LA RESURRECIÓN DE LOS MUERTOS † YÉRONTAS ATANASIO MITILINEOS

^† π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Ὁμιλία 1^η

LA RESURRECIÓN DE LOS MUERTOS

† YÉRONTAS ATANASIO MITILINEOS

Homilía 1. Contenidos

1.1 Relación de la Resurrección de Cristo y la resurrección de los muertos.

1.2 El apóstol Pablo sobre la Resurrección de Cristo y la resurrección de los muertos.

1.3 Consecuencias por la negación de la resurrección de los muertos.

1.4 El tratamiento o planteamiento equivocado de la muerte.

Contra-prólogo Ἀντί Προλόγου

La Resurrección de Cristo y la resurrección de los muertos, como es conocido, son los dos grandes dogmas que se fundamenta el Cristianismo. Si estos faltaran, la enseñanza y la fe de los Cristianos sería vacía, sin sentido, como nos asegura el Apóstol Pablo en la 1 Epístola a los Corintios, capítulo 15, 13-14: “Porque si no hay resurrección de muertos, tampoco Cristo resucitó. Y si Cristo no resucitó, vana y vacía es entonces nuestra predicación, vana y vacía es también vuestra fe”. Pero estos dos dogmas constituyen el centro y el núcleo de la Santa Escritura y del kerigma de los Apóstoles, y principalmente por estos dos dogmas fueron perseguidos, juzgados y condenados por los enemigos del Evangelio (Hec 4,1-3 y 24,2).

Con la jaris (gracia, energía increada) y bendición del Santo Dios Trinitario, nuestro Santo Monasterio entrega a la tripulación de la Iglesia los textos de las homilías grabadas de nuestro bienaventurado Yérontas Atanasio, que se refieren a este tema fundamental de la resurrección de los muertos.

Ἀναστήτω ὁ Θεός καί...διασκορπισθήτωσαν ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΑΥΤΟΥ...

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!»

Μια τέτοια μέρα η Παναγιά κατέβηκε από τους ουρανούς για να γιορτάσει την Ανάσταση μαζί με τους πιστούς.

Κόσμος πολύς ήταν εκεί κι ευφράνθει η ψυχή της που έβλεπε τόσους πιστούς που ετίμουν το παιδί της.

Ευωδιάζει η Εκκλησιά, λιβάνι, κερί, μέλι, ψάλλουν ιερείς, ψάλλουν πιστοί, ψάλλουν κι οι αγγέλοι.

Και φαίνονται να ναι όλοι τους πολύ συγκινημένοι, οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι και δακρυσμένοι.

Κι έτσι ο όρθρος προχωρεί κι ακούγεται σαφώς ο ιερεύς που προσκαλεί "Δεύτε λάβετε φώς!".

Ἀσκητική-ἡσυχαστική ζωή Δ μέρος

Β. Ο ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

   Ἀσκητική-ἡσυχαστική ζωή

 Δεῖτε ἐδῶ τό Γ μέρος

Ἡ ἀγάπη του γιά τόν συνάνθρωπο  ἔκανε τόν Ὅσιο γέροντα Πορφύριο νά θυσιάζεται μέχρι θανάτου γι’ αὐτόν.

Συνάμα δέν ἄφηνε τήν ἄσκηση καί τήν προσευχή. Μετέβαινε στό δάσος ὅπου ζοῦσε ὡς δενδρίτης[63]. Προσηύχετο καί εἶχε θεῖες ἐμπειρίες[64].

Μεταβαίνοντας στήν Ἀθήνα καί ἐγκαθιστάμενος στήν Πολυκλινική Ἀθηνῶν ὡς ἐφημέριος, διακόνησε ἐπί 33 ἔτη (1940-1973) τόν πάσχοντα ψυχικά καί σωματικά συνάνθρωπό του μέ μύριους κόπους καί πλήρη ἀφοσίωση[65].

Συνάμα ἀσκητεύει κρυφά μένοντας σέ ἄγνωστο γιά τούς πολλούς τόπο, στά Τουρκοβούνια σέ μία καλυβούλα μέ τσιμεντόλιθους. Τίς νύκτες μαζί μέ τήν ἀδελφή καί τήν ἀνεψιά του πλέκουν φανέλες καί πουλόβερ, σιωπῶντες καί προσευχόμενοι[66]. Ἐπίσης ἔφτιαχναν λιβάνι[67].

