Η «Πνευματική Διαθήκη » του Αγίου Λουκά του Ιατρού.

Εισαγωγικά.

Με ιδιαίτερη χαρά κυκλοφορούμε την «Πνευματική Διαθήκη» του αγίου Λουκά, που μέχρι τώρα παρέμενε ανέκδοτη και άγνωστη.  Την φύλασσε όλ’ αυτά τα χρόνια η εγγονή του αγίου Λουκά, Μαρία Δημητρίεβνα, η οποία ζει στη Συμφερούπολη και είχε την ιδιαίτερη ευλογία να ζήσει μαζί με τον άγιο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια της ζωής του.  Όταν το 1946 ο άγιος Λουκάς ανέλαβε την διαποίμανση της Αρχιεπισκοπής Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, εγκαταστάθηκε σ’ ένα μικρό διαμέρισμα στην οδό Γκοσπιτάλναγια απέναντι από τον Ναό της Αγίας Τριάδος.  Η μικρή πολυκατοικία είχε και άλλα διαμερίσματα.  Ήταν η περίοδος αμέσως μετά τον πόλεμο και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων σ’ όλη την Σοβιετική Ένωση βρισκόταν σε δεινή κατάσταση.  Φτώχεια, ανέχεια, πείνα, μάστιζαν τον πληθυσμό.  Ο άγιος Λουκάς έκανε τεράστιους αγώνες να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων.
  Δεν ξέχασε όμως και τα συγγενικά του πρόσωπα.  Κάποια απ’ αυτά προσκάλεσε στη Συμφερούπολη και εγκαταστάθηκαν στην ίδια πολυκατοικία, στα διπλανά διαμερίσματα.  Οι συγγενείς και τα παιδιά τους βοηθούσαν τον άγιο και συμπαραστέκονταν στο έργο του.  Οι εμπειρίες από την συναναστροφή με τον άγιο είναι πολλές και οι αναμνήσεις έντονες.  Το πρόσωπο που κυρίως βοηθούσε τον άγιο στο φιλανθρωπικό του έργο ήταν η ανηψιά του Βέρα Προζορόβκαγια, κόρη του αδελφού του Βλαδίμηρου και μητέρα της Μαρίας.  Πολλά προσωπικά αντικείμενα του αγίου Λουκά διαφυλάχθηκαν από την οικογένεια της Βέρας και, όταν δημιουργήθηκε το μουσείο του αγίου στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας, η οικογένεια τα παραχώρησε.  Ελάχιστα κειμήλια παρέμειναν στην εγγονή του.  Ένα απ’ αυτά ήταν και η πνευματική διαθήκη του αγίου που με πολλή καλοσύνη μας εμπιστεύθηκε η κ. Μαρία Δημητρίεβνα.
Η Πνευματική Διαθήκη απευθύνεται στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα του αγίου.  Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μαζί με τον πατέρα υπέφεραν και τα τέσσερα παιδιά του.  Δοκίμασαν την πίκρα της διπλής ορφάνιας και του κατατρεγμού.  Θεωρούνταν παιδιά ενός «εχθρού του λαού» και αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες.  Επόμενο ήταν να θεωρούν ακατανόητη την απόφαση του πατέρα τους να ιερωθή.  Για όλα τα δεινά που υπέστη η οικογένεια θεωρούσαν υπεύθυνη την Εκκλησία.  Και το ερώτημα που συνεχώς ταλάνιζε τις ψυχές τους, όπως και πολλούς ανθρώπους που τον γνώρισαν ήταν: Γιατί ένας διάσημος και τόσο πετυχημένος καθηγητής της χειρουργικής πήρε μια τόσο μεγάλη απόφαση να χειροτονηθεί ιερέας και μάλιστα σε μια περίοδο διωγμού της Εκκλησίας;  Πως ένας δοξασμένος επιστήμονας αφιερώθηκε στην υπηρεσία μιας «ξεπερασμένης υπόθεσης» της θρησκείας; Τι είχε να κερδίσει ο μεγάλος αυτός δεξιοτέχνης της χειρουργικής από την ιερωσύνη;
Σε πολλές επιστολές του ο άγιος προσπαθεί να απολογηθεί και να εξηγήσει στα παιδιά του τον λόγο που αποφάσισε να πάρει αυτό τον μαρτυρικό δρόμο.  Τα παιδιά του δείχνουν να μην τον καταλαβαίνουν.  Τα παιδιά του δείχνουν να μην το καταλαβαίνουν.  Και αυτός ήταν ένας ακόμη σταυρός για τον άγιο Λουκά.  Ως τον θάνατό του δεν έπαυε να νουθετεί και, κυρίως, να προσεύχεται για τα παιδιά του, που είχαν τόσο πολύ επηρεασθεί, όπως και όλη η γενιά τους, από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα.
Είναι συγκινητικό το γράμμα που απευθύνει στο μεγαλύτερο γιο του Μιχαήλ, στα μέσα της δεκαετίας του ’40.
«Να θυμάσαι, Μιχαήλ, ότι ο μοναχικός μου βίος και ο όρκος που έδωσα, το αξίωμά μου, η απόφαση να υπηρετώ τον Κύριο, αποτελούν για μένα το μεγαλύτερο ιερό και το πρώτιστο καθήκον.  Ειλικρινά και εξ’ όλης της καρδιάς απαρνήθηκα τα εγκόσμια και την ιατρική μου καριέρα, η οποία, βέβαια, θα μπορούσε να ήταν πολύ επιτυχημένη, αλλά τώρα δεν έχει καμμιά σημασία για μένα.  Όλη η χαρά μου και όλη η ζωή μου είναι να υπηρετώ τον Κύριο, τον οποίο πιστεύω…».
Το καλοκαίρι του 1956 ο άγιος βρίσκεται στην πόλη Αλούστα της Κριμαίας.  Έχει χάσει την όρασή του.  Κοντεύει να κλείσει τα ογδόντα χρόνια του και νοιώθει πως οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν.  Αποφασίζει λοιπόν να συντάξει την «Πνευματική Διαθήκη» του προς τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά του.  Είναι μια ύστατη προσπάθεια να βοηθήση τα παιδιά του να ξεφύγουν από την μέγγενη του αθεϊσμού, να αντισταθούν στο αντίχριστο ρεύμα της εποχής, να ανακαλύψουν την «ύψιστη αλήθεια», τον Ιησού Χριστό, τηρώντας τις άγιες εντολές Του και υπηρετώντας τους πονεμένους ανθρώπους, τους «ελαχίστους αδελφούς» του Ιησού Χριστού.
Έχουμε την αίσθηση ότι η πνευματική διαθήκη του αγίου είναι και σήμερα εξαιρετικά επίκαιρη.  Απευθύνεται και σε όλους εμάς, τα πνευματικά παιδιά του αγίου Λουκά, που τον τιμούμε και τον αγαπούμε.
Ας γίνουμε κι εμείς μιμητές του.  Και σύμφωνα με την υπόσχεσή του θα μας επισκιάζουν οι πρεσβείες και οι προσευχές του, τώρα που βρίσκεται μπροστά στο θρόνο του Θεού και Δημιουργού μας.
Αρχ. Νεκτάριος-Άγιον Πάσχα 2009

ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΓΙΟΥΣ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΚΟΡΗ, ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΚΑΙ ΔΙΣΕΓΓΟΝΑ ΜΟΥ

