Ἀόρατος πόλεμος ἑναντίον τῆς ἀμέλειας.ἍγιοςΝικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Π Σάββας 2008 02 21 ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ. ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΜΕΛΕΙΑΣ
https://www.youtube.com/watch?v=411lz4GRuuU

Γνωριμία μέ τό ἀληθινό Ἰσλάμ

Εβραϊκός Γνωστικισμός και Κοράνι 

Η θρησκεία του Ισλάμ θεωρείται ως μία από τις τρεις βασικές μονοθεϊστικές θρησκευτικές ομάδες του κόσμου, πλάι στον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό. Επίσης, κατατάσσεται στις λεγόμενες αβρααμικές θρησκείες (Abrahamic Religions), που υποτίθεται ότι σχετίζονται με την Αγία Γραφή. 

Δυστυχώς, ελάχιστοι έχουν την γνώση (ή το θάρρος) να ομολογήσουν την αλήθεια, ότι το Ισλάμ δεν έχει σχέση με τον Ιουδαϊσμό ή με τον Χριστιανισμό, αλλά με τον Εβραϊκό Γνωστικισμό (φιλοσοφικό σατανισμό) και, πιο συγκεκριμένα, με τον λεγόμενο μονιστικό ή μονοθεϊστικό Γνωστικισμό. 

Το παρακλάδι του Γνωστικισμού, που αποτελεί πρόδρομο του Ισλάμ, ήταν οι λεγόμενοι Εβιονίτες (ή Εβιωναίοι), που εξαπλώθηκαν στην περιοχή της Μεσοποταμίας ήδη από τον 2ο αι.μ.Χ. Οι Εβιονίτες πίστευαν ότι ο Ιησούς ήταν ένας άγιος άνθρωπος, όπως ο Μωυσής, που έγινε προφήτης του θεού κατά την βάπτισή του στον Ιορδάνη, όπου τον υιοθέτησε ο θεός. Αυτή η θεωρία ονομάζεται υιοθετισμός (adoptionism). Oι περισσότεροι Εβιονίτες αρνούνταν την ἐκ παρθένου γέννηση του Ιησού και θεωρούσαν τον Ιησού φυσικό γιο του Ιωσήφ, ενώ υπήρχαν λίγοι που πίστευαν ότι η Μαρία ήταν Παρθένος. 

Η ομάδα των Εβιονιτών διαιρέθηκε σταδιακά σε άλλες υποομάδες, όπως οι Ελκεσαΐτες. Αρχηγός των Ελκεσαϊτών ήταν κάποιος Πέρσης ψευδοπροφήτης, o Ελκεσαίος (Elchasai), που ισχυριζόταν ότι του φανερώθηκε ένας άγγελος και του πρόσφερε ένα βιβλίο από τον ουρανό, που θα έφερνε την σωτηρία των ανθρώπων. 

Οι Ελκεσαΐτες έπλασαν το δόγμα των διαδοχικών προφητών, δηλαδή έλεγαν ότι ο θεός κατά καιρούς στέλνει στους ανθρώπους προφήτες, από τους οποίους ο τελευταίος είναι και ο καλύτερος. Αυτό ακριβώς ισχυρίστηκε ο Ελκεσαίος για τον εαυτό του και όλοι οι επόμενοι ψευδοπροφήτες, που χρησιμοποίησαν αυτό το δόγμα των διαδοχικών προφητών. 

Από γονείς Ελκεσαΐτες γεννήθηκε άλλος ένας ψευδοπροφήτης, ο Πέρσης Μάνης (Mani), έζησε την ίδια εποχή με τον νεοπλατωνικό Πλωτίνο (3ος αι. μ.Χ.), και ίδρυσε την θρησκεία του μανιχαϊσμού. Σε νεαρή ηλικία ταξίδεψε προς την Ινδία, όπου μελέτησε τον βουδισμό, και τελικά έφτιαξε την δική του θρησκεία, που εξαπλώθηκε ευρύτατα, από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως την Κίνα. 