Τήν ἡμέρα διακονοῦσε κάνοντας μύριους κόπους στήν Πολυκλινική χωρίς σχεδόν καθόλου διακοπή. Κυρίως ἐξομολογοῦσε. Τίς μεσημβρινές ὧρες πήγαινε κατάκοπος νά ἡσυχάσει γιά λίγο σ’ ἕνα ἀπό τά δωμάτια τῆς κλινικῆς. Ἐκεῖ, τοποθετώντας καρέκλες στή σειρά, ξάπλωνε ἀναπαύοντας κάπως τό καταταλαιπωρημένο σῶμα του[68].

Ὤ τί πάθος πού καθαρίζει τόν κόσμο ἀπό τήν ἁμαρτία!

Ω τι πάθος που καθαρίζει τον κόσμο από την αμαρτία!
Ω τι θάνατος που είναι αφορμή για αθανασία καθώς ανατέλλει τη ζωή!
Ω τι κάθοδος στον Άδη, που γίνεται η γέφυρα για όσους πέθαναν από την αρχή, να αναστηθούν!
Ω τι μεσημέρι, που ανακαλεί την καταδίκη που έγινε το δειλινό στον παράδεισο!
Ω τι Σταυρός, ο ιατρός του δένδρου  [της παράβασης]!
Ω τι καρφιά που στερέωσαν τον κόσμο στη θεογνωσία, και σούβλισαν τον θάνατο!
Ω τι αγκάθια που είναι τα σταφύλια του Ιουδαϊκού αμπελιού!
Ω τι χολή, που προξενεί το μέλι της πίστεως και κατηγορεί την πονηρία των Ιουδαίων!

Συναξάριον τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου

Συναξάριον τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου

Εἰσαγωγή

Δημοσιεύουμε ἐν μεταφράσει, χάριν οἰκοδομῆς καί ὠφελείας τῶν ἀδελφῶν, τό Συναξάριον (ὑπόμνημα) τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου ἀπό τό βιβλίο τοῦ Τριῳδίου· τό κείμενο αὐτό ἀναγινώσκεται μετά τό Συναξάριον τῆς  ἡμέρας τοῦ μηνός (δηλ. μεταξύ στ΄ καί ζ΄ ᾠδῆς τοῦ Ὄρθρου).

Συγγραφεύς τοῦ Συναξαρίου αὐτοῦ, καθώς καί ὅλων τῶν ἀντιστοίχων κειμένων πού περιλήφθηκαν στό Τριῴδιο, ὑπῆρξε ὁ ἐπιφανέστατος λόγιος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἱστορικός, ἑρμηνευτής, ποιητής, ἁγιολόγος καί λειτουργιολόγος, πιθανώτατα δέ καί Πρεσβύτερος τοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας, Νικηφόρος Κάλλιστος Ξανθόπουλος (β΄ ἥμισυ 13ου – ἀρχές 14ου αἰῶνος). Ὁ Νικηφόρος προσπαθεῖ νά ἀποδώσει πλήρως ἀλλά καί περιληπτικῶς τήν ἱστορική συνάφεια καί τό νόημα ἑκάστης Ἑορτῆς.

Τό παρόν Συναξάριον, ἀνήκοντας, ὅπως ἐλέχθη, στόν Ὄρθρο τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου, ἀφορᾷ στά γεγονότα πού ἐκτυλίσσονται λειτουργικῶς στήν ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ἐπιταφίου (ἡ ὁποία κατά τό τυπικό τό ἐπικρατοῦν στόν κόσμο, τελεῖται τό βράδυ τῆς Μ. Παρασκευῆς). 

