Ἡ συνδημιουργία μέ τόν Θεό.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ Α΄.

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΓΑΜΟΣ ΒΙΟΣ

3.Ο «ΚΟΣΜΙΚΟΣ»-ΕΓΓΑΜΟΣ ΒΙΟΣ

Ἡ συνδημιουργία μέ τόν Θεό.

Ἡ νόμιμη ἡδονή στόν γάμο δέν αὐτονομεῖται, ἀλλά πάντα συνδέεται μέ τήν παιδοποιΐα¹⁰³, πού δέν εἶναι παρά ἡ συνδημιουργία μέ τόν Θεό νέων ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων.

Ὁ ἰδανικός καί σύμφωνος μέ τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας στόχος, πρός τόν ὁποῖον ὁφείλουν νά κατευθύνονται οἱ πιστοί, εἶναι ἡ ὑπερνίκηση τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος¹⁰⁴.

Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς ἐπίσημη θρησκεία τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους

 

59. Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς ἐπίσημη θρησκεία τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους

Έχοντες τώρα αυτά υπ’ όψιν, βλέπομε γιατί το Βυζαντινό κράτος επεδίωξε να έχη ως επίσημη θρησκεία την Ορθοδοξία και γιατί έκανε τόσες πολλές προσπάθειες, ώστε να διαφυλάσσεται ακέραιο το ορθόδοξο δόγμα. Γιατί το έκανε; Για να διαφυλάξη απλώς το δόγμα ως δόγμα; Ή μάλλον, επειδή το συγκεκριμένο Ορθόδοξο δόγμα ήταν η προϋπόθεσις για μία θεραπεία των πολιτών, η οποία θα επέφερε κοινωνική εξυγίανσι, μέσω της θεραπείας της προσωπικότητος ενός εκάστου πολίτη; Μάλλον, το δεύτερο. Ο Εθνικός Ύμνος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ποιος ήταν; Δεν ήταν το: «Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου· νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος, και το Σον φυλάττων δια του Σταυρού Σου πολίτευμα»;

Αυτός ο ύμνος εκφράζει την ιδεολογία - αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι - της εφαρμογής της Ορθοδόξου διδασκαλίας, πίστεως και ζωής στο Κράτος, σε πανεθνική δηλαδή κλίμακα. Αφού το Κράτος διείδε την κοινωνική συμβολή και ωφέλεια που θα προέκυπτε από την Ορθόδοξη θεραπευτική διδασκαλία και μέθοδο, εάν εφαρμοζόταν, εθέσπισε και προέβαλε την Ορθόδοξη πίστι ως την επίσημη θρησκεία του Κράτους, ώστε το Κράτος να γεμίση από ενορίες, στις οποίες οι ιερείς θα ασκούσαν αυτήν την θεραπευτική αγωγή.

Ὅσοι μὲ τρῶνε θὰ πεινάσουν κι' ἄλλο, καὶ ὅσοι μὲ πίνουν θὰ διψάσουν κι' ἄλλο

 

1. Οἱ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀλήθεια, δὲν ὑποφέρουν οὔτε τὴν παραμικρὴ ἐλάττωση τοῦ ἔρωτά τους πρὸς τὸν Κύριο. Ἀλλὰ καρφωμένες ὁλοκληρωτικὰ στὸ σταυρό Του αἰσθάνονται μέσα τους τὴν Πνευματικὴ προκοπή. Πληγωμένες λοιπὸν ἀπὸ τὸν πόθο Του, κι ἄν ἀκόμη ἀξιωθοῦν Θεία μυστήρια καὶ μετάσχουν εὐφροσύνης καὶ Χάριτος, δὲν ἔχουν πεποίθηση στὸν ἑαυτό τους, οὔτε νομίζουν ὅτι εἶναι τίποτε. Ἀλλὰ ὅσο ἀξιώνονται πνευματικὰ χαρίσματα τόσο ἐπιζητοῦν τὰ οὐράνια. Καὶ ὅσο περισσότερη προκοπὴ αἰσθάνονται, τόσο πιὸ λαίμαργες γίνονται γιὰ τὰ θεῖα. Καὶ ἐνῶ εἶναι πνευματικὰ πλούσιες, κάνουν σὰν νὰ εἶναι φτωχές. «Ὅσοι μὲ τρῶνε θὰ πεινάσουν κι' ἄλλο, καὶ ὅσοι μὲ πίνουν θὰ διψάσουν κι' ἄλλο», λέει ἡ Θεία Γραφή.
2. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ ψυχὲς ἀξιώνονται νὰ λάβουν τὴν τέλεια ἐλευθερία ἀπὸ τὰ πάθη καὶ ν' ἀποκομίσουν τὴν ἔλλαμψη καὶ τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὴν πληρότητα τῆς Χάρης. Ὅσες ὅμως εἶναι ὀκνηρές καὶ ἀποφεύγουν τοὺς κόπους καὶ δὲν ἐπιζητοῦν τὸν ἁγιασμὸ τῆς καρδιᾶς ἀπὸ αὐτὴ ἐδῶ τὴ ζωή, ὄχι ἐν μέρει, ἀλλὰ ὁλοκληρωτικά.