Οἱ δαιμονισμένοι ἀντιδροῦν σέ ὁτιδήποτε ἱερό.

– Γέροντα, πώς μπορεί κανείς νά καταλάβη άν κάποιος είναι δαιμονισμένος και όχι ψυχοπαθής;

– Αυτό και ένας απλός γιατρός, ευλαβής, μπορεί νά τό καταλάβη. Όσοι πάσχουν άπό δαιμόνιο, όταν πλησιάσουν σέ κάτι ιερό, τινάζονται. Έτσι φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχουν δαιμόνιο. Λίγο αγιασμό άν τούς δώσης ή μέ άγιο Λείψανο άν τούς σταύρωσης, αντιδρούν, επειδή στρυμώχνονται μέσα τους τά δαιμόνια, ένώ, άν έχουν ψυχοπάθεια, δέν αντιδρούν καθόλου. Ακόμη κάί επάνω σου άν έχης έναν σταυρό και τούς πλησίασης, ανησυχούν, ταράζονται. Κάποτε σέ μιά αγρυπνία στο Αγιον Όρος μού είπαν οί πατέρες ότι έχουν τόν λογισμό πώς κάποιος λαϊκός πού ήταν εκεί είχε δαιμόνιο. Κάθησα στο διπλανό στασίδι και ακούμπησα επάνω του τόν σταυρό μου πού έχει Τίμιο Ξύλο. Τινάχθηκε επάνω σηκώθηκε καί πήγε στήν άλλη μεριά. Όταν έφυγε λίγο ό κόσμος, πήγα μέ τρόπο δίπλα του. Πάλι τά ίδια. Κατάλαβα ότι πράγματι είχε δαιμόνιο.

Οταν μού φέρνουν στο Καλύβι παιδάκια καί μου λένε ότι έχουν δαιμόνιο, γιά νά διαπιστώσω απν είναι δαιμονισμένα, μερικές φορές παίρνω ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου τού Αγίου Αρσενίου καί τό κρύβω στήν χούφτα μου. Καί νά δήτε, ένώ έχω κλειστά καί τά δυό χέρια μου, τό παιδάκι, αν έχη δαιμόνιο, κοιτάζει φοβισμένο τό χέρι μέ τό όποιο κρατώ τό άγιο Λείψανο. Αν όμως δέν έχη δαιμόνιο, άλλά λ.χ. κάποια αρρώστια εγκεφαλική, δέν αντιδρά καθόλου. Άλλοτε πάλι τούς δίνω νερό στό όποιο προηγουμένως έχω βουτήξει τεμάχιο άγιου Λειψάνου, αλλά, άν έχουν δαιμόνιο, δέν τό πίνουν απομακρύνονται. Σέ ένα δαιμονισμένο παιδάκι έδωσα μιά φορά νά φάη πρώτα γλυκά, γιά νά διψάση πολύ, καί μετά τού έφερα άπό αυτό τό νερό. Στον Γιαννάκη, είπα, θά δώσω πιο καλό νερό. Μόλις ήπιε λίγο, άρχισε νά φωνάζη: Αυτό τό νερό μέ καίει. Τί έχει μέσα;.

Ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας «Ἡ Ἀπρόσμενη Χαρά»(1 Μαΐου)

Σ'ένα από τα έργα του ο Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ γράφει μια διδακτική ιστορία για έναν αμαρτωλό ο οποίος απρόσμενα έλαβε τη χάρη της μετανοίας μπροστά σε μια εικόνα της Παναγίας.Αυτή η ιστορία έγινε τόσο αγαπητή από τον ρωσικό λαό όπου αγιογραφήθηκε και πήρε την ονομασία ''Παναγία η Απρόσμενη Χαρά''Σ'αυτήν βλέπουμε έναν αμαρτωλό με συντετριμμένη καρδιά να προσεύχεται γονατιστός μπροστά στην Παναγία.

