Οἱ ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες, ἡ ὁμοίωση μέ τόν Θεό καί ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον. Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης. Π. Σωφρονίου.15ο Μέρος. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Οἱ ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες, ἡ ὁμοίωση μέ τόν Θεό καί ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον.
Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης. Π. Σωφρονίου.15ο Μέρος. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 03-05-2015 (Σύναξη στό Ἀρχονταρίκι
στόν Ἱ.Ν. Ἁγίων Ἀναργύρων Πενταπλάτανου Γιαννιτσῶν).

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης
http://HristosPanagia3.blogspot.gr

“Ἡ ἐπίδραση τῆς ζωῆς τῶν γονέων στά παιδιά”.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:“Ἡ ἐπίδραση τῆς ζωῆς τῶν γονέων στά παιδιά”

(Ὁμιλίαστίς 19-03-2011)

Στά τελευταῖα μαθήματα, πάντοτε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐχή τοῦ Γέροντα, λέγαμε γιά τήν ἀλληλεπίδραση τῆς ψυχῆς μέ τήν ἄλλη ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἤ καί τῆς ψυχῆς μέ τό σῶμα, σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Γέροντα Πορφύριο. Μελετᾶμε δηλαδή τήν ἀνθρωπολογία, τί ἔλεγε ὁ Γέροντας γιά τόν ἄνθρωπο. Σήμερα θά ἐπικεντρωθοῦμε περισσότερο στήν ἐπίδραση πού ἔχει ἡ ρίζα, δηλαδή οἱ γονεῖς στά παιδιά, ἄν ἔχουν ἐπίδραση καί τί ἐπίδραση ἔχουνε.

Ὁ Γέροντας ἔλεγε ὅτι ἡ ἐπίδραση εἶναι καίρια. Βέβαια δέν τό λέει μόνο ὁ Γέροντας. Ὅλη ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας τό μαρτυρεῖ, ὅλη ἡ ζωή τῶν ἁγίων καί τῆς Θεοτόκου. Εἴχαμε πεῖ κι ἄλλη φορά ὅτι ἡ Παναγία μας γιά νά εἶναι Παν-ἁγία δέν τό ὀφείλει μόνο στήν προσωπική της βούληση, στήν προσωπική της θέληση, στήν προσωπική της ἐργασία τήν πνευματική πού ἔκανε στόν ἑαυτό της μέ τήν ἀδιάλειπτη νοερᾶ προσευχή ὅσο βρισκόταν μέσα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων καί τήν ὅλη πνευματική προσπάθεια, ἀλλά τό ὀφείλει καί στίς ἅγιες ρίζες πού εἶχε, δηλαδή στόν Ἅγιο Ἰωακείμ καί στήν Ἁγία Ἄννα, οἱ ὁποῖοι ἀπό κοιλίας μητρός ἡγίασαν τήν Θεοτόκο. Ἦταν ἡγιασμένοι οἱ ἴδιοι καί αὐτός ὁ ἁγιασμός πέρασε καί στήν Θεοτόκο.

Η ΜΟΝΑΧΗ ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΜΠΑΦΑΚΗ ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΦΑΡΜΑΚΟΛΥΤΡΙΑΣ ΑΙΓΙΝΗΣ «Ἡ Γερόντισσα Γλυκερία βλέπει πίσω ἀπό τόν τοῖχο».

 Γεννήθηκε στην Κρήτη το 1893 από φτωχική οικογένεια. Ακόμη στην μεγαλόνησο υπήρχαν Τούρκοι και διηγιόταν μέ ψυχική ένταση τα πόσα υπέφεραν από αυτούς. Δεν πήγε πολλές τάξεις στο Δημοτικό σχολείο παρ' όλο πού ήταν πολύ έξυπνη. Ήταν μικρή όταν ήρθαν να μείνουν στον Πειραιά. Όταν μεγάλωσε συνδέθηκε μέ συνομήλικες της και πήγαιναν από την Κοκκινιά μέ τα πόδια στο Σιμωνοπετρίτικο Μετόχι της Αναλήψεως στον Βύρωνα, στον Γέροντα Ιερώνυμο τον Σιμωνοπετρίτη για να εξομολογηθούν.