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

Είμαι πλέον 79 χρονών.  Η καρδιά μου εξασθενεί και οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν^. και είναι ολοφάνερο ότι πλησιάζει η ώρα της αναχώρησής μου από τούτη τη γη.
Ο Απ. Παύλος άφησε διαθήκη σε όλους τους Χριστιανούς. «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού».
Δεν τολμώ βέβαια να πω προς όλους τους Χριστιανούς, αλλά σε σας, τα παιδιά μου, μπορώ να πω: Μιμηθείτε εμένα, όπως και εγώ τον Απ. Παύλο.
Ήταν σκληρή και δύσκολη η ζωή μου, αλλά ουδέποτε προσευχήθηκα στον Θεό να γίνει εύκολη.
Διότι είναι «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν και ολίγοι εισιν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. 7, 14).
Και ακόμη, «δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Πράξ. 15, 22).
Διαβάστε ακόμη την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου.  «Τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου και Λάζαρος ομοίως τα κακά^. νυν δε ώδε παρακαλείται, συ δε οδυνάσαι» (Λουκ. 16, 25).
Για περισσότερα από 25 χρόνια η ζωή μου ήταν συνυφασμένη με την εργασία του αγροτικού χειρουργού και καθηγητή της χειρουργικής και μετά ένδεκα χρόνια διώξεων για το όνομα του Χριστού μέσα στις φυλακές και στις σκληρές εξορίες.
Από το 1944 συνδύαζα την επίπονη διακονία του Επισκόπου με την θεραπεία των τραυματιών στο Ταμπώφ και μόλις το 1946 ολοκληρώθηκε η χειρουργική μου δραστηριότητα και παρέμεινε μόνον η Αρχιερατική.
Στον πολύ κόσμο ήταν ακατανόητο πως μπορούσε ένας μεγάλος χειρουργός, που τιμήθηκε με το Α’ βραβείο Στάλιν, να αφήσει τη χειρουργική και να γίνει Επίσκοπος.  Όμως δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο σ’ αυτό, γιατί από τα νεανικά μου κι’ όλας χρόνια, ο Κύριος με προόρισε για την υπέρτατη μορφή διακονίας σ’ Αυτόν και τους ανθρώπους.
Όταν τελείωσα το Γυμνάσιο, στη τελετή αποφοίτησης, έλαβα από τον Διευθυντή του σχολείου το απολυτήριο Γυμνασίου, το οποίο το είχε βάλει στο Ιερό βιβλίο της Καινής Διαθήκης.  Το είχα διαβάσει και πριν, αλλά τώρα, όταν διάβασα εκ νέου τα λόγια του Χριστού απευθυνόμενα στους Αποστόλους: «ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι» (Ματθ. 9, 37-38), η καρδιά μου σκίρτησε και αναφώνησα σιωπηλά: «Ω Κύριε! Σου λείπουν οι εργάτες;».
Πέρασαν χρόνια.  Έγινα διδάκτωρ της Ιατρικής και σκέφθηκα να γράψω το βιβλίο «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων».  Όταν πήρα τη απόφαση αυτή, μου ήρθε στο μυαλό η εξής περίεργη σκέψη: «Όταν θα ολοκληρωθή το βιβλίο αυτό, θα το υπογράφει το όνομα ενός επισκόπου».  Δεν μπορούσα να καταλάβω από πού προερχόταν αυτή η σκέψη.  Λίγα χρόνια αργότερα, όμως, κατάλαβα ότι ήταν μία σκέψη που μου είχε υποβληθεί από τον Θεό, διότι μετά τη πρώτη μου σύλληψη, στο γραφείο του διοικητή των φυλακών, ολοκλήρωσα την πρώτη έκδοση του βιβλίο μου και στο εξώφυλλο έγραψα: «Επίσκοπος Λουκάς, Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων».
Πέρασαν ακόμη δύο χρόνια.  Ήμουν στη πρώτη εξορία στη Σιβηρία, στην πόλη Γενισέϊσκ.  Ήρθε τότε εντελώς ξαφνικά να με συναντήσει ένας μοναχός απ’ το Κρασνογιάρσκ.  Στην πόλη αυτή όλοι οι ιερείς είχαν προσχωρήσει στους «νεωτεριστές» και ο πιστός στην κανονική Εκκλησία λαός, έστειλε αυτό το μοναχό να χειροτονηθεί ιερέας, όχι σε μένα στο Γενισέϊσκ, αλλά στο Μινουσίνσκ σε έναν άλλο ορθόδοξο επίσκοπο.  Μία ανεξήγητη όμως δύναμη τον καθοδήγησε σε μένα στο Γενισέϊσκ.  Όταν με αντίκρυσε, ξαφνιάστηκε, πάγωσε και βουβάθηκε.  Αποδείχθηκε πως, όταν με είδε, αναγνώρισε ξεκάθαρα εκείνον τον αρχιερέα που είχε δει σε ένα αξέχαστο όνειρο, να τον χειροτονεί ιερέα δέκα χρόνια πριν, ενώ εγώ εκείνον τον καιρό ήμουν δημογιατρός στην πόλη Περεζλάβλ, Ζαλέσκι.
Ο Κύριος ο Θεός με προίκισε με διάφορα ταλέντα.  Ταυτόχρονα με το Γυμνάσιο, τελείωσα και τη Σχολή Καλών Τεχνών του Κιέβου.  Είχα μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική και αποφάσισα να δώσω στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Αγία Πετρούπολη.  Στα μισά των εξετάσεων όμως τις εγκατέλειψα, γιατί θεώρησα πως πρέπει να υπηρετήσω τον Θεό και τους Ανθρώπους με έργο πιο ωφέλιμο απ’ ό,τι η ζωγραφική.  Αν και κείνο το διάστημα είχε ξακαθαρίσει μέσα μου η κατεύθυνση της ζωγραφικής δραστηριότητας την οποία θα ακολουθούσα εάν δεν εγκατέλειπα τη ζωγραφική: θα ήταν καθαρά θρησκευτική κατεύθυνση ή θα ακολουθούσα τα ίχνη των Β. Βασνετσώφ και Νέστερωφ.
Από τότε με απασχολούσαν πολύ και επίμονα τα δύσκολα ζητήματα της θεολογίας.  Το βασικό στοιχείο του χαρακτήρα μου ήταν η έντονα έκδηλη επιθυμία να υπηρετώ τον Θεό και τους ανθρώπους, και μόνο χάρη σ’ αυτό, παρά την μεγάλη αντιπάθειά μου προς τις φυσικές επιστήμες, έδωσα εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Κιέβου και τελείωσα με άριστα.
Από το Πανεπιστήμιο κιόλας εκδηλώθηκε το μεγάλο μου ταλέντο του ανατόμου και χειρουργού και οι συμφοιτητές μου δεν ήθελαν καν να ακούσουν πως προτίθεμαι να γίνω δημογιατρός.  Είχαν αποφασίσει ομόφωνα πως θα γίνω καθηγητής ανατομίας ή χειρουργικής.  Απ’ ό,τι γνωρίζετε, είχαν μαντέψει σωστά το μέλλον μου.
Μετά από δύο χρόνια και τέσσερεις μήνες, ο Κύριος με αξίωσε του μεγάλου αξιώματος του επισκόπου.  Η μεγάλη θεία πρόνοια για μένα και σας τα παιδιά μου φάνηκε στο ότι ο Κύριος κάλεσε στην αιώνια ζωή τη μητέρα σας, επιτρέποντας ν’ ασθενήσει από καλπάζουσα φυματίωση, κι έτσι μου άνοιξε το δρόμο για τον μοναχισμό και την αρχιερατική διακονία.  Όλες τις φροντίδες για σας τα παιδάκια μου, τις ανέθεσα στον Κύριο και βέβαια, δεν διαψεύστηκα, ελπίζοντας σ’ Αυτόν.  Για την μέριμνα και ανατροφή σας μου έστειλε μια σχεδόν άγνωστη έως τότε γυναίκα, τη Σοφά Σεργκέεβνα Βελέτσκαγια, η οποία, στη διάρκεια των φυλακίσεών μου και των τριών εξοριών, με μεγάλη αυταπάρνηση και αγάπη σήκωσε το βαρύ σταυρό των φροντίδων για σας στα χρόνια του λιμού, σας ανέθρεψε εξαιρετικά και σας έδωσε σχολική μόρφωση.
Αργότερα όλοι σας, οι τρεις γιοί και η κόρη μου, με τις φροντίδες και την βοήθεια των αγγέλων προστατών σας, ολοκληρώσατε τις ανώτατες σπουδές σας.  Ο Μιχαήλ εδώ και καιρό έχει γίνει καθηγητής, ενώ ο Αλιόσα και ο Βάλια είναι διδάκτορες των ιατρικών και βιολογικών επιστημών και σε λίγο θα γίνουν επίσης καθηγητές.
Ο Κύριος δέχθηκε όλες τις θυσίες που του πρόσφερα, και όχι μόνο δέχθηκε, αλλά πολλά άλλαξε και διόρθωσε.  Εγκατέλειψα τη χειρουργική, χάρη του κηρύγματος για τον Ιησού Χριστό.  Δεν σκεφτόμουν καν τη δόξα του χειρουργού, που σίγουρα μου ανήκε.  ενώ στον Θεό η δόξα αυτήν ήταν χρήσιμη, σε μεγάλο βαθμό αύξανε την δύναμη και τη σημασία του κηρύγματός μου.  Το αναγνωρισμένο και φημισμένο βιβλίο μου «Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων» το ολοκλήρωσα στην εξορία, όταν ήμουν πια αρχιεπίσκοπος.  Για την αποφασιστικότητα μου να θυσιάσω τα πάντα προς δόξαν Του, ο Κύριος μου έδωσε ένα άλλο μεγάλο τάλαντο, του εκκλησιαστικού κηρύγματος, και οι εννιά τόμοι των κηρυγμάτων έχουν αναγνωριστεί από την πνευματική ακαδημία της Μόσχας ως «εξαιρετικό φαινόμενο στην σύγχρονη εκκλησιαστική ζωή και θεολογία» και «θησαυρός ερμηνείας της Αγίας Γραφής».  Κι εγώ, ο αυτοδίδακτος στη θεολογία εξελέγην μέλος της πνευματικής Ακαδημίας της Μόσχας.  Για την Εκκλησία, τα κηρύγματά μου θα έχουν ακόμη μεγαλύτερη σημασία απ’ ό,τι τα «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων».
Εκτός απ’ αυτά τα θαυμαστά γεγονότα, για τα οποία μίλησα παραπάνω και δια των οποίων ο Κύριος χωρίς να γνωρίζω πως, μυστικά, με οδηγούσε στην Αρχιερατική διακονία, βίωσα πολλές φορές ακόμη την παρουσία του Θεού.  Αισθάνθηκα αρκετά και αισθητά την παρουσία κι επικοινωνία με τον Θεό στην πνευματική ζωή και στις προσευχές μου.
Όμως, εάν για κάποιον από σας, όλα όσα είπα παραπάνω δεν είναι αρκετά (για ν πεισθεί), νομίζω πως η ενασχόλησή του με τις φυσικές επιστήμες τόσο τον έχουν μαγέψει, που δεν θέλει να ακούει αυτά που έχω ζήσει, στα όσα έχω βιώσει αρκετά αισθητά και αδιαμφισβήτητα.  Άλλωστε θα σας πω, όπως και νάχει, πόσο εκπληκτικά και ξεκάθαρα αποκαλύπτει ο Κύριος ο Θεός το θέλημά Του σε όσους Τον φοβούνται και Τον αγαπούν.  Όταν ήμουν στο Λένινγκραντ για εγχείρηση, κατά την τέλεση της παννυχίδας, ο Κύριος με θαυματουργικό τρόπο και συγκλονιστική δύναμη που μου προκάλεσε ρίγη τρόμου, μου έδωσε την εντολή: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου, βόσκε τα αρνία μου».  Πέρασαν τα χρόνια κι εγώ από ύπουλο διαβολικό πειρασμό, ξέχασα την εντολή αυτή του Θεού.  Και ο σατανάς έβαλε και πάλι στην ψυχή μου την ασυγκράτητη ορμή για τη χειρουργική.  Γι’ αυτό και ο Κύριος με τιμώρησε με αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς.  Δύο φορές χειρούργησε το μάτι μου ο καθηγητής Οντιντσώφ, αλλά ανεπιτυχώς, γιατί η τιμωρία έπρεπε να μείνει πάνω μου.
Τη μέρα μετά τη δεύτερη εγχείρηση, όταν ήμουν ξαπλωμένος με τα μάτια δεμένα, με κυρίευσε και πάλι το πάθος για τη χειρουργική, ενώ ο Κύριος μου έστειλε ένα εκπληκτικό όνειρο: Ήμουν σε μία εκκλησία χωρίς φώτα.  Το μόνο φωτισμένο σημείο ήταν το ιερό.  Λίγο πιο πέρα απ’ το ιερό υπήρχε η λάρνακα ενός αγίου.  Πάνω στην Αγία Τράπεζα είχαν βάλει μια σανίδα και είχαν ακουμπήσει πάνω ένα γυμνό ανθρώπινο πτώμα.  Πίσω και δίπλα στο ιερό, είδα τους φοιτητές και τους γιατρούς να καπνίζουν τσιγάρα κι εγώ να τους κάνω μάθημα ανατομίας πάνω στο πτώμα.  Ξαφνιάστηκα από ένα κρότο και, όταν γύρισα το κεφάλι μου, είδα ότι είχε πέσει το σκέπασμα από τη λάρνακα του αγίου.  Ο άγιος ανακάθισε μέσα στη λάρνακα, γύρισε και με κοίταξε μ’ ένα βλέμμα γεμάτο παράπονο και επίπληξη.  Με τρόμο κατανόησα, τελικά, το τεράστιο βάρος της αμαρτίας μου, την παρακοή μου στη εντολή του Κυρίου Ιησού Χριστού, «ποίμαινε τα πρόβατά μου, ποίμαινε τα αρνία μου».  Εδώ και δεκαπέντε χρόνια εκλιπαρώ τον Κύριο Ιησού Χριστό να με συγχωρήσει, επαναφέροντας στην μνήμη μου με σαφήνεια το τρομακτικό μου όνειρο και το σώμα του νεκρού που κείτονταν στην Αγία Τράπεζα.  Πρόσφατα πληροφορήθηκα από τον Θεό πως η αμαρτία μου συγχωρήθηκε.  Από μέρα σε μέρα, όλο και λιγότερο ξεκάθαρα έβλεπα το πτώμα στην Αγία Τράπεζα, ώσπου τελικά εξαφανίστηκε εντελώς.
Και τώρα, παιδιά μου, ας περάσω στα τελευταία λόγια των εντολών και διαθηκών μου προς εσάς.
Πιστεύω βαθειά στον Θεό και όλη την ζωή μου την έκτισα πάνω στις εντολές Του.  Και σε σας κληροδοτώ όλη τη ζωή σας να τη αφιερώσετε στον Θεό και να χτίζετε όλα και πάντα πάνω στις εντολές του Χριστού.
Για πολύ καιρό και με μεγάλη επιμονή έπλεα κόντρα στο ρεύμα και σε σας τα παιδιά μου κληροδοτώ να πλέετε κόντρα στο ρεύμα, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό.  Να αποστρέψετε το βλέμμα σας και την καρδιά σας από εκείνη τη μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας, που επιδιώκει όχι τους υψηλούς στόχους, αλλά εκείνους που είναι πιο εύκολο να επιτευχθούν.  Να μην προσχωρήσετε σ’ αυτή τη μεγάλη πλειοψηφία που ζει όχι με το διό της νου, αλλά με το νου των ηγετών και χτίζει τη ζωή της, όχι με τις ιερές εντολές του Χριστού, αλλά με τις υποδείξεις εκείνων που έχουν τη εξουσία να καθοδηγούν τους ανθρώπους μόνον εκεί, όπου κατά τη γνώμη τους πρέπει να πηγαίνουν, όχι χάρη της βασιλείας των ουρανών, αλλά για χάρη της επίτευξης των αγαθών της επίγειας βασιλείας.
Σκοπό της ζωής να θέσετε την επιδίωξη της ύψιστης αλήθειας και να μην παρεκκλίνετε απ’ αυτό το δρόμο, αν σας αναγκάσουν να υπηρετήσετε τους σκοπούς της κατώτερης αλήθειας, καταπατώντας την ύψιστη αλήθεια του Χριστού.
Να είσαστε έτοιμοι ακόμη και για το μαρτύριο, εφ’ όσο πλέετε κόντρα στο ρεύμα, να τηρείτε πλήρη πίστη ακόμη και στις σκέψεις, στους άντρες και τις γυναίκες σας, όπως τήρησα κι εγώ.
Στις επιστημονικές ενασχολήσεις και στο έργο σας πάνω στη μελέτη των μυστηρίων της φύσης, μην επιδιώκετε τη δόξα για τον εαυτό σας, αλλά μόνο το να ελαφρύνετε τον πόνο των ασθενών και αβοήθητων συνανθρώπων σας.
Να θυμάστε ότι σ’ αυτό έργο εγώ, ο πατέρας σας,  αφιέρωσα όλη μου τη ζωή.  Μιμηταί μου γίνεσθε, όπως κι εγώ του Απ. Παύλου και να μην εργάζεστε για την κοιλιά σας, αλλά πρωτ’ απ’ όλα και πάνω απ’ όλα να φροντίζετε εκείνους που δίχως την βοήθειά σας δεν μπορούν να απελευθερωθούν από τη μέγγενη της ανέχειας και του ψέμματος.
Εάν εκπληρώστε όλα, όσα κληροδοτώ σε σας, θα κατέβη σε σας η ευλογία του Θεού, σύμφωνα με τα αδιάψευστα λόγια του προφητάνακτα Δαβίδ.  «Το δε έλεος του Κυρίου από του αιώνος και έως του αιώνος επί τους φοβουμένους αυτόν, και η δικαιοσύνη αυτού επί τους φοβουμένους αυτόν, και η δικαιοσύνη αυτού επί υιοίς υιών τις φυλάσσουσι την διαθήκην αυτού και μεμνημένοις τω εντολών αυτού του ποιήσαι αυτάς» (Ψαλμ. 102).
Γι’ αυτή την ευλογία και τη χάρη του Θεού πάντα προσευχόμουν στη ζωή μου για σας τα παιδιά μου, τα εγγόνια και δισέγγονά μου και, βέβαια, πάντα θα προσεύχομαι στην αιώνια ζωή, όταν θα σταθώ εμπρός στο βήμα του Θεού μου και Θεού σας, Δημιουργού μου και Δημιουργού σας.
Και ο καιρός αυτός προφανώς είναι κοντά, γιατί εξασθένησαν η καρδιά μου και οι δυνάμεις μου.