" Ἔ, φτάνει πιά! Ὅλο θά κοιμᾶσαι;! Φρόντισε τήν αἱμορραγία τῆς ψυχῆς σου νά τή σταματήσης!"

Ὑπῆρχε ἕνας Ἱερομόναχος, ὁ παπα Γεδεών ὁ Καυσοκαλυβίτης, πού λειτουργοῦσε καθημερινά καί τελοῦσε πάρα πολλά σαρανταλείτουργα γιά τούς κεκοιμημένους.

Ἐνῶ ἀκόμη δούλευε ὡς ἐργάτης στο Ἅγιον Ὄρος, εἶχε δώσει ὑπόσχεσι νά γίνη μοναχός. Ἀθέτησε ὅμως τήν ὑπόσχεσί του καί ἔφυγε, πῆγε στόν κόσμο, στό χωριό του. Ἕνα πρωϊνό λοιπόν, καθώς πήγαινε στήν Ἐκκλησία, δέχτηκε ἕνα ἀόρατο ράπισμα, ἕναν μπάτσο, στό πρόσωπο. "Δέν εἶναι ἡ θέσις σου ἐδῶ!", ἀκούστηκε μιά φωνή ἀπό τόν οὐρανό. Ἐγκατέλειψε τόν κόσμο καί τή ματαιότητα καί πῆγε καί ἀσκήτεψε στήν καλύβη τοῦ Ὁσίου Ἀκακίου (1).
Αὐτό τό ράπισμα τοῦ παπα Γεδεών τοῦ Καυσοκαλυβίτη, μοῦ θυμίζει μιά ἄλλη παρόμοια ἱστορία πού μοῦ διηγήθηκαν:

Ὁμιλία Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Ἀνδρέου ἐνάντια στὸν Οἰκουμενισμὸ

 «Νὰ εὐφραίνεσθε ὅπου εἶστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί

καὶ νὰ κλαίετε διὰ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ αἱρετικοὺς ποὺ περιπατοῦν εἰς τὸ σκότος» (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός)

(Ὁμιλία Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. Ἀνδρέου

ἐνάντια στὸν Οἰκουμενισμὸ. Κεντρική Πλατεῖα τῆς Κονίτσης κατὰ τὴν Λιτανεία τῶν Ἱ. Λειψάνων καὶ τῆς ἁγ. Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ  23.8.2013)

            Ὑμνολογῶ καὶ δοξάζω τὸν Τριαδικό μας Θεό, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, γιατὶ μᾶς ἀξιώνει καὶ ἐφέτος νὰ τελέσουμε τὶς ἑόρτιες ἐκδηλώσεις στὴ μνήμη τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.

            Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς σὲ πολλὰ σημεῖα τῶν διδαχῶν του, ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀπὸ τὶς μεθοδεῖες τῶν ποικιλονύμων αἱρετικῶν. Λέει χαρακτηριστικά :  «Νὰ εὐφραίνεσθε ὅπου εἶστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καὶ νὰ κλαίετε διὰ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ αἱρετικοὺς ποὺ περιπατοῦν εἰς τὸ σκότος».  Διότι εἶχαν μὲν τότε τὸν Τοῦρκο πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι τους οἱ Ἕλληνες, ὅμως μεγάλο κίνδυνο συναντοῦσαν ἀπὸ τὴν προπαγάνδα τῶν Προτεσταντῶν καὶ τῶν Παπικῶν ποὺ μὲ ἄφθονα χρήματα, μὲ σχολεῖα ποὺ ἵδρυαν, ἐξαγόραζαν ἤ προσπαθοῦσαν νὰ ἐξαγοράσουν τὶς συνειδήσεις τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων. Αὐτὸ τὸ αὐτόχρημα σατανικὸ καὶ ὀλέθριο ἔργο τους συνεχίζουν καὶ σήμερα οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες.