Αυτός είχε τη συνήθεια να προσεύχεται καθημερινά μπροστά στην εικόνα της Παναγίας επαναλαμβάνοντας τα λόγια του αρχαγγέλου:«Χαίρε Κεχαριτωμένη...»Μια φορά όπου σαν από ρουτίνα πήγαινε για να αμαρτήσει,γύρισε το κεφάλι του προς την εικόνα της Παναγίας και τρομαγμένος είδε την Παναγία ολοζώντανη να κρατάει το Θείο Βρεφος στην αγκαλιά της,με πληγές ανοιχτές στα χέρια και στα πόδια Του,ενώ αίμα έτρεχε από την πλευρά Του όπως όταν σταυρώθηκε.

«Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις ... ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, ... διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος...» (Β΄ Κορ. 6, 14-17)

«Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις ... ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, ... διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος...» (Β΄ Κορ. 6, 14-17)

Πορφυρίτης

Ὁ βαρύς πόνος τῶν μητροπολιτῶν, βάρυνε καί τόν γλωσσικό μῦ τους, σέ τέτοιο βαθμό, πού δέν μπόρεσε νά ἀρθρωθεῖ λόγος μετανοίας! Τό ἴδιο πρόβλημα εἴχανε λίγο πολύ, πολλοί Ἕλληνες μητροπολῖτες, Ἑλλάδος καί ἐξωτερικοῦ, νά μήν ποῦμε σχεδόν ὅλοι! Ἕνας ἀπό αὐτούς, ὁ μητροπολίτης Γερμανίας Αὐγουστῖνος, ἀνακοίνωσε στό ποίμνιό του, «μέ βαθύ πόνο»[1], κρυβόμενος στήν αὐστηρή νομοθεσία τοῦ γερμανικοῦ κράτους, ὅτι: «ἐν ὄψει τοῦ ἀνοίγματος τῶν ἱερῶν ναῶν στήν γερμανική ἐπικράτεια, ἐκδόθηκαν Νομοθετικά Διατάγματα, τά ὁποία, ἐκτός τῶν ὑπολοίπων μέτρων ἀσφαλείας πού αὐτονοήτως ἤδη υἱοθετήσαμε, φθάνουν μέχρι τοῦ σημείου νά ρυθμίζουν καί τόν τρόπο τῆς Θείας Μεταλήψεως, νά ἀπαγορεύουν δηλαδή τήν Θεία Κοινωνία ἀπό τό ἅγιο Ποτήριο μέ τήν χρήση τῆς ἁγίας Λαβίδος.»[2].

Κλῆρος καί λαός μέ κοσμικό φρόνημα, σπεύδει νά δικαιολογήσει τόν ἐν λόγῳ μητροπολίτη· «ἐσεῖς οἱ φανατικοί, συντηρητικοί, κτλ γνωστά , εὐκαιρίες ψάχνετε νά κατηγορεῖτε τούς κληρικούς. Τί ἄλλο δηλαδή, θά μποροῦσε νά κάνει;». Αὐτή τήν φορά, θά διευκολύνουμε πάρα πολύ τόν ἀγαπητό μητροπολίτη, λέγοντας, ὄχι τί θά μποροῦσε νά κάνει, γιά νά μήν τόν δυσκολέψουμε, ἀλλά τί θά μποροῦσε νά μήν κάνει. Βλέπετε, ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, πιστεύουμε στό Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας· δέν τό θεωροῦμε παρωχημένο. Πιστεύουμε λοιπόν καί σέ ἀκόμη ἕναν εὐαγγελικό νόμο, τόν πνευματικό νόμο[3], τίς συνέπειες τοῦ ὁποίου δρέπει ἡ Μητρόπολη τῆς Γερμανίας. Γνωρίζουμε βέβαια, πῶς οἱ σύγχρονοι κολοκυθοθεολόγοι (τά ἐπιχειρήματα τῶν ὁποίων στηρίζονται στό παιχνίδι τῆς κολοκυθιᾶς), ἀκοῦνε γιά πνευματικό νόμο καί «βγάζουν σπυριά». Τί νά κάνουμε ὅμως, δυστυχῶς ἤ εὐτυχῶς γιά ὅλους μας «ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου» (Ματθ. 5, 18).

