Συνεχής, διά βίου ἐξομολόγηση καί μετάνοια

 

 Γ. Ο ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΣ

Συνεχής, διά βίου ἐξομολόγηση καί μετάνοια

Ὁ Ὅσιος Γέροντας Πορφύριος ἦταν συνεχῶς μετανοῶν καί ἐξομολογούμενος. Ἀπό τότε πού, συνεπαρμένος ἀπό τήν ζωή τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου, θέλησε νά τόν μιμηθεῖ, μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του, ὅπου ἔκανε μία γενική ἐξομολόγηση σέ ὑπέργηρο Πνευματικό, δέν ἔπαυσε νά διδάσκει ἔργῳ καί λόγῳ τήν συνεχή Μετάνοια.

Ἡ ἴδια ἡ πνευματική του διαθήκη, τό ὕστατο χαῖρε στά πολυάριθμα πνευματικά του παιδιά δέν εἶναι παρά μία δημόσια ἐξομολόγηση. Γράφει:

PARAÍSO E INFIERNO EN LA TRADICIÓN ORTODOXA Protopresbítero Gheorgios Metalinós

Παράδεισος και Κόλαση στην Ορθόδοξη Παράδοση

Πρωτ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός

Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

PARAÍSO E INFIERNO EN LA TRADICIÓN ORTODOXA

Protopresbítero Gheorgios Metalinós

Rector de la Universidad Teológica de Atenas

El Domingo del Cuaresma psalmodiamos: “hacer mención de la Segunda Presencia de nuestro Señor Jesús Cristo”. La frase “hacer mención” del Sinaxarion, asegura que el Cuerpo de la Iglesia, como Cuerpo de Cristo, vive la Segunda Presencia de nuestro Cristo como un “acontecimiento” y no como algo históricamente esperado. Y esto porque con la Divina Efjaristía pasamos a la realeza increada celeste, en la metahistoria (después de la historia). En esta perspectiva se aborda ortodoxamente el tema: paraíso e infierno.

Την Κυριακή της Απόκρεω «μνείαν ποιούμεθα της δευτέρας και αδεκάστου παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Η φράση «μνείαν ποιούμεθα» του Συναξαρίου βεβαιώνει, ότι η Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, βιώνει στη λατρεία της τη Β’ Παρουσία του Χριστού μας ως «γεγονός» και όχι ως κάτι το ιστορικά αναμενόμενο. Και αυτό, διότι με τη Θεία Ευχαριστία μεθιστάμεθα στην ουράνια βασιλεία, στη μεταϊστορία. Σ’ αυτή την προοπτική προσεγγίζεται ορθόδοξα και το θέμα: παράδεισος-κόλαση.

Συμφωνία Νεογραικῶν καί Τούρκων

Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη 

Το πόσον επιζήμιος υπήρξεν η επίσημος αποβολή της Ρωμηοσύνης φαίνεται σαφώς όχι μόνον εις το Κυπριακόν, αλλά την στιγμήν αυτήν και εις το Αιγαίον.
Επροπαγάνδιζον οι Τούρκοι και ξένοι ότι η Κύπρος, ενώ ήτο επαρχία ρωμαϊκή και βυζαντινή, ουδέποτε υπήρξε μέρος της Ελλάδος.
Παρομοίως επί μήνας τώρα οι Τούρκοι προπαγανδίζουν, περισσότερον αποτελεσματικώς απ’ ό,τι νομίζομεν, ότι και το Αιγαίον ουδέποτε ήτο μέρος της Ελλάδος.  Δηλαδή οι Έλληνες δεν απελευθέρωσαν, αλλά κατέκτησαν το Αιγαίον από την Τουρκίαν.

Γιά χάρη σου θά σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄλλοι

Φθινόπωρο ήταν. Το καράβι ταξίδευε αμέριμνα στο πέλαγος. Διακόσιοι εβδομήντα έξι οι επιβάτες. Ρωμαίοι στρατιώτες, ναυτικοί και φυλακισμένοι κατάδικοι.

