Ποιά εἶναι ἡ Πραγματική Ἑνότητα καί πῶς θά τήν ζήσουμε,(Πρός Ἐφεσίους, Κεφ. 4, στ.3) Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ποιά εἶναι ἡ Πραγματική Ἑνότητα καί πῶς θά τήν ζήσουμε,(Πρός Ἐφεσίους, Κεφ. 4, στ.3) Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης,Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 15-10-2017( Σύναξη) Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://HristosPanagia3.blogspot.gr

72 Ψαλμός, στίχ. 4,«Ὅτι οὐκ ἔστιν ἀνάνευσις ἐν τῷ θανάτῳ αὐτῶν»,Προσευχή μέ τό Ψαλτήρι,(Ἁγίου Παϊσίου), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

72 Ψαλμός, στίχ. 4,«Ὅτι οὐκ ἔστιν ἀνάνευσις ἐν τῷ θανάτῳ αὐτῶν»,Προσευχή μέ τό Ψαλτήρι,(Ἁγίου Παϊσίου), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης,Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 20-9-2017 (Κήρυγμα) Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://www.HristosPanagia.gr

Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν κατά τόν Ὅσιο Πορφύριο

Η ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Πότε ἀρχίζει ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν.

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος τόνιζε ὅτι ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν πρέπει νά ἀρχίζει ἀπό τήν στιγμή τῆς συλλήψεως τους¹. Τότε μπαίνουν τά πρῶτα γερά θεμέλια γιά τήν μελλοντική ὀρθή ἀγωγή. Σ’ αὐτό συμφωνεῖ μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τό χρυσοῦν στόμα τῆς Ἐκκλησίας. «Δέν εἶναι δυνατόν νά γίνει κακός», διδάσκει ὁ Ἱερός ὁ Χρυσόστομος, «αὐτός, πού ἀπό τήν ἀρχή ἀπήλαυσε πολύ ἐπιμέλεια καί φροντίδα»· αὐτός πού ἔτυχε σωστῆς ἀγωγῆς ἀπό τήν στιγμή τῆς συλλήψεώς του στήν μήτρα τῆς μητέρας του.

«Τὸ ἔμβρυο», παρατηρεῖ ὁ Ὅσιος Πορφύριος, «ἀκούει κι αἰσθάνεται μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του...Ὅ,τι αἰσθάνεται ἡ μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, ἄγχος κ.λπ., τὰ ζεῖ κι αὐτό. Ἂν ἡ μάνα δὲν τὸ θέλει τὸ ἔμβρυο, ἂν δὲν τὸ ἀγαπάει, αὐτὸ τὸ αἰσθάνεται καὶ δημιουργοῦνται τραύματα στὴν ψυχούλα του, ποὺ τὸ συνοδεύουν σ’ ὅλη του τὴ ζωή. Τὸ ἀντίθετο συμβαίνει μὲ τ’ ἅγια συναισθήματα τῆς μάνας. Ὅταν ἔχει χαρά, εἰρήνη, ἀγάπη στὸ ἔμβρυο, τὰ μεταδίδει σ’ αὐτὸ μυστικά, ὅπως συμβαίνει μὲ τὰ γεννημένα παιδιά.

«- Γέροντα Παΐσιε, πῶς θά φύγη ἡ μεγάλη ἰδέα πού ἔχω γιά τόν ἑαυτό μου;»

 - Γέροντα, πώς θα φύγη η μεγάλη ιδέα που έχω για τον εαυτό μου;

- Αν στραφής μέσα σου και γνωρίσης τον εαυτό σου, θα δης τόση ασχήμια, που θα σιχαθής τον εαυτό σου.

Αν ο άνθρωπος δεν γνωρίση τον εαυτό του για να ταπεινωθή φυσιολογικά, η ταπείνωση δεν μπορεί να του γίνη κατάσταση, για να παραμένη μέσα του η θεία Χάρις. Τότε είναι σε θέση ο διάβολος να του φάη όλα τα χρόνια της ζωής του- ακόμα και τα χρόνια του Μαθουσάλα να του δώση ο Θεός- , παίζοντας το παιχνίδι της κολοκυθιάς. Δηλαδή μια θα του φέρνη ο διάβολος τον λογισμό ότι κάτι είναι, μια θα φέρνη αυτός έναν ταπεινό λογισμό ότι δεν είναι τίποτε∙ μιά ο διάβολος , μιά ο άνθρωπος, μιά θα κερδίζη ο ένας μιά ο άλλος, και θα συνεχίζεται το ίδιο βιολί.