Θά μποροῦσε λοιπόν, ὁ μητροπολίτης Γερμανίας:

«Διδαχή γιά τήν ἔπαρση καί τήν ταπεινοφροσύνη» Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ . Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

«Διδαχή γιά τήν ἔπαρση καί τήν ταπεινοφροσύνη» 

Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ 

Ὁμιλία τοῦ Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου στίς 24-05-2020 

Μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ σήμερα ἔχουμε νά μελετήσουμε ἕνα κείμενο τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, πού εἶναι διδαχή τήν Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ γιά τήν ἔπαρση καί τήν ταπεινοφροσύνη. Εἶναι ἐπίκαιρο.. 

«Εἰς κρῖμα ἐγώ εἰς τόν κόσμον τοῦτον ἦλθον»[1], λέει ὁ Κύριος. Κρίμα θά πεῖ κρίσις. Καί διάκρισις καί ξεχωρισμός. Ἦρθα ἐγώ, λέει, στόν κόσμο αὐτό γιά νά γίνει κρίσις. Ὅπως τώρα, βλέπετε, μέ τόν κορονοψευδοϊό ἔγινε κρίσις καί χωριστήκαμε σέ δύο στρατόπεδα, σ’ αὐτούς πού δέν φοβοῦνται καί σ’ αὐτούς πού φοβοῦνται νά κοινωνήσουν, νά πᾶνε στήν ἐκκλησία κλπ. Σ’ αὐτούς πού πολεμᾶνε τήν Θεία Κοινωνία καί σ’ αὐτούς πού συνεχίζουν σταθερά νά κοινωνοῦν. Λοιπόν, ὁ Κύριος δημιουργεῖ διχασμό. Καί πρέπει νά τό καταλάβουμε αὐτό. Κρίση ἡ ὁποία εἶναι ἀναπόφευκτη, γιατί ὅλοι δέν θέλουν ν’ ἀκολουθήσουν τόν Κύριο. Ὁπότε οἱ ἐχθροί, οἱ ἀντίπαλοι, οἱ διαφωνοῦντες, χωρίζονται ἀπ’ αὐτούς πού συμφωνοῦν. Δέν εἶναι δυνατόν ὅλοι νά συμφωνήσουν. Καί ὁ Κύριος τό εἶπε, ὅτι «ἐγώ δέν ἦλθα νά βάλω εἰρήνη, ἦρθα γιά νά βάλω μάχαιρα∙ νά χωρίσω πατέρα ἀπό γιό, μητέρα ἀπό κόρη, νύφη ἀπό πεθερά»[2]. Βέβαια, οἱ νύφες ἀπό τίς πεθερές εἶναι συνήθως χωρισμένες καί γιά ἄλλους λόγους, ἀλλά πολλές φορές χωρίζονται καί γιά λόγους πίστεως. Δηλαδή, θέλει νά πεῖ ὁ Κύριος ὅτι, μήν περιμένουμε ὅλοι νά εἶναι μαζί μας. 