Εκεί η ψυχή της αναπαυόταν και προόδευε πνευματικά. Ποθούσε την αγγελική ζωή, όμως η υγεία της δεν της επέτρεπε να πάει σε Μοναστήρι. Υπέφερε ιδιαίτερα από τα νεφρά της και είχε έντονους κεφαλόπονους.

Σε ηλικία 34 ετών αρρώστησε βαρειά. Ο Γέροντας επειδή γνώριζε τον πόθο της την έκανε μεγαλόσχημη μοναχή. Μετά την κουρά έγινε καλά και συνέχισε την πνευματική της πορεία.

 Γύρω της συγκεντρώθηκαν αρκετές νέες και σχημάτισαν ένα κύκλο πού διδάσκονταν από την Γερόντισσα Γλυκερία την μοναχική ζωή. Πολλές έφευγαν για Μοναστήρια και αρκετές έγιναν ηγουμένισσες.

Νίκη κατά τῶν δαιμόνων (Νικοδήμου μοναχοῦ, «Θαύματα ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου)

Η έρημος δεν είναι μόνο καταφύγιο των φιλήσυχων μοναχών. Είναι και τόπος εξορίας των δαιμόνων, που στήνουν στους αγωνιστές του Χριστού τις πιο φοβερές παγίδες.

Η τοποθεσία Μελανά ήταν ο τόπος όπου ασκήθηκε ο όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης .

Ο διάβολος αγωνίστηκε μεθοδικά για να τον εκτοπίσει από κει, αλλά δεν τα κατάφερε.  Έτσι ο όσιος ετοιμαζόταν για την οικοδομή του μοναστικού συγκροτήματος της Μεγίστης Λαύρας.

Όταν όμως άρχισε η οικοδομή, ό,τι έχτιζαν οι οικοδόμοι τη μέρα, το γκρέμιζαν οι δαίμονες τη νύχτα.

Ἡ ἀλφαβηταλφάβητος ὁμολογίας ὀρθοδόξου πίστεως κατά τοῦ οἰκουμενισμοῦ πρός τούς οἰκουμενιστές καί τούς ὁμόφρονες ἤ σιωπῶντες ἐπισκόπους- ἱερεῖς- μοναχούς καί λαϊκούς [Δ΄]

H AΛΦΑΒΗΤΑΛΦΑΒΗΤΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΡΟΝΕΣ Η’ ΣΙΩΠΩΝΤΕΣ  ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ -ΙΕΡΕΙΣ- ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΥΣ

 

      Οὐδέν ψεύδους δεινότερον,  [ Δ΄] οὐδέν συκοφαντίας ἄχθους βαρύτερον τοῖς ἐνεργοῦσιν ἀλλ᾿ οὐ τοῖς πάσχουσιν. Οἱ μέν γάρ ἔσθ᾿ ὅτε καί δοκιμώτεροιγίνονται καί δι᾿ ὑπομονῆς τῶν οὐρανίων βραβείων ἐπιτυγχάνουσιν,«ἀπολεῖ δέ Κύριος πάντας τούς λαλοῦντας τό ψεῦδος». (Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς)

 

 Αρχιμ. Παΐσιος Παπαδόπουλος, Ηγούμενος της Ι. Μ. Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά Φιλώτα

Άστραψε και βρόντηξε ο διαδικτυακός τόπος. Οι οικουμενιστές έπαθαν πανωλεθρία! Δεν μπορούν να αντιπαρατάξουν ούτε επιχειρήματα ούτε ιστορικά προηγούμενα από την εκκλησιαστική ιστορία. Καταφεύγουν μόνο στην πνευματική τρομοκρατία. Εντοπίσατε τίποτα από άρθρα; Δεν είναι της έρευνας και της μελέτης. Στο θεολογικό πεδίο της μάχης το έβαλαν στα πόδια. Μόνο σχόλια ασχολίαστα στα οποία μας προσάπτουν την κατηγορία ότι θέλουμε –λέει– να κάνουμε σχίσμα! Ανήρτησαν μεταξύ άλλων και ξερό, χωρίς σχολιασμό,  τον ιγ´ Κανόνα της Α΄ και Β´ λεγομένης (της πρωτοδευτέρας όπως λέγεται, δηλαδή) Συνόδου προκειμένου να μας κουνήσουν το δάκτυλο.