- Βλέπω, Γέροντα, ότι όλες οι αδελφές με έχουν ξεπεράσει στην αρετή, ακόμη και οι νεώτερες.

- Αφού δεν ταπεινώθηκες μόνη σου, ταπεινώθηκες από τους άλλους. Ξέρεις τι κάνουν , όταν θέλουν να στείλουν έναν πύραυλο στο διάστημα; Μετρούν κατεβαίνοντας από τους μεγάλους αριθμούς στους μικρούς: «δέκα ,εννιά, οκτώ, επτά… ένα ,μηδέν!». Μόλις φθάσουν στο μηδέν, εκτοξεύεται. Έτσι κι εσύ , τώρα που έφθασες στο μηδέν, θα εκτοξευθής και θα πας ψηλά. Εσύ φυσική δεν σπούδασες;

- Ναι, Γέροντα.

- Τώρα λοιπόν είναι καιρός να μάθης και την φυσική της μεταφυσικής, για να γνωρίσης πώς θα γίνη η πνευματική διάσπαση του ατόμου σου.

- Πως θα γίνη, Γέροντα;

Εἶδα τήν Παναγία νά θυμιάζει τόν ναό

«Αδελφέ πάτερ Ανδρέα, επειδή και συ είσαι εξαρτηματικός αδελφός της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, κι εδώ έβαλες μετάνοια για να γίνεις μοναχός και επομένως σαν παράδελφος μου, που είσαι, σου λέγω, πως πρέπει πάντοτε να είμαστε προσεκτικοί και νηφάλιοι. Η προσευχή με την υπακοή πρέπει αδελφές να είναι ενωμένες, όπως είναι οι φτερούγες στα πουλιά, για να μπορεί ο άνθρωπος να έχει πνευματική προκοπή και να πετάει με το νου του, από τα γήινα στα ουράνια.

Γι΄ αυτό να προσέχεις μου είπε, όταν πηγαίνεις στην εκκλησία για να προσευχηθείς ή να ψάλλεις : α) να μην παίρνεις ποτέ ψηλά τα ίσια και να μην ψάλλεις με άτακτες φωνές, β) και όταν μπαίνεις στην εκκλησία για να προσευχηθείς, θα πρέπει κάθε έννοια, κάθε φροντίδα και μέριμνα, που σε αποσπά και χωρίζει από τη προσευχή, να την αφήνεις έξω από την πόρτα της εκκλησίας, αν θέλεις να δέχεται ο Θεός την προσευχή και την ψαλμωδία σου, και να έχεις μισθό αιώνιο και όχι κατάκριση. Και αντί να ωφελείσαι από τη προσευχή σου, να ζημιώνεις και να βλάπτεσαι από την απροσεξία σου. Για να βεβαιωθείς πως αυτά που σου λέγω είναι αλήθεια, άκουσε τι μου διηγήθηκε ο γέρο-Κορνήλιος, που κι αυτός τα είχε ακούσει, από ένα πολύ ενάρετο Γέροντα του Μοναστηριού μας, το γέρο-Ηλιόδωρο, ο οποίο έζησε πριν περίπου 150 χρόνια.

Στήν τροχιά τῆς νέας θεολογικῆς ἐποχῆς!

Πορφυρίτης

«Τό κακό θά σᾶς ἔρθει ἀπό τούς διαβασμένους»

«Οἱ κληρικοί θά γίνουν οἱ χειρότεροι καί οἱ ἀσεβέστεροι τῶν ὅλων»

(προφητεῖες τοῦ ἁγίου Πατροκοσμᾶ)

 «Οἱ Χριστιανικοί λαοί ἀπεκτηνώθησαν διά τῶν ἰσχυρῶν ποτῶν, ἡ νεολαία των ἀπεβλακώθη διά τῶν κλασικῶν σπουδῶν καί διά τῆς προώρου ἀκολασίας, εἰς τήν ὁποίαν τήν ἔχουσιν ὠθήσει οἱ πράκτορές μας»

(ἀπό τό πρῶτο «ἀνύπαρκτο» πρωτόκολλο τῶν σοφῶν τῆς Σιών)

            Μέχρι πρίν κάποιες δεκαετίες, μία Νέα Ἐποχή γνωρίζαμε· τήν ἐποχή πού ὁ Θεός Λόγος ἐσαρκώθη καί νοηματοδότησε τήν ἀνθρώπινη ζωή, τήν ἐλευθέρωσε ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν ἀνύψωσε μέ τή σταυρική Του θυσία στόν Παράδεισο. Ἦρθε ὁ Χριστός στήν ἐποχή πού ὁ ἄνθρωπος εἶχε καταντήσει Σάρκα! Ἡ διαστροφή κυριαρχοῦσε στή ζωή του καί οἱ ἀμέτρητοι δαιμονισμένοι σφάδαζαν ὑπό τόν ζυγό τοῦ ἀφεντικοῦ τους· Σόδομα καί Γόμορρα. Κατέβηκε ὁ Θεός καί ἐγκαινίασε τήν Νέα Ἐποχή! Αὐτή τή Νέα Ἐποχή ἀναγνωρίζουμε οἱ Χριστιανοί πού εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του.