Χειμώνας πλησίαζε, μα το καράβι έπρεπε να φθάσει στον προορισμό του. Ξάφνου κάπου κοντά στην Κρήτη ξέσπασε άνεμος μανιασμένος και άγριος, ο λεγόμενος «Ευροκλύδων». Το πλοίο άρχισε να παρασύρεται μέσα στην κοσμοχαλασιά.

Και καθώς δεν μπορούσε ν” αντισταθεί στη βία του ανέμου, ο καπετάνιος αμήχανος το εγκατέλειψε στη μανία των κυμάτων. Για πολλές μέρες δεν φαίνονταν ούτε ήλιος ούτε άστρα, και η κακοκαιρία πλάκωνε όλο και πιο βαριά. Έτσι χανόταν κάθε ελπίδα σωτηρίας. Οι ταξιδιώτες εξαντλημένοι περίμεναν τον θάνατο μέσα στα ζοφερά βάθη της θάλασσας. Σ” αυτή τη μαύρη απελπισία βρίσκονταν, όταν κάποια στιγμή ακούστηκε βροντερή η φωνή κάποιου φυλακισμένου, του αποστόλου Παύλου:

Ἡ δικαιοκρισία τοῦ Θεοῦ. Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Γλυκυτητα καί σοφία στάζουν τά λόγια σου, τοῦ εἴπανε μέ θαυμασμό οἱ συνομιλητές του.  Πόσο ἀληθινός εἶναι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, «ἐὰν μείνητε ἐν ἐμοί, καὶ τὰ ῥήματά μου ἐν ὑμῖν μένει»¹²⁹!  Κι ἐσύ λοιπόν, πάτερ, μένοντας ἑνωμένος ὅλος μ’ Ἐκεῖνον, λαλεῖς καί τά δικά Του λόγια.  Γι’ αὐτό ἀπάντησέ μας σέ τοῦτο, πού μᾶς ἔρχεται φυσιολογικά στό νοῦ μετά ἀπ’ ὅσα εἶπες: Πῶς συμβαίνει νά μπαίνουν κάποτε σέ πλοῖο πολλοί ἄνθρωποι, ἀπό διαφορετικά μέρη, καί σέ μιά τρικυμία νά πνίγονται ὅλοι;  Σέ μιά τέτοια περίπτωση, εἶναι σ’ ὅλους ἀνεξαιρέτως προορισμένο ἕνα τόσο ἀξιοθρήνητο τέλος;

-Πολύ ψηλά στοχεύετε! τούς εἶπε ὁ ὅσιος. Αὐτά μόνο ὁ Θεός τά ξερει καί τό Πνεῦμα Του τό Ἅγιο.  Μέ τή βοήθειά Του ὅμως, θά σᾶς διηγηθῶ ἀκόμα κάτι σχετικό.

Καί ἄρχισε νά τούς διηγεῖται γιά κάποιον καραβοκύρη, πού τόν ἔλεγαν Θεόγνωστο. Αὐτός εἶχε ἕνα πλοῖο μεγάλο, μέ πλήρωμα ἴσαμε τριάντα ἄντρες.  Μετέφεραν ἐμπορεύματα καί ταξιδιῶτες,   κι ἔκαναν, γενικά, ὅλες τίς δουλειές τῶν ναυτικῶν. Ἔκαναν ὅμως καί πολλές παρανομίες, πού δέν ἄρεσαν στό Θεό.

Βιβλιοπαρουσίαση: Κυκλοφορήθηκε στά Ἀγγλικά τό βιβλίο τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ "ΟΥΝΙΑ: Πρόσωπο καί προσωπεῖο"

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός

ΟΥΝΙΑ: "Πρόσωπο και προσωπείο" 
(Αγγλική Γλώσσα)

Μόλις κυκλοφορήθηκε σέ ἀγγλική ἔκδοση, τό βιβλίο «Οὐνία: Πρόσωπο καί Προσωπεῖο» τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν· ἡ νέα αὐτή ἔκδοση συμπεριλαμβάνεται στίς ἐκδόσεις τοῦ Χριστιανικοῦ Ὀρθοδόξου Φιλανθρωπικοῦ Συλλόγου Φίλων Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, «Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς». 