Ο πατέρας σας

Αλούστα, 22 Ιουλίου 1956

Εκδόθηκε από την Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σαγματά, Θηβών. 
http://dosambr.wordpress.com/2010/07/05/

ΣΑΪΕΝΤΟΛΟΓΙΑ Ἤ ΕΠΙΣΤΗΜΟΛΟΓΙΑ: ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΙΡΕΣΗ

Ο κίνδυνος παραμονεύει

Το 1954 ό Λαφαγιέτ Ρόν Χάμπαρτ άρχισε να πραγματοποιεί μια «ιδιοφυή» ιδέα να συνδέσει επιδέξια επιστήμη καί αποκρυφισμό. Ίδρυσε την SCIENTOLOGY δηλ. την ΕΠΙΣΤΗΜΟΛΟΠΑ, την ΕΠΙΣΤΗΜΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Άρχισε να εφαρμόζει τις θεωρίες ενός εγχειριδίου του ιατρικής φαντασίας, ονομαζόμενο «Διανετική». Προσκρούει όμως σε δύο εμπόδια: στους γιατρούς καί κυρίως στην εφορία. Ετσι ίδρυσε μια «Εκκλησία» για να λύσει αυτά τα προβλήματα.

Όραμα του, «μια κοινωνία χωρίς τρέλα, χωρίς εγκληματίες καί χωρίς πολέμους.»

Είναι από τις πιο επικίνδυνες. Δηλώνει: «Μπορούμε να κάνουμε πλύση εγκεφάλου γρηγορότερα από τους Ρώσους, σε 20 δευτερόλεπτα επιτυγχάνουμε πλήρη αμνησία.» (Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» 5-1-93).

Τα αποτελέσματα μας τα περιγράφει ό Α.Μ. ως εξής:

«Το Δεκέμβριο του 1990 συμπλήρωσα το Τεστ Όξφόρδης για την Ανάλυση Ικανοτήτων καί από τα ΚΕΦΕ, όπου το παρέδωσα, μου είπαν ότι χρειαζόταν να παρακολουθήσω σεμινάρια επικοινωνίας καί να περάσω από Οντιτινγκ (ή «Σαϊεντολογική Εξομολόγηση»).

Πριν λάβω αυτές τις υπηρεσίες, έπρεπε να απαντήσω «σε ερωτήσεις πού τίς υποβάλλουμε σε όσους λαμβάνουν υπηρεσίες για πρώτη φορά». Μετά από τίς συνηθισμένες ερωτήσεις ή αξιωματικός ηθικής άρχισε να ρωτάει αν ανήκω σε ομάδα πού αντιτίθεται στην Σαϊεντολογία, αν με έμπόδισε κάποιος να πάω στα ΚΕΦΕ, άκόμη καί αν είμαι πράκτορας Μυστικών Υπηρεσιών. 'Από εδώ άρχισαν οι επιφυλάξεις για την πραγματική ταυτότητα της Σαϊεντολογίας.

Υποδείξεις

Σέ κάποια φάση διάβασα μία Επιστολή Τακτικής από την Μητέρα -Εκκλησία του Σέντ Χιλ πού έλεγε «... κάθε μέλος είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟ να ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ την εφαρμογή των περιεχομένων... Ή αγνόηση των υποδείξεων είναι ΒΑΡΥ ΕΓΚΛΗΜΑ καί έχει στείλει σε "Ερευνητικές Επιτροπές τίς Διοικήσεις καί Διαχειρίσεις οργανώσεων καί έχει συμβάλει στη δυσφήμηση της Σαϊεντολογίας άπα τη δεκαετία του 70...». (Σημ.: Οι λέξεις με κεφαλαία ήταν έτσι καί στα πρωτότυπο).

'Από αγγλικά έντυπα επίσης είδα ότι ή Σάϊεντολογία είναι θρησκεία πού συγκρούεται με τον Χριστιανισμό καί έχει το Κέντρο θρησκευτικής Τεχνολογίας (ΠΤΟ) για να την προστατεύει. Τα μέλη δεν τα μαθαίνουν σωστά από την αρχή αλλά μόνο όταν ενταχθούν ισχυρά μέσα στην Οργάνωση. Πρέπει επίσης να αναφέρω ότι ένα μέλος μπορεί να ξοδέψει πάνω άπα ένα εκατομμύριο δραχμές αν ενδιαφερθεί για «προχωρημένη» εκπαίδευση.

Λόγω της ίδιότητάς μου σαν δημοσιογράφου, στίς αρχές Ιουλίου η αξιωματικός ηθικής μου ανακοίνωσε ότι σταματούσαν την παροχή υπηρεσιών σ' εμένα, γιατί αυτή είναι ή πολιτική της Σαϊεντολογίας - Διανοητικής σ' όλο τον κόσμο».

(Εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ» Τρίτη 30 Ιουνίου 1992 σελ. 26)

Αποστολική Διακονία Ο κίνδυνος παραμονεύει - Υποδείξεις

Αποκάλυψη τώρα για το σκάνδαλο Βατοπεδίου

Η αμφισβήτηση των χρυσόβουλων σημαίνει άγνοια κινδύνου ή εθνική προδοσία

Πίσω από το σκάνδαλο με τις ανταλλαγές των ακινήτων μεταξύ του Δημοσίου και της Λίμνης Βιστωνίδας, υπάρχει ένα πλούσιο παρασκήνιο, το οποίο φτάνει ακόμα και στα εθνικά θέματα. Όποιοι δεν το γνωρίζουν πρέπει ναπληροφορηθούν ότι τα περίφημα οθωμανικά χρυσόβουλα, με τα οποία εκχωρήθηκε η κυριότητα της Λίμνης Βιστωνίδας στη Μονή του Αγίου Όρους, δεν είναι τα μοναδικά που καθορίζουν ιδιοκτησίες. Χρυσόβουλα καθορίζουν και το ιδιοκτησιακό καθεστώς των Πατριαρχείων. Αν υπάρχουν πολιτικοί ή άλλοι που το ξέρουν και το αμφισβητούν, σκοπίμως θυσιάζουν πάγια εθνικά συμφέροντα στη συγκυριακή μικροκομματική σκοπιμότητα. Όποιοι το κάνουν από άγνοια, οφείλουν να μάθουν τις συνέπειες που θα είχε η αμφισβήτηση των χρυσόβουλων. Όσοι με τις αποφάσεις τους, άμεσα ή έμμεσα, καθορίζουν τις εξελίξεις στην υπόθεση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος στο Άγιο Όρος θα πρέπει να γνωρίζουν ότι τα γεγονότα παρακολουθούν με ζωηρό ενδιαφέρον και προσοχή -εσχάτως και με ανησυχία- γειτονικά κράτη και οι ισχυρές, σχεδόν κρατικές ορθόδοξες Εκκλησίες τους που έχουν στο Άγιο Όρος μοναστικές αδελφότητες: η Σερβία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, προπάντων μάλιστα η Ρωσία.

Με ενδιαφέρον όμως -και ίσως με αναπτερωμένες τις ελπίδες τους – παρακολουθούν τις εξελίξεις και προσβλέπουν σε λάθος αποφάσεις, κράτη και Εκκλησίες μακριά από τη γειτονιά μας, στους Αγίους Τόπους, ώστε να σπεύσουν και να λύσουν υπέρ τους έριδες ετών. Τι εθνικούς κινδύνους κρύβει ο λάθος χειρισμός από όλους τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση Βατοπεδίου; Ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις οι οποίες ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να παίζουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο στη διεθνή σκακιέρα, που είχαν ζητήσει και επιδιώκουν ακόμα και σήμερα τη διεθνοποίηση του Αγίου Όρους; Ποιοι θα ωφεληθούν και ποιοι θα χάσουν από τους λάθος χειρισμούς στο θέμα; Γιατί αγωνιά ο Οικουμενικός Πατριάρχης και τα άλλα Πατριαρχεία; Ξεχάστηκαν τόσο γρήγορα όσα έγιναν στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων; Γιατί η εξεταστική επιτροπή, διά στόματος του προέδρου του Μανώλη Μπεντενιώτη, αρνείται να εξετάσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς – χρυσόβουλα, αφήνοντας μετέωρα τόσα κρίσιμα θέματα, με απρόβλεπτες συνέπειες;

