγει οι Πατέρες, άλλοι με τα άγια Λείψανα, άλλοι για να βοηθήσουν στην Επανά­σταση. Ερχόταν στο μοναστήρι μόνον ένας μοναχός από μακριά πού άναβε τα κανδήλια και σκούπιζε.

Μέσα και έξω από το μοναστήρι ήταν τουρκικός στρατός, και αυτός ό καημένος σκούπιζε και έλεγε: «Παναγία μου, τι θα γίνει μ’ αυτήν την κατάσταση;». Μία φορά πού προσευχόταν με πόνο στην Παναγία, βλέπει να τον πλησιάζει μία γυ­ναίκα – ήταν ή Παναγία – πού έλαμπε και το πρόσωπο της ακτινοβολούσε.

Τού παίρνει τη σκούπα από το χέρι και τού λέει:

Παπα–Μεθόδιος Καρυώτης

 Ἀπὸ τὴν Ἀσκητικὴ καὶ Ἡσυχαστικὴ Ἁγιορείτικη Παράδοση

 

Ὁ πα­πα–Με­θό­διος ἦ­ταν Ρου­μᾶ­νος στήν κα­τα­γω­γή. Γεν­νή­θη­κε στίς 26 Δε­κεμ­βρί­ου τό ἔ­τος 1905 στό Σιμ­πί­ου τῆς Ρου­μα­νί­ας ἀ­πό τόν Ἰω­άν­νη Πόπα καί τήν Εὐ­δο­κί­α. Στήν βά­πτι­ση ὠ­νο­μά­σθη­κε Βασίλει­ος. Ἦρ­θε στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος νά μο­νά­ση καί κοι­νο­βί­α­σε στό Κουτλου­μου­σια­νό Κελ­λί τῶν Ἁ­γί­ων Θε­ο­δώ­ρων. Τόν Ἀ­πρί­λιο τοῦ 1932 ἔ­γι­νε ἡ κου­ρά του καί πῆ­ρε τό ὄ­νο­μα Με­θό­διος. Γιά τήν καθα­ρό­τη­τα καί τήν εὐ­λά­βειά του τόν χει­ρο­τό­νη­σαν ἱ­ε­ρέ­α.

Τόν ἔ­στει­λε κά­πο­τε ὁ Γέροντάς του στοῦ Ἐ­σφιγ­μέ­νου νά δώ­ση τό ἐρ­γό­χει­ρο μέ τήν ρη­τή ἐν­το­λή νά ἐ­πι­στρέ­ψη αὐ­θη­με­ρόν. Ἀ­φοῦ ἐκτέ­λε­σε τήν ὑ­πα­κοή του, ὁ και­ρός χά­λα­σε καί ἄρ­χι­σε νά βρέ­χη κα­ταρ­ρα­κτω­δῶς. Οἱ πα­τέ­ρες προ­σπά­θη­σαν νά τόν ἐμ­πο­δί­σουν νά μή φύ­γη μέ τέ­τοι­ο και­ρό. Ἐ­κεῖ­νος ἔ­χον­τας κα­τά νοῦν τήν ἐν­το­λή τοῦ Γέροντός του ξε­κί­νη­σε, προ­χώ­ρη­σε ἀλ­λά με­τά δυ­σκο­λευ­ό­ταν νά συ­νε­χί­ση. Βρῆ­κε τό­τε μί­α κου­φά­λα δέν­δρου, ζά­ρω­σε μέ­σα καί προ­σευ­χό­ταν. Τόν πῆ­ρε ὁ ὕ­πνος καί ὅ­ταν ξύ­πνη­σε εἶ­δε ἕ­να φῶς κοντά του. Σκέ­φθη­κε: «Θά πά­ω νά χτυ­πή­σω ἐ­κεῖ γιά βο­ή­θεια». Πῆγε, χτύ­πη­σε καί εἶ­δε ὅ­τι θαυ­μα­τουρ­γι­κά εἶ­χε με­τα­φερ­θῆ στό κελ­λί του. Τά ἔ­χα­σε ὁ Γέροντάς του πού τόν πε­ρί­με­νε μέ ἀ­γω­νί­α, καί θα­ύ­μα­σε γιά...