Ἡ Εἰς Ἅδου Κάθοδος τοῦ Κυρίου

Η Εις Άδου Κάθοδος του Κυρίου

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου

Ο ΑΔΗΣ: Με την υποταγή του κόσμου στην εξουσία του Διαβόλου, αμέσως μετά την Πτώση των Πρωτοπλάστων, ο άνθρωπος αποκόπηκε από το Θεό και φυλακίσθηκε στον Άδη. Στον Άδη ο άνθρωπος “ζούσε” δυστυχισμένα επειδή ήταν αποκομμένος από το Θεό που είναι η πηγή της πραγματικής ζωής. Σ' αυτόν τον τραγικό χώρο της δυστυχίας και απελπισίας κατέβηκε ο Χριστός για να ελευθερώσει τους αιωνίους αιχμαλώτους, που βρίσκονταν εκεί χωρίς τη θέλησή τους. Ο Άδης δεν ταυτίζεται με την κόλαση. Οι θύρες του Άδη, όπου κατέβηκε ο Κύριος άνοιξαν για να μπορέσουν να διαφύγουν οι αιχμάλωτοί του, ενώ όταν ο κολασμένος κατεβαίνει στην κόλαση η πόρτα της κλείνει πίσω του και δε θα ανοίξει ποτέ.

Ο Άδης κι η κόλαση είναι το βασίλειο του θανάτου καί χωρίς το Χριστό, θα υπήρχε στον κόσμο μία μόνο κόλαση κι ένας μόνο θάνατος και αυτός πανίσχυρος. Όμως με το θάνατό Του ο Κύριος συνέτριψε ≪τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστιν τόν διάβολον≫ (Εβρ. β´ 14). Έτσι οι άνθρωποι θα γνωρίσουν τον πρώτο θάνατο, αυτόν τον σωματικό, που δεν θα έχει συνέπειες στη σωτηρία τους, και μόνο ο άπιστος, κι αυτός εκουσίως, θα γνωρίσει και τον δεύτερο θάνατο, το χωρισμό του δηλαδή από το Θεό και το σκότος της κόλασης. Αντίθετα ο πιστός θα ζει αιωνίως, και εν σώματι μετά τη Δευτέρα Παρουσία, στο νέο παράδεισο της τρυφής, τη Βασιλεία των Ουρανών.

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ: Διαβάζουμε από το κέιμενο του Αγίου Επιφανίου για τη σημερινή μέρα:

Γιατί ὁ Χριστός δέν κατέβηκε ἀπό τό Σταυρό, ὅταν οἱ σταυρωτές του Τόν προκάλεσαν μέ τά λόγια: «Ἐάν εἶσαι Ὑιός τοῦ Θεοῦ, κατέβα ἀπό τό Σταυρό» (Ματθ. 27,40).

Αν ο Χριστός κατέβαινε από το Σταυρό, οι σταυρωτές Του θα Τον πίστευαν αναγκαστικά και από φόβο τιμωρίας. Ο Χριστός ποτέ δεν ήθελε να τον ακολουθούν με τη βία. Έλεγε: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν» (Μαρκ. 8,34). Υπάρχει και το ενδεχόμενο να απιστούσαν με τη δικαιολογία ότι ο σατανάς Τον βοήθησε και κατέβηκε. Την ίδια δικαιολογία εξάλλου χρησιμοποιούσαν τακτικά, όταν έβλεπαν στο παρελθόν το Χριστό να θεραπεύει δαιμονισμένους.

Περί τῶν ὀκτώ λογισμῶν τῆς κακίας. Γιά τήν ἐγκράτεια τῆς κοιλίας

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ
 τόμος Α'

ΑΓΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ Ο ΡΩΜΑΙΟΣ
  περί των οκτώ λογισμών της κακίας 

Προς τον επίσκοπο Κάστορα περί των οχτώ λογισμών της κακίας.

Αφού πρωτύτερα συντάξαμε τον λόγο «περί διαμορφώσεως των Κοινοβίων», έχοντας το θάρρος στις προσευχές σου, επιχειρούμε πάλι να γράψομε για τους οχτώ λογισμούς της κακίας• της γαστριμαργίας, λέω, και πορνείας, φιλαργυρίας, οργής, λύπης, ακηδίας, κενοδοξίας και υπερηφάνειας.