Στό ἀξιολογότατο αὐτό πόνημα, ὁ π. Γεώργιος ἐξετάζει τήν ἱστορική ἐξέλιξη καί σημασία τῆς θρησκευτικο-πολιτικῆς ὀντότητος πού ὀνομάστηκε «Οὐνία», δηλαδή τῶν παπικῶν κοινοτήτων στούς ὀρθοδόξους χώρους τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς κατά τούς τελευταίους τέσσερις κυρίως αἰῶνες, οἱ ὁποῖες παραπλανητικῶς μέν ἀκολουθοῦν τό ὀρθοδοξο λειτουργικό τυπικό (ἱ. ἀκολουθίες, γλῶσσα), ἀμφίεση κ.λπ., ἀλλά ἀναγνωρίζουν τό πρωτεῖο καί ἀλάθητο τοῦ Πάπα Ρώμης.

Περί τῶν ὀκτώ λογισμῶν τῆς κακίας.Περί της λύπης

 

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ
 τόμος Α'

ΑΓΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ Ο ΡΩΜΑΙΟΣ
  περί των οκτώ λογισμών της κακίας 
 

5. Περί της λύπης
     Πέμπτος είναι ο αγώνας εναντίον του πνεύματος της λύπης, το οποίο σκοτίζει την ψυχή από κάθε πνευματική θεωρία και την εμποδίζει από κάθε αγαθή πράξη. Επειδή όταν το πονηρό αυτό πνεύμα αρπάξει την ψυχή και την σκοτίσει ολόκληρη, δεν της επιτρέπει να προσεύχεται με προθυμία, δεν την αφήνει να εγκαρτερεί στην ωφέλεια των ιερών αναγνωσμάτων δεν ανέχεται να είναι ο άνθρωπος πράος και να κινείται εύκολα σε κατάνυξη και συμπάθεια προς τους αδελφούς, για όλες τις εργασίες και εναντίον ακόμη της υποσχέσεως του μοναχικού βίου φέρνει μίσος. Και γενικά η λύπη, αφού ανακατώσει όλες τις σωτήριες σκέψεις της ψυχής και παραλύσει τη δραστηριότητα και την καρτερία της, τη φέρνει σε σημείο να είναι σαν ανόητη και ηλίθια, δένοντας την με το λογισμό της απελπισίας.

Τί εἶναι ὁ σαρκικός θάνατος, ποιά ἡ βεβαιότητά του καί πῶς ξεπερνιέται ὁ φόβος του;

Ο Θεός είχε προειδοποιήσει τους Πρωτοπλάστους, ότι την ώρα που θα δείξουν ανυπακοή θα πεθάνουν με θάνατο (Γεν. 2,17). Αυτός ο θάνατος είναι η απομάκρυνση του ανθρώπου από την πηγή της ζωής, το Θεό. Αυτός είναι ο πνευματικός θάνατος που ζει κάθε αμαρτωλός (Λουκά 15,32 και Ιωαν. 5, 24-25) και θα ολοκληρωθεί στην αιώνια κόλαση. Ο θάνατος του σώματος είναι η αναχώρηση της ψυχής από τον υλικό κόσμο. Ο σωματικός θάνατος είναι συνέπεια του πνευματικού θανάτου, της αμαρτίας (Ρωμ. 5,12).

Ο Χριστός, για να δηλώσει τη μικρή σημασία του σωματικού θανάτου μπροστά στον πνευματικό θάνατο, είχε πει στους μαθητές Του: «μη φοβηθείτε απ’ αυτούς που θανατώνουν το σώμα, ενώ την ψυχή δεν μπορούν να θανατώσουν, να φοβηθείτε περισσότερο αυτόν (το Θεό) που μπορεί και ψυχή και σώμα να θανατώσει στην κόλαση»(Ματθ. 10,28).