 – Ξέρεις; Πρόσεχε μη μιλάς, διότι θα πας στα αζήτητα!

«Τήν ἀρετή πρέπει νά τήν ἀσκοῦμε κρυφά, χωρίς ἐπίδειξη καί καυχησιολογία. Σχετικά μέ τήν κενοδοξία καί τήν ἀνθρωπαρέσκεια. Ἀπό ποῦ γεννιέται ἡ κενοδοξία, ποιά εἶναι τά ἔργα της καί πῶς ἐξαλείφεται.» μέρος δ΄ τελευταῖο

Ὑπόθεση ΚΣΤ΄(26)

«ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»

Τοῦ Ἁγίου Μαξίμου

Ὅταν νικήσεις κάποιο ἀπό τά πιό ἀτιμωτικά πάθη, τή γαστριμαργία, ἄς ποῦμε, ἤ τήν πορνεία ἤ τήν ὀργή ἤ τήν πλεονεξία, ἀμέσως σοῦ ἔρχεται ὁ λογισμός τῆς κενοδοξίας. Ἄν καί αὐτόν τόν νικήσεις, τόν διαδέχεται ὁ λογισμός τῆς ὑπερηφάνειας.

Ὅλα τά ἀτιμωτικά πάθη τῆς ψυχῆς διώχνουν τόν λογισμό τῆς κενοδοξίας. Ὅταν ὅμως ὅλα αὐτά πού εἴπαμε νικηθοῦν, τόν ξαναφέρνουν στήν ψυχή.

Ὅταν δεῖς τόν Ἡρώδη καί τόν Πιλάτο νά συμφιλιώνονται γιά νά θανατώσουν τόν Χριστό¹, ἐσύ νά σκεφτεῖς τή συνεργασία καί συμφωνία τοῦ δαίμονα τῆς πορνείας καί τοῦ δαίμονα τῆς κενοδοξίας, προκειμένου νά θανατώσουν τόν λόγο τῆς ἀρετῆς καί τήν πνευματική γνώση. Ὁ δαίμονας δηλαδή τῆς κενοδοξίας, καθώς ὑποκρίνεται πώς ἔχει πνευματική γνώση, παραπέμπει στόν δαίμονα τῆς πορνείας· ἐκεῖνος πάλι κάνει πώς ὑποχωρεῖ καί μέ προσποιητή καθαρότητα στέλνει πίσω στόν δαίμονα τῆς κενοδοξίας. Γι᾿ αὐτό λέει ἡ Γραφή: «Ὁ Ἡρώδης, ἀφοῦ ἔντυσε τόν Ἰησοῦ μέ μεγαλόπρεπη στολή, τόν ἔστειλε πίσω στόν Πιλάτο»².

Τήν κενοδοξία τή θανατώνει ἡ κρυφή ἐργασία, ἐνῶ τήν ὑπερηφάνεια τό νά ἀποδίδει κανείς τά κατορθώματά του τόν Θεό.

Ἐκεῖνος πού καλλιεργεῖ τίς ἀρετές γιά τήν κενοδοξία, εἶναι φανερό ὅτι καί τήν πνευματική γνώση γιά τήν κενοδοξία τήν καλλιεργεῖ. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος τίποτα δέν κάνει καί τίποτε δέν λέει γιά τήν ὠφέλεια τῶν ἄλλων, ἀλλά σέ ὅλα κυνηγᾶ τή δόξα ἀπό αὐτούς πού τόν βλέπουν ἤ τόν ἀκοῦν. Τό πάθος του ὡστόσο φανερώνεται, ὅταν μερικοί ἀπό αὐτούς πού εἴπαμε κατηγορήσουν σέ κάτι τά ἔργα ἤ τά λόγια του. Αὐτό τόν κάνει νά λυπηθεῖ πάρα πολύ, ὄχι ἐπειδή ἐκεῖνοι δέν ὠφελήθηκαν –ἄλλωστε δέν εἶχε τέτοιον σκπό–, ἀλλά ἐπειδή ὁ ἴδιος ντροπιάστηκε.

