Σελίδες

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ
ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ





ΟΔΗΓΙΕΣ: ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ:

Δίπλα από το όνομα Κύριος Ιησούς Χριστός που υπάρχει ένα μικρό βελάκι , πατάμε εκεί και μας βγάζει διάφορες επιλογές από τις οποίες πατάμε το Download .
Και γίνεται η εκκίνηση να κατέβουν όλες οι ομιλίες.

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα της Παρασκευής 01-07-11

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανό. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ».
Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ’ αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2011.
Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Κορινθίους Α΄ κεφ. ιβ΄ 27 - 31 & ιγ΄ 1 - 8

ιβ΄ 27 - 31 & ιγ΄ 1 - 8

Ευαγγέλιον: Κατά Ματθαίον Κεφ. Ι΄ 5 - 8

Ι΄ 5 - 8


Εὐχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί ἡ ἱεραποστολή

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι εἶναι οἱ ἀληθινοί ἱεραπόστολοι, τά πρότυπα ὅλων μας. Θυσιάστηκαν γιά τήν διάδοση τῆς Ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου. Πορεύθηκαν «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» ἀπό ἀγάπη γιά τόν Χριστό καί τούς ἀνθρώπους. Τελικά, ἔπειτα ἀπό πολύ μεγάλους κόπους μαρτύρησαν χωρίς νά λογαριάσουν τή ζωή τους.

Ἄν ἐγκολπονόντουσαν τό σύγχρονο «δόγμα» περί τοῦ ὅτι «ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι καλές καί ὁδηγοῦν στόν Θεό», δέν θά ἔκαναν καμμία ἱεραποστολική προσπάθεια. Θά ἄφηναν τούς εἰδωλολάτρες στό σκοτάδι τους καί ἐμεῖς σήμερα δέν θά ἤμασταν παρά οἱ δυστυχεῖς ἀπόγονοι τῶν παγανιστῶν προγόνων μας.

Ἡ ὑπακοή καί ἡ ἀνιδιοτελής θυσιαστική ἀγάπη Τους μᾶς ἔσωσε.

Τό Πανάγιο Αἷμα τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἁγίων Ἁπόστόλων ἔγινε τό θεμέλιο τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἄς εὐχαριστοῦμε τόν Κύριο καί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους γιά τήν θυσία Τους. Ἄς γίνουμε δέ καί ἐμεῖς συνεχιστές τοῦ ἔργου τους, ἀφοῦ Χριστιανός σημαίνει ἱεραπόστολος («ἅμα Χριστιανός, ἅμα Ἱεραπόστολος). Τί εἶναι ὅμως ἱεραποστολή;

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ.

«Ἐκκλησία χωρίς ἱεραποστολή εἶναι Ἐκκλησία χωρίς ἀποστολή», ἤ πιό σωστά «Ἐκκλησία χωρίς ἱεραποστολή δέν εἶναι Ἐκκλησία, δέν εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία».

Ὁ Κύριος καί οἱ Ἅγιοι Ἁπόστολοι: Τό πρῶτο ὀρθόδοξο Μοναστῆρι στή γῆ



Tό μοναστηριακό κοινόβιο

ὡς αὐθεντική συνέχεια τῆς πρωτοχριστιανικῆς Ἐνορίας

Ὁ Κύριος καί οἱ Ἀπόστολοι ἦταν τό πρῶτο ὀρθόδοξο μοναστήρι στήν γῆ. Ὁ Κύριος, ὡς Παναγιώτατος Γέρων-Ἡγούμενος τοῦ Ἀποστολικοῦ Κοινοβίου, καθοδηγεῖ καί τελειοποιεῖ πνευματικά τούς ὑποτακτικούς Του, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, ὁδηγώντας τους «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν».

Ὁ Κύριος γι’ αυτό ἦλθε στήν γῆ· γιά νά τήν κάνει ἕνα μεγάλο μοναστήρι. Λέγει χαρακτηριστικά ὁ Μ. Βασίλειος, γράφοντας πρός τούς Μοναχούς (Πρὸς τοὺς ἐν κοινοβίῳ κανονικούς): «Τοιούτους (τέτοιους, δηλ. ὅπως εἶναι οἱ μοναχοί) ἡμᾶς ἐξ ἀρχῆς ὁ Θεὸς εἶναι βεβούληται͵ καὶ ἐπὶ τούτοις ἐδημιούργησεν».