Ἡ συγχωρητικότητα, καθ. Τσελεγγίδης Δημήτριος

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2015/05/blog-post_87.html

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος τοῦ Ζίροβιτς(7 Μαΐου)

Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι σὲ κουράζουν...

Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι σὲ κουράζουν,διότι σὰν ἠλεκτρικὰ κύματα ἔρχεται ἐπάνω σου ὅ,τι ὑπάρχει ἀποθηκευμένο μέσα τους. 

 

Αρχιμανδρίτης Ἀμφιλόχιος Μακρῆς

πηγή

http://proskynitis.blogspot.gr/2015/05/blog-post_14.html

7 Μαΐου Συναξαριστής. Ἀνάμνηση τοῦ ἐν οὐρανῷ φανέντος σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπὶ Κωνσταντίου, Οἱ Ἅγιοι Ραφαὴλ, Νικόλαος καὶ Εἰρήνη οἱ Μάρτυρες, Κοδράτου Μάρτυρα καὶ τῶν σὺν αὐτῶ, Ρουφίνου καὶ Σατορνίνου Μαρτύρων, Μαξίμου Μάρτυρος, Ἰουβεναλίου Μάρτυρος, Ἀκακίου τοῦ κεντυρίωνος, Φλαβίου Ἱερομάρτυρα καὶ τῶν σὺν αὐτῶ Ἁγίων Μαρτύρων Αὐγούστου καὶ Αὐγουστίνου αὐταδέλφων, Ἰωάννου Ὁσίου καὶ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Ἰωάννου τοῦ Ψυχαΐτου, Ταρασίου τοῦ Ἐρημίτου καὶ Θαυματουργοῦ, Μετάθεση τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου, Νείλου Ὁσίου, Νείλου Ὁσίου (ἕτερος), Ἀλεξίου τοῦ Ὑπερασπιστοῦ, Σύναξη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν Λιοῦμπεχ, Σύναξη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν Ζίροβιτς, Μνήμη Θαύματος Ἁγίου Μηνᾶ στὸ Ἡράκλειο Κρήτης .

Ἀνάμνηση τοῦ ἐν τῷ οὐρανῷ φανέντος σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπὶ Κωνσταντίου.

Ἡ ἐμφάνιση αὐτὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι ἡ δεύτερη καὶ ἔγινε στὰ Ἱεροσόλυμα τὸ 346 μ.Χ., ἐπὶ αὐτοκράτορα Κωνσταντίου (337-361 μ.Χ.) καὶ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου (τιμᾶται 18 Μαρτίου). Τὴν τρίτη ὥρα τῆς 7ης Μαΐου τοῦ 346 μ.Χ., κατὰ μία τῶν ἡμερῶν τῆς Πεντηκοστῆς, φάνηκε Τίμιος καὶ Ζωοποιὸς Σταυρὸς ἄνωθεν τοῦ Γολγοθά, σχηματισμένος ἀπὸ ὑπερφυσικὸ φῶς καὶ ἐκτεινόμενος πρὸς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν.
 Τὸ ὅραμα τοῦτο προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἱερουσαλήμ, ὅλοι δὲ οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως πρὸ τοῦ ὑπερφυοὺς τούτου θεάματος κατελήφθησαν ἀπὸ ἔκσταση. Ἐπωφελούμενος τῆς περιστάσεως ὁ Πατριάρχης Κύριλλος, περιστοιχούμενος ἀπὸ τὸν ἱερὸ κλῆρο, συγκάλεσε τὸ πλῆθος τῶν παρισταμένων Χριστιανῶν στὸ ναὸ καὶ δοξολόγησαν τὸν Θεό.
Ἡ πρώτη ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἔγινε στὶς 27 Ὀκτωβρίου τοῦ 312 μ.Χ. πρὸς τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο, μὲ τὸ νικητήριο ἔμβλημα «ἐν τούτῳ νίκα», τὴν παραμονὴ τῆς μάχης ἐναντίον τοῦ Μαξεντίου.