Ἡ κενοδοξία καί ἡ φιλαργυρία γεννοῦν ἡ μία τήν ἄλλη· γιατί ἐκεῖνοι πού εἶναι κενόδοξοι φροντίζουν νά πλουτίσουν, καί ἐκεῖνοι πού εἶναι πλούσιοι εἶναι κενόδοξοι. Αὐτό βέβαια ἰσχύει γιά τούς κοσμικούς· γιατί ὁ μοναχός γίνεται περισσότερο κενόδοξος ὅταν εἶναι ἀκτήμων, ἐνῶ ὅταν ἔχει χρήματα τά κρύβει, ἐπειδή ντρέπεται νά ἔχει κάτι πού δέν ταιριάζει στό μοναχικό σχῆμα.

Τό ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό τῆς κενοδοξίας τοῦ μοναχοῦ εἶναι νά καμαρώνει γιά τήν ἀρετή καί ὅσα τή συνοδεύουν· τῆς ὑπερηφάνειάς του χαρακτηριστικό εἶναι νά ὑπερηφανεύεται γιά τά κατορθώματά του, νά περιφρονεῖ τούς ἄλλους καί νά τά ἀποδίδει στόν ἑαυτό του καί ὄχι στόν Θεό. Τό χαρακτηριστικό τῆς κενοδοξίας καί τίς ὑπερηφάνειας τοῦ κοσμικοῦ εἶναι νά ὑπερηφανεύεται καί νά καμαρώνει γιά τήν ὀμορφιά, τόν πλοῦτο, τήν ἐξουσία ἤ τήν ἐξυπνάδα του.

Χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας γιά νά ἀπαλλαγεῖ κανείς ἀπό τήν κενοδοξία. Καί ἀπαλλάσσεται μέ τήν κρυφή ἐργασία τῶν ἀρετῶν³ καί μέ τή συνεχή προσευχή. Τό σημάδι τῆς ἀπαλλαγῆς εἶναι νά μή νιώθει πλέον μνησικακία γιά ἐκεῖνον πού τόν κακολόγησε ἤ τόν κακολογεῖ.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Εὐεργετινός τόμος γ΄

Ἐκδόσεις: « ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ »

Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις  « ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ » γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τα βιβλία πού ἐκδίδουν.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

1Λουκ. Κγ΄: 12.

2Λουκ. Κγ΄ : 11.

3Στό κείμενο: τῶν ἔργων. Διόρθωση: τῶν ἀρετῶν (Περί ἀγάπης Δ΄, μγ΄, Φιλοκαλία Β΄, σ.45.

Περί ἱεροκατηγορίας

Περί ιεροκατηγορίας

      Κεσίδης Κων/νος

Ιεροκατηγορία είναι όταν κατηγορείς Ιερείς, Επισκόπους και Πατριάρχες. Π.χ. το να πούμε ότι ο τάδε Επίσκοπος είναι λαίμαργος, αυτό είναι ιεροκατηγορία, ακόμα και αν έχουμε δίκιο, πόσω μάλλον όταν δεν έχουμε. Δηλαδή, όταν αναφερόμαστε σε πάθη και αδυναμίες των ιερέων, ακόμα και αν έχουμε δίκιο και λέμε την αλήθεια, είμαστε ιεροκατήγοροι, διότι για πνευματικά σφάλματα ή αδυναμίες που έχουν να κάνουν με τους ιερείς μας, δεν έχουμε το δικαίωμα όχι μόνο να κατακρίνουμε αλλά ούτε καν να κρίνουμε, αντιθέτως πρέπει να τους δικαιολογούμε.

Θα εξετάσουμε αν το ίδιο ισχύει και στις περιπτώσεις, α) θεμάτων Πίστεως, β) αμαρτιών που γίνονται φανερά ή γ) για αμαρτήματα με προβλεπόμενα κανονικά επιτίμια. Μερικοί λένε ότι, ναι και σε θέματα πίστεως και γενικότερα παντού το ίδιο ισχύει. Το θέμα όμως δεν είναι τι λένε μερικοί ή τι λέμε εμείς, ακόμη και τι λένε μεμονωμένοι Επίσκοποι και Πατριάρχες, αλλά τι λένε οι Πατέρες και οι Ιεροί Κανόνες. Η δική μας γνώμη είναι άνευ ιδιαίτερης αξίας. Αυτό θα πει Ορθοδοξία και Ορθόδοξος, το να υπακούς με ακρίβεια στις επιταγές των Κανόνων και στις διδασκαλίες και ερμηνείες των Πατέρων. 