Καί συνεχίζει (σέ ἐλεύθερη μετάφραση): «Ὁ Θεός θέλει καί ἤθελε ἐξαρχῆς νά ζοῦμε (ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κοσμικοί καί μοναχοί) ὅπως ζοῦν οἱ κοινοβιάτες μοναχοί. Αὐτοί ἐπανέρχονται στό ἀρχαῖον κάλλος, καλύπτοντας καί ξεπερνώντας τήν ἁμαρτία τοῦ προπάτορα καί ἀρχηγοῦ τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων Ἀδάμ... Αὐτοί, δηλ. οἱ μοναχοί εἶναι οἱ ἀκριβεῖς μιμητές τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Σωτῆρος Χριστοῦ.

Ὅπως ἀκριβῶς Ἐκεῖνος, ἀφοῦ σύστησε μία ὁμάδα μαθητῶν, ὥρισε νά ἔχουν κοινά τά πάντα καί παρεῖχε κοινό καί προσιτό τόν Ἑαυτό Του σέ ὅλους τούς Ἀποστόλους· ἔτσι καί οἱ μοναχοί, κάνοντας ὑπακοή στόν καθηγούμενο καί φυλάσσοντας μέ ἀκρίβεια τόν χριστιανικό τρόπο ζωῆς, μιμοῦνται μέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια τόν τρόπο ζωῆς τῶν Ἀποστόλων καί τοῦ Κυρίου[1].

Αὐτοί εἶναι, πού ζήλεψαν τήν ἀγγελική ζωή, φυλάσσοντας τήν ἀληθινή κοινωνικότητα μέ ἀκρίβεια. Δέν ὑπάρχει στούς ἀγγέλους φιλονικία, ζήλεια, ἀμφισβήτηση· καθένας ἔχει τά ἀγαθά ὅλων καί ὅλοι ὅλα τά καλά τά ἔχουν δικά τους. Δέν εἶναι ὁ πλοῦτος τῶν ἀγγέλων (καί αὐτῶν πού τούς μιμοῦνται, δηλ. τῶν μοναχῶν) ὑλικό ἀγαθό περιχαρακωμένο καί φυλαγμένο, πού νά χρειάζεται τομή ὅταν πρέπει νά μοιραστεῖ σέ πολλούς. Ἀλλά ἡ κτήση (δηλ. ἡ περιουσία τους) δέν ἔχει σχέση μέ τήν ὕλη καί ὁ πλοῦτος τοῦ καθενός εἶναι αὐτός πού εἶναι ἀποθησαυρισμένος στήν διάνοια του»[2].

Ὅλα αὐτά τά ἀναφέρει ὁ Μ. Βασίλειος στούς κοινοβιάτες μοναχούς. Τοιούτους θέλει καί ἤθελε ἐξ ἀρχῆς ὁ Κύριος ὅλους τούς ἀνθρώπους. Αὐτή εἶναι ἡ τέλεια πολιτεία καί ἡ τέλεια κοινωνία. Αὐτήν ἔζησε ὁ Κύριος μέ τούς Ἁγίους Ἀποστόλους. Αὐτήν ἔζησαν καί οἱ πρῶτοι Χριστιανοί τῶν Ἱεροσολύμων. Αὐτήν διέσωσαν οἱ πρῶτες χριστιανικές ἐνορίες μέχρι τόν 2ο αἰῶνα. Αὐτήν συνεχίζουν νά ζοῦν ἀνά τούς αἰῶνες οἱ μοναχοί στά ὀρθόδοξα μοναστήρια μας ἀνά τόν κόσμο.

Ὁ Μ. Βασίλειος περιγράφοντας καί ἐγκωμιάζοντας αὐτήν τήν ζωή, μᾶς δίνει μιά ἰδέα γιά τό πῶς ζοῦσαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, οἱ πρῶτοι αὐτοί, μετά τούς Ἀποστόλους, κοινοβιάτες. Γράφει ὁ οὐρανοφάντωρ Μ. Βασίλειος (σέ ἐλεύθερη μετάφραση):

«Πρῶτα-πρῶτα, οἱ ὑποτασσόμενοι σέ Γέροντα (αὐτοί πού μιμοῦνται δηλ. τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι ὑποτάσσονταν στόν Κύριο καί τά εἶχαν ὅλα κοινά καί τήν δίαιτα καί τήν περιουσία) ἐπανέρχονται στό κατά φύσιν καλό, ἀφοῦ ἀσπάζονται (ἀποδέχονται ἑκούσια καί μέ χαρά) τήν κοινή ζωή καί τήν κοινή δίαιτα (τράπεζα), πού πηγάζει ἀλλά καί καλλιεργεῖ τήν ἀληθινή ἀγάπη καί τήν ἀληθινή κοινωνία.