τήν ὑ­πα­κοή του καί τό θαυ­μα­στό ἀ­πο­τέ­λε­σμά της. Ἀρ­γό­τε­ρα με­τά τήν κο­ί­μη­ση τοῦ Γέροντός του πῆ­ρε τό Ἁ­γι­ο­παυ­λί­τι­κο Κελ­λί τῶν Ἁ­γί­ων Θε­ο­δώ­ρων στίς Κα­ρυ­ές καί ἀ­γω­νι­ζό­ταν μέ φι­λό­τι­μο καί αὐτα­πάρ­νη­ση.

 

Ὁ πα­πα–Με­θό­διος ἦ­ταν ἐ­νά­ρε­τος καί αὐ­τό τό ἔ­δει­χνε ἡ ἁ­πλό­τη­τά του, ἡ εἰ­ρή­νη του, ἡ τα­πει­νο­φρο­σύ­νη του, οἱ πολ­λές του ἀ­ρε­τές καί ὁ ἀ­νε­πί­λη­πτος βί­ος του. Ἦ­ταν φι­λα­κό­λου­θος καί πο­λύ ἀ­γω­νι­στής. Δέν πα­ρέ­λει­πε τήν ἀ­κο­λου­θί­α καί τά πνευ­μα­τι­κά του. Τόν θυμοῦνται οἱ πα­τέ­ρες ὥς τά γη­ρα­τειά του, πού φο­ροῦ­σε τό ρά­σο του καί ἔ­κα­νε τόν κα­νό­να του.

Ἐκκλησία τῆς Ἀντιόχειας ὑποστηρίζει τή θέση τῆς Ρωσίας σχετικά μέ τό ζήτημα τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας

  Η Ορθόδοξη Εκκλησία Αντιοχείας εναντιώνεται πλήρως στο υπάρχον χάσμα μεταξύ των ορθόδοξων εκκλησιών και υποστηρίζει τη θέση της Ρωσίας σχετικά με το ζήτημα της Ουκρανικής Εκκλησίας, δήλωσε ο Πατριάρχης της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αντιοχείας και όλης της Ανατολής, Ιωάννης Ι'.

«Δεν αποδεχόμαστε αυτό που συμβαίνει τώρα στον Ορθόδοξο κόσμο καθώς αποσκοπεί στη διαίρεση και την αποδυνάμωση των Ορθοδόξων Χριστιανών… Ως ορθόδοξη εκκλησία θα θέλαμε πολύ να διατηρήσουμε την ενότητα των Ορθοδόξων Χριστιανών στον κόσμο. Είμαστε πολύ βαθιά προβληματισμένοι για την κατάσταση και σας υποστηρίζουμε πλήρως σε αυτό το θέμα», δήλωσε ο Πατριάρχης κατά τη συνάντησή του με αντιπροσωπεία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο Πατριάρχης πρόσθεσε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία Αντιοχείας έχει απευθυνθεί στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, ζητώντας του να αναλάβει δράση για να ενώσει τις εκκλησίες και να θεραπεύσει το υπάρχον χάσμα μεταξύ τους.

Κυριακή ΙΒ Λουκᾶ:[Λουκ.17,11-19]. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γιά τή θεραπεία τῶν δέκα λεπρῶν, Μέρός Δεύτερο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ΛΟΥΚΑ:[Λουκ.17,11-19]

 Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ

 [ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ]                                 