______ 1. Για την εγκράτεια της κοιλίας
     Πρώτα θα κάνω λόγο για την εγκράτεια στα φαγητά, η οποία είναι αντίθετη της γαστριμαργίας, και για τον τρόπο των νηστειών και την ποσότητα των φαγητών. Και αυτά, όχι από τον εαυτό μου, αλλά καθώς παραλάβαμε από τους αγίους Πατέρες. Εκείνοι λοιπόν, δεν έχουν παραδώσει ένα κανόνα νηστείας, ούτε ένα τρόπο της διατροφής, ούτε το ίδιο μέτρο, γιατί δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη, είτε λόγω ηλικίας, είτε ασθένειας, είτε καλύτερης συνήθειας του σώματος.

Περί χριστιανικῆς ἁπλότητας

  Απλότητα σημαίνει καθαρότητα ψυχής, ακεραιότητα, ειλικρίνεια, απονήρευτη γνώμη, καθαρότητα του νου και αθωότητα, στην οποία δεν υπάρχει τίποτα σκοτεινό και ύπουλο. Όλα είναι ανυπόκριτα, ασυγκάλυπτα. Όσοι έχουν αυτήν την χριστιανική  απλότητα, πολιτεύονται με ευθύτητα καρδιάς μπροστά στο Θεό και δεν έχουν μέσα τους ίχνος πανουργίας. Τα μάτια τους, το βλέμμα τους, είναι απλά, καθαρά, διαυγή. Το πρόσωπό τους λάμπει και η καρδιά τους είναι γεμάτη ευφροσύνη. Το μυαλό τους είναι καθαρό σαν αίθριος ουρανός. Οι σκέψεις τους αγνές σαν καθαρό χρυσάφι. Ο λόγος τους αληθινός και η ψυχή τους καθαρή από κάθε ρύπο.

Ὁ Νυμφίος στούς «Νυμφίους» (π. Β. Σπηλιόπουλος)

Οι ακολουθίες της Μ. Εβδομάδος ξεκινούν στην πραγματικότητα από την ακολουθία του Όρθρου της Μεγάλης Δευτέρας η οποία είθισται, όπως και οι όρθροι της Μ. Τρίτης και της Μ. Τετάρτης, να αποκαλούνται «ακολουθία του νυμφίου» ή απλά «νυμφίος» ακριβώς διότι σε αυτούς ψάλλεται το γνωστό τροπάριο «ιδού ο νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός». Και αυτή, όμως, η ιερή ακολουθία δεν έμεινε ανεπηρέαστη από τον έντονο συναισθηματισμό ο οποίος έχει ποτίσει όλο το σύγχρονο ενοριακό, και όχι μόνο, λειτουργικό κύκλο. Το κοσμικό φρόνημα έχει και εδώ επικρατήσει και γίνεται αντιληπτό από συγκεκριμένα στοιχεία της ακολουθία όπως:
α) Το ωράριο τελέσεως των ακολουθιών. Είθισται ο όρθρος αυτός αλλά και όλοι οι όρθροι της Μεγάλης Εβδομάδος να τελούνται το εσπέρας της προηγουμένης για να μπορεί ο πιστός λαός να συμμετάσχει. Αυτό βέβαια, ως κατ’ οικονομίαν πράξη της Εκκλησίας, δεν αποτελεί το πιο σημαντικό «ολίσθημα» όμως γεννάται εύλογο το ερώτημα: γιατί αυτή η μετάθεση; Γιατί να μην τελείται κανονικά ο όρθρος το πρωί και ο Εσπερινός το απόγευμα αλλά γίνονται εντελώς αντίστροφα;

Μεγάλο Σάββατο - Ἡ ταφή τοῦ Κυρίου

Το Σάββατο, αφού συγκεντρώθηκαν οι αρχιερείς και οι φαρισαίοι στο Πόντιο Πιλάτο, τον παρακάλεσαν να ασφαλίσει τον τάφο του Ιησού για τρεις ημέρες διότι, καθώς έλεγαν, «έχουμε υποψία μήπως οι μαθητές Του, αφού κλέψουν την νύχτα το ενταφιασμένο Του σώμα κηρύξουν έπειτα στο λαό ως αληθινή την ανάσταση την οποία προείπε ο πλάνος εκείνος, όταν ακόμη ζούσε· και τότε θα είναι η τελευταία πλάνη χειρότερη της πρώτης». Αυτά αφού είπαν στον Πόντιο Πιλάτο και αφού πήραν την άδεια του, έφυγαν και σφράγισαν τον τάφο τοποθετώντας εκεί για ασφάλεια του κουστωδία, δηλαδή στρατιωτική φρουρά.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος β'.
Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ, ἀπὸ τοῦ ξύλου καθελὼν τὸ ἄχραντόν σου Σῶμα, σινδόνι καθαρᾷ, εἱλήσας καὶ ἀρώμασιν, ἐν μνήματι καινῷ κηδεύσας ἀπέθετο.