Πάντοτε θά ἔχουμε καί ἀντιπάλους, ἀντιπάλους τῆς πίστεώς μας καί τῶν πιστεύω μας, τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Χριστό. Καί δέν πρέπει νά μᾶς ξενίζει καί νά μᾶς ξινίζει αὐτό τό πράγμα, νά μᾶς στενοχωρεῖ δηλαδή, πού κάποιοι μᾶς βρίζουν, μᾶς ἐπιτίθενται, καί τώρα ἔτι καί ἔτι… ὑπάρχει ἕνας ρατσισμός ἀπέναντι στούς ἀνθρώπους πού κοινωνοῦν. Στά ἐργασιακά τους περιβάλλοντα οἱ συνάδελφοί τους τούς ἐπιτίθενται, γιατί τούς θεωροῦν ἐπικίνδυνους. Καί στό σπίτι ἀκόμα, αὐτοί πού δέν ἐκκλησιάζονται ἐπιτίθενται σ’ αὐτούς πού ἐκκλησιάζονται. Καί πολλές φορές, ἐπειδή αὐτοί εἶναι καί ἡλικιωμένοι, ἀνήμποροι οἱ καημένοι, δέχονται πυρά πολύ ἔντονα καί ἀπαγορεύσεις. Τούς καθηλώνουν μέσα στό σπίτι σάν φυλακισμένους. Πράγματα ἀπαράδεκτα. Ἐσύ φοβᾶσαι καί δέν θέλεις νά κοινωνήσεις, μήν κοινωνᾶς! Ἀλλά δέν μπορεῖ νά ἐμποδίζεις, ἤ νά ὑβρίζεις, ἤ νά ἐπιτίθεσαι στόν ἄλλον πού κοινωνάει. 

«Εἰς κρῖμα ἐγώ εἰς τόν κόσμον τοῦτον ἦλθον»[3], λέει ὁ Κύριος. Ἦρθα λοιπόν γιά νά χωρίσω, γιά νά δημιουργήσω κρίση. «Ἵνα οἱ μή βλέποντες βλέπωσι καί οἱ βλέποντες τυφλοί γένωνται»[4]. Δέν γνωρίζω, ἄν τό ἔχετε μελετήσει ἄλλη φορά αὐτό τό χωρίο, εἶναι ἀπό τό 9ο κεφάλαιο τοῦ κατά Ἰωάννη Εὐαγγελίου. Ὁ Κύριος τό λέει. Ἦρθα, λέει, γιά νά δημιουργήσω κρίση, νά ξεχωρίσω, νά δημιουργήσω διαχωρισμό στόν κόσμο αὐτό, ἔτσι ὥστε αὐτοί πού δέν βλέπουν νά βλέπουν καί αὐτοί πού βλέπουν, νά γίνουν τυφλοί. Τί θά πεῖ τώρα αὐτό; Ἔχει πολύ ὡραῖο καί σπουδαῖο νόημα, ὅπως ὅλα πού λέει ὁ Κύριος. 

«Ἡ Φραγκοκρατία καί ἡ Τουρκοκρατία ἦσαν ὑποδούλωσις τοῦ σώματος. Ὁ Γραικισμός καί ὁ Νεογραικισμός εἶναι ὑποδούλωσις τοῦ πνεύματος»

Κατά παράκλησιν φίλων ητοίμασα δι΄εκτύπωσιν το παρόν δοκίμιον χάριν εκείνων που συγκινούνται με την Ρωμηοσύνην μας, παρ΄όλην την ωργανωμένην και έντονον πλύσιν εγκεφάλου που υφιστάμεθα, δια να την εγκαταλείψωμεν και την αντικαταστήσωμεν με τον Γραικισμόν, τον οποίον προσπαθούν οι Ευρωπαίοι να μας επιβάλουν από τον Θ΄ αιώνα και οι Ρώσοι μετά την Άλωσιν, ως περιγράφομεν εν τω δοκιμίω τούτω.

Το πόνημα τούτο είναι περίληψις των όσων διδάσκω περί των ιστορικών και ιδεολογικών πλαισίων και θεμελίων της ρωμαίϊκης υποστάσεως του Γένους.

Ο αναγνώστης θα διαπιστώση ότι πολλά εκ των εκτιθεμένων ενταύθα, ερμηνευτικά αλλά και ιστορικά, απουσιάζουν από τα εν χρήσει εγχειρίδια των εκπαιδευτκών εν Ελλάδι ιδρυμάτων ως και από την επίσημον εμφάνισιν του Έθνους και της Ελλαδικής Εκκλησίας.