   Μοιάζουν βέβαια οι δέκα αυτοί λεπροί με ολόκληρο το γένος των ανθρώπων γιατί όλοι μας ήμασταν λεπρωμένοι, αφού όλοι υποπέσαμε στην αμαρτία, όπως λέγει ο θείος Παύλος, «πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ,δικαιούμενοι δωρεὰν τῇ αὐτοῦ χάριτι διὰ τῆς ἀπολυτρώσεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ(: και αυτό διότι όλοι ανεξαιρέτως αμάρτησαν και έχουν στερηθεί από τη δόξα, που έχει και μεταδίδει ο Θεός. Και γίνονται όλοι δίκαιοι και παίρνουν τη σωτηρία δωρεάν με τη χάρη του Θεού, μέσω της εξαγοράς τους από την αμαρτία, όπως αυτή πραγματοποιήθηκε με τη θυσία του Ιησού Χριστού)»[Ρωμ.3,24]. Όλοι λοιπόν ήμασταν έτσι λεπρωμένοι, αφού όμως κατέβηκε ο Κύριος από τους ουρανούς και έλαβε τη φύση μας, την ελευθέρωσε από την καταδίκη για την αμαρ­τία. Αλλά οι Ιουδαίοι βέβαια φάνηκαν αγνώμονες απέναντι σε αυτήν την ευεργεσία, όσοι όμως από τους εθνικούς επέστρεψαν από τον μάταιο δρόμο τους και από τα προηγούμενα πονηρά ήθη τους και πρόσφεραν δόξα στον Θεό, όχι ομολογώντας απλώς τη σωτηρία και ανακηρύσσοντας το μέγα έλεος Εκείνου που από το απέραντο πέλαγος φιλανθρωπίας κένωσε τον εαυτό Του μέχρι σε μας, αλλά και πείθονται στις εντολές Του και ζουν σύμφωνα με αυτές και με τη διαγωγή αυτή βαδίζουν προς ειρή­νη, δηλαδή ειρηνεύουν προς τους εαυτούς τους και μεταξύ τους και προς τον Θεό.

   Και ειρηνεύουμε προς τον Θεό, εκτελώντας τα ευάρεστα σε Αυτόν, ζώντας με σωφροσύνη, λέγοντας την αλήθεια, και πράττοντας τα δίκαια, «επιδιδόμενοι σε προσευχές και δεήσεις», «λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ(:θα αισθάνεστε τότε ασύγκριτα ανώτερο και μεγαλύτερο ενθουσιασμό από εκείνον, που δοκιμάζουν οι μέθυσοι, τον οποίο και θα εξωτερικεύετε λαλώντας μεταξύ σας με ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές, άδοντας και ψάλλοντας στον Κύριο με όλη σας την καρδιά)»[Εφ.5,19], και όχι μόνο με τα χείλη.

Μία ἀπάντηση γι’ αὐτούς πού λένε προσεύχομαι καί στό σπίτι μου

 Η πίστη στο Θεό και η συμμετοχή στη θεία λατρεία, προπαντός στην ευχαριστιακή σύναξη, αποτελούν για κάθε ζωντανό μέλος της Εκκλησίας δυο πραγματικότητες αχώριστες.

Ο αληθινός χριστιανός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη θεία Λειτουργία. Τα υπερώα του Μυστικού Δείπνου και της Πεντηκοστής, που συνέχειά τους είναι οι ιεροί ναοί, αποτελούν κατεξοχήν τους τόπους της παρουσίας του Θεού και την διανομής των θείων χαρισμάτων.

Η «ομοθυμαδόν επί το αυτό» προσκαρτέρηση των πιστών εκφράζει την ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος, που εδώ και τώρα προγεύεται τα αγαθά της βασιλείας του Θεού.

Αυτή την αλήθεια απηχούν και οι άγιοι Πατέρες της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου (691), όταν παραγγέλλουν ν’ αποκόπτεται από το σώμα της Εκκλησίας εκείνος που, χωρίς σοβαρό λόγο, δεν εκκλησιάζεται για τρεις συνεχείς Κυριακές.

Ο τακτικός εκκλησιασμός δεν αποτελεί για τον πιστό μιαν απλή συνήθεια, ένα τυπικό θρησκευτικό καθήκον, μια κοινωνική υποχρέωση ή έστω μια ψυχολογική διέξοδο από τον ασφυκτικό κλοιό της καθημερινότητας.