Η Λίμνη Βιστωνίδα

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα απαντά με τρόπο αποκαλυπτικό ο ειδικός στο Εκκλησιαστικό Δίκαιο, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ιωάννης Κονιδάρης, στην κατάθεσή του στην Εξεταστική Επιτροπή. Ο καθηγητής ανέλυσε στους βουλευτές ότι το 1922 οι υπουργοί Παπαναστασίου και Μπακλάμπασης έφεραν νόμο, με τον οποίο η Μονή Βατοπεδίου παραχώρησε στο δημόσιο 35.000 στρέμματα που είχε στην κυριότητα της στη Χαλκιδική. Από την πλευρά του, το δημόσιο παραιτήθηκε πάσης αξιώσεως επί της λίμνης με τα ιχθυοτροφεία αυτής και την παραλίμνια έκταση. Ο καθηγητής ήταν ξεκάθαρος. Απαντώντας σε ερωτήσεις του βουλευτή της Ν.Δ., Ευριπίδη Στυλιανίδη, αποδεικνύει ότι τα χρυσόβουλα είναι έγκυρα και σημαντικής αξίας έγγραφα. «Η Αγία Αικατερίνη του Σινά στηρίζει όλα τα περιουσιακά δικαιώματα της σε έναν ακτιναμέ του Μωάμεθ, δηλαδή σε ένα τουρκικό έγγραφο. Αυτούς τους τίτλους εμείς εδώ κάπως τους λοιδορούμε. Για μένα είναι αδιαμφισβήτητο ότι τα χρυσόβουλα είναι τίτλοι. Για τα χρυσόβουλα και όλους τους τίτλους κυριότητας των εκάστοτε κρατούντων να μην έχουμε καμία αμφιβολία ότι είναι πολύ σημαντικοί. Πιστεύω ότι και εθνικοί λόγοι επιβάλλουν να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε αυτά, διότι όλα αυτά τα προσκυνήματα έχουν μεγάλη αξία», τόνισε. Πέρα από την περίπτωση των Αγίων Τόπων, ο I. Κονιδάρης επεσήμανε ότι η αγιορίτικη Μονή Ιβήρων έχει μετόχι στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας και δεν το αμφισβητεί κανένας. «Είναι αναγνωρισμένο και από τη νέα ηγεσία και από την ισχυρότατη ρωσική Εκκλησία», πρόσθεσε. Μάλιστα, διατύπωσε την εκτίμηση ότι σε περίπτωση προσφυγής στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, η Μονή Βατοπεδίου «έχει χρηστές ελπίδες να δικαιωθεί» για το ιδιοκτησιακό καθεστώς.
Η κοινοχρησία
Με τις απόψεις του καθηγητή συμφώνησε και ο πρόεδρος της Εξεταστικής Μανώλης Μπετενιώτης. Απαντώντας στις ερωτήσεις του, ο I. Κονιδάρης επεσήμανε ότι «η κοινοχρησία της λίμνης δεν εξυπακούεται ούτε συνεπάγεται αυτομάτως κοινοκτησία. Στο ιδιόκτητο, δεν αποκλείεται να υπάρχει κοινοχρησία. Δηλαδή, έχουμε μία ιδιωτική λίμνη, αλλά έχει κοινοχρησία». Στην ερώτηση του Μαν. Μπετενιώτη εάν η λίμνη είναι εκτός συναλλαγής, ο καθηγητής ήταν πάλι σαφής: «Όχι, δεν είναι εκτός συναλλαγής», όπως προκύπτει και από τη γνωμοδότηση Δωρή.
Ακολουθεί ο εξής διάλογος:
ΜΠΕΤΕΝΙΩΤΗΣ: «Μπορεί μία λίμνη, ένα δάσος να είναι εντός συναλλαγής;»
ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ: «Το Άγιο Όρος και τα εκτός Αγίου Όρους κείμενα εξαιρούνται ρητά και από τον αρχαιολογικό νόμο. Μπορείτε να το δείτε στη γνωμοδότηση μου. Υπάρχει ειδικό καθεστώς».
ΜΠΕΤΕΝΙΩΤΗΣ: «Είναι έτσι όπως το λέτε. Μπορεί να είναι εντός συναλλαγής οι λίμνες, τα ποτάμια και τα ιστορικά μας μνημεία;» ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ: «Κατά μία άποψη, βεβαίως. Όχι τα ποτάμια και οι λίμνες. Οι συγκεκριμένες λίμνες».
Επίσης, αναφέρει ο καθηγητής στην κατάθεση του στην Εξεταστική Επιτροπή ότι «το κράτος, εάν ήθελε να αποκτήσει και την ιδιοκτησία της λίμνης -διότι την κοινοχρησία την έχει, δηλαδή είναι κοινόχρηστη η λίμνη- θα έπρεπε τότε την κοινοκτησία να την αποκτήσει με απαλλοτρίωση, ούτως ώστε να πάρει και την ιδιοκτησία της λίμνης. Είναι απλούστατο. Το κράτος απαλλοτριώνει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας της Μονής επί της λίμνης, το πληρώνει και παίρνει και την ιδιοκτησία επί της λίμνης. Οπότε, το κοινόχρηστο με το κοινόκτητο γίνονται μαζί ένα». Ευθέως ο I. Κονιδάρης κατηγόρησε το ελληνικό δημόσιο ότι είναι αναξιόπιστο, από τη στιγμή που «τους ίδιους τίτλους που εδέχθη για να μεταβιβαστεί η κυριότητα των κτημάτων της Μονής στο δημόσιο, δεν τους αναγνωρίζει για την άλλη πλευρά». Τόνισε ότι «το δημόσιο πήρε 35.000 στρέμματα από τη Μονή κατά κυριότητα (σ.σ. στη Χαλκιδική με τον νόμο Παπαναστασίου το 1922). Έγινε σύμβαση και τα πήρε. Τι τίτλους δέχθηκε το δημόσιο και πήρε αυτά τα 35.000 στρέμματα στη Χαλκιδική, που γνωρίζετε τι αξία έχουν σήμερα; Ταπία, χρυσόβουλα, τίτλους Σέρβων ηγεμόνων κ.λπ.»
Πηγή: Γιάννης Κορίνθιος, εφημερίδα «Άποψη», σελ. 20, Σάββατο 26 Ιουνίου 2010
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/07/06/

A GREAT MIRACLE OF OUR LADY HOLY THEOTOKOS

A passenger’s experience in a plane about to crash!

This is a true account of events as described by a passenger aboard a plane, returning from the Holy Land on the 29th August 2003

We had a magnificent time. The previous day we had celebrated the Assumption of our Lady, at her Church were her resting place is, since this feast is celebrated in Jerusalem on the 28th August, that is, 13 days later than the date celebrated in Greece. We lived through a unique experience. Late in the afternoon we packed our bags and took part in the all night vigil at the Holy Sepulcher. Soon afterwards we boarded the bus which was waiting for us just outside the old city. The weather was good and the sky clear and starlit … read more…

When we eventually boarded the plane- if I remember correctly it was a twin engine Airbus- I noticed that its lights were twinkling all the time… I thought that some wire was not making contact properly and I sat deeply into my seat. .. When we took off the problem was less noticeable. I was sitting with my mother on the left side of the aircraft, in front of the wing….
Twenty minutes later we heard a loud noise and the aircraft started trembling and leaning on one side and then the other…The pilot told us in Hebrew and then in English to remain seated and fasten our seats. The stewardesses did the same. In the beginning we did not pay much attention to this, until I turned and saw one of the engines on fire. Pieces of burning metal were strewn in the air. After a reassuring preamble I showed it to my mother and my other friends. We tensed somewhat, but we didn’t show our concern. As I have learnt afterwards, some of us started praying with Jesus prayer.
A few minutes later the pilot confirmed that we had lost the left engine and that he was going to try to land at Eleftherios Venizelos airport in Athens, using the other engine…
Less than twenty minutes later we heard a similar, less loud noise and felt the same strong vibrations, mixed with turbulence. Some people, sitting on the right hand side shouted: “the engine is on fire”!
The atmosphere in the plane which up to then was mostly calm changed into panic. The aircraft was losing altitude quickly. I remembered that the noise which I was hearing, like a whistle, resembled the whistle bombs were making when falling. The stewardesses, which had started offering refreshments, secured the trolleys and run to their seats, fastened their seatbelts and put their heads on their knees.
Several people with heart problems and some elderly were taking pills two at a time. Spouses were publicly confessing when and where they had committed adultery and were asking for forgiveness. Grandfathers and grandmothers were asking for forgiveness from their grandchildren because they had not included them in their will, and grandchildren were apologizing for past inappropriate behavior. They were all receiving forgiveness. Friends were revealing that they had lied and calumniated against each other….
The plane started leaning on one side and we realized that the pilot was trying to turn back to either Tel Aviv, or Cyprus…
One priest stood up and said: “Do not be frightened, my brothers, let us pray. God will not abandon us”. The other priests put on their petrachili and started reading prayers, some others were reciting the Jesus prayer and the rest divided themselves into two groups and started reading the Prayers to our Lady ( Paraklisi tis Panayias) and the Salutations to our Lady (Xairetismoi) on the left and the right hand side of the cabin. We placed our hopes in our Lord and felt a lot better.
Non Christian passengers, a lot more scared than us, thought we had been singing and believed we had gone crazy.
This soothing attitude was suddenly broken by the voice of the captain: “As you have already realized we have lost the second engine a while ago, we have emptied our fuel tanks, and we will try to return to Ben Gurion airport but…” He suddenly stopped. We froze…. It is one thing to imagine something awful is about to happen and another thing to have it officially confirmed! After the initial uncomfortable moments we continued our prayers from where we had left off…. I was surprised that people, who seemed not to believe, had started praying feverishly…
I started to behave rationally, to the point of being accused of insensitivity. Hoping to console those who had been crying, I explained calmly: “We will all die one day. This cannot be changed. What is important therefore? How many years we will live and how we will live them. We all want to live for many years, but if God has decided otherwise, this cannot be changed. Besides, there is nothing we can do to save ourselves and we have not done it. Therefore, let’s take it for granted that today we will be called to account for our lives. What is therefore, left for us to do? …To honestly pray and ask sincerely for the forgiveness of our sins. But we must also place our hope in God. Why? Because, His infinite love for us, would not permit something to happen to the detriment of our souls. That means that if He decides to take our souls today, He will take us at the best moment of our lives. Most of us have confessed and took Holy Communion yesterday; therefore, we are ready as much as we will ever be. Think about what would have happened had we not been ready? Those of us who visited the Holy land did not do it as tourists but as worshipers. Do you think the Lord and our Lady, for whom we had made this trip, will abandon us?
Turbulence was continuing again quite strongly. We were flying low; I could distinguish the islands and the far away terrain. Then suddenly, the same priest who had pressed us to pray got up and said in a loud voice, full of conviction and with tears in his eyes:
“My children, please believe me. I can see our Lady, huge, standing in front of us, holding the plane by the belly!!!. We will be saved! We will be saved! And weeping he said: “Let us pray to thank her!”
Then all the passengers took heart and started chanting the Paraklisi, louder and happier this time. Even the stewardesses realized that something good was happening and they were consoled, looking amazed at us.
Soon, we could see clearly the buildings in Tel Aviv, since we had already been flying very low….The runaway was covered in white foam and many ambulances were already standing by. No other plane was in sight. They had obviously given us priority to land. We seemed to descend very quickly compared with other times ..
When the plane touched down it miraculously stopped after 50 meters, without anyone of us moving from his place even by a centimeter….( Even in a car, when one breaks suddenly, the passengers move forward) Nothing like this happened. The plane did not stop according to the law of physics but as if it was placed softly on the ground!
We all started praising the Lord and our Lady… Only the stewardesses had began having panic attacks….
After a while we got off the plane, accompanied by police, doctors and nurses and went to the waiting rooms. We had been offered refreshments and the officers were trying to comfort some people. Our mouths were dry, but none of us cared! We were alive, thanks to our Lord’s providence and we were feeling very thankful for this…
In the days that followed, I continued to be thankful. I was seeing everything as God’s creation; I would love it and admire it. I had stopped being angry and immerse myself in superficial things. I was trying to respond to God’s love by behaving with leniency, without judgment and helping others, as much as I could.
Unfortunately a week later, I returned to my daily routine. I am embarrassed to say but I could not preserve inside me the same unique feelings of serenity, prayer, love, gratitude….
(I have decided to write about this true experience at the instigation of a dear friend, as a show of gratitude to our Lord, and as an effort to spiritually support my brothers who maybe wavering. Please forgive the personal note of the account. I merely wished to describe my feelings and the events exactly as we had lived through them. Thank you for your understanding.)

Source: http://www.impantokratoros.gr/aeroplano

Translated from Greek by: Olga Konaris Kokkinos, journalist
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/07/06

Georgia Guidestones: Οι ταφόπλακες της ανθρωπότητας; ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΩΝ: Η ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ ΣΤΑ 500 ΕΚΑΤΟΜ.

Οι "Κατευθυντήριοι Λίθοι της Γεωργίας", γνωστοί ως ‘Georgia Guidestones’, είναι ένα τεράστιο κατασκεύασμα από γρανίτη, το οποίο βρίσκεται στην κορυφή του λόφου Elbert County, στην Γεωργία των ΗΠΑ. Συχνά αναφέρεται ως το "Αμερικάνικο Στόουνχεντζ".

Στους λίθους υπάρχει χαραγμένο ένα μήνυμα αποτελούμενο από δέκα οδηγίες, γραμμένες σε οκτώ διαφορετικές σύγχρονες γλώσσες, καθεμιά στη μεγάλη πλευρά των τεσσάρων λίθων. Ξεκινώντας από βόρεια και με κατεύθυνση προς τα δεξιά, οι γλώσσες αυτές είναι: Αγγλικά, Ισπανικά, Σουαχίλι, Χίντι, Εβραϊκά, Αραβικά, Αρχαία Κινέζικα, και Ρώσικα.

Ένα μικρότερο μήνυμα είναι επίσης χαραγμένο στην κορυφή της κατασκευής, σε τέσσερα αρχαία συστήματα γραφής: Βαβυλωνιακά, Αρχαία Ελληνικά, Σανσκριτικά και Αιγυπτιακά Ιερογλυφικά.

Το συνολικό μήνυμα των Georgia Guidestones:

Σχέδιο για την προώθηση της παγκόσμιας κυβέρνησης.

Σχέδιο για την μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού.

Έμφαση στην οικολογία και στους κινδύνους για τη 'Μητέρα Φύση'.

Σχέδιο για την προώθηση μιας «νέας πνευματικότητας»

Το κατασκεύασμα έχει σχεδόν έξι μετρά ύψος (είκοσι πόδια) και είναι κατασκευασμένο από έξι πλάκες γρανίτη, που ζυγίζουν πάνω από 100 τόνους συνολικά. Μία πλάκα βρίσκεται στο κέντρο, με τις άλλες τέσσερις διατεταγμένες γύρω απ’ αυτήν. Στην κορυφή βρίσκεται η έκτη πλάκα, ως κορωνίδα του κατασκευάσματος. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι πλάκες είναι ευθυγραμμισμένες αστρονομικά. Μια πρόσθετη πέτρινη πλάκα, είναι τοποθετημένη στο έδαφος και σε μικρή απόσταση προς τα δυτικά της κατασκευή, η οποία παρέχει ορισμένες διευκρινίσεις σχετικά με την ιστορία και τον σκοπό των "Κατευθυντηρίων Λίθων".

Τοποθεσία

Οι Λίθοι βρίσκονται στο Elbert County, της Γεωργίας των ΗΠΑ, περίπου 145 χιλιόμετρα ανατολικά της Ατλάντα και 15 χιλιόμετρα βόρεια από το κέντρο της Elberton. Οι λίθοι βρίσκονται σ' ένα ύψωμα, σε μικρή απόσταση από τον την Εθνική Οδό "Highway 77" (Hartwell Highway), στα ανατολικά της Γεωργίας και είναι ορατοί από το δρόμο. Μικρές πινακίδες δίπλα από την Εθνική Οδό αναφέρουν την στροφή για τους "Κατευθυντήριους Λίθους", οι οποίες προσδιορίζονται από το οδικό σήμα που αναφέρει: "Guidestones Rd".

Το ιστορικό της κατασκευής

Η δημιουργία του επιβλητικού αυτού κατασκευάσματος καλύπτεται από αρκετό μυστήριο. Κατασκευάστηκε στις 22 Μαρτίου 1980, όπως αναφέρει η επεξηγηματική πλάκα, δίπλα απ’ αυτό. Οι μοναδικές πληροφορίες που υπάρχουν σχετικά με την κατασκευή του, αναφέρουν ότι τον Ιούνιο του 1979 μετέβη στην περιοχή ένας άνθρωπος ονόματι R.C. Christian, όνομα το οποίο αποτελούσε ψευδώνυμο, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος. Προσέγγισε την εταιρεία φινιρίσματος γρανίτη Elberton και ζήτησε την οικοδόμηση ενός μνημείου το οποίο θα μεταβίβαζε ένα μήνυμα στην ανθρωπότητα. Όπως ο ίδιος είχε πει, αντιπροσώπευε μια ομάδα ατόμων που ήθελαν να προσφέρουν οδηγίες στην ανθρωπότητα.

Το μήνυμα το οποία είναι χαραγμένο στους «Κατευθυντήριους Λίθους της Γεωργίας» σχετίζεται με τέσσερις σημαντικούς τομείς:

1. Τη διακυβέρνηση και την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.

2. Τον πληθυσμό και τον έλεγχο της αναπαραγωγής.

3. Το περιβάλλον και τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

4. Την πνευματικότητα.

Το μήνυμα (μετάφραση του μηνύματος από τα Αγγλικά):

* Διατηρήστε την ανθρωπότητα κάτω από 500.000.000, σε συνεχή ισορροπία με τη φύση.

* Κατευθύνετε σοφά την αναπαραγωγή, βελτιώνοντας την φυσική κατάσταση και την πολυμορφία.

* Ενώστε την ανθρωπότητα μέσω μιας ζωντανής νέας γλώσσας.

* Τιθασεύστε το πάθος, την πίστη, την παράδοση και όλα τα πράγματα με ψύχραιμη λογική.

* Προστατεύστε τους ανθρώπους και τα έθνη με δίκαιους νόμους και δίκαια δικαστήρια.

* Αφήστε όλα τα έθνη να κυβερνούν εσωτερικά, επιλύοντας τις εξωτερικές διαφορές σ' ένα παγκόσμιο δικαστήριο.

* Αποφύγετε ασήμαντους νόμους και άχρηστους αξιωματούχους.

* Εξισορροπήστε τα προσωπικά δικαιώματα με τα κοινωνικά καθήκοντα.

* Να εκτιμάτε την αλήθεια, την ομορφιά, την αγάπη, αναζητώντας την αρμονία με το άπειρο.

* Να μην είστε καρκίνος για τον πλανήτη - Αφήστε χώρο για τη φύση - Αφήστε χώρο για τη φύση.

Ένα μικρότερο μήνυμα εμφανίζεται στις τέσσερις κάθετες επιφάνειες της κορωνίδας λίθου, σε διαφορετική γλώσσα και γραφή σε κάθε πλευρά. Στο ανατολικό της μέτωπο το μήνυμα στα Αρχαία Ελληνικά αναφέρει: "Οἴτε οί λίθοι την ὀδών δεικνύντων οἰῶνοι σωφροσύνης". Οι υπόλοιπες τρεις νεκρές γλώσσες του συγκεκριμένου μηνύματος είναι: Βαβυλωνιακή Σφηνοειδής (στα βόρεια), Σανσκριτικά (στα νότια), και Αιγυπτιακά Ιερογλυφικά (στα δυτικά).

Η επιγραφή στα Αρχαία Ελληνικά στο μέτωπο της κορωνίδας λίθου.

Η επεξηγηματική πλάκα

Λίγα μέτρα δυτικά του κατασκευάσματος, μία ακόμα γρανιτένια πλάκα βρίσκεται τοποθετημένη στο έδαφος. Αυτή η πλάκα προσδιορίζει τη δομή και τις γλώσσες που χρησιμοποιούνται, παραθέτει διάφορα στοιχεία σχετικά με το μέγεθος, το βάρος, και τα αστρονομικά στοιχεία των λίθων, την ημερομηνία που ανεγέρθηκε και τους χορηγούς του έργου. Επίσης, μιλά για μια χρονική κάψουλα θαμμένη κάτω από την πλάκα, αλλά οι θέσεις -πάνω στην πλάκα- που προορίζονταν για τη συμπλήρωση των ημερομηνιών κατά τις οποίες η κάψουλα θάφτηκε καθώς και αυτών που επρόκειτο ν' ανοιχτεί, απουσιάζουν. Όποτε δεν είναι σαφές αν η χρονική κάψουλα τοποθετήθηκε ποτέ.

Η έλλειψη πληροφοριών δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μυστήριου η οποία αφήνει χώρο σε πολλές εκδοχές.

Ομάδες όπως οι Ροδόσταυροι και οι Μασόνοι θεωρούνται κατά πολλούς οι πιθανοί κατασκευαστές του. Το RC στο ψευδώνυμο του μυστηριώδη κυρίου “Christian RC” από πολλούς εξηγείται σαν «Rosicrucian”, δηλαδή «Ροδόσταυρος». Επίσης αυτό το οποίο προκαλεί τρομερή εντύπωση, είναι η αναφορά στον έλεγχο του πληθυσμού και συγκεκριμένα στην μείωση του σε κάτω από 500.000.000, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι περίπου το 99% του πληθυσμού θα πρέπει να πεθάνει.

Γι’ αυτό το λόγο πολλοί αποκαλούν το μνημείο "ταφόπλακα της ανθρωπότητας".

Επίσης, με αναφορά σ' αυτό το περίεργο μνημείο ξεκινάει και τελειώνει η ταινία-ντοκιμαντέρ "Endgame: Blueprint for global enslavement", του ανεξάρτητου Αμερικάνου δημοσιογράφου Alex Jones, η οποία κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 2006.

Πηγή: Βικιπαίδεια

Δείτε μερικά βίντεο για τους "Κατευθυντήριους Λίθους της Γεωργίας"

Στο παρακάτω βίντεο μιλάει ο Dr. Hovind, χριστιανός «δημιουργιστής», για τον έλεγχο του πληθυσμού και τους Λίθους της Georgia. Κάποια στιγμή αναφέρεται και στην «ιέρεια» της ευγονικής, Margaret Sanger. Η Sanger (1879 – 1966) ήταν η γυναίκα που προώθησε την ευγονική στις Ηνωμένες Πολιτείες και ίδρυσε την οργάνωση που εξελίχθηκε στη σημερινή «Planned Parenthood». Το 1923, την προσπάθεια της Sanger χρηματοδότησε η οικογένεια Rockefeller. Θαυμαστής της Sanger, υπήρξε ο Αδόλφος Χίτλερ…

Το παρακάτω βίντεο για τους Λίθους της Γεωργίας, είναι του Βασίλη Κουφολιά, του παλικαριού μας που έχασε την ζωή του στον φονικό σεισμό που έπληξε την L'Aquila της Ιταλίας, στις 6 Απριλίου 2009. Ο 28χρονος Βασίλης, φοιτητής μηχανολογίας, είχε δική του σελίδα στο youtube (http://www.youtube.com/user/HELLASEVOLUTION)

http://redskywarning.blogspot.com/2009/11/georgia-guidestones.html

Mετάγγιση αίματος: Επιτρέπεται;

Mετάγγιση αίματος: Επιτρέπεται;

πηγή: http://www.oodegr.com/paratir/meletes/aima1.ht m

Ένα σημαντικό ζήτημα, που για κάποιους ανθρώπους ίσως αποδειχθεί θέμα ζωής ή θανάτου, μας αναγκάζει να ασχοληθούμε με αυτό το (κατά τα άλλα) αμελητέο δογματικό θέμα. Ο λόγος, είναι ότι η ηγεσία τών αυτοαποκαλουμένων "Μαρτύρων τού Ιεχωβά", διδάσκει ότι η μετάγγιση αίματος απαγορεύεται από τους Χριστιανούς, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει το θάνατό τους!

Στη συνέχεια, θα αποδείξουμε πως η θέση τής Αγίας Γραφής είναι πολύ διαφορετική, και συνεπώς η ηγεσία τής εν λόγω οργάνωσης, φέρει ενοχή αίματος για τους οπαδούς της που τυχόν πέθαναν, θέλοντας να κρατήσουν την ακεραιότητα τής πίστης τους απέναντι στο Θεό.

Τα επιχειρήματα τής εταιρίας Σκοπιά

Με λίγα λόγια, η θέση τής εταιρίας Σκοπιά, είναι η εξής:

"Οι (λεγόμενοι) "Μάρτυρες τού Ιεχωβά", αν και διδάσκουν ότι η μετάγγιση είναι επικίνδυνη για λόγους υγείας από μολύνσεις, δεν απαγορεύουν το αίμα γι' αυτό το λόγο. Οι λόγοι είναι καθαρά δογματικοί. Από την αρχή, ο Θεός έδειξε την απέχθειά του για τη χρησιμποίηση τού αίματος ως τροφή, όταν έδωσε στο Νώε την εντολή να μη φάνε "κρέας με το αίμα του". (Γένεσις 9/θ΄ 4).

Εφ' όσον ο Νώε ήταν προπάτοράς μας, η απαγόρευση ισχύει και για εμάς. Αιώνες μετά, ο Θεός έδειξε ότι η απαγόρευση ίσχυε ακόμα, όταν απαγόρευσε στους Ισραηλίτες και όσους ζούσαν ανάμεσά τους, να τρώνε αίμα. (Λευϊτικό 17/ιζ΄ 10 - 14).

Και στους Χριστιανούς όμως, έδειξε ότι αυτό απαγορεύεται, όταν στην Αποστολική Σύνοδο (στις Πράξεις 15/ιε΄ 20,28,29), δόθηκε εντολή "να απέχουν από αίμα, και πνιχτό, και ειδωλοθύτων, και πορνείας". Το εδάφιο δεν λέει απλά "να μην τρώνε", αλλά "να απέχουν", που σημαίνει, ότι δεν πρέπει να το βάζουν καθόλου στο σώμα τους, όπως δεν θα έπρεπε να βάζει στο σώμα του οινόπνευμα, εκείνος που θα του το απαγορεύσει ο γιατρός. Και φυσικά, αν κάποιος βάλει κάτι απαγορευμένο στις φλέβες του, δεν απέχει! Δεν επιτρέπεται να συντηρείς τη ζωή σου με αίμα, ούτε τρεφόμενος με αυτό από το στόμα, ούτε από τις φλέβες."

Μόλυνση ή θάνατος;

Ας δούμε όμως προσεκτικά τα επιχειρήματα αυτά, για να εντοπίσουμε τα λογικά και δογματικά σφάλματα αυτής τής οργάνωσης, σε σχέση με το αίμα:

Βεβαίως το αίμα είναι επικίνδυνο σε κάποιες μεταγγίσεις, αλλά όταν η ζωή κινδυνεύει, και δεν υπάρχει άλλη εναλακτική θεραπεία, τότε θα ήταν παράλογο να σκεφθούμε τους κινδύνους από ηπατίτιδα, AIDS, ή άλλες μολύνσεις. Τότε, επιβάλλεται η άμεση σωτηρία τού ασθενούς.

Ο λόγος τής απαγόρευσης στο Νώε να τρώει αίμα

Είναι όμως Χριστιανικό κάτι τέτοιο;

Ας αρχίσουμε από τον καιρό τού Νώε. Μία προσεκτική ανάγνωση τού εδαφίου, θα μας αποκαλύψει το λόγο για τον οποίο ο Θεός απαγόρευσε στο Νώε τη βρώση αίματος.

Το εδάφιο Γένεσις 9/θ΄ 4 λέει τα εξής: "κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει".

Παρατηρούμε, ότι το αίμα είναι σύμβολο τής ζωής, συνεπώς πρέπει να έχουμε γι' αυτό τον απαραίτητο σεβασμό. Όμως, είναι άραγε συνετό και ευπρόσδεκτο στο Θεό, (σε περίπτωση κινδύνου), να θυσιάσουμε την ίδια τη ζωή για χάρη τού συμβόλου της; Τι είναι ιερότερο τη στιγμή εκείνη; η ζωή, ή το σύμβολό της; Τι θα θυσιάζαμε, τη σημαία ή τη χώρα μας;

Γιατί όμως ο Θεός απαγορεύει τη βρώση αίματος μαζί με το κρέας;

Εφ' όσον ο Θεός είναι ο δοτήρας τής ζωής, (Ιώβ 33/λγ΄ 4), και "η γη το υποπόδιο τών ποδών του", (Πράξεις 7/ζ΄ 49), χύνοντας στη γη ο Νώε το αίμα, το σύμβολο τής ζωής τού ζώου, είναι σαν να του λέει: "Θεέ μου, εγώ χρησιμοποιώ το κρέας τού ζώου για να συντηρήσω τη ζωή μου, (όπως μου επέτρεψες), όμως η ζωή του ανήκει σ' εσένα. Χύνω λοιπόν το αίμα του, (το σύμβολο τής ζωής του) στη γη, στα πόδια σου, δείχνοντάς σου έτσι ότι αναγνωρίζω την αποκλειστική εξουσία σου πάνω στη ζωή του".

Η απαγόρευση τού αίματος λοιπόν, δεν γίνεται για κανέναν άλλο λόγο, παρά μόνο για τη συμβολική αυτή αποδοχή τής εξουσίας τού Θεού, πάνω στη ζωή τού πλάσματός του, που είναι πλέον νεκρό.

Όταν όμως γίνεται μετάγγιση, ο δότης τού αίματος, δεν είναι νεκρός! Ζει ακόμα, και ενώ διατηρεί ακόμα τη ζωή του, δίνει λίγο από το αίμα του, για να διατηρήσει και τη ζωή τού αδελφού του. Εφ' όσον όμως ζει ακόμα, δεν τίθεται θέμα επιστροφής τής ζωής του στο υποπόδιο τού Θεού. Την ζωή του την έχει ακόμα! Δεν τίθεται λοιπόν και θέμα απαγόρευσης για τη μετάγγιση αίματος.

Το ίδιο συμβαίνει, και με τα σημεία τού Μωσαϊκού Νόμου, όπου απαγορεύεται η βρώση αίματος, και που έπρεπε να χύνεται στη γη, πριν τη βρώση τού ζώου, ή πριν από τη θυσία.

Η λέξη: "απέχετε" τής αποστολικής συνόδου

Τι θα πούμε όμως για την Καινή Διαθήκη; Τι ενοούσε η απόφαση τών αποστόλων, όταν επέβαλαν την "αποχή" από το αίμα; Μιλούσαν μόνο για βρώση, ή χρησιμοποιήθηκε η λέξη με απόλυτο τρόπο;

Η Εταιρία Σκοπιά, πιστεύει ότι η λέξη, χρησιμοποιείται με απόλυτο τρόπο, και σημαίνει: "κρατώ απόσταση" από το αίμα.

Αν είναι έτσι, πράγματι η μετάγγιση, θα έπρεπε να απαγορεύεται. Αν όμως η λέξη χρησιμοποιήθηκε με απόλυτο τρόπο, ένας "Μάρτυρας τού Ιεχωβά", δεν θα έπρεπε να γίνεται χασάπης! Ένας χασάπης, δεν απέχει από το αίμα! "Απέχω", σημαίνει κρατώ απόσταση! Δηλαδή, ούτε καν το αγγίζω!

Αν πάλι η λέξη δεν χρησιμοποιείται με αυτό τον απόλυτο τρόπο, μπορεί να σημαίνει μόνο τη βρώση, κι όχι τη μετάγγιση, δεδομένου ότι τότε που γράφτηκαν τα λόγια τών αποστόλων, δεν υπήρχε μετάγγιση, συνεπώς εννοούσαν μόνο τη βρώση.

Με αυθαιρεσία λοιπόν, η Εταιρία Σκοπιά ερμηνεύει τη λέξη: "απέχετε", απόλυτα για τη μετάγγιση, ενώ όχι απόλυτα, για το άγγιγμα τού αίματος, το οποίο επιτρέπει.

Γιατί όμως χρησιμοποιείται η λέξη "απέχετε", και όχι "μην τρώτε", αν εννοούσε μόνο τη βρώση;

Ο λόγος είναι, ότι η απαγόρευση μιλάει για τέσσερα πράγματα: "ειδωλόθυτα, πνικτά, αίμα, και πορνεία". Αν χρησιμοποιείτο η φράση: "μην τρώτε", δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει την "πορνεία". Αν πάλι χρησιμοποιούντο οι φράσεις: "μη διαπράττετε", ή "μη συμμετέχετε", δεν θα ήταν ταιριαστό για τα τρία πρώτα. Έτσι, γίνεται σαφές, ότι η καταλληλότερη λέξη για να αναφερθούν και οι τέσσερεις αυτές απαγορεύσεις σε μία πρόταση, ήταν η λέξη: "απέχετε"!

Η λέξη αυτή λοιπόν, χρησιμοποιήθηκε για καθαρά συντακτικούς λόγους, και εννοεί τη βρώση.

"Μα το ίδιο δεν είναι αν πάρεις το αίμα μέσα σου από το στόμα, ή από τη φλέβα;" Ίσως ρωτήσει κάποιος.

Όχι! η διαφορά είναι τεράστια. Δεν είναι σαν το οινόπνευμα, που είτε το πάρεις από το στόμα, είτε από τη φλέβα, γίνεται τροφή για τον οργανισμό.

Το αίμα, όταν το πάρεις από το στόμα, γίνεται τροφή. Από τη φλέβα όμως, γίνεται "πιάτο"! Η λειτουργία τού αίματος στη φλέβα, είναι να μεταφέρει στα κύταρα οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά. Δεν γίνεται το αίμα τροφή. Η μετάγγιση λοιπόν, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από τη βρώση αίματος.

Η αυστηρότητα τής απαγόρευσης

Πόσο δεσμευτική όμως είναι η απαγόρευση τής βρώσης τού αίματος; Ας δούμε:

Στην ίδια απαγόρευση, αναφέρεται και η αποχή από ειδωλόθυτα. Άραγε, είναι αυτή μία απαγόρευση, για την οποία αξίζει ακόμα και να πεθάνεις;

Ο απόστολος Παύλος, ένας από τους αποστόλους που συμμετείχαν στην αποστολική σύνοδο που επέβαλε αυτή την απόφαση, σε άλλο σημείο τής Αγίας Γραφής λέει τα εξής:

Α΄ Κορινθίους 10/ι΄ 25 - 29: "Ότι πουλιέται στο χασάπη, τρώτε το, μη εξετάζοντας τίποτα για τη συνείδηση ...τρώγετε ότι βάζεται μπροστά σας, μη εξετάζοντας τίποτα για τη συνείδηση. Εάν όμως κάποιος σας πει: "Αυτό είναι ειδωλόθυτο", μη το φάτε, για εκείνον που το φανέρωσε, και για την συνείδηση... όχι τη δική σου, αλλά τού άλλου".

Παρατηρούμε το εξής εκπληκτικό: Αν και τα ειδωλόθυτα απαγορεύονται ρητά από τη Σύνοδο τών Αποστόλων, ο απόστολος Παύλος, επιτρέπει τη βρώση τους, αν αυτό δεν σκανδαλίζει κάποιον. Εκείνο δηλαδή που απαγορεύεται μαζί με το αίμα, η Αγία Γραφή αλλού το επιτρέπει! Πόσο μάλλον η μετάγγιση, που γίνεται όχι για ένα απλό γεύμα, αλλά για τη σωτηρία μιας ζωής!

Μάλιστα λέει ο απόστολος, να μην ελέγχουμε αν αυτό που τρώμε είναι ειδωλόθυτο! Αυτό είναι εντελώς αντίθετο από την πρακτική τής Εταιρίας Σκοπιά, που καλεί τους οπαδούς της, να ψάχνουν από πριν αν αυτό που τρώνε είναι πνιχτό, ή αν σε κάποια εγχείρηση θα χρησιμοποιηθεί αίμα.

Ο λόγος τής απαγόρευσης τής συνόδου

Ας δούμε όμως πιο προσεκτικά, το λόγο για τον οποίο απαγορεύτηκαν αυτά τα τέσσερα πράγματα από την Αποστολική Σύνοδο, και γιατί ο απόστολος Παύλος δεν τα τηρεί τόσο αυστηρά.

Αν προσέξουμε, θα παρατηρήσουμε ότι τα αποκαλεί "αναγκαία βάρη" (Πράξεις 15/ιε΄ 28). Γιατί άραγε, αν "οι εντολές τού Θεού δεν είναι βαρειές"; (Α΄ Ιωάννου 5/ε΄ 3). Επίσης, λέει ότι "εκτός από αυτά τα τέσσερα αναγκαία", τα άλλα δεν απαγορεύονται (Πράξεις 15/ιε΄ 28). Δηλαδή, εκτός από το πνιχτό, την πορνεία, το αίμα και τα ειδωλόθυτα, όλα τα άλλα επιτρέπονται; Επιτρέπεται ο φόνος; Η κλοπή; Η βλασφημία; Φυσικά όχι! Τότε, γιατί το γράφει αυτό;

Από ποιον απαγορεύονται αυτά; Από το Μωσαϊκό Νόμο! Ας μην ξεχνάμε, ότι η Αποστολική αυτή Σύνοδος, έγινε για το πρόβλημα τής Περιτομής, δηλαδή, για το αν θα έπρεπε να περιτέμνονται κατά το Μωσαϊκό Νόμο οι εθνικοί. Αυτά τα τέσσερα πράγματα λοιπόν, είναι τα μόνα βάρη, στα οποία υποχρεούντο οι εθνικοί να τηρούν το Νόμο! Είναι τα μόνα πράγματα που ο Νόμος πρόσταζε να τηρούν οι μη Εβραίοι που ζούσαν ανάμεσά τους, σύμφωνα με το χωρίο Λευϊτικό 17/ιζ΄ 7 - 18/ιη΄.

Είναι ενδιαφέρον, ότι αν προσέξουμε τη σειρά με την οποία αναφέρονται τα τέσσερα απαγορευόμενα πράγματα, καταλαβαίνουμε ότι οι απόστολοι είχαν υπ' όψιν τους το Λευϊτικό κεφάλαια 17/ιζ΄,18/ιη΄, όταν επέβαλαν τις τέσσερεις αυτές απαγορεύσεις.

Όταν ο πρώτος Επίσκοπος Ιεροσολύμων ο Ιάκωβος μιλάει στο εδάφιο Πράξεις 15/ιε΄ 20, λέει από μνήμης τις τέσσερεις απαγορεύσεις: "να απέχωσι από τών μιασμάτων τών ειδώλων, και από τής πορνείας, και τού πνικτού, και τού αίματος".

Στο τέλος τής Συνόδου όμως, προφανώς είχαν ανοίξει το Νόμο στο Λευϊτικό, και είχαν διαβάσει τη σωστή σειρά, και έτσι στην τελική εντολή τα έγραψαν με την ίδια σειρά που τα διέταζε ο Μωυσής: "Να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού και πορνείας" (Πράξεις 15/ιε΄ 29). Αυτό φαίνεται και στο εδάφιο 21, όπου αναφέρεται ότι αυτά θα έπρεπε να τηρούνται, "επειδή σε κάθε πόλη, οι Εβραίοι έχουν συναγωγές, που διαβάζεται ο νόμος..." Συνεπώς, η απαγόρευση έγινε, όχι τόσο επειδή είναι κακό να φας ειδωλόθυτα ή αίμα ως Χριστιανός, αλλά για να μη σκανδαλιστούν οι Εβραίοι, και εμποδιστούν στην πορεία τους προς τον Χριστό!

Αυτός είναι και ο λόγος που ο απόστολος Παύλος, είναι τόσο χαλαρός στην εφαρμογή τής απαγόρευσης τών ειδωλοθύτων: Επειδή το βασικό πρόβλημα είναι ο σκανδαλισμός τών άλλων.

Ας τα προσέξει λοιπόν όλα αυτά το κάθε θύμα τής Σκοπιάς, και ας αποφασίσει τις ενέργειές του, γιατί η ζωή είναι ιερή και ανεπανάληπτη, και πρέπει να την προστατεύουμε, αν θέλουμε να είμαστε ευάρεστοι ενώπιον τού Θεού.

Ν. Μ.

Δείτε επίσης..

Χιλιαστές Χιλιασμός, Χιλιαστές. Πότε και πως ξεκίνησαν; Τι πρεσβεύουν και ποιες οι πλάνες τους; Ποιος ο σκοπός τους και τι συμφέροντα εξυπηρετούν; ...  http://www.impantokratoros.gr/metaggish-aimatos.el.aspx

Με την εξομολόγηση ο άνθρωπος λυτρώνεται - του γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

Με την εξομολόγηση ο άνθρωπος λυτρώνεται

- Γέροντα, στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού οι Χριστιανοί έκαναν δημόσια εξομολόγηση. Βοηθάει αυτό;

- Άλλα τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού και άλλα τώρα. Σήμερα αυτό δεν βοηθάει.

- Γιατί, Γέροντα; Τότε είχαν πιο πολύ ζήλο;

- Και πιο πολύ ζήλο είχαν και δεν είχαν αυτά που έχουν σήμερα οι άνθρωποι. Τώρα, βλέπεις, τα ανδρόγυνα χωρίζουν στα καλά καθούμενα, δεν είναι όπως παλιά.

Έχουν απομακρυνθή οι άνθρωποι από το μυστήριο της εξομολογήσεως, γι’ αυτό και πνίγονται από τους λογισμούς και τα πάθη. Πόσοι έρχονται και ζητούν να τους βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημα τους, και ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται! «Εκκλησιάζεσαι καθόλου;», τους ρωτάω. «Όχι», μου λένε. «Εξομολογήθηκες καμμιά φορά;». «Όχι. Ήρθα να με κάνης καλά». «Μα πως; Πρέπει να μετανοήσης για τα σφάλματά σου, να εξομολογήσαι, να εκκλησιάζεσαι, να κοινωνάς, όταν έχης ευλογία από τον πνευματικό σου, και εγώ θα κάνω προσευχή να γίνης καλά. Ξεχνάς ότι υπάρχει και άλλη ζωή και πρέπει να ετοιμασθούμε για ‘κεί;». «Κοίταξε, πάτερ, αυτά που λες, εκκλησίες, άλλη ζωή κ.λπ., εμένα δεν με απασχολούν. Αυτά είναι παραμύθια. Έχω πάει σε μάγους, σε μέντιουμ και δεν μπόρεσαν να με κάνουν καλά. Έμαθα ότι εσύ μπορείς να με κάνης καλά». Άντε τώρα! Τους μιλάς για εξομολόγηση, για την μέλλουσα ζωή, και σου λένε «αυτά είναι παραμύθια», και από την άλλη μεριά: «Βοήθησέ με, παίρνω χάπια». Εμ πως, με μαγικό τρόπο θα γίνουν καλά;

Και βλέπεις, πολλοί, ενώ έχουν προβλήματα που τα προκάλεσαν οι αμαρτίες τους, δεν πηγαίνουν στον πνευματικό που μπορεί να τους βοηθήση θετικά, αλλά καταλήγουν να εξομολογούνται στους ψυχολόγους. Λένε το ιστορικό τους, τους συμβουλεύονται για τα προβλήματά τους και, αν έχουν να περάσουν ένα ποτάμι, τους ρίχνουν μέσα και ή πνίγονται ή βγαίνουν , αλλά που βγαίνουν… Ενώ, αν πάνε να εξομολογηθούν στον πνευματικό, θα περάσουν στην άλλη όχθη από την γέφυρα άνετα, γιατί με το μυστήριο της εξομολογήσεως ενεργεί η Χάρις του Θεού και λυτρώνονται.

- Γέροντα, μερικοί λένε: «Δεν βρίσκουμε καλούς πνευματικούς, γι’ αυτό δεν πάμε να εξομολογηθούμε».

- Αυτά είναι δικαιολογίες. Κάθε πνευματικός έχει θεία εξουσία, εφόσον φοράει πετραχήλι. Τελεί το μυστήριο, έχει την θεία Χάρη και, όταν διαβάση την συγχωρητική ευχή, ο Θεός σβήνει όλες τις αμαρτίες τις οποίες εξομολογηθήκαμε με ειλικρινή μετάνοια. Από μας εξαρτάται πόσο θα βοηθηθούμε από το μυστήριο της εξομολογήσεως. Ήρθε εκεί στο Καλύβι μια φορά κάποιος που είχε ψυχολογικά προβλήματα, με τον λογισμό ότι έχω διορατικό χάρισμα και θα μπορούσα να τον βοηθήσω. «Τι προβλέπεις, μου λέει, για μένα;». «Να βρης, του λέω, έναν πνευματικό να εξομολογήσαι, για να κοιμάσαι σαν το πουλάκι και να μην παίρνης χάπια». «Δεν υπάρχουν, μου λέει, σήμερα καλοί πνευματικοί. Παλιά υπήρχαν». Έρχονται με καλό λογισμό, ότι θα βοηθηθούν, αλλά δεν δέχονται αυτό που τους λες, και κρίμα στα ναύλα.

Βλέπω όμως και μια καινούργια τέχνη του διαβόλου. Βάζει στους ανθρώπους τον λογισμό ότι, αν κάνουν κάποιο τάμα και το εκπληρώσουν, αν πάνε και κανένα προσκύνημα, είναι εντάξει πνευματικά. Και βλέπεις πολλούς να πηγαίνουν με λαμπάδες και με τάματα στα μοναστήρια, στα προσκυνήματα, να τα κρεμάνε εκεί, να κάνουν και μεγάλους σταυρούς, να κλαίνε και λιγάκι, και να αρκούνται σ’ αυτά. Δεν μετανοούν, δεν εξομολογούνται, δεν διορθώνονται, και χαίρεται το ταγκαλάκι.

- Γέροντα, ένας άνθρωπος που δεν εξομολογείται μπορεί να είναι εσωτερικά αναπαυμένος;

- Πώς να είναι αναπαυμένος; Για να νιώση κανείς ανάπαυση, πρέπει να πετάξη τα μπάζα από μέσα του. Αυτό θα γίνη με την εξομολόγηση. Ανοίγοντας ο άνθρωπος την καρδιά του στον πνευματικό και λέγοντας τα σφάλματά του, ταπεινώνεται, και έτσι ανοίγει την πύλη του Ουρανού, έρχεται πλούσια η Χάρις του Θεού και ελευθερώνεται.

Πριν από την εξομολόγηση στην κορυφή του υπάρχει ομίχλη, βλέπει θαμπά και δικαιολογεί τα σφάλματά του. Γιατί, όταν ο νους του είναι σκοτισμένος από τις αμαρτίες, δεν βλέπει καθαρά. Με την εξομολόγηση κάνει μια «φούουου», φεύγει η ομίχλη και καθαρίζει ο ορίζοντας. Γι’ αυτό, όσους έρχονται να συζητήσουμε ένα θέμα ή να μου ζητήσουν μια συμβουλή κ.λπ., αν δεν έχουν εξομολογηθή ποτέ, τους στέλνω πρώτα να εξομολογηθούν και μετά να έρθουν να μιλήσουμε. Μερικοί μου λένε: «Γέροντα, αφού εσύ μπορείς να καταλάβης τι πρέπει να κάνω γι’ αυτό το θέμα, πες μου». «Και να καταλάβω εγώ τι πρέπει να κάνης, τους λέω, δεν θα καταλάβης εσύ τι θα σου πω. Γι’ αυτό πήγαινε πρώτα να εξομολογηθής και ύστερα έλα να συζητήσουμε». Γιατί, πώς να επικοινωνήσης και να συνεννοηθής με έναν άνθρωπο, όταν βρίσκεται σε άλλη συχνότητα;

Με την εξομολόγηση πετάει ο άνθρωπος από μέσα του ό,τι άχρηστο έχει και καρποφορεί πνευματικά. Μια μέρα έσκαβα τον κήπο μου, για να φυτέψω λίγες ντοματιές. Εκείνη την ώρα ήρθε κάποιος και μου λέει: «Τι κάνεις, Γέροντα;». «Τι να κάνω; του λέω, εξομολογώ τον κήπο μου». «Καλά, Γέροντα, μου λέει, χρειάζεται και ο κήπος εξομολόγηση;». «Ασφαλώς χρειάζεται. Έχω διαπιστώσει πως, όταν τον εξομολογώ, βγάζω δηλαδή έξω πέτρες, αγριάδες, αγκάθια κ.λπ., τότε βγάζει επίσημα κηπευτικά, αλλιώς οι ντομάτες γίνονται κιτρινιάρικες, καχεκτικές!»…

Η δύναμη της εξομολογήσεως

του γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
http://anavaseis.blogspot.com/2010/07/blog-post_5239.html
gerontas.com

6 Ιουλίου Συναξαριστής Σισώη Μεγάλου, Λουκίας Παρθενομ. Και οι συν αυτής μαρτυρήσαντες, Των Αγίων 24 Μαρτύρων, Αστείου Οσίου, Των Αγίων Φιλήμωνα, Άρχιππου & Ονήσιμου, Απολλωνίου, Μετακομιδή Λειψάνων Οσίου Ευδοκίμου, Εγκαίνια Ναού Ιερομάρτυρα Στεφάνου, Αλεξανδρίωνα, Επιμάχου, Σισινίου, Κυρίλλου Οσιομάρτυρα, Εύρεσις Λειψάνων Αγίας Ιουλιανής, Βασιλείου μάρτυρα , Σισώη Οσίου.

 Ὁ Ὅσιος Σισώης ὁ Μέγας

Ἔλαμψε μὲ τὴν πνευματική του σύνεση, τὴν ταπεινοφροσύνη, τὴν φιλαδελφία καὶ τὸ ἐνδιαφέρον του στὸ νὰ ἐπιστρέψει καὶ ἕναν μόνο ἁμαρτωλό.
Μεταξὺ τῶν ἀσκητῶν ἀναδείχτηκε ὀνομαστὸς καὶ μέγας, ἀθλητὴς τῆς πρώτης γραμμῆς, τύπος ἐγκράτειας, ἀλλὰ καὶ ψυχὴ ποὺ προσευχόταν γιὰ δικαίους καὶ ἀδίκους, πλούσιους καὶ φτωχούς, ἄρχοντες καὶ ἰδιῶτες, κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς καὶ γενικὰ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Στὴν γῆ ἦταν, ἀλλὰ ἡ ζωή του ἦταν οὐράνια. Ὑψωμένος πάνω ἀπὸ τὴ σάρκα, ποὺ χαλιναγωγοῦσε τέλεια μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὴν θεία κοινωνία τοῦ σώματος καὶ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ μνήμη του μένει ὑπόδειγμα σὲ ὅσους θέλουν τὴν ἀσκητικὴ ζωή, γιὰ νὰ εἶναι γνήσιοι καὶ πραγματικοὶ ἀσκητές, ὄχι μόνο μὲ τὴν ἀντοχὴ τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση καὶ τὴ λάμψη τῆς ἀρετῆς.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλάγιος α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἐκ παιδὸς γεωργήσας ζωὴν τὴν κρείττονα, τῶν κατ’ αὐτῆς ἐνεπλήσθης θεουργικῶν ἀγαθῶν, τῶν Ἀγγέλων μιμητὰ Σισώη Ὅσιε· ὅθεν ὡς ἥλιος λαμπρός, ἀπαυγάζεις τηλαυγῶς, ἐν ὥρᾳ τῆς σῆς ἐξόδου, δηλοποιῶν τὴν σὴν δόξαν, καὶ καταλάμπων τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐν ἀσκήσει ἄγγελος ἐν γῇ ὡράσθης, καταυγάζων Ὅσιε, τὰς διανοίας τῶν πιστῶν, θεοσημείαις ἑκάστοτε· ὅθεν σε πάντες, Σισώη γεραίρομεν.