Ἀληθινή τέλεια κοινωνία εἶναι ἐκείνη στήν ὁποία δέν ὑπάρχει ἰδιοκτησία. Ἐπίσης δέν ὑπάρχει ἀντιλογία καί ἐναντίωση τοῦ ἑνός στόν ἄλλον. Ἀκόμη, ἔχει διωχθεῖ μακρυά κάθε ταραχή καί φιλονικία καί διαμάχες· ὅλα δέ εἶναι κοινά: οἱ ψυχές, οἱ γνῶμες, οἱ θελήσεις, τά σώματα (μακρυά βέβαια ἀπό κάθε ἔννοια ἁμαρτίας) καθώς καί ἐκεῖνα μέ τά ὁποῖα τρέφονται τά σώματα καί θεραπεύονται. Κοινός ὁ Θεός, κοινό τό ἐμπόρευμα τῆς εὐσέβειας, κοινή ἡ σωτηρία, κοινά τά ἀγωνίσματα, κοινοί οἱ πόνοι, κοινά τά στεφάνια· ἕνας εἶναι οἱ πολλοί καί ὁ ἕνας δέν εἶναι μόνος του ἀλλά μέσα σέ περισσότερους.

Τί ὑπάρχει ἴσο μ' αὐτήν τήν ζωή; τί πιό μακάριο; τί πιό ἀκριβές ἀπ' αὐτήν τήν συνάφεια καί τήν ἕνωση; Τί πιό χαρούμενο ἀπό αὐτήν τήν σύγκραση τῶν ψυχῶν καί τῶν ἠθῶν. Ἄνθρωποι ἀπό διάφορα γένη καί χῶρες προερχόμενοι, ἀφοῦ κινήθηκαν, συναρμόσθηκαν μέ τόση ἀκρίβεια καί ταυτίστηκαν, ὥστε νά θεωροῦνται μία ψυχή σέ πολλά σώματα· καί τά πολλά σώματα πάλι, τόσο ἐνώθηκαν, ὥστε νά φανερώνονταισαν ἐκτελεστικά ὄργανα μιᾶς καί μόνης θέλησης.

Ὁ ἀδύναμος στό σῶμα ἔχει πολλούς πού, μέ τήν ψυχική τους διάθεση, συγκακοπαθοῦν μαζί του· ὁ ἄρρωστος καί μέ πεσμένη κάτω τήν ψυχή του ἔχει πολλούς, πού τόν θεραπεύουν καί τόν συνανιστοῦν. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί (οἱ κοινοβιάτες μοναχοί), εἶναι ἐξ ἴσου δοῦλοι ὁ ἕνας στόν ἄλλον· εἶναι ὁ ἕνας κύριος τοῦ ἄλλου καί μέσα στήν ἐλευθερία τους, πού εἶναι ἀπολέμητη (ἀκέραια καί ἀκαταμάχητη), ἐπιδεικνύουν ὁ ἕνας στόν ἄλλον μιά ἀκριβέστατη δουλεία καί ὑπακοή. Αὐτήν τήν ὑπακοή καί φαινομενική ὑποδούλωση, δέν τήν προκάλεσε κάποια ἀνάγκη ἤ περιστατική βία, ἡ ὁποία ἔχει σάν ἀποτέλεσμα τήν βαρυά ἀθυμία σ' αὐτούς πού ἐμπίπτει, ἀλλά τήν δημιούργησε καί ὁδήγησε σ' αὐτήν ἡ αὐτεξούσια θέληση (πού ὑπάρχει στόν ὑποτασσόμενο), μέ πολλή χαρά. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία ὑποτάσσει τούς ἀληθινά ἐλευθέρους τόν ἕνα στόν ἄλλον καί αὐτή εἶναι πού διαφυλάττει μέ τό «αὐτοπροαίρετον» τό «ἐλεύθερον»» [3].

Φανερώνεται ἐδῶ δηλ. ὅτι ἑκούσια καί ἐντελῶς αὐτοπροαίρετα ὑποδουλώνονται οἱ μοναχοί, διά τῆς ἀγάπης ὁ ἕνας στόν ἄλλον, σύμφωνα καί μέ τό ἀποστολικό: «διὰ τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις»[4].

Αὐτά τά ὑπέροχα λόγια-ἐγκώμια ἁρμόζουν στήν ζωή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀλλά καί τῶν πρώτων Χριστιανῶν. Ἡ πρώτη χριστιανική κοινωνία-Ἐνορία τῶν Ἱεροσολύμων (οἱ τρισχίλιοι), ἦταν τό πρῶτο χριστιανικό κοινόβιο μετά τόν θάνατο καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Αὐτό πρέπει νά εἶναι τό πρότυπο καί γιά τίς σύγχρονες χριστιανικές κοινότητες, τίς σημερινές ὀρθόδοξες ἐνορίες.

Λέγει Μ. Βασίλειος: « Ἄς ἀφήσουμε τούς ἔξω, δηλ. τούς εἰδωλολάτρες καί ἄς προσέξουμε στό ὑπόδειγμα τῶν τρισχιλίων (δηλ. τῶν πρώτων τριῶν χιλιάδων πού πίστεψαν τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς). Ἄς ζηλέψουμε τό πρῶτο χριστιανικό σύνταγμα (δηλ. τόν τρόπο ὀργάνωσης τῆς ζωῆς τῶν πρώτων χριστιανῶν), ὅπου ὅλα ἦταν κοινά, ἡ ζωή, ἡ ψυχή, ἡ συμφωνία. Ἡ τράπεζα ἦταν κοινή· κοινή καί ἀδιαίρετη ἡ ἀδελφότητα, ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτη, τά πολλά σώματα τά ἔκανε ἕνα, τίς διάφορες ψυχές τίς συνάρμοζε καί τίς ὁδηγοῦσε σέ ὁμόνοια»[5].

Παρατηροῦμε λοιπόν ἐδῶ, ὅτι ὁ Μ. Βασίλειος προτρέπει τούς χριστιανούς τοῦ 4ου αἰ. νά μιμηθοῦν τήν κοινοβιακή ζωή, τήν κοινοκτημοσύνη, τήν ὁμόνοια καί τήν ἀγάπη τῶν πρώτων χριστιανῶν. Αὐτό σημαίνει ὅτι καί ἐμεῖς, οἱ σημερινοί χριστιανοί, πρέπει (καί ἄν θέλουμε, μποροῦμε) νά ἐφαρμόσουμε αὐτό τό μοντέλο ζωῆς τῶν πρώτων χριστιανῶν. Πρέπει ὅμως νά τούς «ζηλώσωμεν» (νά τούς ζηλέψουμε μέ τήν ἅγια ζήλεια, πού ὁδηγεῖ στήν μίμησή τους).

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://Hristospanagia3.blogspot.com

Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς, Ἅγ. Βασίλειος Λαγκαδᾶ.


[1] Δηλαδἠ, ὅπως γράψαμε καί προηγουμένως, ὁ Κύριος εἶναι ὁ πρῶτος Παναγιώτατος Γέρων καί Καθηγούμενος τοῦ πρώτου ὀρθόδοξου μοναχικοῦ κοινοβίου στήν γῆ. Σ’ αὐτό ὅλα ἦσαν κοινά καί ὁ Κύριος ἐκδαπανεῖτο στήν διακονία καί ὑπηρεσία τῶν ὑποτακτικῶν Του παρέχοντα τόν Ἑαυτό Του κοινό πρότυπο ἐναρέτου ζωῆς καί πολιτείας σέ ὅλους.

[2] Μ. Βασιλείου, TLG, Work #074 31.1384.15 to Work #074 31.1384.17 στό: Work #074 31.1381.16n to Work #074 31.1381.17t ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ. Πρὸς τοὺς ἐν κοινοβίῳ κανονικούς. «Οὗτοι τὸ ἀρχαῖον ἀνακαλοῦνται καλὸν͵ τοῦ ἀρχιπάτορος Ἀδὰμ τὴν ἁμαρτίαν ἐπικαλύπτοντες. Διαίρεσις γὰρ͵ καὶ διάστασις͵ καὶ πόλεμος οὐκ ἂν ἦν ἐν ἀνθρώποις͵ μὴ τῆς ἁμαρτίας διατεμούσης τὴν φύσιν. Οὗτοι ἀκριβεῖς μιμηταὶ τοῦ Σωτῆρος καὶ τῆς κατ΄ αὐτὸν ἐν σαρκὶ πολιτείας ὑπάρχουσιν. Ὥσπερ γὰρ ἐκεῖνος͵ χορὸν μαθητῶν συστησάμενος͵ κοινὰ τὰ πάντα͵ καὶ κοινὸν ἑαυτὸν τοῖς ἀποστόλοις παρέσχηκεν· οὕτω καὶ οὗτοι τῷ καθηγουμένῳ πειθόμενοι͵ οἵγε καλῶς τὸν κανόνα τοῦ βίου διαφυλάσσοντες͵ τὴν τῶν ἀποστόλων καὶ τοῦ Κυρίου πολιτείαν μετ΄ ἀκριβείας μεμίμηνται. Οὗτοι τὴν τῶν ἀγγέλων ζωὴν ἐζηλώκασι͵ τὸ κοινωνικὸν͵ ὥσπερ ἐκεῖνοι͵ δι΄ ἀκριβείας φυλάξαντες. Οὐκ ἔστιν ἐν ἀγγέλοις ἔρις͵ οὐ φιλονεικία͵ οὐκ ἀμφισβήτησις ἕκαστος τὰ πάντων ἔχει͵ καὶ πάντες ὁλόκληρα παρ΄ ἑαυτοῖς τὰ καλὰ ταμιεύονται. Οὐ γάρ ἐστιν ὕλη ἐμπερίγραπτος ὁ τῶν ἀγγέλων πλοῦτος͵ δεομένη τομῆς͵ ἡνίκα ἂν αὐτὴν πλείοσιν ἐπινέμεσθαι δέῃ· ἀλλ΄ ἄϋλος ἡ κτῆσις͵ καὶ διανοίας ὁ πλοῦτος».

[3] TLG, Work #074 31.1381.33 to Work #074 31.1384.16: «Πρῶτον μὲν οὖν ἐπὶ τὸ κατὰ φύσιν καλὸν ἐπανέρχονται͵ τὴν κοινωνίαν καὶ τὴν συνδιαίτησιν ἀσπαζόμενοι. Κοινωνίαν γὰρ βίου τελεωτάτην ἐγὼ καλῶ͵ ἐν ᾗ κτήσεως μὲν ἰδιότης ἐξώρισται͵ γνώμης δὲ ἐναντίωσις ἀπελήλαται͵ ταραχὴ δὲ πᾶσα͵ καὶ φιλονεικία͵ καὶ ἔριδες ἐκ ποδῶν ἑστήκασι· κοινὰ δὲ τὰ σύμπαντα͵ ψυχαὶ͵ γνῶμαι͵ σώματα͵ καὶ ὅσοις τὰ σώματα τρέφεται καὶ θεραπεύεται· κοινὸν τὸ τῆς εὐσεβείας ἐμπόρευμα͵ κοινὴ ἡ σωτηρία͵ κοινὰ τὰ ἀγωνίσματα͵ κοινοὶ οἱ πόνοι͵ κοινοὶ οἱ στέφανοι͵ εἷς οἱ πολλοὶ͵ καὶ ὁ εἷς οὐ μόνος͵ ἀλλ΄ ἐν πλείοσι. Τί ταύτης τῆς πολιτείας ἴσον; τί δὲ μακαριώτερον; τί τῆς συναφείας καὶ τῆς ἑνώσεως ἀκριβέστερον; τί τῆς τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ψυχῶν συγκράσεως χαριέστερον; ῎ανθρωποι ἐκ διαφόρων 31.1384 γενῶν καὶ χωρῶν κινηθέντες εἰς τοσαύτην ἀκρίβειαν ταυτότητος συνηρμόσθησαν͵ ὥστε μίαν ψυχὴν ἐν πολλοῖς σώμασι θεωρεῖσθαι͵ καὶ τὰ πολλὰ σώματα μιᾶς γνώμης ὄργανα δείκνυσθαι. Ὁ ἀσθενῶν τὸ σῶμα πολλοὺς ἔχει τῇ διαθέσει συγκάμνοντας· ὁ νοσῶν καὶ καταπίπτων τῇ ψυχῇ πολλοὺς ἔχει τοὺς ἰωμένους καὶ συνδιανιστῶντας αὐτόν. Ἀλλήλων ἰσόδουλοι͵ ἀλλήλων κύριοι͵ καὶ ἐν τῇ ἀμάχῳ ἐλευθερίᾳ τὴν ἀκριβεστέραν δουλείαν ἀλλήλοις ἀντεπιδείκνυνται͵ ἣν οὐκ ἀνάγκη περιστάσεως πρὸς βίαν ἐπήγαγε͵ πολλὴν φέρουσα τοῖς ἁλοῦσι τὴν ἀθυμίαν͵ ἀλλὰ γνώμης τὸ αὐθαίρετον μετ΄ εὐφροσύνης ἐδη μιούργησεν· ἀγάπης τοὺς ἐλευθέρους ὑποτασσούσης ἀλλήλοις͵ καὶ τῷ αὐθαιρέτῳ τὸ ἐλεύθερον φυλαττούσης. Τοιούτους ἡμᾶς ἐξ ἀρχῆς ὁ Θεὸς εἶναι βεβούληται͵ καὶ ἐπὶ τούτοις ἐδημιούργησεν».

[4] TLG, Γαλ. 5.13

[5] TLG, Work #024 31.325.13 to Work #024 31.325.17 TLG, Work #024 31.325.13 to Work #024 31.325.17 «Καταλείψωμεν τοὺς ἔξωθεν, καὶ ἐπέλθωμεν τὸ τῶν τρισχιλίων ὑπόδειγμα· τὸ πρῶτον τῶν Χριστιανῶν ζηλώσωμεν σύνταγμα· ὅπως ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινὰ,
ὁ βίος, ἡ ψυχὴ, ἡ συμφωνία, ἡ τράπεζα κοινὴ,
ἀδιαίρετος ἀδελφότης, ἀγάπη ἀνυπόκριτος, τὰ πολ-
λὰ σώματα ἓν ἐργαζομένη· τὰς διαφόρους ψυχὰς εἰς
μίαν ὁμόνοιαν ἁρμόζουσα».

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα της Πέμπτης 30-06-11

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανό. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ».
Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ’ αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2011.
Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Κορινθίους Α΄ κεφ. δ΄ 9 - 16

δ΄ 9 - 16

Ευαγγέλιον: Κατά Ματθαίον Κεφ. Θ 36 - 38 & Ι΄ 1 - 8

Θ΄ 36 - 38 & Ι΄ 1 - 8


Εὐχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Κακοπάθεια καί ταπείνωση στόν Ἀπόστολο Παῦλο

Η ΚΑΚΟΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΑΠΑΛΛΑΣΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ, ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΘΗ



«Κακοπάθεια καί ταπείνωση ἀπαλλάσσουν τόν ἀνθρώπο ἀπό ὅλα τά πάθη», διδάσκει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής. Καί συνεχίζει: Ἡ μέν κακοπάθεια ἀφαιρεῖ τά σωματικά, ἡ δέ ταπείνωση τά ψυχικά πάθη. Ὅλοι οἱ Ἅγιοι διά μέσου αὐτῶν τῶν μέσων εἵλκυσαν τήν Θεία Χάρη καί καθαρίστηκαν ἀπό κάθε «μολυσμό σαρκός καί πνεύματος». Στή συνέχεια, πάλι διά τῆς Θείας Χάρης, φωτίστηκαν καί θεώθηκαν. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ἔζησε μέ ἄκρα κακοπάθεια καί ταπείνωση, δίνοντάς μας τό σωστό πρότυπο ζωῆς, γιά νά τό μιμηθοῦμε.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναδείχθηκε ἀληθινά κορυφαῖος μιμητής τοῦ Κυρίου στήν κακοπάθεια καί τήν ταπείνωση.

Ἡ μοναχική ζωή εἶναι ἡ ζωή τῶν Ἀποστόλων καί τῶν πρώτων Χριστιανῶν



Ο ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ
ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Ἡ μοναχική ζωή κατ' ἀρχάς ὀνομαζόταν «ἀποστολική ζωή»· τοῦτο διότι αὐτή δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά ἡ ἐφαρμογή -κατά τόν τελειότερο βαθμό- τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου, πού μᾶς κήρυξε ὁ Κύριος καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι.

Ὁ Κύριος μᾶς παρέδωσε μία κοινή διδασκαλία γιά ὅλους μοναχούς, ἀγάμους καί ἐγγάμους. Ἄλλωστε, ὅταν μᾶς ἐκήρυττε, δέν ὑπῆρχε διαμορφωμένη ἡ τάξη τῶν μοναχῶν. Ὅ,τι εἶπε ὁ Κύριος, σέ ὅλους μας τό εἶπε. Ὅ,τι ἔκανε, γιά ὅλους μας τό ἔκανε· γιά νά μᾶς δώσει τό σωστό πρότυπο ζωῆς καί τόν τρόπο τῆς σωτηρίας. Δηλαδή, μᾶς ἀποκάλυψε τόν τρόπο νά πραγματώσουμε τόν προορισμό μας: νά ἐπιτύχουμε (μέ τήν βοήθεια τοῦ «κατ' εἰκόνα» καί τήν Θεία Χάρη) τό «καθ' ὁμοίωσιν».

Οἱ Ἅγιοι: Ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (mp3) (Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς)


Π. Σάββας 2011-06-19_ΟΙ ΑΓΙΟΙ - Ο ΚΑΡΠΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ



μιλία το π. Σάββα στίς 19-06-11(Συνάξεις Κυριακῆς στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ποθηκεύσετε τήν μιλία πατστε δ (δεξί κλίκ, 'ποθήκευση προορισμο ς, ν χετε Interntet Explorer ποθήκευση δεσμο ς, ν χετε Mozilla. Στή συνέχεια δστε τό νομα πού θέλετε καί πατστε ΟΚ γιά νά ποθηκευθε μιλία).
Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς, Ἅγ. Βασίλειος Λαγκαδᾶ.

«Δυο φωτεινοί και αλησμόνητοι Άγιοι »


Στο σπήλαιο του οσίου Μελετίου

undefinedΜεγάλη ήταν ή χαρά του Γέροντα, οσάκις δημιουργούσε ευκαιρίες αναστροφής μεταξύ των μοναστικών αδελφοτήτων, για να συσφίγγονται οι δεσμοί της αδελφικής εν Χριστώ αγάπης.

Έτσι, το έτος 1979, ό Παππούς, με όλη την αδελφότητα, επισκέφθηκε την παλαίφατο ιερά Μονή του Οσίου Μελετίου, για να λειτουργήσει στο σπήλαιο όπου ασκήτευε ό Όσιος. Ό π. Δαμασκηνός έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια προς τον πολιστή του Κιθαιρώνος, ό όποιος -κατά μία εκδοχή- πιθανώς είχε ιδρύσει, μεταξύ των άλλων, και την Μονή του Μακρινού.

Στην Θεία Μυσταγωγία μέσα στο ιερό σπήλαιο, ή παρουσία του Οσίου ήταν πολύ αισθητή και ή χάρις του Μυστηρίου μετέδιδε σε όλους την αγαλλίασι της Αναστάσεως. Το σκοτεινό, αποπνικτικό κρησφύγετο του Οσίου είχε μεταβληθεί σε φωτεινό και δροσερό ενδιαίτημα. Μέσα στην ασκητική παλαίστρα του, την πλημμυρισμένη ευωδία, ό όσιος Μελέτιος προεξήρχε της πανηγύρεως και σκόρπιζε την ευλογία του.

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

1.Μπορεῖτε νά δεῖτε τίς προηγούμενες δημοσιεύσεις τοῦ ἱστολογίου μας πατώντας τό: Παλαιότερες ἀναρτήσεις (δεῖτε δεξιά)

2.Καλλίτερη θέαση τοῦ ἱστολογίου μέ τό Mozilla.

3.Ἐπιτρέπεται ἡ ἀναδημοσίευση τῶν ἀναρτήσεων μέ τήν προϋπόθεση ἀναγραφῆς τῆς πηγῆς

4.Ἐπικοινωνία:
Kyria.theotokos@gmail.com .
Γιά ἐνημέρωση μέσῳ ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου στεῖλτε μας τό e- mail σας στό
Kyria.theotokos@gmail.com .
Home of the Greek Bible