Ὁμιλία γιά τό πῶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο καί πῶς ὁ ἅνθρωπος τό Θεό. Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΑΓΑΠΑ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΠΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟ ΘΕΟ. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ.

Oυ γάρ ζητώ τα υμων αλλ' υμάς (Β' Κορινθ. 12:14)

Τα λόγια αυτά, πού μόνον από διάπυρη αποστολική, αγάπη θά μπορούσαν να ειπωθούν προς τον πλησίον, εκφράζουν την ουσία της σχέσης τού χριστιανού προς το Θεό και τού Θεού προς το χριστιανό. Ή Αγάπη του Θεού θά μπορούσε να λέει τά εξης: «Έσύ, χριστιανέ, νηστεύεις γιά χάρη Μου• γιά χάρη Μου μοιράζεις ελεημοσύνες• γιά χάρη Μου αναπέμπεις εγκάρδιες προσευχές- γιά χάρη Μου κτίζεις εκκλησίες καί επιτελείς τόσα καλά έργα. Όλα τούτα είναι καλά κι ευάρεστα σ’ Εμένα, αλλά Έσύ είσαι πιο πολύτιμος γιά Εμένα απ' όλα τούτα. Στο τέλος, δεν ζητώ τίποτα απ’ αυτά• ζητώ εσένα, μόνον εσένα».

Η Αγάπη του χριστιανού θά μπορούσε να λέει τα εξης: «Κύριε, Σύ μού έδωσες την υγεία καί αυτό είναι καλό. Σύ δίνεις το φώς• Σύ επιτρέπεις να βρέξει ο ουρανός• Σύ ανανεώνεις τον αέρα μέ τις θύελλες καί αυτό είναι καλό. Σύ δίνεις τον πλούτο, τη, σοφία, τη μακροβιότητα, τούς απογόνους καί πολλά άλλα αγαθά, τά οποία Σύ αθρόως παρέχεις στο τραπέζι αυτής της ζωής. Όλα τούτα είναι καλά και καλά λίαν. Δέχομαι όλα τούτα μέ  ευγνωμοσύνη. Αλλά τελικά αυτά δεν είναι παρά το κράσπεδο τού ιματίου Σου. Τελικά, δεν ζητώ τίποτα απ’ αυτά, παρά Εσένα Κύριε - μονάχα Εσένα ζητώ».

Ὁ πατήρ Νικόλαος καί ὁ Ἅγιος Γαβριήλ ὁ διά Χριστόν Σαλός καί ὁμολογητής

Ο ΠΑΤΉΡ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΌΝ ΣΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΉΣ.

 Ο π. Γαβριήλ και ο π. Νικόλαος έχουν τα ίδια κοινά χαρακτηριστικά: ανείπωτη αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο, αγάπη προς την πατρίδα, υπακοή, ταπεινοφροσύνη, αγνότητα, παρθενία, αυστηρή άσκηση, αυτοθυσία, ανιδιοτέλεια.

Επιπλέον, και οι δύο έζησαν ως άστεγοι και ζητιάνοι,

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/01/blog-post_313.html

20 Ἰανουαρίου. ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ. ♰ Εὐθυμίου ὁσίου τοῦ μεγάλου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Τοῦ ὁσίου. Κυρ. ιε΄ ἐπιστ. (Β΄ Κορ. δ΄ 6-15).

Β Κορ. 4,6          ὅτι ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Β Κορ. 4,6                Και τούτο, διότι ο Θεός, ο οποίος κατά τους χρόνους της δημιουργίας διέταξε να λάμψη φως αντί του σκότους που υπήρχε τότε, αυτός έλαμψεν εις τας καρδίας μας και τας εφώτισεν, όχι μόνον δια να γνωρίσωμεν ημείς, αλλά δια να μεταδώσωμεν και στους άλλους φωτεινήν και καθαράν την γνώσιν της δόξης του Θεού, η οποία δόξα εφανερώθη δια του Ιησού Χριστού.