            Βέβαια, ἐσχάτως ξεπήδησε μιά διαφορετική «Νέα Ἐποχή» πού καθόλου νέα δέν εἶναι. Εἶναι τόσο παλιά, ὅσο καί τό ἀφεντικό της, ὁ Διάβολος καί μᾶς γυρίζει στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή, γίναμε καί πάλι σάρκες! Αὐτή λοιπόν, ἡ κατ’εὐφημισμόν «Νέα ἐποχή», ἔχει ὡς ἀγαπημένη μέθοδο πρός ἐπίτευξη τῶν σκοπῶν της, τήν διαστρέβλωση τῶν πάντων. Ἔχει ἄλλωστε προφητευθεῖ, ἀπό Προφῆτες καί Πατέρες, αὐτό τό γεγονός καί δέν παραξενεύει τούς ἁγιογραφικους καί ἁγιοπατερικούς μελετητές.

Οἱ πλάνες τοῦ Παπισμοῦ (Μέρος Β΄)

του Οικ. Ανδρέα Γκατζέλη

Οι αξιομισθίες των Αγίων

Μία ακόμη πλανεμένη διδασκαλία του Παπισμού είναι η πεποίθηση ότι για να σωθεί ο άνθρωπος χρειάζεται συγκεκριμένη «ποσότητα» καλών πράξεων. 

Οι Άγιοι και ιδιαίτερα η Παναγία ξεπερνούν κατά πολύ το απαιτούμενο όριο και κατά συνέπεια έχουν «περίσσια» καλών έργων. Όλη αυτή την παρακαταθήκη τη διαχειρίζεται ο Πάπας και τη χαρίζει ή ακόμη την πουλάει έναντι γενναίας αμοιβής με τη μορφή συγχωροχαρτιού.

 

Το καθαρτήριο πυρ

Οι αμαρτίες, σύμφωνα με την πλανεμένη διδασκαλία του Παπισμού, διακρίνονται σε θανάσιμες, βαριές αλλά και ελαφριές. Για να σωθεί ένας άνθρωπος, λένε, θα πρέπει αντί για αμαρτίες να κάνει καλές πράξεις. Όταν κάνει βαριές αμαρτίες πηγαίνει μετά θάνατον στην κόλαση. Όταν όμως κάνει ελαφριές αμαρτίες δεν πηγαίνει στην κόλαση. Ούτε όμως και μπορεί ως αμαρτωλός να πάει στον Παράδεισο. Για τον λόγο αυτό υπάρχει ένας τόπος, ανάμεσα στην Κόλαση και τον Παράδεισο, που ονομάζεται Καθαρτήριο, και δέχεται για ανάλογο χρονικό διάστημα τους λίγο αμαρτωλούς, ώσπου να ξεχρεώσουν τις αμαρτίες τους.

 

Όσον αφορά στο «καθαρτήριο πυρ», ο άγιος Νεκτάριος, στο βιβλίο του «Μελέτη περί της αθανασίας της ψυχής» γράφει σχετικά: «Κατά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, μετά θάνατον οὐδεμία ὑπάρχει μεσάζουσα τάξις μεταξύ τῶν μεταβαινόντων εἰς Οὐρανούς καί τῶν καταβαινόντων εἰς ἅδην. Δεν ὑπάρχει τόπος εἰδικός, μεσάζων, ἔνθα εὑρίσκονται αἱ ψυχαί τῶν μετανοησάντων και μή ἐνεγκόντων καρπούς μετανοίας...»

