Η τοποθεσία του ερημητηρίου του Σενίτσυ είναι άγρια και ερημική. Βρίσκεται μακριά από πυκνοκατοικημένες πόλεις και χωριά και το βλέμμα του περαστικού προσκυνητή δε συναντά παρά αχανείς, λασπώδεις και δυσδιάβατους βάλτους. Οι βάλτοι αυτοί εκτείνονται πότε στα πυκνά πράσινα δάση που το περιτριγυρίζουν και πότε σε ολόκληρο δίκτυο μεγάλων και μικρών λιμνών, απ' τις οποίες άλλες συνδεδεμένες μεταξύ τους με ρυάκια και ποτάμια.
Συνολικά στην περιοχή υπάρχουν περίπου δεκαοκτώ λίμνες, ανάμεσα στις οποίες μία, η λίμνη Σαβίνο, είναι αξιόλογη γιατί στον πυθμένα της έχει ένα χωνοειδές λάκκο, όπου κάθε ορισμένα χρόνια και συνήθως την περίοδο του καλοκαιριού τα νερά μαζί με όλα τα ψάρια εξαφανίζονται κάνοντας ένα μεγάλο θόρυβο' έπειτα, αφού περάσει μια ορισμένη χρονική περίοδος, τα νερά ξανάρχονται στη θέση τους απ' τον ίδιο λάκκο.
Απ' τα ποτάμια της αξιομνημόνευτο είναι εκείνο του Μύλου, που ονομάστηκε έτσι απ' το μύλο του μοναστηριού που ήταν χτισμένος πάνω σ' αυτό, και το ποτάμι Γκβόζντεν. Στις όχθες των ποταμών αυτών είχε εγκατασταθεί στην αρχή ο ευλογημένος όσιος Ευφρόσυνος. [...]
Ο ιερομάρτυρας Ευφρόσυνος, μεγαλόσχημος και ερημίτης της λίμνης Σινίτσυ, γεννήθηκε προς το τέλος του 16ου αιώνα.
Κατά κόσμον το όνομά του ήταν Εφραίμ και η καταγωγή του ήταν από την περιοχή της Καρελίας. Ο πατέρας του Συμεών και η μητέρα του (της οποίας το όνομα παραμένει άγνωστο), ζούσαν κοντά στη λίμνη Λάντογκα. Η γειτονίαση του μοναστηριού Βαλαάμ άσκησε κάποια επιρροή στο θρησκευτικό χαρακτήρα του Εφραίμ και για αρκετό διάστημα εγκατέλειψε το σπίτι των γονιών του και έζησε στο μοναστήρι.
Εκεί έμαθε το τυπικό των ιερών ακολουθιών και εξοικιώθηκε με τις σκληρές και αυστηρές συνθήκες της μοναχικής ζωής. Αλλά αυτόν τον καιρό ο Εφραίμ δεν έγινε μοναχός. Μετακινήθηκε προς το Μεγάλο Νόβγκοροντ, όπου έζησε για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και μετά πήγε σε μια απομακρυσμένη περιοχή του Νόβγκοροντ, σε μια τοποθεσία που ονομάζεται Μπεζέτσκ και εγκαταστάθηκε στο χωριό Ντολόσκα, κάπου δεκαπέντε μίλια ανατολικά της πόλης Ουστιούζνα της Ζελεζοπόλσκα.
Στο χωριό αυτό, στην εκκλησία του αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ο Εφραίμ υπηρέτησε γι' αρκετό χρονικό διάστημα σαν αναγνώστης. Είχε ήδη φτάσει σε ώριμη ηλικία όταν η Χάρη του Θεού άγγιζε την καρδιά του και άναψε μέσα του μια ακατανίκητη επιθυμία για ν' αποδυθεί σε μοναχικούς αγώνες.
Αφού τακτοποίησε όλα τα θέματα του σπιτιού του και ρύθμισε όσα αφορούσαν την περιουσία του, ο Εφραίμ τράβηξε το δρόμο του μη έχοντας μαζί του τίποτε άλλο, εκτός απ' τα ρούχα που φορούσε. Απ' αυτή τη στιγμή η σκέψη του δε γύρισε προς το σπίτι, που είχε αφήσει, αλλά αγωνιζόταν να την στρέφει πάντα προς το Θεό, ώστε μια και <<έβαλε την χείρα αυτού επ' άροτρον>>, να μη στραφεί <<εις τα οπίσω>> (Λουκ. θ' 62).