Τα εν λόγω ερμηνευτικά και ιστορικά στοιχεία ως εμφανίζονται εν Ελλάδι είναι πιστή παραλλαγή της ευρωπαϊκής, ρωσικής και αμερικανικής περί των εν προκειμένω θεμάτων επιστήμης.

Τα περισσότερα εν τω δοκιμίω τούτω αναφερόμενα γεγονότα ως γεγονότα δεν δημοσιεύονται δια πρώτην φοράν. Έχουν σχεδόν όλα δημοσιευθή και υπάρχουν κατεσπαρμένα εις παλαιά και νέα βιβλία, ξένα και ελληνικά.

Η προσφορά του βιβλίου τούτου είναι η ρωμαίϊκη σύνθεσις και ερμηνεία των ως επί το πλείστον γνωστών στοιχείων.

Ακριβώς εις το σημείον τούτο η μελέτη αυτή είναι αντίθεσις και διαμαρτυρία κατά της ευρωπαϊκής, ρωσικής και αμερικανικής συνθέσεως και ερμηνείας, εις την οποίαν υπεδουλώθη η Ρωμηοσύνη μέσω του εν Ελλάδι επικρατούντος Νεογραικισμού.

Με Γραικισμόν και Νεογραικισμόν εννοούμεν όχι τον Νεοελληνισμόν, αλλά μόνον το μη ρωμαίϊκον μέρος του Νεοελληνισμού.

«Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον» π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου.

Ομιλία του Μακαριστού Γέροντος (1927 – 2006) πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.Κατηχήσεις Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων ΙΣΤ' & Β'- Γ'. ημερομηνία πού διεξήχθη ἡ ὁμιλία 01-02-88

ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ « Μετά τήν ἐκδήλωση τῶν τούρκων γιά τήν ἅλωση ἀκούστηκαν ὀρθόδοξες καμπάνες κοντά στήν ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ.»

Οι καμπάνες του Βοσπόρου χτυπούν ήδη από τον Ουρανό.

Το παρακάτω γεγονός - μαρτυρία προσπαθούμε να το διατυπώσουμε, όπως μας μεταφέρθηκε και συγνώμη για τις ασυνταξίες, γιατί όταν ακούς τέτοια πράγματα δεν μπορείς να εκφραστείς με λέξεις, αλλά με αισθήματα .

" Γνωστός μας που σέβεται την Ορθόδοξη Πίστη γιατί έχει προγόνους από τα μέρη του Πόντου ( παραπάνω στοιχεία δεν μπορούμε να δώσουμε), μένει κοντά στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ πολλά χρόνια. 

Μετά το τέλος της τουρκικής εκδήλωσης για την άλωση και λίγο πιο αργά ( κάπου τα μεσάνυχτα) , άκουσε για πρώτη φορά στην ζωή του , εκεί που μένει, να κτυπούν πολλές καμπάνες μαζί.

Ο ήχος τους θύμιζε κάτι από Ορθόδοξη ψαλμωδία ( αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι) 

Τις άκουσε αυτός και η οικογένεια του όλη . Βγήκαν στα μπαλκόνια να διαπιστώσουν τι είναι αυτό και δεν πίστευαν στα αυτιά τους.

Ἀφορισμός

9 Ἰουνίου. Τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρός ἡμῶν Κυρίλλου ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας. Τρ. α΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Ῥωμ. α΄ 1-7, 13-17).

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ Α´ 1 - 7

¹ Παῦλος, δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ, κλητὸς ἀπόστολος, ἀφωρισμένος εἰς εὐαγγέλιον Θεοῦ. ² ὃ προεπηγγείλατο διὰ τῶν προφητῶν αὐτοῦ ἐν γραφαῖς ἁγίαις ³ περὶ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, τοῦ γενομένου ἐκ σπέρματος Δαυῒδ κατὰ σάρκα,