Μεγαλυνάριον.
Νέκρωσιν Σισώη ζωοποιόν, παθῶν τῇ ἐκδύσει, ἐνδυσάμενος ὁλικῶς, νεκροὺς ὡς ἐξ ὕπνου, τῷ ἱερῷ σου λόγῳ, ἐξήγειρας νεκρώσας, τὸν παναλάστορα.





Οἱ Ἅγιοι Λουκία ἡ Παρθενομάρτυς καὶ Ρῆξος Βικάριος οἱ Μάρτυρες ποὺ μαρτύρησαν στὴν Κομπανία

Ἡ Ἁγία Λούκια, συνελήφθη ἀπὸ τὸν Ρῆξο Βικάριο, ποὺ τὴν ἀνάγκαζε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα καὶ νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἡ Λούκια ὄχι μόνο δὲν πείστηκε, ἀλλὰ ὁδήγησε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ τὸν Ρῆξο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο, ἀξιώθηκε μεγάλων τιμῶν καὶ ἐγκαταστάθηκε σὲ ἕνα ἥσυχο σπίτι, ὅπου καταγινόταν μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία. Παρακάλεσε δὲ τὸν Ρῆξο νὰ πάει στὴν Κομπανία τῆς Ἰταλίας καὶ νὰ μαρτυρήσει ἐκεῖ γιὰ τὸν Χριστό. Ὁ δὲ Ρῆξος, ἀφοῦ ἐγκατέλειψε γυναῖκα, παιδιά, πλοῦτο καὶ ὅλη τὴν κοσμικὴ δόξα, ἀναχώρησε μὲ τὴν Ἁγία.
Στὴν πόλη αὐτὴ συνελήφθησαν καὶ οἱ δυό. Μπροστὰ στὸν ἡγεμόνα ὁμολόγησαν μὲ θάρρος τὸν Χριστὸ καὶ γι’ αὐτὸ ἀποκεφαλίστηκαν.
Μαζί τους ἀποκεφαλίστηκαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι Ἅγιοι Μάρτυρες.





Οἱ Ἅγιοι 24 Μάρτυρες

Αὐτοὶ ἦταν μεταξὺ τῶν πολλῶν, ποὺ μαρτύρησαν δι’ ἀποκεφαλισμοῦ, μαζὶ μὲ τὴν Ἁγία Λούκια καὶ τὸν Ἅγιο Ρῆξο.
Τὰ ὀνόματά τους ἦταν τὰ ἑξῆς: Ἀνατολίας, Ἀντωνῖνος, Λυκίας, Νέας, Σερῖνος, Διόδωρος, Δίων, Ἀπολλώνιος, Ἄπαμος, Παππιανός, Κοττύιος, Ὄρωνος, Παπικός, Σάτυρος, Βίκτωρ καὶ ἄλλοι ἐννέα.





Ὁ Ὅσιος Ἀστεῖος ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Δυρραχίου

Ὁ Ἱερομάρτυς Ἀστεῖος, ἔζησε κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Τραϊανοῦ καὶ ἡγεμονίας τοῦ Ἀγρικόλαου.
Συνελήφθη ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες τῆς πόλης τοῦ Δυρραχίου καὶ ἐπειδὴ δὲν θυσίασε στὰ εἴδωλα, ὁδηγήθηκε στὸν ἡγεμόνα. Ἐκεῖνος πρόσταξε καὶ ἔδειραν χωρὶς ἔλεος τὸν Ἅγιο. Ὁ Μάρτυς ὅμως παρὰ τὰ μεγάλα βασανιστήρια, ἔμεινε σταθερὸς καὶ ἀκλόνητος στὴν πίστη του.
Τότε οἱ δήμιοι μὲ ἐντολὴ τοῦ ἡγεμόνα τὸν γέμισαν μέλι καὶ τὸν κάρφωσαν σὲ ξύλινο σταυρό. Τὸ μαρτύριο πάνω στὸν σταυρὸ ἦταν πολὺ μεγάλο, μὲ δεδομένο ὅτι ἦταν καλοκαῖρι καὶ ἡ ζέστη μεγάλη.
Ἐκεῖ λοιπὸν ὁ Ἅγιος Ἀστεῖος ἐνοχλούμενος ἀπὸ τὶς σφῆκες, παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Θεό.





Οἱ Ἅγιοι Φιλήμων, Ἄρχιππος καὶ Ὀνήσιμος οἱ Μάρτυρες

Τὰ ὀνόματά τους συμπίπτουν μὲ τὰ ὀνόματα ἄλλων προσώπων ποὺ συναντᾶμε στὴν Καινὴ Διαθήκη. Εἶχαν καὶ αὐτοὶ τὴν ἴδια θερμὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τέλεια ἀφοσίωση πρὸς τὸ Εὐαγγέλιό Του.
Ὅταν, λοιπόν, διατάχθηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα, καὶ οἱ τρεῖς, μὲ μιὰ φωνή, ἀπάντησαν μὲ τὰ θεόπνευστα λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Οὐδεὶς γὰρ ἠμῶν ἐαυτῶ ζῇ καὶ οὐδεὶς ἐαυτῶ ἀποθνῄσκει, ἐάν τε γὰρ ζῶμεν, τῷ Κυρίῳ ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τῷ Κυρίῳ ἀποθνήσκομεν, ἐάν τε οὒν ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν». Δηλαδή, κανεὶς ἀπὸ μᾶς ποὺ πιστεύουμε δὲ ζεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ κανεὶς δὲν πεθαίνει γιὰ τὸν ἑαυτό του. Διότι καὶ ἂν ζοῦμε, ζοῦμε γιὰ νὰ δουλεύουμε στὸν Κύριο, καὶ ἂν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε ὑποτασσόμενοι στὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ ἄν, λοιπόν, ζοῦμε καὶ ἂν πεθαίνουμε, εἴμαστε κτῆμα τοῦ Κυρίου.
Κάνοντας, λοιπόν, πράξη τὰ λόγια τους, πέθαναν καὶ οἱ τρεῖς μὲ μαρτυρικὸ θάνατο. Ὁ μὲν Φιλήμων μὲ σταύρωση, ὁ δὲ Ἄρχιππος ἀπὸ τραύματα, ποὺ ἔπαθε συρόμενος πίσω ἀπὸ ἕνα ἄγριο ἄλογο, μέσα σὲ πέτρες καὶ ἀγκάθια. Ὁ Ὀνήσιμος ἀποκεφαλίσθηκε μὲ ξίφος.
(Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Φιλήμονος, περιττῶς ἐπαναλαμβάνεται, ἀπὸ ὁρισμένους Συναξαριστὲς καὶ τὴν 6η Ἰουνίου).





Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώνιος ὁ Μάρτυρας

Μαρτύρησε ὡς ἕξης: ἀφοῦ τὸν ἔβαλαν μέσα σ’ ἕνα πλοῖο κατόπιν στ’ ἀνοιχτὰ τῆς θάλασσας, ἔβαλαν φωτιὰ στὸ πλοῖο μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βρεῖ τραγικὸ θάνατο καὶ ὁ Ἀπολλώνιος, ποὺ ἐπίτηδες τὸν εἶχαν βάλει μέσα σ' αὐτό.





Μετακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων τοῦ Ὁσίου Εὐδοκίμου

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.





Ὁ Ἅγιος Ἀλεξανδρίων ὁ Μάρτυρας

Μαρτύρησε ὡς ἕξης: ἀφοῦ τὸν ἔδεσαν σ’ ἕναν τροχό, κατόπιν τὸν ἄφησαν νὰ κυλήσει μὲ δύναμη σὲ μία μεγάλη κατηφοριὰ καὶ ἔτσι ὁ Ἀλεξανδρίων, ποὺ ἦταν δεμένος στὸν τροχὸ βρῆκε τραγικὸ θάνατο.





Ὁ Ἅγιος Ἐπίμαχος ὁ Μάρτυρας

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.
Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τὸν βίο τοῦ Ἁγίου.





Ὁ Ὅσιος Σισίνιος

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου.





Ὁ Ἅγιος Κύριλλος ὁ Ὁσιομάρτυρας ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη

Ὁ γενναῖος Ὁσιομάρτυρας τοῦ Χρίστου Κύριλλος, γεννήθηκε στὴν Θεσσαλονίκη, στὰ χρόνια του Σουλτάνου Σουλεϊμάν. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Πέϊος καὶ Παρασκευή.
Ὁ Κύριλλος, κατὰ κόσμον Κυριάκος, ὅταν ἦταν δέκα χρονῶν οἱ γονεῖς του πέθαναν καὶ ἔτσι ἔμεινε ὀρφανός. Ἀπὸ τὴν μάνα του εἶχε δυὸ θείους διαφορετικοὺς στὸ θρήσκευμα. Ὁ ἕνας, ὁ Ἰωάννης, ἦταν εὐσεβὴς χριστιανὸς καὶ ὁ ἄλλος εἶχε γίνει μουσουλμάνος. Ὁ δεύτερος κατάφερε καὶ πῆρε κοντά του τὸν Κυριάκο μὲ σκοπὸ νὰ τὸν ἐξισλαμίσει.
Ἀλλὰ ὁ Θεὸς εὐλόγησε καὶ ὁ Κυριάκος ᾖλθε σὲ ἐπαφὴ στὴν Θεσσαλονίκη μὲ κάποιους ἁγιορεῖτες πατέρες, ποὺ κατάφεραν νὰ τὸν πάρουν στὸ Ἅγιον Ὅρος. Ἐκεῖ στὴ Μονὴ Χιλανδαρίου, ὁ Κυριάκος - 14 χρονῶν - ἔγινε μοναχὸς καὶ μετονομάστηκε σὲ Κύριλλος. Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἦταν μικρὸς στὴν ἡλικία καὶ δὲν ἐπιτρεπόταν ἡ διαμονή του στὴ Μονή, τὸν πῆγαν νὰ διακονεῖ σὲ διάφορα μετόχιά της.
Ἐκεῖ ἔμεινε ὀκτὼ χρόνια καὶ κατόπιν πῆγε στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου συνάντησε τὸν εὐσεβῆ θεῖο του Ἰωάννη. Καὶ σὲ κάποια στιγμή, ἐνῷ συζητοῦσαν μὲ τὸν ἐξάδελφό του, γιὸ τοῦ θείου του Ἰωάννη, στὸ λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης, συναντήθηκαν μὲ τὸν μουσουλμάνο θεῖο του.
Τότε αὐτὸς τὸν συκοφάντησε στοὺς Τούρκους, ὅτι δῆθεν ὁ Κύριλλος ἦταν μωαμεθανὸς καὶ τώρα ἔγινε Χριστιανός. Ἀμέσως τότε ὁ Κύριλλος ὁδηγήθηκε στὸν δικαστή, ὅπου μὲ θάρρος μπροστά του ὁμολόγησε τὸν Χριστό. Καὶ παρὰ τὶς κολακεῖες ἔμεινε ἀμετακίνητος στὴν πίστη του.
Τότε τὸν ὁδήγησαν στὸν Ἱππόδρομο, ὅπου τὸν ἔκαψαν ζωντανὸ στὶς 6 Ἰουλίου 1566.
Ὁ Ἅγιος αὐτὸς δὲν ἀναφέρεται στοὺς Συναξαριστές.




Εὕρεσις Τιμίων Λειψάνων τῆς Ἁγίας Ἰουλιανῆς τῆς Παρθένου ἀναπαυομένης ἐν τὴ Λαύρα τοῦ ἐν Κιέβῳ Σπηλαίου (Ρωσίδα)

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.




Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ὁ Μάρτυρας

Μαρτύρησε στὴ Σκυθούπολη μαζὶ μὲ ἄλλους 69 χριστιανούς.

Ὁ Ὅσιος Σισώης (Ρῶσος, † 18ος αἰ.)

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου.

Μέγας Συναξαριστής
 http://anavaseis.blogspot.com/2010/07/6.html