Ἀλήθειες …

  

https://agathan.wordpress.com/2015/03/24/%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%82-6/

11 Απριλίου Συναξαριστής. Ἀντίπα Ἐπισκόπου, Τρυφαίνης καὶ Ματρώνας Ὁσίων, Φαρμουθίου Ἀναχωρητοῦ, Μαρτυνιανοῦ Μάρτυρος, Βάκχου Ὁσιομάρτυρος, Εὐθυμίου καὶ Χαρίτωνος Ὁσίων, Ἰακώβου Ὁσίου, Ἰακώβου Ὁσίου ἐκ Ρωσίας, Βαρσανουφίου Ἐπισκόπου, Καλλινίκου Ὁσίου.

Ὁ Ἅγιος Ἀντίπας Ἐπίσκοπος Περγάμου

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Ἀντίπας ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Διομιτιανοῦ (81-96 μ.Χ.). Ἦταν σύγχρονος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι καὶ τὸν χειροτόνησαν Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Περγάμου, ὅταν ὁ Θεολόγος καὶ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἦταν ἐξόριστος στὴν Πάτμο. Στὴν Ἀποκάλυψη ὁ Ἅγιος Ἀντίπας ἀποκαλεῖται ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Ἰωάννη πιστὸς ἱερέας καὶ μάρτυρας.
Ὡς ἀρχιερέας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Περγάμου, ποίμανε τὸ λογικό του ποίμνιο μὲ κάθε εὐσέβεια καὶ ἀρετή. Ὄντας Ἐπίσκοπος Περγάμου καί ἐνῷ ἦταν πολὺ γέρος, συνελήφθη ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, ὅταν οἱ δαίμονες παρουσιάσθηκαν σὲ αὐτοὺς καὶ τοὺς εἶπαν ὅτι δὲν μποροῦν νὰ κατοικοῦν στὸν τόπο ἐκεῖνο ἐξαιτίας τοῦ Ἀντίπα. Γι’ αὐτὸ ὁδηγήθηκε στὸν ἡγεμόνα καὶ ἐξαναγκάστηκε μὲ βία νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα.
 Ἐκεῖνος (ὁ ἡγεμόνας) κατέβαλε κάθε προσπάθεια νὰ πείσει τὸν Ἅγιο νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, λέγοντάς του ὅτι τὰ παλαιότερα εἶναι πολυτιμότερα, ἐνῷ ἐκεῖνα ποὺ ἐμφανίζονται πρόσφατα δὲν ἔχουν καμία ἀξία. Τοῦ εἶπε δηλαδὴ ὅτι ἡ θρησκεία τῶν ἐθνικῶν, ἡ εἰδωλολατρία, εἶναι παλαιά, αὐξήθηκε διὰ μέσου τῶν αἰώνων καὶ ἔχει πολλοὺς ὀπαδούς, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι πολὺ σπουδαιότερη ἀπὸ τὴν πίστη τῶν Χριστιανῶν, ποὺ ἐμφανίσθηκε τελευταῖα καὶ ἔχει πολὺ λίγους πιστούς. Στὸ ἐπιχείρημα αὐτὸ τοῦ ἡγεμόνος ὁ Ἅγιος ἀπάντησε μὲ τὴν ἱστορία τοῦ Κάιν. Εἶπε δηλαδὴ σὲ αὐτόν, ὅτι ἡ ἀδελφοκτονία τοῦ Κάιν, ἂν καὶ αὐτὸς εἶναι πολὺ ἀρχαιότερος, προκάλεσε καὶ προκαλεῖ τὸν ἀποτροπιασμὸ σὲ ἄπειρα πλήθη ἀνθρώπων καὶ οὐδεὶς εὐσεβὴς ἄνθρωπος τὴ ζηλεύει.