Ἡ κατασκευασμένη «διανόηση» στό μάταιο ἀγῶνα κατά τῆς Πίστης. Χαράλαμπος Ἄνδραλης

Η κατασκευασμένη «διανόηση» στο μάταιο αγώνα κατά της Πίστης

 Χαράλαμπος Άνδραλης  Δικηγόρος-συγγραφέας

Τα τελευταία χρόνια, έχουν εμφανισθεί απ’ το πουθενά και έχουν γίνει πρωταγωνιστές στην κοινωνικο-πολιτική ζωή του τόπου, κάποιοι περίεργοι τύποι, αυτοπαρουσιαζόμενοι ως διανοούμενοι. Τα κοινά χαρακτηριστικά τους είναι δύο:

Το πρώτο, ότι είναι αμφιβόλου πανεπιστημιακής μορφώσεως. Όπως η καθηγήτρια γαλλικών που φυτεύθηκε ως καθηγήτρια Πανεπιστημίου στον τομέα της Ιστορίας και ο «συγγραφέας» με το απολυτήριο λυκείου και τις … αμέτρητες κατακτήσεις!
Σαφώς και ο κάθε άνθρωπος είναι σεβαστός ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου και καλλιέργειας. Μας γεμίζει όμως εύλογες απορίες η ανέλιξη τέτοιων ανθρώπων στην ελίτ της ελληνικής διανόησης και στα έδρανα του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Το δεύτερο κοινό στοιχείο των ουρανοκατέβατων διανοούμενων, είναι ότι έχουν αβυσσαλέα αντιπάθεια προς κάθε τι ελληνικό και ορθόδοξο.

Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιά τίς προγαμιαῖες σχέσεις. Σχολιασμός στήν ἐπικαιρότητα

 Δείτε εδώ το σχετικό video:Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης. Η διδασκαλία της Εκκλησίας για τις προγαμιαίες σχέσεις. Σχολιασμός στην επικαιρότητα
Μάθημα στο Αρχονταρίκι του Ι.Ν. Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης Κυριακή 8-7-2013
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_11.html

Πηγή αρχείου  impantokratoros.gr

Μήνυμα στόν Ἁγιασμό τῶν Σχολείων 2013, τοῦ Μητροπολίτου Γλυφάδας Παύλου

Πρός τήν  Μαθητιῶσα   Νεολαία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης καί  πρός τούς ἀγαπητούς μου συνεργάτες  Ἐκπαιδευτικούς

Παιδιά μου ἀγαπητά,

 Ἡ ἔναρξη τοῦ νέου Σχολικοῦ ἔτους μοῦ δίνει τήν εὐκαιρία νά σᾶς ἀπευθύνω ἐγκάρδιο πατρικό χαιρετισμό καί τίς καλύτερες Ἐπισκοπικές εὐχές μου, γιά εὐλογημένη σχολική χρονιά καί ἄριστη πρόοδο, μέσα σέ ἀτμόσφαιρα χαρᾶς, ὑγείας, ἁρμονικῆς συνεργασίας καί ἀληθινῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης.
          Ἡ μετά τίς θερινές διακοπές χαρούμενη παρουσία σας σήμερα, στούς χώρους τῶν Σχολείων, τά ὄμορφα καί ἀνανεωμένα πρόσωπά σας, ἡ φρεσκάδα πού ἐκπέμπετε καί τό πανηγυρικό ξεκίνημα τῶν μαθημάτων, ἔχει ἕνα μεγαλεῖο, πού γεμίζει ὅλους μας μέ αἰσιοδοξία γιά τό μέλλον τό δικό σας καί τῆς Πατρίδας μας.
          Ἡ παρουσία τήν ὥρα τούτη τῶν γονέων καί κηδεμόνων σας, τῶν ἐκπροσώπων τῶν διαφόρων τοπικῶν ἀρχῶν καί τῶν ἄλλων παραγόντων τῆς Ἐκπαιδεύσεως διατρανώνουν τό συνεχές ἐνδιαφέρον ὅλων, γιά τήν ἐπίδοση καί ἀπόδοση στά μαθήματά σας καί τήν οὐσιαστική καλλιέργεια τῆς προσωπικότητάς σας, μέ προεξάρχοντες καί συμπαραστάτες τούς ἐκλεκτούς καί σεβαστούς Δασκάλους καί Καθηγητές σας.

Οπτικό Αγιολόγιο 13 Σεπτεμβρίου

Οπτικοποιημένο Ηχητικό Αγιολόγιο της 13ης Σεπτεμβρίου



Για να γνωρίσετε τους συντελεστές διαβάστε εδώ

«Ἐπειδή γάρ δι᾿ ἀνθρώπου ὁ θάνατος, καί δι᾿ ἀνθρώπου ἀνάστασις νεκρῶν. ὥσπερ γάρ ἐν τῷ Ἀδάμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καί ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιήθησονται».

(Α΄ Κορ. ιε΄, 21-22)

«Ἐπειδή διά μέσου ἀνθρώπου ἦλθε ὁ θάνατος,
διά μέσου ἀνθρώπου ἦλθε καί ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.
Καθώς ἐν τῷ Ἀδάμ ὅλοι πεθαίνουν, ἔτσι καί ἐν τῷ Χριστῷ
ὅλοι θά ζωοποιηθοῦν»

«Μή σοῦ φαίνεται παράξενο σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά δυσπιστεῖς, ἄν ὁ Χριστός πραγματικά ἔδωσε τή λύτρωση δυναμικά σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων.