Ψελλίσματα κεγχριαίου μοναχού
«Πόνος και αγανάκτηση.»
Περπατούσαμε πριν λίγες ημέρες με κάποια παιδιά μου σ’ όμορφα και κατάφυτα μονοπάτια του Χολομώντα. Τα παιδιά είχαν παλαβώσει με τις ομορφιές της ανοιξιάτικης φύσης. «Δεν υπάρχει, Πάτερ, αυτό που ζούμε!», έλεγαν και ξανάλεγαν με χαρά.
Όμως, στο άκουσμα αυτής της πρότασης, ο δικός μου λογισμός έφευγε αλλού…
Όντως, δεν υπάρχει αυτό που ζούμε!
Ο παραλογισμός στην νιοστή. Γύρω μας βιώνουμε την τελεία έννοια του παράλογου.
Ακούς από παντού, απ’ όλα τα χρυσοεπιδοτούμενα Μ.Μ.Ε. και τα φερέφωνά τους, για το μεγάλο κακό! Το πιο επικίνδυνο! Που ζει ανάμεσά μας! Όχι, πλέον δεν είναι ο κορωναϊός! Είναι ο Χριστός!
Πρόβλημα η Θεία Λειτουργία, γι’ αυτό (μας κάνουν και χάρη!) στην καλύτερη των περιπτώσεων μόνο 50 εκκλησιαζόμενοι.
Πρόβλημα η προσκύνηση των Αγίων Εικόνων.
Πρόβλημα η Θεία Κοινωνία.
Πρόβλημα η διανομή του αντιδώρου.
Πρόβλημα η ευλογία που λαμβάνω ασπαζόμενος το χέρι του ιερέα.
Πρόβλημα η λιτανείες των Αγίων Εικόνων και των Ιερών Λειψάνων.
Κυρίως… Πρόβλημα όσοι έχουν αντίθετη άποψη και κάνουν το «λάθος» ταπεινά να την εκφράσουν…
Και σχεδόν κανείς δεν απαντά, σχεδόν κανείς δεν μιλά… Γιατί όποιος μιλά είναι εχθρός της δημόσιας υγείας και της σταθερότητας…
Ο μέγιστος εχθρός μας; Ο Χριστός! Η Πίστη! Η Ορθοδοξία! Για όλα έχει ευθύνη Αυτή!
…
Όμως… Υπάρχει κι ένας μεγάλος πόνος…
Όλα αυτά δίχως την αναμενόμενη, αγιοπατερική, πρέπουσα, έντονη, σφοδρή, δυναμική, σκληρή, κάθετη, αποφασιστική, μέχρις αίματος αντίδραση της μάνας μας διοικούσας Εκκλησίας…