          Σύμφωνα λοιπόν με τους Πατέρες, όταν βάλλεται και νοθεύεται η Πίστη έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε, ελέγχουμε, ακόμη και να εξεγειρόμαστε και δη απέναντι και σε Πατριάρχες. Μερικά παραδείγματα, αν και υπάρχουν πάρα πολλά, λόγω όμως οικονομίας χρόνου ενδεικτικώς αναφέρομε ολίγα: Ο Ευσέβιος, όντας λαϊκός, έλεγξε τον Πατριάρχη Νεστόριο (τον αποκάλεσε αιρετικό) και για αυτήν την πράξη του όχι μόνο δεν επιπλήττεται ως ιεροκατήγορος από τους Πατέρες, αλλά αντιθέτως επαινείται[i] και σαν να μην έφτανε αυτό, τον έκαναν και Επίσκοπο. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εξάλλου, λέγει για τους λαϊκούς που καταφέρονται εναντίον των ιερέων για θέματα Πίστεως: «Δεν τους κατακρίνω», «τους επαινώ», «θα ευχόμουν να είμαι ένας από αυτούς»[ii]. Όχι μόνο δεν τους μέμφεται ως ιεροκατήγορους, αλλά τους επαινεί και εύχεται να είναι ένας από αυτούς. Άγιος Δαλμάτιος: «Ο Επίσκοπος που παύει να ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας, χάνει την θεία Χάρη και καθίσταται καταραμένος και απορριμμένος στο πυρ το εξώτερον»[iii]. Άγιος Σωφρόνιος, αναφερόμενος στον Σεβήρο προ της Συνοδικής του καταδίκης: «Των Αντιοχέων της Αγιωτάτης Εκκλησίας μοιχό ανωμότατο και φθορέα βδελυρώτατο»[iv]. Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, αναφερόμενος στον Πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα: «Λαμπρότατο ψεύτη και συκοφάντη προφανέστατο»[v]. Οι παραπάνω Πατέρες (όπως και πολλοί άλλοι Πατέρες• θα μπορούσα βιβλίο να γράψω με παρόμοιες εκφράσεις) ασφαλώς δεν ιεροκατηγορούσαν, διότι όπως αποδείχθηκε, όταν περί Πίστεως βασίμως ελέγχουμε, δεν είναι ιεροκατηγορία αλλά επαινετή ομολογία.

          Τι γίνεται τώρα στις περιπτώσεις, που κάποιος Επίσκοπος υποπίπτει σε αμαρτίες με προβλεπόμενα από τους Ιερούς Κανόνες επιτίμια; Ο Άγιος Νικόδημος είναι σαφής σε αυτό το θέμα: : «...Αν ίσως τινάς Επίσκοπος ήθελε κατηγορηθεί από αξιόπιστους και ακατηγόρητους ανθρώπους δια κανένα εκκλησιαστικό έγκλημα, είναι ανάγκη να καλήται από τους Επισκόπους σε κρίσιν. Και αν μεν έλθη και ομολογήση αυτός αφ' εαυτού, ότι είναι αληθής αυτή η κατηγορία...τότε να ορίζεται παρά των Επισκόπων το οφειλόμενον κατ' αυτού επιτίμιον...»[vi]. Οπότε, όταν πρόκειται για αμαρτήματα με προβλεπόμενα από τους Κανόνες επιτίμια (που πρέπει όμως να είμαστε σε θέση να τα αποδείξουμε, διότι αν δεν μπορέσουμε, ακόμα και αν λέμε την αλήθεια θα καταδικαστούμε ως ιεροκατήγοροι), είναι επιτρεπτό να εγκαλούμε τους Επισκόπους στην Σύνοδο. Η λαιμαργία π.χ. δεν είναι αμάρτημα το οποίο έχει κάποιο προβλεπόμενο από τους Κανόνες επιτίμιο, οπότε ακόμα και αν είναι ο πιο λαίμαργος, αν τον χαρακτηρίσω έτσι είμαι ιεροκατήγορος. Αν όμως είναι ομοφυλόφιλος, οπωσδήποτε πρέπει να τον εγκαλέσω στην Σύνοδο. Φανταστείτε να ερμηνεύαμε με την λογική κάποιων, ότι η ιεροκατηγορία είναι πάντα και παντού, ασχέτως αν έχει να κάνει με την πίστη κτλ. Τότε αυτό θα σημαίνει, ότι γνωρίζω π.χ. ότι ο τάδε Επίσκοπος είναι ομοφυλόφιλος, και ενώ έχω αποδείξεις γι’αυτό, παρά ταύτα τον αφήνω ανέγκλητο να ιερουργεί, να δίδει ευλογία, να ψαύει τα Ιερά σκεύη (!), να ακουμπά το Σώμα και Αίμα του Χριστού και να το καταλύει (!!!), ενώ το προηγούμενο βράδυ διέπραξε ενδεχομένως σοδομικές πράξεις• και καθίσταμαι έτσι συνένοχός του με την πρόφαση ότι θέλησα να αποφύγω την ιεροκατηγορία. Μας το βεβαιώνει και ο άγιος Νικόδημος στο ιερό Πηδάλιο λέγοντας ότι, αν κάποιος ξέρει για αμαρτήματα ιερέων και δεν πηγαίνει στον Επίσκοπο να του το πει μυστικά, ώστε να σταματήσει η αμαρτία με δική του ενέργεια, με την σιωπή του σκεπάζει την αμαρτία και επιτάσσει αυτός να κανονίζεται με το να απέχει από την θεία Κοινωνία για τόσον χρόνο όσο ορίζει το επιτίμιο για την αμαρτία που σκέπασε[vii]. Όπως αποδείξαμε πιο πάνω, ο Άγιος Νικόδημος είναι σαφής στο Πηδάλιο• όχι μόνο ιεροκατήγορους δεν ονομάζει εκείνους που εγκαλούν, αλλά γι’ αυτούς που δεν εγκαλούν ζητεί να τους επιβάλλεται το επιτίμιο που θα οριζόταν για τον παραβάτη Επίσκοπο ή ιερέα.

           Και τέλος, να πούμε δύο λόγια για τα αμαρτήματα που γίνονται φανερά. Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: «Τα δημοσίως λεγόμενα και πραττόμενα δημοσίως να ελέγχονται»[viii]. Μ. Αθανάσιος: «Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφονται και σκανδαλίζουν (εννοείται φανερά) τον λαόν, είναι συμφερότερο να τους εκβάλουμε από τους ευκτήριους οίκους παρά να βρεθούμε μετ’ αυτών, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις την γέενναν του πυρός» [ix]. Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: «Τι κάνεις άνθρωπε; Παραβιάστηκε ο νόμος, περιφρονήθηκε η σωφροσύνη, τόσα πολλά παραπτώματα τόλμησε και έκανε ιερέας, τα άνω κάτω έγιναν, και δεν φρίττεις...δεν πονάς, δεν επιτιμάς, δεν γίνεσαι φοβερός τιμωρός των νόμων του Θεού, αλλά συμμετέχεις; Και ποια συγγνώμη είναι δυνατόν να έχεις; Μήπως ο Θεός δηλαδή χρειάζεται εκδικητή; Μήπως χρειάζεται βοηθούς; Αλλά θέλει να γίνεις υπηρέτης του, για να μην πέσεις στα ίδια παραπτώματα, γινόμενος σωφρονέστερος με την αγανάκτηση σου με τον άλλον, ώστε και από αυτό να δείξεις την ευσέβεια σου προς τον Θεό. Διότι όταν αμαρτήσει κάποιος και το παραβλέψεις και δεν το ελέγξεις, ούτε πονέσεις, κάνεις την ψυχή σου πιο οκνηρή και πιο εύκολη στην πτώση... Αυτά δε έχουν λεχθεί...για κάθε αμάρτημα...»[x]. Ας διαβάσει κάποιος την παραπάνω ομιλία του μεγίστου θεολόγου και αγίου της Εκκλησίας μας Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Στην συνάφεια εκείνη, ο άγιος ομιλεί για αμαρτήματα που δεν έχουν να κάνουν με τα της Πίστεώς μας, αλλά είναι ηθικά αμαρτήματα. Απορεί ο άγιος: Αμαρτήματα ιερέων και δεν επιτιμάς, αντιθέτως κοινωνείς; Στη συνέχεια μάς λέγει ότι δεν θα είμαστε άξιοι συγνώμης για την σιωπή μας, και άλλα πολύ ενδιαφέροντα. Αν όλα αυτά ήσαν ιεροκατηγορία, θα μας υποχρέωνε ο άγιος Ιωάννης να ελέγχουμε; Όπως καταλαβαίνει ο κάθε νοήμων από την παραπάνω εκτεθείσα διδασκαλία των Πατέρων, αμαρτήματα που γίνονται φανερά, έχουν ανάγκη ελέγχου έστω και αν διαπράττονται από Επισκόπους, ακόμα και αν τα αμαρτήματα δεν έχουν σχέση με την Πίστη αλλά με την ηθική.