Ἀνοιχτή ἐπιστολή ὀδυρομένου κληρικοῦ

 

"Πότε περιμένετε να ἀντιδράσετε; Τι χειρότερο ἀπό ὅσα βλέπουν τα μάτια μας τις τελευταῖες ἡμέρες, περιμένετε να δεῖτε, για να ξεσηκωθῇτε; Ἐγώ, ἕνας καλόγερος, ἀνησυχῶ και δεν με ἀφήνει ἡ συνείδησή μου να ἡσυχάσω και ... ἐσεῖς;;;; "

 Εἶμαι ἕνας ἁπλὸς παπᾶς καὶ θέλω δημόσια νὰ ἐκφράσω τὴ θλίψη μου γιὰ τὰ ὅσα γίνονται τὶς τελευταῖες ἡμέρες στὸ δύστυχο τόπο μας. Δὲν ἔχω τὴ διάθεση νὰ διαλεχθῶ μὲ κανέναν. Καταθέτω τὴν ἄποψή μου καὶ ἀδιαφορῶ ἂν ἀρέσῃ ἢ δὲν ἀρέσῃ. Ἔναντι τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, ξέρω ὅτι οἱ ἀπόψεις μου εἶναι σωστές. Ἔναντι τοῦ νόμου τῶν ἀνθρώπων ... ξέρω ὄτι εἶναι λανθασμένες. Δὲν μὲ νοιάζει …

                 

Λυποῦμαι γιὰ τοὺς Ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες

ποὺ - πλὴν ἐλαχίστων - ὅτας τοὺς ρωτᾶς, δὲν ἀπαντοῦν. Τοὺς φαντάζομαι νὰ χαίρονται τὴν ἐξουσία τους καθισμένοι στοὺς ὑψηλοὺς θρόνους τους καὶ νὰ χαϊδεύουν αὐτάρεσκα τὸ ἐγκόλπιό τους. Πολλὰ θέλω νὰ τοὺς εἰπῶ ἀλλὰ δὲν ἔχουν ὄρεξη νὰ μ' ἀκούσουν. Τὰ ποίμνιά τους κατασπαράσσονται ἀπὸ ποικίλους "λύκους" καὶ ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, "οὐ μέλει αὐτοῖς περὶ τῶν προβάτων". Ἀνησυχοῦν μόνον, ὅταν ἀμφισβητῇται τὸ "ἀλάθητό" τους καὶ ὅταν κάποιοι μικροὶ "παπᾶδες" κάνουν κάποιες μικρὲς καὶ ἀσήμαντες ἐκτροπές.Δηλαδὴ ἐξευτελισμὸς τοῦ ... κατώτερου. Ἐκεῖ, ποὺ - κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη - θὰ ἔπρεπε νὰ "κραδαίνουν" τὶς πατερίτσες τους καὶ νὰ ἀφορίζουν καὶ νὰ καθαιροῦν σύμφωνα μὲ τοὺς αἰώνιους Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, τοὺς βλέπω νὰ τηροῦν ἔνοχη σιωπή.

Πρωτοπρ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος : Οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι

Ἐν Πειραιεῖ 16-10-2017

ΟΥ ΔΕΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙΣ Η΄ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙΣ ΣΥΝΕΥΧΕΣΘΑΙ

(33ος Κανών τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου)

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος,ἐφημ. Ἱ. Ν. Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου - Παναγίας Ὀδηγητρίας Λόφου Βώκου

Μία ἀπό τίς βασικές ἀρχές τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὅτι ἐπιτρέπονται οἱ κάθε εἴδους συμπροσευχές μέ τούς πάσης φύσεως κατεγνωσμένους αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους καί ὅτι ἡ μόνη συμπροσευχή, πού ἀπαγορεύεται, εἶναι ἡ εὐχαριστιακή. Ἰσχυρίζονται οἱ Οἰκουμενιστές ὅτι, ὅταν οἱ Ἱεροί Κανόνες ἀναφέρονται σέ συμπροσευχή, ἐννοοῦν μόνο τή συμμετοχή στό «κοινό Ποτήριο» ἤ τήν συμμετοχή τῶν κληρικῶν (Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν) στή Θεία Εὐχαριστία. Δηλ. ἀπαγορεύεται μόνο τό συλλείτουργο, ἐνῶ οἱ ἄλλες συμπροσευχές ἐπιτρέπονται[1].

Οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων οἰκουμενιστές, μέ τήν ἄμβλυνση τῶν θεολογικῶν τους κριτηρίων, καταπατῶντας τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνες, πού ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές, ἀφοῦ ἐσχάτως ἀνέπτυξαν τήν αἱρετική θεωρία τῆς «μετακανονικῆς θεολογίας», εἶναι πολύ φυσικό νά συμμετέχουν, χωρίς ἀναστολές, σέ κοινές μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους λατρευτικές ἐκδηλώσεις καί συμπροσευχές, πού πραγματοποιοῦνται συχνά στά πλαίσια τῶν διαχριστιανικῶν καί διαθρησκειακῶν συναντήσεων. Γνωρίζουν ὅτι μέ τόν οἰκουμενιστικό αὐτό συμπνευματισμό δημιουργεῖται τό κατάλληλο ψυχολογικό κλῖμα, πού ἀπαιτεῖται γιά τήν προώθηση τῆς ψευδοενώσεως, καί τήν ἐπίτευξη τοῦ λαϊκοῦ ἤ πρακτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, συνεπικουρούμενοι τά μέγιστα ἀπό τήν δύναμη τῆς εἰκόνας[2].

Δυστυχῶς, στήν μεταπατερική καί μετακανονική ἐποχή μας, εἶναι συνεχῶς αὐξανόμενες καί πυκνούμενες οἱ συμπροσευχές Ὀρθοδόξων μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους. Μερικά πρόσφατα  παραδείγματα, μόνο τῶν τελευταίων δύο μηνῶν, εἶναι καί τά ἑξῆς :

Δέν συμβαδίζει ὁ φόβος τοῦ θανάτου γιά τούς προσκολλημένους στόν Χριστό, τόν Νικητή τοῦ θανάτου καί Ζωοδόχο.

 

 Δεν συμβαδίζει ο φόβος του θανάτου για τους προσκολλημένους στον Χριστό, τον Νικητή του θανάτου και Ζωοδόχο.

Όμως ένας φόβος παραμένει, εντελώς αμετακίνητος και δικαιολογημένος. Είναι εκείνος ο φόβος, που τον αισθάνονταν και οι Άγιες ψυχές στην όψη του θανάτου.

Ἠχητικό Ἁγιολόγιο 20 Ὀκτωβρίου

Ἀκοῦστε τό βίο τῶν Ἁγίων της Ὀρθοδοξίας πού ἑορτάζουν σήμερα 20 Ὀκτωβρίου


Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

20 Οκτωβρίου Συναξαριστής. Αρτεμίου Μεγαλομάρτυρα, Εβόρη και Ενόη, Ματρώνας Χιλιοπολίτιδος, Γερασίμου Οσίου, των Αγίων Ζεβίνα, Γερμανού, Νικηφόρου και Αντωνίου, Μαναθούς Παρθένου, Βασιλείου Επισκόπου.

 Ὁ Ἅγιος Ἀρτέμιος ὁ Μεγαλομάρτυρας

Πολλὲς καὶ σοφὲς ἅγιες μορφὲς παρελαύνουν ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς ἱστορίας τῆς μεγάλης μας Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Μιὰ τέτοια μορφὴ καὶ ἐξαιρετικὴ προσωπικότητα εἶναι κι ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Ἀρτέμιος ποὺ ἔζησε καὶ μαρτύρησε περὶ τὰ μέσα τοῦ τέταρτου αἰώνα μ.Χ. (361 – 363). Γιὰ τὸν Μεγαλομάρτυρα τοῦτον Ἅγιον ἀξίζει νὰ μιλήσουμε κάπως ἐκτενέστερα. Γι’ αὐτὸν λοιπὸν καὶ οἱ γραμμὲς ποὺ ἀκολουθοῦν.
Νέος, νεότατος ὁ Ἅγιος χάρη στὴ χριστιανικὴ μόρφωση ποὺ πῆρε ἀπὸ τοὺς πιστοὺς γονεῖς του ἄρχισε νὰ ξεχωρίζει ἀνάμεσα στοὺς συνομήλικούς τῆς πόλεώς του μὲ τὰ χαρίσματα καὶ τὰ προσόντα του. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ γνώρισε τὸν εὐσεβὴ καὶ σοφὸ τοῦτο νέο, τὸν ἐξετίμησε ἰδιαίτερα καὶ ἔσπευσε νὰ τὸν ἀναδείξει δούκα καὶ αὐγουστάλιον τῆς μεγάλης πόλεως τῆς Ἀλεξανδρείας. Δηλαδὴ τὸν διόρισε ἀνώτερο διοικητὴ ὅλης της Αἰγύπτου. Στὴν ἐπίσημη αὐτὴ καὶ τιμητικὴ θέση ὁ Ἀρτέμιος σὰν πιστὸς χριστιανὸς ἀσκοῦσε τὰ καθήκοντά του μὲ πολλὴ προσοχὴ καὶ σύνεση, ὥστε ὅλοι νὰ θαυμάζουν τὰ ὑπέροχα πολιτιστικὰ καὶ ἠθικά του χαρίσματα.