         Να πούμε βέβαια ότι, όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να γίνονται με εμπάθεια, αλλά να αποσκοπούν στην διόρθωση των Πατέρων μας και στην διαφύλαξη των αδελφών μας, λόγω αγάπης και ενδιαφέροντος γι’ αυτούς. Το ότι οι περισσότεροι από εμάς ενδεχομένως να ελέγχουν από εμπάθεια, αυτό δεν σημαίνει ότι το μεν αναιρεί το δε. Να πούμε επίσης στους αδελφούς μας (αν μπορούμε να τους αποκαλέσουμε έτσι) Οικουμενιστές, ότι επειδή δεν γνωρίζουν αν ο καθένας που τους ελέγχει, δικαίως και νομίμως δε, το κάνει από εμπάθεια ή όχι, καλό θα ήταν να μην κατακρίνουν ως ιεροκατήγορους εκείνους που τους ελέγχουν, κινδυνεύοντας έτσι να κατακριθούν οι ίδιοι στο τέλος...

      ΚΕΣΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

---

^[i]            Πεντάβιβλος, Αντίρρησις κατά των Νεστορίου δυσφημιών, 1, 5, PG 76, 41ε.                                                                                                         (μεταγλώττιση)

^[ii]           Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγ. Β΄, ΕΠΕ, τ. 1ος, σελ. 177

^[iii]           Αρχιμ. Βασιλείου Παπαδάκη, Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας,      σελ. 80

^[iv]          PG 87 Γ' , 319 BC

^[v]           ΕΠΕ τομ. 3, σελ 570

^[vi]          Ερμηνεία ΟΔ' Αποστολικού Κανόνος

^[vii]          Ερμηνεία Μ. Βασιλείου, Κανών ΟΑ'

^[viii]         ΕΠΕ 23, 392

^[ix]           P.G. 35,33=ΒΕΠΕΣ 33, 199

^[x]           ΕΠΕ 6, 275, Ρ.G. 55, 252

http://aktines.blogspot.gr/2016/08/blog-post_806.html#more

Ἡ καλύτερη μέθοδος γιά νά διορθώσουμε τήν κατάσταση μέσα στήν Ἐκκλησία...

Ο Άγιος Ηλίας Chavchavadzé

" Η καλύτερη μέθοδος για να διορθώσουμε τήν κατάσταση μέσα στην Εκκλησία είναι να προσευχόμαστε γι' αυτήν με κλάμα''.

 Ο Chavchavadzé, ένας άγιος της Γεωργιανής Εκκλησίας, 'αρπάχθηκε' στους ουρανούς, όπου είδε τους αγίους να κλαίνε για την Εκκλησία.....

''Να κλαίτε για την Εκκλησία. Να κλαίτε για όλη την ανθρωπότητα. Γιατί για όλη την ανθρωπότητα; Διότι ολόκληρη η ανθρωπότητα νοσεί''.

Η στάση του Σιλουανού να προσεύχεται για όλο τον κόσμο είναι, για να πούμε την αλήθεια, η μόνη σωστή.

Ἠχητικό Ἁγιολόγιο 05 Σεπτεμβρίου

Ἀκοῦστε τό βίο τῶν Ἁγίων της Ὀρθοδοξίας πού ἑορτάζουν σήμερα 05 Σεπτεμβρίου


Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

«Ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι.....»

Ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ταπείνωση. Αὐτή μᾶς βοηθεῖ νά ἀποκτήσουμε καί τίς ἄλλες ἀρετές. Γιατί, ὅταν ὑπάρχει ὑπερηφάνεια, χάνονται ὅλα.

Μέγας Ἀθανάσιος

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.